Dag 322.  Ben opnieuw bezig met een meditatie van Deepak.  Heb mijn mp3 opgezet en lukraak een meditatie gekozen in het begin van deze week.  Ik kwam bij de So Hum uit.  Eerst luister je naar je adem.  In en uit.  In en uit.  Je probeert enkel je adem te volgen.  Als je rustiger geworden bent en beter in je gedachten kan laten voorbij gaan, ga je over naar bij de inademing So te zeggen en bij de uitademing Hum.  En zo ga je verder en verder.  In het begin komen er bij mij nog wel vaak gedachten tussen.  Dingen die ik nog moet doen.  Dingen die ik niet mag vergeten.  Verdrietige momenten die naar boven komen.  Zaken die ik mezelf verwijt.  Maar elke keer probeer ik deze te laten gaan.  Bijna voorbij te laten fladderen.  Zomaar, zonder er acht op te slaan.  Als dat me lukt krijg ik tegenwoordig vrij snel de wormholes te zien. 

Gisteren was ik So Hum aan het reciteren en aan het kijken naar deze wormgaten.  Ik vroeg me af, wat moet ik hier eigenlijk mee?  Moet ik erin of moeten zij naar mij?  Terwijl ik hierover nadacht verdwenen ze weer.  Ik concentreerde me opnieuw op de ademhaling.  En de mantra So Hum.  De wormholes kwamen terug.  Lichtjes kwamen naar me toe.  Maar bleven op een respectvolle afstand.  Ik dacht moet ik ze naar mij laten komen?  En ik begon hier in gedachten aan te trekken.  Maar mijn gedachten namen me mee en de wormholes verdwenen.  Grappig besefte ik toen.  Als ik totaal niet denk, komen ze.  Begin ik te denken, verdwijnen ze.  De éne keer dat de wormhole me overspoelde was dat heel plots.  Ik weet niet hoe ik dat gerealiseerd heb toen. 

Maar nu merkte ik dat mijn denken bepaalde of ik er kon naar blijven kijken of niet.  Zonder denken, kon ik kijken.  Met denken verdwenen de beelden.  Ik kon zelfs met een kleine gedachte de beelden laten weggaan, dan niet meer denken en ze kwamen weer terug.  Met dit besef was het allemaal plots voorbij.  Alles weg.  Tja.  Dank je.  Nu weet ik dat ik niet moet denken tijdens het kijken naar de beelden.  Maar dat is zo verdomde moeilijk.  Dank je.  

Dag 321. Ben best wat ontdaan over de huidige gebeurtenissen.  In Parijs zijn 12 mensen doodgeschoten op hun werk en nog meer neergeschoten.  12 mensen die in een uitgeverij werkten van een satirisch magazine en de draak staken met alle heilige huisjes.  Blijkbaar hadden zij al eens een aanslag overleefd.  Maar dit keer was er geen ontkomen aan.  De geweren en de mannen erachter deden hun werk.  Het stemt tot denken. 

Het beïndrukt me niet zozeer dat mensen hun gedachten geloven en op basis daarvan vreselijke misdaden begaan. Dat hoor ik echt elke dag.  Op kleine schaal, thuis, achter gesloten deuren, vinden vaak mensen het goed om anderen te dwingen om hun interpretaties van de werkelijkheid te volgen.  Mishandelingen en dwang die in hun hoofd kloppen, maar die je in je hart nooit kan goedkeuren.  Ergens heb ik besloten dat je hart volgen een beter idee is. 

En ok, ik heb ook mijn interpretaties en ik deel die ook graag.  Als optie.  Als mogelijkheid.  Als kritische noot in een wereld die gedomineerd wordt door het denken en het onbewust zijn.  Al zie ik meer en meer mensen het denken bevragen, en dat stemt me blij.  Maar deze mensen, bij deze aanslag, worden volledig gedomineerd door het denken.  Hun interpretatie van humor, van heiligheid is duidelijk niet ingegeven door hun hart.  Het is ingegeven door anderen en hun ideeën die niet aansluiten bij menselijkheid en warmte.

Je kan nooit, op geen enkele manier, beweren dat iemand vermoorden een gunstige daad is.  Dat de wereld beter wordt van het neerschieten van een aantal schrijvers en tekenaars.  Tenminste als je in je hart kijkt en niet in je denken.  Het maakt bang deze daden, bang om nog uit te komen voor alternatieve manieren van denken.  Bang om te laten zien dat de ene zijn waarheid niet per se de jouwe is.  Kunnen we dan beter zwijgen?  Kunnen we dan beter voorzichtig zijn?  Kunnen we dan beter onze angsten volgen?

Even speelde deze gedachte door mijn hoofd.  Ben ik bereid mijn leven te wagen om mensen wakker te schudden.  Zoals de cartoonisten in Parijs? 

Tegelijkertijd besef ik dat de enige echte remedie voor dit soort misdaden bewust wording is.  Uit je denken en je overtuigingen geraken en het leven leven vanuit je hart of vanuit je buik.  En dat mijn schrijven een poging is om mezelf hieraan te herinneren, elke dag.  En hopelijk nog mensen hier en daar ermee te inspireren.  Het antwoord is niet angst, maar meer liefde naar de wereld zenden.  Aan alle schrijvers en kunstenaars die pogen mensen het relatieve van overtuigingen te laten zien, veel moed en geef niet op.  Elke bewuste mens is er eentje meer.  Namasté.  

Dag 320.  Vandaag bracht ik opnieuw een bezoekje aan mijn osteo.  Ik vertelde haar vol trots over mijn ervaringen met mijn vuurbal.  En hoe ik hem heb kunnen loslaten in plaats van er tegen te blijven vechten.  Maar we gingen al snel over naar de orde van de dag want ik wilde heel graag praten over het disciplineren van de honden en de kinderen.  Want ik heb echt het gevoel dat ik dicht bij een doorbraak zit.  Ik zoek namelijk al jaren naar een juiste manier van leiding geven.  Niet te sterk en niet te zwak.  Te zwak zijn de momenten dat ik in mijn kind schiet en de situatie niet langer denk aan te kunnen.  Te sterk is als ik begin te roepen, te dreigen of te straffen. 

Op vakantie kreeg ik plots (opnieuw?) het idee om in mijn kracht te blijven.  Deze kracht bevindt zich in mijn onderbuik, ter hoogte van mijn tweede chakra, in mijn bekken.  En wachten tot de kinderen dit voelen en stoppen.  Indien ik dit volhoud komt mijn dochter me knuffelen en mijn zoon komt zo dicht mogelijk bij me staan, om te kunnen tanken aan dit evenwicht.  Ik wilde hier meer van voelen, dit leren vasthouden. 

Toen mijn osteo me aanraakte kreeg ik het compliment dat mijn lichaam inderdaad heel uitgerust en in balans voelde.  We gingen samen mijn lichaam in, naar dat gevoel. Tot mijn osteo me duidde op het feit dat er precies in mijn hart toch pijn zit als de kinderen kibbelen en ik erbij sta.  Eerst voelde ik het zelf niet, maar toen ik naar mijn hart ging voelde ik het verdriet.  Ja, het klopt.  Als de kinderen ruzie maken, voel ik me verdrietig, niet gezien, gekwetst.  Bij nader onderzoek niet erkend.  Ik voel de pijn die ze de ander aandoen en voel dezelfde pijn.  Hoe mensen hun eigen visie en kind-verlangens zien en vervullen en ondertussen de andere mensen rondom hen niet erkennen.  Ik heb me in mijn leven door mijn opvoeders niet erkend gevoeld.  Dat is een thema dat vaak terug komt.  En dat was ook zo.  De ruzies van de kinderen roepen deze pijn naar boven.  Toen ik mezelf zag en erkende voelde ik hoe heel mijn lichaam 1 werd.  Mijn handen deinden uit en verdwenen volledig in mijn buik, terwijl mijn buik samenvloeide met mijn benen en armen.  Ik voelde geen enkel lichaamsdeel nog afzonderlijk, ik was 1 grote brok levende tinteling.  Mijn osteo zegt dat mijn energie op dat moment volledig naar mijn aura stroomt, zodat ik alles tegelijk voel. Heerlijk.  Wat had ik zo geen zin om terug naar de werkelijkheid te keren. 

Ik besefte, in dat moment van eenheid, dat deze discipline de enige juiste weg is.  In mijn kracht blijven, de anderen erkennen, wachten tot ze ‘wakker’ worden.  Standvastig.  Geduldig.  Niet gehecht aan het resultaat of de tijd die hiervoor verstrijkt.  De kinderen leren grenzen trekken naar elkaar en doen dat kwetsend.  Maar hun kwetsuur voelt niet zo groot aan als de mijne.  Zo hard kwetsen ze elkaar niet.  Ze weten van elkaar dat ze oefenen.  Uiteindelijk zoeken ze beide naar erkenning bij elkaar en bij mij.  Ik hoef dat niet in woorden te geven, ik kan ze energetisch erkennen.  Vaak is dat al voldoende.  Het is nog moeilijk voor mij om het verwoord te krijgen.  Soms komt het gevoel van iets weten voor het begrijpen.  Maar ongetwijfeld komt het begrijpen nog de komende dagen.  Ik houd jullie op de hoogte.  Dank je voor deze bijzondere ervaring.  Ik hoop dat ik van mijn kinderen heel erkende kinderen kan maken, die dat ook naar anderen kunnen.  En al loopt de weg wat hobbelig, vandaag voelde ik het volle vertrouwen dat alles in orde komt.  Dank je.    

Dag 319.  Ik schaam me ook dat ik er niet altijd ben voor mijn gezin.  Ik moet heel vaak stilte en rust opzoeken om mijn balans en bewustzijn terug te vinden.  Op die momenten kan ik er niet zijn voor de anderen.  Totaal niet.  Dan heb ik ook geen antwoorden.  En heb ik weinig zinvol te vertellen.  Ik duw anderen dan eerder weg. 

Eigenlijk zijn er veel zo’n momenten.  Bewustzijn vergt voor mij nog heel, heel veel oefening en alertheid.  Pas dan kan ik het min of meer in een wereld vol prikkels en mensen overleven.  En ik schaam me hier wel voor.  Ik ben minder wat ik ben dan ik moet zijn. 

Maar ik kan dit echt alleen genezen via aandacht.   Niet via schaamte.  Niet via verwijten.  Noch door afkeur of door ontkenning.  The only way is through.  Er recht doorheen.  Face the music.  Er dus bij blijven.

Van alles wat ik doe lijkt dit het meest belangrijke.  Alleen lijkt niet echt iemand dit te begrijpen.  Of ik kan het niet goed uitleggen.  Alleen in die stilte en eenzaamheid voel ik me echt, echt.  Zonder verwijten.  Zonder angsten.   Zonder perfectionisme.  Zonder al mijn kleine kantjes.  Ik voel verdriet nu in plaats van schaamte.

Mijn aandacht in mijn lichaam krijgen brengt me momenteel een warm gevoel.  Een lekker zacht maar toch heel intens warm gevoel, door mijn hele borstkast tot in mijn keel.  Ik voel me beter nu.  Al is het nog zwakjes.  Ik ga verder met de meditatie. 

Na een goede maar korte nacht, ben ik vandaag helemaal zonder vuurbal wakker geworden.  Hij is weg.  Althans voorlopig.  Dank je om nu helemaal tot rust gekomen te zijn.  Wat is mijn leven mooi en boeiend.  Dank je.  

Dag 318.  De dag begon zo mooi.  Vol inspiratie voor mijn schrijven.  Inzichten die groeiden en een sterker begrijpen van de mysteries van het leven.  Gaandeweg echter verloor ik vandaag het contact met bewustzijn. 

Achteraf gezien lijkt het wel alsof ik enkel bewust kan blijven als ik (veel) tijd alleen doorbreng.  Soms lukt het in gezelschap, zoals tijdens mijn werk, maar meestal dus niet.  Hoe verder de dag vordert, hoe drukker de bezigheden, hoe minder bewustzijn.  Hoe heviger ik ook begin te doen. 

Op zich is doen best ok.  Want ik geniet wel van dingen doen en meemaken, maar achteraf besef ik dat ik in een modus kom van hevigheid en luidheid die weinig met bewust zijn te maken heeft.  Achteraf schaam ik me vaak over mijn eigen impulsiviteit en openheid en dus kwetsbaarheid die ik heb laten zien.  Deze schaamte zetelt bij mij ook in de zonnevlecht. Als een knoop vol vuiligheid waarvan ik het liefste zou hebben dat dit plots, als bij toverslag, zou verdwenen zijn.  Maar zo werkt het dus niet.  Ik moet bij het gevoel blijven.  De schaamte doorstaan en het met aandacht helen. 

Zo mediteerde ik op de knoop van schaamte in mijn maagstreek.  Dit keer was het niet zo moeilijk als bij de enorme kracht te blijven van de vuurbal.  De emotie schaamte is duidelijk niet zo krachtig meer bij mij.  Want na een paar minuten aandacht verdween hij.  Fantastisch.  Wat een wondermiddel. 

Ik heb het mezelf die dag volledig vergeven.  Ik ben trouwens de rest van de week niet meer luidruchtig en te open geweest.  Weet niet goed hoe ik dat gepresteerd heb, maar heb het wel gedaan.  Waarschijnlijk gewoon door zo vaak als mogelijk het tintelende gevoel in mezelf te zoeken.  Dank je om de schaamte te kalmeren en in de plaats ervan zelfbeheersing te vinden.  Dank je.   

Dag 317.  Een paar dagen later schreef ik, na een volgende meditatie, meer over de bal van vuur in mijn buik.  De bal van vuur die eigenlijk levenskracht is die geblokkeerd geraakt door angst of door spanning.  Als je iemand bent die in het bezit is van een vuurbal, weet je, de vuurbal is er niet altijd.  Ze is er als je angstig bent of als het heel druk is of spannend.  Het cynische is echter dat het zenuwachtige van de vuurbal soms zo vertrouwd is dat je het zelf gaat opzoeken, door bijvoorbeeld heel veel uitdagingen aan te gaan of soms zelfs te zoeken.  Soms zorg je er dus zelf voor dat de bal niet dooft, door meer hooi op je vork te nemen dan je nodig hebt.

De kracht van de bal is heel sterk en maakt me bang.  Wat zijn tot nog toe mijn strategieën geweest om met de vuurbal om te gaan?  Ik kan hiervoor enorm veel gaan bewegen.  Als een wervelwind vlieg ik door het huis, opruimen, rondlopen, hier en daar aan iets beginnen, ijsberen, chaotisch starten en loslaten.  Zolang ik de bal energie maar kan laten stromen naar beweging, voel ik me al wat beter.  Ja dit helpt, maar lost het niet op.  Wat ik ook vaak doe is heel veel praten.  Oneindig snel en veel praten.  Ja het helpt ook, maar is vermoeiend voor de anderen en eigenlijk ook voor mezelf.  Eigenlijk zijn geen van beide vormen echt constructief.  Veel energie verspilling, wild in het rond, maar geen echte concentratie.

Tijdens de meditatie kwam er naar boven dat ik niet bang moet zijn voor deze kracht.  Want de kracht die ik innerlijk voel is levenskracht die kan manifesteren.  Daarom voelt die zo krachtig.  Het is eigenlijk goede energie maar geconcentreerd en ingehouden.  Ze is vastgebonden, gekaderd.  Belangrijk is deze energie opnieuw te lossen en niet langer vast te houden.  Uit angst houdt je hem in.  Niet tegenhouden, laat hem maar zijn werk doen.  Meer hoeft dat niet te zijn. 

Eigenlijk zijn mensen met adhd dus mensen met heel veel levenskracht.  Heel veel levensenergie.  En dus eigenlijk ook met heel veel manifestatie kracht.  Alleen zorgt angst, spanning en te veel afleiding ervoor dat ze niet juist gebruikt wordt en dus destructief wordt i.p.v. constructief.  Zo had ik het nooit begrepen.  Ik vond het steeds een last en miserie, wilde er zo snel mogelijk vanaf.  Nu begrijp ik dat dat helemaal verkeerd begrepen is.  Wauw, hiermee kan ik heel praktisch weldegelijk iets. Dank je voor dit vernieuwende inzicht.  Zo positief en hoopgevend.  Dank je voor meditatie die me helpt zaken correcter te interpreteren.  Dank je.  

Dag 316.  Dit is het verslag dat ik schreef de eerste avond op vakantie.  De eerste avond dan na een hele dag vakantie ter plaatse. De dag van de verplaatsing was heel vermoeiend, die avond ben ik als een baksteen in slaap gevallen. 

Ben nu één dag weg op vakantie en de vuurbal in mijn maag is stilletjes aan het doven maar nog niet weg.  Ik voel hem nog wel en betrap mezelf erop te lopen ijsberen door het vakantiehuis.  Naar boven en naar beneden, elke keer opnieuw.  Elk excuus is voldoende om niet te hoeven blijven staan of zitten.

Ik sta ervoor maar vermijd het nog even.  Want contact leggen met dit hevige stuk van mezelf is best moeilijk.  Het lijkt groter te worden als ik het voel en me verder te drijven de felheid en de onrust in.  Maar ik moet erdoor.  Het is de enige weg die ik gevonden heb die echt, echt werkt.  Ik probeer stil te worden en mijn volle aandacht naar de onrust te brengen.  Van deze vuurbal word ik eigenlijk wel wat bang.  Ik ben daar zo bang van dat ik er voortdurend van probeer te gaan lopen. 

Na een paar keer goed en diep zuchten voel ik de rust van de meditatie komen.  Mij benen worden zwaar en tintelend en dit ontspannen gevoel kruipt verder omhoog.  Spontaan komt er een mantra op Om Malima.  Ik weet totaal niet wat het betekent maar het voelt juist.  Als ik erover nadenk is het stom, dus ik laat mijn denken voor wat het is.  Ik zeg de mantra op, om en om en om. 

De beelden die komen zijn die van een bos.  Een mooi groen, zacht bos, met hele hoge bomen.  Ik zie de kruinen niet eens, zo hoog.  Groene nevel maakt het bos mysterieus.  Ik voel me er thuis.

Ik beslis me helemaal te laten gaan … er komt …

Adhd is levensenergie die vastgeraakt.  In plaats van verder te stromen en zijn werk te doen, blijft het ingekapseld in mijn maagstreek.  Maar zo een grote energie, het is te overweldigend, ik kan dit niet, komt de twijfel naar boven.  Niet bang zijn, komt er, voor deze energie want het is gewoon levensenergie.  Vast gezet door angst.  Angst houdt haar vast en overgave is het antwoord. 

Dit is zo nieuw en zou het waar zijn?  Is adhd gewoon levensenergie die door angst of spanning wordt vastgehouden?  Mag ik deze gewoon loslaten en zijn scheppende werk laten doen?  Uiteindelijk wil deze energie creëren, enkel creëren.  Niet vernietigen.  Als je ze opnieuw durft laten stromen, kan ze manifesteren in plaats van mijn lichaam op te branden in een poging het te begrenzen en rustig te houden.  Het is het onderzoeken waard.  Ingekapselde levensenergie, ik laat ze opnieuw stromen.  Dank je voor de nieuwe hypothese.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je.  

Dag 315.  Net terug van een weekje in de zon.  De komende dagen vertel ik graag een beetje meer over mijn vakantie en mijn wedervaringen want ik had wel wat inspiratie en inzichten op vakantie.  Dus hopelijk hebben jullie hier zin in.  Ik alleszins wel om het met jullie te delen en hier voor mezelf diepgaande lessen uit te leren. 

Vandaag, na een vermoeiende verplaatsing, wil ik me graag beperken tot de dankbaarheidsoefening. Hierbij noem ik de 16 zaken op waar ik vandaag, op dit moment dankbaar voor ben.  Met als thema, onze laatste vakantie. 

Ik ben dankbaar voor de prachtige blauwe zee, die mijn hart gewoonweg laat branden van geluk.  Ik ben dankbaar voor de krachtige zuiderse zon, mijn hele lichaam verwarmend.  Ik ben dankbaar voor de overdaad aan voedsel waar ik kon van proeven.  Ik ben dankbaar dat ik meerdere maaltijden toch de koolhydraten heb laten staan en vervangen door gezonde en diervriendelijke eiwitten.  Ik ben dankbaar voor het vele glimlachen rond de tafel. Ik ben dankbaar voor het schaterlachen van ontspannen mensen.

Ik ben dankbaar voor de strandwandelingen.  Ik ben dankbaar voor de spelletjes die we speelden.  Ik ben dankbaar voor het koken met de zuiderste ingrediënten.  Ik ben dankbaar voor de vriendelijke bediening tijdens de winter, waar elke klant inkomen betekent.  Ik ben dankbaar voor mooie wijngaarden vol met rucola planten in bloei.  Ik ben dankbaar voor het leuke gezelschap.

Ik ben dankbaar voor het beperkte gekibbel van de kids.  Ik ben dankbaar voor hun openheid naar nieuwe ervaringen.  Ik ben dankbaar voor hun plezier en gezwem in het zwembad.  Ik ben dankbaar voor de inspiratie die ik kreeg tijdens en na het lezen van interessante boeken.  Ik ben vooral dankbaar voor de peace of mind die ik hervonden heb tijdens en tussen het mediteren.  Dank je.  

Buitenland

Dag 314.  Hallo iedereen, ben er nu even maar ben straks weer weg.  Ik ga op reis voor een weekje.  Het gebeurde ervoor al eens dat ik op voorhand elke dag twee blogs schreef totdat mijn lange weekend volgeschreven zat en niemand merkte dat ik weg was.  Maar dit keer voelde het niet juist om dit te doen.  Het gebeurde ook al dat ik op vakantie schreef (jaja, op papier) en het achteraf uittypte om toe te voegen alsof ik elke dag nog geschreven had.  Wat natuurlijk technisch gezien ook wel waar is.  Alleen niet via computer of het net.

Maar ik ben aan het veranderen.  Mijn karakter is aan het veranderen.  Sterke druk op mezelf zetten voelt steeds onnatuurlijker en onjuister en ik heb er ook gewoonweg geen zin meer in.  Misschien is dit uiteindelijk wel het doel van mijn schrijven.  Niet om mijn 365 dagen volledig vol te krijgen zoals het hoort en zoals ik het mezelf en de lezer heb beloofd, en ik echt probeer waar te maken.  Maar wel om via aandacht dicht bij mezelf te komen.  Hopelijk niet bij mijn kleine ik, die natuurlijk ook graag aandacht krijgt.  Maar al dit schrijven, mediteren en gelukkig zijn heeft als hoofddoel om mijn Echte Ik te ontdekken.  Die gedienstig, liefdevol, wijs en observator is. 

In plaats van mezelf te dwingen zal ik vanaf hier mijn weg voelen.  Ik weet niet hoe het verder gaat vanaf hier.  Is het beter elke dag te schrijven, ook als ik moe ben, ook als ik het druk heb, ook als het niet past?  Of is het beter om mijn weg te voelen?  Het tweede lijkt beter, maar kan ook een snelle weg opnieuw naar volledig onbewust zijn worden. Maar waarom zit ik hierover te piekeren?  Het zal zichzelf wel uitwijzen.  Ik hoef mijn denken niet meer te gebruiken als beslisser.  Mijn intuïtie leidt de weg.  We zullen samen zien waar het me brengt.  Namasté en tot binnen een weekje.

Dag 313.  Ben al twee dagen bijzonder vroeg wakker.  Ik lig te draaien en te woelen in mijn bed en geraak niet opnieuw in slaap.  Klaarwakker ben ik dan.  Als ik probeer te omschrijven hoe ik me voel, dan kan ik er enkel zenuwen op plakken.  Ik zit vol zenuwen. 

Ik weet dat het meestal het beste werkt om in mijn lichaam te komen en daar aandacht te geven aan het gevoel dat er wringt.  Vroeger wilde ik er altijd over praten, maar ik leerde ondertussen dat je echt al een speciaal iemand voor je moet hebben wil je je beter voelen na zo een gesprek.  Dus de aandacht diep in mijn lichaam dan maar. 

Waar zit de spanning?   Ik zoek het uit.  Ja, duidelijk in mijn zonnevlecht.  Komt er een beeld op over deze spanning?   Ja, het is als een vuurbal die daar diep vast zit. Een vuurbal die elk moment op ontploffen staat.  Die alles vernietigt op zijn weg naar de vrijheid.  Een hele dikke, warme en beweeglijke vuurbal.  Het is zeker niet het moment om er nog meer vuur op te gooien door koffie of andere te drinken.  Moet afkoelend eten gebruiken, geen vurig eten. 

Deze vuurbal, ik weet niet wat ik ermee moet.  Inderdaad weten is geen antwoord.  Ik ben opnieuw aan het denken en het denken kent mijn lichaam niet.  Het heeft er eenvoudigweg geen contact mee.  Wat heb ik dan wel nodig?  Ik droom over verbondenheid maar wil enkel afstand.  Ik wil alleen zijn om de vuurbal onder controle te krijgen.  Alleen, controleren maakt het allemaal weer erger. 

Hoe vond ik nu alweer ruimte?  Mediteren lukte totaal niet deze ochtend.  Ik denk dat ik vooral geruststellende woorden nodig heb nu.  Zoals, alles komt in orde.  We hebben tijd met hopen.  Het is goed, alles komt goed.  Je hoeft je geen zorgen te maken.  Voor alles komt een rijping, een antwoord, een groei, een verandering. 

Mijn vakantie is 1 dag ver en ik ben al mijn ruimte reeds verloren.  Mijn hoofd vol zorgen en mijn lichaam vol onrustig vuur.  Het belooft een boeiende week te worden.  Ofwel kan er ik veel uit leren, ofwel ga ik kopje onder.  Dit is echt geleden van de zomer, zo slecht ik me voel.  De vorige keer we vakantie hadden dus. 

Het komt goed.  Het komt allemaal goed.  Het leven brengt me steeds wat ik nodig heb.  Namasté.   

Dag 312. Gistennacht kwamen wij thuis van het kerstfeest bij mijn schoonfamilie.  We hadden een gezellige en leuke avond.  Ik was nog wakker genoeg om te mediteren en besloot, zelfs midden in de nacht, nog de trance op te zoeken.

Om tot rust te komen nam ik mijn mp3 erbij en luisterde ik eerst naar een fragment van Eckhart en Oprah.  Een stuk uit de 10 wekelijkse reeks over een nieuwe aarde.  Dit stuk ging over hoe je dingen doet in je leven.  Want als je bewustzijn wil brengen in de wereld kan je het beste de dingen die je doet met aanvaarding, vreugde of enthousiasme doen.  Indien geen van deze drie modaliteiten aanwezig is, kunnen je acties verdriet en pijn veroorzaken.  Best is steeds bewust je leven leiden zodat je de juiste handelingen kan stellen.  Zoals ik al zei, om een zo laag mogelijk lijdensafdruk te veroorzaken.

Terwijl ik naar Eckhart aan het luisteren was en genoot van zijn uitleg en grapjes, schoot ik plots de trance in.  De zachte tinteling overviel me en nam volledig beslag op mijn lichaam.  Ik voelde me wegschieten naar het universum.  En voor de eerste keer zag ik daar een vuurzee.  De hele bovenkant van het beeld in mijn geestesoog was gevuld met vuur.  De hele hemel was vuur.  Ik keek ernaar vol verwondering.  Bedwelmd door haar schoonheid.  Ik dacht niet, ik was zuiver aanwezig.  Belevend. 

Ik weet niet goed hoe lang dit geduurd heeft, maar van ver hoorde ik hoe de stem van Eckhart verdwenen was en plaats had gemaakt voor de stem van iemand anders.  Ik keerde terug naar de werkelijkheid.  Nog helemaal verbaasd zette ik muziek op op mijn mp3.  Opnieuw schoot ik weg, het universum in.  Geen vuur dit keer, maar een witte omgeving.  Toen ik terug kwam was het liedje gedaan.  Ik besloot mijn mp3 af te zetten en viel daarna in een heerlijke, diepe slaap. 

Nog steeds weet ik niet goed wat dit allemaal is.  Maar ik ben er niet meer bang voor.  Ik geef me eraan over en ben volledig daar als observator.  Heerlijk.  Wilde dit graag met jullie delen.  Hoeveel heerlijks er te vinden is in de diepten van jezelf.  Dank je voor elke ervaring.  Dank je.  

Dag 311.  Vandaag had ik gesprekken over familiefeesten.  Mensen die het moeilijk hebben met het alleen zijn vaak, omdat dit uiteindelijk familiefeesten zijn.  Maar veel vaker mensen die het moeilijk hebben op de feesten zelf.  Ze hebben het moeilijk met de oppervlakkigheid, met het steeds herhalen van dezelfde verhalen, met het spelen van een rol, met het spelen van sociaal zijn en soms ook met de conflicten of het lawaai.  En ik luister naar hen.  Ik begrijp dat en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik daar al zo lang voorbij ben. 

Ik zie feesten en samenzijn anders nu.  Ok, de verhalen zijn allemaal waar, er iets niets onwaar of overdreven bij.  Die dingen gebeuren.  Maar het is uiteindelijk je eigen interpretatie van het geheel die bepaalt wat je gevoelens hierrond zijn.  Je kan deze interpretatie ook anders uitvoeren of zien.  Ik zie het ondertussen anders.

Voor mij zijn we allemaal mensen.  Allemaal gewoon mensen.  En als we een feest hebben, met de familie en iets samen eten, drinken, vieren.  Als we cadeautjes aan elkaar geven, is dat voor mij een diep en intens moment van dankbaarheid.  Ik ben dankbaar dat we daar allemaal zijn.  Uiteindelijk zijn we daar allemaal uit liefde.  Ik ben bij mijn schoonfamilie omdat ik mijn man graag zie en hij zijn familie zo graag ziet.  Ik ben bij mijn familie omdat ik ze diep liefheb en mijn man is erbij.  Mijn kinderen zijn daar ook en genieten van al die liefde. 

En ja, er zijn dingen die oppervlakkig zijn.  Er zijn dingen die niet gezegd worden of juist wel.  Er zijn misschien spanningen al dan niet onderhuids.  En we zijn niet de hele tijd vriendelijk tegen elkaar.  Maar we zijn er wel.  En we zijn er graag.  Ik hou van samenkomsten.  Ik hou van de liefde en interesse die er stroomt.  En ik kan gemakkelijk bewust blijven op deze momenten.  Wat wil ik nog meer? Dank je voor de feesten.  Dank je voor de dankbaarheid die er dan stroomt.  Dank je voor de liefde.  Dank je voor de rijping van mijn bewustzijn.      

Dag 310.  Hoe creëer ik nu meer ruimte in mijn leven?  Hoe doet een mens dat?  Mijn verlangen is er.  Mijn intentie is er.  Mijn beweegredenen zijn er.  Maar hoe? 

Vandaag ben ik er best wel in geslaagd door steeds dicht bij mezelf te blijven. Steeds met mijn aandacht gaan naar het tintelen van het leven in mezelf.  Dat werkt, ik voel me dan meestal licht en vrij. En als bonus zie ik meer het geheel plaatje in situaties in plaats van mijn eigen beperkte kleine ik-blik. 

Ben wel heel benieuwd hoe ik het ga doen op vakantie.  Volgende week ga ik op vakantie en mijn ervaring met vakantie is uiteindelijk niet zo positief.  Ik wil heel graag dit gevoel van ruimte bewaren en onderzoeken hoe ik dat overal kan oproepen.  Maar wat zou me kunnen tegenhouden op verlof?  Ben ik dan teveel met anderen bezig?  Wil ik teveel alles samen met anderen doen en ben ik dus te weinig alleen?  Zijn het mijn eetgewoontes?  Als ik te veel koolhydraten eet, ben ik dan minder bewust?  Is het omdat ik dan meer wijn drink?  Is totale nuchterheid noodzakelijk?

Komt het door het wegvallen van mijn routine?  Komt het doordat ik minder mediteer (dat is eigenlijk niet zo)?  Moet ik mijn eigen huis hebben om bewust te zijn?  Is thuis weg zijn te overprikkelend?  Waarom verdwijnt mijn aandacht uit mezelf naar buiten als ik op vakantie ben?  Waarom blijft die niet gewoon in de diepten van mijn eigen emoties en lichaam?  Zo veel vragen en enkel een mogelijke test op vakantie.  Zijn jullie zo benieuwd als ik?  Ik ga echt heel goed voelen wat het antwoord kan zijn op al deze vragen.  Zo benieuwd…  dank je voor de test.  Dank je voor de inzichten.  Maar vooral dank je voor de ruimte.  Ze is heerlijk.  

Dag 309.  Gisteren, nadat ik mijn blog geschreven had, stroomde ik over van de inspiratie.  Toen ik naar mijn bed ging, heb ik nog even gelezen in het wondermooie boek van Eckhart Tolle en ik kon maar niet stoppen met hem begrijpen, met zijn ideeën zo diep te laten doordringen en om volop inspiratie te krijgen voor mijn eigen schrijven. 

De woorden en ideeën stroomden uit mezelf.  Ik voelde me gelukkig, geïnspireerd en diepgaand wijs.  Nu ja, laten we ons vooral niet wijsmaken dat deze wijsheid van in mij kwam, het voelt steeds eerder als een door mij stromen.  Het komt ergens vandaan en hoe ruimer mijn geest zich opent, hoe diepere inzichten er komen. 

En gisten wist ik weer wat mijn echte doel is, namelijk bewust leven.  Bewustzijn in mijn eigen leven brengen en hiermee ook in anderen hun leven.  En ik doe dat via mijn heerlijke werk.  Ik doe dat door het proberen voor te leven.  Maar ik wil het vooral doen via mijn schrijven.  Hoe kan ik deze heerlijkheid uitleggen aan alles en iedereen?  Voor alles en iedereen?  Zonder mensen af te schrikken of ver weg te laten lopen.  Maar toch wel aanspreken?

Mijn weg is via de emoties.  Mensen die emoties hebben, helpen om deze juist te begrijpen.  Juist mee om te gaan. Zodat er diepgang en bezinning komt. 

Maar dat is nu even het punt niet.  Inspiratie komt en gaat en het lijkt wel alsof ik er geen enkele controle over heb.  Zo kan ik me vakanties herinneren waar diepgang, inzichten en inspiratie bleven stromen.  Ook geluk stroomde over. Maar ik kan me ook vakanties herinneren waar dat helemaal niet het geval was.  Denk maar aan de laatste vakantie.  Wat is dan het verschil?  Ik zit steeds maar te ‘zagen’ over overprikkeling.  Maar misschien is dat niet het echte probleem?  Misschien is het vooral ruimte wat ik mis. 

Ruimte.  Ruimte om bij mezelf te komen.  Ruimte om te bezinnen.  Is ruimte ook alleen zijn?  Het is alleszins wel met rust gelaten worden zodat ik bij mezelf kan geraken.  Een inspirerende omgeving kan helpen, zoals mooie natuur.  Maar niet noodzakelijk, want het kan evengoed in mijn bed, met de rolluiken naar beneden.  Stille liefde helpt ook wel.  De zachte, stille aanwezigheid van dieren die altijd Echt zijn, helpen me mee op weg. 

Het is een betere intentie om streven naar iets, dan om van iets weg te willen.  Weg willen van overprikkeling geeft weinig positieve energie.  Willen naar ruimte geeft een veel betere en duidelijkere motivatie.  Ik wil dus een leven vol ruimte. Want ruimte maakt me vrij.  Maakt me gelukkig.  Geef me inspiratie en kracht.  Dank je voor de ruimte.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor dit weekend.  Dank je. 

Dag 308.  Vandaag was een bijzonder fijne zondag.  Ik heb genoten van het feit dat we leuke dingen te doen hadden.  En op een gegeven moment was ik zelfs vergeten welke dag het was.  Was het nu zondag of zaterdag?  Heb ik nu vakantie of moet ik nog werken?  Ik was alles vergeten.  Alle verplichtingen helemaal losgelaten.  Ja, dat gevoel heb ik nodig om te recupereren.  Zo heb ik het graag.  So far so good.

Meer kan ik er niet over kwijt.  Ik blijf het zachte gevoel opzoeken door met mijn aandacht langs achter naar beneden in mijn lichaam te gaan. Dan begint mijn hele lichaam te tintelen.  En voel ik me intens gelukkig.  Ik voel me krachtig.  Ik voel me volwassen.

Veel meer kan ik er eigenlijk niet aan toevoegen.  Veel meer heb ik er niet over te zeggen.  Ik voel me gelukkig.  Ik weet hoe ik dit gevoel kan oproepen.  Ik weet hoe ik het permanent kan verkrijgen.  Ik weet hoe ik het kan inoefenen.  Maar ik weet niet hoe ik deze boodschap kan overbrengen aan mensen.  Kan ik dat enkel door een lang verhaal te vertellen? Kan ik dat enkel door mijn eigen verhaal te vertellen?  Kan ik dat enkel door mijn dagboek bloot te stellen aan de wereld?  Zijn er andere manieren?  Maar dank je om dit te kunnen ervaren.  Dank je om zo ver te geraken.  Dank je voor het bewust Zijn.  Dank je.

Dag 307.  Het was een speciale week deze week.  Heb veel meegemaakt emotioneel, zowel positief als negatief.  Het negatieve vertelde ik al, ik voelde me ingesloten, verplicht, nukkig.  Maar daarnaast gebeurden er ook bijzonder aangename dingen. 

Ik ontdekte namelijk dat ik de laatste maanden toch wat gegroeid ben, maturiteitsgewijs bedoel ik dan.  In de hoogte natuurlijk niet.  Tijdens gesprekken en gebeurtenissen ontdekte ik dat mijn groei iets groter is dan ik vermoedde tot nog toe. 

Zo kreeg ik deze week serieuze commentaar op mijn schrijven.  Ja, op mijn schrijven.  Net hetgene waar ik zo gevoelig voor ben, afkeur.  En ik was in eerste instantie wel even van streek.  Maar ik zocht opnieuw het gevoel binnenin op, vol van rust.  Ik vond het door mijn aandacht langs achter mijn hoofd naar beneden te laten glijden tot ik volledig in mijn lichaam aanwezig was.  Ik besefte toen, het is goed.  Het is nodig.  Wat ik meemaak is nodig om het beter te doen.  Om het duidelijker te krijgen.  Uiteindelijk wil ik iedereen aanspreken.  Deze persoon is een goede proefpersoon.  Ik zal aan dat stuk nog eens opnieuw moeten beginnen.  Misschien helemaal anders, helemaal nieuw. 

Zo vertelde iemand over een familiefeest waar hij zo verlangt om erbij te horen, om gezien te worden, dat hij er gewoon ziek van wordt als het niet lukt.  En dan voel ik, ik ben zo gegroeid dat ik, bijna overal, mezelf kan zijn en niet meer door iedereen wil goedgekeurd worden.  En al klinkt dit misschien wel wat pochterig, het is gewoon blijdschap die ik probeer te uiten.  Na 307 dagen mediteren, bezinnen en mezelf bevragen, ben ik eindelijk meer en meer een volwassen persoon.  Dat mag wel ondertussen he. 

Ik leerde ooit dat psychiaters zeggen dat je na je 35^e je hersenbanen niet meer kan veranderen.  Maar het lijkt toch niet waar te zijn.  Ik verander nog weldegelijk sommige zaken permanent en ik ben al serieus voorbij mijn 35^e.  Wat bemoedigend.  Hopelijk kan ik anderen hiermee inspireren om niet op te geven.  Blijf mediteren en zoeken naar bewustzijn.  Naar jezelf te kennen.  Naar jezelf elke dag overstijgen.  En dan plots, zonder waarschuwing, ontdek je dat je niet langer je kleine Ik bent, afhankelijk van anderen en klein.  Maar dat je je kleine Ik verloren bent in ruil voor geluk en balans.  En je weet zelfs niet meer hoe het vroeger was.  Dank je.  Dank je voor alles.      

Dag 306.  Het is raar hoe ruimte zijn eigen oplossing is.  Eigenlijk worstelde ik de hele week al met slechtgezinde gevoelens.  Ik veronderstel dat deze gedeeltelijk opgeroepen werden door een licht slaapgebrek van de laatste dagen, waarbij ik wat minder en lichter sliep dan gewoonlijk.  Daarnaast werden ze opgeroepen door de lijst van verplichtingen die me overvielen en waar ik mezelf onderuit wilde krijgen, maar ze toch maar braaf allemaal gedaan heb.  Maar, achteraf bekeken, is het toch wel vooral het gebrek aan ruimte dat me de das heeft omgedaan.

Want gisteren avond heb ik alle ruimte genomen die ik nodig had en dan sta ik dus de dag erna op als een ander mens.  Vrolijk, zin in mijn verplichtingen, volop in bewustzijn en dan geniet ik van alles wat ik tegenkom.  Deze ochtend mijn wandeling met de honden in het bos, dat was genieten.  In de regen, mijn jasje aan, mijn petje op en het vrolijke duo dat me vergezelde.  Het bos helemaal leeg, geen kat te zien.  En ik realiseerde me, ik ben erdoor, ik voel me zo gelukkig.  De zwarte wolk die er maandag tot gisterenavond hing is helemaal weg.  Verdwenen.

Meer nog, ze verdween omdat er gisteren ruimte was.  Ruimte om bij mezelf te zijn, om te niksen, om wat te lezen, om wat te schrijven, om lekker het protestkind uit te hangen.  Om te voldoen aan de nood aan ruimte die ik zo broodnodig heb.  Gisterenavond heb ik dus echt niets gedaan.  Ik heb niet gekookt, heb niet opgeruimd, heb niet voor de kinderen gezorgd, heb zelfs de kachel niet aangestoken.  Niets.  En al dit niets brengt me opnieuw in balans. 

Dat is dus wat mensen zoeken als ze niets doen.  Balans.  In de stilte.  In de ruimte.  Zalig.  Weg van mijn strenge perfectionist.  Weg van mijn angstige kind.  Weg van het moeten.  Zijn, is er in de plaats.  Tot het Zijn genoeg is en ik terug zin krijg in Doen.  Oef.  Dank je.  Ik hoop steeds voldoende ruimte te hebben in mijn leven om me zo gelukkig te voelen.  En ok, er zijn zeker ondersteunende elementen nodig om gelukkig te zijn (zoals niet ziek zijn), maar voor mij is ruimte om bewust te zijn, toch blijkbaar de meest belangrijke.  Dank je.   

Dag 305.  Mijn hele leven heb ik al gezaagd dat ik niet zoveel mag eten als een ander.  Hoe kleiner je bent, hoe minder je dus nodig hebt van eten.  Hoe minder cellen die moeten verbranden en hoe minder cellen zich moeten vernieuwen, hoe minder eten je nodig hebt.  Oneerlijk vond ik dat.  Zeer oneerlijk.  Ik had toch ook wel recht om even veel te mogen eten als anderen.  Het lichaam van mijn man bijvoorbeeld vergeeft hem veel meer dan dat van mij.  Het mijne heeft direct genoeg en slaat de rest op als vet.

Oneerlijk vind ik het.  Maar vind Ik dat echt?  Wie is die Ik eigenlijk die dat vindt?  Is dat mijn volwassene?  Waarom zou ik eigenlijk zoveel moeten mogen of kunnen eten?  Waarom vind Ik het eigenlijk nodig om meer te kunnen eten?  Waarom moet ik het recht hebben om zo veel te eten dat mijn maag bijna ontploft?  Waarom moet ik zoveel eten als iedere andere volwassen man? 

Dit kan eigenlijk niets met Honger te maken hebben.  Het moet echt wel Goesting zijn die dit allemaal in mijn oren fluistert.  Want eigenlijk, als ik er nuchter over nadenk.  Is het toch normaal dat ik niet zoveel voeding nodig heb.  En eigenlijk, als ik er toch heel goed over nadenk, waarom is dat erg dat ik minder voeding nodig heb?

Als eten dient om mijn cellen te vernieuwen en de verbranding goed te houden, waarom zou ik dan meer willen dan ik nodig heb?  Gewoon uit Goesting. Omdat ik iets anders zoek in eten dan me voeden.  Ik zoek daar genot in.  Ik zoek daar troost in.  Ik zoek daar vulling in.  Maar echt Honger dus niet.  Hmm, zo gezond lijkt me dat uiteindelijk niet. 

 Misschien kan ik gewoon dankbaar zijn omdat mijn metabolisme zo vertraagt is dat ik niet veel voeding meer nodig heb, vertraging zorgt trouwens ook voor vertraging van het ouder worden.  Of kan ik dankbaar zijn dat ik zo rustig en beheerst geworden ben, dat ik niet veel voeding meer verbrand.  Ik zou dus gerust kunnen overleven op een berg.  Of ik kan dankbaar zijn dat eten me eigenlijk niet veel hoeft te kosten.  Maar vooral kan ik dankbaar zijn met de wetenschap dat ik niet meer hoef te groeien of uit te zetten, enkel nog in stand te houden wat mijn lichaam al realiseerde. 

Dus ik mag dankbaar zijn voor mijn sobere noden.  En genieten van al wat deze noden op een gezonde manier invult.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je om elke dag meer los te laten van oude en negatieve patronen.  Dank je.  

Dag 304.  De meesten onder ons kennen affirmaties.  Dat zijn positieve zinnen die we blijven herhalen tot we deze onbewust en soms zelfs bewust beginnen te geloven.  Bijvoorbeeld: het leven geeft me steeds wat ik nodig heb.  Of ik kan dit aan.  Of ik ben me altijd bewust van wat ik eet.  Het helpt om dit vaak genoeg te herhalen, vaak te genoeg te lezen, vaak genoeg te schrijven tot je het diepgaand gelooft en ernaar begint te leven. 

In het boek pestitude van Ellen Somers, las ik ook over afformaties.  Dit zijn zinnetjes in vraagvorm die ervoor zullen zorgen dat je onderbewustzijn gaat zoeken naar een antwoord dat je leuk vindt.  (aldus Ellen Somers)  Omdat ik nooit in mijn boeken schrijf, vind ik het een leuk idee om enkele van deze afformaties hier te proberen.  Het is de bedoeling om op elke vraag 5 antwoorden te formuleren.

Waarom ben ik zo gelukkig?  Omdat ik dicht bij mezelf leef.  Omdat ik bewust aanwezig ben.  Omdat ik mediteer.  Omdat ik steeds gemakkelijker authentiek durf te zijn.  Omdat ik minder pieker en minder denk. 

Waarom is het zo gemakkelijk om mager te zijn?  Omdat ik me dan soepeler voel.  Omdat ik me minder geremd voel.  Omdat ik dan in al mijn kleren pas.  Omdat ik dan niet langer aan van suiker afhankelijk ben.  Omdat ik mezelf dan mooier vind.

Waarom slaap ik altijd zo gemakkelijk door?  Omdat ik aan dag afbouw doe.  Omdat ik mediteer voor ik ga slapen.  Omdat ik schrijf voor het slapengaan en dus minder pieker.  Omdat ik mijn kamer goed verlucht.  Omdat ik in slaap kan vallen in de nabijheid van mijn liefdevolle honden.

Waarom bezit ik een overvloed aan creativiteit en energie?  Omdat ik mediteer.  Omdat ik tijd en ruimte voor mezelf maak.  Omdat ik me gelukkig voel door het minder piekeren.  Omdat ik koolhydraat-arm eet.  Omdat ik negatieve gedachten vervang door positieve.

Waarom is het zo gemakkelijk om gezonde keuzes te maken?  Omdat ik bezin voor ik ze maak.  Omdat ik echt probeer te voelen wat ik nodig heb.  Omdat ik mezelf steeds beter ken.  Omdat ik in mijn blog hierover kan schrijven.  Omdat ik mediteer.

Leuk he zo afformaties.  Ik kende dat totaal nog niet tot ik gisteren over deze oefening las.  Dank je om dit op mijn pad te brengen.  Het is een fijne oefening.  Ik word er vrolijk en gelukkig van.  Dank je.  

Dag 303.  Heb er gisteren niet meteen over gesproken want ik was een beetje slechtgezind.  Weet nog niet goed hoe ik daartoe gekomen ben, maar mijn protestkind was gisteren duidelijk de baas.  Heb hem maar niet te veel zijn zin gegeven en ben maar vroeg in mijn bed gekropen. In de hoop dat hij door een goede nachtrust plaats ruimt voor mijn volwassene opnieuw.  En dat lijkt gelukt te zijn, min of meer.  Deze ochtend ademende ik de zon in tijdens mijn wandeling met de honden in het bos en ik werd opnieuw een ander mens.  Tja, ik heb ruimte nodig om mezelf te zijn, om bij mezelf te zijn en als die ruimte te beperkt is, word ik dus slechtgezind.  Gisteren in mijn bedje heb ik lekker ruimte genomen en vandaag heb ik het iets kalmer en kan ik ook ruimte nemen.  Om te schrijven en te lezen en te doen wat me oplaadt.

Heb er nog niets over gezegd maar de healing van zondag heeft zijn effect niet gemist.  Vlak na de healing voelde ik me ontspannen en gelukkig maar niet veel verschil.  Tijdens de loop van de dag veranderde dat.  De pijn en stijfheid in mijn schouder sijpelde langzaam weg en ik voelde me vrijer en luchtiger.  Heb alles kunnen doen wat ik moest doen zondag en geen enkele last ervaren.  Ook het slapen ging beter want een slaappositie vinden met een pijnlijke schouder was eerst niet evident.  Indien ik aandacht geef, aan om het even welke klacht van mijn lichaam, of het nu lichamelijke of emotionele pijn is, dan verdwijnt deze klacht zo wonderbaarlijk snel.  Na enkele uren reeds.  Wat een wondermiddel.  En wat spijtig dat niet iedereen dat weet of kan.

Aandacht geven aan minder noodzakelijke dingen zoals iets krijgen in het leven of zoals mager zijn, dat loopt minder vlot.  Zolang ik echt bij mezelf blijf, lopen deze dingen ook wel gemakkelijker.  Maar dat duurt nooit lang.  Ik ben zo snel terug onbewust bij eten of drinken. 

Ik merk dat aandacht brengen in mijn lichaam en het leven erin voelen, zoals het leven in mijn zonnevlecht, goed werkt om bewust te zijn.  Maar ik merk op dat het vaak meer nodig heeft dan dat.  Indien mijn aandacht en energie boven zit in mijn hoofd, ben ik onbewust.  Is mijn denken aan de leiding.  Spreekt mijn ego.  Laat ik echter mijn aandacht langs achter naar beneden zakken.  Van mijn voorhoofd langs de ruggegraat tot aan mijn zonnevlecht.  Dan heb ik plots toegang tot mijn intuïtie en mijn rust en mijn observatie vermogen.  En controle over Goesting.  Ik probeer mijn aandacht op de juiste plek te houden.  Met vallen en opstaan.  Maar wat heerlijk om het vast te houden.  Dank je