Dag 316.  Dit is het verslag dat ik schreef de eerste avond op vakantie.  De eerste avond dan na een hele dag vakantie ter plaatse. De dag van de verplaatsing was heel vermoeiend, die avond ben ik als een baksteen in slaap gevallen. 

Ben nu één dag weg op vakantie en de vuurbal in mijn maag is stilletjes aan het doven maar nog niet weg.  Ik voel hem nog wel en betrap mezelf erop te lopen ijsberen door het vakantiehuis.  Naar boven en naar beneden, elke keer opnieuw.  Elk excuus is voldoende om niet te hoeven blijven staan of zitten.

Ik sta ervoor maar vermijd het nog even.  Want contact leggen met dit hevige stuk van mezelf is best moeilijk.  Het lijkt groter te worden als ik het voel en me verder te drijven de felheid en de onrust in.  Maar ik moet erdoor.  Het is de enige weg die ik gevonden heb die echt, echt werkt.  Ik probeer stil te worden en mijn volle aandacht naar de onrust te brengen.  Van deze vuurbal word ik eigenlijk wel wat bang.  Ik ben daar zo bang van dat ik er voortdurend van probeer te gaan lopen. 

Na een paar keer goed en diep zuchten voel ik de rust van de meditatie komen.  Mij benen worden zwaar en tintelend en dit ontspannen gevoel kruipt verder omhoog.  Spontaan komt er een mantra op Om Malima.  Ik weet totaal niet wat het betekent maar het voelt juist.  Als ik erover nadenk is het stom, dus ik laat mijn denken voor wat het is.  Ik zeg de mantra op, om en om en om. 

De beelden die komen zijn die van een bos.  Een mooi groen, zacht bos, met hele hoge bomen.  Ik zie de kruinen niet eens, zo hoog.  Groene nevel maakt het bos mysterieus.  Ik voel me er thuis.

Ik beslis me helemaal te laten gaan … er komt …

Adhd is levensenergie die vastgeraakt.  In plaats van verder te stromen en zijn werk te doen, blijft het ingekapseld in mijn maagstreek.  Maar zo een grote energie, het is te overweldigend, ik kan dit niet, komt de twijfel naar boven.  Niet bang zijn, komt er, voor deze energie want het is gewoon levensenergie.  Vast gezet door angst.  Angst houdt haar vast en overgave is het antwoord. 

Dit is zo nieuw en zou het waar zijn?  Is adhd gewoon levensenergie die door angst of spanning wordt vastgehouden?  Mag ik deze gewoon loslaten en zijn scheppende werk laten doen?  Uiteindelijk wil deze energie creëren, enkel creëren.  Niet vernietigen.  Als je ze opnieuw durft laten stromen, kan ze manifesteren in plaats van mijn lichaam op te branden in een poging het te begrenzen en rustig te houden.  Het is het onderzoeken waard.  Ingekapselde levensenergie, ik laat ze opnieuw stromen.  Dank je voor de nieuwe hypothese.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je.  

Dag 315.  Net terug van een weekje in de zon.  De komende dagen vertel ik graag een beetje meer over mijn vakantie en mijn wedervaringen want ik had wel wat inspiratie en inzichten op vakantie.  Dus hopelijk hebben jullie hier zin in.  Ik alleszins wel om het met jullie te delen en hier voor mezelf diepgaande lessen uit te leren. 

Vandaag, na een vermoeiende verplaatsing, wil ik me graag beperken tot de dankbaarheidsoefening. Hierbij noem ik de 16 zaken op waar ik vandaag, op dit moment dankbaar voor ben.  Met als thema, onze laatste vakantie. 

Ik ben dankbaar voor de prachtige blauwe zee, die mijn hart gewoonweg laat branden van geluk.  Ik ben dankbaar voor de krachtige zuiderse zon, mijn hele lichaam verwarmend.  Ik ben dankbaar voor de overdaad aan voedsel waar ik kon van proeven.  Ik ben dankbaar dat ik meerdere maaltijden toch de koolhydraten heb laten staan en vervangen door gezonde en diervriendelijke eiwitten.  Ik ben dankbaar voor het vele glimlachen rond de tafel. Ik ben dankbaar voor het schaterlachen van ontspannen mensen.

Ik ben dankbaar voor de strandwandelingen.  Ik ben dankbaar voor de spelletjes die we speelden.  Ik ben dankbaar voor het koken met de zuiderste ingrediënten.  Ik ben dankbaar voor de vriendelijke bediening tijdens de winter, waar elke klant inkomen betekent.  Ik ben dankbaar voor mooie wijngaarden vol met rucola planten in bloei.  Ik ben dankbaar voor het leuke gezelschap.

Ik ben dankbaar voor het beperkte gekibbel van de kids.  Ik ben dankbaar voor hun openheid naar nieuwe ervaringen.  Ik ben dankbaar voor hun plezier en gezwem in het zwembad.  Ik ben dankbaar voor de inspiratie die ik kreeg tijdens en na het lezen van interessante boeken.  Ik ben vooral dankbaar voor de peace of mind die ik hervonden heb tijdens en tussen het mediteren.  Dank je.  

Buitenland

Dag 314.  Hallo iedereen, ben er nu even maar ben straks weer weg.  Ik ga op reis voor een weekje.  Het gebeurde ervoor al eens dat ik op voorhand elke dag twee blogs schreef totdat mijn lange weekend volgeschreven zat en niemand merkte dat ik weg was.  Maar dit keer voelde het niet juist om dit te doen.  Het gebeurde ook al dat ik op vakantie schreef (jaja, op papier) en het achteraf uittypte om toe te voegen alsof ik elke dag nog geschreven had.  Wat natuurlijk technisch gezien ook wel waar is.  Alleen niet via computer of het net.

Maar ik ben aan het veranderen.  Mijn karakter is aan het veranderen.  Sterke druk op mezelf zetten voelt steeds onnatuurlijker en onjuister en ik heb er ook gewoonweg geen zin meer in.  Misschien is dit uiteindelijk wel het doel van mijn schrijven.  Niet om mijn 365 dagen volledig vol te krijgen zoals het hoort en zoals ik het mezelf en de lezer heb beloofd, en ik echt probeer waar te maken.  Maar wel om via aandacht dicht bij mezelf te komen.  Hopelijk niet bij mijn kleine ik, die natuurlijk ook graag aandacht krijgt.  Maar al dit schrijven, mediteren en gelukkig zijn heeft als hoofddoel om mijn Echte Ik te ontdekken.  Die gedienstig, liefdevol, wijs en observator is. 

In plaats van mezelf te dwingen zal ik vanaf hier mijn weg voelen.  Ik weet niet hoe het verder gaat vanaf hier.  Is het beter elke dag te schrijven, ook als ik moe ben, ook als ik het druk heb, ook als het niet past?  Of is het beter om mijn weg te voelen?  Het tweede lijkt beter, maar kan ook een snelle weg opnieuw naar volledig onbewust zijn worden. Maar waarom zit ik hierover te piekeren?  Het zal zichzelf wel uitwijzen.  Ik hoef mijn denken niet meer te gebruiken als beslisser.  Mijn intuïtie leidt de weg.  We zullen samen zien waar het me brengt.  Namasté en tot binnen een weekje.

Dag 313.  Ben al twee dagen bijzonder vroeg wakker.  Ik lig te draaien en te woelen in mijn bed en geraak niet opnieuw in slaap.  Klaarwakker ben ik dan.  Als ik probeer te omschrijven hoe ik me voel, dan kan ik er enkel zenuwen op plakken.  Ik zit vol zenuwen. 

Ik weet dat het meestal het beste werkt om in mijn lichaam te komen en daar aandacht te geven aan het gevoel dat er wringt.  Vroeger wilde ik er altijd over praten, maar ik leerde ondertussen dat je echt al een speciaal iemand voor je moet hebben wil je je beter voelen na zo een gesprek.  Dus de aandacht diep in mijn lichaam dan maar. 

Waar zit de spanning?   Ik zoek het uit.  Ja, duidelijk in mijn zonnevlecht.  Komt er een beeld op over deze spanning?   Ja, het is als een vuurbal die daar diep vast zit. Een vuurbal die elk moment op ontploffen staat.  Die alles vernietigt op zijn weg naar de vrijheid.  Een hele dikke, warme en beweeglijke vuurbal.  Het is zeker niet het moment om er nog meer vuur op te gooien door koffie of andere te drinken.  Moet afkoelend eten gebruiken, geen vurig eten. 

Deze vuurbal, ik weet niet wat ik ermee moet.  Inderdaad weten is geen antwoord.  Ik ben opnieuw aan het denken en het denken kent mijn lichaam niet.  Het heeft er eenvoudigweg geen contact mee.  Wat heb ik dan wel nodig?  Ik droom over verbondenheid maar wil enkel afstand.  Ik wil alleen zijn om de vuurbal onder controle te krijgen.  Alleen, controleren maakt het allemaal weer erger. 

Hoe vond ik nu alweer ruimte?  Mediteren lukte totaal niet deze ochtend.  Ik denk dat ik vooral geruststellende woorden nodig heb nu.  Zoals, alles komt in orde.  We hebben tijd met hopen.  Het is goed, alles komt goed.  Je hoeft je geen zorgen te maken.  Voor alles komt een rijping, een antwoord, een groei, een verandering. 

Mijn vakantie is 1 dag ver en ik ben al mijn ruimte reeds verloren.  Mijn hoofd vol zorgen en mijn lichaam vol onrustig vuur.  Het belooft een boeiende week te worden.  Ofwel kan er ik veel uit leren, ofwel ga ik kopje onder.  Dit is echt geleden van de zomer, zo slecht ik me voel.  De vorige keer we vakantie hadden dus. 

Het komt goed.  Het komt allemaal goed.  Het leven brengt me steeds wat ik nodig heb.  Namasté.   

Dag 312. Gistennacht kwamen wij thuis van het kerstfeest bij mijn schoonfamilie.  We hadden een gezellige en leuke avond.  Ik was nog wakker genoeg om te mediteren en besloot, zelfs midden in de nacht, nog de trance op te zoeken.

Om tot rust te komen nam ik mijn mp3 erbij en luisterde ik eerst naar een fragment van Eckhart en Oprah.  Een stuk uit de 10 wekelijkse reeks over een nieuwe aarde.  Dit stuk ging over hoe je dingen doet in je leven.  Want als je bewustzijn wil brengen in de wereld kan je het beste de dingen die je doet met aanvaarding, vreugde of enthousiasme doen.  Indien geen van deze drie modaliteiten aanwezig is, kunnen je acties verdriet en pijn veroorzaken.  Best is steeds bewust je leven leiden zodat je de juiste handelingen kan stellen.  Zoals ik al zei, om een zo laag mogelijk lijdensafdruk te veroorzaken.

Terwijl ik naar Eckhart aan het luisteren was en genoot van zijn uitleg en grapjes, schoot ik plots de trance in.  De zachte tinteling overviel me en nam volledig beslag op mijn lichaam.  Ik voelde me wegschieten naar het universum.  En voor de eerste keer zag ik daar een vuurzee.  De hele bovenkant van het beeld in mijn geestesoog was gevuld met vuur.  De hele hemel was vuur.  Ik keek ernaar vol verwondering.  Bedwelmd door haar schoonheid.  Ik dacht niet, ik was zuiver aanwezig.  Belevend. 

Ik weet niet goed hoe lang dit geduurd heeft, maar van ver hoorde ik hoe de stem van Eckhart verdwenen was en plaats had gemaakt voor de stem van iemand anders.  Ik keerde terug naar de werkelijkheid.  Nog helemaal verbaasd zette ik muziek op op mijn mp3.  Opnieuw schoot ik weg, het universum in.  Geen vuur dit keer, maar een witte omgeving.  Toen ik terug kwam was het liedje gedaan.  Ik besloot mijn mp3 af te zetten en viel daarna in een heerlijke, diepe slaap. 

Nog steeds weet ik niet goed wat dit allemaal is.  Maar ik ben er niet meer bang voor.  Ik geef me eraan over en ben volledig daar als observator.  Heerlijk.  Wilde dit graag met jullie delen.  Hoeveel heerlijks er te vinden is in de diepten van jezelf.  Dank je voor elke ervaring.  Dank je.  

Dag 311.  Vandaag had ik gesprekken over familiefeesten.  Mensen die het moeilijk hebben met het alleen zijn vaak, omdat dit uiteindelijk familiefeesten zijn.  Maar veel vaker mensen die het moeilijk hebben op de feesten zelf.  Ze hebben het moeilijk met de oppervlakkigheid, met het steeds herhalen van dezelfde verhalen, met het spelen van een rol, met het spelen van sociaal zijn en soms ook met de conflicten of het lawaai.  En ik luister naar hen.  Ik begrijp dat en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik daar al zo lang voorbij ben. 

Ik zie feesten en samenzijn anders nu.  Ok, de verhalen zijn allemaal waar, er iets niets onwaar of overdreven bij.  Die dingen gebeuren.  Maar het is uiteindelijk je eigen interpretatie van het geheel die bepaalt wat je gevoelens hierrond zijn.  Je kan deze interpretatie ook anders uitvoeren of zien.  Ik zie het ondertussen anders.

Voor mij zijn we allemaal mensen.  Allemaal gewoon mensen.  En als we een feest hebben, met de familie en iets samen eten, drinken, vieren.  Als we cadeautjes aan elkaar geven, is dat voor mij een diep en intens moment van dankbaarheid.  Ik ben dankbaar dat we daar allemaal zijn.  Uiteindelijk zijn we daar allemaal uit liefde.  Ik ben bij mijn schoonfamilie omdat ik mijn man graag zie en hij zijn familie zo graag ziet.  Ik ben bij mijn familie omdat ik ze diep liefheb en mijn man is erbij.  Mijn kinderen zijn daar ook en genieten van al die liefde. 

En ja, er zijn dingen die oppervlakkig zijn.  Er zijn dingen die niet gezegd worden of juist wel.  Er zijn misschien spanningen al dan niet onderhuids.  En we zijn niet de hele tijd vriendelijk tegen elkaar.  Maar we zijn er wel.  En we zijn er graag.  Ik hou van samenkomsten.  Ik hou van de liefde en interesse die er stroomt.  En ik kan gemakkelijk bewust blijven op deze momenten.  Wat wil ik nog meer? Dank je voor de feesten.  Dank je voor de dankbaarheid die er dan stroomt.  Dank je voor de liefde.  Dank je voor de rijping van mijn bewustzijn.      

Dag 310.  Hoe creëer ik nu meer ruimte in mijn leven?  Hoe doet een mens dat?  Mijn verlangen is er.  Mijn intentie is er.  Mijn beweegredenen zijn er.  Maar hoe? 

Vandaag ben ik er best wel in geslaagd door steeds dicht bij mezelf te blijven. Steeds met mijn aandacht gaan naar het tintelen van het leven in mezelf.  Dat werkt, ik voel me dan meestal licht en vrij. En als bonus zie ik meer het geheel plaatje in situaties in plaats van mijn eigen beperkte kleine ik-blik. 

Ben wel heel benieuwd hoe ik het ga doen op vakantie.  Volgende week ga ik op vakantie en mijn ervaring met vakantie is uiteindelijk niet zo positief.  Ik wil heel graag dit gevoel van ruimte bewaren en onderzoeken hoe ik dat overal kan oproepen.  Maar wat zou me kunnen tegenhouden op verlof?  Ben ik dan teveel met anderen bezig?  Wil ik teveel alles samen met anderen doen en ben ik dus te weinig alleen?  Zijn het mijn eetgewoontes?  Als ik te veel koolhydraten eet, ben ik dan minder bewust?  Is het omdat ik dan meer wijn drink?  Is totale nuchterheid noodzakelijk?

Komt het door het wegvallen van mijn routine?  Komt het doordat ik minder mediteer (dat is eigenlijk niet zo)?  Moet ik mijn eigen huis hebben om bewust te zijn?  Is thuis weg zijn te overprikkelend?  Waarom verdwijnt mijn aandacht uit mezelf naar buiten als ik op vakantie ben?  Waarom blijft die niet gewoon in de diepten van mijn eigen emoties en lichaam?  Zo veel vragen en enkel een mogelijke test op vakantie.  Zijn jullie zo benieuwd als ik?  Ik ga echt heel goed voelen wat het antwoord kan zijn op al deze vragen.  Zo benieuwd…  dank je voor de test.  Dank je voor de inzichten.  Maar vooral dank je voor de ruimte.  Ze is heerlijk.  

Dag 309.  Gisteren, nadat ik mijn blog geschreven had, stroomde ik over van de inspiratie.  Toen ik naar mijn bed ging, heb ik nog even gelezen in het wondermooie boek van Eckhart Tolle en ik kon maar niet stoppen met hem begrijpen, met zijn ideeën zo diep te laten doordringen en om volop inspiratie te krijgen voor mijn eigen schrijven. 

De woorden en ideeën stroomden uit mezelf.  Ik voelde me gelukkig, geïnspireerd en diepgaand wijs.  Nu ja, laten we ons vooral niet wijsmaken dat deze wijsheid van in mij kwam, het voelt steeds eerder als een door mij stromen.  Het komt ergens vandaan en hoe ruimer mijn geest zich opent, hoe diepere inzichten er komen. 

En gisten wist ik weer wat mijn echte doel is, namelijk bewust leven.  Bewustzijn in mijn eigen leven brengen en hiermee ook in anderen hun leven.  En ik doe dat via mijn heerlijke werk.  Ik doe dat door het proberen voor te leven.  Maar ik wil het vooral doen via mijn schrijven.  Hoe kan ik deze heerlijkheid uitleggen aan alles en iedereen?  Voor alles en iedereen?  Zonder mensen af te schrikken of ver weg te laten lopen.  Maar toch wel aanspreken?

Mijn weg is via de emoties.  Mensen die emoties hebben, helpen om deze juist te begrijpen.  Juist mee om te gaan. Zodat er diepgang en bezinning komt. 

Maar dat is nu even het punt niet.  Inspiratie komt en gaat en het lijkt wel alsof ik er geen enkele controle over heb.  Zo kan ik me vakanties herinneren waar diepgang, inzichten en inspiratie bleven stromen.  Ook geluk stroomde over. Maar ik kan me ook vakanties herinneren waar dat helemaal niet het geval was.  Denk maar aan de laatste vakantie.  Wat is dan het verschil?  Ik zit steeds maar te ‘zagen’ over overprikkeling.  Maar misschien is dat niet het echte probleem?  Misschien is het vooral ruimte wat ik mis. 

Ruimte.  Ruimte om bij mezelf te komen.  Ruimte om te bezinnen.  Is ruimte ook alleen zijn?  Het is alleszins wel met rust gelaten worden zodat ik bij mezelf kan geraken.  Een inspirerende omgeving kan helpen, zoals mooie natuur.  Maar niet noodzakelijk, want het kan evengoed in mijn bed, met de rolluiken naar beneden.  Stille liefde helpt ook wel.  De zachte, stille aanwezigheid van dieren die altijd Echt zijn, helpen me mee op weg. 

Het is een betere intentie om streven naar iets, dan om van iets weg te willen.  Weg willen van overprikkeling geeft weinig positieve energie.  Willen naar ruimte geeft een veel betere en duidelijkere motivatie.  Ik wil dus een leven vol ruimte. Want ruimte maakt me vrij.  Maakt me gelukkig.  Geef me inspiratie en kracht.  Dank je voor de ruimte.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor dit weekend.  Dank je. 

Dag 308.  Vandaag was een bijzonder fijne zondag.  Ik heb genoten van het feit dat we leuke dingen te doen hadden.  En op een gegeven moment was ik zelfs vergeten welke dag het was.  Was het nu zondag of zaterdag?  Heb ik nu vakantie of moet ik nog werken?  Ik was alles vergeten.  Alle verplichtingen helemaal losgelaten.  Ja, dat gevoel heb ik nodig om te recupereren.  Zo heb ik het graag.  So far so good.

Meer kan ik er niet over kwijt.  Ik blijf het zachte gevoel opzoeken door met mijn aandacht langs achter naar beneden in mijn lichaam te gaan. Dan begint mijn hele lichaam te tintelen.  En voel ik me intens gelukkig.  Ik voel me krachtig.  Ik voel me volwassen.

Veel meer kan ik er eigenlijk niet aan toevoegen.  Veel meer heb ik er niet over te zeggen.  Ik voel me gelukkig.  Ik weet hoe ik dit gevoel kan oproepen.  Ik weet hoe ik het permanent kan verkrijgen.  Ik weet hoe ik het kan inoefenen.  Maar ik weet niet hoe ik deze boodschap kan overbrengen aan mensen.  Kan ik dat enkel door een lang verhaal te vertellen? Kan ik dat enkel door mijn eigen verhaal te vertellen?  Kan ik dat enkel door mijn dagboek bloot te stellen aan de wereld?  Zijn er andere manieren?  Maar dank je om dit te kunnen ervaren.  Dank je om zo ver te geraken.  Dank je voor het bewust Zijn.  Dank je.

Dag 307.  Het was een speciale week deze week.  Heb veel meegemaakt emotioneel, zowel positief als negatief.  Het negatieve vertelde ik al, ik voelde me ingesloten, verplicht, nukkig.  Maar daarnaast gebeurden er ook bijzonder aangename dingen. 

Ik ontdekte namelijk dat ik de laatste maanden toch wat gegroeid ben, maturiteitsgewijs bedoel ik dan.  In de hoogte natuurlijk niet.  Tijdens gesprekken en gebeurtenissen ontdekte ik dat mijn groei iets groter is dan ik vermoedde tot nog toe. 

Zo kreeg ik deze week serieuze commentaar op mijn schrijven.  Ja, op mijn schrijven.  Net hetgene waar ik zo gevoelig voor ben, afkeur.  En ik was in eerste instantie wel even van streek.  Maar ik zocht opnieuw het gevoel binnenin op, vol van rust.  Ik vond het door mijn aandacht langs achter mijn hoofd naar beneden te laten glijden tot ik volledig in mijn lichaam aanwezig was.  Ik besefte toen, het is goed.  Het is nodig.  Wat ik meemaak is nodig om het beter te doen.  Om het duidelijker te krijgen.  Uiteindelijk wil ik iedereen aanspreken.  Deze persoon is een goede proefpersoon.  Ik zal aan dat stuk nog eens opnieuw moeten beginnen.  Misschien helemaal anders, helemaal nieuw. 

Zo vertelde iemand over een familiefeest waar hij zo verlangt om erbij te horen, om gezien te worden, dat hij er gewoon ziek van wordt als het niet lukt.  En dan voel ik, ik ben zo gegroeid dat ik, bijna overal, mezelf kan zijn en niet meer door iedereen wil goedgekeurd worden.  En al klinkt dit misschien wel wat pochterig, het is gewoon blijdschap die ik probeer te uiten.  Na 307 dagen mediteren, bezinnen en mezelf bevragen, ben ik eindelijk meer en meer een volwassen persoon.  Dat mag wel ondertussen he. 

Ik leerde ooit dat psychiaters zeggen dat je na je 35^e je hersenbanen niet meer kan veranderen.  Maar het lijkt toch niet waar te zijn.  Ik verander nog weldegelijk sommige zaken permanent en ik ben al serieus voorbij mijn 35^e.  Wat bemoedigend.  Hopelijk kan ik anderen hiermee inspireren om niet op te geven.  Blijf mediteren en zoeken naar bewustzijn.  Naar jezelf te kennen.  Naar jezelf elke dag overstijgen.  En dan plots, zonder waarschuwing, ontdek je dat je niet langer je kleine Ik bent, afhankelijk van anderen en klein.  Maar dat je je kleine Ik verloren bent in ruil voor geluk en balans.  En je weet zelfs niet meer hoe het vroeger was.  Dank je.  Dank je voor alles.      

Dag 306.  Het is raar hoe ruimte zijn eigen oplossing is.  Eigenlijk worstelde ik de hele week al met slechtgezinde gevoelens.  Ik veronderstel dat deze gedeeltelijk opgeroepen werden door een licht slaapgebrek van de laatste dagen, waarbij ik wat minder en lichter sliep dan gewoonlijk.  Daarnaast werden ze opgeroepen door de lijst van verplichtingen die me overvielen en waar ik mezelf onderuit wilde krijgen, maar ze toch maar braaf allemaal gedaan heb.  Maar, achteraf bekeken, is het toch wel vooral het gebrek aan ruimte dat me de das heeft omgedaan.

Want gisteren avond heb ik alle ruimte genomen die ik nodig had en dan sta ik dus de dag erna op als een ander mens.  Vrolijk, zin in mijn verplichtingen, volop in bewustzijn en dan geniet ik van alles wat ik tegenkom.  Deze ochtend mijn wandeling met de honden in het bos, dat was genieten.  In de regen, mijn jasje aan, mijn petje op en het vrolijke duo dat me vergezelde.  Het bos helemaal leeg, geen kat te zien.  En ik realiseerde me, ik ben erdoor, ik voel me zo gelukkig.  De zwarte wolk die er maandag tot gisterenavond hing is helemaal weg.  Verdwenen.

Meer nog, ze verdween omdat er gisteren ruimte was.  Ruimte om bij mezelf te zijn, om te niksen, om wat te lezen, om wat te schrijven, om lekker het protestkind uit te hangen.  Om te voldoen aan de nood aan ruimte die ik zo broodnodig heb.  Gisterenavond heb ik dus echt niets gedaan.  Ik heb niet gekookt, heb niet opgeruimd, heb niet voor de kinderen gezorgd, heb zelfs de kachel niet aangestoken.  Niets.  En al dit niets brengt me opnieuw in balans. 

Dat is dus wat mensen zoeken als ze niets doen.  Balans.  In de stilte.  In de ruimte.  Zalig.  Weg van mijn strenge perfectionist.  Weg van mijn angstige kind.  Weg van het moeten.  Zijn, is er in de plaats.  Tot het Zijn genoeg is en ik terug zin krijg in Doen.  Oef.  Dank je.  Ik hoop steeds voldoende ruimte te hebben in mijn leven om me zo gelukkig te voelen.  En ok, er zijn zeker ondersteunende elementen nodig om gelukkig te zijn (zoals niet ziek zijn), maar voor mij is ruimte om bewust te zijn, toch blijkbaar de meest belangrijke.  Dank je.   

Dag 305.  Mijn hele leven heb ik al gezaagd dat ik niet zoveel mag eten als een ander.  Hoe kleiner je bent, hoe minder je dus nodig hebt van eten.  Hoe minder cellen die moeten verbranden en hoe minder cellen zich moeten vernieuwen, hoe minder eten je nodig hebt.  Oneerlijk vond ik dat.  Zeer oneerlijk.  Ik had toch ook wel recht om even veel te mogen eten als anderen.  Het lichaam van mijn man bijvoorbeeld vergeeft hem veel meer dan dat van mij.  Het mijne heeft direct genoeg en slaat de rest op als vet.

Oneerlijk vind ik het.  Maar vind Ik dat echt?  Wie is die Ik eigenlijk die dat vindt?  Is dat mijn volwassene?  Waarom zou ik eigenlijk zoveel moeten mogen of kunnen eten?  Waarom vind Ik het eigenlijk nodig om meer te kunnen eten?  Waarom moet ik het recht hebben om zo veel te eten dat mijn maag bijna ontploft?  Waarom moet ik zoveel eten als iedere andere volwassen man? 

Dit kan eigenlijk niets met Honger te maken hebben.  Het moet echt wel Goesting zijn die dit allemaal in mijn oren fluistert.  Want eigenlijk, als ik er nuchter over nadenk.  Is het toch normaal dat ik niet zoveel voeding nodig heb.  En eigenlijk, als ik er toch heel goed over nadenk, waarom is dat erg dat ik minder voeding nodig heb?

Als eten dient om mijn cellen te vernieuwen en de verbranding goed te houden, waarom zou ik dan meer willen dan ik nodig heb?  Gewoon uit Goesting. Omdat ik iets anders zoek in eten dan me voeden.  Ik zoek daar genot in.  Ik zoek daar troost in.  Ik zoek daar vulling in.  Maar echt Honger dus niet.  Hmm, zo gezond lijkt me dat uiteindelijk niet. 

 Misschien kan ik gewoon dankbaar zijn omdat mijn metabolisme zo vertraagt is dat ik niet veel voeding meer nodig heb, vertraging zorgt trouwens ook voor vertraging van het ouder worden.  Of kan ik dankbaar zijn dat ik zo rustig en beheerst geworden ben, dat ik niet veel voeding meer verbrand.  Ik zou dus gerust kunnen overleven op een berg.  Of ik kan dankbaar zijn dat eten me eigenlijk niet veel hoeft te kosten.  Maar vooral kan ik dankbaar zijn met de wetenschap dat ik niet meer hoef te groeien of uit te zetten, enkel nog in stand te houden wat mijn lichaam al realiseerde. 

Dus ik mag dankbaar zijn voor mijn sobere noden.  En genieten van al wat deze noden op een gezonde manier invult.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je om elke dag meer los te laten van oude en negatieve patronen.  Dank je.  

Dag 304.  De meesten onder ons kennen affirmaties.  Dat zijn positieve zinnen die we blijven herhalen tot we deze onbewust en soms zelfs bewust beginnen te geloven.  Bijvoorbeeld: het leven geeft me steeds wat ik nodig heb.  Of ik kan dit aan.  Of ik ben me altijd bewust van wat ik eet.  Het helpt om dit vaak genoeg te herhalen, vaak te genoeg te lezen, vaak genoeg te schrijven tot je het diepgaand gelooft en ernaar begint te leven. 

In het boek pestitude van Ellen Somers, las ik ook over afformaties.  Dit zijn zinnetjes in vraagvorm die ervoor zullen zorgen dat je onderbewustzijn gaat zoeken naar een antwoord dat je leuk vindt.  (aldus Ellen Somers)  Omdat ik nooit in mijn boeken schrijf, vind ik het een leuk idee om enkele van deze afformaties hier te proberen.  Het is de bedoeling om op elke vraag 5 antwoorden te formuleren.

Waarom ben ik zo gelukkig?  Omdat ik dicht bij mezelf leef.  Omdat ik bewust aanwezig ben.  Omdat ik mediteer.  Omdat ik steeds gemakkelijker authentiek durf te zijn.  Omdat ik minder pieker en minder denk. 

Waarom is het zo gemakkelijk om mager te zijn?  Omdat ik me dan soepeler voel.  Omdat ik me minder geremd voel.  Omdat ik dan in al mijn kleren pas.  Omdat ik dan niet langer aan van suiker afhankelijk ben.  Omdat ik mezelf dan mooier vind.

Waarom slaap ik altijd zo gemakkelijk door?  Omdat ik aan dag afbouw doe.  Omdat ik mediteer voor ik ga slapen.  Omdat ik schrijf voor het slapengaan en dus minder pieker.  Omdat ik mijn kamer goed verlucht.  Omdat ik in slaap kan vallen in de nabijheid van mijn liefdevolle honden.

Waarom bezit ik een overvloed aan creativiteit en energie?  Omdat ik mediteer.  Omdat ik tijd en ruimte voor mezelf maak.  Omdat ik me gelukkig voel door het minder piekeren.  Omdat ik koolhydraat-arm eet.  Omdat ik negatieve gedachten vervang door positieve.

Waarom is het zo gemakkelijk om gezonde keuzes te maken?  Omdat ik bezin voor ik ze maak.  Omdat ik echt probeer te voelen wat ik nodig heb.  Omdat ik mezelf steeds beter ken.  Omdat ik in mijn blog hierover kan schrijven.  Omdat ik mediteer.

Leuk he zo afformaties.  Ik kende dat totaal nog niet tot ik gisteren over deze oefening las.  Dank je om dit op mijn pad te brengen.  Het is een fijne oefening.  Ik word er vrolijk en gelukkig van.  Dank je.  

Dag 303.  Heb er gisteren niet meteen over gesproken want ik was een beetje slechtgezind.  Weet nog niet goed hoe ik daartoe gekomen ben, maar mijn protestkind was gisteren duidelijk de baas.  Heb hem maar niet te veel zijn zin gegeven en ben maar vroeg in mijn bed gekropen. In de hoop dat hij door een goede nachtrust plaats ruimt voor mijn volwassene opnieuw.  En dat lijkt gelukt te zijn, min of meer.  Deze ochtend ademende ik de zon in tijdens mijn wandeling met de honden in het bos en ik werd opnieuw een ander mens.  Tja, ik heb ruimte nodig om mezelf te zijn, om bij mezelf te zijn en als die ruimte te beperkt is, word ik dus slechtgezind.  Gisteren in mijn bedje heb ik lekker ruimte genomen en vandaag heb ik het iets kalmer en kan ik ook ruimte nemen.  Om te schrijven en te lezen en te doen wat me oplaadt.

Heb er nog niets over gezegd maar de healing van zondag heeft zijn effect niet gemist.  Vlak na de healing voelde ik me ontspannen en gelukkig maar niet veel verschil.  Tijdens de loop van de dag veranderde dat.  De pijn en stijfheid in mijn schouder sijpelde langzaam weg en ik voelde me vrijer en luchtiger.  Heb alles kunnen doen wat ik moest doen zondag en geen enkele last ervaren.  Ook het slapen ging beter want een slaappositie vinden met een pijnlijke schouder was eerst niet evident.  Indien ik aandacht geef, aan om het even welke klacht van mijn lichaam, of het nu lichamelijke of emotionele pijn is, dan verdwijnt deze klacht zo wonderbaarlijk snel.  Na enkele uren reeds.  Wat een wondermiddel.  En wat spijtig dat niet iedereen dat weet of kan.

Aandacht geven aan minder noodzakelijke dingen zoals iets krijgen in het leven of zoals mager zijn, dat loopt minder vlot.  Zolang ik echt bij mezelf blijf, lopen deze dingen ook wel gemakkelijker.  Maar dat duurt nooit lang.  Ik ben zo snel terug onbewust bij eten of drinken. 

Ik merk dat aandacht brengen in mijn lichaam en het leven erin voelen, zoals het leven in mijn zonnevlecht, goed werkt om bewust te zijn.  Maar ik merk op dat het vaak meer nodig heeft dan dat.  Indien mijn aandacht en energie boven zit in mijn hoofd, ben ik onbewust.  Is mijn denken aan de leiding.  Spreekt mijn ego.  Laat ik echter mijn aandacht langs achter naar beneden zakken.  Van mijn voorhoofd langs de ruggegraat tot aan mijn zonnevlecht.  Dan heb ik plots toegang tot mijn intuïtie en mijn rust en mijn observatie vermogen.  En controle over Goesting.  Ik probeer mijn aandacht op de juiste plek te houden.  Met vallen en opstaan.  Maar wat heerlijk om het vast te houden.  Dank je   

Dag 302.  Vandaag is het een heel andere dag.  Soms heb ik zo van deze dagen.  Die hebben niet merkbaar iets te maken met moe zijn of me emotioneel slecht voelen.  Maar het is een dag waarop ik mijn verplichtingen allemaal te veel vindt.  Ik heb vandaag geen zin in werken, geen zin in opruimen, geen zin in dingen doen.  Het lijkt wel of ik zondag gemist heb en ineens overgegaan ben naar een nieuwe werkweek.  En ergens is dat zo, heb de hele zondag nog gewerkt in het huishouden en op school en dan heb ik het gevoel van geen weekend gehad te hebben.  Alsof ik niet heb kunnen rusten. 

Het voelde nochtans als zondag vandaag.  Buiten was er geen verkeer.  Er reden amper auto’s, geen fietsen, geen enkele trein en niemand op straat.  Raar zo een nationale staking.  Ik kan alleen maar zeggen dat ik een zondag gevoel had.  Maar toch ook weer niet.

De hele dag heb ik gevochten met mijn protest kind.  Had meer zin om weg te lopen en niets te doen dan om te werken.  Het is me allemaal te veel vandaag.  Ik wil rust, stilte en niets doen.  Ik wil vakantie.  Nog een tiental dagen werken en het is zo ver.  Maar morgen heb ik er misschien allemaal wel weer zin in.  Laat ons hopen.  Veel moed aan ieder die ook een rustdag nodig heeft.  Tot morgen.  

Dag 301.  Deze ochtend had ik het geluk om een zeer diepe meditatie te ervaren.  Ik was vrij vroeg wakker van de pijn in mijn schouder.  Ik had er nog niets over gezegd maar door mijn verkoudheid, die trouwens al helemaal weg is na twee nachten goed slapen, heb ik ook pijn aan mijn schouder.  Als ik ziek ben heb ik de neiging om me, totaal onbewust, helemaal op te spannen.  En dan duurt het niet lang vooraleer ik ergens stijf wordt.  Ik heb dus een stijve schouder, al een tweetal dagen. 

Deze ochtend vond ik het welletjes geweest en begon ik aan een healing voor mezelf.  Ik startte met de gekende manier om mijn hoofd leeg te krijgen en het universele gevoel te laten komen.  Ik verbind mezelf met moeder aarde, vol overgave aan haar kracht, ik leef diep in het leven en sta achter mezelf, ik voel de liefde stromen van boven naar beneden en van beneden naar boven, ik spreek onberispelijk naar mezelf en naar de ander, ik ken het verschil tussen waarheid en interpretatie, ik laat anderen los en volg mijn gidsen naar mijn ziel.  Mijn eigengemaakte mantra om contact te leggen met mijn chakra’s. 

Het duurde niet erg lang vooraleer ik het zachte gevoel.  Het gevoel van eenheid met het universum.  Het zachte trillen van leven in mijn lichaam.  Het zachte gevoel breide zijn uit van in mijn lichaam naar het helemaal overkoepelen.  In een lichte trance voel ik het maar op een plek, bijvoorbeeld mijn zonnevlecht.  Maar bij een diepere trance wordt mijn hele lichaam één.  En zijn er geen verschillende plaatsen meer in mijn lichaam.  Ik bereikte het stadium van homeostase, zoals Deepak het noemt. 

Terwijl ik dit ervaar komt mijn brein ertussen met allerhande uitleg en woorden.  Ik moest dringend iets doen want anders zakte de trance weg.  Een mantra schoot er door mijn hoofd.  Gebruik een mantra om bij je trance te blijven.  Ik koos snel voor So Hum.  Ik Ben.  Ik ben het universum.  Ik Ben één.  Ik Ben bewust.  En het hielp direct.  Ik zakte weg in het heerlijk zachte kussen van liefde.  Ik weet niet hoelang het duurde.  Meestal ben ik zo weg voor een tiental minuten.  Ik voelde me helemaal opgekikkerd.  Ben benieuwd hoe mijn schouder hierop zal reageren.  Ik had het enorm warm na de meditatie.  Nog steeds eigenlijk.  Ik geniet nog na.  Namasté.  

Dag 300.  Op deze speciale datum wil ik graag iets speciaals delen met jullie.  Een ervaring die ik enige jaren geleden opdeed maar die nog steeds diep in mijn geheugen gegraveerd staat. 

Het was een koude dag en ik had net fijn gemediteerd.  Ik volgde een mindulness oefening van Edel Maex en was net een geaarde berg en een moedige bloem geweest.  Bij de paarden aangekomen voelde ik me goed en stond ik open voor wat ging komen, er was geen specifieke blokkade om over te praten.  Ik kreeg vandaag een equi coaching, therapie met behulp van paarden. 

Als eerste stelde ik mijn lichaam open om liefde te voelen. Ik ervoer liefde eerst als kracht door me heen stromen. De moed om te staan en te blijven staan, open voor wat komt, klaar en rustig, vertrouwend op mezelf.  Een merrie uit de kudde kwam door deze manier van zijn dichter tot ze me aanraakte.  Echter dat was veel te intens.  Dat voelde te sterk.  Ze nam weer wat afstand en verdeelde haar aandacht onder ons 2 (de paardentherapeut en ikzelf). 

Toen gebeurde iets wonderbaarlijks.  Ze liet me kijken door haar ogen.  Hoe de wereld eruit ziet in haar leven.  Alles was energie.  Overal zag ik energie stromen. Alles lag in luchtlagen boven op elkaar, elke laag zo’n halve meter dik en elke laag met een lichtjes andere intensiteit van kleur.  Iedereen stroomde anders, de paarden wat verderop, de bomen, de omgeving.  Maar alles was één geheel en verbonden.   Het was mooi en gemakkelijk want die energie maakt het simpel om in te schatten wat er komen zal.  De energie gaat voor op de entiteit zodat je hem kan lezen voor die bij je is. 

Het meeste was een soort donkerpaars, dat paars voelde als: in evenwicht, alsof alle kleuren goed geordend staan, alsof ze alle kleuren tegelijk waren.  (bij Margit Coates staat paars voor wijsheid van het universum en geeft balans of harmonie weer).  Ik vroeg om naar mij te kijken, wat is mijn kleur?  Het paard zei rood (Coates: pijn of stress of boosheid, kon dat eigenlijk moeilijk herkennen op dat moment, misschien had het meer te maken met mijn maandstonden?).  Dan naar de coach: geel, heel kolkend en warrig.  (Coates: geel = een sterke energiestroom).  De andere paarden waren ook zo donkerpaars.  Daarom duurt het dus zo lang voor deze merrie een paard toelaat in haar kudde.  Nieuwe paarden moeten in evenwicht zijn voor zij ze in haar hart laat.  Zodat ze samen dezelfde energie kunnen laten stromen. 

Maar mijn rusteloze geest wilde alweer verder.  Liefde, ik was toch op zoek naar hoe liefde in elkaar steekt.  Liefde stroomt door het hart, kreeg ik.  Ik opende mijn hart en de liefde stroomde naar buiten.  Naar de paarden, naar de honden, naar de mensen, naar de plek waar ik dichtbij was.  Plots wist ik dat liefde niet uniek voor en van mij is.  Het is niet Mijn liefde.  Liefde is energie die er al was en die ik stuwing geef door ze door mijn hart te laten gaan.  Ik bezit geen liefde en vind ze niet uit, ze stroomt niet uit mij.  Ze is er en ik kan ze in beweging zetten, ik haal ze uit mijn omgeving en stuur ze via mijn hart verder. 

Maar ik begreep eveneens dat dat niet mijn moeilijkheid was.  Ik ben in staat om liefde te geven op zich.  Mijn moeilijkheid zit erin om liefde binnen te laten.  Ik ben bang om de liefde bij mij binnen te laten komen.  Dus probeerde ik de energie om te draaien, bij mij binnen te laten komen.  Ik voelde en zag de paarse energie binnen komen.  Was even verward: merrie ben jij dat?  Geen antwoord.  Ik opende mijn ogen en deze energie kwam uit haar maar ook vanuit de omgeving.  Ik concentreerde me opnieuw om de liefde binnen te laten en er kwam liefde, mijn hart werd helemaal warm, mijn borstkas werd warm, heel aangenaam, hartverwarmend warm.  Maar het deed ook pijn.  Het voelde alsof mijn hart nog niet groot genoeg was om de liefde door te laten stromen.  Het gat was nog te klein, het was pijn alsof mijn hart nog moest uitrekken om wijder te worden.  Mijn hart is gewend om zichzelf te beschermen en toe te houden.  Dit rekken was een lastig gevoel.  Maar ik kon het wel aan.  Ik kon het verdragen en wilde dit hart de doorstroming laten regelen.    

Heb daar nog even gezeten en liet mijn hart rekken.  Ik vroeg om lichamelijk contact.  Maar ze weigerde.  Je hebt geen lichamelijk contact nodig.  Je lichaam is niet beschadigd, je lichaam is heel.  Je beschadiging is energetisch en moet energetisch geheeld worden.  Even later kwam ik terug uit de trance.  Dank je merrie.  Dankjewel.   

Dag 299.  Ik kijk regelmatig naar Super Soul Sunday van Oprah.  In deze gratis online show krijg je interviews te zien van haar met mensen die op het spirituele pad bezig zijn.  Ofwel hebben ze daar boeken over geschreven, ofwel zijn ze priester, ofwel geven ze cursussen over het onderwerp.  Maar er worden steeds boeiende onderwerpen aangehaald en het is heel inspirerend om naar te kijken.

Een van de vragen die ze steeds op het einde stelt is: wat zou je zeggen tegen je jongere Zelf?  Dat vind ik wel een heel goede vraag.  Meestal reageren de mensen daar nogal meewarig op.   Dat heeft geen zin, ik zou toch niet luisteren.  Dat heeft geen zin, ik zou het toch niet geloven.  Dat heeft geen zin, ik moet het toch allemaal zelf meemaken. 

Dat klopt voor mij ook allemaal.  Maar moest ik met mijn jongere zelf kunnen praten, ik zou wel weten wat ik zou doen voor haar.  Ik zou naar haar luisteren.  Niet zomaar luisteren en haar laten doen, maar ik zou haar echt serieus nemen.  Ik zou haar echt aan het woord laten.  Ik zou haar echt erkennen.  Oh en dat zou haar zou gelukkig maken.  Eindelijk iemand die naar haar luistert. Die haar en haar gevoelens en verwarring serieus neemt.  Die haar ‘normaal’ vindt en begrijpt.  En die haar helpt haar eigen weg te zoeken, zonder destructief te zijn naar zichzelf of naar anderen. 

Wat zou ik een gelukkigere puber geweest zijn moest ik gewoon iemand, Iemand, gehad hebben om mee te praten.  Iemand die mijn gevoelens aankon en mee kon dragen.  Iemand die me iets over het leven kon uitleggen.  Iemand die niet zo verloren liep als ik en die toch een beetje de weg kon wijzen.  Zodat ik niet alle paden moest bewandelen zonder enig idee wat kon werken en wat niet.  Ik heb zo ongelooflijk veel omwegen gemaakt. 

Ik zou het dus wel weten moest ik mijn jongere zelf tegenkomen.  Een dikke knuffel kreeg ze.  En vergeving voor al haar jeugdige overmoed en fouten.  Uiteindelijk heeft ze het nog niet zo slecht gedaan en geraakte ik toch bij mijn volwassen versie.  Dank je ook om nu te weten dat je eigenlijk nooit alleen bent.  Dat God of het Universum er steeds is voor ons.  Ik voel me niet meer alleen en altijd gedragen.  Het enige wat ik hiervoor hoef te doen is in mijn lichaam blijven of te mediteren.  Dank je om het nu echt te ‘weten’.  Dank je.

Dag 298.  Er zijn de laatste dagen enorm veel tekenen dat ik meer in mijn lichaam moet blijven.  Met in mijn lichaam blijven bedoel ik dus met mijn aandacht niet volledig gericht naar de buitenwereld.  Met mijn aandacht niet volledig gericht op de anderen.  Eckhart noemt het aandacht voor de vorm.  De vergissing dat wij de vorm zijn waar we in leven en vergeten zijn dat wij eigenlijk het vormloze leven zijn, binnenin onszelf.  Indien we een deel van onze aandacht bij het vormloze houden binnen in onszelf, blijven we bewust aanwezig in het leven. 

Enige maanden geleden sprak ik hierover en dat ik probeerde de hele tijd én in mijn lichaam én in de buitenwereld te zijn.  Dat ging me goed af eigenlijk.  Maar gaandeweg begon ik het weer te vergeten.  Tot verschillende tekenen me er opnieuw aan herinnerden.

Eerst mijn paard (al kan je in energetische vorm eigenlijk niet goed zien welk paard het eigenlijk was) dat met zijn energie naar mijn buik wees.  De plek waar ik het liefst het vormloze oproep, waar het het sterkst in mij aanwezig is.  Ook daarna terug in de paddock mediteerde hij met zijn hoofd naar mijn buik. 

Daarna was er een cliënt die me net hetzelfde vertelde.  Tijdens onze sessie kwam ze tot het besluit dat ze veel te weinig aanwezig is in haar lichaam en dat haar lichaam haar blijft signalen zenden om aandacht.  Exact zoals ik het ervaar.

Toen ik het boek van Eckhart, een nieuwe aarde opensloeg, sprak het net op die bladzijde over het vormloze in onszelf. 

Indien ik met mijn aandacht in mijn lichaam ben, ‘weet’ ik ook plots veel dingen.  Zoals tijdens het autorijden, nu moet ik afremmen en even later komt er een auto om de bocht.  Of nu gaat de leverancier komen en een minuut later gaat de bel.  Ook kwam ik net exact op hetzelfde moment aan op de wandeling met mijn vriendin.  Dat maakte ik nog nooit mee.  Alles stroomt vanzelf juist. 

Tekenen genoeg dus om me te vertellen dat ik met mijn aandacht in mijn lichaam moet blijven. Net als bij deze verkoudheid, die nodigt me ook uit om bij mijn lichaam te blijven.  En mijn zoektocht om bij Honger te blijven, dan is aandacht in mijn maagstreek, waar Honger woont, de beste oplossing. 

Dus ik zal maar braaf luisteren.  En volop het leven in mijn buik bezoeken.  Dank je voor alle tekenen.  Apart hebben ze geen zin maar samen zijn ze erg duidelijk.  Ik moet met mijn aandacht bij de bron blijven, of het vormloze, of het leven, of bij God.  De naam is verschillend onbelangrijk.  Het gevoel hetzelfde.  Dank je.  

Dag 297. Het is nog te vroeg om iets te kunnen zeggen over mijn suikerverslaving en er vanaf te kunnen blijven.  Deze week werd er nog geen suiker aangeboden en dat klein beetje pure chocolade dat me verleidde, heeft niet voldoende suiker in zich om me te laten hervallen.  Dus ik voel mijn buik kalmeren en mezelf beter.  Maar de suikerverslaving ligt op de loer, ik kan er beter af blijven, zeker als ik onbewust ben.  Want dan blijf ik ernaar grijpen.  En grijpen.  Lijk ik alle controle te verliezen.

Maar ik blijf me toch afvragen, kan ik niet, met hulp van Honger, controle krijgen over mijn drang naar kh rijk eten?  Als ik echt in mijn buik blijf, net zoals het paard tijdens de meditatie kwam vertellen, en contact heb met mijn ware zelf en Honger, dan kan Goesting of de suikerverslaving toch niet meer de baas spelen.  Enkel als ik dit contact verlies, vergeet, krijgt Goesting opnieuw de leiding.  Ik wil echt voldoende bewust leren zijn.  Niet enkel voedingsgroepen vermijden en er vies van worden.  Ik wil echt Goesting niet meer aan de leiding. 

Nu voel ik me er nog lichamelijk slecht bovenop.  Ben ik opnieuw verkouden.  Ik merk dat als ik een paar dagen minder slaap, ik ongelooflijk snel een verkoudheid krijg.  Mijn sinussen raken direct gezwollen en mijn keel is precies geraspt.  Een vriendelijke maar kordate uitnodiging om het rustig aan te doen dus. 

Volgens mij wil mijn lichaam me al heel lang vertellen dat ik meer moet slapen.  Op vakantie slaap ik altijd zoveel, elke dag wel tussen de 10 tot 12u.  Het resultaat is dat mijn lichaam achteraf beter werkt en mijn hormonen meer in balans zijn.  7 uur slapen lijkt dus voor mij niet voldoende te zijn.  Ik bouw zo stilletjes aan een slaaptekort op, elke week een dag minder slaap dus.  Ik weet dat er mensen zijn die nog minder slapen, maar voor mij lijkt 8u wel een minimum te zijn. 

De verkoudheid ook is opnieuw een uitnodiging om vroeger mijn bed in te kruipen.  Al vind ik dat steeds heel moeilijk want in de stilte van de nacht kom ik zo gemakkelijk tot mezelf.  Goed, ik ga slapen.  Morgen meer, ook over de meditatie.