Dag 71.  Is alles niet meer wonderbaarlijk en prachtig als we bewustzijn brengen in wat we doen?  Eten is, in je mond stoppen en zo snel mogelijk binnenwerken indien we denken nog snel iets anders te moeten doen, en dat geeft alles behalve bevrediging.  Het is het niet-aanwezig zijn bij eten dat ons doet overdrijven.  Want zonder de smaken echt te beleven, zonder de voedzaamheid van wat je eet te ervaren, zonder dankbaarheid te voelen voor het pure feit dat je eten hebt, kan betalen, kan opeten en kan verteren, is eten automatisch en saai.  Met smaak en aandacht eten maakt elke ervaring wonderbaarlijk. 

Ik geloof daarnaast ook dat niet alle voedingsgroepen gezond zijn.  Alles wat moet gemaakt worden in een fabriek en serieuze behandelingen nodig heeft kan nooit vol levende voedingsstoffen zitten.  En daarnaast geloof ik ook dat niet elk voedsel voor elke persoon geschikt is.  Koemelk is zo een goed voorbeeld.  Langs een kant wordt het afgeschilderd als gezond, langs de andere kant als vreselijk ongezond en niet geschikt voor iemand anders dan een koekalf.  Indien ik met aandacht eet merk ik dat mijn lichaam koemelk niet graag heeft.  Ze heeft er moeite mee, krijgt het met haar maagsappen niet verteerd, weet niet wat ermee aan te vangen, reageert er met slijmvorming op en voelt zich moe en uitgeput de dag erna. 

Daarnaast ontdekte ik, via bewuste aanwezigheid, dat koolhydraten, vooral in de vorm van granen, door sommige mensen wel verbrand worden maar door andere mensen opgeslagen worden als reserve voor slechte tijden.  Granen zijn voedsel voor de winter, een moment dat we vet nodig hebben om ons te warmen. Granen bewaren in de winter en geven ons energie als al het andere bedolven ligt onder sneeuw en ijs.  Maar daarnaast is het eigenlijk niet geschikt om elke dag te eten.  Na de winter, in de lente, zijn groene blaadjes het meest geschikt om ons te voeden.  Ik merk dat, als je bewust voelt wat je lichaam nodig heeft, het je vertelt met de seizoenen mee te eten.   

Ik ben zo dankbaar dat ik dit ontdekte.  Al luister ik reeds jaren naar mijn lichaam en wist ik dat granen mij steeds deden verlangen naar nog meer granen, ik weet nog maar net dat ik ze niet verbrand maar opsla.  Door granen te beperken in mijn leven merk ik dat mijn lichaam een zuiveringsfase in gaat.  En verwijderd wat ze al jaren had opgeslagen.  Ik voel me energieker en gezonder bij het eten van voeding dat me echt deugd doet.

Dank je om me dit te vertellen.  Dank je voor de suikers om me te willen beschermen.  Dank je voor het loslaten van oude reserves.  

Dag 71. Hey ieder, geen paniek, ik ben niet gestopt met mediteren of met bloggen.  Ben echter enkele dagen weg met de familie en heb geen toegang tot internet.  Ik zal wel verslagen blijven schrijven en achteraf toevoegen.  Dank je voor je bezoek!

Dag 70.  Hallo hongerig wolvenkind, hoe gaat het met je?  Bwah, goed, want heb net gegeten.  Voel me hierdoor gekoesterd en veilig.  Gekoesterd?  Ja eten, geeft me een liefdevol gevoel.  Het lijkt alsof ik liefde geef aan mezelf op deze manier.  Liefde? Ja warmte en troost.  Aandacht.  Als je honger hebt, heb je dan aandacht nodig?  Ja, koestering.  De warme baarmoeder van volle aandacht. 

Wat is er dan?  Ik voel me verwaarloosd.  Alsof iedereen aandacht en liefde krijgt, behalve ik.  Mensen komen wel bij mij, maar voor zichzelf, niet voor mij.  Als ik teveel voor anderen zorg, zorg ik te weinig voor mezelf.  Dan word ik wanhopig na een tijd.  Welke aandacht heb je dan nodig?  Het afgaan van de chakra’s?  Aandacht aan de baarmoeder?  De zonnevlecht?  De warme gloed voelen van het innerlijke leven, door het lichaam en langs de hele ruggegraat? Ja, alle aandacht is goed.

Als het wolvenkind komt, luister ik best naar haar, ze wil aandacht.  Dag wolvenkind, wat heb je nodig?  Echt nodig?  Hoe voelt dat om een wolvenkind te zijn?  Om zo hongerig te zijn?  Om te denken dat elke maaltijd de laatste zal zijn? 

Indien het wolvenkind de leiding neemt, voel ik me daar achteraf niet goed bij.  Ik voel me opzwellen, mijn darmen doen voortdurend pijn, ik ben stijf en onhandig.  Vooral mijn ruggegraat verliest zijn soepelheid.  Het lijkt alsof ik me de hele tijd opspan en gereed maak voor een gevecht.  Het gevecht om het voedsel.  Een wolf die zichzelf verdedigt tegen zichzelf.  Liggend rond het voedsel en grommend om iedereen weg te houden.  Die iedereen, zijnde ikzelf, die het gaat afnemen en weg zal gooien.  Ik wil, ik wil, roept het wolvenkind.  Snel voor de ander het door heeft en kan ingrijpen.  Snel mezelf beschermen tegen de ander, die streng is en dit niet wilt.  In dit gevecht wint het wolvenkind duidelijk.  Waarom doet het zo eigenlijk?  Het wolvenkind wil eten en troost en aandacht en koestering.  Hij vindt dit in voedsel.

Vanaf nu probeer ik deze troost te geven via aandacht. 

Dank je voor dit gesprek.  Dank je voor het liefdevolle antwoord.  Dank je dat aandacht alweer het antwoord is.  Geef aandacht aan de wijsheid van je lichaam.  Je lichaam en je ziel varen er wel bij.   

Dag 69.  Elke mens heeft wel zo een paar slechte gewoonten.  Bij mij zijn het er ook vele om van los te geraken.  Eentje daarvan is natuurlijk en uiteraard eten. Want ik geef toe, ik hou van eten.  Ontzettend veel van eten.  Ik hou van eten op elk moment van de dag en geniet eindeloos van de vele smaken die de natuur voorziet.  Het liefst van al zelfs van de vele nieuwe smaken, als er iemand iets heeft gemaakt dat ik nog niet ken, sta ik als eerste in de rij om het te proberen.  Nieuwsgierig als ik ben naar deze nieuwe ervaring. 

Maar ik eet te veel.  Ik eet te veel dingen, door elkaar of apart, en ik eet ook graag ongezondere dingen, of calorierijke dingen.  Nu ja het maakt niet uit, ik kan altijd eten.  Zelfs als ik net wakker wordt, of voor ik ga slapen.  Het ergste vind ik nog wel dat ik soms echt schrok.  Ik eet alsof ik een wolf ben.  Grote stukken, snel, stiekem zelfs.  Ja, een wolf is een goede vergelijking.  Ik vlieg op het eten en voor de rest begonnen is, is mijn eerste bord al leeg.  Vervolgens is het de kunst om niet te blijven opscheppen en verder eten.  Een kunst die me zelden lukt.  Het duurt 20 minuten voor het signaal van je maag dat ze vol is, je hersenen bereikt.  En geloof me, een mens kan veel eten op 20 minuten.  Heel veel.  Het eten staat op tafel en mijn bewustzijn verdwijnt.  Overleven is de boodschap.  Ik eerst.  Nu ja, er is genoeg hoor, maar zo voelt het.  Ik schiet in mijn onbewuste gedragspatronen.  En na een tijdje schiet ik er weer uit.  Maar dan is er al veel voedsel de keel in gegleden, amper gekauwd moet ik met enige schaamte eraan toevoegen.  Vervolgens komen de schuldgevoelens en keur ik mezelf af.  Wat een klungelig ritueel eigenlijk. 

Vandaag heb ik besloten om dit te doorbreken.  Een eerste stap is een eetdagboek.  Elke dag noteren wat ik gegeten heb, zal dat me helpen?  Natuurlijk helpt dat, komt er boven tijdens de meditatie, zolang ik hierdoor tijdens de maaltijden in mijn bewuste blijf, zal dat helpen.   Maar, denk ik dan, schrijf ik op wat ik eet tijdens de maaltijd?  Neen, duidelijk niet.  Zal ik meer zelfbeheersing krijgen, als ik goed weet dat ik het moet noteren achteraf?  Misschien wel?  Wie is er eigenlijk de baas als ik zo schrok? Het kind in mezelf?  Het hongerige kind.  Het wolvenkind in mezelf.

Tijdens mijn bewustwordingsproces kan ik als oefening ook kiezen om tijdens elke maaltijd het wolvenkind te observeren ipv de leiding te geven.  Hiertoe ga ik proberen om voor elke maaltijd een moment te creëren dat ik in mijn lichaam wederkeer, bewust wordt en zo observeer.  Ik ga ook tijdens een volgende meditatie in gesprek gaan met het wolvenkind.  Ben benieuwd

Dank je om bewustzijn te brengen in mijn patronen.  Dank je om deze kans opnieuw een patroon te doorbreken.  Dank je voor het eten dat ik kan kopen.  Dank je dat ik mijn lichaam kan voeden.  Dank je dat ik kan leren mijn lichaam te voeden ipv te verdoven.

Dag 68.  Tijdens het mediteren op de ademhaling, wat eigenlijk een van de meest oorspronkelijke meditaties is aller tijden, merk ik opnieuw op wat ik eerder vertelde bij mijn blogbericht genaamd droom.  Het is zoals Eckhart zegt: wakker worden, ontwaken uit het on-bewustzijn.  Of zoals Don Miguel Ruiz zegt, wakker worden uit de droom die je leven is.  Dit gevoel ervoer ik eveneens reeds lang voor ik ook maar iets wist over mediteren tijdens de film Matrix.  In deze film ontmoet het hoofdpersonage Neo (One) de algemene waarheid.  Hij kan het universum of de matrix lezen.  Deze film werd razend populair.  In mijn ogen ook omdat het een fundamentele waarheid verhaalt, namelijk, in de juiste bewustzijnstoestand, kan je alles ‘lezen’.  Anderen, hun energie, hun verbindingen, hun kleuren, hun bits.  Alles wordt plots simpel, puur.  Het universum gaat verder dan wat we met ons brein ervaren, het is veel flexibeler en unieker dan dat.  Alle volgende Matrix filmen gingen voorbij aan deze unieke waarheid en verzandden in bizarre wendingen die op niets sloegen.  Deze films werden dan ook alles behalve succesvol.

Maar dus tijdens deze meditatie, So Hum, ervaar ik dit wakker worden.  Eigenlijk is het zo simpel en tegelijkertijd zo moeilijk voor ons, mensen.  Het is gewoon het waarnemen zonder het verstand dat ertussen glipt.  Zo puur, eerlijk, authentiek, zuiver, echt, onbevooroordeeld waarnemen.  Gewoon waarnemen.  Zowel je gevoelens, zowel je ademhaling, zowel je gedachten, zowel de woorden in je hoofd, zowel je lichaam.   Vanaf het moment dat je gewoon waarneemt, observeert, kijkt, ben je wakker uit de droom die je denken creëert.  Dat is alles.  Dit bereiken is zo simpel als een hap nemen uit je eten en hier bewust bij blijven.  Zo simpel als je oren spitsen op de mooie melodie op de radio. Zo simpel als de wind voelen in je haren en horen ruisen in de takken van een dennenboom. 

Maar zo moeilijk om lang vol te houden.  Voor ik het weet ben ik weer aan het plannen, het verleden aan het herbeleven en mezelf aan het opjagen.  Maar dat het zo simpel was.

Dank je voor het vinden van deze heerlijke meditatie.  Dank je voor het wakker worden.  Dank je voor het heerlijke gevoel van pure waarnemer zijn. Dank je voor de warmte in mijn leven.   

Dag 67.  Week twee is gestart van de gratis 8 weken reeks van Chopra.  Week twee gaat over de wijsheid van ons lichaam.  Terwijl ons verstand constant in het verleden of de toekomst leeft, is ons lichaam daar niet toe in staat, dus is ons lichaam steeds in het nu, wijs en de moeite waard om te consulteren. 

Terwijl we in ons lichaam vertoeven en haar signalen serieus nemen, zijn we dus in het hier en nu.  Of de signalen van onze emoties komen, die we kunnen kalmeren puur en alleen door er aandacht aan te geven, of puur van ons lichaam, indien we ze serieus nemen, zijn we zeer goed bezig.  Chopra raadt aan onze ademhaling te volgen.  Eerst zonder meer.  Vervolgens via de mantra So Hum.  So terwijl we inademen, Hum bij de uitademing.  So Hum. So Hum. So Hum.  Voor mij toch een gemakkelijkere meditatie dan de vorige Sat Chit Ananda. 

Ook stelt Chopra voor om 3 intenties neer te zetten.  De eerste is, ik volg alle beslissingen die de energie van mijn lichaam maximaliseren.  Ons lichaam heeft oneindige energie ter beschikking.  Indien dit niet zo is, blokkeer je de stroom vanuit het universum. Vraag aan je lichaam wat het nodig heeft en volg haar raadgevingen.  De tweede is, voor je een beslissing neemt, raadpleeg je hart.  Leg je hand op je hart, zeker bij beslissingen, en voel wat je lichaam je vertelt.  Je hart weet wat juist voor je is.  Jij dient enkel opnieuw haar signalen te leren waarnemen.  Ten derde, als je lichaam zich licht voelt, ben je goed bezig, als het zwaar of saai voelt, probeer dan de situatie te veranderen.  Geef je lichaam wat het nodig heeft aan verkwikkende slaap, levensbrengende voeding, de vreugde van beweging en verbinding met de natuur.  Herinner jezelf een week lang elke dag aan deze intenties.

Ik mediteer hiermee vandaag.  De So Hum brengt me naar het nu, waar alles schitterend is en waar.  Ik voel me ontspannen en sterk.  En dat na een kwartier herhalen van So Hum.  Ook de tinteling loopt van top tot teen en weer terug.  Wat een krachtige mantra.  Ben benieuwd of ze me de komende dagen nog dieper in trance kan brengen.

Dank je Chopra om deze cursus te delen.  Dank je om zo diep te ontroeren. Dank je discipline om hier tijd voor te maken.  Dank je.

Dag 66.  Was deze ochtend vroeg wakker.  Besloot om mijn meditatie vandaag de ochtend te doen, misschien vanavond nog eens opnieuw.  Vandaag werkte ik via een meditatievorm waarbij je je ademhaling volgt.  Je volgt je ademhaling in en uit.  Je observeert deze.  In en uit.  En elke gedachten die bij je opkomt, laat je gaan en je concentreert je opnieuw op je ademhaling.  En deze gedachten komen, dat beloof ik je.  Kunst is ze je niet te laten afleiden door er boos of moedeloos of zenuwachtig van te worden.  Vooral het laatste had ik heel veel last van in het begin.  Maar gewoon terug te keren naar de ademhaling.  Niets willen veranderen aan de ademhaling, niet sneller of trager, dieper of oppervlakkiger, gewoon volgen, observeren.  De golven volgen op een neer, heen en weer, in en uit. 

Terwijl ik mijn ademhaling volgde en worstelde met mijn verstand en gedachten merkte ik eveneens op dat ik soms helemaal in het hier en nu kon verblijven.  Het lijkt alsof er een sluier afvalt en plots wordt alles helder.  Het is alsof de mist in je hoofd verdwijnt en je plots helder wordt.  Kleuren worden helderder en alles wordt meer afgelijnd en scherper, mooier, schitterender, alsof uit alles plots een licht schijnt.  Het is best moeilijk te omschrijven.

Don Miguel Ruiz verhaalt hier ook over.  En tijdens de meditatie begrijp ik wat hij bedoelt.  Hij schrijft hierover in zijn boeken die gaan over de tolteekse wijsheid.  De tolteken gingen ervan uit dat wij mensen voortdurend in een droom leven.  Ons verstand benevelt ons zicht op wat we meemaken.  Ons verstand interpreteert alles wat we zien, horen en beleven. Deze nevel is er altijd.  We moeten ongelooflijk veel moeite doen om onder deze nevel uit te geraken. 

En daarnet tijdens de meditatie verdween de nevel en werd alles mooi puur, zuiver.  Enkele momenten weliswaar, maar toch.  Wat is mediteren heerlijk.

Dank je Don Miguel om je inzichten te delen.  Dank je droom om te verdwijnen.  Dank je heerlijke zuiverheid om je te laten zien.

Dag 65.  Ben wat ongerust.  Heb een paardje.  Een heerlijk mooie arabier met liefdevolle ogen, mooie lijnen en een heerlijk speels, protesterend karakter.  Ja, echt wel iemand waar ik op lijk hihi.  Zou het zo zijn dat hij op mij lijkt en we elkaar daarom gevonden hebben?  Of is het eerder zo dat hij me spiegelt in mijn karakter? Of dat hij voelt hoe ik ben en me daarin bevestigd?  Mijn verstand weet het antwoord hier niet op.  Maar dat is nu even niet belangrijk. 

Ik ben wat ongerust.  Hij is lusteloos, komt niet meer af om samen iets te doen, loopt weg als ik met een halster arriveer en ziet er moe uit.  Heb de cursus gevolgd bij Cecilia van der Drift om telepathisch contact te leren leggen met dieren.  Heb daar toen heel veel mee geoefend en eigenlijk ging me dat heel goed af.  Mijn verstand is er nog altijd niet uit of het intuïtief aanvoelen is of echte telepathie, maar wat maakt het eigenlijk uit?  Het meeste wat ik aanvoelde of tijdens de meditaties en gesprekken naar boven kwam was correct en hulpvol.  De baasjes begrepen beter waar het om ging en konden de dieren beter bijstaan of helpen. 

Maar in de dagelijkse strijd der dingen, heb ik er achteraf niets meer mee gedaan.  Spijtig eigenlijk.  Mijn paard vindt het zeker spijtig, want hij praat graag en is er graag bij als er gemediteerd wordt.  Nu ja, ik begreep dat het tijd was voor een gesprek met hem, maar het lukte me langs geen kanten.  Zoveel angst, zoveel angst, dat er iets echt mis zou zijn met hem.  Moe zijn, wat kan dat betekenen?  Kanker?  Een ernstige ziekte?  Ik blokkeerde helemaal. En de gewone geneeskunde, daar heb ik zo weinig geloof in.  Moest hij nu een grote wonde hebben om te naaien wel, maar zoiets onduidelijks.  Neen, dan heb ik weinig vertrouwen in de gewone geneeskunde.

Dus ik heb naar Cecilia gebeld.  Samen met haar gemediteerd en proberen met hem in gesprek te gaan.  Wat ging het slecht bah, ik voelde alleen maar angst, angst, angst en daarna verdriet.  Angst dat er iets ernstigs aan de hand is en verdriet of ik hem zou moeten afgeven.  Met angst, denk ik terug, dat ik enige weken geleden dacht, zoveel werk een paard, pff, heb er soms geen zin meer in.  Hij zou dat toch niet kunnen opgevangen hebben en me mijn wens van dat moment geven?

Gelukkig was Cecilia erbij want ik kwam totaal niet verder dan de gesprekken die ik de laatste tijd met hem had en daarbij vond ik het antwoord niet helemaal, enkel flarden.  Maar tijdens het gesprek bleek algauw dat er niets ernstigs aan de hand is.  Hij heeft het moeilijk met de rui en heeft al zijn energie voor zichzelf nodig.  Hij kon wel heel wat paardebloemblad gebruiken en ook wat dennenaalden om hem te ondersteunen.  Daarnaast is er ook het vermoeden van wormen.  Oef, ik voelde me opgelucht.  Ben de hele dag euforisch geweest.  Zou hem echt niet graag verliezen.  En de diagnose van Cecilia voelt heel juist aan.  We zullen het nodige doen.

Dank je paardje voor je uitleg.  Dank je Cecilia voor je gave. Dank je kennis van de wereld om me te begeleiden.  Dank je om me te herinneren aan deze kennis.  

Dag 64.  Tja, ik zie ook wel in dat ik de hele tijd over Eckhart bezig ben, maar hij is dan ook mijn favoriete spiritueel leraar.  We hebben allemaal een leraar waar we ons het meest toe aangetrokken voelen en Eckhart is het bij mij.  Wat hij zegt raakt me zo vaak en zo diep dat ik smelt alleen maar als ik zijn stem hoor, dat ik bewustzijn voel stromen alleen maar als hij thank you zegt bij de vraag die gesteld wordt door het publiek.  En elke, maar dan ook elke worsteling waar ik mee bezig ben, lost hij op via de wet van de synchroniciteit.  Zelfs de vragen die ik heb op opvoedingsgebied.  Hij heeft me gebracht op het werk van Susan Stiffelman en daar vond ik alle antwoorden die ik nodig had.

Eckhart spreekt over de inwaartse en uitgaande beweging of misschien kan ik beter zeggen eerst de uitgaande en vervolgens de inwaartse beweging. Elk leven volgt dit ritme.  Het is te merken aan de ademhaling, het hart, de zee maar ook in het grotere geheel der dingen en in ons leven.  Het eerste stuk van ons leven zijn we bezig met de uitgaande dingen.  We creëren iets, we zetten iets in de wereld.  We proberen geld te verdienen om onze eigen spullen te kunnen kopen en nestje van ons eigen te kunnen creëren.  En we maken kinderen, dat is pas een uitgaande beweging.  Maar hoe ouder ons lichaam wordt, hoe minder energie we hebben, hoe minder dit creëren van belang wordt.  Onze vorm wil niet meer mee en is te versleten om nog als een jongeling te werken. 

Als alles goed gaat en we verwerken en aanvaarden dat ons lichaam verandert, keren we terug naar de inwaartse beweging.  Deze beweging is echter best vreemd in onze cultuur. Ouderdom, wijsheid, waarheid. Het is van veel minder belang dan in de wereld staan, dingen creëren, carrière, opvallen, verleiden.  Naar binnen gaan, intuïtief weten ervaren, mediteren, tijd voor elkaar, aanvaarding, berusting, geduld, Zijn.  Allemaal zaken die we opbouwen indien er ruimte komt om naar binnen te gaan.  Zo weinig mensen kennen deze weg, en wat een gemis is dat voor hen.  Want de weg naar binnen is kleurrijk, zacht en zo liefdevol.  Volgens Eckhart moeten we niet wachten om naar binnen te keren tot op het moment dat we heel oud zijn, we kunnen dat nu al doen en deze rijkdom in ons leven brengen.  En ik wil deze inwaartse beweging ten volle ervaren en ruimte voor maken. 

Dank je Eckhart, alweer, door me te vertellen waarom ik dit nu weer allemaal doe.  Door me te herinneren hoe ik wil evolueren.  Ik herinner het me.  Dank je.

Dag 63.  Gisteren bekeek ik de samenwerking tussen Eckhart en Oprah opnieuw over het boek de nieuwe aarde.  Het is een heel verrijkende reeks die helemaal op het internet stond, maar die nu stilletjes aan verwijderd wordt, heb ik de indruk.  Alles van Eckhart verdwijnt van youtube, s pijtig wel. 

De vraag die 1 van de mensen stelde is een vraag waar ik ook mee worstel.  Namelijk, hoe kan je bewust zijn in een wereld waar zoveel mensen onbewust zijn en waar onbewustheid de enige modus is waar geloof aan gehecht wordt.  Zijn antwoord vond ik heel mooi.  Hij zei, je verwacht van jezelf om direct een master te zijn in bewustzijn.  Direct over te gaan van onbewustheid naar een meester die anderen begeleid naar verlichting.  Maar zo werkt het niet.  Je kan slechts met kleine stappen bewustzijn brengen in alle delen van je leven.  Oefen eerst alleen, als je dat al kan, oefen dan met kleine stappen om bewustzijn te brengen in je leven, eerst gemakkelijke plekken, daarna moeilijker en moeilijkere uitdagingen.  En houd je baas confronteren nog maar even in optie.

Aha, dacht ik, een master wordt je maar ben je niet plotsklaps.  En ik besefte ook heel diep, jezelf frustreren omdat het niet snel genoeg gaat, is opnieuw onbewust zijn.  Geniet van elke stap die je zet. Elke dag komt er meer bewustzijn.  Gradueel, innerlijk, groei je.  Tot het zich ook plots in je buitenwereld begint te manifesteren.  Of beter nog, tot je het begint te herkennen.  Zoals in de week, ik zocht een zonnebril en plots zag ik een winkeldame voorbij komen van een bepaalde winkel.  Heb het teken herkent, ben naar de winkel gegaan en heb mijn bril gevonden.  Zo simpel is het.  Geef jezelf over aan de tekenen, zie wat het universum probeert te vertellen.  Meer hoeft er niet te zijn.  Geniet van deze pracht.

Dank je voor de tekenen.  Dank je voor het inzicht dat masterschap niet wordt vereist van iemand. Dank je voor het besef dat master zijn meer te maken heeft met overgave dan met jezelf te dwingen of te veroordelen.

Dag 62.  April is begonnen.  Twee maanden mediteren is achter de rug, al heb ik het toch wel een beetje laks genomen het mediteren zelf.  Vandaag ga ik mijn meditatie van Chopra doen en daarna wil ik graag nog naar Eckhart kijken, tot ik moe wordt en in slaap sukkel. 

Mijn prioriteit is nog steeds de pracht van elk moment te zien en te genieten van mijn leven.  Ook wil ik constant in contact blijven met de bron van liefde en vrede.  Om zo constant geluk en vreugde te ervaren.  Ik ga nu dag 5 in van de eerste week happiness meditatie.  En het lukt me niet zo heel goed om diep te geraken in de trance.   Soms enkele seconden, voel ik het overal tintelen en voel ik mezelf de diepte in tuimelen, maar algauw schiet ik weer in het denken.  De overgave naar de volledige trance durf ik nog niet volledig te beleven.  Ik ga eerst de yoga oefening doen.  Daarna de meditatie. Daarna vul ik dit verslag verder aan.

Ik voel me blij en rustig.  Mijn overprikkeling van de dag is duidelijk minder.  Chopra zegt dat je misschien niet direct op bewust niveau ervaart dat je mediteert of resultaten hebt, maar innerlijk ben je aan het verstillen.  En zo voelt het ook, al is er niet direct iets waar te nemen met mijn zintuigen en nog minder met mijn verstand.  Word ik wel vrolijker.  Ik herinner me er meerdere keren per dag aan hoe prachtig dat moment is.  En dat is het ook.  Ik voel me ontspannen, de woorden geven een rust en zachtheid.  Ik geniet van de tinteling.  Sat chit ananda.  Waarheid, kennis en gelukzaligheid.  Focus op de route, niet op de bestemming.  Dit pad is heerlijk. 

Ik merk daarnaast dat ik rustiger wordt overdag.  Meer de tekenen op mijn pad zie die ik dien te volgen.  Meer weet wat ik moet zeggen tegen mensen en de kinderen.  Rustiger ben in mijn huishouden en meer aanvaard dat ik niet alles onder controle heb.  Ik maak het beste van alles. 

Dank je voor de heerlijke meditatie.  Dank je voor de vrede die start van diep binnenin en stilletjes aan in mijn leven sijpelt.  Dank je Chopra om zoveel van je kennis gratis te delen.

Dag 61.  Deze ochtend lag ik in bed, half wakker, half wakend, met het zomeruur ben ik ongerust te laat wakker te worden.  Zo ochtend vroeg opstaan is niet echt iets voor mij.  Liever zou ik elke dag uitslapen.  Een avond later werken en dan later uitslapen geen probleem.  Maar vroeg gaan slapen en vroeg opstaan, pff dat is niet mijn ding.  Maar ja, geen ontkomen aan het zomeruur. 

En ik merkte, tot mijn verbazing, hoe mijn humeur over de ochtend veranderde naargelang de gedachten ik had.  Het was echt verbijsterend.  Het ene moment dacht ik, verdorie ik zal toch op tijd wakker zijn, ik ga me toch niet overslapen en voel ik me angstig, mijn maag keerde.  Dus gaf ik aandacht aan mijn maag tot deze zich weer kalmeerde.  En ik voelde me opnieuw goed.  Toen dacht ik, eigenlijk heb ik geluk, ik mag nog een halfuur blijven liggen, en ik voelde de dankbaarheid opwellen.   Toen dacht ik, verdorie, waarom lig ik nu nog wakker, zoveel tijd is er niet meer.  En ik voelde me terug verdrietig en angstig.  Onrustig ook.  Vervolgens bedacht ik me, het is toch eigenlijk wel prachtig, dat ik steeds een paar seconden wakker word voor mijn wekker afloopt.  Zo kan ik zacht ontwaken en hoef ik niet wakker te schrikken.  Ik voelde de warmte stromen. 

En zo merkte ik hoe ik op een paar minuten tijd zoveel verschillende emoties ervoer, vlak achter elkaar, terwijl ik toch zomaar gewoon in bed lag.  En er eigenlijk niets gebeurde. 

Ik was echt verbaasd om dit alles te merken.  Verbijsterd is eigenlijk nog een beter woord. En bovendien lukte het me om in de observator rol te blijven.  Een wonderlijke ervaring. 

De rest van de dag leefde ik gewoon verder in onbewustzijn, tot ik mijn ervaring hier neerschreef. 

Blijf wel elke avond mediteren volgens de principes van de eerste week hervinden van happiness volgens Chopra.  Sat Chit Ananda.

Dank je voor de heerlijke observator ervaring op deze laatste dag van maart.  

Dag 60, dus echt twee maanden nu.  En ik vraag me af hoe het komt dat ik mezelf steeds zo ongelukkig wil maken.  Het zijn prachtige dagen, heerlijk weer, al onze vrienden willen afspreken en leuke dingen samen doen, onze moestuin begint alweer vorm te krijgen en mijne man is waarlijk mooie meubelen aan het maken in steigerhout. Er is eigenlijk niets om me ongelukkig over te voelen.  Mijn werk gaat goed, mijn omgeving is in orde, iedereen is opnieuw gezond.

In Brida van Paulo Coelho zijn er twee wegen naar geluk.  Het pad van de maan en het pad van de zon.  Ik weet niet helemaal zeker of ik het goed begrepen heb, maar ik denk dat hij bedoelt dat je de moeilijke weg hebt, met veel tradities, rituelen, zoeken en obstakels te overwinnen, het pad van de maan.  En je hebt het pad van de zon.  Gewoon, het pure weten, zonder nadenken, zonder alles te moeten begrijpen.  Gewoon, weten, de waarheid weten. 

Dus het pad van de maan.  Mijn pad.  Het pad van de heks. Is heel moeilijk, gaat via denken, gaat via zoeken, gaat via frustraties.  Terwijl je denkt, terwijl je zoekt, terwijl je lijdt, is eigenlijk de waarheid heel simpel.  Leun achterover en glimlach.  Alles is perfect zoals het is.  Luister, kijk, ervaar, alles wat je moet weten en wat je nodig hebt komt naar je toe.  Leuk achterover en geniet van de rit.  Ze is eindeloos, tijdloos, als je je over geeft en gewoon weet dat alles perfect is.

Al de rest is denken.  Al de rest is gewoon ingewikkeld.  Het denken is ingewikkeld.  Mijn man, mijn hond, hebben gelijk.  Er is niets anders dan voelen en leven zoals het leven je toelacht.  Want daarin zit alle waarheid.  Het denken maakt het ingewikkeld.  Het denken maakt het moeilijk.  Ik mag me overgeven aan het stromen van het leven.  En elke dag de volheid ervaren.  En deze overgave kan ik elke minuut, op elk moment beleven.  Zolang ik maar niet denk. 

Dank je voor dit prachtige leven.  Dank je voor dit heerlijke besef.  Dank je voor deze heerlijke gelukservaring.  

Dag 59 en ik moet bekennen.  Ik loop soms de kantjes eraf als het gaat over mediteren.  Soms denk ik dat dit blog schrijven genoeg is.  Of ik lees een kort stukje in Eckhart Tolle.  Of ik lees opnieuw het boek van Paulo Coelho, Brida over een heks en haar zoektocht naar de waarheid en liefde.  En dan denk ik, voila, ik heb gemediteerd.  Neen, dus.  Ik merk dat mijn aandachtspanne steeds minder lang wordt.  Dat mijn focus op de signalen van mijn lichaam of mijn focus op 1 mooie gedachte of op mijn chakra’s steeds korter wordt. 

Ik word sneller afgeleid, kan maar heel kort meer bij mijn innerlijk lichaam blijven en daarnet, bij de meditatie van Chopra, Sat, chit, ananda, kon ik amper onthouden waar ik mee bezig was.  Het werkt dus niet he mensen om de kantjes eraf te lopen als je wil leren mediteren.  Je moet echt in stilte, elke dag, minstens 15 minuten oefenen of de hele vaardigheid verdwijnt terug. 

Ik moet dus eerlijk zijn met mezelf als ik wil in contact zijn met die enorm krachtige vreugde diep binnen in mezelf, dien ik elke dag echt te mediteren.  En ik heb eigenlijk momenteel wel het geluk dat ik mee kan doen met twee gratis reeksen van Chopra zodat ik een gemakkelijke ingesproken meditatie heb.  En vanaf 14 april heb ik er zelfs voor elke dag 2.  Zou dat lukken?  Ik kan het wel proberen.  Elke ochtend en elke avond echt te mediteren. 

Spijtig is het zomeruur dit weekend.  Anders zou ik een halfuur vroeger ervoor kunnen opstaan?  Nu echter, moeten we allemaal een uur al vroeger opstaan.  En de ochtend, tja, zal toch altijd meer een avondmens blijven.

Dank je voor de meditaties die op het juiste moment op mijn pad kwamen.  Dank je voor het besef dat ik deze oefening echt nodig heb.  De euforie van de eerste dagen echt mediteren zoek ik terug te vinden.  Dank je.

Dag 58.  Ben als cadeau een gratis cursus nog van Chopra tegengekomen.  Waarbij hij je 8 weken begeleid naar geluk.  Ben benieuwd.  Hij stelt een aantal vragen.  Ik zal deze hier pogen te beantwoorden. 

De eerste vraag die hij stelt: waar ben je naar op zoek?  Naar geluk.  Naar een permanente staat van bewustzijn.  Naar niet langer overgenomen te worden door mijn kritische blik of door mijn verstand. 

Wat hoop je te bereiken?  Een permanent gelukkig gevoel.  Een warme, liefdevolle en sterke rust die altijd aanwezig is. 

Wat wil je heel erg?  Niet meer zoveel denken, piekeren en het leven laten voorbij gaan door onbewust te zijn.  Ik wil van elk moment een prachtig, nu moment maken. 

Wat betekent geluk voor jou?  Zoals ik reeds zei: van elk moment de pracht kunnen zien en van genieten.  Ook van moeilijke momenten, ook van gewone momenten. 

Het is belangrijk deze intenties positief te formuleren:

Mijn eerste intentie is om van elk moment de pracht te zien en te genieten.

Mijn tweede intentie is om permanent liefde en rust te ervaren.

Vervolgens kan je mediteren met een mantra en een yoga oefening doen ter ondersteuning.  De yoga oefening noemt trikonasana.  Ben benieuwd of deze oefening blijft bestaan op het internet.   En wat het effect hiervan is op mij.  Weet wel niet goed of ik het ga kunnen combineren met de andere meditatie reeks die start op 14 april. 

Dank je voor deze gratis begeleiding.  Ik wil graag mijn intenties zetten.  Naar zijn voorstel zet ik ze op een post-it en plak ik deze overal.  Dank je.  

Dag 57.  Mijn zoon is nog steeds niet beter.  Nu ja, het gaat op en af.  Hij is nu ziek van maandag en het is vandaag donderdag.  4 dagen is al bij al best lang om koorts te hebben en je miserabel te voelen.  Ben vandaag naar de dokter moeten gaan, na 3 dagen ziekte is dat verplicht.  Maar de dokter kon niets speciaal vinden, enkel slijmen op de longen.  Gewoon een luchtwegen infectie.  Verder doen waarmee ik bezig ben.  En geduld hebben. 

Het deed me denken over ziekte en stress.  Is ziekte niet altijd stress?  Of beter gezegd.  Wat is de reden dat je lichaam opeens niet meer goed werkt?  Ja, er is het virus, de verwonding of de bacterie.  Maar er zijn tientallen virussen, verwondingen en bacteriën die ons lichaam dagelijks en met succes oplost.  Waarom dan net die niet? 

Wel dat betekent toch dat plots ons immuunsysteem niet naar behoren kan werken.  Waarom niet?  Het is een onbekend virus, waar het geen antilichamen tegen heeft.  Ok dat kan gebeuren, maar vooral, het immuunsysteem is al bezig met iets anders.  Waarmee dan?  Het is reeds de gevolgen van vervuiling aan het weghalen of van ongezonde voeding? Van spanning of van emotionele blokkades.  Hebben we net teveel van onszelf geëist?  Op welke manier was er stress en kon ons lichaam niet meer zijn energie richten op zijn verdediging maar was het al bezig met te repareren wat we zelf stuk maakten?

Dus willen we niet ziek worden en/of genezen dienen we onze lichamelijke, emotionele en spirituele behoeften respecteren.  Wat vooral betekent, geen stress op ons lichaam, onze geest en op onze ziel tolereren en goed voor onszelf zorgen. En ik weet dat er veel mensen andere ideeën hebben over wat gezond is, maar gezond is respecteren wat we nodig hebben, respecteren wat anderen nodig hebben en beseffen dat wat je aan stress bezorgd bij de ander of bij jezelf, schade aanricht.

Heeft mijn zoon zichzelf stress bezorgd?  Ja, hoor, hij heeft meer gesnoept, minder gezond gegeten, en volgens mij, de laatste tijd te weinig geslapen.  Emotionele stress en spirituele stress zal nog wel meegevallen zijn.  Ons gezin kent vrij weinig stress en weinig conflict. 

Maar vooral, nu is het belangrijk stress te beperken, het lichaam te ondersteunen en rust te vinden. 

Dank je om stress in mijn leven te verminderen.  Dank je om te weten dat het enige wat je nodig hebt rust en balans is.   

Dag 56.  Mijn zoon is ziek.  Niets heel ergs hoor,  een verkoudheid die verder is gegaan naar een keelontsteking.  Hij heeft wat koorts, geen honger, geen energie.  Hij voelt zich belabberd.  En mijn kalmte verdwijnt hiermee naar de verre uithoeken van mijn geheugen.  Ik ben dus helemaal in paniek.  Ik weet niet meer wat doen, niet meer naar wie te gaan, niet meer wie te geloven.  Het contact met mijn innerlijke raadgever is volledig kwijt.  Weet je, je hebt de reguliere geneeskunde, de osteopathie, het healen, de homeopathie, de fytotherapie en ik weet niet meer wie te geloven. Moet ik naar onze gewone huisarts gaan en medicatie nemen?  Die als reputatie heeft de symptomen te onderdrukken en dus niet te genezen?  Moet ik de homeopathie nemen die ons natuurlijk immuunsysteem de benodigde prikkel geeft om te zichzelf te genezen?  Maar die zou geen resultaten boeken volgens de onderzoeken.  Of moet ik naar een healer gaan, die ziet wat er is en het energetisch oplost?  Of via kruiden?  Ondersteunende voedingssupplementen?  Heeft hij tekorten van iets?  Heeft hij misschien voedselintoleranties?  Of moet ik mediteren en achterhalen wat nu juist de emotionele blokkade is die speelt?  Zoveel mogelijkheden.  Zoveel vragen.  Zoveel meningen.  Zoveel twijfel.

Misschien begin ik het beste eerst met wat mijn gezond verstand vertelt.  Hij heeft geen hoge koorts.  En koorts dient om de slechte beestjes in jezelf dood te maken.  In de reguliere geneeskunde wordt de koorts onderdrukt, maar hoe kan je lichaam dan ervoor zorgen dat de indringers sterven?  Dus de koorts best stimuleren.  Lekker warm aankleden, een warm bad laten nemen, dampen.  Ja. En dan ondersteunen met gezonde voeding.  Veel vitamine C.  En rust. 

Zo, ik heb geen dokter nodig om me te vertellen wat ik moet doen.  Gewoon rustig worden.  Kijken naar wat er is.  In paniek slaan en anderen de leiding geven komt niet goed.  Want achteraf blijkt vaak dat wat anderen besluiten helemaal niet bij me past. 

Dus adem in, adem uit.  Verbind jezelf met moeder aarde.  Voel het leven in jezelf stromen van beneden naar boven en de liefde door je hele lichaam razen.  Besef dat in het grotere geheel der dingen niets echt erg is.  Het komt wel in orde met hem.  Al duurt het nu langer dan gewoonlijk. 

Dank je voor het hervinden van vertrouwen.  

Dag 55.  Stel je voor.  Als we nu nog een stap verder gaan dan wat ik eergisteren bedacht, … stel je voor dat het pure feit dat ik denk me vreugdevol zou maken.  Want uiteindelijk werkt mijn lichaam naar behoren he, ik denk, ik leef, ik ben min of meer gezond.  Mijn verstand probeert ook alleen maar haar best te doen om me te helpen en me bij te staan.  En ik keur haar af en ik ben teleurgesteld als ik haar ontmoet.  Dat terwijl, ze eigenlijk toch gewoon maar, haar werk doet….

Lijden komt, volgens Eckhart, voort uit het vechten tegen wat is.  Lijden komt voort uit het argumenteren tegen wat er is.  De werkelijkheid is wat er is en dan plots vind ik dat het niet goed is.  Ik denk, en dan denk ik dat het niet goed is dat ik denk.  Elk lijden en dus gebrek aan vreugde komt voort uit het niet aanvaarden wat is.  Dus als ik het omgekeerde doe en met vreugde toejuig alles wat op mijn weg komt.  Is dit dan het einde van het lijden voor mij?

Dus mijn hele gevecht tegen mijn verstand, houd me weg van de vreugde.  Het creëert onbewust lijden, net datgene waar ik tegen aan het vechten ben.  Dus aanvaardt, erger nog, geniet, beter nog wees blij met alles perfect zoals het nu is.  Want het is daar perfect op die manier om me bewust te maken, om mijn ziel te genezen, om gelukkig te zijn.  Mijn denken is perfect, mijn schrijven is perfect, mijn verlichting is reeds perfect, al de rest en dus mijn lijden, is maar mijn denken dat het moeilijk heeft om de leiding af te geven. 

Dank je voor alles.

Dag 54.  Ik volgde de gratis reeks op het internet van Oprah en Deepak, desire and destiny.  Op 14 april start een nieuwe reeks, waar ik opnieuw aan wil deelnemen.  Met elke dag een gratis meditatie en elke meditatie is vijf dagen beschikbaar.  Het is de transcendente meditatie waar Oprah en Deepak aan doen.  Je krijgt eerst inleiding van Oprah met inspirerende gedachten en woorden.  Vervolgens neemt Deepak Chopra je mogelijks mee op een visualisatie en krijg je een mooie mantra aangeboden die je 10 a 15 minuten herhaalt.  Hieronder het verslag van de vorige keer

Best moeilijk, de eerste dagen merk ik dat mijn gedachten de overhand nemen tijdens de meditatie.  Getetter en gepraat in mijn hoofd.  Ik word er gek van.  De muziek van de meditatie is mooi, even luisteren, hmm, wat zou ik maken vandaag voor eten vandaag?  Heb ik nog wel groenten genoeg?  Misschien kan ik woensdag naar de winkel gaan.  Zou mijn zoon dat wel lusten?  Neen, ik zal maar iets anders maken.  Zeg welk cadeau zou ik kopen.  Oh ja, ik moet nog zeggen tegen mijn moeder dat ze mijn dochter moet halen vrijdag van den dans.  Oh dorie, terug naar de mantra.  So Hum, so hum, so hum, so hum, so hum.  Ik word zo boos op mezelf en teleurgesteld.  Weer duidelijk een manier van mijn hoofd om de macht niet te verliezen.  Als ik boos ben op mezelf kan ik duidelijk niet mediteren en in het nu zijn en me overgeven aan het leven.  Searchesss!  Oh ja, So hum, so hum, so hum, so hum, so hum.  Oh dorie waarom lukt het me toch niet.  Waarom moet ik altijd terug beginnen denken, ik ben zo slecht bezig, waarom kan ik nu nooit tevreden zijn.  Oh Searchesss.  Oh ja, so hum, so hum, so hum, so hum. 

Zo ging het dus vorige keer.  Wil het dit keer beter doen.  Ik besefte gisteren dat mediteren zeker een kwestie is van aanvaarding, vreugde en enthousiasme.  Ik dien mijn hoofd en mijn denken te aanvaarden.  Te aanvaarden dat ik regelmatig in mijn hoofd leef en dat dat normaal is.  Dat wij allemaal in deze gevangenis zitten.  Dit zien is er bovenuit stijgen.  Ook kan ik vreugde vinden in het spel dat ik speel met mijn verstand.  We spelen kat en muis en wie er de leiding krijgt.  En misschien kan ik zelfs ooit enthousiast worden over dit spel.  Maar ik zal al proberen met aanvaarding. 

Ik aanvaard het denken vandaag, hoe onbewust het me ook maakt.  Want denken is inherent aan de werking van mijn hersenen.  Ik hoef niet boos hierover te worden, maar aanvaarden wat er allemaal gebeurd.  Me ervoor open te stellen met aanvaarding, vreugde en enthousiasme.  Alle andere modaliteiten zijn geen bewustzijn.

Dag 53.  Ik vond het gewoon een mooie titel.  Mooi genoeg om een stuk over te schrijven.  Ons verstand begoochelt ons eigenlijk de hele tijd, maar we beseffen het meestal niet.  Vandaag zat ik lekker in bad.  Had bij de paarden gemest, de was opgeplooid en weggelegd, alles opgeruimd en de afwasmachine stond te draaien.  Ikke een heerlijk, ontspannen en heet badje in.  Het vuil van de paarden eraf laten weken.  En nu wordt het gevaarlijk, want ik zou willen boos zijn op mezelf, verwijten spuien en mezelf afbreken.  Maar ik zat in bad te denken en te denken en te denken.

Ik dacht over hoe ik een vriendin niet mag vergeten nog 10 euro terug te betalen die zij had voorgeschoten.  Ik was aan het denken wat ik straks nog mee naar mijn moeder moet nemen.  Ik was aan het bedenken wat ik deze week zal koken.  Ik was aan het luisteren naar wat de kinderen boven aan het doen waren en hun muziek aan het voorspellen.

Het verstand vindt dit heerlijk, springen van het één naar het ander, niets afmaken, nergens echt aan denken en toch aan alles tegelijk.  Af en toe een verwijtje erin steken zodat ik me minder waard voel.  Af en toe een complimentje zodat ik me plots meer waard voel.  Niets echts komt ervan.  En zo leef ik in mijn hoofd, uren, dagen, weken, maanden.  En in mijn hoofd is het vaak drama. Ofwel is de ander verkeerd, ofwel voldoe ik niet, ofwel zijn de situaties niet zoals ik verwacht.  En dit alles maakt me ongelukkig.  Want de wereld, ikzelf of de ander is niet wat het zou moeten zijn. 

Ik laat even het enneagram instituut aan het woord:

Learn from this universal truth: We are given more than enough energy to transform ourselves every day, but we waste 98 percent of it on tensions, on emotional reactions unrelated to what is actually occurring, and on daydreaming and mental chatter.

I rest my case.  Ik wil zo graag niet meer in mijn hoofd leven.

Dank je voor dit besef.  Dank je voor de dagelijkse nederigheid bij dit besef dat ik hierin nog veel dien te leren.  Dank je om hier aanvaardend tegenover te staan.   Misschien kan ik het zelfs ooit aanvaarden met vreugde.