Dag 44.  Ik lag me te bedenken.  Dus als je aandacht geeft aan gevoelens, den groeien deze ook.  Is het zinvol om aandacht te geven aan je gevoelens of kan je deze beter geen aandacht geven en dus afleiding zoeken.  Terwijl ik daar over mediteerde kon ik enkel een genuanceerd antwoord vinden. 

Je hebt gevoelens die opgeroepen worden door je verstand, die dus meer met interpretatie te maken hebben dan met daadwerkelijke feiten in de buitenwereld.  Het lijkt zinvol je aandacht weg te leiden van de problemen die enkel in je denken aanwezig zijn.  Zal mijn dochter aangereden worden bijvoorbeeld.  Ik kan het als een echt probleem zien en haar leren dat ze rechts moet rijden en hoe ze moet oversteken en haar op het hart drukken van zich aan de regels te houden.  Het loont absoluut de moeite om daar aandacht in te steken.  Maar als ze alles kan en ik blijf denken: zal ze het kunnen? Zal ze iets voor hebben?  Oei ben ik een slechte moeder dat ik dat toe laat?  Dan is er geen echt, reëel probleem, enkel in mijn hoofd.  Deze laatste gedachten, laat ik maar beter gaan, geef ik maar beter geen aandacht aan.  Zodat de angstgevoelens en het verdriet niet naar boven hoeven te komen.

Maar wat als ik echt iets moet verwerken?  Bijvoorbeeld een vriend laat weten dat hij de vriendschap wil beëindigen.  Ja, dat doet pijn en verdriet.  Het is een afscheid.  Wat ga ik hem missen.  Waarom toch?  Wat als?  We hadden dat en dat toch zo leuk samen.  En vervolgens verdriet en huilen.  Moet ik hieraan aandacht geven?  Ja zeker wel.  Het is pijnlijk om afscheid te nemen. Onthechten doet pijn.  En het is ook de bedoeling dat het pijn doet.  Anders zouden we veel te licht met onze banden omspringen.  Maar niet als ik zou blijven denken, wat heb ik toch misdaan?  Wat is er mis met mij?  Ik kan geen vrienden houden.  Niemand vind me leuk.  Ik ben stom.  Ik zal altijd alleen zijn.  Ik zal nooit meer vrienden hebben.  Mijn andere vrienden zullen me ook laten vallen.  Dat zijn geen gedachten om veel aandacht aan te besteden.

Het komt uiteindelijk dus neer op interpretatie.  Heb ik iets meegemaakt in de wereld dat ik dien te verwerken?  Ja,  dan dien ik alle aandacht en tijd te geven aan de gevoelens die bij deze verwerking horen.

Is het interpretatie?  Is er niet echt iets, maar bestaat het in mijn hoofd, de angsten, de pijnen, de boosheid, het verdriet?  Is het omdat ik het denk of is er daadwerkelijk nu, op dit moment iets aan de hand?  Indien het enkel in het denken bestaat.  Geef het niet langer aandacht.  Richt je aandacht op iets dat je wil laten groeien, zoals dankbaarheid. Ja, dat lijkt me wel te kloppen.  Nu nog hierop oefenen.

Dank je voor deze inzichten.  Dank je voor de verduidelijking.  Dank je voor je aandacht.

Dag 43.  Gisteren had ik het over het ego dat graag aandacht wenst.  Het lijkt er dus op dat aandacht een schaars goed is.  Ik bedoel, aandacht gaat dus ofwel naar het ego, ofwel naar je lichaam, ofwel naar de ander, ofwel naar bewust aanwezig zijn.  Dus het is schaars. Je eigen aandacht kan gaan naar zoveel verschillende zaken.  En je weet, waar je je aandacht op richt, dat groeit. 

Geef je aandacht aan je ego, zal dat groeien.  Geef je het aan de ander, zal die groeien.  Geef je het aan tv, zal de tv maker groeien.  Waaraan wil je je aandacht geven?  Aan rijkdom of aan rust?  Aan zomer of winter?  Aan gelijk hebben of aan liefdevol zijn?  Aan kennis opdoen of aan ontspannen?  Aan vrienden of aan carrière?  Heb jij je al bezonnen over waaraan het zinvol is aandacht te geven? Aandacht is beperkt.  Je aandachtsspanne is per dag beperkt.  Wat doe je ermee? 

Voor mij is het een kunst om mijn aandacht te leren focussen.  Niet te richten op mijn herinneringen of op de verhaaltjes in mijn hoofd en zeker niet op de angsten die daar ronddolen, maar op het heden.  Op het nu.  Op de ervaringen die ik hier heb, op dit moment.  Hoe voel ik me?  Hoe voelt mijn lichaam zich?  Hoe reageert de ander?  Hoe ziet de ander eruit als hij boos is of verdrietig?  Hoe ziet de zon eruit?  En de bomen in het ochtendlicht? 

Terwijl ik dat zeg, verandert de aandacht van buiten naar binnen.  Die aandacht die we zo vaak zoeken bij de ander, waar we alles voor doen zoals dure auto’s kopen, of jezelf aftrainen, of succesvol worden, het is een vergissing.  We willen dat anderen die focus op ons richten en ons bevestigen.  Maar dat is helemaal niet nodig.  Je hoeft helemaal die omweg via de ander niet te maken.  Meer nog, het is een omweg via de ander, de rechte baan is via jezelf. 

Geef je gevoelens aandacht, want zij zijn nodig.  Geef je lichaam aandacht, want het is je gedienstig en wil je iets vertellen.  Ga met je aandacht naar je zintuigen want dan leef je.  Dan heb je helemaal geen gevaarlijke stoffen of stimulansen nodig. 

Plots heb je alles wat je echt nodig hebt.  Je hebt plots niets anders of de ander niet meer nodig.  Wat een opluchting.

Dank je voor de aandacht.  Dank je voor deze positieve focus.  Dank je voor alle mooie zaken waar ik mijn aandacht kan op richten.  Dank je.    

Dag 42.  Mediteren gaat me best goed af.  Er is echter wel een minpuntje aan, want het is steeds hetzelfde en dus wel wat saai, in deze altijd zo drukke en stimulerende wereld.  Soms heb ik wel weerstand om mijn chakra’s weeral af te gaan.  Weeral hetzelfde.  Ben niet goed in weeral hetzelfde.  Hetzelfde boek herlezen, of dezelfde film, of weeral hetzelfde spel of dezelfde wandeling en, helemaal erg, hetzelfde eten.  Dus ook dezelfde meditatie wordt saai.  Ben altijd nieuwsgezind en nu herlees ik dezelfde boeken (van Eckhart Tolle) en doe ik elke dag dezelfde meditatie.  Meestal heb ik dus een weerstand te overwinnen.  Zo iets van, zo saai.  En dan besef ik, dat is mijn ego dat spreekt.  Niet omdat ze iets zinvol te vertellen heeft, maar ze is zo graag aan het woord.  Mijn ego houdt van aandacht.  Het maakt haar niet echt uit wat voor aandacht het is, het mag een luisterend oor zijn, of een discussie, of een conflict of zelfs een serieus gevecht.  Alles is goed, zolang het maar aandacht is.

Dus zegt ze zo saai, ze weet dat hierdoor een gevecht ontstaat. Ofwel ga ik er tegenin, stom ego, wil je nu eens zwijgen.  Ofwel vind ik al dat gemediteer stom en doe ik iets anders.  Ofwel zoek ik nieuwe meditaties, maar die helpen me natuurlijk niet zo diepgaand en duren veel langer.  Neen, mediteren werkt het beste als je gewoon dezelfde methode hanteert.  Maar mijn ego krijgt wel haar zin.  Ik ben niet aan het mediteren, ik ben niet bewust, ben helemaal afgeleid en leef in mijn denken of vaker nog, begin ik te piekeren.  Met alle negatieve gedachtegangen en bijhorende negatieve gevoelens tot gevolg. 

Dus ego, het is inderdaad wel een slimme truck, maar het pakt vanaf nu niet meer.  Als je afkomt met stom, saai, boeit niet, zal ik weten dat jij het bent een je een vriendelijk doch besliste lach sturen.  Dank je voor je mening, ik weet dat je aandacht wilt, maar ik wil mijn meditatie, want in haar aanwezigheid voel ik me heel en gelukkig.

Dank je voor het inzicht.  Dank je om dit te mogen delen.  Dank je en tot snel,

Searchesss

Dag 41.  De bron, hoe kan ik daar nu mee in contact komen?  Iedereen heeft zo zijn eigen theorie en wil deze opdringen aan de ander.  Moet zeggen, ik heb nog geen waterdichte theorie gevonden, anders zou ik niet meer in deze onduidelijke zoektocht gekneld zitten.  Al heeft Eckhart Tolle voor mij nog de meest simpele en bruikbare antwoorden klaar.  Hij zegt heel simpel: schiet niet in je denken, maar blijf in je lichaam.  Voel de energie van je lichaam stromen en blijf daarmee in contact, laat je niet overnemen door je denken.  Blijf dus aanwezig en voel ipv te denken alleen.  Ja, hij heeft gelijk.  Hij heeft ontzettend gelijk.  Wat er staat tussen mij en de bron, is het denken, het niet aanwezig zijn bij mijn lichaam, mijn zintuigen, mijn echte zelf maar altijd in het lawaai van het denken.  Het denken houdt mij weg van het aanwezig zijn bij mijn gezin, bij mezelf, tijdens mijn dagelijkse wandeling en tijdens de gesprekken met anderen.  Het is erger als ik het druk heb, dan vliegen mijn gedachten heen en weer als een opgeschrikte zwerm vogels.  En zo voel ik me dan ook, opgejaagd wild, met grote ogen in het licht, angstig.  Niet angstig voor mijn leven, maar angstig voor hoe anderen me zien, of anderen me wel graag hebben, of anderen me wel zullen aanvaarden.  Of is dat hetzelfde?  Ga ik dood als anderen me niet graag hebben?  Volgens mijn kind-bewustzijn duidelijk wel. 

Maar waarom kan mijn hoofd niet zwijgen tijdens mijn vrije tijd?  Je zou denken, je bent vrij om te genieten?  Vrij om in stilte te zitten, vrij van verplichtingen, leuk toch.  Maar ontzettend geniepig komt mijn denken ertussen geslopen.  Goh nu hebben de kinderen de living terug overhoop gehaald, heb ze net opgeruimd.  Goh, nu heeft mijn man nog steeds het gras niet afgereden.  Goh, waarom belt mijn vriendin niet terug?  Zou ik iets verkeerds gezegd hebben?  En ik moet nog de was doen en nog het onkruid en nog mails sturen en nog koken.  ZWIJG!  De zon schijnt.  Ik wil genieten van de wind en van de zon.  Soms schiet je toevallig uit je denken, je wandelt in de natuur en ziet plots de schoonheid van de bomen rondom je.  Of je kinderen zijn zo liefdevol en boem, je schiet in je dankbaarheid of ontroering.  Soms gebeurt het in de file met dat mooie liedje op de radio en de zon in je ogen.  Ja, er zijn duidelijk plaatsen waar je denken gemakkelijker zwijgt.  Maar hoe doe je dit bewust?  Ik weet het, ik stop nu met schrijven en zoeken in mijn hoofd naar antwoorden en ik ga naar buiten.  In mijn schommelstoel zitten.  Luisteren naar de wind en me laten koesteren door de lentezon.  Zou het wel warm genoeg zijn?  Heb ik hier wel tijd voor?  Oeps, nu sloop er een interpretatie binnen.  Nu ja, niet opnieuw beginnen denken.  Blijf bij jezelf en je zintuigen.  Elke keer opnieuw.

Dag 40.  Thema’s genoeg om te oefenen met bewustzijn.  Ik worstel dagelijks met bewust eten, bewust ouderschap, bewust een huishouden runnen, milieu en dier vriendelijk eten en leven, bewust in mijn relatie staan en bewust met alcohol of andere verleidingen omgaan.  Het enige wat me eigenlijk niet meer zoveel moeite kost is bewust werken.  Misschien komt dat wel omdat ik daar uiteindelijk al 14 jaar elke dag bewust mee bezig ben en ik dat toch min of meer ontwikkeld heb.  0ef.  

Alleszins ik vertelde reeds dat er tijdens een prachtige meditatie het beeld kwam van een klaproos.  Wat een prachtig beeld vormt zij toch nog steeds.  Ik begreep het niet goed en vroeg naar meer uitleg: zo ben jij, kwam er in me op, sterk en mooi als je verbonden bent met de bron, maar je verwelkt meteen als het contact verbroken wordt.  Hoe waar is dat. 

En ik merk het.  Indien ik niet langer verbonden ben met de bron, lopen de dingen verkeerd.  Ofwel kan ik niet meer inslapen, of doorslapen, de kids maken bijzonder veel ruzie, mijn paard gaat van me lopen ipv naar me te komen, ik bots overal tegen en ik laat vanalles vallen.  Liefst de dingen die open springen in honderden stukjes.  Daarnaast ben ik kort, bazig, perfectionistisch en wil ik heel veel aandacht.  Hmm, niet direct leuk gezelschap dus.  En te bedenken dat wij hier allemaal mee worstelen.  Moesten we allen opnieuw in contact staan met de bron, hoeveel aangenamer zou ons leven zijn, niet?  

Maar waar ligt de bron van alle leven?  Ik ben hem voortdurend kwijt en mijn verstand speelt spelletjes met me, maakt me wijs dat er geen bron is.  Daar mediteer ik vandaag op.  Waar ligt de bron.  Tot morgen voor het verslag.  

Dag 39.  Vandaag in de heerlijk warme lentezon, had ik een bijzonder aangenaam gesprek met een lieve vriendin.  Het ging over ego.  Ik was aan het vertellen hoe ik eigenlijk niet van mezelf houd als mijn ego de baas is.  Mijn ego is serieus egoïstisch, wil heel, maar dan ook heel veel aandacht en misdraagt zich in gezelschap door voortdurend aan het woord te willen zijn.  Ik denk echter niet dat mijn ego ondertussen nog zo primitief is dat hij echt alleen maar alle aandacht wil.  Ik denk dat hij het oprecht goed wil doen, maar als hij zich in gesprek niet begrepen voelt, dan begint hij op te scheppen. 

Ja, je hebt mensen die, als ze zich niet gehoord of gezien voelen, zwijgen en je hebt mensen die, zoals ik, alleen maar harder roepen.  En enige minuten na de feiten, voel ik me steeds heel slecht.  Me zo weren, als een duiveltje in een wijwatervat, voor wat aandacht.  Ik vind mezelf helemaal niet leuk achteraf.  Ik moet zo moeilijk zijn om mee om te gaan als mijn ego de leiding neemt.  En ik zou zo graag daarmee stoppen.  Maar dat is niet mogelijk zolang mijn ego aan de leiding is, dan ben ik volledig onbewust. 

Liever zou ik altijd wakker zijn.  Bewust van wat ik zeg en doe.  Niet bepaald door wat anderen van me denken en vooral niet bepaald door het feit of anderen naar me luisteren of niet?  Want het ego wordt hoofdzakelijk getriggerd door gebrek aan aandacht.  Ik zou graag trots zijn op mezelf.  Bewust aanwezig, met de aandacht niet enkel op mijn verstand gericht maar ook in mijn lichaam.  Rustig, beheerst, gelukkig ondanks omstandigheden.  Authentiek, wijs.  Stel je voor. 

Er zijn mensen waarbij mijn authentieke stuk vanzelf naar boven komt, omdat zij authentiek luisteren.  Dan komt mijn ego niet naar boven want het voelt zich gezien en gehoord.  Gemakkelijk dus.  Als de zee kalm is, heeft iedere boot een goede kapitein.  Inderdaad.  Het is als thuiskomen en genieten.  Super.  

Maar wat kan ik doen als het niet zo is?  Kunst is om me niet te hard te frustreren in het ego.  Ik kan mezelf er druk in maken en nog langer door hem bepaald worden.  Of ik kan hem met zachtheid aanvaarden, liefdevol gade slaan en beseffen dat hij er altijd zal zijn, dat hij altijd deel zal uitmaken van wie ik ben en hoe ik me gedraag. Maar omdat hij er is, hoeft hij nog niet de leiding te krijgen.  Wij hebben onze, onbewuste, voorkeuren voor gedrag als we ons bedreigd voelen, maar die hoeven we niet te volgen.  Ons echte, ware zelf, staat daar los van en kan onze neigingen geamuseerd observeren.  En vervolgens loslaten. 

Zoals Eckhart Tolle zegt: het ego is als een ijsblokje, altijd in gevecht om niet te smelten.  En eigenlijk is dat onnozel, want het ego is uiteindelijk nooit iets ander geweest dan water.  Het vecht om iets anders te zijn dan het is, en dat doet lijden. 

Dank je voor mijn vriendin en haar zuivere inzichten.  Dank je voor de zon en haar warmte.  Dank je voor mijn besef ik niet moet vechten met het ego, maar het aanvaarden.  

Dag 38.  Opnieuw kwam er tijdens de ochtendmeditatie het beeld van een bloem.  Dit keer een bloem die vanuit het zaad opgroeit naar een prachtig fragiel paarse geranium.  Eerst was er prachtig zaad, dat overging in een frisse, groene stengel met een stevige bloemknop, en terwijl deze opende begreep ik ook het beeld. 

Wij zijn allen hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  Wij zijn allemaal, prachtig en uniek.  Met onze persoonlijke talenten, minder ontwikkelde kanten en afkeuren.  Onze persoonlijkheid, ook ons uiterlijk, staan allemaal ten dienste van het tot expressie brengen van wie we werkelijk zijn.  Heb je mooie ogen, dan is het de bedoeling dat tijdens de uitoefening van je talent deze ogen zichtbaar zijn.  Gaat technisch inzicht je af zoals niets?  Dan is het de bedoeling dit ‘gemakkelijke’ inzicht te volgen.  Heb je veel creativiteit?  Laat deze gaan en droom groot.  Ben je hoogsensitief, doe dan wat je het beste doet…  zoek diepgang in je leven en vernieuw wat je tegenkomt. 

Ik weet dat het cliché klinkt.  Maar sta open om jezelf te leren kennen, je bent echt perfect uitgerust geboren.  Kijk naar wat gemakkelijk voor je is.  Luister naar wat je echt interesseert.  En laat niemand je ooit vertellen dat je andere talenten zou moeten hebben.  Laat niemand je ooit toe om een andere studie of job uit te oefenen dan waar je goed in bent en plezier in hebt.  En zelfs als omstandigheden lijken niet mee te werken, heb vertrouwen en blijf altijd een weg vinden om je talent te uiten, al is het maar enkele minuten per week.

We zijn hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  En dat ware zelf is stralend en prachtig.  Zie het zelf.  Het zal allemaal verbazingwekkend simpel gaan vanaf dat moment.

Dank je voor de heerlijk meditatie.  Dank je voor de vreugde die ik de hele dag mocht voelen na deze meditatie.  

Dag 37. Deze nacht heb ik een stuk beter geslapen.  Heerlijk uitgerust wakker geworden op deze mooie ochtend.  Wat een heerlijk lentegevoel. 

Ben enkele dagen geleden gestart met het besluit dat ik niet meer wens samen te leven met de kibbelende stukken van de kids.  Natuurlijk zijn mijn kids fantastisch, maar als hun kibbelend kantje boven komt, wil ik daar zo snel mogelijk vanaf.  Heb met de kids afgesproken dat we ze namen zullen geven.  Namen aan de boze stukken in henzelf, die enkel het aandeel van de ander zien in een conflict en niet datgene wat ze zelf gedaan hebben.  Deze boze stukken verdwijnen zo gauw je zelf beseft dat het niet is wie je bent, maar slechts jouw interpretatie van de gebeurtenissen.  Mijn kinderen zijn boos omdat de ander tegen hen botst of in hun zicht staat.  Terwijl ze ook gewoon zouden kunnen vragen of de ander uit de weg wil gaan of voorzichtiger wil zijn. 

Bij mijn zoon komt het boze stuk naar boven, de leeuw, als hij vindt dat zijn zus geen rekening met hem houdt en hem overtroeft.  Dan wordt hij agressief, aanvallend en dwingend.  Het is zo dat hij nog moet leren zich uit te drukken en hij heeft ook daadwerkelijk iets waar hij het moeilijk mee heeft.  Dus hoop ik hem serieus te nemen met de moeilijkheden die hij tegenkomt en hem tegelijkertijd te helpen zich beter uit te drukken.  Maar het is niet evident.  Vooral omdat, als mijn zoontje boos is, hij echt niet voor rede vatbaar is.  Hij wil meestal wel praten, maar dan verwacht hij dat ik de ander dwing hem zijn zin te geven.  In plaats van zelf door de verwerking te gaan. 

Kinderen denken ontroerend magisch.  Zij denken toch echt dat hun ouders alles kunnen veranderen en naar hun zin kunnen verdraaien.  Mijn zoon denkt echt dat ik de hele wereld, alle tegenslagen en zijn zus kan aanpassen aan zijn verwachtingen. 

In het leven zijn er zaken die je niet kan veranderen en je dus dient te verwerken.  Andere dingen kan je wel veranderen, dan kan je actie ondernemen.  Maar het gaat nu even over de zaken die niet kan aanpassen.  Mijn zoon denkt dat ik de hele realiteit kan aanpassen, dus maakt hij scenes of probeert hij mij of zijn zus te dwingen.  Maar sommige zaken dienen aanvaard te worden.  Aanvaarden doe je door een rouwproces te doorlopen.  Rouwen doe je in 5 stappen.  Eerst is er de ontkenning: ik wil toch naar dat programma kijken, ik geloof het niet dat het al voorbij is.  Vervolgens de woede: ik wil dit, stomme tv.  Dan het onderhandelen: als jij nu naar de winkel rijdt en deze dvd gaat kopen?  Dan komt het verdriet: ik had het echt zo graag gezien met de traantjes erbij.  En als laatste de aanvaarding, ik ga iets anders doen en laat het los. 

In plaats van boos om mijn zoon te worden, probeer ik hem te begeleiden in het rouwproces.  Zo leert hij hoe los te laten en wat. Maar af en toe mag ik nog wel eens zijn godin zijn en tegemoet komen aan al zijn dromen.  Godzijdank!

Dank je zoontje om me zoveel te leren.  Samen op weg, samen onze boosheid onder controle.  Dank je voor de wijsheid van onze woede. 

Dag 36.  Vandaag was het een moeilijke ochtend.  Was alweer wakker om 5u30.  Ik lag te woelen in mijn bed en kreeg mijn denken niet uitgeschakeld.  Wat een gedoe toch altijd.  Het is niet echt zo dat ik lig te piekeren of erge dingen denk.  Ik ben gewoon wakker, en als ik geen verhaaltjes aan het vertellen ben in mezelf, dan ben ik aan het zingen in mijn hoofd.  Alles doet mijn hoofd om de aandacht maar niet te laten wegzakken naar mijn lichaam.  Het lijkt alsof mijn hoofd, en dus een stuk van mezelf, het niet vertrouwt om te stoppen met denken. Het niet vertrouwt om mezelf over te geven aan de stroom van het leven en te geloven dat alles perfect is zoals het naar me komt. 

Zoals ’s nachts wakker liggen.  Heeft dat een reden?  Mijn verstand zegt dat de reden is dat ik overprikkeld ben van den dag en dat ik daarom onrustig slaap. Ja, dat is een reden.  Maar geen hogere reden.  Ik weet niet meer wie het zei maar ooit las ik: het leven geeft je niet wat je ego nodig heeft, maar wat je ziel nodig heeft om te groeien.  Wat heeft het wakker liggen me te leren?  Misschien moet ik er even Eckhart Tolle bijhalen.  Want ik geraak zelf, vanuit mijn zenuwachtigheid, niet in trance, niet diep in de meditatie.  Ik zou het liefst nu zenuwachtig rondlopen.  Weg van de stress in mijn lichaam.  (Wat natuurlijk niet kan, want mijn lichaam gaat overal mee naartoe). 

Intuïtief neem ik een fragment van Eckhart.  Vigilance, waakzaamheid, noemt het.  In plaats van mee te doen met de situatie, kan je het ook observeren, bewust zijn van het wakker zijn, bewust zijn van de onrust in mezelf.  In elke situatie is het niet belangrijk wat er gebeurd, maar wel welke staat van bewustzijn je kan hanteren.  Kan ik niet vechten tegen mijn situatie ’s nachts?  Kan ik bewust aanwezig zijn?  Zoals nu bij de vermoeidheid van mijn lichaam?  Ik voel de spanning uit mijn lichaam wegstromen.  Eindelijk. 

Eigenlijk zou ik nu terug kunnen slapen.  Ben voorbij de onrust van de geest geraakt en met mijn energie terug in mijn lichaam.  Het blijft een zoektocht die me regelmatig een paar ferme tikken in mijn gezicht geeft.  Elke keer ik denk er te zijn, vindt mijn ego opnieuw een manier om me onbewust te krijgen.  Nu heeft ze er eentje gevonden die goed werkt, namelijk me wakker houden, daar kan ik serieus lastig van worden.  Maar, Searchesss, vecht niet tegen wat is, want dan vecht je tegen de werkelijkheid, dan vecht je tegen jezelf en het leven en vanaf dan loopt alles stroef en mank.  Aanvaard dat alles wat je tegenkomt er is om je wakker te maken.  Wakker in bewustzijn.  Wakker in stilte.  Wakker.  Ook midden in de nacht. 

Wakker in de nacht, wat een metafoor, voor wakker worden in bewustzijn.

Dank je onrust om me wakker te schudden.  Dank je Eckhart om het uit te leggen.  Dank je bewustzijn om deel uit te maken van mijn leven.  

Dag 35.  Deze ochtend werd ik wakker als opgejaagd wild.  Klinkt wel wat dramatisch, maar dat is het ook.  Ik kan dagen hebben dat ik wakker schiet alsof ik in levensgevaar ben, onmiddellijk begin ik dan rusteloos te piekeren, klaarwakker, al is het midden in de nacht.  De laatste dagen heb ik het weer heel erg.  Wakker schieten, bang zijn, piekeren over wat ik niet mag vergeten, wat ik nog allemaal moet doen, hoe ik wat tegen iemand ga zeggen, dat ik me niet mag overslapen, dat het een zware dag zal worden.  Ellendig. En bovendien heel vermoeiend.

Het is alweer enkele dagen heel erg.  Vroeg wakker, vreselijk moe ‘s avonds en bovendien snipverkouden.  Wat zou ik graag kunnen rusten.  Een kennis van mij zou zeggen, uwen adhd is weer volop aan de gang.  Nu ja. 

Toen ik daar lag klaarwakker, bedacht ik me gelukkig plots dat ik met mijn aandacht naar de angst kan gaan, in plaats van hem helemaal te laten overnemen of uit mijn bed weg te vluchten.  En in mijn vermoeide halfslaap ging ik met mijn aandacht naar mijn hoofd dat volop rampscenario’s aan het overlopen was. 

‘Dank je denken om me zoveel jaren te willen helpen.  Maar je mag rustig worden nu.  Ik wil het graag zelf overnemen.   Ik kan het ondertussen aan en ik wil heel graag zelf de leiding nemen.  Dank je voor je hulp maar het hoeft niet meer, je mag rusten nu.’

Ben direct terug als een blok ingeslapen, mijn verstand had er blijkbaar vertrouwen in.  Ben uit een hele diepe slaap wakker geworden toen de kinderen bij mij in bed kropen.

Dank je verstand om rustig te worden.  Dank je om mij de leiding opnieuw te geven.  Dank je voor mijn slaap.

Dag 34.  Heb vandaag besloten dat ik een nieuwe project heb om over te mediteren en om als onderwerp van uitdieping te verkennen.  En het is kibbelen.  Niet dat ik constant sta te kibbelen, af en toe wel eens, maar mijn kinderen kibbelen, veel vaker dan ik zou willen.  Het gaat van onverdraagzaam zijn, naar discussiëren, van elkaar beschuldigen tot vechten.  En ik verdraag dat niet.  Het maakt me soms verdrietig en machteloos, vaker nog heel boos er tussen vliegend.  En ja, ik weet het, kinderen kibbelen.

Ik weet nog hoe mijn vader regelmatig dreigde om mij en mijn zus de auto uit te zwieren en ergens achter te laten als we niet zouden stoppen met kibbelen op de achterbank.  Onze reactie was er meestal eentje van verontwaardiging tot geamuseerdheid omdat we papa zo boos hadden gekregen. Dus ja, ik heb ook stevig gekibbeld. 

Met dit thema in het achterhoofd probeerde ik kalm te worden en mijn hoofd leeg te maken.  Terwijl ik een bodyscan deed en ik startte aan mijn voeten voelde ik de tinteling al op komen verschijnen vanuit mijn voeten naar boven.  Ik voelde hoe mijn hart begon te branden en mijn keel begon te kriebelen.  De ontspanning nam over en ik voelde me zwaar worden.  Het duurde niet lang voor ik doorkreeg: als ze kibbelen kijken ze niet naar elkaar vanuit hun hart.  Help ze om elkaar opnieuw met hun hart te bekijken i.p.v. met hun verstand en verwachtingen. 

Ja, dacht ik toen de meditatie voorbij was.  Ik kan hen helpen verbinden met zichzelf eerst, door hun verhaal te laten doen, hen aan het woord te laten, zonder commentaar te geven.  Elk om de beurt.  Vervolgens kan ik hen met hun aandacht naar hun hart laten gaan, door te denken aan een lieve kleine puppy om mee te spelen.  En hen vervolgens vragen zo naar elkaar te kijken.  Ben benieuwd wat dat zal geven, zal morgen al wel een kans krijgen om het te proberen. 

Is het niet uiteindelijk bij iedereen zo, dat we kibbelen, omdat we de ander plots niet meer met ons hart zien maar met onze vooroordelen en vanuit onze, al dan niet zo redelijke, verwachtingen? 

Dank je voor de diepe meditatie.  Dank je voor de rustige dag vandaag.  Dank je om dit te lezen. Dank je.

Dag 33.  Voor ik het woord meditatie kende en voor ik ook maar iets had geprobeerd dat met meditatie te maken heeft, mediteerde ik eigenlijk al.  Ik maakte daar tijd voor, telkens ik kon.  Veel mensen doen dat spontaan.  Spontaan in de natuur.  De ene mens zegt dat het de bergen zijn die hem lyrisch maken, de ander krijgt het van de bossen en ik, ik ervaarde het altijd al bij water.  Stromend water van een rivier, doorschijnend water in een beek, diepzwart water van een meer of het prachtige, unieke blauw van de zee.  Telkens ik bij water kom, ervaar ik haar kracht en invloed. 

Oorspronkelijk meende ik dat de zee en haar uitgestrektheid me deed ontspannen.  En weidsheid heeft natuurlijk een rustgevend, vreugdevol effect op mij, en misschien wel op iedereen.  Heerlijk.  Maar ik realiseer me nu dat het niet enkel de schoonheid van het water is en haar diepe authentieke kennis over rust.  Maar dat het de meditatieve staat van Zijn is die ze oproept bij mij.  Zonder het te beseffen, kon ik altijd het heerlijke gevoel van Zijn bereiken bij haar.  Zomaar, spontaan, zonder moeite.  En ik vond dat gevoel zo heerlijk dat ik elke vakantie aangrijp om bij haar te zijn.  Zo zat ik uren op een duin naar het water te kijken en te luisteren.  Mijn hond naast mij, onze haren in de wind, snoeten op stand genietend. 

Hoeveel zorgen ik me ook maakte.  Hoe druk mijn leven ervoor ook was.  Hoeveel verdriet ik had of hoe teleurgesteld of onbegrepen ik me ook voelde.  Een halfuur op het strand, bij het weidse blauwe water en ik wist hoe onbelangrijk mijn zorgen waren.  Niet onbelangrijk op een ik-doe-alsof-het-er-niet-is-manier, maar op een wat-doet-het-ertoe-manier.  Aan zee besef ik hoe onbelangrijk mijn zorgen zijn, hoe heerlijk het leven is, hoe vreugdevol de natuur mijn hart opent.  Wat doet het ertoe.  Leven is heerlijk. 

Dat gevoel overvalt spontaan aan zee.  Dat gevoel overvalt iets minder spontaan tijdens meditatie. Maar het mooie is de wetenschap dat het overal kan.  Om het even waar en wanneer, als je mediteert. 

Dank je voor de zee.  Dank je voor haar stilte.  Dank je om deze vreugde te mogen ervaren bij haar en los van haar.  Dank je  

Dag 32.  Waarom is schrijven voor mij zo belangrijk vroeg ik mezelf af?  Ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat ik wilde schrijven, ik had alleen nooit echt iets om te vertellen.  Nu ja, ik kan wel verhalen verzinnen, maar in elk verhaal wilde ik een diepere bodem steken.  Antwoorden op de vele levensvragen waar we allemaal min of meer mee bezig zijn.  Uiteindelijk heb ik altijd wel genoten van een goede roman en een prachtig verhaal zoals John Irving die ongelooflijk grappig en boeiend kan vertellen.  Maar wat ik zocht waren antwoorden.  Op de vragen zoals hoe ga ik om met vriendschap, of met verdriet, of wat doe ik met angst of hoe kan ik mijn ongelukkige, depressieve gevoelens weg krijgen?  Mijn antwoord op al deze vragen is vaak geweest: door te lezen.  Dus wilde ik met al dat lezen en deze kennis uiteindelijk ook anderen op hun zoektocht helpen.  Vooral door mijn resultaten te delen. 

Maar waarom wil ik nu graag schrijven?  Voor mezelf?  Ja ik wil het graag delen met anderen, maar waarom voor mezelf?  Toen mijn man van zijn hobby zijn beroep wilde maken, was ik wat jaloers.  Ik dacht waarom ben je toch jaloers Searchesss?  Wat wil je dan?  En ik wist toen, ik wil meer ruimte om te schrijven.  Ik wil meer ruimte om mijn zoektocht naar permanent geluk verder te zetten. 

Schrijven is voor mij altijd een goede meditatie.  Toegegeven, ik kan ook puur uit mijn verstand schrijven.  Maar meestal schrijf ik vanuit mijn hart, schrijf ik vanuit mijn intuïtie.  Ik leerde dat een mens tot 1.000 woorden per minuut kan denken, zomaar chaotisch allemaal door elkaar.  En ik ben zeker eentje die dat kan.  Mijn gedachten gaan alle kanten uit, vertellen volop verhalen, breken mezelf af, zien problemen, worden boos en beschaamd, maar het verhaal  wordt nooit afgemaakt.  Dat gebeurd wel indien ik schrijf.  Door te schrijven krijg ik focus.  Kan ik contact leggen met mezelf.  Voel ik het leven door mijn lichaam stromen.  Ik weet nooit op voorhand wat er zal komen.  Het schrijven volgt haar eigen leven. 

Schrijven komt van diep en borrelt op nadat ik stilte creëerde in mijn hoofd.  Het stroomt naar buiten en vaak ben ik blij en verrast met wat ik lees achteraf.  Schrijven is woorden geven aan gevoelens, aan aanvoelen.  En praktisch zoals ik ben, zijn het zoveel mogelijk woorden die iedereen kan volgen.  Schrijven voor mij is contact leggen met mijn hogere ik, zoveel wijzer dan ik met kennis kan bevatten, hoeveel boeken ik ook in mijn hoofd heb steken.  Schrijven is ruimte creëren zodat er nieuwe inzichten en woordcombinaties en wijsheid kan ontstaan.  Het is als het maken van een creatie, een baby die je de wereld in stuurt.  Deze creatie is bedoeld om verandering te brengen.  Verandering in de juiste zin van het woord, niet in eigenbelang.  Deze verandering is als een daad van warmte voor de hele wereld.  Een daad van groei naar geluk. 

Mogen jullie de woorden lezen, mogen jullie geïnspireerd worden, mogen jullie mee aanwezig zijn in jullie warme echtheid.

Dank je.

Dag 31.  We zijn verkouden.  Ik voelde het gisteren al opkomen.  Het begint met keelpijn en daarna voel ik slijmen in mijn keel, vervolgens slijmen in de neus en nu zitten ze helemaal tot in mijn derde oog.  Zouden slijmen het derde oog helemaal kunnen bezetten?  Derde oog, zegt mijn verstand nu, dat bestaat toch helemaal niet?  Neen, mijn verstand gelooft helemaal niet in helderziendheid of heldervoelendheid.  Maar toch…

Hoe verklaar je dan dat ik mensen die me iets vertellen diepgaander begrijp dan dat ze zeggen? En ze verbaasd bevestigen wat ik aanvoel?  Hoe komt het dan dat mijn vriendin en ik tijdens meditaties dezelfde ervaringen hebben, los van elkaar?  Hoe komt het dan dat ik aanvoel wanneer mijn man me wil bereiken en we tegelijkertijd elkaar contacteren?  Hoe komt het dan dat, toen mijn dochter gevallen was, ik kon zien dat haar bot gebroken was?  (en dat was het ook op de röntgenfoto)  Hoe komt het dan dat ik altijd wakker wordt op hetzelfde moment als mijn kinderen, zelfs als zij bij de oma slapen?  (en ja, oma woont weldegelijk in een ander huis, in een andere straat, maar niet in een ander dorp)  Hoe komt het dan dat ik weet wanneer een afspraak toch niet zal komen, voor ze me verwittigen?  Hoe komt het dat ik wist dat mijn poes ging verdwijnen, de dag voor ze dat deed?  (het was een jonge poes van 2 jaar oud, ze is overreden) 

Terwijl ik dit zeg, blijf ik met mijn aandacht bij mijn verkoudheid, eigenlijk doet het er niet toe he.  Ik lig hier lekker in mijn bed mijn blog te schrijven, wat ben ik toch gezegend.  Verkouden zijn is een uitnodiging om het rustig aan te doen, ik zal deze uitnodiging aanvaarden en ervan genieten.  Mijn derde oog is helemaal niet versnotterd.  Het staat wijd open. 

Dank je voor mijn zachte bed en haar uitnodigende rustpunt.  Dank je voor mijn hond die me liefdevol komt vergezellen in de rust.  Dank je voor de kids en mijn man, die begaan met me zijn.   

Dag 30.  De maand februari is opnieuw voorbij.  De lente is in het land, ik voel de zon haar warmte hervinden en de natuur ontwaken.  Mijn ochtendwandeling met de hond doet elke dag deugd maar met een beetje zon erbij is het extra heerlijk en laad ik op voor een fijne werkdag.  Tijdens mijn wandeling heb ik tijd om me te verwonderen.  Het valt me op hoe dingen samenhangen.  Bijvoorbeeld als ik een stijve hals heb, zoals nu, hangt het vaak samen met zwijgen.  Indien ik mijn mond houdt uit angst, betaal ik daar meestal een prijs voor.  Namelijk een stijve hals.  Of als ik iets binnen vergeet en het nog ga halen, merk ik vaak nog iets belangrijkers op dat ik bijna vergeten was en dus gelukkig ook nog mee kan nemen. 

De Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung heeft hiervoor een term uitgevonden: synchroniciteit. De definitie ervan is dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.  Dus dingen komen tegelijkertijd voor en maken iets duidelijk, al heeft het 1 vaak niets met het ander te maken.  Net zoals met kaarten leggen.  Als je de kaarten trekt, blijken die antwoorden te bieden op vragen waar je net mee worstelt.  Of bij mij is het Eckhart Tolle, als ik met een worsteling zit, sla ik zijn boek open en poef, het antwoord staat er geschreven. 

Synchroniciteit is iets om open voor te staan en hoe meer je er open voor staat, hoe meer je de boodschappen ontdekt in je alledaagse wedervaringen.  Uiteindelijk is hierop ook (een deel van) het sjamanisme gebaseerd.  Indianen kijken naar de natuur, welke vogels of andere dieren je tegenkomt, welke bloemen waar groeien, hoe het landschap zich verhoudt, alles kan synchroon zijn en een puur persoonlijk antwoord bieden. 

Deze week nog was ik gefrustreerd over mijn hals en het niet kunnen uitdrukken waar ik mee zit. En plots, boef, twee aanbiedingen in mijn mailbox die met schrijven te maken hebben.  Daarnaast las ik, deze week, in de nieuwste happinez hoe je, als je je intenties wil realiseren, daadwerkelijk tot daden moet komen.  En dat heb ik bij deze gedaan.   Één aanbieding voor schrijverschap is binnen.  De volgende is nog even wachten.

Dank je voor synchroniciteit.  Dank je om er een woord voor te vinden.  Dank ook aan mijn verstand om een stapje achteruit te zetten en me te laten openstaan voor deze aanwijzingen.

Dag 29.  Heb gepoetst en ben niet overvallen door vreselijke gevoelens van weerzin.  Ook het gevoel van een onderdanig slaafje te zijn is weggebleven.  Dat is het goede nieuws.  Ben begonnen terwijl ik aan de telefoon hing met een vriendin, was haar wat aan het troosten, doet er nu niet echt toe waarom.  Dus kon ik niet nadenken over het doen of niet doen, over starten of niet starten, geen uitstelgedrag kwam er in me op, want was geconcentreerd op het gesprek.  Opnieuw, dat is het goede nieuws. 

Neutraal poetsen is het woord dat ik er voor kan gebruiken.  Ik heb het gedaan en het was neutraal.  Het ging goed vooruit, ik had moed, heb alle hoekjes gedaan en ontdekte tot mijn verbazing dat het eigenlijk nog best proper was in de hoeken.  Alles wat je doet met aandacht, blijf zoveel langer hangen.  Dat is de reden waarom ik mijn poetsvrouw heb laten gaan.  Zij poetste niet graag, deed het met tegenzin, en gaf geen aandacht aan de dingen.  Bovendien hing er vervolgens een negatieve sfeer in huis, want haar energie van tegenzin kroop in alles.  Ik kwam niet thuis in een fris en aangenaam huis, maar in een donker en zwaar huis.  Dus heb ik sindsdien de kans om elke week te oefenen in het eer betonen aan mijn verwervingen.  Daarmee bedoel ik niet dat ik er bijzonder voorzichtig mee omga, ik bedoel er wel mee, dat ik probeer, met de nadruk op proberen, dankbaarheid te betonen voor wat ik al heb kunnen verwezenlijken in mijn leven. 

Het is niet zo dat ik er volledig niet aan gedacht heb om eer te betonen.  Ik ben niet volledig in mijn hoofd geschoten om daar verhaaltjes te vertellen en het contact met het hier en nu te verliezen.  Ik heb nog gedacht: eer betonen Searchesss, eer betonen.   Dus ik heb verscheidene spullen bekeken, sommige heb ik weggedaan, anderen verplaatst en nog andere zeer grondig opgeblonken.  Mijn huis ziet er mooier uit na deze energie investering.  Maar echt poetsen als meditatie, daar sta ik toch nog ver af.  Searchesss, je bent ook niet snel tevreden he. 

Dank je voor het mooi gepoetste huis.  Dank je voor het gebrek aan negatieve gevoelens.  Dank je voor het feit dat ik een huis heb.  Dank je voor de blog, die me motiveert om telkens te herinneren aan wat ik heel erg wil… constant bewust en gelukkig zijn. 

Dag 28.  Morgen is het zo ver.  Ik ben een dag thuis, heb geen afspraken gemaakt, de noodzakelijke administratie is achter de rug en dus heb ik tijd om te poetsen.  Nu ja, ik probeer echt wel elke week een stuk van mijn huis te poetsen en deze week is dat dus morgen.  Met poetsen bedoel ik mindfull poetsen.  M.a.w. hoe kan ik poetsen en tegelijkertijd gelukkig zijn?  Vandaag voel ik me nogal vol zelfvertrouwen dat het me zal lukken, of toch tenminste vandaag sta ik er vrij neutraal tegenover.  We zullen zien of dit gevoel zich tot morgen uitbreidt. 

Het klinkt ergens banaal, maar het gaat erom, hoe kan ik de dagelijkse, ‘gewone’ dingen des levens die ik niet erg leuk vind, aanvaarden?  Wat vind ik niet leuk?  Poetsen!  Waarom vind ik dat niet leuk?  Omdat het saai is en omdat ik me dan stom voel en omdat ik liever andere dingen doe en dat is misschien allemaal in mijn hoofd wel waar, maar in het echt is het toch allemaal maar mijn idee hierover.  Is het echt zo dat poetsen stom is?  Is het echt zo dat poetsen van mij een onderdanig slaafje maakt?  Kan ik daar echt zeker van zijn? Kan ik niet even goed poetsen zien als een eerbetoon aan het materiaal dat ik heb kunnen verwerven?  Een eerbetoon aan de luxe en het comfort in mijn leven?  Waarom is het tijd maken om mijn huis en mijn spullen te laten blinken en schitteren, in volle glorie te laten schijnen en trots tussen hen te staan, zo een gevecht?  Zo een strijd?  Ik vind het bijna leuker om ze te verwerven dan ze in eer te houden.  Hoe stom is dat eigenlijk? 

Het gevecht dat zich afspeelt rond het poetsen komt uiteindelijk neer op dwang.  Ik ‘denk’ dat ik niet graag  poets, want poetsen moet.  En iets dat moet, kan nooit leuk zijn.  Discipline, werken, dat kan nooit fun zijn.  Het is dwang, verplichting en dus stom.  Terwijl ik dit neerschrijf, voel ik hoe ik van de heerlijke woorden hierboven in de vorige alinea, waar ik vrolijk van werd, neerdaalde in de woorden net hiervoor, en het lichte maakte plaats voor zwaarheid.  De eerste interpretatie over eerbetoon was zoet, de tweede over dwang, was bitter.  Laten we maar terug naar de eerste gaan en de rest vergeten. 

Morgen ga ik eerst wandelen met de honden en een lieve vriendin.  Daarna ga ik eer betonen aan mijn huis, aan mijn spullen, ik ga ze met liefde omringen en hen de schoonheid van nieuw hergeven door het stof van de tijd af te nemen.  Eer betonen het zijn prachtige woorden, kan ik ze morgen ook omzetten in de werkelijkheid?

Dank je voor het inzicht dat plots kwam boven drijven.  Dank je voor de tijd die er morgen is.  Dank je voor het feit dat mijn lichaam in staat is om te poetsen.  Dank je dat ik iets heb dat ik kan poetsen.  Dank je voor de eer die mag betonen.  

Tot morgen.

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.  Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.  Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn."

                                                                                                                     Marianne Williamson

Dag 27.  Het mag gezegd zijn.  Ik ben fan van Eckhart Tolle.  De eerste keer ik een afbeelding van hem zag in het Happinez magazine, vond ik hem er maar raar uit zien.  Zo op het eerste gezicht sprak hij me zeker niet aan.  Maar zijn naam bleef maar terug komen in alle boeken die ik onderzocht naar antwoorden in mijn zoektocht naar geluk.  Dus werd ik stilletjes aan benieuwd naar die man en zijn theorie.  De kracht van het nu vond ik chaotisch en onduidelijk.  Waar had die man het in hemelsnaam over?  Ik denk niet dat ik op dat moment klaar was om hem te begrijpen.  Maar ik bleef zijn naam maar tegen komen en op een zekere dag zat ik in een wachtkamer en daar stond hij weer, met zijn boek een nieuwe aarde.  Ik had al zoveel aanwijzingen gekregen, dat ik het boek toch maar uit het rek nam en begon te lezen.  Ik sloeg het open en mijn hart stond plots stil.  Ging Eckhart echt uitleggen wat het doel is van ieders leven?  Wat ons doel is hier?  Ik voelde de kriebels in mijn buik groeien en spontaan werd ik vrolijk.  Ik voelde de zon in mijn binnenste wakker worden.  Wat had ik spijt dat ik naar binnen moest en de wachtkamer diende te verlaten.

Toen ik thuis kwam, bestelde ik het boek direct.  Het heeft mijn leven veranderd.  Eckhart is de eerste persoon die voor mij als eerste kan uitleggen wat ik zoek op spiritueel gebied.  Waarom er emotioneel en zelfs lichamelijk lijden is.  Hoe je er kan uit geraken?  En wat wakker worden is.  En weet je wat eigenaardig is?  Ik ben die dag gestopt met lezen.  Na dit boek is mijn koortsachtige zoektocht naar geluk in boeken gestopt.  Ja, eerlijk.  Ik die tientallen boeken per jaar verslond.  Ik ben plots gestopt.  Omdat ik het antwoord gevonden had.  Het antwoord op al mijn vragen.  Al mijn vragen. Het is o.a. het besef dat het verstand en je denken slechts een functie zijn van je lichaam.  Maar dat jij niet je lichaam of je verstand bent.  Je identificeert je hier wel mee, maar je bent het niet.  Want jij bent niet het denken, jij bent diegene die het denken, die stem in je hoofd hoort.  Jij bent de observator van de functie denken.  En jij hebt de vrijheid het denken,  de woorden van jezelf en de woorden van anderen te observeren en te kiezen of deze woorden waarheid zijn of interpretatie.  Verwonderlijk elke keer. 

Sinds dat moment probeer ik de spier van de aandacht voor het nu te trainen.  En zoals je merkt, gaat dat op en af.  Op en af.  Op en af.  Frustrerend.  Ik kijk vaak naar hem, op het internet, zeker in combinatie met Oprah Winfrey, waarmee hij het boek, een nieuwe aarde, hoofdstuk per hoofdstuk onderzoekt.  Het is niet altijd direct, maar hij weet steeds het innerlijke lichaam in mezelf wakker te roepen, te beroeren. 

Dank je Eckhart om woorden te vinden voor het onbenoembare.  Dank je om simpele, duidelijke woorden te vinden die onherroepelijk de weg naar mijn geluk weten.  Dank je om deze wijsheid te delen.  

Dag 26.  Ja, gisteren was mijn dag niet.  Niks verlichting of vreugdevolle momenten, ten hoogste neutraliteit heb ik bereikt.  Wat is bewust zijn en gelukkig zijn toch een zware arbeid ;-).  Ja, ik kan er nu een beetje mee lachen maar zo voel ik me niet echt.  Gevolg vandaag, … stijve hals.  Vanachter zit het vast.  Onlangs vertelde iemand me dat 70% van de mensen tussen de 30 en 40 jaar rondlopen met een hernia ergens op hun ruggegraat, als dat het geval zou zijn, dan zit die inderdaad in mijn hals.  Nu ik erover nadenk, is dat eigenlijk best chronisch.  Om de zoveel tijd speelt het terug op.  Heb er nog niet op gelet of het op de een of andere manier samenhangt met wat ik eet of doe, dat doe ik dus vanaf nu wel, maar het is er regelmatig.   Hoe zwaarder de dagen zijn en hoe meer ik mezelf vooruit dwing, hoe meer het opspeelt. 

Wilde er graag vandaag eens mee gaan praten, met mijn hals.  Ik kan het wel laten onderzoeken, maar wat dan?  Ik geloof niet in de klassieke geneeskunde en hun middeltjes, pijnstillers of wat dan ook zou ik er toch niet voor nemen.  Mijn osteo zal ik er wel laten op werken, heb binnenkort een afspraak met haar.  Maar nu ssst, zal ik er even mee praten, ik ga in meditatie. 

Zoals altijd ga ik eerst de chakra’s af.  En ik blijf bij het chakra van de keel hangen.  De keel staat voor spreken, onberispelijk spreken. Naar mezelf toe en naar de anderen.  Heb lang gewerkt op dit chakra zodat ik mezelf zou durven laten zien.  Zou durven spreken en durven zeggen wat mijn mening is over de dingen.  En nu is er opnieuw druk op deze plek.  Ik ga er met mijn aandacht naartoe.  Hoe sterker de concentratie wordt, hoe warmer mijn hals begint aan te voelen.  Stilletjes aan verdiept mijn aandacht zich en geraak ik dieper en dieper.  Mijn hals heeft aandacht nodig zegt hij.  Waarom toch vraag ik?  Waarom vraag je mijn aandacht op zo een pijnlijke manier?  Mijn concentratie wordt nog sterker en ik voel de vreugde omhoog borrelen en door mijn lichaam stromen.  Veel antwoord komt er vandaag niet, maar wat doet het ertoe?  I voel daarentegen hoe ik het contact met deze vreugde gemist heb.  Ik was alweer aan het verwelken, voor ik het door had, zat ik de laatste dagen weer meer in mijn hoofd dan in mijn lichaam, dan bij mijn innerlijk lichaam.  En als ik het contact, zelfs al is het kortstondig, verbreek, verwelk ik onverbiddelijk, onheilspellend snel.  De aandacht, de healing doet me goed.  Mijn hals en schouders worden al iets soepeler.  Ik voel dankbaarheid voor de vreugde die door me stroomt.  Kon ik dat gevoel maar altijd bewaren.  Ik luister naar de wijsheid van mijn lichaam.  In contact met zijn intuïtie is het zoveel wijzer dan mijn verstand. 

Ik dank mijn lichaam om me op pad te houden.  Mijn dank vol overgave.