Dag 31.  We zijn verkouden.  Ik voelde het gisteren al opkomen.  Het begint met keelpijn en daarna voel ik slijmen in mijn keel, vervolgens slijmen in de neus en nu zitten ze helemaal tot in mijn derde oog.  Zouden slijmen het derde oog helemaal kunnen bezetten?  Derde oog, zegt mijn verstand nu, dat bestaat toch helemaal niet?  Neen, mijn verstand gelooft helemaal niet in helderziendheid of heldervoelendheid.  Maar toch…

Hoe verklaar je dan dat ik mensen die me iets vertellen diepgaander begrijp dan dat ze zeggen? En ze verbaasd bevestigen wat ik aanvoel?  Hoe komt het dan dat mijn vriendin en ik tijdens meditaties dezelfde ervaringen hebben, los van elkaar?  Hoe komt het dan dat ik aanvoel wanneer mijn man me wil bereiken en we tegelijkertijd elkaar contacteren?  Hoe komt het dan dat, toen mijn dochter gevallen was, ik kon zien dat haar bot gebroken was?  (en dat was het ook op de röntgenfoto)  Hoe komt het dan dat ik altijd wakker wordt op hetzelfde moment als mijn kinderen, zelfs als zij bij de oma slapen?  (en ja, oma woont weldegelijk in een ander huis, in een andere straat, maar niet in een ander dorp)  Hoe komt het dan dat ik weet wanneer een afspraak toch niet zal komen, voor ze me verwittigen?  Hoe komt het dat ik wist dat mijn poes ging verdwijnen, de dag voor ze dat deed?  (het was een jonge poes van 2 jaar oud, ze is overreden) 

Terwijl ik dit zeg, blijf ik met mijn aandacht bij mijn verkoudheid, eigenlijk doet het er niet toe he.  Ik lig hier lekker in mijn bed mijn blog te schrijven, wat ben ik toch gezegend.  Verkouden zijn is een uitnodiging om het rustig aan te doen, ik zal deze uitnodiging aanvaarden en ervan genieten.  Mijn derde oog is helemaal niet versnotterd.  Het staat wijd open. 

Dank je voor mijn zachte bed en haar uitnodigende rustpunt.  Dank je voor mijn hond die me liefdevol komt vergezellen in de rust.  Dank je voor de kids en mijn man, die begaan met me zijn.   

Dag 30.  De maand februari is opnieuw voorbij.  De lente is in het land, ik voel de zon haar warmte hervinden en de natuur ontwaken.  Mijn ochtendwandeling met de hond doet elke dag deugd maar met een beetje zon erbij is het extra heerlijk en laad ik op voor een fijne werkdag.  Tijdens mijn wandeling heb ik tijd om me te verwonderen.  Het valt me op hoe dingen samenhangen.  Bijvoorbeeld als ik een stijve hals heb, zoals nu, hangt het vaak samen met zwijgen.  Indien ik mijn mond houdt uit angst, betaal ik daar meestal een prijs voor.  Namelijk een stijve hals.  Of als ik iets binnen vergeet en het nog ga halen, merk ik vaak nog iets belangrijkers op dat ik bijna vergeten was en dus gelukkig ook nog mee kan nemen. 

De Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung heeft hiervoor een term uitgevonden: synchroniciteit. De definitie ervan is dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.  Dus dingen komen tegelijkertijd voor en maken iets duidelijk, al heeft het 1 vaak niets met het ander te maken.  Net zoals met kaarten leggen.  Als je de kaarten trekt, blijken die antwoorden te bieden op vragen waar je net mee worstelt.  Of bij mij is het Eckhart Tolle, als ik met een worsteling zit, sla ik zijn boek open en poef, het antwoord staat er geschreven. 

Synchroniciteit is iets om open voor te staan en hoe meer je er open voor staat, hoe meer je de boodschappen ontdekt in je alledaagse wedervaringen.  Uiteindelijk is hierop ook (een deel van) het sjamanisme gebaseerd.  Indianen kijken naar de natuur, welke vogels of andere dieren je tegenkomt, welke bloemen waar groeien, hoe het landschap zich verhoudt, alles kan synchroon zijn en een puur persoonlijk antwoord bieden. 

Deze week nog was ik gefrustreerd over mijn hals en het niet kunnen uitdrukken waar ik mee zit. En plots, boef, twee aanbiedingen in mijn mailbox die met schrijven te maken hebben.  Daarnaast las ik, deze week, in de nieuwste happinez hoe je, als je je intenties wil realiseren, daadwerkelijk tot daden moet komen.  En dat heb ik bij deze gedaan.   Één aanbieding voor schrijverschap is binnen.  De volgende is nog even wachten.

Dank je voor synchroniciteit.  Dank je om er een woord voor te vinden.  Dank ook aan mijn verstand om een stapje achteruit te zetten en me te laten openstaan voor deze aanwijzingen.

Dag 29.  Heb gepoetst en ben niet overvallen door vreselijke gevoelens van weerzin.  Ook het gevoel van een onderdanig slaafje te zijn is weggebleven.  Dat is het goede nieuws.  Ben begonnen terwijl ik aan de telefoon hing met een vriendin, was haar wat aan het troosten, doet er nu niet echt toe waarom.  Dus kon ik niet nadenken over het doen of niet doen, over starten of niet starten, geen uitstelgedrag kwam er in me op, want was geconcentreerd op het gesprek.  Opnieuw, dat is het goede nieuws. 

Neutraal poetsen is het woord dat ik er voor kan gebruiken.  Ik heb het gedaan en het was neutraal.  Het ging goed vooruit, ik had moed, heb alle hoekjes gedaan en ontdekte tot mijn verbazing dat het eigenlijk nog best proper was in de hoeken.  Alles wat je doet met aandacht, blijf zoveel langer hangen.  Dat is de reden waarom ik mijn poetsvrouw heb laten gaan.  Zij poetste niet graag, deed het met tegenzin, en gaf geen aandacht aan de dingen.  Bovendien hing er vervolgens een negatieve sfeer in huis, want haar energie van tegenzin kroop in alles.  Ik kwam niet thuis in een fris en aangenaam huis, maar in een donker en zwaar huis.  Dus heb ik sindsdien de kans om elke week te oefenen in het eer betonen aan mijn verwervingen.  Daarmee bedoel ik niet dat ik er bijzonder voorzichtig mee omga, ik bedoel er wel mee, dat ik probeer, met de nadruk op proberen, dankbaarheid te betonen voor wat ik al heb kunnen verwezenlijken in mijn leven. 

Het is niet zo dat ik er volledig niet aan gedacht heb om eer te betonen.  Ik ben niet volledig in mijn hoofd geschoten om daar verhaaltjes te vertellen en het contact met het hier en nu te verliezen.  Ik heb nog gedacht: eer betonen Searchesss, eer betonen.   Dus ik heb verscheidene spullen bekeken, sommige heb ik weggedaan, anderen verplaatst en nog andere zeer grondig opgeblonken.  Mijn huis ziet er mooier uit na deze energie investering.  Maar echt poetsen als meditatie, daar sta ik toch nog ver af.  Searchesss, je bent ook niet snel tevreden he. 

Dank je voor het mooi gepoetste huis.  Dank je voor het gebrek aan negatieve gevoelens.  Dank je voor het feit dat ik een huis heb.  Dank je voor de blog, die me motiveert om telkens te herinneren aan wat ik heel erg wil… constant bewust en gelukkig zijn. 

Dag 28.  Morgen is het zo ver.  Ik ben een dag thuis, heb geen afspraken gemaakt, de noodzakelijke administratie is achter de rug en dus heb ik tijd om te poetsen.  Nu ja, ik probeer echt wel elke week een stuk van mijn huis te poetsen en deze week is dat dus morgen.  Met poetsen bedoel ik mindfull poetsen.  M.a.w. hoe kan ik poetsen en tegelijkertijd gelukkig zijn?  Vandaag voel ik me nogal vol zelfvertrouwen dat het me zal lukken, of toch tenminste vandaag sta ik er vrij neutraal tegenover.  We zullen zien of dit gevoel zich tot morgen uitbreidt. 

Het klinkt ergens banaal, maar het gaat erom, hoe kan ik de dagelijkse, ‘gewone’ dingen des levens die ik niet erg leuk vind, aanvaarden?  Wat vind ik niet leuk?  Poetsen!  Waarom vind ik dat niet leuk?  Omdat het saai is en omdat ik me dan stom voel en omdat ik liever andere dingen doe en dat is misschien allemaal in mijn hoofd wel waar, maar in het echt is het toch allemaal maar mijn idee hierover.  Is het echt zo dat poetsen stom is?  Is het echt zo dat poetsen van mij een onderdanig slaafje maakt?  Kan ik daar echt zeker van zijn? Kan ik niet even goed poetsen zien als een eerbetoon aan het materiaal dat ik heb kunnen verwerven?  Een eerbetoon aan de luxe en het comfort in mijn leven?  Waarom is het tijd maken om mijn huis en mijn spullen te laten blinken en schitteren, in volle glorie te laten schijnen en trots tussen hen te staan, zo een gevecht?  Zo een strijd?  Ik vind het bijna leuker om ze te verwerven dan ze in eer te houden.  Hoe stom is dat eigenlijk? 

Het gevecht dat zich afspeelt rond het poetsen komt uiteindelijk neer op dwang.  Ik ‘denk’ dat ik niet graag  poets, want poetsen moet.  En iets dat moet, kan nooit leuk zijn.  Discipline, werken, dat kan nooit fun zijn.  Het is dwang, verplichting en dus stom.  Terwijl ik dit neerschrijf, voel ik hoe ik van de heerlijke woorden hierboven in de vorige alinea, waar ik vrolijk van werd, neerdaalde in de woorden net hiervoor, en het lichte maakte plaats voor zwaarheid.  De eerste interpretatie over eerbetoon was zoet, de tweede over dwang, was bitter.  Laten we maar terug naar de eerste gaan en de rest vergeten. 

Morgen ga ik eerst wandelen met de honden en een lieve vriendin.  Daarna ga ik eer betonen aan mijn huis, aan mijn spullen, ik ga ze met liefde omringen en hen de schoonheid van nieuw hergeven door het stof van de tijd af te nemen.  Eer betonen het zijn prachtige woorden, kan ik ze morgen ook omzetten in de werkelijkheid?

Dank je voor het inzicht dat plots kwam boven drijven.  Dank je voor de tijd die er morgen is.  Dank je voor het feit dat mijn lichaam in staat is om te poetsen.  Dank je dat ik iets heb dat ik kan poetsen.  Dank je voor de eer die mag betonen.  

Tot morgen.

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.  Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.  Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn."

                                                                                                                     Marianne Williamson

Dag 27.  Het mag gezegd zijn.  Ik ben fan van Eckhart Tolle.  De eerste keer ik een afbeelding van hem zag in het Happinez magazine, vond ik hem er maar raar uit zien.  Zo op het eerste gezicht sprak hij me zeker niet aan.  Maar zijn naam bleef maar terug komen in alle boeken die ik onderzocht naar antwoorden in mijn zoektocht naar geluk.  Dus werd ik stilletjes aan benieuwd naar die man en zijn theorie.  De kracht van het nu vond ik chaotisch en onduidelijk.  Waar had die man het in hemelsnaam over?  Ik denk niet dat ik op dat moment klaar was om hem te begrijpen.  Maar ik bleef zijn naam maar tegen komen en op een zekere dag zat ik in een wachtkamer en daar stond hij weer, met zijn boek een nieuwe aarde.  Ik had al zoveel aanwijzingen gekregen, dat ik het boek toch maar uit het rek nam en begon te lezen.  Ik sloeg het open en mijn hart stond plots stil.  Ging Eckhart echt uitleggen wat het doel is van ieders leven?  Wat ons doel is hier?  Ik voelde de kriebels in mijn buik groeien en spontaan werd ik vrolijk.  Ik voelde de zon in mijn binnenste wakker worden.  Wat had ik spijt dat ik naar binnen moest en de wachtkamer diende te verlaten.

Toen ik thuis kwam, bestelde ik het boek direct.  Het heeft mijn leven veranderd.  Eckhart is de eerste persoon die voor mij als eerste kan uitleggen wat ik zoek op spiritueel gebied.  Waarom er emotioneel en zelfs lichamelijk lijden is.  Hoe je er kan uit geraken?  En wat wakker worden is.  En weet je wat eigenaardig is?  Ik ben die dag gestopt met lezen.  Na dit boek is mijn koortsachtige zoektocht naar geluk in boeken gestopt.  Ja, eerlijk.  Ik die tientallen boeken per jaar verslond.  Ik ben plots gestopt.  Omdat ik het antwoord gevonden had.  Het antwoord op al mijn vragen.  Al mijn vragen. Het is o.a. het besef dat het verstand en je denken slechts een functie zijn van je lichaam.  Maar dat jij niet je lichaam of je verstand bent.  Je identificeert je hier wel mee, maar je bent het niet.  Want jij bent niet het denken, jij bent diegene die het denken, die stem in je hoofd hoort.  Jij bent de observator van de functie denken.  En jij hebt de vrijheid het denken,  de woorden van jezelf en de woorden van anderen te observeren en te kiezen of deze woorden waarheid zijn of interpretatie.  Verwonderlijk elke keer. 

Sinds dat moment probeer ik de spier van de aandacht voor het nu te trainen.  En zoals je merkt, gaat dat op en af.  Op en af.  Op en af.  Frustrerend.  Ik kijk vaak naar hem, op het internet, zeker in combinatie met Oprah Winfrey, waarmee hij het boek, een nieuwe aarde, hoofdstuk per hoofdstuk onderzoekt.  Het is niet altijd direct, maar hij weet steeds het innerlijke lichaam in mezelf wakker te roepen, te beroeren. 

Dank je Eckhart om woorden te vinden voor het onbenoembare.  Dank je om simpele, duidelijke woorden te vinden die onherroepelijk de weg naar mijn geluk weten.  Dank je om deze wijsheid te delen.  

Dag 26.  Ja, gisteren was mijn dag niet.  Niks verlichting of vreugdevolle momenten, ten hoogste neutraliteit heb ik bereikt.  Wat is bewust zijn en gelukkig zijn toch een zware arbeid ;-).  Ja, ik kan er nu een beetje mee lachen maar zo voel ik me niet echt.  Gevolg vandaag, … stijve hals.  Vanachter zit het vast.  Onlangs vertelde iemand me dat 70% van de mensen tussen de 30 en 40 jaar rondlopen met een hernia ergens op hun ruggegraat, als dat het geval zou zijn, dan zit die inderdaad in mijn hals.  Nu ik erover nadenk, is dat eigenlijk best chronisch.  Om de zoveel tijd speelt het terug op.  Heb er nog niet op gelet of het op de een of andere manier samenhangt met wat ik eet of doe, dat doe ik dus vanaf nu wel, maar het is er regelmatig.   Hoe zwaarder de dagen zijn en hoe meer ik mezelf vooruit dwing, hoe meer het opspeelt. 

Wilde er graag vandaag eens mee gaan praten, met mijn hals.  Ik kan het wel laten onderzoeken, maar wat dan?  Ik geloof niet in de klassieke geneeskunde en hun middeltjes, pijnstillers of wat dan ook zou ik er toch niet voor nemen.  Mijn osteo zal ik er wel laten op werken, heb binnenkort een afspraak met haar.  Maar nu ssst, zal ik er even mee praten, ik ga in meditatie. 

Zoals altijd ga ik eerst de chakra’s af.  En ik blijf bij het chakra van de keel hangen.  De keel staat voor spreken, onberispelijk spreken. Naar mezelf toe en naar de anderen.  Heb lang gewerkt op dit chakra zodat ik mezelf zou durven laten zien.  Zou durven spreken en durven zeggen wat mijn mening is over de dingen.  En nu is er opnieuw druk op deze plek.  Ik ga er met mijn aandacht naartoe.  Hoe sterker de concentratie wordt, hoe warmer mijn hals begint aan te voelen.  Stilletjes aan verdiept mijn aandacht zich en geraak ik dieper en dieper.  Mijn hals heeft aandacht nodig zegt hij.  Waarom toch vraag ik?  Waarom vraag je mijn aandacht op zo een pijnlijke manier?  Mijn concentratie wordt nog sterker en ik voel de vreugde omhoog borrelen en door mijn lichaam stromen.  Veel antwoord komt er vandaag niet, maar wat doet het ertoe?  I voel daarentegen hoe ik het contact met deze vreugde gemist heb.  Ik was alweer aan het verwelken, voor ik het door had, zat ik de laatste dagen weer meer in mijn hoofd dan in mijn lichaam, dan bij mijn innerlijk lichaam.  En als ik het contact, zelfs al is het kortstondig, verbreek, verwelk ik onverbiddelijk, onheilspellend snel.  De aandacht, de healing doet me goed.  Mijn hals en schouders worden al iets soepeler.  Ik voel dankbaarheid voor de vreugde die door me stroomt.  Kon ik dat gevoel maar altijd bewaren.  Ik luister naar de wijsheid van mijn lichaam.  In contact met zijn intuïtie is het zoveel wijzer dan mijn verstand. 

Ik dank mijn lichaam om me op pad te houden.  Mijn dank vol overgave.   

Dag 25.  Vandaag had ik een vreselijk lastig emotioneel moment.  Ik had tijd om te poetsen en het plan om te poetsen en toen stond ik daar.  In die grote kamer, vol rommel en stof en zand en vuil.  Ik voelde me hopeloos, hulpeloos en overweldigd door de enormiteit van het werk.  Ik ken iemand die het leuk vindt om zoiets aan te pakken, maar ik ben niet zo iemand.  Ik ben niet aards genoeg zeg ik altijd.  Om me met materialen bezig te houden.  

Maar goed, ik stond daar in de kamer, overweldigd door de enorme hoop werk en het gebrek aan moed aan mijn kant.  Ik schoot vreselijk hard in mijn kind.  Het kleine-ik-kan-het-niet-aan kind.  Ik wil dit niet, ik kan dit niet, ik wil weg, ik wil dit niet. Ik voelde me terneergeslagen, slecht, vreselijk, alleen, klein, vluchtgedrag.  Ik wilde weglopen.  En ik wilde ook iets gaan eten, als troost.  Ik wist even echt niet wat ik moest doen, mijn oude patronen van ontkennen en weglopen en afleiding zoeken was het eerste waar ik aan dacht.  Het was lang geleden dat ik nog zo in mijn oude patronen schoot.  Ik blijf bij het gevoel.  Geen moed, voel ik.  Angst. Angst om het niet aan te kunnen.  Ik heb anderen nodig.  Voel me alleen.  Mijn hond komt bij me zitten. Ze geeft me aandacht en troost.  Ik blijf bij het gevoel.  Het gaat dit keer niet zomaar weg.  Ik ga mijn computer even sluiten om me beter te kunnen concentreren.  Tot straks.

Het lukte niet, totaal niet, tot ik het boek van Eckhart Tolle opnieuw ter hand nam.  Eckhart is toch echt mijn lievelings spiritueel leraar.  En het bizarre is dat het boek steeds op de juiste pagina valt en de juiste raad geeft, specifiek nodig voor dat moment.  Gisteren nam ik het werkboek van de kracht van het nu en er stond:  doe de ‘gewone’ dingen des levens met aandacht.  Hmm, met aandacht.  In plaats van er niet te willen zijn kan ik ook aanwezig zijn in mijn zintuigen.   Hoe voelt het water dat ik gebruik?  Hoe voelen de boeken die ik afstof?  Hoe ruikt het product om te poetsen?  Hoe sterk trilt de stofzuiger in mijn handen?  Toen ik dit probeerde in de praktijk om te zetten, gebeurde het volgende.

Ik voelde meer blijdschap over de taak. Dankbaar voor het feit dat ik boeken heb.  Dankbaar dat ik een lichaam heb dat kan poetsen.  Ik zette me ertoe aan en ging vlot aan het werk.  Had wel met mezelf afgesproken dat ik niet alle kasten zou uithalen, gewoon alles ordenen en wegdoen wat zeker al weg mag.  Ik deed het allemaal.  Maar de vreugde zakte snel terug naar neutraliteit.  Niet meer walging of onwil of ik wil niet, maar gewoon, ik doe dit.  Neutraal.  Tja, poetsen tot een oefening in bewustzijn maken, daar zit ik nog mijlen ver vandaan. 

Indien ik me afvraag waarom ik poetsen zo lastig vindt, kom ik niet veel verder dan ik heb er geen zin in.  En vervolgens moet ik mezelf dwingen het te doen.  Hoe kan ik gaan van geen zin hebben in naar dankbaar zijn?  Tja, later in de week heb ik een nieuwe kans om het te testen.  Als iemand een idee heeft over hoe je bewustzijn kan oefenen tijdens de poets, laat het maar weten he.  

“De wet van de vrijheid is de wet van de liefde.  Heb lief en doe wat je wilt.”  

                                                                                                                      Aurelius Augustinus

Dag 24.  Bewust poetsen.  Tja, ik kan niet zeggen dat ik hou van poetsen.  Ik hou wel van een proper en fris huis, maar het poetsen zelf, niet echt.  Het kost me moeite om mezelf ertoe aan te zetten.  Het is niet iets waar ik voor sta te springen.  En als ik vermijdingsgedrag kan stellen, ben ik de eerste om hieraan mee te doen.  En nog ditjes en nog datjes.  En dan, als de tijd begint te dringen, vlieg ik erin.  Het lijkt wel alsof ik die tijdsdruk nodig heb om mijn weerstand te overwinnen.   Nu ik erop terug kijk, op school werkte ik ook zo: steeds met tijdsdruk.  Ik was zeker niet diegene die op voorhand studeerde of werkjes maakte.  Neen, ik was diegene die wachtte tot het laatste moment.  Maar ik deed het wel, uiteindelijk was alles altijd op tijd af.  Al moest ik daarvoor een nacht doorwerken. 

Wat heb ik eigenlijk tegen poetsen?  Is het eigenlijk zo erg een vodje nat maken en iets afvegen?  Van opruimen word ik eerder Zen dan onrustig.  Het maakt me vreugdevol in een opgeruimd huis rond te lopen.  En opruimen zelf brengt ruimte en lijn in de chaos.   Dus koken en opruimen, graag.  En afstoffen ook ok.  Het is de diepgang waar ik het moeilijk mee heb. Huh?  En in het dagelijkse leven houd ik zo van diepgang in emoties en ziel en bij het poetsen heb ik er een hekel aan?  Raar?  De diepgang in poetsen: de kasten uitmesten, spullen sorteren, voor spullen een (nieuwe) plaats zoeken, spullen wegdoen, afscheid nemen van dingen, zaken verplaatsen, alles weer terug zetten, vieze ramen afwassen, vieze rolluiken afwassen, weer proper water halen.  Maar wat is daar eigenlijk nu zo erg aan? 

Ik wil blijkbaar dat het zo snel mogelijk voorbij is en als er zaken zijn die lang duren of veel tijd vergen wil ik ervan weglopen.  Ik zoek naar het einde van de taak in plaats van bewust in de taak te zijn.  Weet je, ik heb gemerkt dat hoe bewuster je poetst, hoe langer het proper blijft.  Sarah Napthali beschrijft deze worsteling ook zo mooi in al haar boek, boeddhisme voor moeders met schoolgaande kinderen.  Hoe kan je van poetsen een meditatie oefening maken?  Zuiver bewust oefenen en achteraf een gevoel van Zijn ervaren hebben.  Ik zal het proberen vandaag.  Morgen laat ik meer over dit experiment weten.  Sssspannend.      

Dag 23.  Lag deze morgen in mijn bed te denken.  Nu heb ik gisteren geschreven over het protest kantje in mezelf.  Over de kantjes eraf lopen en over ondeugend zijn .  En ik dacht, wel wat is dat dan?  Wat ik heb nodig om af en toe te voelen dat ik leef?  Mijn vorm bedoel ik dan, mijn bewustzijn is levendig genoeg.  Wat kan een vrouw van mijn leeftijd doen om de kantjes eraf te lopen?  Een vrouw met twee kinderen, getrouwd, een huishouden en vast werk?  

Ik kwam tot de volgende opsomming: een week niet poetsen, zeer oppervlakkig poetsen, op een lege baan eens goed gas geven in mijn vinnig wagentje, eens niet gezond koken en me overgeven aan junkfood (pizza is mijn favoriet), langer slapen, niet reageren als de kinderen iets vragen, uitgaan en een pintje drinken, en nog eentje, en nog eentje, de muziek heel luid zetten en meezingen, een schuin mopje tegen een man vertellen, mijn hart uitstorten, mensen verrassen met mijn uitspraken en ja, mensen confronteren met zichzelf en hun gedrag.  Soms durf ik zelfs chocolade eten.  Je ziet, ik ben een ware misdadiger! 

Nee, serieus, ik hoef echt geen schrik te hebben dat ik dat allemaal moet opgeven.  Al mijn ‘wilde’ uitbarstingen.  Al bij al heb ik mijn wilde haren reeds laten gaan door ongelooflijk verliefd te worden op mijn man en met hem kinderen te wensen.  Wild ben ik niet meer en vrijgevochten amper.  Maar ik bewandel nog steeds de meest bizarre paden, dit keer niet in de buitenwereld maar in mijn binnenwereld.  Ik hou ervan anders te zijn.  Links te gaan als iedereen rechts gaat.  Mezelf af te vragen, ja, ja jij vindt dat, maar is dat wel echt zo?  Jouw mening is slechts 1 mogelijk mening, net zoals mijn mening, slechts de mijne is, trouwens. 

Ik houd ervan zoeker te zijn, searchesss, en niets zomaar te aanvaarden. 

Dank je voor het protest stuk ik mezelf.  Dank je om alles, inclusief mijn ‘wilde’ haren, in vraag te stellen.  Dank je voor mijn zoekdrang.  Namaste.  

Dag 22.  Ben onlangs verjaard  Weer een jaartje erbij.  Dit jaar is voorbij gevlogen, hopelijk een stapje dichter bij de wijsheid die ik zo obsessief zoek. Ik voelde me de dag van mijn verjaardag slecht.  Niet op een ik-huil-de-hele-dag manier, maar op een verdorie-waarom-toch manier.  Waarom vind ik ouder worden eigenlijk erg, vroeg ik me deze week af?  Een belangrijke vraag, belangrijk genoeg om over te mediteren.

Ik besloot vandaag te starten met mijn chakra’s af te lopen.  Elk chakra heeft een diepe betekenis voor mij.  Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet in chakra’s.  Mijn verstand gelooft daar helemaal niet in en ontkent het bestaan ervan volledig.  Maar als ik ze af loop en hun betekenis voor mezelf opsom gebeurd er iets eigenaardigs, ik begin helemaal te tintelen, helemaal  te stromen, ik voel me in balans en vreugdevol.  Het is een heerlijk gevoel.  Hoe hart mijn verstand dit ook ontkent en het totaal vergeet als ik geen contact heb met deze tinteling, het is er heerlijk wel. 

Waarom vind ik het eigenlijk erg om ouder te worden?  Stel mezelf deze vraag.  En merk dat het enkel mijn ego is dat het erg vindt.  Ikzelf (mijn meditatieve zelf) kan het eigenlijk niet veel schelen, want die wordt niet ouder.  Enkel mijn lichaam, mijn vorm wordt ouder.  En mijn vorm heeft altijd angst.  Mijn ego vindt ouder worden erg omdat ze haar controle niet wil loslaten.  Controle over zichzelf.  Mijn vorm is bang dat met de leeftijd ook de verplichtingen komen en zij haar speelsheid en ondeugendheid moet loslaten.  Het ego is bang dat ouder worden, serieus worden betekent.  En alle plezier in het leven verdwijnt.  Mijn ego vindt het vooral erg omdat ze zo graag ondeugend is en de kantjes eraf loopt.  Hier tegen protesteren of dat net iets anders doen, zolang ze maar niet in de pas moet lopen en voor grijs moet spelen.  Ja, ik wil het gevoel hebben dat ik leef.   En mijn ego denkt dat ik dit gevoel enkel kan ervaren in een jong, gezond en ondeugend lichaam. 

Als ik contact heb met het bewustzijn binnenin merk ik dat zij zich niet zo oud voelt als mijn lichaam.  Het bewustzijn binnenin voelt zich piepjong en vernieuwt zichzelf dagelijks als ze maar kan stromen.  Bewust-zijn is heel erg levendig en ongelooflijk intens.  Alles wordt waardevol en nieuw.  Ik vergeet helemaal waarom mijn ego zo angstig is om haar protesterende identiteit te verliezen.  Want uiteindelijk is het ego een illusie en het bewustzijn echt.  Leven, echt leven, is niet protesteren, het is diep in de ervaring bestaan.  

Dank je bewustzijn om over te nemen.  Dank je om me levendigheid te laten zien.  

“Vrijheid is niet doen waar je van houdt, maar houden van wat je doet.”   

                                                                                                                                 Zenwijsheid 

Dag 21.  Ik krijg elke dag van het enneagram institute een gedachte om over te bezinnen.  Hieronder kan je een gedachte lezen die voor mij heel nauw klopt. 

Remember that as children, Eights learned to be tough and independent. They learned that their best defense is a good offense, and the best way not to be controlled by others is to get control themselves. Notice this tendency in yourself today. (The Power of the Enneagram audio tapes)

Per ‘toeval’ ontdekte ik onlangs het enneagram.  Het is een manier om mensen en hun persoonlijkheden te klasseren zonder er een oordeel over te vellen.  De verschillende typen noemen gewoon type 1 tot type 9.  En elk type heeft zijn voor- en nadelen.  Of beter gezegd ieder type heeft zijn automatische kwaliteiten en zijn neiging om verkeerd te doen als ze niet bewust aanwezig zijn. 

Een voorbeeld.  Ik ben type 8.  In de goede zin sterk, onafhankelijk, beschermend, onvermoeibaar.  Maar zonder bewustzijn ben ik dominant, veeleisend en wantrouwig.  Het is mooi om zo over jezelf te kunnen denken. Elk van je kanten is prachtig en kan ten goede gebruikt worden.  Mits je zelf aan de leiding bent en niet je ego (verstand).  Als het ego aan de leiding is, heeft het ego een aantal voorkeuren om te reageren die destructief kunnen zijn voor zowel jezelf als voor je omgeving.  Maar indien je ware, bewuste zelf de leiding neemt, kan je zoveel doen met je krachten.  Het is zo mooi om weten dat dat voor iedereen zo is.  Geen enkele persoonlijkheid is goed of slecht.  Geen enkel persoonlijkheid verdient afkeuring of goedkeuring.  Elke persoonlijkheid is mooi en vult de andere persoonlijkheden aan.  Ik voel sterk hoe het in mezelf blijdschap heeft gebracht om al mijn ‘kantjes’ te zien als mooi, waar ik daarvoor mezelf afkeurde voor vele daarvan.  Nu transformeer ik ze via bewustzijn naar een dienst voor anderen.    

Mijn kracht en onafhankelijkheid (zoals hierboven omschreven) gebruik ik om niet de platgetreden paden te bewandelen maar om vernieuwing te onderzoeken, nieuwe manieren en methoden om mensen en hun emoties te helen.  Om mijn kracht met hen te delen en te laten zien dat ik hun emoties en hun verhalen aan kan.  Om hen te beschermen in de cocon van mijn hart.  Ik deel mijn energie uit in plaats van ze te behouden om mezelf te beschermen.  Ik stel mezelf met mijn goede eigenschappen open en geef wat ik kan aan de wereld.  En de wereld is er een stuk mooier op geworden als toen ik ‘dacht’ mezelf ervoor te moeten beschermen.

Dank je voor het enneagram.  Dank je voor dit inzicht.  Dank je om alles te mogen delen.  Dank.

Dag 20. Toen de kinderen en mijn man begonnen te verlangen naar een nieuwe hond was mijn vorige hondenvriend bijna twee jaar gestorven.  Het was tijd voor hem om te gaan, maar hij was echt mijn allerbeste vriend op de wereld.  Hij begreep mij.  Ik begreep hem.  Hij leerde me over liefde, over aanvaarden, over je hart openstellen.  En ik hield daarvoor van hem.  Intens diep. 

In mijn fantasie kreeg ik net dezelfde hondenvriend.  Maar het lot beschikte anders.  Mijn nieuwe hond is echt geen fan van andere honden, zeker niet als ze aangelijnd is.  Daarom houdt ze het liefst alle honden uit mijn buurt.  Desnoods bijzonder hardhandig.  Ze blaft, gromt, springt woedend op en neer en trekt als een razende aan de lijn.  En als ze niet uit de buurt blijven, knapt ze.  

Vandaag, in mijn zoektocht naar een bewuste wandeling, (lees met een hond die beheerst en onder controle is) besloot ik een heel kort stuk naar de bank te ondernemen.  Deed haar halsband aan en legde contact met mijn innerlijke levendigheid.  Ik probeerde het leven in mijn buik te voelen stromen, daar ter hoogte van mijn zonnevlecht.  Door met mijn aandacht naar daar te gaan, voelde ik de zenuwen wegebben.  Ik bleef nog even binnen staan en voelde de stroom van leven zich in mijn buik verspreiden.  Een stukje naar boven en een beetje naar beneden.  Was het contact hiermee stabiel genoeg?  Ik vroeg het me af maar vloog toch naar buiten. Geduld, tja, het is niet mijn sterkste kant. 

Mijn hond keek naar mij.  Even snapte ze wat ik bedoelde.  Zonder enige dwang liep ze vrolijk, verbonden naast mij.  Ja, dacht ik, het lukt.  Zie ze hier lopen, zonder ik boos moet zijn, zonder ik de lijn moet kort houden.  Zo doet Caesar Milan dat!  Hij past eigenlijk geen echte techniek toe, hij wandelt met zijn honden in zuiver bewustzijn.  En terwijl ik dacht aan mijn overwinning, trok al mijn aandacht zich terug uit mijn buik, uit het contact met het leven dat in mezelf stroomt.  De energie stroomde recht omhoog het hoofd in.  Gelijktijdig sprong mijn hond op.  Grommend, springend, de denkbeeldige hond van de buren bedreigend.  Ik zeg denkbeeldig, want die hond is dus al meer dan twee jaar verhuisd,  Trillend stak ik de straat over, in de war.  Wat was er gebeurd?  Het ging toch zo goed.  We waren in harmonie en nu plots dit.  De twee kleine hondjes van drie huizen verder begonnen met hun gekef, nu werd ze helemaal gek.  Ze moest die kleine mormels duidelijk maken dat zij de baas was en ze moesten zeker niet denken dat ze bij mij in de buurt mogen komen.  Ik verloor helemaal mijn kalmte.  Ik schoot in mijn hoofd.  Wat zullen de mensen van me denken?  Ik moet iets doen.  Ik moet haar verplichten te stoppen.  Ik moet duidelijk zijn.  Ik moet nee zeggen.  Ik tikte met mijn vinder tegen haar flank om haar aandacht te trekken.  Ze keek even naar mij maar was veel te druk bezig met haar beschermende acties.  Nee, kwam er uit mijn mond, neen en dit keer bozer.  Ze keek naar me, ze wist dat ik het meende.  Maar ze kon nog niet stoppen, haar instinkt was sterker.  Grommend liep ze met me verder.  Inwendig grommend, niet meer springend.  Ik kwam aan de bank, boos op haar, boos op mezelf.  Wat een mislukking.  Ik kan nog geen 10 huizen verder gaan en ik faal al.  In de bank werd ze wat onzeker, al die zoemende geluiden. 

Ik probeerde te kalmeren, bracht opnieuw mijn aandacht naar binnen en voelde het leven stromen.  Gelukkig was ik niet helemaal mee in de laatste gedachtegang gegaan van afkeur.  Want dan kon ik nog wel een paar uur vertrokken zijn.  Mezelf verwijten en afbreken en haar ook natuurlijk.  Ik bracht mijn aandacht opnieuw naar de zonnevlecht, terwijl de terminal in de bank mijn opdrachten uitvoerde.  Ik voelde dankbaarheid opwellen en een glimlach.  Wat heb ik toch geluk.  De trillingen liepen dit keer uit naar mijn armen en mijn borstkas.  Mijn hond keek naar mij en ging zitten in opperste onderdanigheid.  Rustig, niet bang, tevreden.  Zo liepen we naar huis.  Heerlijk samen, geen gegrom, geen geblaf.  Ze hoefde niet meer te waken over mij.  Ik was bewust, zij kon rusten.  

Dag 19.  Vandaag wil ik de hele dag dankbaarheid praktiseren.  Ooit las ik in een van de Happinez magazines over een vrouw die kraalarmbanden maakt.  Aan elke armband rijgt ze 16 kralen.  Mooie, natuurlijke kralen, vol eerlijke energie.  Deze armbanden zijn zwaar en opvallend.  Ze werken als een rozenkrans.  Als een herinnering om dankbaar te zijn voor het leven.  Om in de plaats van met je verstand naar de wereld te kijken, te kijken met je hart.  Een hart dat overloopt van dankbaarheid.  Dankbaarheid overstijgt de situatie.  Het gaat niet om dit te willen of daarvan weg te geraken maar om te zien wat er al is aan schoonheid, aan hulp en aan liefde.  Zo overstijg je de situatie en breid je je meestal nogal enge visie uit.  Bedoeling is dat je, elke keer je de armband voelt of eraan denkt, 16 dingen opsomt waar je dankbaar voor bent.  Dat mag alles zijn, ook kleine dingen.  Hoe meer je dit doet, hoe bewuster je in het leven staat en hoe meer je nadruk legt op wat je al hebt ipv op wat je nog niet hebt of zou willen.  Vandaag oefen ik hierop. 

Ik ben dankbaar voor het warme deken waar ik onder kon slapen.  Ik ben dankbaar voor de heerlijke matras op ons bed.  Ik ben dankbaar voor de kinderen die vrolijk en gezond opstaan.  Ik ben dankbaar voor de tv die ervoor zorg dat ik nu tijd heb om te schrijven en de kids bezig zijn.  Ik ben dankbaar voor het lekkere water waar ik de dag mee begon.  Ik ben dankbaar dat ik de dieren eten kan geven.  Ik ben dankbaar dat de hond zo blij is om me te zien.  Ik en dankbaar dat ik het raam in de slaapkamer kan open zetten zodat de kamer vervult wordt van frisse lucht.  Ik ben dankbaar voor onze kipjes die eitjes gelegd hebben voor mijn ontbijt.  Ik ben echt dankbaar dat ik kan eten heb, want ik eet echt graag.  Ik ben dankbaar dat mijn auto me nooit in de steek laat en me overal naartoe brengt.  Ik ben dankbaar dat ik vandaag opnieuw naar de paarden kan en hun aanwezigheid mag ervaren.  Ik ben dankbaar dat ik een wasmachine heb, met de hand wassen lijkt me zoveel werk.  Ik ben dankbaar dat ik kleren heb om te wassen.  Ik ben dankbaar dat ik een goed milieuvriendelijk wasmiddel heb gevonden en een milieuvriendelijke wasverzachter.  Ik ben dankbaar voor mijn man die me een ochtendzoen geeft.  Ik ben dankbaar dat mijn kinderen en man me graag zien.  Ik ben dankbaar voor dit blog en dat ik met jullie mijn dankbaarheid mag delen.  

"Mijn leven was vol vreselijke tegenslagen, waarvan de meeste nooit plaatsvonden."  

Michel de Montaigne  

Dag 18.  Vandaag ben ik naar mijn paardje gegaan.  Ik had geluk, het was een mooie dag.  Een zachte, strelende wind en een licht zonnetje.  Ik voelde me vreugdevol toen ik daar aankwam.  De wei mesten is best wat werk maar bij de paarden zijn is zo rustgevend.  Eigenlijk doen die dieren niets anders dan een hele dag hangen, wat gras en hooi eten en af en toe eens een spelletje.  Oh ja, en ze knabbelen aan elkaar, hun versie van knuffelen.  Ik merkte al op dat paarden zelden tegen elkaar staan.  Wij mensen doen dat vaak, maar paarden houden steeds een zekere lichamelijke afstand.

Dus heb ik bij ze gehangen.  Heerlijk in hun nabijheid de volheid van het Zijn ervaren.  Meestal neemt het me wel wat tijd om bewust aanwezig te komen en mijn verstand niet te laten regeren.  Maar gisteren ging het helemaal spontaan zelf.  Dat effect hebben paarden nu eenmaal op ons.  Nu ja, dieren eigenlijk in het algemeen, maar paarden zijn er nog het beste in, naar mijn gevoel.  Wat doen ze dan juist?  Ze kijken naar jou met hun vriendelijke, bruine ogen.  Een blik vol aanwezigheid, vertrouwen en vooral aanvaarding.  Ze zien jou en zijn volledig vriendelijk.  Als je zelf stil bent en open staat kan je hun ongelooflijke zachte uitstraling ervaren.  Het is echt zo moeilijk om te omschrijven hoe dat is.  Het is als een soort lichamelijk voelbare liefde.  En gisteren heb ik me daar helemaal aan overgegeven.  Ik heb het door mij laten stromen en ik voelde me verbonden, rustig, vol vreugde.  En vol vertrouwen.  Ik stond daar tussen de kudde en iedereen was volledig ontspannen.  De wereld veranderde naar een blinkende, prikkelende wereld, vol intensiteit en schoonheid.  Verbaasd ontdekte ik het ruisen van de bladeren aan de bomen, de zon die scheen op het witte zand en ik stond daarna mee met mijn ogen dicht te soezen in de zon.  Diep binnen in mij voelde ik een siddering van geluk.  Het was met veel weerstand dat ik vertrok, opnieuw de ‘gewone’ wereld in.  Het valt op daarna hoe snel alles gaat en hoe veraf het ligt van het Zijn.

Dank je voor deze heerlijke ervaring.  Dank je om het geluk binnenin te mogen ervaren.  Dank je dat ik deze ervaring met jullie mag delen.

Dag 17.  Mensen jullie mogen gerust zijn, vandaag gaat het al een heel stuk beter.  De zware wolk van verdriet en teleurstelling is voorbijgetrokken. 

Het blijft me verbazen welke wijsheid in ons lichaam verborgen zit.  Tja, verborgen is niet het juiste woord.  We denken met ons verstand slimmer te zijn dan ons lichaam en beter te weten hoe we dienen om te gaan met gebeurtenissen.  Misschien moet ik zeggen, niet slimmer maar we luisteren niet echt naar de boodschappen van ons lichaam en zoeken paniekerig naar een uitweg. En we vinden er natuurlijk geen.  We vergissen ons volledig en zoeken een manier om weg van de emotie te geraken, terwijl de emotie juist de manier is om de situatie het hoofd te bieden.  De emotie zelf is het antwoord op de vraag over hoe we dienen om te gaan met de vreselijke of minder vreselijke uitdaging die we tegen komen.  Het verdriet heelt ons van het opgedane leed. 

Mijn lichaam is wijs.  Het weet wat te doen.  Het enige wat van mij verwacht wordt is het lichaam te volgen. 

Toegegeven, gisteren was ik eerst het noorden kwijt.  Heb mijn hart gestort op de blog en het was zeer moeilijk mijn lichaam te volgen.

Tijdens de meditatie richtte ik mijn aandacht op de gespannen plek in mijn buik.  Het is echt niet gemakkelijk om mijn concentratie daar te houden.  Mijn brein is zo actief in mezelf wegleiden van bewust aanwezig zijn.  Dus stel ik mezelf vragen.  Wat voel ik in mijn buik?  Hoe voelt verdriet eigenlijk?  Waar zit verdriet overal?  Hoe uit zich dat in mijn lichaam?  Dat is de truck die ik gebruik om mijn denken te focussen.  Dat heb ik echt wel nodig, deze ondersteuning.  Een vraag of een voorwerp waarop ik mezelf kan richten.  Hoe hard ik ook zou willen, zonder mijn brein te focussen, neemt het een loopje met mij.  Met behulp van de vragen keerde ik steeds terug naar het gevoel van verdriet. 

Weet je hoe het voelt?  Een samengebalde massa spieren, klaar om een boks te ontvangen.  Ik zit ineengebogen, voorover en voel de spanning tot in mijn schouders.  Toch blijf ik bij de spanning in mijn buik.  Het voelt heerlijk om bij mezelf te blijven op deze manier.  Ik voel me zo dankbaar dat iemand me zo serieus neemt.  Zijn we daar allemaal naar op zoek?  Naar iemand die ons echt, heel echt, serieus neemt?  En kan je dan de onvermijdelijke uitdagingen van het leven volledig aan? 

Ik neem mezelf serieus, heel serieus.  Niet om mezelf en al mijn interpretaties volledig gelijk te geven, want ik heb zeker niet altijd gelijk.  Maar omdat het juist is om mezelf serieus te nemen.  Daardoor word ik heel.  Heb ik geen drama of ruzie of verhaal of de ander nodig om mezelf te vervullen.

Dank je om er te zijn.  Dank je om te blijven.  Dank je om te leven.  

Dag 16, enorm minder euforische dag vandaag.  Ik schrijf graag, heel graag en ben al mijn hele leven op zoek naar hoe een mens gelukkig kan worden en blijven.  Eerst viseerde mijn zoektocht zich vooral op emoties.  Hoe omgaan met gevoelens?  Hoe met verdriet omgaan?  Met angst?  Met woede?  Met de liefde?  En hoe bereik je geluk? 

Heb meer dan 10 jaar gezocht naar antwoorden, heb alle emoties zeer grondig doorlopen.  Verdriet is zeker geen onbekende, huilen kan ik goed.  Angst is mijn hoofdemotie lang geweest, ik deed zoveel juist niet of juist wel vanuit angst.  Brrr.  En woede, ja dat heeft een tijd geduurd voor ik mijn explosieve karakter stilletjes aan onder controle kreeg.  Nu ja, controle is misschien een slecht woord.  Het heeft me jaren gekost om de zaken die me woedend maken anders te leren interpreteren zodat mijn woede niet meer hoeft te komen.  De liefde, ik moest leren om me ervoor open te stellen en geluk…. Ja daar gaat het om he.

Heb over de resultaten van dat alles een boek geschreven, maar tot nog toe heeft geen uitgever het boek aanvaard.  (Wel, heb het nog niet zo lang geleden verzonden en bovendien nog niet naar alle uitgevers.)  En nu, vorige week, ontdekte ik dat iemand anders met de titel, die ik ook bedacht had, het boek heeft uitgegeven.  Nu ja, het is niet helemaal hetzelfde, inhoudelijk is mijn boek natuurlijk anders (zeg ik voorzichtig en maar bleekjes), maar ja ik kan er niets meer aan veranderen. 

Je weet wat je leerde he Searchesss, blijf bij je verdriet en rouw over wat je verliest.  Rouw over de titel, rouw over het verlies van je idee, rouw over het verlies van de originaliteit van je idee.  En ja dat doe ik.  Ik richt mijn aandacht momenteel op mijn zonnevlecht waar ik de spanning van mijn verdriet voel.  Ik voel trouwens ook een zware krop in mijn keel.  Ik voel het verdriet branden. 

Ik zoek weer allerlei uitvluchten, wil weglopen van het verdriet, check mijn emails 23 keer na elkaar, en van mijn blog de statistieken ook.  Nog eens en nog eens.   Stop, Searchesss, ga naar je verdriet, ga naar je teleurstelling en blijf erbij.  De poes komt me al helpen.  Heb ooit eens gelezen dat een poes het enige dier ter wereld is dat graag in de buurt van woelige energetische plaatsen of emoties is.  Andere dieren lopen daar hard van weg.  Poezen worden erdoor aangetrokken.  Ik laat jullie nu, ga proberen heel diep mijn verdriet te ervaren.