Dag 39.  Vandaag in de heerlijk warme lentezon, had ik een bijzonder aangenaam gesprek met een lieve vriendin.  Het ging over ego.  Ik was aan het vertellen hoe ik eigenlijk niet van mezelf houd als mijn ego de baas is.  Mijn ego is serieus egoïstisch, wil heel, maar dan ook heel veel aandacht en misdraagt zich in gezelschap door voortdurend aan het woord te willen zijn.  Ik denk echter niet dat mijn ego ondertussen nog zo primitief is dat hij echt alleen maar alle aandacht wil.  Ik denk dat hij het oprecht goed wil doen, maar als hij zich in gesprek niet begrepen voelt, dan begint hij op te scheppen. 

Ja, je hebt mensen die, als ze zich niet gehoord of gezien voelen, zwijgen en je hebt mensen die, zoals ik, alleen maar harder roepen.  En enige minuten na de feiten, voel ik me steeds heel slecht.  Me zo weren, als een duiveltje in een wijwatervat, voor wat aandacht.  Ik vind mezelf helemaal niet leuk achteraf.  Ik moet zo moeilijk zijn om mee om te gaan als mijn ego de leiding neemt.  En ik zou zo graag daarmee stoppen.  Maar dat is niet mogelijk zolang mijn ego aan de leiding is, dan ben ik volledig onbewust. 

Liever zou ik altijd wakker zijn.  Bewust van wat ik zeg en doe.  Niet bepaald door wat anderen van me denken en vooral niet bepaald door het feit of anderen naar me luisteren of niet?  Want het ego wordt hoofdzakelijk getriggerd door gebrek aan aandacht.  Ik zou graag trots zijn op mezelf.  Bewust aanwezig, met de aandacht niet enkel op mijn verstand gericht maar ook in mijn lichaam.  Rustig, beheerst, gelukkig ondanks omstandigheden.  Authentiek, wijs.  Stel je voor. 

Er zijn mensen waarbij mijn authentieke stuk vanzelf naar boven komt, omdat zij authentiek luisteren.  Dan komt mijn ego niet naar boven want het voelt zich gezien en gehoord.  Gemakkelijk dus.  Als de zee kalm is, heeft iedere boot een goede kapitein.  Inderdaad.  Het is als thuiskomen en genieten.  Super.  

Maar wat kan ik doen als het niet zo is?  Kunst is om me niet te hard te frustreren in het ego.  Ik kan mezelf er druk in maken en nog langer door hem bepaald worden.  Of ik kan hem met zachtheid aanvaarden, liefdevol gade slaan en beseffen dat hij er altijd zal zijn, dat hij altijd deel zal uitmaken van wie ik ben en hoe ik me gedraag. Maar omdat hij er is, hoeft hij nog niet de leiding te krijgen.  Wij hebben onze, onbewuste, voorkeuren voor gedrag als we ons bedreigd voelen, maar die hoeven we niet te volgen.  Ons echte, ware zelf, staat daar los van en kan onze neigingen geamuseerd observeren.  En vervolgens loslaten. 

Zoals Eckhart Tolle zegt: het ego is als een ijsblokje, altijd in gevecht om niet te smelten.  En eigenlijk is dat onnozel, want het ego is uiteindelijk nooit iets ander geweest dan water.  Het vecht om iets anders te zijn dan het is, en dat doet lijden. 

Dank je voor mijn vriendin en haar zuivere inzichten.  Dank je voor de zon en haar warmte.  Dank je voor mijn besef ik niet moet vechten met het ego, maar het aanvaarden.  

Dag 38.  Opnieuw kwam er tijdens de ochtendmeditatie het beeld van een bloem.  Dit keer een bloem die vanuit het zaad opgroeit naar een prachtig fragiel paarse geranium.  Eerst was er prachtig zaad, dat overging in een frisse, groene stengel met een stevige bloemknop, en terwijl deze opende begreep ik ook het beeld. 

Wij zijn allen hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  Wij zijn allemaal, prachtig en uniek.  Met onze persoonlijke talenten, minder ontwikkelde kanten en afkeuren.  Onze persoonlijkheid, ook ons uiterlijk, staan allemaal ten dienste van het tot expressie brengen van wie we werkelijk zijn.  Heb je mooie ogen, dan is het de bedoeling dat tijdens de uitoefening van je talent deze ogen zichtbaar zijn.  Gaat technisch inzicht je af zoals niets?  Dan is het de bedoeling dit ‘gemakkelijke’ inzicht te volgen.  Heb je veel creativiteit?  Laat deze gaan en droom groot.  Ben je hoogsensitief, doe dan wat je het beste doet…  zoek diepgang in je leven en vernieuw wat je tegenkomt. 

Ik weet dat het cliché klinkt.  Maar sta open om jezelf te leren kennen, je bent echt perfect uitgerust geboren.  Kijk naar wat gemakkelijk voor je is.  Luister naar wat je echt interesseert.  En laat niemand je ooit vertellen dat je andere talenten zou moeten hebben.  Laat niemand je ooit toe om een andere studie of job uit te oefenen dan waar je goed in bent en plezier in hebt.  En zelfs als omstandigheden lijken niet mee te werken, heb vertrouwen en blijf altijd een weg vinden om je talent te uiten, al is het maar enkele minuten per week.

We zijn hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  En dat ware zelf is stralend en prachtig.  Zie het zelf.  Het zal allemaal verbazingwekkend simpel gaan vanaf dat moment.

Dank je voor de heerlijk meditatie.  Dank je voor de vreugde die ik de hele dag mocht voelen na deze meditatie.  

Dag 37. Deze nacht heb ik een stuk beter geslapen.  Heerlijk uitgerust wakker geworden op deze mooie ochtend.  Wat een heerlijk lentegevoel. 

Ben enkele dagen geleden gestart met het besluit dat ik niet meer wens samen te leven met de kibbelende stukken van de kids.  Natuurlijk zijn mijn kids fantastisch, maar als hun kibbelend kantje boven komt, wil ik daar zo snel mogelijk vanaf.  Heb met de kids afgesproken dat we ze namen zullen geven.  Namen aan de boze stukken in henzelf, die enkel het aandeel van de ander zien in een conflict en niet datgene wat ze zelf gedaan hebben.  Deze boze stukken verdwijnen zo gauw je zelf beseft dat het niet is wie je bent, maar slechts jouw interpretatie van de gebeurtenissen.  Mijn kinderen zijn boos omdat de ander tegen hen botst of in hun zicht staat.  Terwijl ze ook gewoon zouden kunnen vragen of de ander uit de weg wil gaan of voorzichtiger wil zijn. 

Bij mijn zoon komt het boze stuk naar boven, de leeuw, als hij vindt dat zijn zus geen rekening met hem houdt en hem overtroeft.  Dan wordt hij agressief, aanvallend en dwingend.  Het is zo dat hij nog moet leren zich uit te drukken en hij heeft ook daadwerkelijk iets waar hij het moeilijk mee heeft.  Dus hoop ik hem serieus te nemen met de moeilijkheden die hij tegenkomt en hem tegelijkertijd te helpen zich beter uit te drukken.  Maar het is niet evident.  Vooral omdat, als mijn zoontje boos is, hij echt niet voor rede vatbaar is.  Hij wil meestal wel praten, maar dan verwacht hij dat ik de ander dwing hem zijn zin te geven.  In plaats van zelf door de verwerking te gaan. 

Kinderen denken ontroerend magisch.  Zij denken toch echt dat hun ouders alles kunnen veranderen en naar hun zin kunnen verdraaien.  Mijn zoon denkt echt dat ik de hele wereld, alle tegenslagen en zijn zus kan aanpassen aan zijn verwachtingen. 

In het leven zijn er zaken die je niet kan veranderen en je dus dient te verwerken.  Andere dingen kan je wel veranderen, dan kan je actie ondernemen.  Maar het gaat nu even over de zaken die niet kan aanpassen.  Mijn zoon denkt dat ik de hele realiteit kan aanpassen, dus maakt hij scenes of probeert hij mij of zijn zus te dwingen.  Maar sommige zaken dienen aanvaard te worden.  Aanvaarden doe je door een rouwproces te doorlopen.  Rouwen doe je in 5 stappen.  Eerst is er de ontkenning: ik wil toch naar dat programma kijken, ik geloof het niet dat het al voorbij is.  Vervolgens de woede: ik wil dit, stomme tv.  Dan het onderhandelen: als jij nu naar de winkel rijdt en deze dvd gaat kopen?  Dan komt het verdriet: ik had het echt zo graag gezien met de traantjes erbij.  En als laatste de aanvaarding, ik ga iets anders doen en laat het los. 

In plaats van boos om mijn zoon te worden, probeer ik hem te begeleiden in het rouwproces.  Zo leert hij hoe los te laten en wat. Maar af en toe mag ik nog wel eens zijn godin zijn en tegemoet komen aan al zijn dromen.  Godzijdank!

Dank je zoontje om me zoveel te leren.  Samen op weg, samen onze boosheid onder controle.  Dank je voor de wijsheid van onze woede. 

Dag 36.  Vandaag was het een moeilijke ochtend.  Was alweer wakker om 5u30.  Ik lag te woelen in mijn bed en kreeg mijn denken niet uitgeschakeld.  Wat een gedoe toch altijd.  Het is niet echt zo dat ik lig te piekeren of erge dingen denk.  Ik ben gewoon wakker, en als ik geen verhaaltjes aan het vertellen ben in mezelf, dan ben ik aan het zingen in mijn hoofd.  Alles doet mijn hoofd om de aandacht maar niet te laten wegzakken naar mijn lichaam.  Het lijkt alsof mijn hoofd, en dus een stuk van mezelf, het niet vertrouwt om te stoppen met denken. Het niet vertrouwt om mezelf over te geven aan de stroom van het leven en te geloven dat alles perfect is zoals het naar me komt. 

Zoals ’s nachts wakker liggen.  Heeft dat een reden?  Mijn verstand zegt dat de reden is dat ik overprikkeld ben van den dag en dat ik daarom onrustig slaap. Ja, dat is een reden.  Maar geen hogere reden.  Ik weet niet meer wie het zei maar ooit las ik: het leven geeft je niet wat je ego nodig heeft, maar wat je ziel nodig heeft om te groeien.  Wat heeft het wakker liggen me te leren?  Misschien moet ik er even Eckhart Tolle bijhalen.  Want ik geraak zelf, vanuit mijn zenuwachtigheid, niet in trance, niet diep in de meditatie.  Ik zou het liefst nu zenuwachtig rondlopen.  Weg van de stress in mijn lichaam.  (Wat natuurlijk niet kan, want mijn lichaam gaat overal mee naartoe). 

Intuïtief neem ik een fragment van Eckhart.  Vigilance, waakzaamheid, noemt het.  In plaats van mee te doen met de situatie, kan je het ook observeren, bewust zijn van het wakker zijn, bewust zijn van de onrust in mezelf.  In elke situatie is het niet belangrijk wat er gebeurd, maar wel welke staat van bewustzijn je kan hanteren.  Kan ik niet vechten tegen mijn situatie ’s nachts?  Kan ik bewust aanwezig zijn?  Zoals nu bij de vermoeidheid van mijn lichaam?  Ik voel de spanning uit mijn lichaam wegstromen.  Eindelijk. 

Eigenlijk zou ik nu terug kunnen slapen.  Ben voorbij de onrust van de geest geraakt en met mijn energie terug in mijn lichaam.  Het blijft een zoektocht die me regelmatig een paar ferme tikken in mijn gezicht geeft.  Elke keer ik denk er te zijn, vindt mijn ego opnieuw een manier om me onbewust te krijgen.  Nu heeft ze er eentje gevonden die goed werkt, namelijk me wakker houden, daar kan ik serieus lastig van worden.  Maar, Searchesss, vecht niet tegen wat is, want dan vecht je tegen de werkelijkheid, dan vecht je tegen jezelf en het leven en vanaf dan loopt alles stroef en mank.  Aanvaard dat alles wat je tegenkomt er is om je wakker te maken.  Wakker in bewustzijn.  Wakker in stilte.  Wakker.  Ook midden in de nacht. 

Wakker in de nacht, wat een metafoor, voor wakker worden in bewustzijn.

Dank je onrust om me wakker te schudden.  Dank je Eckhart om het uit te leggen.  Dank je bewustzijn om deel uit te maken van mijn leven.  

Dag 35.  Deze ochtend werd ik wakker als opgejaagd wild.  Klinkt wel wat dramatisch, maar dat is het ook.  Ik kan dagen hebben dat ik wakker schiet alsof ik in levensgevaar ben, onmiddellijk begin ik dan rusteloos te piekeren, klaarwakker, al is het midden in de nacht.  De laatste dagen heb ik het weer heel erg.  Wakker schieten, bang zijn, piekeren over wat ik niet mag vergeten, wat ik nog allemaal moet doen, hoe ik wat tegen iemand ga zeggen, dat ik me niet mag overslapen, dat het een zware dag zal worden.  Ellendig. En bovendien heel vermoeiend.

Het is alweer enkele dagen heel erg.  Vroeg wakker, vreselijk moe ‘s avonds en bovendien snipverkouden.  Wat zou ik graag kunnen rusten.  Een kennis van mij zou zeggen, uwen adhd is weer volop aan de gang.  Nu ja. 

Toen ik daar lag klaarwakker, bedacht ik me gelukkig plots dat ik met mijn aandacht naar de angst kan gaan, in plaats van hem helemaal te laten overnemen of uit mijn bed weg te vluchten.  En in mijn vermoeide halfslaap ging ik met mijn aandacht naar mijn hoofd dat volop rampscenario’s aan het overlopen was. 

‘Dank je denken om me zoveel jaren te willen helpen.  Maar je mag rustig worden nu.  Ik wil het graag zelf overnemen.   Ik kan het ondertussen aan en ik wil heel graag zelf de leiding nemen.  Dank je voor je hulp maar het hoeft niet meer, je mag rusten nu.’

Ben direct terug als een blok ingeslapen, mijn verstand had er blijkbaar vertrouwen in.  Ben uit een hele diepe slaap wakker geworden toen de kinderen bij mij in bed kropen.

Dank je verstand om rustig te worden.  Dank je om mij de leiding opnieuw te geven.  Dank je voor mijn slaap.

Dag 34.  Heb vandaag besloten dat ik een nieuwe project heb om over te mediteren en om als onderwerp van uitdieping te verkennen.  En het is kibbelen.  Niet dat ik constant sta te kibbelen, af en toe wel eens, maar mijn kinderen kibbelen, veel vaker dan ik zou willen.  Het gaat van onverdraagzaam zijn, naar discussiëren, van elkaar beschuldigen tot vechten.  En ik verdraag dat niet.  Het maakt me soms verdrietig en machteloos, vaker nog heel boos er tussen vliegend.  En ja, ik weet het, kinderen kibbelen.

Ik weet nog hoe mijn vader regelmatig dreigde om mij en mijn zus de auto uit te zwieren en ergens achter te laten als we niet zouden stoppen met kibbelen op de achterbank.  Onze reactie was er meestal eentje van verontwaardiging tot geamuseerdheid omdat we papa zo boos hadden gekregen. Dus ja, ik heb ook stevig gekibbeld. 

Met dit thema in het achterhoofd probeerde ik kalm te worden en mijn hoofd leeg te maken.  Terwijl ik een bodyscan deed en ik startte aan mijn voeten voelde ik de tinteling al op komen verschijnen vanuit mijn voeten naar boven.  Ik voelde hoe mijn hart begon te branden en mijn keel begon te kriebelen.  De ontspanning nam over en ik voelde me zwaar worden.  Het duurde niet lang voor ik doorkreeg: als ze kibbelen kijken ze niet naar elkaar vanuit hun hart.  Help ze om elkaar opnieuw met hun hart te bekijken i.p.v. met hun verstand en verwachtingen. 

Ja, dacht ik toen de meditatie voorbij was.  Ik kan hen helpen verbinden met zichzelf eerst, door hun verhaal te laten doen, hen aan het woord te laten, zonder commentaar te geven.  Elk om de beurt.  Vervolgens kan ik hen met hun aandacht naar hun hart laten gaan, door te denken aan een lieve kleine puppy om mee te spelen.  En hen vervolgens vragen zo naar elkaar te kijken.  Ben benieuwd wat dat zal geven, zal morgen al wel een kans krijgen om het te proberen. 

Is het niet uiteindelijk bij iedereen zo, dat we kibbelen, omdat we de ander plots niet meer met ons hart zien maar met onze vooroordelen en vanuit onze, al dan niet zo redelijke, verwachtingen? 

Dank je voor de diepe meditatie.  Dank je voor de rustige dag vandaag.  Dank je om dit te lezen. Dank je.

Dag 33.  Voor ik het woord meditatie kende en voor ik ook maar iets had geprobeerd dat met meditatie te maken heeft, mediteerde ik eigenlijk al.  Ik maakte daar tijd voor, telkens ik kon.  Veel mensen doen dat spontaan.  Spontaan in de natuur.  De ene mens zegt dat het de bergen zijn die hem lyrisch maken, de ander krijgt het van de bossen en ik, ik ervaarde het altijd al bij water.  Stromend water van een rivier, doorschijnend water in een beek, diepzwart water van een meer of het prachtige, unieke blauw van de zee.  Telkens ik bij water kom, ervaar ik haar kracht en invloed. 

Oorspronkelijk meende ik dat de zee en haar uitgestrektheid me deed ontspannen.  En weidsheid heeft natuurlijk een rustgevend, vreugdevol effect op mij, en misschien wel op iedereen.  Heerlijk.  Maar ik realiseer me nu dat het niet enkel de schoonheid van het water is en haar diepe authentieke kennis over rust.  Maar dat het de meditatieve staat van Zijn is die ze oproept bij mij.  Zonder het te beseffen, kon ik altijd het heerlijke gevoel van Zijn bereiken bij haar.  Zomaar, spontaan, zonder moeite.  En ik vond dat gevoel zo heerlijk dat ik elke vakantie aangrijp om bij haar te zijn.  Zo zat ik uren op een duin naar het water te kijken en te luisteren.  Mijn hond naast mij, onze haren in de wind, snoeten op stand genietend. 

Hoeveel zorgen ik me ook maakte.  Hoe druk mijn leven ervoor ook was.  Hoeveel verdriet ik had of hoe teleurgesteld of onbegrepen ik me ook voelde.  Een halfuur op het strand, bij het weidse blauwe water en ik wist hoe onbelangrijk mijn zorgen waren.  Niet onbelangrijk op een ik-doe-alsof-het-er-niet-is-manier, maar op een wat-doet-het-ertoe-manier.  Aan zee besef ik hoe onbelangrijk mijn zorgen zijn, hoe heerlijk het leven is, hoe vreugdevol de natuur mijn hart opent.  Wat doet het ertoe.  Leven is heerlijk. 

Dat gevoel overvalt spontaan aan zee.  Dat gevoel overvalt iets minder spontaan tijdens meditatie. Maar het mooie is de wetenschap dat het overal kan.  Om het even waar en wanneer, als je mediteert. 

Dank je voor de zee.  Dank je voor haar stilte.  Dank je om deze vreugde te mogen ervaren bij haar en los van haar.  Dank je  

Dag 32.  Waarom is schrijven voor mij zo belangrijk vroeg ik mezelf af?  Ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat ik wilde schrijven, ik had alleen nooit echt iets om te vertellen.  Nu ja, ik kan wel verhalen verzinnen, maar in elk verhaal wilde ik een diepere bodem steken.  Antwoorden op de vele levensvragen waar we allemaal min of meer mee bezig zijn.  Uiteindelijk heb ik altijd wel genoten van een goede roman en een prachtig verhaal zoals John Irving die ongelooflijk grappig en boeiend kan vertellen.  Maar wat ik zocht waren antwoorden.  Op de vragen zoals hoe ga ik om met vriendschap, of met verdriet, of wat doe ik met angst of hoe kan ik mijn ongelukkige, depressieve gevoelens weg krijgen?  Mijn antwoord op al deze vragen is vaak geweest: door te lezen.  Dus wilde ik met al dat lezen en deze kennis uiteindelijk ook anderen op hun zoektocht helpen.  Vooral door mijn resultaten te delen. 

Maar waarom wil ik nu graag schrijven?  Voor mezelf?  Ja ik wil het graag delen met anderen, maar waarom voor mezelf?  Toen mijn man van zijn hobby zijn beroep wilde maken, was ik wat jaloers.  Ik dacht waarom ben je toch jaloers Searchesss?  Wat wil je dan?  En ik wist toen, ik wil meer ruimte om te schrijven.  Ik wil meer ruimte om mijn zoektocht naar permanent geluk verder te zetten. 

Schrijven is voor mij altijd een goede meditatie.  Toegegeven, ik kan ook puur uit mijn verstand schrijven.  Maar meestal schrijf ik vanuit mijn hart, schrijf ik vanuit mijn intuïtie.  Ik leerde dat een mens tot 1.000 woorden per minuut kan denken, zomaar chaotisch allemaal door elkaar.  En ik ben zeker eentje die dat kan.  Mijn gedachten gaan alle kanten uit, vertellen volop verhalen, breken mezelf af, zien problemen, worden boos en beschaamd, maar het verhaal  wordt nooit afgemaakt.  Dat gebeurd wel indien ik schrijf.  Door te schrijven krijg ik focus.  Kan ik contact leggen met mezelf.  Voel ik het leven door mijn lichaam stromen.  Ik weet nooit op voorhand wat er zal komen.  Het schrijven volgt haar eigen leven. 

Schrijven komt van diep en borrelt op nadat ik stilte creëerde in mijn hoofd.  Het stroomt naar buiten en vaak ben ik blij en verrast met wat ik lees achteraf.  Schrijven is woorden geven aan gevoelens, aan aanvoelen.  En praktisch zoals ik ben, zijn het zoveel mogelijk woorden die iedereen kan volgen.  Schrijven voor mij is contact leggen met mijn hogere ik, zoveel wijzer dan ik met kennis kan bevatten, hoeveel boeken ik ook in mijn hoofd heb steken.  Schrijven is ruimte creëren zodat er nieuwe inzichten en woordcombinaties en wijsheid kan ontstaan.  Het is als het maken van een creatie, een baby die je de wereld in stuurt.  Deze creatie is bedoeld om verandering te brengen.  Verandering in de juiste zin van het woord, niet in eigenbelang.  Deze verandering is als een daad van warmte voor de hele wereld.  Een daad van groei naar geluk. 

Mogen jullie de woorden lezen, mogen jullie geïnspireerd worden, mogen jullie mee aanwezig zijn in jullie warme echtheid.

Dank je.

Dag 31.  We zijn verkouden.  Ik voelde het gisteren al opkomen.  Het begint met keelpijn en daarna voel ik slijmen in mijn keel, vervolgens slijmen in de neus en nu zitten ze helemaal tot in mijn derde oog.  Zouden slijmen het derde oog helemaal kunnen bezetten?  Derde oog, zegt mijn verstand nu, dat bestaat toch helemaal niet?  Neen, mijn verstand gelooft helemaal niet in helderziendheid of heldervoelendheid.  Maar toch…

Hoe verklaar je dan dat ik mensen die me iets vertellen diepgaander begrijp dan dat ze zeggen? En ze verbaasd bevestigen wat ik aanvoel?  Hoe komt het dan dat mijn vriendin en ik tijdens meditaties dezelfde ervaringen hebben, los van elkaar?  Hoe komt het dan dat ik aanvoel wanneer mijn man me wil bereiken en we tegelijkertijd elkaar contacteren?  Hoe komt het dan dat, toen mijn dochter gevallen was, ik kon zien dat haar bot gebroken was?  (en dat was het ook op de röntgenfoto)  Hoe komt het dan dat ik altijd wakker wordt op hetzelfde moment als mijn kinderen, zelfs als zij bij de oma slapen?  (en ja, oma woont weldegelijk in een ander huis, in een andere straat, maar niet in een ander dorp)  Hoe komt het dan dat ik weet wanneer een afspraak toch niet zal komen, voor ze me verwittigen?  Hoe komt het dat ik wist dat mijn poes ging verdwijnen, de dag voor ze dat deed?  (het was een jonge poes van 2 jaar oud, ze is overreden) 

Terwijl ik dit zeg, blijf ik met mijn aandacht bij mijn verkoudheid, eigenlijk doet het er niet toe he.  Ik lig hier lekker in mijn bed mijn blog te schrijven, wat ben ik toch gezegend.  Verkouden zijn is een uitnodiging om het rustig aan te doen, ik zal deze uitnodiging aanvaarden en ervan genieten.  Mijn derde oog is helemaal niet versnotterd.  Het staat wijd open. 

Dank je voor mijn zachte bed en haar uitnodigende rustpunt.  Dank je voor mijn hond die me liefdevol komt vergezellen in de rust.  Dank je voor de kids en mijn man, die begaan met me zijn.   

Dag 30.  De maand februari is opnieuw voorbij.  De lente is in het land, ik voel de zon haar warmte hervinden en de natuur ontwaken.  Mijn ochtendwandeling met de hond doet elke dag deugd maar met een beetje zon erbij is het extra heerlijk en laad ik op voor een fijne werkdag.  Tijdens mijn wandeling heb ik tijd om me te verwonderen.  Het valt me op hoe dingen samenhangen.  Bijvoorbeeld als ik een stijve hals heb, zoals nu, hangt het vaak samen met zwijgen.  Indien ik mijn mond houdt uit angst, betaal ik daar meestal een prijs voor.  Namelijk een stijve hals.  Of als ik iets binnen vergeet en het nog ga halen, merk ik vaak nog iets belangrijkers op dat ik bijna vergeten was en dus gelukkig ook nog mee kan nemen. 

De Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung heeft hiervoor een term uitgevonden: synchroniciteit. De definitie ervan is dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.  Dus dingen komen tegelijkertijd voor en maken iets duidelijk, al heeft het 1 vaak niets met het ander te maken.  Net zoals met kaarten leggen.  Als je de kaarten trekt, blijken die antwoorden te bieden op vragen waar je net mee worstelt.  Of bij mij is het Eckhart Tolle, als ik met een worsteling zit, sla ik zijn boek open en poef, het antwoord staat er geschreven. 

Synchroniciteit is iets om open voor te staan en hoe meer je er open voor staat, hoe meer je de boodschappen ontdekt in je alledaagse wedervaringen.  Uiteindelijk is hierop ook (een deel van) het sjamanisme gebaseerd.  Indianen kijken naar de natuur, welke vogels of andere dieren je tegenkomt, welke bloemen waar groeien, hoe het landschap zich verhoudt, alles kan synchroon zijn en een puur persoonlijk antwoord bieden. 

Deze week nog was ik gefrustreerd over mijn hals en het niet kunnen uitdrukken waar ik mee zit. En plots, boef, twee aanbiedingen in mijn mailbox die met schrijven te maken hebben.  Daarnaast las ik, deze week, in de nieuwste happinez hoe je, als je je intenties wil realiseren, daadwerkelijk tot daden moet komen.  En dat heb ik bij deze gedaan.   Één aanbieding voor schrijverschap is binnen.  De volgende is nog even wachten.

Dank je voor synchroniciteit.  Dank je om er een woord voor te vinden.  Dank ook aan mijn verstand om een stapje achteruit te zetten en me te laten openstaan voor deze aanwijzingen.

Dag 29.  Heb gepoetst en ben niet overvallen door vreselijke gevoelens van weerzin.  Ook het gevoel van een onderdanig slaafje te zijn is weggebleven.  Dat is het goede nieuws.  Ben begonnen terwijl ik aan de telefoon hing met een vriendin, was haar wat aan het troosten, doet er nu niet echt toe waarom.  Dus kon ik niet nadenken over het doen of niet doen, over starten of niet starten, geen uitstelgedrag kwam er in me op, want was geconcentreerd op het gesprek.  Opnieuw, dat is het goede nieuws. 

Neutraal poetsen is het woord dat ik er voor kan gebruiken.  Ik heb het gedaan en het was neutraal.  Het ging goed vooruit, ik had moed, heb alle hoekjes gedaan en ontdekte tot mijn verbazing dat het eigenlijk nog best proper was in de hoeken.  Alles wat je doet met aandacht, blijf zoveel langer hangen.  Dat is de reden waarom ik mijn poetsvrouw heb laten gaan.  Zij poetste niet graag, deed het met tegenzin, en gaf geen aandacht aan de dingen.  Bovendien hing er vervolgens een negatieve sfeer in huis, want haar energie van tegenzin kroop in alles.  Ik kwam niet thuis in een fris en aangenaam huis, maar in een donker en zwaar huis.  Dus heb ik sindsdien de kans om elke week te oefenen in het eer betonen aan mijn verwervingen.  Daarmee bedoel ik niet dat ik er bijzonder voorzichtig mee omga, ik bedoel er wel mee, dat ik probeer, met de nadruk op proberen, dankbaarheid te betonen voor wat ik al heb kunnen verwezenlijken in mijn leven. 

Het is niet zo dat ik er volledig niet aan gedacht heb om eer te betonen.  Ik ben niet volledig in mijn hoofd geschoten om daar verhaaltjes te vertellen en het contact met het hier en nu te verliezen.  Ik heb nog gedacht: eer betonen Searchesss, eer betonen.   Dus ik heb verscheidene spullen bekeken, sommige heb ik weggedaan, anderen verplaatst en nog andere zeer grondig opgeblonken.  Mijn huis ziet er mooier uit na deze energie investering.  Maar echt poetsen als meditatie, daar sta ik toch nog ver af.  Searchesss, je bent ook niet snel tevreden he. 

Dank je voor het mooi gepoetste huis.  Dank je voor het gebrek aan negatieve gevoelens.  Dank je voor het feit dat ik een huis heb.  Dank je voor de blog, die me motiveert om telkens te herinneren aan wat ik heel erg wil… constant bewust en gelukkig zijn. 

Dag 28.  Morgen is het zo ver.  Ik ben een dag thuis, heb geen afspraken gemaakt, de noodzakelijke administratie is achter de rug en dus heb ik tijd om te poetsen.  Nu ja, ik probeer echt wel elke week een stuk van mijn huis te poetsen en deze week is dat dus morgen.  Met poetsen bedoel ik mindfull poetsen.  M.a.w. hoe kan ik poetsen en tegelijkertijd gelukkig zijn?  Vandaag voel ik me nogal vol zelfvertrouwen dat het me zal lukken, of toch tenminste vandaag sta ik er vrij neutraal tegenover.  We zullen zien of dit gevoel zich tot morgen uitbreidt. 

Het klinkt ergens banaal, maar het gaat erom, hoe kan ik de dagelijkse, ‘gewone’ dingen des levens die ik niet erg leuk vind, aanvaarden?  Wat vind ik niet leuk?  Poetsen!  Waarom vind ik dat niet leuk?  Omdat het saai is en omdat ik me dan stom voel en omdat ik liever andere dingen doe en dat is misschien allemaal in mijn hoofd wel waar, maar in het echt is het toch allemaal maar mijn idee hierover.  Is het echt zo dat poetsen stom is?  Is het echt zo dat poetsen van mij een onderdanig slaafje maakt?  Kan ik daar echt zeker van zijn? Kan ik niet even goed poetsen zien als een eerbetoon aan het materiaal dat ik heb kunnen verwerven?  Een eerbetoon aan de luxe en het comfort in mijn leven?  Waarom is het tijd maken om mijn huis en mijn spullen te laten blinken en schitteren, in volle glorie te laten schijnen en trots tussen hen te staan, zo een gevecht?  Zo een strijd?  Ik vind het bijna leuker om ze te verwerven dan ze in eer te houden.  Hoe stom is dat eigenlijk? 

Het gevecht dat zich afspeelt rond het poetsen komt uiteindelijk neer op dwang.  Ik ‘denk’ dat ik niet graag  poets, want poetsen moet.  En iets dat moet, kan nooit leuk zijn.  Discipline, werken, dat kan nooit fun zijn.  Het is dwang, verplichting en dus stom.  Terwijl ik dit neerschrijf, voel ik hoe ik van de heerlijke woorden hierboven in de vorige alinea, waar ik vrolijk van werd, neerdaalde in de woorden net hiervoor, en het lichte maakte plaats voor zwaarheid.  De eerste interpretatie over eerbetoon was zoet, de tweede over dwang, was bitter.  Laten we maar terug naar de eerste gaan en de rest vergeten. 

Morgen ga ik eerst wandelen met de honden en een lieve vriendin.  Daarna ga ik eer betonen aan mijn huis, aan mijn spullen, ik ga ze met liefde omringen en hen de schoonheid van nieuw hergeven door het stof van de tijd af te nemen.  Eer betonen het zijn prachtige woorden, kan ik ze morgen ook omzetten in de werkelijkheid?

Dank je voor het inzicht dat plots kwam boven drijven.  Dank je voor de tijd die er morgen is.  Dank je voor het feit dat mijn lichaam in staat is om te poetsen.  Dank je dat ik iets heb dat ik kan poetsen.  Dank je voor de eer die mag betonen.  

Tot morgen.

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.  Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.  Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn."

                                                                                                                     Marianne Williamson

Dag 27.  Het mag gezegd zijn.  Ik ben fan van Eckhart Tolle.  De eerste keer ik een afbeelding van hem zag in het Happinez magazine, vond ik hem er maar raar uit zien.  Zo op het eerste gezicht sprak hij me zeker niet aan.  Maar zijn naam bleef maar terug komen in alle boeken die ik onderzocht naar antwoorden in mijn zoektocht naar geluk.  Dus werd ik stilletjes aan benieuwd naar die man en zijn theorie.  De kracht van het nu vond ik chaotisch en onduidelijk.  Waar had die man het in hemelsnaam over?  Ik denk niet dat ik op dat moment klaar was om hem te begrijpen.  Maar ik bleef zijn naam maar tegen komen en op een zekere dag zat ik in een wachtkamer en daar stond hij weer, met zijn boek een nieuwe aarde.  Ik had al zoveel aanwijzingen gekregen, dat ik het boek toch maar uit het rek nam en begon te lezen.  Ik sloeg het open en mijn hart stond plots stil.  Ging Eckhart echt uitleggen wat het doel is van ieders leven?  Wat ons doel is hier?  Ik voelde de kriebels in mijn buik groeien en spontaan werd ik vrolijk.  Ik voelde de zon in mijn binnenste wakker worden.  Wat had ik spijt dat ik naar binnen moest en de wachtkamer diende te verlaten.

Toen ik thuis kwam, bestelde ik het boek direct.  Het heeft mijn leven veranderd.  Eckhart is de eerste persoon die voor mij als eerste kan uitleggen wat ik zoek op spiritueel gebied.  Waarom er emotioneel en zelfs lichamelijk lijden is.  Hoe je er kan uit geraken?  En wat wakker worden is.  En weet je wat eigenaardig is?  Ik ben die dag gestopt met lezen.  Na dit boek is mijn koortsachtige zoektocht naar geluk in boeken gestopt.  Ja, eerlijk.  Ik die tientallen boeken per jaar verslond.  Ik ben plots gestopt.  Omdat ik het antwoord gevonden had.  Het antwoord op al mijn vragen.  Al mijn vragen. Het is o.a. het besef dat het verstand en je denken slechts een functie zijn van je lichaam.  Maar dat jij niet je lichaam of je verstand bent.  Je identificeert je hier wel mee, maar je bent het niet.  Want jij bent niet het denken, jij bent diegene die het denken, die stem in je hoofd hoort.  Jij bent de observator van de functie denken.  En jij hebt de vrijheid het denken,  de woorden van jezelf en de woorden van anderen te observeren en te kiezen of deze woorden waarheid zijn of interpretatie.  Verwonderlijk elke keer. 

Sinds dat moment probeer ik de spier van de aandacht voor het nu te trainen.  En zoals je merkt, gaat dat op en af.  Op en af.  Op en af.  Frustrerend.  Ik kijk vaak naar hem, op het internet, zeker in combinatie met Oprah Winfrey, waarmee hij het boek, een nieuwe aarde, hoofdstuk per hoofdstuk onderzoekt.  Het is niet altijd direct, maar hij weet steeds het innerlijke lichaam in mezelf wakker te roepen, te beroeren. 

Dank je Eckhart om woorden te vinden voor het onbenoembare.  Dank je om simpele, duidelijke woorden te vinden die onherroepelijk de weg naar mijn geluk weten.  Dank je om deze wijsheid te delen.  

Dag 26.  Ja, gisteren was mijn dag niet.  Niks verlichting of vreugdevolle momenten, ten hoogste neutraliteit heb ik bereikt.  Wat is bewust zijn en gelukkig zijn toch een zware arbeid ;-).  Ja, ik kan er nu een beetje mee lachen maar zo voel ik me niet echt.  Gevolg vandaag, … stijve hals.  Vanachter zit het vast.  Onlangs vertelde iemand me dat 70% van de mensen tussen de 30 en 40 jaar rondlopen met een hernia ergens op hun ruggegraat, als dat het geval zou zijn, dan zit die inderdaad in mijn hals.  Nu ik erover nadenk, is dat eigenlijk best chronisch.  Om de zoveel tijd speelt het terug op.  Heb er nog niet op gelet of het op de een of andere manier samenhangt met wat ik eet of doe, dat doe ik dus vanaf nu wel, maar het is er regelmatig.   Hoe zwaarder de dagen zijn en hoe meer ik mezelf vooruit dwing, hoe meer het opspeelt. 

Wilde er graag vandaag eens mee gaan praten, met mijn hals.  Ik kan het wel laten onderzoeken, maar wat dan?  Ik geloof niet in de klassieke geneeskunde en hun middeltjes, pijnstillers of wat dan ook zou ik er toch niet voor nemen.  Mijn osteo zal ik er wel laten op werken, heb binnenkort een afspraak met haar.  Maar nu ssst, zal ik er even mee praten, ik ga in meditatie. 

Zoals altijd ga ik eerst de chakra’s af.  En ik blijf bij het chakra van de keel hangen.  De keel staat voor spreken, onberispelijk spreken. Naar mezelf toe en naar de anderen.  Heb lang gewerkt op dit chakra zodat ik mezelf zou durven laten zien.  Zou durven spreken en durven zeggen wat mijn mening is over de dingen.  En nu is er opnieuw druk op deze plek.  Ik ga er met mijn aandacht naartoe.  Hoe sterker de concentratie wordt, hoe warmer mijn hals begint aan te voelen.  Stilletjes aan verdiept mijn aandacht zich en geraak ik dieper en dieper.  Mijn hals heeft aandacht nodig zegt hij.  Waarom toch vraag ik?  Waarom vraag je mijn aandacht op zo een pijnlijke manier?  Mijn concentratie wordt nog sterker en ik voel de vreugde omhoog borrelen en door mijn lichaam stromen.  Veel antwoord komt er vandaag niet, maar wat doet het ertoe?  I voel daarentegen hoe ik het contact met deze vreugde gemist heb.  Ik was alweer aan het verwelken, voor ik het door had, zat ik de laatste dagen weer meer in mijn hoofd dan in mijn lichaam, dan bij mijn innerlijk lichaam.  En als ik het contact, zelfs al is het kortstondig, verbreek, verwelk ik onverbiddelijk, onheilspellend snel.  De aandacht, de healing doet me goed.  Mijn hals en schouders worden al iets soepeler.  Ik voel dankbaarheid voor de vreugde die door me stroomt.  Kon ik dat gevoel maar altijd bewaren.  Ik luister naar de wijsheid van mijn lichaam.  In contact met zijn intuïtie is het zoveel wijzer dan mijn verstand. 

Ik dank mijn lichaam om me op pad te houden.  Mijn dank vol overgave.   

Dag 25.  Vandaag had ik een vreselijk lastig emotioneel moment.  Ik had tijd om te poetsen en het plan om te poetsen en toen stond ik daar.  In die grote kamer, vol rommel en stof en zand en vuil.  Ik voelde me hopeloos, hulpeloos en overweldigd door de enormiteit van het werk.  Ik ken iemand die het leuk vindt om zoiets aan te pakken, maar ik ben niet zo iemand.  Ik ben niet aards genoeg zeg ik altijd.  Om me met materialen bezig te houden.  

Maar goed, ik stond daar in de kamer, overweldigd door de enorme hoop werk en het gebrek aan moed aan mijn kant.  Ik schoot vreselijk hard in mijn kind.  Het kleine-ik-kan-het-niet-aan kind.  Ik wil dit niet, ik kan dit niet, ik wil weg, ik wil dit niet. Ik voelde me terneergeslagen, slecht, vreselijk, alleen, klein, vluchtgedrag.  Ik wilde weglopen.  En ik wilde ook iets gaan eten, als troost.  Ik wist even echt niet wat ik moest doen, mijn oude patronen van ontkennen en weglopen en afleiding zoeken was het eerste waar ik aan dacht.  Het was lang geleden dat ik nog zo in mijn oude patronen schoot.  Ik blijf bij het gevoel.  Geen moed, voel ik.  Angst. Angst om het niet aan te kunnen.  Ik heb anderen nodig.  Voel me alleen.  Mijn hond komt bij me zitten. Ze geeft me aandacht en troost.  Ik blijf bij het gevoel.  Het gaat dit keer niet zomaar weg.  Ik ga mijn computer even sluiten om me beter te kunnen concentreren.  Tot straks.

Het lukte niet, totaal niet, tot ik het boek van Eckhart Tolle opnieuw ter hand nam.  Eckhart is toch echt mijn lievelings spiritueel leraar.  En het bizarre is dat het boek steeds op de juiste pagina valt en de juiste raad geeft, specifiek nodig voor dat moment.  Gisteren nam ik het werkboek van de kracht van het nu en er stond:  doe de ‘gewone’ dingen des levens met aandacht.  Hmm, met aandacht.  In plaats van er niet te willen zijn kan ik ook aanwezig zijn in mijn zintuigen.   Hoe voelt het water dat ik gebruik?  Hoe voelen de boeken die ik afstof?  Hoe ruikt het product om te poetsen?  Hoe sterk trilt de stofzuiger in mijn handen?  Toen ik dit probeerde in de praktijk om te zetten, gebeurde het volgende.

Ik voelde meer blijdschap over de taak. Dankbaar voor het feit dat ik boeken heb.  Dankbaar dat ik een lichaam heb dat kan poetsen.  Ik zette me ertoe aan en ging vlot aan het werk.  Had wel met mezelf afgesproken dat ik niet alle kasten zou uithalen, gewoon alles ordenen en wegdoen wat zeker al weg mag.  Ik deed het allemaal.  Maar de vreugde zakte snel terug naar neutraliteit.  Niet meer walging of onwil of ik wil niet, maar gewoon, ik doe dit.  Neutraal.  Tja, poetsen tot een oefening in bewustzijn maken, daar zit ik nog mijlen ver vandaan. 

Indien ik me afvraag waarom ik poetsen zo lastig vindt, kom ik niet veel verder dan ik heb er geen zin in.  En vervolgens moet ik mezelf dwingen het te doen.  Hoe kan ik gaan van geen zin hebben in naar dankbaar zijn?  Tja, later in de week heb ik een nieuwe kans om het te testen.  Als iemand een idee heeft over hoe je bewustzijn kan oefenen tijdens de poets, laat het maar weten he.  

“De wet van de vrijheid is de wet van de liefde.  Heb lief en doe wat je wilt.”  

                                                                                                                      Aurelius Augustinus

Dag 24.  Bewust poetsen.  Tja, ik kan niet zeggen dat ik hou van poetsen.  Ik hou wel van een proper en fris huis, maar het poetsen zelf, niet echt.  Het kost me moeite om mezelf ertoe aan te zetten.  Het is niet iets waar ik voor sta te springen.  En als ik vermijdingsgedrag kan stellen, ben ik de eerste om hieraan mee te doen.  En nog ditjes en nog datjes.  En dan, als de tijd begint te dringen, vlieg ik erin.  Het lijkt wel alsof ik die tijdsdruk nodig heb om mijn weerstand te overwinnen.   Nu ik erop terug kijk, op school werkte ik ook zo: steeds met tijdsdruk.  Ik was zeker niet diegene die op voorhand studeerde of werkjes maakte.  Neen, ik was diegene die wachtte tot het laatste moment.  Maar ik deed het wel, uiteindelijk was alles altijd op tijd af.  Al moest ik daarvoor een nacht doorwerken. 

Wat heb ik eigenlijk tegen poetsen?  Is het eigenlijk zo erg een vodje nat maken en iets afvegen?  Van opruimen word ik eerder Zen dan onrustig.  Het maakt me vreugdevol in een opgeruimd huis rond te lopen.  En opruimen zelf brengt ruimte en lijn in de chaos.   Dus koken en opruimen, graag.  En afstoffen ook ok.  Het is de diepgang waar ik het moeilijk mee heb. Huh?  En in het dagelijkse leven houd ik zo van diepgang in emoties en ziel en bij het poetsen heb ik er een hekel aan?  Raar?  De diepgang in poetsen: de kasten uitmesten, spullen sorteren, voor spullen een (nieuwe) plaats zoeken, spullen wegdoen, afscheid nemen van dingen, zaken verplaatsen, alles weer terug zetten, vieze ramen afwassen, vieze rolluiken afwassen, weer proper water halen.  Maar wat is daar eigenlijk nu zo erg aan? 

Ik wil blijkbaar dat het zo snel mogelijk voorbij is en als er zaken zijn die lang duren of veel tijd vergen wil ik ervan weglopen.  Ik zoek naar het einde van de taak in plaats van bewust in de taak te zijn.  Weet je, ik heb gemerkt dat hoe bewuster je poetst, hoe langer het proper blijft.  Sarah Napthali beschrijft deze worsteling ook zo mooi in al haar boek, boeddhisme voor moeders met schoolgaande kinderen.  Hoe kan je van poetsen een meditatie oefening maken?  Zuiver bewust oefenen en achteraf een gevoel van Zijn ervaren hebben.  Ik zal het proberen vandaag.  Morgen laat ik meer over dit experiment weten.  Sssspannend.      

Dag 23.  Lag deze morgen in mijn bed te denken.  Nu heb ik gisteren geschreven over het protest kantje in mezelf.  Over de kantjes eraf lopen en over ondeugend zijn .  En ik dacht, wel wat is dat dan?  Wat ik heb nodig om af en toe te voelen dat ik leef?  Mijn vorm bedoel ik dan, mijn bewustzijn is levendig genoeg.  Wat kan een vrouw van mijn leeftijd doen om de kantjes eraf te lopen?  Een vrouw met twee kinderen, getrouwd, een huishouden en vast werk?  

Ik kwam tot de volgende opsomming: een week niet poetsen, zeer oppervlakkig poetsen, op een lege baan eens goed gas geven in mijn vinnig wagentje, eens niet gezond koken en me overgeven aan junkfood (pizza is mijn favoriet), langer slapen, niet reageren als de kinderen iets vragen, uitgaan en een pintje drinken, en nog eentje, en nog eentje, de muziek heel luid zetten en meezingen, een schuin mopje tegen een man vertellen, mijn hart uitstorten, mensen verrassen met mijn uitspraken en ja, mensen confronteren met zichzelf en hun gedrag.  Soms durf ik zelfs chocolade eten.  Je ziet, ik ben een ware misdadiger! 

Nee, serieus, ik hoef echt geen schrik te hebben dat ik dat allemaal moet opgeven.  Al mijn ‘wilde’ uitbarstingen.  Al bij al heb ik mijn wilde haren reeds laten gaan door ongelooflijk verliefd te worden op mijn man en met hem kinderen te wensen.  Wild ben ik niet meer en vrijgevochten amper.  Maar ik bewandel nog steeds de meest bizarre paden, dit keer niet in de buitenwereld maar in mijn binnenwereld.  Ik hou ervan anders te zijn.  Links te gaan als iedereen rechts gaat.  Mezelf af te vragen, ja, ja jij vindt dat, maar is dat wel echt zo?  Jouw mening is slechts 1 mogelijk mening, net zoals mijn mening, slechts de mijne is, trouwens. 

Ik houd ervan zoeker te zijn, searchesss, en niets zomaar te aanvaarden. 

Dank je voor het protest stuk ik mezelf.  Dank je om alles, inclusief mijn ‘wilde’ haren, in vraag te stellen.  Dank je voor mijn zoekdrang.  Namaste.  

Dag 22.  Ben onlangs verjaard  Weer een jaartje erbij.  Dit jaar is voorbij gevlogen, hopelijk een stapje dichter bij de wijsheid die ik zo obsessief zoek. Ik voelde me de dag van mijn verjaardag slecht.  Niet op een ik-huil-de-hele-dag manier, maar op een verdorie-waarom-toch manier.  Waarom vind ik ouder worden eigenlijk erg, vroeg ik me deze week af?  Een belangrijke vraag, belangrijk genoeg om over te mediteren.

Ik besloot vandaag te starten met mijn chakra’s af te lopen.  Elk chakra heeft een diepe betekenis voor mij.  Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet in chakra’s.  Mijn verstand gelooft daar helemaal niet in en ontkent het bestaan ervan volledig.  Maar als ik ze af loop en hun betekenis voor mezelf opsom gebeurd er iets eigenaardigs, ik begin helemaal te tintelen, helemaal  te stromen, ik voel me in balans en vreugdevol.  Het is een heerlijk gevoel.  Hoe hart mijn verstand dit ook ontkent en het totaal vergeet als ik geen contact heb met deze tinteling, het is er heerlijk wel. 

Waarom vind ik het eigenlijk erg om ouder te worden?  Stel mezelf deze vraag.  En merk dat het enkel mijn ego is dat het erg vindt.  Ikzelf (mijn meditatieve zelf) kan het eigenlijk niet veel schelen, want die wordt niet ouder.  Enkel mijn lichaam, mijn vorm wordt ouder.  En mijn vorm heeft altijd angst.  Mijn ego vindt ouder worden erg omdat ze haar controle niet wil loslaten.  Controle over zichzelf.  Mijn vorm is bang dat met de leeftijd ook de verplichtingen komen en zij haar speelsheid en ondeugendheid moet loslaten.  Het ego is bang dat ouder worden, serieus worden betekent.  En alle plezier in het leven verdwijnt.  Mijn ego vindt het vooral erg omdat ze zo graag ondeugend is en de kantjes eraf loopt.  Hier tegen protesteren of dat net iets anders doen, zolang ze maar niet in de pas moet lopen en voor grijs moet spelen.  Ja, ik wil het gevoel hebben dat ik leef.   En mijn ego denkt dat ik dit gevoel enkel kan ervaren in een jong, gezond en ondeugend lichaam. 

Als ik contact heb met het bewustzijn binnenin merk ik dat zij zich niet zo oud voelt als mijn lichaam.  Het bewustzijn binnenin voelt zich piepjong en vernieuwt zichzelf dagelijks als ze maar kan stromen.  Bewust-zijn is heel erg levendig en ongelooflijk intens.  Alles wordt waardevol en nieuw.  Ik vergeet helemaal waarom mijn ego zo angstig is om haar protesterende identiteit te verliezen.  Want uiteindelijk is het ego een illusie en het bewustzijn echt.  Leven, echt leven, is niet protesteren, het is diep in de ervaring bestaan.  

Dank je bewustzijn om over te nemen.  Dank je om me levendigheid te laten zien.