Dag 25.  Vandaag had ik een vreselijk lastig emotioneel moment.  Ik had tijd om te poetsen en het plan om te poetsen en toen stond ik daar.  In die grote kamer, vol rommel en stof en zand en vuil.  Ik voelde me hopeloos, hulpeloos en overweldigd door de enormiteit van het werk.  Ik ken iemand die het leuk vindt om zoiets aan te pakken, maar ik ben niet zo iemand.  Ik ben niet aards genoeg zeg ik altijd.  Om me met materialen bezig te houden.  

Maar goed, ik stond daar in de kamer, overweldigd door de enorme hoop werk en het gebrek aan moed aan mijn kant.  Ik schoot vreselijk hard in mijn kind.  Het kleine-ik-kan-het-niet-aan kind.  Ik wil dit niet, ik kan dit niet, ik wil weg, ik wil dit niet. Ik voelde me terneergeslagen, slecht, vreselijk, alleen, klein, vluchtgedrag.  Ik wilde weglopen.  En ik wilde ook iets gaan eten, als troost.  Ik wist even echt niet wat ik moest doen, mijn oude patronen van ontkennen en weglopen en afleiding zoeken was het eerste waar ik aan dacht.  Het was lang geleden dat ik nog zo in mijn oude patronen schoot.  Ik blijf bij het gevoel.  Geen moed, voel ik.  Angst. Angst om het niet aan te kunnen.  Ik heb anderen nodig.  Voel me alleen.  Mijn hond komt bij me zitten. Ze geeft me aandacht en troost.  Ik blijf bij het gevoel.  Het gaat dit keer niet zomaar weg.  Ik ga mijn computer even sluiten om me beter te kunnen concentreren.  Tot straks.

Het lukte niet, totaal niet, tot ik het boek van Eckhart Tolle opnieuw ter hand nam.  Eckhart is toch echt mijn lievelings spiritueel leraar.  En het bizarre is dat het boek steeds op de juiste pagina valt en de juiste raad geeft, specifiek nodig voor dat moment.  Gisteren nam ik het werkboek van de kracht van het nu en er stond:  doe de ‘gewone’ dingen des levens met aandacht.  Hmm, met aandacht.  In plaats van er niet te willen zijn kan ik ook aanwezig zijn in mijn zintuigen.   Hoe voelt het water dat ik gebruik?  Hoe voelen de boeken die ik afstof?  Hoe ruikt het product om te poetsen?  Hoe sterk trilt de stofzuiger in mijn handen?  Toen ik dit probeerde in de praktijk om te zetten, gebeurde het volgende.

Ik voelde meer blijdschap over de taak. Dankbaar voor het feit dat ik boeken heb.  Dankbaar dat ik een lichaam heb dat kan poetsen.  Ik zette me ertoe aan en ging vlot aan het werk.  Had wel met mezelf afgesproken dat ik niet alle kasten zou uithalen, gewoon alles ordenen en wegdoen wat zeker al weg mag.  Ik deed het allemaal.  Maar de vreugde zakte snel terug naar neutraliteit.  Niet meer walging of onwil of ik wil niet, maar gewoon, ik doe dit.  Neutraal.  Tja, poetsen tot een oefening in bewustzijn maken, daar zit ik nog mijlen ver vandaan. 

Indien ik me afvraag waarom ik poetsen zo lastig vindt, kom ik niet veel verder dan ik heb er geen zin in.  En vervolgens moet ik mezelf dwingen het te doen.  Hoe kan ik gaan van geen zin hebben in naar dankbaar zijn?  Tja, later in de week heb ik een nieuwe kans om het te testen.  Als iemand een idee heeft over hoe je bewustzijn kan oefenen tijdens de poets, laat het maar weten he.  

“De wet van de vrijheid is de wet van de liefde.  Heb lief en doe wat je wilt.”  

                                                                                                                      Aurelius Augustinus

Dag 24.  Bewust poetsen.  Tja, ik kan niet zeggen dat ik hou van poetsen.  Ik hou wel van een proper en fris huis, maar het poetsen zelf, niet echt.  Het kost me moeite om mezelf ertoe aan te zetten.  Het is niet iets waar ik voor sta te springen.  En als ik vermijdingsgedrag kan stellen, ben ik de eerste om hieraan mee te doen.  En nog ditjes en nog datjes.  En dan, als de tijd begint te dringen, vlieg ik erin.  Het lijkt wel alsof ik die tijdsdruk nodig heb om mijn weerstand te overwinnen.   Nu ik erop terug kijk, op school werkte ik ook zo: steeds met tijdsdruk.  Ik was zeker niet diegene die op voorhand studeerde of werkjes maakte.  Neen, ik was diegene die wachtte tot het laatste moment.  Maar ik deed het wel, uiteindelijk was alles altijd op tijd af.  Al moest ik daarvoor een nacht doorwerken. 

Wat heb ik eigenlijk tegen poetsen?  Is het eigenlijk zo erg een vodje nat maken en iets afvegen?  Van opruimen word ik eerder Zen dan onrustig.  Het maakt me vreugdevol in een opgeruimd huis rond te lopen.  En opruimen zelf brengt ruimte en lijn in de chaos.   Dus koken en opruimen, graag.  En afstoffen ook ok.  Het is de diepgang waar ik het moeilijk mee heb. Huh?  En in het dagelijkse leven houd ik zo van diepgang in emoties en ziel en bij het poetsen heb ik er een hekel aan?  Raar?  De diepgang in poetsen: de kasten uitmesten, spullen sorteren, voor spullen een (nieuwe) plaats zoeken, spullen wegdoen, afscheid nemen van dingen, zaken verplaatsen, alles weer terug zetten, vieze ramen afwassen, vieze rolluiken afwassen, weer proper water halen.  Maar wat is daar eigenlijk nu zo erg aan? 

Ik wil blijkbaar dat het zo snel mogelijk voorbij is en als er zaken zijn die lang duren of veel tijd vergen wil ik ervan weglopen.  Ik zoek naar het einde van de taak in plaats van bewust in de taak te zijn.  Weet je, ik heb gemerkt dat hoe bewuster je poetst, hoe langer het proper blijft.  Sarah Napthali beschrijft deze worsteling ook zo mooi in al haar boek, boeddhisme voor moeders met schoolgaande kinderen.  Hoe kan je van poetsen een meditatie oefening maken?  Zuiver bewust oefenen en achteraf een gevoel van Zijn ervaren hebben.  Ik zal het proberen vandaag.  Morgen laat ik meer over dit experiment weten.  Sssspannend.      

Dag 23.  Lag deze morgen in mijn bed te denken.  Nu heb ik gisteren geschreven over het protest kantje in mezelf.  Over de kantjes eraf lopen en over ondeugend zijn .  En ik dacht, wel wat is dat dan?  Wat ik heb nodig om af en toe te voelen dat ik leef?  Mijn vorm bedoel ik dan, mijn bewustzijn is levendig genoeg.  Wat kan een vrouw van mijn leeftijd doen om de kantjes eraf te lopen?  Een vrouw met twee kinderen, getrouwd, een huishouden en vast werk?  

Ik kwam tot de volgende opsomming: een week niet poetsen, zeer oppervlakkig poetsen, op een lege baan eens goed gas geven in mijn vinnig wagentje, eens niet gezond koken en me overgeven aan junkfood (pizza is mijn favoriet), langer slapen, niet reageren als de kinderen iets vragen, uitgaan en een pintje drinken, en nog eentje, en nog eentje, de muziek heel luid zetten en meezingen, een schuin mopje tegen een man vertellen, mijn hart uitstorten, mensen verrassen met mijn uitspraken en ja, mensen confronteren met zichzelf en hun gedrag.  Soms durf ik zelfs chocolade eten.  Je ziet, ik ben een ware misdadiger! 

Nee, serieus, ik hoef echt geen schrik te hebben dat ik dat allemaal moet opgeven.  Al mijn ‘wilde’ uitbarstingen.  Al bij al heb ik mijn wilde haren reeds laten gaan door ongelooflijk verliefd te worden op mijn man en met hem kinderen te wensen.  Wild ben ik niet meer en vrijgevochten amper.  Maar ik bewandel nog steeds de meest bizarre paden, dit keer niet in de buitenwereld maar in mijn binnenwereld.  Ik hou ervan anders te zijn.  Links te gaan als iedereen rechts gaat.  Mezelf af te vragen, ja, ja jij vindt dat, maar is dat wel echt zo?  Jouw mening is slechts 1 mogelijk mening, net zoals mijn mening, slechts de mijne is, trouwens. 

Ik houd ervan zoeker te zijn, searchesss, en niets zomaar te aanvaarden. 

Dank je voor het protest stuk ik mezelf.  Dank je om alles, inclusief mijn ‘wilde’ haren, in vraag te stellen.  Dank je voor mijn zoekdrang.  Namaste.  

Dag 22.  Ben onlangs verjaard  Weer een jaartje erbij.  Dit jaar is voorbij gevlogen, hopelijk een stapje dichter bij de wijsheid die ik zo obsessief zoek. Ik voelde me de dag van mijn verjaardag slecht.  Niet op een ik-huil-de-hele-dag manier, maar op een verdorie-waarom-toch manier.  Waarom vind ik ouder worden eigenlijk erg, vroeg ik me deze week af?  Een belangrijke vraag, belangrijk genoeg om over te mediteren.

Ik besloot vandaag te starten met mijn chakra’s af te lopen.  Elk chakra heeft een diepe betekenis voor mij.  Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet in chakra’s.  Mijn verstand gelooft daar helemaal niet in en ontkent het bestaan ervan volledig.  Maar als ik ze af loop en hun betekenis voor mezelf opsom gebeurd er iets eigenaardigs, ik begin helemaal te tintelen, helemaal  te stromen, ik voel me in balans en vreugdevol.  Het is een heerlijk gevoel.  Hoe hart mijn verstand dit ook ontkent en het totaal vergeet als ik geen contact heb met deze tinteling, het is er heerlijk wel. 

Waarom vind ik het eigenlijk erg om ouder te worden?  Stel mezelf deze vraag.  En merk dat het enkel mijn ego is dat het erg vindt.  Ikzelf (mijn meditatieve zelf) kan het eigenlijk niet veel schelen, want die wordt niet ouder.  Enkel mijn lichaam, mijn vorm wordt ouder.  En mijn vorm heeft altijd angst.  Mijn ego vindt ouder worden erg omdat ze haar controle niet wil loslaten.  Controle over zichzelf.  Mijn vorm is bang dat met de leeftijd ook de verplichtingen komen en zij haar speelsheid en ondeugendheid moet loslaten.  Het ego is bang dat ouder worden, serieus worden betekent.  En alle plezier in het leven verdwijnt.  Mijn ego vindt het vooral erg omdat ze zo graag ondeugend is en de kantjes eraf loopt.  Hier tegen protesteren of dat net iets anders doen, zolang ze maar niet in de pas moet lopen en voor grijs moet spelen.  Ja, ik wil het gevoel hebben dat ik leef.   En mijn ego denkt dat ik dit gevoel enkel kan ervaren in een jong, gezond en ondeugend lichaam. 

Als ik contact heb met het bewustzijn binnenin merk ik dat zij zich niet zo oud voelt als mijn lichaam.  Het bewustzijn binnenin voelt zich piepjong en vernieuwt zichzelf dagelijks als ze maar kan stromen.  Bewust-zijn is heel erg levendig en ongelooflijk intens.  Alles wordt waardevol en nieuw.  Ik vergeet helemaal waarom mijn ego zo angstig is om haar protesterende identiteit te verliezen.  Want uiteindelijk is het ego een illusie en het bewustzijn echt.  Leven, echt leven, is niet protesteren, het is diep in de ervaring bestaan.  

Dank je bewustzijn om over te nemen.  Dank je om me levendigheid te laten zien.  

“Vrijheid is niet doen waar je van houdt, maar houden van wat je doet.”   

                                                                                                                                 Zenwijsheid 

Dag 21.  Ik krijg elke dag van het enneagram institute een gedachte om over te bezinnen.  Hieronder kan je een gedachte lezen die voor mij heel nauw klopt. 

Remember that as children, Eights learned to be tough and independent. They learned that their best defense is a good offense, and the best way not to be controlled by others is to get control themselves. Notice this tendency in yourself today. (The Power of the Enneagram audio tapes)

Per ‘toeval’ ontdekte ik onlangs het enneagram.  Het is een manier om mensen en hun persoonlijkheden te klasseren zonder er een oordeel over te vellen.  De verschillende typen noemen gewoon type 1 tot type 9.  En elk type heeft zijn voor- en nadelen.  Of beter gezegd ieder type heeft zijn automatische kwaliteiten en zijn neiging om verkeerd te doen als ze niet bewust aanwezig zijn. 

Een voorbeeld.  Ik ben type 8.  In de goede zin sterk, onafhankelijk, beschermend, onvermoeibaar.  Maar zonder bewustzijn ben ik dominant, veeleisend en wantrouwig.  Het is mooi om zo over jezelf te kunnen denken. Elk van je kanten is prachtig en kan ten goede gebruikt worden.  Mits je zelf aan de leiding bent en niet je ego (verstand).  Als het ego aan de leiding is, heeft het ego een aantal voorkeuren om te reageren die destructief kunnen zijn voor zowel jezelf als voor je omgeving.  Maar indien je ware, bewuste zelf de leiding neemt, kan je zoveel doen met je krachten.  Het is zo mooi om weten dat dat voor iedereen zo is.  Geen enkele persoonlijkheid is goed of slecht.  Geen enkel persoonlijkheid verdient afkeuring of goedkeuring.  Elke persoonlijkheid is mooi en vult de andere persoonlijkheden aan.  Ik voel sterk hoe het in mezelf blijdschap heeft gebracht om al mijn ‘kantjes’ te zien als mooi, waar ik daarvoor mezelf afkeurde voor vele daarvan.  Nu transformeer ik ze via bewustzijn naar een dienst voor anderen.    

Mijn kracht en onafhankelijkheid (zoals hierboven omschreven) gebruik ik om niet de platgetreden paden te bewandelen maar om vernieuwing te onderzoeken, nieuwe manieren en methoden om mensen en hun emoties te helen.  Om mijn kracht met hen te delen en te laten zien dat ik hun emoties en hun verhalen aan kan.  Om hen te beschermen in de cocon van mijn hart.  Ik deel mijn energie uit in plaats van ze te behouden om mezelf te beschermen.  Ik stel mezelf met mijn goede eigenschappen open en geef wat ik kan aan de wereld.  En de wereld is er een stuk mooier op geworden als toen ik ‘dacht’ mezelf ervoor te moeten beschermen.

Dank je voor het enneagram.  Dank je voor dit inzicht.  Dank je om alles te mogen delen.  Dank.

Dag 20. Toen de kinderen en mijn man begonnen te verlangen naar een nieuwe hond was mijn vorige hondenvriend bijna twee jaar gestorven.  Het was tijd voor hem om te gaan, maar hij was echt mijn allerbeste vriend op de wereld.  Hij begreep mij.  Ik begreep hem.  Hij leerde me over liefde, over aanvaarden, over je hart openstellen.  En ik hield daarvoor van hem.  Intens diep. 

In mijn fantasie kreeg ik net dezelfde hondenvriend.  Maar het lot beschikte anders.  Mijn nieuwe hond is echt geen fan van andere honden, zeker niet als ze aangelijnd is.  Daarom houdt ze het liefst alle honden uit mijn buurt.  Desnoods bijzonder hardhandig.  Ze blaft, gromt, springt woedend op en neer en trekt als een razende aan de lijn.  En als ze niet uit de buurt blijven, knapt ze.  

Vandaag, in mijn zoektocht naar een bewuste wandeling, (lees met een hond die beheerst en onder controle is) besloot ik een heel kort stuk naar de bank te ondernemen.  Deed haar halsband aan en legde contact met mijn innerlijke levendigheid.  Ik probeerde het leven in mijn buik te voelen stromen, daar ter hoogte van mijn zonnevlecht.  Door met mijn aandacht naar daar te gaan, voelde ik de zenuwen wegebben.  Ik bleef nog even binnen staan en voelde de stroom van leven zich in mijn buik verspreiden.  Een stukje naar boven en een beetje naar beneden.  Was het contact hiermee stabiel genoeg?  Ik vroeg het me af maar vloog toch naar buiten. Geduld, tja, het is niet mijn sterkste kant. 

Mijn hond keek naar mij.  Even snapte ze wat ik bedoelde.  Zonder enige dwang liep ze vrolijk, verbonden naast mij.  Ja, dacht ik, het lukt.  Zie ze hier lopen, zonder ik boos moet zijn, zonder ik de lijn moet kort houden.  Zo doet Caesar Milan dat!  Hij past eigenlijk geen echte techniek toe, hij wandelt met zijn honden in zuiver bewustzijn.  En terwijl ik dacht aan mijn overwinning, trok al mijn aandacht zich terug uit mijn buik, uit het contact met het leven dat in mezelf stroomt.  De energie stroomde recht omhoog het hoofd in.  Gelijktijdig sprong mijn hond op.  Grommend, springend, de denkbeeldige hond van de buren bedreigend.  Ik zeg denkbeeldig, want die hond is dus al meer dan twee jaar verhuisd,  Trillend stak ik de straat over, in de war.  Wat was er gebeurd?  Het ging toch zo goed.  We waren in harmonie en nu plots dit.  De twee kleine hondjes van drie huizen verder begonnen met hun gekef, nu werd ze helemaal gek.  Ze moest die kleine mormels duidelijk maken dat zij de baas was en ze moesten zeker niet denken dat ze bij mij in de buurt mogen komen.  Ik verloor helemaal mijn kalmte.  Ik schoot in mijn hoofd.  Wat zullen de mensen van me denken?  Ik moet iets doen.  Ik moet haar verplichten te stoppen.  Ik moet duidelijk zijn.  Ik moet nee zeggen.  Ik tikte met mijn vinder tegen haar flank om haar aandacht te trekken.  Ze keek even naar mij maar was veel te druk bezig met haar beschermende acties.  Nee, kwam er uit mijn mond, neen en dit keer bozer.  Ze keek naar me, ze wist dat ik het meende.  Maar ze kon nog niet stoppen, haar instinkt was sterker.  Grommend liep ze met me verder.  Inwendig grommend, niet meer springend.  Ik kwam aan de bank, boos op haar, boos op mezelf.  Wat een mislukking.  Ik kan nog geen 10 huizen verder gaan en ik faal al.  In de bank werd ze wat onzeker, al die zoemende geluiden. 

Ik probeerde te kalmeren, bracht opnieuw mijn aandacht naar binnen en voelde het leven stromen.  Gelukkig was ik niet helemaal mee in de laatste gedachtegang gegaan van afkeur.  Want dan kon ik nog wel een paar uur vertrokken zijn.  Mezelf verwijten en afbreken en haar ook natuurlijk.  Ik bracht mijn aandacht opnieuw naar de zonnevlecht, terwijl de terminal in de bank mijn opdrachten uitvoerde.  Ik voelde dankbaarheid opwellen en een glimlach.  Wat heb ik toch geluk.  De trillingen liepen dit keer uit naar mijn armen en mijn borstkas.  Mijn hond keek naar mij en ging zitten in opperste onderdanigheid.  Rustig, niet bang, tevreden.  Zo liepen we naar huis.  Heerlijk samen, geen gegrom, geen geblaf.  Ze hoefde niet meer te waken over mij.  Ik was bewust, zij kon rusten.  

Dag 19.  Vandaag wil ik de hele dag dankbaarheid praktiseren.  Ooit las ik in een van de Happinez magazines over een vrouw die kraalarmbanden maakt.  Aan elke armband rijgt ze 16 kralen.  Mooie, natuurlijke kralen, vol eerlijke energie.  Deze armbanden zijn zwaar en opvallend.  Ze werken als een rozenkrans.  Als een herinnering om dankbaar te zijn voor het leven.  Om in de plaats van met je verstand naar de wereld te kijken, te kijken met je hart.  Een hart dat overloopt van dankbaarheid.  Dankbaarheid overstijgt de situatie.  Het gaat niet om dit te willen of daarvan weg te geraken maar om te zien wat er al is aan schoonheid, aan hulp en aan liefde.  Zo overstijg je de situatie en breid je je meestal nogal enge visie uit.  Bedoeling is dat je, elke keer je de armband voelt of eraan denkt, 16 dingen opsomt waar je dankbaar voor bent.  Dat mag alles zijn, ook kleine dingen.  Hoe meer je dit doet, hoe bewuster je in het leven staat en hoe meer je nadruk legt op wat je al hebt ipv op wat je nog niet hebt of zou willen.  Vandaag oefen ik hierop. 

Ik ben dankbaar voor het warme deken waar ik onder kon slapen.  Ik ben dankbaar voor de heerlijke matras op ons bed.  Ik ben dankbaar voor de kinderen die vrolijk en gezond opstaan.  Ik ben dankbaar voor de tv die ervoor zorg dat ik nu tijd heb om te schrijven en de kids bezig zijn.  Ik ben dankbaar voor het lekkere water waar ik de dag mee begon.  Ik ben dankbaar dat ik de dieren eten kan geven.  Ik ben dankbaar dat de hond zo blij is om me te zien.  Ik en dankbaar dat ik het raam in de slaapkamer kan open zetten zodat de kamer vervult wordt van frisse lucht.  Ik ben dankbaar voor onze kipjes die eitjes gelegd hebben voor mijn ontbijt.  Ik ben echt dankbaar dat ik kan eten heb, want ik eet echt graag.  Ik ben dankbaar dat mijn auto me nooit in de steek laat en me overal naartoe brengt.  Ik ben dankbaar dat ik vandaag opnieuw naar de paarden kan en hun aanwezigheid mag ervaren.  Ik ben dankbaar dat ik een wasmachine heb, met de hand wassen lijkt me zoveel werk.  Ik ben dankbaar dat ik kleren heb om te wassen.  Ik ben dankbaar dat ik een goed milieuvriendelijk wasmiddel heb gevonden en een milieuvriendelijke wasverzachter.  Ik ben dankbaar voor mijn man die me een ochtendzoen geeft.  Ik ben dankbaar dat mijn kinderen en man me graag zien.  Ik ben dankbaar voor dit blog en dat ik met jullie mijn dankbaarheid mag delen.  

"Mijn leven was vol vreselijke tegenslagen, waarvan de meeste nooit plaatsvonden."  

Michel de Montaigne  

Dag 18.  Vandaag ben ik naar mijn paardje gegaan.  Ik had geluk, het was een mooie dag.  Een zachte, strelende wind en een licht zonnetje.  Ik voelde me vreugdevol toen ik daar aankwam.  De wei mesten is best wat werk maar bij de paarden zijn is zo rustgevend.  Eigenlijk doen die dieren niets anders dan een hele dag hangen, wat gras en hooi eten en af en toe eens een spelletje.  Oh ja, en ze knabbelen aan elkaar, hun versie van knuffelen.  Ik merkte al op dat paarden zelden tegen elkaar staan.  Wij mensen doen dat vaak, maar paarden houden steeds een zekere lichamelijke afstand.

Dus heb ik bij ze gehangen.  Heerlijk in hun nabijheid de volheid van het Zijn ervaren.  Meestal neemt het me wel wat tijd om bewust aanwezig te komen en mijn verstand niet te laten regeren.  Maar gisteren ging het helemaal spontaan zelf.  Dat effect hebben paarden nu eenmaal op ons.  Nu ja, dieren eigenlijk in het algemeen, maar paarden zijn er nog het beste in, naar mijn gevoel.  Wat doen ze dan juist?  Ze kijken naar jou met hun vriendelijke, bruine ogen.  Een blik vol aanwezigheid, vertrouwen en vooral aanvaarding.  Ze zien jou en zijn volledig vriendelijk.  Als je zelf stil bent en open staat kan je hun ongelooflijke zachte uitstraling ervaren.  Het is echt zo moeilijk om te omschrijven hoe dat is.  Het is als een soort lichamelijk voelbare liefde.  En gisteren heb ik me daar helemaal aan overgegeven.  Ik heb het door mij laten stromen en ik voelde me verbonden, rustig, vol vreugde.  En vol vertrouwen.  Ik stond daar tussen de kudde en iedereen was volledig ontspannen.  De wereld veranderde naar een blinkende, prikkelende wereld, vol intensiteit en schoonheid.  Verbaasd ontdekte ik het ruisen van de bladeren aan de bomen, de zon die scheen op het witte zand en ik stond daarna mee met mijn ogen dicht te soezen in de zon.  Diep binnen in mij voelde ik een siddering van geluk.  Het was met veel weerstand dat ik vertrok, opnieuw de ‘gewone’ wereld in.  Het valt op daarna hoe snel alles gaat en hoe veraf het ligt van het Zijn.

Dank je voor deze heerlijke ervaring.  Dank je om het geluk binnenin te mogen ervaren.  Dank je dat ik deze ervaring met jullie mag delen.

Dag 17.  Mensen jullie mogen gerust zijn, vandaag gaat het al een heel stuk beter.  De zware wolk van verdriet en teleurstelling is voorbijgetrokken. 

Het blijft me verbazen welke wijsheid in ons lichaam verborgen zit.  Tja, verborgen is niet het juiste woord.  We denken met ons verstand slimmer te zijn dan ons lichaam en beter te weten hoe we dienen om te gaan met gebeurtenissen.  Misschien moet ik zeggen, niet slimmer maar we luisteren niet echt naar de boodschappen van ons lichaam en zoeken paniekerig naar een uitweg. En we vinden er natuurlijk geen.  We vergissen ons volledig en zoeken een manier om weg van de emotie te geraken, terwijl de emotie juist de manier is om de situatie het hoofd te bieden.  De emotie zelf is het antwoord op de vraag over hoe we dienen om te gaan met de vreselijke of minder vreselijke uitdaging die we tegen komen.  Het verdriet heelt ons van het opgedane leed. 

Mijn lichaam is wijs.  Het weet wat te doen.  Het enige wat van mij verwacht wordt is het lichaam te volgen. 

Toegegeven, gisteren was ik eerst het noorden kwijt.  Heb mijn hart gestort op de blog en het was zeer moeilijk mijn lichaam te volgen.

Tijdens de meditatie richtte ik mijn aandacht op de gespannen plek in mijn buik.  Het is echt niet gemakkelijk om mijn concentratie daar te houden.  Mijn brein is zo actief in mezelf wegleiden van bewust aanwezig zijn.  Dus stel ik mezelf vragen.  Wat voel ik in mijn buik?  Hoe voelt verdriet eigenlijk?  Waar zit verdriet overal?  Hoe uit zich dat in mijn lichaam?  Dat is de truck die ik gebruik om mijn denken te focussen.  Dat heb ik echt wel nodig, deze ondersteuning.  Een vraag of een voorwerp waarop ik mezelf kan richten.  Hoe hard ik ook zou willen, zonder mijn brein te focussen, neemt het een loopje met mij.  Met behulp van de vragen keerde ik steeds terug naar het gevoel van verdriet. 

Weet je hoe het voelt?  Een samengebalde massa spieren, klaar om een boks te ontvangen.  Ik zit ineengebogen, voorover en voel de spanning tot in mijn schouders.  Toch blijf ik bij de spanning in mijn buik.  Het voelt heerlijk om bij mezelf te blijven op deze manier.  Ik voel me zo dankbaar dat iemand me zo serieus neemt.  Zijn we daar allemaal naar op zoek?  Naar iemand die ons echt, heel echt, serieus neemt?  En kan je dan de onvermijdelijke uitdagingen van het leven volledig aan? 

Ik neem mezelf serieus, heel serieus.  Niet om mezelf en al mijn interpretaties volledig gelijk te geven, want ik heb zeker niet altijd gelijk.  Maar omdat het juist is om mezelf serieus te nemen.  Daardoor word ik heel.  Heb ik geen drama of ruzie of verhaal of de ander nodig om mezelf te vervullen.

Dank je om er te zijn.  Dank je om te blijven.  Dank je om te leven.  

Dag 16, enorm minder euforische dag vandaag.  Ik schrijf graag, heel graag en ben al mijn hele leven op zoek naar hoe een mens gelukkig kan worden en blijven.  Eerst viseerde mijn zoektocht zich vooral op emoties.  Hoe omgaan met gevoelens?  Hoe met verdriet omgaan?  Met angst?  Met woede?  Met de liefde?  En hoe bereik je geluk? 

Heb meer dan 10 jaar gezocht naar antwoorden, heb alle emoties zeer grondig doorlopen.  Verdriet is zeker geen onbekende, huilen kan ik goed.  Angst is mijn hoofdemotie lang geweest, ik deed zoveel juist niet of juist wel vanuit angst.  Brrr.  En woede, ja dat heeft een tijd geduurd voor ik mijn explosieve karakter stilletjes aan onder controle kreeg.  Nu ja, controle is misschien een slecht woord.  Het heeft me jaren gekost om de zaken die me woedend maken anders te leren interpreteren zodat mijn woede niet meer hoeft te komen.  De liefde, ik moest leren om me ervoor open te stellen en geluk…. Ja daar gaat het om he.

Heb over de resultaten van dat alles een boek geschreven, maar tot nog toe heeft geen uitgever het boek aanvaard.  (Wel, heb het nog niet zo lang geleden verzonden en bovendien nog niet naar alle uitgevers.)  En nu, vorige week, ontdekte ik dat iemand anders met de titel, die ik ook bedacht had, het boek heeft uitgegeven.  Nu ja, het is niet helemaal hetzelfde, inhoudelijk is mijn boek natuurlijk anders (zeg ik voorzichtig en maar bleekjes), maar ja ik kan er niets meer aan veranderen. 

Je weet wat je leerde he Searchesss, blijf bij je verdriet en rouw over wat je verliest.  Rouw over de titel, rouw over het verlies van je idee, rouw over het verlies van de originaliteit van je idee.  En ja dat doe ik.  Ik richt mijn aandacht momenteel op mijn zonnevlecht waar ik de spanning van mijn verdriet voel.  Ik voel trouwens ook een zware krop in mijn keel.  Ik voel het verdriet branden. 

Ik zoek weer allerlei uitvluchten, wil weglopen van het verdriet, check mijn emails 23 keer na elkaar, en van mijn blog de statistieken ook.  Nog eens en nog eens.   Stop, Searchesss, ga naar je verdriet, ga naar je teleurstelling en blijf erbij.  De poes komt me al helpen.  Heb ooit eens gelezen dat een poes het enige dier ter wereld is dat graag in de buurt van woelige energetische plaatsen of emoties is.  Andere dieren lopen daar hard van weg.  Poezen worden erdoor aangetrokken.  Ik laat jullie nu, ga proberen heel diep mijn verdriet te ervaren.  

Dag 15: gisteren lijkt enorm ver weg.  Ben heel ontspannen gaan slapen.  Heb nog wel even wakker gelegen want de energie om van het leven te genieten was wonderwel aanwezig en hield me wakker.  Ben energiek opgestaan én hongerig. 

In de rush van de ochtend om iedereen op tijd klaar en op de juiste plaats te krijgen, ben ik het contact met het innerlijke lichaam verloren.  Tja, verwonderlijk? Niet echt.   In het boek: eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert lacht haar vriend met haar in Indië als ze klaagt dat ze zich maar niet kan concentreren op haar ademhaling of de meditatie.  Ja, zegt hij, en er is nog nooit iemand voor jou geweest die daar last van had.  Zo is het bij mij ook.  Je hebt het en het is weer weg.  Ver weg in de verre krochten van de herinnering verborgen en ontoegankelijk.  Ik had het helemaal niet door, pas als ik mijn verhaal van gisteren herlas herinnerde ik me iets ervan opnieuw.  Het lyrische, optimistische gevoel van gisteren lijkt een dag later zelfs bizar en onwaar te zijn.  

Het is raar hoe er precies twee searchesssen bestaan, of moet ik zeggen, 1 vrouw en 1 searchesss.  De vrouw staat in de wereld, werkt, poetst (dik tegen haar goesting), zorgt voor de kinderen en gaat regelmatig naar feestjes.  Maar zij is niet gelukkig.  Zij heeft het gevoel haar tijd hier te verdoen, zenuwachtig op zoek naar iets, maar wat?  Onrustig, onzeker, rusteloos.  Tja, het zit in de familie het rusteloze.

En dan is er Searchesss, zij die zoekt.  Zij die de waarheid zoekt.  Zij die geluk zoekt.  Zij die zeker is dat het permanente geluk te vinden is in haar innerlijk, in de diepgang, in de energie der dingen.  Maar de vrouw vecht met searchesss en vindt dat allemaal stom en doet regelmatig pogingen om Searchesss te verdrijven en voor zot te verklaren.  Ja, zegt de vrouw, er is toch niets anders dan dit middelmatige leven en je objectieve kennis.  De rest is fictie, ongehoord, onwaar. 

Dus nu concentreer ik me weer.  Ik zwijg vanaf nu en me trek me terug in mezelf.  Ik volg de chakra’s en hun waarheid voor mij.  Zij brengen rust en vreugde.  Probeer je mee?

Vandaag opnieuw een quote om de dag mee te beginnen.  Verslag meditatie volgt vanavond. 

“De gemiddelde persoon beoordeelt zichzelf op basis van wat hij doet, de bovengemiddelde persoon beoordeelt zichzelf op wat hij is.”  

Johann Friedrich Von Schiller

Dag 14: ben vandaag bijna de hele dag in diepe of ondiepe meditatieve toestand gebleven.  Ik ben al weken, maanden op zoek naar iets groots dat bewijst dat ik bewust ben of verlicht.  En dat grootse zoeken werkt echt enorm frustrerend.  Wanneer komt het nu eindelijk?  Waar moet ik het vinden?  Zal ik uit mezelf stijgen?  Hoe diep kan ik in trance gaan? 

Vandaag kon ik meerdere keren kort mediteren.  Ik gebruikte vandaag mijn chakra’s om de meditatie in te zetten.  Rood voor het eerste chakra, mijn wortel, oranje voor het tweede, mijn onderbuik, geel voor het derde, mijn maag en zonnevlecht, groen voor het vierde chakra, mijn hart en de liefde, blauw voor de keel en het spreken, paars voor het derde oog, parelmoer voor het kruinchakra en haar verbinding met de geest van alle dingen.  Vooral het vierde chakra, ter hoogte van het hart, de liefde, zet het stromen in gang in mijn hele lichaam.  Ik voel een tinteling vertrekken vanuit de grond over mijn ruggegraat helemaal door me heen om boven uit te komen.  Daarna komt het opnieuw naar beneden via de kruin, tot aan mijn hart, waar ik het laat stromen met open armen de wereld in.  Het stromen is daar niet op 1 2 3 gekomen, heb heel hard moeten werken om alle chakra’s open te krijgen.  Om ze los en flexibel open te maken.  Voor elk chakra ben ik door mijn verkeerde conclusies en emoties uit onaangename situaties moeten gaan.  Elk chakra had haar herinneringen die haar blokkeerden. Zelfs enkele herinneringen uit vorige levens (eigenlijk weet ik niet eens of ik het geloof die vorige levens, maar de beelden kwamen bij het losmaken van de chakra’s spontaan bij mezelf naar boven).  Nu kan ik de chakra’s open zetten en laten stromen. 

Heb de hele dag mijn chakra’s open gehouden.  Gewoon door er eerst op te mediteren en vervolgens door mijn aandacht de hele dag door, voor een deel in mijn lichaam te houden.  Zoals Eckhart Tolle zegt, bewust contact met het innerlijke lichaam zoeken en niet alle energie door je denken laten opslorpen.  Ben de hele dag in mijn lichaam gebleven, het stromen van het leven daarin gevoeld, ik voelde het tintelen en ik voelde me de hele dag door vreugdevol.  Niet vreugdevol door iets speciaal, niet door inzicht of door kennis of door elementen die van buitenaf komen.  Maar door de pure vreugde van het zijn.  Gewoon door niets.  Gewoon door dicht bij mezelf te zijn.  Gewoon door mezelf te zijn zag ik het spel dat mensen spelen en nam ik er niet aan deel.  Ik bleef gegrond, geaard en helemaal mezelf. 

En ik besefte kort, ik ben er al.  Waar ben ik naar op zoek, als ik er al ben?  Het stromen van mezelf ervaren is voldoende om te beseffen wie ik ben.  Te beseffen dat ik het ben die door de ogen kijkt waar ik nu door kijk.  Door te beseffen dat mijn denken eigenlijk eenduidig is.  Bewust aanwezig zijn is niks moeilijks, het is niet zo moeilijk als je denken helemaal te stoppen, het is er zijn.  Hoh, hoe leg ik het toch maar uit?  Het is beseffen dat jij, jij bent en niemand anders.  Dat niemand door jouw ogen kijkt en dat alles perfect is zoals het is. 

Dank je voor deze mooie ervaring en inzicht.  Ik hoop morgen hetzelfde te mogen ervaren.

Hey iedereen,

vandaag start ik met een quote.  Het verslag over de meditatie volgt later.

"Je blik zal enkel helder worden wanneer je in je hart kijkt.  Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, wordt wakker. " Carl Jung

Dag 13: vandaag heb ik echt tijd voor meditatie.  De kids zijn naar school, het huis is min of meer aan kant en heb van gisteren geleerd dat ik dien dankbaar te blijven voor alle kansen die het leven me brengt.  Verdriet en afscheid is zo een emotie die ik probeer te vermijden, maar gisteren ben ik er recht in gegaan.  Fearless.  In plaats van afleiding te zoeken, in plaats van weg te lopen, in plaats van te doen alsof er niets is, heb ik mijn verdriet de volle aandacht gegeven.  Heb ik die knoop ter hoogte van mijn maag het volle licht van mijn aanwezigheid geschonken.  En weet je wat er gebeurde?  Het verdriet maakte plaats voor inzicht en dankbaarheid.  Hoe dat gebeurde?  Ik bleef erbij, ik gaf mezelf erkenning, en plots werd alles warm en kreeg ik een glimp van wat ik hieruit kan leren. 

Waarom doet een mens dat toch, wegrennen van zijn emoties? Eerlijk, ik stelde deze vraag al tientallen keren aan zoveel mensen.  Waarom doen wij net het tegenovergestelde van wat we moeten doen?  Ons lichaam zegt, we moeten rouwen en ons denken zegt… weglopen, harder, sneller, doen alsof er niets is, paniek…. Wij denken echt, diep en waarachtig, dat in onze emoties blijven, levensgevaarlijk is.  Niet gewoon angstaanjagend, neen, echt levensgevaarlijk.  Waarom toch?  Bij onze emoties blijven en dus de wijsheid van ons lichaam aanvaarden is heerlijk. 

En toch.  Morgen vergeet ik het waarschijnlijk weer en doe ik net hetzelfde.  Ze zeggen dat als je de eerste keer het bewustzijn bereikt, je ogenblikkelijk weer vergeet wat dat was.  Want het verstand kan het niet vatten, niet in woorden brengen, dus kan het niet opgeslagen worden.  Is dat net hetzelfde met emoties?  Omdat ons verstand er niet altijd woorden voor heeft, mogen ze er niet zijn.  Van emoties kan echter geen afstand genomen worden zonder de diepe prijs van neurosen te betalen.  Toch doet ons verstand alsof ze gevaarlijk zijn.  Best slim eigenlijk van het verstand.  Want dan blijft hij de baas en leiden woorden ons leven.  Maar, wil ik eigenlijk een leven ervaren van woorden of liever eentje met diepte en gevoelens?  Tja, liefst het laatste maar daar is mijn verstand echt niet mee akkoord en ze heeft zo haar trucs om me om de tuin te leiden en vooral af te leiden met de vele verhalen die ze te vertellen heeft. 

Dank je emoties voor je wijze lessen.  Ik loop niet meer van jullie weg.  En ik hoop je te herinneren.  

Dag 12: slechte dag vandaag.  Pff, er is 1 ding waar ik echt heel moeilijk mee om kan gaan en dat is…  neen, het zijn eigenlijk twee dingen.  Het zijn afscheid nemen en afgewezen worden.  Ik heb het moeilijk met beide en soms hangen ze heel nauw samen.  En vandaag is het zover, ik voel me afgewezen door en moet tegelijkertijd afscheid nemen van iemand.  Niet dat die persoon sterft, maar er is een breuk tussen ons.  En die breuk hangt nauw samen met mijn werk.  Ze willen niet langer met mij samenwerken en vervolgens voel ik me afgewezen, persoonlijk afgewezen.  Ik zeg niet dat de andere partij dat met opzet doet, niemand stopt met de samenwerking puur om mij te kwetsen.  Maar ik heb het er wel moeilijk mee.  Ik voel het verdriet branden omdat ik hen ga missen, na jaren van samenwerken niet langer deel uit te maken van hun leven en hoe het verloopt.  Ik hecht me al bij al best diepgaand.  Een afscheid dat je ziet aankomen, kan ik best goed dragen, het is voor mij ook logisch zo een afscheid en daar sta ik zeker mee achter.  Ben zelf blij en opgelucht als ik een samenwerking kan afronden met een trots en zeker gevoel.  Maar soms zie ik het niet, helemaal niet en dan is het als een trap in mijn buik, een klop in mijn maag, een stamp onder mijn gat.  Wat deed ik mis?  Waarom zag ik het niet aankomen?  Wat is er mis met mij?  Wat kan ik volgende keer beter doen?  Hoe kan ik tot een betere samenwerking komen? 

Er komt maar 1 antwoord.   1 antwoord op al deze vragen.  Mijn lichaam, mijn vorm was zwak de voorbijgaande weken, ik worstelde met een ontsteking in mijn hals.  Dat was uiteraard niet het hoofdprobleem, maar ik was niet enthousiast, ik wilde dat de dag voorbij vloog en bleef steken in een verstandelijke samenwerking i.p.v. een warmmenselijke.  Uiteindelijk werken mensen niet samen met mij om hen te vertellen wat ze zelf al weten, ze komen bij mij om te horen wat ze nog niet van zichzelf weten.  Om voor hen tussen de lijnen te lezen.  Om hen te zeggen wat ze niet durven zien.  Om de intuïtie te laten overnemen en het duiden te kaderen in het grotere geheel der dingen.  Om mee een glimp van het bewustzijn te brengen, waar we allemaal zo naar smachten.  

En als samenwerkingen plots doorbroken worden, is dit een reminder.  Een hele sterke en pijnlijke reminder aan het beoefenen van dankbaarheid voor wat ik doe en de kans om op mijn werk bewustzijn te beoefenen.  Ik mag mijn enthousiasme niet loslaten, want daarin ligt de sleutel van het aanbod dat ik doe. Zonder enthousiasme worden verbindingen maar gewoon.  

Searchesss, verbind jezelf.  Voor jezelf, voor de ander en geniet van wat er door je stroomt.  Dankbaar medium te mogen zijn.  Dank je voor de reminder.  Dank je voor mijn lichamelijke genezing.  Dank je voor de ruimte die er nu komt om te mediteren en meer permanent in bewustzijn te bestaan.  De pijn van het afscheid wordt tegelijk liefde voor het authentieke.  

Dag 11: Ik noem de blog 365 dagen mediteren als een persoonlijke uitdaging om elke dag te mediteren en het dit keer volledig vol te houden.  Niet dat ik zo uitzonderlijk weinig mediteer.  Ok, toegegeven niet zo vaak als een monnik, die elke dag uren kan mediteren, maar toch wel heel regelmatig.  Ik probeer het elke dag te doen, ergens tussen een kwartier en een halfuur vol te maken.  En daarnaast probeer ik verschillende keren per dag bewust mijn aandacht weg te trekken uit het eeuwige gekakel in mijn hoofd.  Maar soms vergeet ik het enige dagen, soms zelfs wel een week en dan is het verdorie ongelooflijk moeilijk om terug naar de stilte te keren.  Alsof deze aandachtsspier al helemaal verschrompeld is na enige dagen zonder training.   De aandachtsspier van het mediteren heeft heel erg veel training nodig.  In het begin kon ik het amper een milliseconde volhouden om mijn denken stil te krijgen.  1 milliseconde aandachtig zijn en vervolgens twee minuten weg in het denken schieten.  Oeps was weer weg.  Allez, terug naar het aandachtig zijn.  Poef en weer weg.  Maar na een viertal keren begon ik het verschil te merken.  Mijn aandachtsspier begon effectief te werken.  Er kwam stilletjes aan eenheid in mijn denken.  Niet dat ik direct volle stilte en vreugde kon ervaren.  Neen het was eerder zo dat ik bij 1 onderwerp kon blijven tijdens het denken.  Normaal springt mijn verstand van den hak op den tak.  Enkel bij volle concentratie, tijdens het spreken of tijdens het schrijven kan ik normaal op 1 onderwerp blijven.  Maar nu, na een kwartier mediteren, kon ik plots mijn denken stroomlijnen en helder zijn, zonder hulpmiddelen.  Veel aangenamer dan mijn normale manier van functioneren. 

Ik vond het heerlijk vanaf het begin.  Eerst omdat het creatieve, nieuwe antwoorden en oplossingen bracht.  Daarnaast hielp het enorm bij mijn zelfaanvaarding.  Mijn kleine kantjes onder ogen te komen, te aanvaarden en de nood aan negatieve patronen te kunnen ontstijgen. 

Hoe mediteer ik?  Ik heb verschillende methoden: concentreren op de ademhaling, via mindfulness oefeningen, vooral de bodyscan ervan, de chakra’s afgaan, mijn eigengemaakte mantra opzeggen, het innerlijke leven voelen stromen en puur het denken loslaten en in stilte blijven zitten. 

Misschien kan ik deze methoden uitleggen de komende dagen op mijn blog.  Ik zal voelen of dit juist voelt en of er tekens zijn die me aangeven dat het gewenst is.  Maar ik kan je wel zeggen: mediteren is als het nemen van alcohol zonder neveneffecten, als het overstroomt worden door de natuur in de bergen of aan de oevers van een groot meer, als het voelen van een grote nieuwsgierigheid net voor je op reis vertrekt.  Ik kan alleen maar aanraden om het te proberen.  En geniet ervan.  Tot later.