baarddraad aan de kin. De rug is donkergrijs met een paarse weerschijn, de zijden zijn zilvergrijs en de buik is melkwit. Onder de eerste rug-

vin, op de flank, zit een karakteristieke donkere zwartachtige vlek,ook de zijlijn is donker. De schelvis houdt zich op in water met een zoutge-

halte van 32-33¨%, noch in de Witte Zee, noch in de Oostzee komt hij voor, omdat het water daar niet zout genoeg is. Hij groeit lagzaam: op

zijn vijfde of zesde bereikt hij een lengte van een halve meter en op zijn veertiende of vijftiende meet hij 70-80 cm, in het noordelijk deel van het

verspreidingsgebied wordt hij pas op zijn zesde geslachsrijp. De paaitijd is van maart tot juni, na 2-3 weken komen de eitjes uit. De schelvis

is een trekvis 's zomers leeft hij in vrij ondiep water voor de kust; 'swinters trekt hij zich terug in dieper water, op een diepte van 100-150 meter,

waar de temperatuur van het water tussen 1-5 gr C heeft, dan is de schelvis het actiefst. De schelvis is van aanzienlijk belang voor de visserij.

Het vlees is van betere kwalitiet dan dat van de kabeljauw. In de laatste ijstijd, in het pleistoceen, kwamen schelvissen in grote scholen voor,de

fossiele resten worden regelmatig terug gevonden van uit de Noordzee bodem, schelvissen komen niet meer voor in de Noordzee. De schelvis

had een lengte van 60-70 cm, maximaal 100-110 cm, en een gewicht van 2-4 kg, maximaal 17 kg.

maar is geen fossiel, deze atlaswervel is van een gewone kabeljauw, de gewone kabeljauw is, herkenbaar aan de korte baarddraad aan de

kin, hij heeft een krachtig ,lang gerekt lichaam, de olijf groene rug en de zijden zijn bezaaid met kleine gele of bruinachtige vlekken, de zijlijn

is duidelijk zichtbaar als een lichte band over het midden van het lijf. De buik is vuilwit, ze verdragen ook een laag zoutgehalte, er zijn geval-

len bekend van kabeljauwen die in rivieren zwommen. De kabeljauw is zeer gewaardeerd om zijn smakkelijke vlees. Levenswijze de kabel-

jauwen leven graag in en rond scheepswraken. De lengte; 40-80 cm, maximaal 150-180 cm, gewicht 2-4 kg, maximaal 40 kg, bij uitzonder-

ing zelfs 90 kg. Door de overbevissing komen er bijna geen grote kabeljauwen meer voor.

deze wervels zijn bijna volledig verdwenen. Fossiele wervels van Gadus aeglefinus en Gadus morhua.

uit de Noordzee bodem, de meeste resten die worden gevonden van deze vis zijn de wervels, dan volgen cleithrums en de schedelresten zijn de

meest voorkomende strandvondsten. de schelvis kwam in grote scholen voor in het pleistoceen, van 2,6 miljoen jaar tot 11,500 jaar geleden,

deze fossiele resten getuigen daar van. Boven Angular en onder preopercular.

bogen van de mond en de kieuwen zijn verbonden met de schedel en de eerste wervels. Zo is er een kaakboog, de boog van het tongbeen en

verder zijn er de verschillende kieuwbogen die de kieuwspleten begrenzen of de kieuwen zelf afsluiten.

bodem.

vormt de as van het lichaam. Hier zien we enkele recente visresten uit de kop van Gadus morhua, al deze recente visresten worden regelmatig

terug gevonden van op de zeebodem uit de Noordzee. De oudste resten van Gadus morhua zijn afkomstig uit het pleistoceen.

waarschijnlijk verdronken in een warelnet waar hij vast zat. Deze prachtige grote zeevogel heeft een lange en krachtige puntige snavel de vleugels

zijn lang en spits, zij vliegen vaak in troepen en komen alleen op het land wanneer zij gaan broeden, zij vormen dan grote kolonies. Zij kunnen van

35 meter hoogte stootduiken tot op een diepte van 22meter diep, onder hun huid vindt men een elastischstelsel met kleine luchtzakken, die als

stootkussen dienen bij de aanraking met het water.

en in 1880 was er een gloeilamp op de markt van 16 watt die het 1.500 uur uithield. De elektriciteit bestaat zo'n 130 jaar, de uitvinder was

Thomas edison.

uit het voc-wrak 't vliegent hart uit de 18de eeuw. Het 't vliegent hart werd gebouwd in Middelburg in 1729, en is vergaan op 3februari 1735.

Klasse Gastropoda (slakken) fossiel voorkomen, deze prachtige wulken zijn afkomstig uit het pleistoceen.

Klasse Bivalvia (tweekleppigen) fossiele schelpen afkomstig

uit het plioceen.

Klasse Bivalvia (tweekleppigen) grote mantel.

afkomstig uit het holoceen.

Het flesje diende zeer waarschijnlijk om een boodschap of een bericht te verzenden, maar door dat er zeewater in het flesje

was gekomen werd de inhoud vernietigd.

voorkomt aan de kusten van de warme zeeën, is helemaal bedekt met stevige, puntige stekels. De stekels kunnen soms zeer lang zijn zodat

ze ook wel stekelvarkenvissen worden genoemd. De vergiftiging die men kan oplopen door deze vis te eten, heet ciguatera.

de oostkust, van Oostende tot in de zwinstreek Knokke, dit wijst erop dat ze in grote kuddes voorkwamen in de laatste ijstijd.
De oostkust is een paradijs voor fossielezoekers,voornamelijk voor prehistorische zoogdierresten en pleistocene fossiele schelpen.

wereldoorlog, het olievat heeft enkele tientallen jaren op de zeebodem gelegen en is na een zware westen storm op het strand aangespoeld.

om bv zandbanken, rotsen, stortplaatsen, kabel en pijpleiding. Los geslagen boeien komen steeds meer voor langs de Vlaamse kust.