Ooit word ik minister van internationale vereenvoudiging, laat me dat bij deze beloven. Zien Fransen dan echt zelf niet dat ze vreselijk omslachtig te werk gaan? Deze week moest ik het laatste deel van mijn inschrijving in orde brengen, absoluut ten allerlaatste voor woensdag! Hiervoor had ik nog last minute toestemmingen nodig van de Universiteit Antwerpen, andere Parijse faculteiten,... Maar goed, waar een Sarah is, is een weg, dus dinsdagmiddag zat ik mooi met al mijn documenten op de metro naar het Erasmusbureau. Drie kwartier later zeggen ze mij daar doodleuk dat ze op dat document een stempel zullen zetten en dat ik het vanaf volgende week mag komen halen. Op mijn vraag 'waarom?!' zeiden ze me op een toon alsof ik de domste Belg was die ze ooit gezien hadden: "omdat jij dat moet opsturen naar uw universiteit hé." Ik had het niet eens op het feit dat ik het daarom moest komen halen (waarom kunnen zij dat trouwens niet zelf opsturen?), maar op waarom ze daar niet ineens een stempel op konden zetten..? Ach, dat zal wel weer één of ander Franse principe zijn zeker? Dus kon ik terug drie kwartier de metro op, om morgen nog eens leuk hetzelfde traject op en af te doen En dan vragen sommigen zich af waarom ik me hier nooit verveel..
Woensdag kreeg ik voor het eerst bezoek! Mama en Laurens kwamen een dag langs, vergezeld van allemaal lekkers. Mijn kotgenoten waren -volkomen terecht- stikjaloers op de wortelpuree en cake van ons bomma Voor we de stad introkken, hebben we eerst hier nog de was gedaan en naar de winkel geweest. Rampscenario's op wasgebied zijn dus voorkomen, en eindelijk kon ik ook veel water inslagen, want ik liet nu mijn broer dragen wat ik alleen niet allemaal in één keer kan meezeulen Daarna hebben we de Eiffeltoren beklommen, met de nadruk op klimmen. Liften zijn voor mietjes, dus wij de trappen op! Na een knap staaltje conditietraining was ik fier dat ik boven al een heel aantal dingen kon herkennen vanuit de hoogte zonder op de bordjes te kijken
Ook dit weekend was één en al cultuur. Zaterdag zijn we naar Cimetière Père Lachaise geweest, op een dag als één november kan je bijna niet anders. Ik stond versteld hoe groot dat eigenlijk wel niet was en door al die straatjes en graspleinen daarin was ik al snel mijn oriëntatie kwijt. Sommige graven waren erg verloederd, wat dan weer in schril contrast stond met andere bombastische tombes. Waarom willen mensen daar eigenlijk toch zoveel geld voor geven? De persoon in kwestie zal het niet meer weten hoor. Maar ja, je bent beroemd of je bent het niet he Het leek trouwens zelfs of het weer zich wat aan de sfeer had aangepast, want we werden de hele dag vergezeld van guur herfstweer met een regendreiging boven ons hoofd.. Vandaag ben ik dan weeral vreselijk vroeg opgestaan om naar een marktje te gaan in de buurt. Die sloeg wat tegen, want wij hadden net iets anders verwacht dan een soort rommelmarkt, maar blijkbaar was de markt waar wij heen wouden er pas in de namiddag. Opgestaan voor niets dus.. In de namiddag zijn we dan naar Musée d'Orsay en Musée Rodin geweest, want de eerste zondag van de maand zijn alle musea van Frankrijk gratis. Een geweldige vondst, dat moeten ze in België ook invoeren! De meterslange rijen om aan te schuiven hadden we tegen alle verwachtingen in redelijk snel getrotseerd, want omdat niemand een ticketje moest kopen, kon iedereen vlot binnen. Ik ben volgens mij nog nooit zo onder de indruk geweest van een museum als van Musée d'Orsay.. Er was geen impressionistisch werk dat er niet hing en eigenlijk kon ik gewoon blijven kijken naar die schilderijen. De toeristische gids zal wel gelijk hebben: als je maar de tijd hebt om één museum te doen, doe dan Musée d'Orsay. Ben ik weer blij dat ik dat tenminste al gezien heb Musée Rodin was iets helemaal anders: een prachtig gebouw en een nog geweldigere tuin vol met zijn beeldhouwerken. Ook hier was er weer geen enkel groot werk van hem dat ontbrak. En al zeg ik het zelf, ik zou verdraaid goed aarden in dat kasteeltje daar. Ik zag de kamerindeling van het huis zoals ik het zou inrichten al volledig voor mij, en ook in de tuin stond het zwembad er redelijk snel in gedachten erbij geplaatst Zeg nu zelf, kasteelvrouw, het zou me staan! Achja, de meeste dromen zijn bedrog, maar hoop doet leven zeker?
Deze keer geen kapers op de internetkust, dus dacht ik de draad terug op te pikken en weer op zondag op m'n blog te schrijven. 't Was dan wel maar een korte week, want woensdag heb ik hier nog iets te lezen gezet, maar mijn verhaal zal er daar niet korter om zijn. Helaas, ik had net een heel verhaal getypt, en bij het verzenden ging het fout.. Grr, vandaar dus poging twee nu.
Woensdag vertelde ik over de onaangekondigde overhoringen, en ja hoor, twee dagen later had ik het al aan mijn been! Interrogation surprise, merde... Ik had ge-luk-kig de avond van te voren dat vak eens vastgepakt en wat bekeken, maar was er niet mee klaargeraakt omdat ik die avond uitging (waarover hieronder meer). Vandaar dat ik de volgende ochtend vroeg was opgestaan (wat best wel pijnlijk was) en de rest wat had overlopen. Gewapend met de gedachte aan de omgekeerde wet van Murphy vertrok ik met een gerust hart naar de unief. Ik dacht: als ik mijn les niet bekeken zou hebben, is het gegarandeerd test, maar nu ben ik er zelf vroeger voor opgestaan, dus is het zowieso geen test. NIET DUS! Sloeg dat even tegen... Het mooie aan die test was ook dat het dan nog eens defintievragen waren, en ik kan je verzekeren: als er iets moeilijk is in een vreemde taal, dan is het wel een allesomvattende definitie verzinnen! Gevolg: een slechtgezinde Sarah voor de rest van de namiddag, iets wat hier nog maar zelden is voorgekomen. Achja, ik was niet alleen, de hele meute Franse medestudenten was minstens zo slechtgezind. Zich ten onrechte slecht behandeld voelend, begonnen ze daar te discussiëren met de 'charge de TD' (diegene die het werkcollege leidt) dat het toch niet kon dat er enkel definitievragen waren en blablabla... Als ze maar kunnen discussiëren en door elkaar kunnen roepen zijn ze hier gelukkig he
Bon, het uitgaan in Parijs dan. Als ik het in één woord moet samenvatten: duur! We hadden wel iets gevonden waar op donderdag gratis toegang was, dat lijkt hier dus al wat op Antwerpen Vestaire of iets drinken daarentegen blijft duur. Een eenvoudig pintje kost hier 7, dan hoef ik de prijzen van sterke drank, laat staan cocktails, niet te zeggen zeker Maar dat is hier nu gewoon zo. Aanvaarden dus die handel, en anders niet weggaan, c'est simple comme bonjour . Qua mensen is het hier maar een vreemd allegaartje. Het ging van opgetutte miekes en bijhorende macho's tot mensen in jeans, t-shirt en sportschoenen, tot alternatieven. Het verwonderde mij dat die allemaal binnenmochten en ook wouden.. Van hokjesmentaliteit is er dus geen sprake en feesten kunnen ze hier gewoon samen En ahja, het was geen tectonic-muziek
Zaterdag ben ik met een aantal mensen van het Maison des Belges naar Versailles geweest. 's Morgens vloeken omdat je zo vroeg moet opstaan in een weekend verdorie, met een slaapkop naar de winkel om een picknick in te slagen en dan nog een lange tram- en metrorit: wauw, het was het allemaal waard! Tussen struiken, bomen, fonteinen, beelden en met barokmuziek op de achtergrond hebben we 's middags gegeten en daarna hebben we het kasteel zelf bezocht. Die Lodewijk XIV woonde verdraaid niet in een barakske De tuinen hebben we daarna helaas niet meer kunnen doen, daar was geen tijd meer voor. Dat is dan ineens een prima excuus om op een mooie winterdag nog eens terug te komen
Wat betreft de Sarah-stopt-met-nagelbijten-story: we zijn op de goede weg! Aan allen die dus denken dat ik het niet zal kunnen en er 5 op durven/dierven zetten, gelieve je te melden, dan geef ik je hopelijk over een paar weken mijn rekeningnummer waar ik zeer graag jouw bedrag op zal ontvangen. Of durf je je niet meer kenbaar te maken ? Zij die mij steunen en mijn ik-stop-ook-met-iets-buddy willen worden, meld je ook maar. Anders wordt het moeilijk om elkaar in zware tijden te steunen he.. Mijn gastenboek, e-mail, Facebook, gsm,... staat altijd open voor jou En tenslotte aan allen die in mij geloven: nen dikke merci thuisfront!
Eindelijk! Het is ondertussen woensdag, maar ik heb terug internet en kan dus ook weer iets op mijn blog posten. Je volgende portie lectuur komt er dus zo aan, deze keer iets langer als anders, want op deze anderhalve week is er weeral zoveel gebeurd Vorige week (mijn tweede lesweek dus) zijn de TD's hier begonnen. Helaas heeft 'TD' hier een andere betekenis als in België: Travaux Dirigés, met andere woorden: een oefeningencollege. En -zeg ik met een tweede zucht- ook dat gaat in Parijs anders in zijn werk dan in Antwerpen. Hier is het namelijk ten eerste al verplicht om aanwezig te zijn in de les, maar ten tweede moet je ook elke les nog eens volledig voorbereid hebben! Dat wordt uiteraard in Antwerpen van iedere student verwacht, maar het verschil is dat ze het hier ook effectief controleren. Ze halen je voorbereidingen op of duiden je aan om vooraan in de klas even te komen uitleggen hoe de oefening in elkaar zit. Mooi is dat dus. Maar alsof dat nog niet genoeg is, heb ik zelfs een les waarbij je elke keer je les moet geleerd hebben. Inderdaad, ze kunnen je daar telkens verrassen met een onaangekondigde overhoring. Ja, ik hoor het al menig mensen denken: dat doen ze bij ons al niet meer in de laatste jaren van het middelbaar. Achja, wie ben ik om het Parijse systeem om te gooien, dus zit er niets anders op dan braaf mijn lesje te leren zoals elke Belgische veertienjarige..
Gisteren heb ik mijn eerste spreekbeurt gehad! Dat was nogal wat.. Eerst al enorm veel voorbereiding, en dan viel de internetverbinding hier nog eens een heel weekend weg dus kon ik niets opzoeken op het internet en ook niets doorsturen naar de jongen waarmee ik die spreekbeurt moest doen. Dikke miserie dus en extra veel stress! Uiteindelijk was alles nog op tijd afgeraakt, maar ik kom op de unief aan en merk daar een half uur voor de les begint dat ik mijn papieren thuis was vergeten waarop stond wat ik moest zeggen. Tijd om over huis te gaan, was er dus niet meer.. Je kent mij: nóg meer stress dus ! Dan moet je ook weten dat mijn medestudenten van dat vak -transporteconomie- allemaal ouder zijn (sommige zouden zelfs mijn ouders kunnen zijn) en speciaal zijn toegelaten om op de Sorbonne die master te volgen. De kans is blijkbaar echt klein om hier toegelaten te worden voor die richting, maar net die slimmeriken zaten dus maar weer mooi in mijn les Bijgevolg weten die ook echt alles over transporteconomie, dus als je iets fout zegt, ben je gezien.. En dáár komt dan nog eens bij dat Franse studenten ook heel graag discussiëren en veel vragen stellen na spreekbeurten. Ik hoef er zeker geen tekening bij maken wat voor een stresskip ik op dat moment wel niet was Maar goed, vluchten heeft geen zin, dus verstand op nul en gewoon beginnen! Achteraf zei de prof dat hij het goed vond (hip hoi!), maar graag meer over de methodologie had gezien (boring..). Maar wat ik belangrijker vond, was dat de studenten zelf achteraf naar mij kwamen en me zeiden dat we het goed gedaan hadden. Echt leuk dat net die mensen dat komen zeggen, want in de eerste lessen waren die echt niet vriendelijk. Maar je ziet, de wonderen zijn de Franse wereld nog niet uit!
Vorige week zei ik dat ik nog geen Fransen kende, maar ondertussen heb ik in een aantal lessen toch enkele telgen van het Franse ras leren kennen. Niet te hard van stapel lopen, het zijn nog geen 'echte vrienden', maar wat niet is, kan uiteraard nog komen he :-p Ik ben gewoon al blij dat ik naast iemand kan zitten in de les en ermee babbelen, lachen,... én dat ik mijn Frans wat kan oefenen Want als ik de balans opmaak van twee weken Frankrijk, dan is het maar pover gesteld met mijn spreekvaardigheden hoor. De taal begrijpen daarentegen gaat steeds beter
Het voorbije weekend ben ik onder andere naar de mis geweest in de Notre Dame Wij wouden wel eens weten hoe dat was hier, dus na een heerlijke brunch gingen we op weg naar de kathedraal van Parijs met een Russisch orthodox meisje en een heel katholieke Duitse Nadien uiteraard nog wat door de stad gekuierd en genoten van het mooie weer.
Ohja, iets helemaal anders nu. Sommigen weten misschien nog dat ik in het begin bang was om naar Parijs te komen: een wereldstad en ik zou er dan zoveel maanden alleen in moeten overleven.. Maar na zo'n dikke twee weken, heb ik hier m'n draai wel gevonden en ik ben hier echt graag. De stad is geweldig (ik denk nu al aan alle dingen die ik níet ga kunnen zien) en ik heb een hoop leuke mensen rond mij. Ik heb me aangepast aan verschillende kleine dingen die hier anders zijn waarvan ik het niet verwacht had, maar dat lukt allemaal heel goed. En ik vind het leuk om elke dag nieuwe dingen te ontdekken en te ondervinden.. Dus als het een troost kan zijn voor mensen die me misschien eens missen: ik denk veel aan thuis, maar ik ben hier echt wel gelukkig
Met deze mooie noot sluit ik mijn tekstje af en ga ik slapen Ohja, ik heb besloten te stoppen met nagelbijten! (voor de zoveelste keer ) Ik wil wel eens weten hoe hoog het thuisfront mijn slaagkansen acht, dus stemmen mag hiernaast Kus xx
Hallo België De eerste schoolweek zit erop! De Sorbonne is één groot doolhof, ik vind er nog niets zelf zonder het aan de bewakers te vragen Laat dat nu al één van de speciale dingen zijn hier: bewakers op school. Zonder studentenpas kom je er niet in, en in het gebouw zelf lopen er dan ook nog eens zoveel bewakers rond dat je bang bent dat er bomalarm is ofzo. Maar uiteraard went dat snel De aula's noemen hier amphitheatres en zo zien ze er ook uit! Grote muurschilderingen, plafonds waarop in gouden letters bekende studenten/proffen van de Sorbonne staan geschreven, kortom: bijna adembenemend als je er voor de eerste keer binnenkomt. De lessen zelf vallen op zich wel mee, het volgen van de ene les gaat al beter als het volgen van de andere les. Tijdens mijn eerste les heeft het bijvoorbeeld een half uur geduurd voor ik wist waarover het eigenlijk ging Maar bon, daarna had ik de rode draad meestal wel, details begrijpen daarentegen is soms nog wat te hoog gegrepen. Wat ook wel nog heel moeilijk gaat, is het luisteren en schrijven tegelijk. Vaak wil ik een zin opschrijven, maar ben ik tegelijk aan het luisteren naar de volgende zin, en dan ben ik de eerste zin vergeten en kan ik die niet meer opschrijven.. Dat is wel een groot nadeel, want proffen hebben hier geen boeken, maar hetgeen zij zeggen moet gekend zijn. Lastig dus om je eigen cursus samen te stellen als buitenlander. Aan de Franse studenten moet je eigenlijk ook geen hulp vragen, want in het algemeen zijn die echt onvriendelijk en asociaal. Het vreemde is dat die hier ook gewoon alleen in de les zitten en niet naast iemand gaat zitten die ze kennen. En als jij iets zou vragen aan hen, heb je dan ook kans om doodgebliksemd te worden.. Ik ben in veel lessen de enige Erasmusser precies, dus had ik toch meer gehad aan een open en sociale inheemse bevolking Scheer ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam, want tijdens één les heb ik ook eens twee vriendelijke Franse meisjes ontmoet die oprecht geïnteresseerd leken. Wat me wel opviel: dat zijn hier megastrevers! Deze studenten zijn volgens mij de droom van elke professor Allemaal braaf noteren, heel goed de les volgen en als de prof een vraag stelt: met z'n allen erop antwoorden! Echt helemaal anders als in Antwerpen waar iedereen spontaan naar zijn blad kijkt als de prof een vraag stelt aan de aula..
Ondertussen ben ik ook ingeschreven om te sporten! Driewerf hoera! Dat heeft me dus twee dagen gekost.. Dinsdag stond ik daar mooi met al mijn documenten, maar blijkbaar had ik nog een extra attest nodig dat officieel zei wanneer ik les had. Dat attest zou ik echter pas ten vroegste vrijdag krijgen, en er was nog maar één plaats om ballet te doen. Ik wou dus echt die plaats, want tegen vrijdag zou iemand anders die al lang ingepakt hebben hé. Maar ook al wist ik zeker dat ik geen les had op het balletmoment, ik mocht mij daar niet voor inschrijven, want: regels zijn regels! En Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als ze die niet braaf zouden volgen... Hier heb je echt voor alles een bewijs van god weet wat nodig! Dan ben ik dus twee keer op en af gelopen naar het Erasmusbureau om toch te zagen voor een attestje, want ik kon - ocharme ocharme- niet sporten. De zielige ogen hebben het uiteindelijk klaargekregen, en woensdag mocht ik me dan toch inschrijven! Dus vanaf nu mag ik meedoen aan danse classique en danse contemporaine Deze laatste les heb ik al meegedaan, en dat was al supertof!
Als ik dan geen Franse studenten leer kennen, gooi ik me wel op een ander marktsegment: buitenlanders. Ik heb hier in het Maison des Belges al veel nieuwe mensen ontmoet (uiteraard bijna allemaal Belgen ), en via een soort studentenorganisatie voor vreemde studenten heb ik ook mensen van andere landen leren kennen. Met hen ben ik onder andere vrijdag uit geweest en zondag met een paar anderen naar een vlooienmarkt gegaan (ik dacht dat dat klein zou zijn, maar dat was gewoon de Meir in souks-vorm!), en naar Montmartre. Zaterdag heb ik door Le Marais gewandeld en vreemde dingen gezien. Ineens wandelden wij tussen mensen die doodstil stonden in een bevroren positie, en zo'n twee minuten later beginnen die allemaal samen bellen te blazen..!? Dat bleek dan een toneelgroep te zijn, dus zetten we onze tocht verder tot we plots midden in een betoging stonden! Veel drukte en allemaal vreemde mensen, tot we de slogans begrepen: dat was de betoging van de transseksuelen! Je kan het je zo gek niet bedenken of het liep ertussen. Zelfs mensen die er halfnaakt met hun bortsen bloot over straat liepen! Achja, daarvoor zijn we naar Parijs gekomen en niet naar een boerengat in Frankrijk zeker he? Hier kan je je dus blijkbaar aan zo'n dingen verwachten
Ziezo, dat is het voor vandaag. Ik heb gehoord dat er al klachten zijn over het tempo waarop mijn berichtjes elkaar opvolgen.. Welnu, aan al die mensen: je zou is moeten weten hoeveel werk ik hier heb Maar klachten kunnen persoonlijk bij mij gemeld worden en zullen in de mate van het mogelijke opgevolgd worden Kus uit Parijs x
Sinds deze avond ben ik in Parijs, voor echt, voor altijd (tot Kerst dan toch ). Vanaf nu zien jullie mij in de weekends dus niet meer. Op vraag van zovelen heb ik deze blog gemaakt, we zien wel hoe lang ik iemand hiermee kan boeien en mezelf kan opleggen te schrijven Aan de vooravond van m'n eerste schooldag is er nog niet zoveel spectaculairs gebeurd, maar voor diegenen die ik niet meer gezien/gehoord heb de laatste tijd: een korte uiteenzetting van de voorbije twee weken. Sinds 25 september ben ik een trouwe Thalysgebruiker en pendelde ik reeds 3 keer op en af naar Parijs, iets wat ik te danken had aan de 'goede' communicatie vanuit Frankrijk naar hun buitenlandse studenten toe. Dit blijkt het land toch te typeren: als ze eens iets laten weten, is het niet op jou van toepassing, of krijg je op het laatste moment te horen; en van time management hebben ze hier zeker nog niet gehoord. Dat leidt dan weer tot één chaos bij de inschrijvingen, waar ik deel mocht uitmaken van volgend tafereel: een stuk of 60 Erasmussers lopen als kiekes zonder kop door een lokaal, niet begrijpend wat er van hen verwacht wordt, en dit allemaal terwijl ze luidkeels naar hun vrienden aan de andere kant van de klas roepen, uiteraard ieder in zijn eigen taal. Tot iedereen plots op hetzelfde idee komt: laten we het aan een van de Fransen vragen die vooraan zitten, die zijn er tenslotte om ons te helpen! Waarop die Fransen uit hun krammen schieten en ons terug willen laten gaan zitten, waarna alles terug van voren af aan begint. Van een soep gesproken! Bon, na zo'n dikke twee uur was ik dan toch ingeschreven voor het volle één vak! Nog vier te gaan dus Maar da's werk voor volgende week. Ondertussen ben ik ook al volwaardig student aan de Sorbonne, een proces dat meer gedisciplineerd verliep, hier hadden ze dan ook bewakers aangesteld om orde op zaken te stellen Sinds woensdag mocht ik op mijn kot, ziet er echt goed uit! M'n kot in Antwerpen wil ik al niet meer terug Nu, volgens een meisje dat ik in de keuken zag, heb ik wel een van de kleinere kamers. Misschien moet ik dan maar niet gaan zien naar de andere, want dan ben ik waarschijnlijk niet meer tevreden met de mijne Als ik eens tijd heb en mijn kamer op orde heb gesteld (ja, er is nu al rommel! ik ben hier nog geen vijf uur..), zal ik eens een foto nemen en is zien of ik die hier op dat blogje gesmeten krijg Bon, genoeg voor vandaag! Tegen volgende week zal ik hier wel al iets nieuw neergeschreven hebben dus als je zin hebt, kom je tegen dan nog maar eens kijken Zoen x
En dan vragen sommigen zich af waarom ik me hier nooit verveel.. 
Zeg nu zelf, kasteelvrouw, het zou me staan! 
