We kregen de vraag of we buiten reizen ook nog stage deden in Chili ?
Hoe verloopt een doordeweekse stagedag voor ons:
6u45: de wekker van Sté loopt af
6u46: de wekker van Sarah loopt af
6u48: de wekker van Stijn loopt af
6u50: Sté staat op
6u54: Sarah rolt uit haar bed
7u03: Stijn komt uit zijn kamertje gestommeld
Er wordt vlot en minder vlot opgestaan, gedoucht en ontbeten.
7u45: we trekken de deur van ons taarthuisje achter ons dicht en gaan te voet naar het hospitaal.
Aangekomen in het hospitaal gaan we zo een beetje onze eigen weg, Stijn gaat naar het vierde verdiep, voor het moment staat hij op den ARO, dat is de hospitalisatie en consultaties van risicozwangerschappen (alto riesgo obstetrica). Sté en Sarah houden halt op het derde verdiep, op de afdeling pediatrie. Sté gaat toeren met Dr. Bahamondez en Sarah met Doctora Miguel. Na de tour gaan ze elk naar de polikliniek voor consultaties.Meestal zijn de consultaties rond 11u wel afgelopen.Dan kunnen ze ofwel nog bij een andere dokter consultaties volgen, dingen opzoeken in (spaanse!) boeken, of artikels lezen voor het stagewerk.
13u: We komen samen voor het middageten. Er wordt afgewisseld tussen kip met rijst, spaghetti met brokken, en taart van patatten en eiers. Er is altijd nog een kommetje groentjes bij en een stukje brood.Als dessert is er meestal iets flan-achtig.Ze hebben dat hier in alle kleuren en geuren Heel gevarieerd dus!
Daarna maken we meestal nog een kleine wandeling door de stad. (We hebben zo onzen vasten bank waar we van de zon genieten en leegaarden)
14u: Stijn gaat steevast naar de preparto om zwangere vrouwen en hun bevalling op te volgen (enfin, hij bekijkt vrouwen in arbeid, waarna 2 chileense bastards de bevalling voor hun rekening nemen). Sté en Sarah wisselen wat af, de ene namiddag op kinderurgenties, de andere namiddag op kinderchirurgie, en als dat er niet is, gaan we ook naar de preparto en parto. (zelfde scenario als bij Stijn)
17u: de werkdag zit erop
s Avonds gaan we dikwijls naar ons staminternetcafé, doen wat inkopen (comissies) en als we kunnen zorgen we dat we om 20u in het gymnasium zijn voor de spinning, daar treffen we meestal ook Marcella (zus van Cristian Mellado) en haar man Cristian aan, samen met Cristian zelf. Eventueel spelen we nog een partijtje squash met hen. (Vamos, vamos, vamos!!!)
We fietsen terug naar huis, eten nog iets (of meer dan iets) en gaan slapen, om fris te zijn voor de volgende dag!
Voor het moment zijn er ook nog twee studenten van Santiago op gynaeco, waardoor wij op de preparto nog niet zoveel kunnen doen (cfr supra), maar volgende week zijn ze weg
Op pediatrie hangt het ook zo een beetje van onszelf af, we mogen wel veel ausculteren enzo, maar we zouden evengoed een hele dag op een stoel kunnen zitten, er is niemand die ons echt op sleeptouw neemt. Maar we mogen niet klagen, nu we ook al wat mogen meehelpen bij de kinderchirurgie wordt het wel al wat gevarieerder.Stijn volgt s ochtends den toer op den ARO met de doktoors en gaat dan naar de polikliniek van de ARO, waar er dus concultaties doorgaan.Zijn functie bestaat er vooral in de zwangere ladies den onderzoekstafel te laten bestijgen en vervolgens ulderen buik te betasten, bemeten, en beluisteren.Als het efkens kan pikt hij nog snel nen tacto (toucher) mee. Van den uitleg van Dra. Diaz snapt hij genen snars, maar hij leerde reeds vlotjes de schijn hoog te houden en instemmend te knikken en te hummen.
Voila, zo zien onze dagen er hier in de week uit.We kunnen ons best wel bezig houden.Van de weekends maken we optimaal gebruik om chili in al zijn pracht te ontdekken.
Hier ons verslag van een alweer supergeslaagd weekend :
Vrijdag hebben we een halve dag gewerkt, aja, want we moesten in de namiddag de bus nemen naar Pichilemu, het surfersparadijs We moesten eerst de bus nemen van Curicó naar San Fernando en dan een andere bus van San Fernando naar Pichilemu, alles samen zon goede 4 uur reizen. En we hadden de beste bus uitgepikt, want op die bus zat een vrouw samen met haar drie dochters, en toen die hoorde dat we niet goed wisten waar we gingen kunnen overnachten in Pichilemu, bood ze aan om bij haar te blijven slapen. We zijn op haar aanbod ingegaan, en dit bleek de beste keuze. Het huisje was klein, maar gezellig, wij kregen elk een bed aangeboden (zij ging wel met haar dochters het dubbelbed delen). We hebben samen iets gegeten, en dan gaf ze ons de sleutel van haar huisje zodat we konden weggaan en toekomen wanneer we maar wilden. Die avond hebben we dan allen samen nog een wandeling gemaakt door Pichilemu (dit is eigenlijk een klein badstadje, redelijk touristisch, en vooral gekend voor zijn surfers), zo konden we de zee al eens voelen en ruiken, het was al wat donker om ze goed te kunnen zien. Erna hebben we heerlijk geslapen.
De volgende dag zijn wij drie erop uit getrokken. Eerst een beetje langs het water gewandeld, en dan uiteindelijk toch beslist om te gaan surfen. Stijn was hiermee niet aan zijn proefstuk toe, voor Sarah en ik was dit echter de eerste keer. Sarah en ik beslisten dan ook om een surfpak en plank te delen zodat we konden afwisselen. Het was wel superleuk, maar supermoeilijk. Gelukkig waren de golven geen 6 meter hoog, zoals ze soms kunnen zijn daar. Het waren golven van 1 à 1,5 meter, goed voor beginnelingen. Stijn heeft menig golf onder zijn surfplank kunnen bedwingen, Sarah en ik hebben dit ook geprobeerd
s Avonds zijn we dan nog iets gaan eten en nog iets gaan drinken, en moe van zon, zee en water gaan slapen.
De volgende dag drie roodhoofden (en twaren geen indianen) staan op, aiaiai. We besloten het weekend af te ronden met een goede strandwandeling. Een straathond vergezelde ons op onze tocht, precies alsof we hem al jaren kenden. Toen we terugkeerden van onze wandeling kregen we nog elk een aandenken van de drie zusjes (Maria Catalina, Maria Loreta, Maria Jesus), we waren superontroerd We kregen het telefoonnummer van de moeder zodanig dat als we nog eens wilden terugkomen naar Pichilemu, we gewoon bij haar thuis in San Fernando de sleutel konden gaan ophalen!!!!
We keerden met een warm hart terug naar ons taarthuisje.
