Hier ons verslag van een alweer supergeslaagd weekend :
Vrijdag hebben we een halve dag gewerkt, aja, want we moesten in de namiddag de bus nemen naar Pichilemu, het surfersparadijs We moesten eerst de bus nemen van Curicó naar San Fernando en dan een andere bus van San Fernando naar Pichilemu, alles samen zon goede 4 uur reizen. En we hadden de beste bus uitgepikt, want op die bus zat een vrouw samen met haar drie dochters, en toen die hoorde dat we niet goed wisten waar we gingen kunnen overnachten in Pichilemu, bood ze aan om bij haar te blijven slapen. We zijn op haar aanbod ingegaan, en dit bleek de beste keuze. Het huisje was klein, maar gezellig, wij kregen elk een bed aangeboden (zij ging wel met haar dochters het dubbelbed delen). We hebben samen iets gegeten, en dan gaf ze ons de sleutel van haar huisje zodat we konden weggaan en toekomen wanneer we maar wilden. Die avond hebben we dan allen samen nog een wandeling gemaakt door Pichilemu (dit is eigenlijk een klein badstadje, redelijk touristisch, en vooral gekend voor zijn surfers), zo konden we de zee al eens voelen en ruiken, het was al wat donker om ze goed te kunnen zien. Erna hebben we heerlijk geslapen.
De volgende dag zijn wij drie erop uit getrokken. Eerst een beetje langs het water gewandeld, en dan uiteindelijk toch beslist om te gaan surfen. Stijn was hiermee niet aan zijn proefstuk toe, voor Sarah en ik was dit echter de eerste keer. Sarah en ik beslisten dan ook om een surfpak en plank te delen zodat we konden afwisselen. Het was wel superleuk, maar supermoeilijk. Gelukkig waren de golven geen 6 meter hoog, zoals ze soms kunnen zijn daar. Het waren golven van 1 à 1,5 meter, goed voor beginnelingen. Stijn heeft menig golf onder zijn surfplank kunnen bedwingen, Sarah en ik hebben dit ook geprobeerd
s Avonds zijn we dan nog iets gaan eten en nog iets gaan drinken, en moe van zon, zee en water gaan slapen.
De volgende dag drie roodhoofden (en twaren geen indianen) staan op, aiaiai. We besloten het weekend af te ronden met een goede strandwandeling. Een straathond vergezelde ons op onze tocht, precies alsof we hem al jaren kenden. Toen we terugkeerden van onze wandeling kregen we nog elk een aandenken van de drie zusjes (Maria Catalina, Maria Loreta, Maria Jesus), we waren superontroerd We kregen het telefoonnummer van de moeder zodanig dat als we nog eens wilden terugkomen naar Pichilemu, we gewoon bij haar thuis in San Fernando de sleutel konden gaan ophalen!!!!
We keerden met een warm hart terug naar ons taarthuisje.
Dinsdagavond zijn we samen met 2 studenten geneeskunde van hier naar een voetbalmatch op groot scherm gaan kijken, ambiance!!! Chi-Chi-Chi Le-Le-Le...colo-colo de Chile!!!!!! (colo-colo was de naam van de voetbalploeg.)
Woensdag: Shakira!!!!!!!!! Samen met Cristian Mellado en wat vriendinnen van hem en die hun kinderen, allemaal samen met de bus naar het nationaal stadion van Chili in Santiago voor het concert van Shakira: We hebben 5 uur staan aanschuiven en wachten onder een verschroeiende zon, maar twas de moeite waard! Twas machtig, een bomvol stadion, veel sfeer, meebrullende Chilenen, heel sjiek we!!!!
naast reizen en genieten moeten we ook elke dag naar het ziekenhuis: el hospital base de Curicó. Hier is er een groot onderscheid tussen de´clinica` (voor de rijke mensen) en het ´hospital´(voor de gewone mensen). In de clinica zijn de dokters supervriendelijk en is het ziekenhuis nieuw, hygiënisch en verzorgd. Het hospitaal is oud, ziet er vuil uit en de dokters zijn er minder vriendelijk tegen de patiënten. Wij volgen eigenlijk stage in het hospitaal, en das wel interessant. Alcogel gebruiken ze hier niet, telkens de handen wassen tussen de patiënten. Diagnose is vooral gebaseerd op een goed klinisch onderzoek, labo's en foto's kosten immers veel geld, het wordt wel gedaan, maar zo weinig mogelijk. Sarah mocht vandaag efkes meehelpen in het operatiekwartier en zei dat het helemaal anders was: De appendix-operaties worden hier allemaal open gedaan, de deuren kan je niet met de voeten opendoen, schrobben gebeurt hier zeker, maar je moet de pot zeep telkens in je hand nemen... Het is dus zeker een ervaring om te zien hoe geneeskunde ook goed kan gebeuren zonder die overdaad zoals in België.
Groetjes, wulder (wijle voor de niet Wset-Vlamingen)
Na minder goed nieuws uit Pamel zijn we toch goed aangekomen in Santiago.De familie Mellado kwam ons phalen.We zijn dan in Santiago gaan ronddwalen.Er is daar een berg van waaruit je een prahtig zicht hebt op Santiago.Echt wel de moeite.
sAvonds was er BBQ bij de familie Mellado. Superlekker ! De familie Mellado bestaat uit : Cristian en Marcella en nog zussen en broers en dan hun ouders. Cristian woont nog bij zijn ouders en daar was dus de BBQ. Marcella is ook getrouwd met een cristian en van die zijn ouders huren we een huisje.
Maandag zijn we op verkenning geweest in Curico en hebben we wat inkopen gedaan. Curico is een heel mooie stad.t Is heel anders dan in België.Ze werken niet echt in de hoogte.Daardoor heb je ook niet het gevoel in een stad te zitten.s Avonds zijn we naar een marginaal cafe geweest. Man man man.Er hing wel een poster met bieren uit België.Vandaar dat we daar zeker eens moesten langsgaan.
Dinsdag zijn we naar een wijngaard geweest.Amaai, sjieke dinges daar.Natuurlijk hebben we ook wat geproefd he.In de namiddag hebben we nog wat papieren in orde gemaakt .
Woensdag: onze eerste dag int ziekenhuis: curso de transmission vertical de VIH.We hadden ook oñ hlaf 9een afspraak met de dokter die voor ons verantwoordelijk is maar de matronnen = vroedvrouwen zeiden dat daar de volgende dag ook nog tijd voor was. Wij dus naar diene cursus.
Donderdag kregen we dan wel onder ons voeten dat gans de directie om half 9 op ons aan het wachten was.Tja, die matronnen he.Enfin we zijn dan vrijdag bij de directeur gewwest dus dat is ook in orde:Donderdag eerste echte werkdag.Stijn op gynaeco en Ste en ik op Pediatrie. De taal is wel redelijk moeilijk.Ze praten redleijk snel.En we moeten zelf veel initiatief nemen als ze iets willen zien of doen. Ma goed we doen ons best.
Vrijdag was er weer een cursus over infectiziekten int ziekenhuis.
Dit weekend hebben we een bezoekje gebracht aan Vichuquen.We zijn er met de bus naartoe gereden:een heel avondtuur.Ma goed we zijn er geraakt.Maar we zaten daar wel in een gat zenne
Er was een heel groot meer:En daar hebben we natuurlijk een frisse duik in genoñen.Twas een enrom mooie plek.Stijn en ste hebben niet zo goed geslapen maar ik wel zenne.Enfin nu zijn zed us terug.Het internet gaat bijna uitvallen.Tot de volgende!
Op 11 november vertrekken wij naar Curicó. We gaan ons best doen om af en toe op deze site een berichtje achter te laten. Zo kunnen jullie volgen hoe het met ons gaat en wat we daar allemaal uitspoken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
