De ouders van Sarah en de ouders van Cristian hebben elkaar gevonden : woensdag waren we uitgenodigd om een glaasje te gaan drinken bij de ouders van Cristian en de donderdag trakteerden de ouders van Sarah ons en de familie Mellado op een etentje…Allemaal heel gezellig en fijn…maar wie moet er de dag erna telkens weer op post zijn ?????

Vrijdagnamiddag regelden we onze vluchtdatum voor onze terugkeer naar België, we vertrekken vrijdag 9/03 en komen zondagmorgen 11/03 aan in België.

De zaterdag hebben we eerst lekker lang uitgeslapen, en zijn dan stillekesaan vertrokken naar Los Queñes, onze weekendbestemming. Los Queñes behoort tot de Precordillera (het voorgebergte, nog voor de echte Andes). We namen een mini-bus, beetje te klein voor de benen van Stijn, en na een goed uurtje sjeezen, kwamen we aan in het mini-dorpje (nog kleiner dan Wervik!, ongeveer ter grootte van down-town Rollegem). We gingen op zoek naar een plekje om onze tent op te slaan, wild kamperen of toch de camping? Toen we er niet uit geraakten gingen we eerst info vragen over het raften, de man van het raften (we noemden hem scarface owv een groot litteken in het gezicht, hopelijk was dit niet door het raften?) wist nog een andere camping zijn (de zijne vaneigens), het bleek net dat te zijn wat we zochten. Het was een kleine camping (nog niet helemaal af), maar heel rustig, aangezien we er de enige kampeerders waren, en mooi gelegen. We sloegen er onze tent op, bestelden het raften voor de volgende dag, en gingen op stap. We genoten van de prachtige natuur en rustige omgeving. Een camion-chauffeur stopte naast ons en begon spontaan te babbelen. Moe en hongerig gingen we op zoek naar iets om te eten, de ouders van Sarah die ook een dagje naar hier waren geweest hadden gegeten in een hotel, na wat zoeken vonden we het hotel en aten daar (ze waren precies wel niet voorbereid op Belgen, want we konden kiezen tss drie gerechten en water hadden ze niet in huis, gelukkig bestaat er zoiets als een goed glaasje rode wijn…). We besloten te gaan slapen. Aangekomen op de camping zochten we onze weg in het donker naar de tent. Gezellig in de tent, maakten we onze bedjes (matjes) klaar, pyjama aan…Sarah beweert plots dat er iets tegen de binnentent zit te duwen. Stijn en Sté lachen het weg, bij Sarah zou zelfs een spinnetje tegen de tent kunnen duwen, tzal wel niets zijn…Sté besluit haar schoenen binnen te zetten, de zaklamp gaat uit om geen insekten aan te trekken, Sté steekt haar hand uit de tent…en voelt plots iets harigs en warms…ze trekt haar hand snel weer binnen en roept…een beest, er zit hier een beest!! De tent gaat weer dicht. Tis efkes stil van’t verschot, wat kan dat zijn? De zaklamp gaat weer aan en we kijken in de voortent, daar zit het…een katje!!! Fieoew…wat een avontuur.

De zondag gingen we eens vroeg opstaan om met nen frissen kop te gaan marcheren door het ruige landschap.  Sté zette dus haar wekker ten achten, en met een ongelooflijk fris hoofd kropen we er tegen te negenen uit.  De tent bleek toch niet op een denderend vlakke ondergrond gezet te zijn.  Van vroeg in de ochtend bleken de lokale, ongelooflijk (tegen)stekende insecten al ferm in de weer te zijn.  We klopten rustig in het rond, maar aangezien die lieve “dazen” op de geur van adrenaline blijken af te komen, werd het er enkel erger op.  Tijdens de wandeling bemerken we een versleten busje met bovenop een raftboot en wisten al vlug aan wat ons te verwachten.  Een ferme wandeling en enkele boterhammen met “skellekes” later was het moment aangebroken om ons in het avontuur te storten.  We begaven ons naar de plaats van afspraak, en tijdens het consumeren van een anderhalve liter cola (kleiner was er niet te koop) merkten we achter een gammel poortje een lekke raftboot op.  Dit bleek inderdaad de onze te zijn en een poos later werd deze dan ook op de uitgebrande Ford minibus van het jaar ‘71 gemonteerd.  We waren er uiterst gerust in.  Het busje, met ons op de achterbank en Scarface achter het stuur begaf zich richting vertrekplaats.  Ondertussen pikte Scarface zijn vriend “”Gonzalo”, bij ons eerder gekend als “Jezus”, op.  De man was getooid in ongewassen outfit, herstelde strohoed en menig schelp rond de hals.  Jezus bleek 1 van de twee gidsen te zijn, Scarface de andere.  We sleurden aan boten, peddels, sprongen over stenen tot onze boot in het water lag.  Na de laatste beetjes lucht in de boot te blazen (cfr lek) kregen we nog een spoedcursus van hoe te overleven als je in het woeste water terecht kwam.  Onze gerustheid groeide zienderogen.  Sté en Stijn kregen het zitje voorin aangeboden met zicht op golven.  Sarah vergezelde een Chileense griet op de middenbank en Scarface hield achterin alles onder controle.  Na tien meter varen, begrepen we waarom onze kleren tegen een spatje moesten kunnen.  De ene golf na de andere werd zonder veel moeite bedwongen.  Maar wat bedoelde die Scarface toch de ganse tijd met “Izquierdo abajo!”, “Derecho adelante!” “Con fuerza equipo!”???  Wonder boven wonder geraakten we een uurtje later heelhuids uit het water en hadden we er weer een avontuurtje van formaat opzitten.  Wat jammer dat Stijn geen vers polootje meegepakt had op de reis.  Hij besloot dus maar om verder zijn pyjamatruitje te dragen, wat een verrassende combinatie bleek te zijn met een trekkingbroek.  We aten nog vlug een pizzatje en beslisten de micro (minibus) terug huiswaarts te nemen.  De micro liet nogal lang op zich wachten en we verzonnen al scenario’s van ons in de laadbak van een pick-up, maar uiteindelijk kwam de langverwachte bus dan toch en bemachtigden we een plaatsje.  Het weekend was weer goed geweest en we sliepen als roosjes. 

11-01-2007 om 22:22 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah