Deel 1

Vrijdag was het dan eindelijk zover, we vertrokken op reis! We vulden onze trekrugzakken (de bedoeling was om niet teveel mee te nemen, kwestie van gewicht, uiteindelijk hadden we toch de helft van ons huishouden mee), namen de bus naar Santiago en daar een andere bus naar de luchthaven. In de luchthaven checkten we onze bagage in, aten nog een hap en kropen op de vlieger. Het was toen reeds middernacht. Iedereen installeerde zich, koptelefoontjes werden getest, hoofdkussentjes achter de hoofden geplaatst, toen plots de steward meldde dat er een klein probleempje was met het vliegtuig, we moesten er weer allemaal van. Efkes wachten aan de gate op een ander vliegtuig. Een goed uur later dan voorzien hingen we dan toch in de lucht, hopelijk was het niet de gewente van chileense vliegtuigen om probleempjes te hebben. Vroeg in de ochtend landden we in Punta Arenas, het meest zuidelijke stadje van Chili, we namen een taxi naar het centrum en hoopten vlug een bus te vatten die ons naar Puerto Natales kon brengen. Ondertussen wandelden we even naar het water en tuurden wat rond, en wat zagen we…een honderdtal pinguins zat wat verder op een staketsel, met het blote oog waren ze niet zo goed te zien, maar gelukkig had ons Franske een verrekijker mee. Jaja, we waren het zeker, daar zaten pinguins. Een lokale hiphopper probeerde ons nog wat stuff te verkopen en leerde ons wat lokale slang. Uiteindelijk regelden we een bus om 9u15. En wie wou er die bus ook, de 2 (2 van de 3) chicas van Santiago, zij deden een soortgelijke reis. Samen dutten we wat onderweg naar Puerto Natales. Daar aangekomen splitsten reeds onze wegen, de chicas gingen op zoek naar de vader van ene, wij op zoek naar een bus die ons naar onze bestemming zou kunnen brengen. We vonden de bus, en hadden nog efkes tijd om een hapje te eten en wat inkopen te gaan doen. Een gasbonbonnetje kregen we echter niet meer te pakken aangezien de winkels over de middag gesloten waren. Geen probleem, we gingen naar een park waar vooral gekampeerd wordt, daar verkopen ze dat zeker, anders zijn ze slecht bezig! Na weer een 3-uur durende rit kwamen we eindelijk aan aan het park, het nationaal park Torres del Paine. We betaalden onze entree (voor Franske ietske duurder dan voor de rest, aangezien hij geen Chileen is) en namen nog een laatste keer een busje dat ons naar onze eerste camping bracht. Onderweg moesten we wel even uitstappen om veilig over een brugje te geraken. De camping bleek een voltreffer, gras als ondergrond, een rooster om te bbq’en en houtblokken voor een nachtelijk vuurtje. Terwijl de meisjes de tenten opzetten, gingen de jongens op zoek naar een gasbonbonnetje, de meisjes aveceerden vlotjes, de jongens minder, ze werden van het kastje naar de muur gestuurd, maar kregen geen gas te pakken, als troost hadden ze dan maar een flesje wijn gekocht. De vrouw van de camping kon ons dan uiteindelijk toch nog een gasdingske bezorgen, we waren gered! Onze eerste avond in het park werd best gezellig met een soepje en choripan (worstenbroodje) en een flesje wijn rond ons vuurtje. We gingen op tijd slapen, want morgen was een nieuwe dag…

Redelijk vroeg sprongen we uit de veren, de nacht was koud geweest, maar we hadden er zin in! Er stond een goede wandeling van een 8-tal uur op het programma. Na een stevig ontbijt begonnen we aan onze tocht door de prachtige natuur met als doel de drie torres van dicht te aanschouwen. De klim testte onze conditie en de knieën van ons Franske. We hielden af en toe halt om wat snelle suikers naar binnen te werken of om plaatjes te schieten. Na de eerste 2 uur bereikten we de refugio El Chileno, wij gingen verder. Na nog een uur kwamen we aan de campingsite El Mirador, tijd voor een plasje. Nog een uurtje stappen naar de Mirador (uitkijkpunt vertaald). Het werd nog een heuse klim over rotsen, de knieën van Franske kraakten, maar we gaven niet op. De beloning was dan ook prachtig, plots zagen we ze staan, de drie torren met aan de voet een meertje, toch wel een prachtig stukje natuur. Aan de voet van de torren aten we onze almuerzo, we rustten wat uit, en namen natuurlijk voldoende foto’s. Er stond ons nog een goede wandeling naar beneden te wachten. Bij het dalen had Sté wat meer problemen, haar prehistorische bergschoenen bleken niet veel grip meer te hebben en ze belandde vele malen bijna en op haar poep. Terug aan de Chileno bestelde we ons een fles sprite en genoten van de zon. Na nog een kleine 2 uur stappen kwamen we terug aan de camping, we kochten een lokaal winkeltje nog vlug leeg van brood. ’s Avonds namen we een doushke met lauw water, we sprokkelden wat hout en bereidden weer een heerlijke maaltijd, hetzelfde als de dag ervoor. Moe maar voldaan gingen we slapen.

Die morgen werden enkele van ons gewekt door iets dat tegen hun hoofd bewoog, bij het openen van de ogen bleek dat het een wand van de tent was die moest vechten tegen een hevige wind, de tent won gelukkig. Vandaag stond er ons een 4-uur durende wandeling op het programma naar de volgende camping. We aten een ontbijtje, kraamden de tenten op en gingen goed beladen op pad. Het werd een lichtere tocht dan de dag ervoor, hoewel we zelf zwaarder geladen waren. We kwamen voorbij prachtige meren, het uitzicht was zoals de dag ervoor onbeschrijflijk. In de verste verten geen huis of mens te zien, tenzij stevige wandelaars zoals wij! Na een 2 uur wandelen stopten we voor onze almuerzo, we zochten een plekje uit de wind met ons poep in de planten. En nog een goede 2 uur later bereikten we de camping Los Cuernos. Waar gingen we onze tentjes opzetten? Het werd een ware zoektocht, op het grasveldje leek het ons ietsje te vol, in het bos ietsje te vuil, ach, daar was er een geschikt plekje, uitzicht op het meer, goede ondergrond, het leek ons perfect en we gingen aan de slag, toen de laatste piketten er bijna inzaten kwam de kok van de refugio op ons afgelopen, we moesten daar weg, wanr dat was de plaats voor de paarden. We stonden even paf, tja, er zat niets anders op, we braken de tenten weer af en zochten opnieuw een plekje. Na wat zoeken en overleggen vonden we 2 plaatsjes, we beslisten om alle vier samen in de grote tent te slapen, de andere werd bagagetent. Van al dat tsjoolen hadden we honger gekregen, we namen ons gasevuurtje en de gamellen en zochten een plekje uit de wind tegen de muur van de refugio. We zagen hoe gezellig het binnen leek te zijn en besloten het vuurtje binnen te gebruiken en zo ook van de warmte te kunnen genieten. We bestelden zelfs een ontbijtje voor de volgende morgen. Terug in ons tentje kleedden we ons warm voor de nacht, kropen dicht tegen elkaar en vielen algauw in een diepe slaap.

Een beetje gekraakt werden we wakker, klaar voor een nieuwe dag.  De avond voordien hadden we een ontbijdje besteld, dus gingen we daar eens vlug werk van maken.  Die mannen gingen het geweten hebben, want we waren van plan om onze 4500pesos optimaal te benutten.  Een echt feestmaal was het niet maar we voelden ons toch gesterkt om verder te trekken.  Tijdens het ontbijd bekeken we nog eens neerbuigend de pseudo-avonturiers met opgetrokken kousen, die overnachtten in de refugios en maakten ons in gereedheid om tenten af te breken.  Stil hoopten we nog dat de campingwachter ons niet zou opmerken en dat we zo zouden kunnen wegsluipen van de erbarmelijke camping, maar helaas, op de valreep had hij ons te grazen.  Die dag zou de minst zware dag van alle worden volgens het plan.  Het viel inderdaad opmerkelijk goed mee.  Enkel een wild gutsende rivier kon ons verschroeiende tempo een beetje stuiten.  Deze noopte zelfs om de zwaksten onder ons (lees voorzichtigsten) eventjes blootvoets te waden door het ijswater.  Verder kwamen opeens paarden van achter de hoek aangegleden op de steile gladde ondergrond, maar ook dit kon ons niet tegenhouden om verder de pees erop te leggen en ook wel wat te genieten van de prachtige zichten.  We bereikten al gauw camping Italiano, wat betekende dat we halfweg de dagtocht waren.  Hier lieten we de camino naar Valle Francés links liggen (eigenlijk rechts), vanwege tijdsgebrek.  Wonder boven wonder kruiste het pad van de 2 Santiago chicas het onze net hier op een hangbrug boven een weerom wild gutsende rivier.  We praatten nog wat bij en vervolgden verder onze tocht.   Deze keer was onzen almuerzo uiterst schaars, met name een müsli-reep met een schelleke salami en een soepje.  Het eetplekje was echter uiterst pittoresk, weliswaar had een kolonie termieten voor ons ditzelfde plekje voor ons ontdekt.  Een uurtje later hadden we uiteraard opnieuw een hongertje, maar vooruitdenkend als we zijn hadden we een koekje gespaard voor tijdens de zware momenten.  Weerom kozen we een pitoreske plaats, ditmaal in gezelschap van een muis die verdacht veel geleek op een hanta-virus dragende soort.  Cuidado dus!  Een tijdje later bereikten we vlotjes de volgende camping, zetten we onze tentjes op en trakteerden we ons op een avondmaal, uiteraard terecht na zo´n hongerige dag.  De pot schafte kalkoen met pure en een sausje, aangevuld met een portie rauwe groentjes en dergelijke.  We genoten nog een beetje na, maar legden ons hoofd algauw te rusten, vermits de volgende dag eentje van formaat beloofde te zijn. 

De vierde dagtocht  moest ons voeren van Lago Pehoe naar de gletsjer Grey.  Ons vertrek liet wat op zich wachten, gezien we kost wat kost een teken van leven wilden geven aan het thuisfront (geen gsm ontvangst) via een abominabele internetverbinding.  We ontbeten in de kiosk (soort keukentje) en vatten de tocht aan.  Francis hield steevast de verrekijker in aanslag, want vandaag zouden we puma’s spotten, dat was zeker.  Het wandelen ging vlotjes (zonder rugzakken en vol raadseltjes) en voor we het goed en wel beseften stonden we te turen naar de indrukwekkende gletsjer (weliswaar nog in de verte).  Sarah hield er vlotjes het tempo in en we brulden blijkbaar van het vaderland weg.  Dit vernamen we toch van twee West-Vlamingen die ons pad kruisten en ons reeds hadden horen komen van achter de berg.  Het deed goed om eens te kunnen keuvelen in het West-Vlaams aan het eind van de wereld.  Zij waren op een tweetal uurtjes van hun bestemming, wij op zes.  We berekenden dat we nog wel net voor zonsondergang thuis zouden zien te raken.  Aangekomen aan camping Lago Grey gingen we op zoek naar de weg op zowat aan de rand van de gletsjer te staan, maar dit bleken loze pogingen.  We besloten om eerst ons hart te versterken met een goede boterham met een skelle kaas op den mirador, met zicht op gletsjer en ijsschotsen.  Na enige omzwervingen in een bos vonden we dan toch de weg (pijnlijk steil) tot aan de gletsjer.  Even genieten, snel wat plaatjes schieten, een slok water en terug huiswaarts, want de tijd tikte verder.  De afdaling ging vlotjes (op enkele uitschuivers na) en rond 18u30 waren we al flink op weg naar onze puik opgezette tentjes.  Helaas, Sarah slaat zich voor het hoofd, want ze beseft plots dat ze haar buikzakje heeft laten liggen bovenop de uitkijkpost.  Inhoud: de pot, haren fotocamera en haar portefeuille (ons ganse hebben en houden dus).  Koelbloedig beslissen de mannen van het gezelschap om het beste uit hun kuiten te persen en het buikzakje als de bliksem te gaan halen, goed beseffend dat ze zonsondergang onmogelijk konden halen.  Ze schransten nog vlug wat restjes voorraad op en vertrokken aan een verschroeiend tempo.  Elke voorbijganger werd aan een kruisverhoor onderworpen over een buikzakje bovenaan de berg.  Elk van hen had het zien liggen, maar niemand had het durven aan te roeren.  Onze hoop groeide zienderogen en aangekomen bovenaan bleek het inderdaad nog steeds onaangeroerd.  Vreugdekreten wonnen het op kreuntjes van vermoeidheid.  We babbelden wat met een “lokale Israëliet”, maar tijdverlies konden we nu wel missen als kiespijn en dus kozen we het hazepad.  De tegengangers van zo-even werden al gauw voorbijgestoken en de ene druivesuiker na de andere moest eraan geloven.  We hadden immers nog een goede vier uur voor de boeg en het was ondertussen reeds bijna 20u.  Tijd voor een rustpauze was er niet wat elke pas met daglicht (desnoods schemerduister), was er een minder in het donker.  Het bleef ongezond lang schemeren, dus was er volgens  Francis ook geen enkele reden om enkele seconden te verliezen voor een slok water.  Wellicht lagen ganse horden puma’s ondertussen likkebaardend op de loer en cirkelden er tientallen condors boven onze hoofden.  De piellamp die we hadden meegenomen bleek eigenlijk meer een vals gevoel van veiligheid, want daarmee werd de zichtbaarheid van stenen en kloven enkel nog slechter.  Ondertussen was de nacht ingezet en werd  ons oriëntatievermogen fameus op de proef gesteld.  Elk paaltje (herkenpunt) die we tegenkwamen werd vermeld, en zo slaagde we er toch in het rechte pad te bewaren.  De chicas die uiteraard vóór ons naar huis waren getrokken hadden goedbedoeld, doch totaal zinloos een briefje gelegd op de grond op een moeilijkere splitsing.  Ondertussen begon het ook wat te regenen, maar gelukkig zagen we in de verte reeds lichten van onze refugio.  Uitgeput, maar tevreden bereikten we de kiosk waar de vrouwtjes trouw een maaltijd hadden bereid (zoals het hoort).  Het oorspronkelijke plan om de volgende dag om 5u30 op te staan om ons verblijf af te sluiten met een fikse wandeling, ruimde plaats voor het plan om uit te slapen en luiweg de boot te nemen om 12u ´s middags.  Onze trip naar Torres del Paine zat erop en we namen de bus terug naar Puerto Natales, waar we gingen overnachten. We gingen al meteen op zoek naar een slaapplaats, we vonden een charmant hostalletje (mits wat afdingen) en besloten onszelf te trakteren op een verdiende warme maaltijd. Het interieur van ons restaurantje leek wat op een omgebouwd danscafé, maar goed, het eten smaakte! We hielden nog een klein pyjamafeestje op onze hostelkamer met chipkes en wijn, en toen onze ogen nog langer dienst weigerden, besloten we te genieten van onze echte bedden. Zzzzalig…

We hadden besloten op tijd op te staan, om optimaal te kunnen genieten (profiteren/roven) van het ontbijt. De disco-muziek bracht ons volledig in de goede mood, we namen afscheid van Puerto Natales, namen weer de bus naar Punta Arenas, we besloten niet rechtstreeks naar de luchthaven te gaan, maar ook nog een beetje rond te kuieren in Punta Arenas zelf. Daar aangekomen gingen we een hapje eten, we vonden een snackbar met veel keuze volgens de kaart, uiteindelijk bleek dat ze weinig van onze keuzes in huis hadden, de serveerster veranderde zelfs op eigen houtje de menu van Sté, want dat was veel lekkerder! En moh vint toch, wie kwam er plots binnengestapt, Amélie met haar vriend (cfr. Blogtekstje Pucón en Santiago), wat is de wereld toch klein! Erna gingen we op zoek naar onze pinguïns van de vorige keer. Deze keer gingen we ze van wat dichterbij bewonderen, en wat bleek…het waren totaal geen pinguïns! Gewoon wit-zwarte aalscholvers… Genoeg gezeverd, het was tijd om ons richting luchthaven te begeven! We namen een taxi en werden voor de deur afgezet, we hadden wel nog een kleine opdracht om ons plan voor deel 2 van de reis te doen slagen: we wilden afstappen in Puerto Montt, om dan vandaar terug te reizen naar Curicó. Een nee heb je, een ja kun je krijgen…met deze wijze woorden in ons achterhoofd stapten we af op een hostes. Op het eerste zicht leek ons plan te lukken, maar toen zag de hostes dat ons vliegtuig gewoonweg niet stopte in Puerto Montt, de ontgoocheling was groot. Dit betekende immers dat we naar Santiago moesten vliegen en vandaar weer een bus nemen naar Puerto Montt (zo’n 1000km weer naar het zuiden). De ene kon beter om met deze tegenvaller dan de andere, maar uiteindelijk zuchtten we allemaal eens diep en besloten er het beste van te maken. De vlucht verliep vlotjes, op het vliegtuig kwamen we Karolien en den Alex (een Santiago chica met haar vriend) tegen, ook zij hadden Torres Del Paine bedwongen en keerden nu terug.  Een goede drie uur later stonden we weer 2000km meer ten noorden van het land.

26-02-2007 om 22:50 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah  

In de week voor ons vertrek naar het zuiden werkte de een al wat meer dan de ander. Sté vertrok de dinsdag-avond reeds naar Santiago, want de woensdagmorgen zou ze haar Franske oppikken aan de luchthaven. Ze werd opgewacht door de chicas van Santiago, samen gingen ze een hapje eten en namen dan de taxi naar het huisje van de chicas. Hun huisje is best gezellig, maar  ligt in een gevaarlijke buurt van Santiago, van zodra het donker is, moeten ze een taxi nemen die hen voor hun deur afzet. Ondertussen maakten ook Stijn en Sarah er het beste van, gingen spinnen en bekeken een filmpje. De woensdagmorgen nam Sté afscheid van de chicas, maar wie weet zouden ze elkaar nog tegenkomen op reis, want allemaal gingen we toevallig dezelfde week naar Torres Del Paine. Sté  pikte haar Franske op en samen vertrokken ze naar Curicó, waar ze Stijn en Sarah ontmoetten die de hele dag flink hadden gewerkt. Cristian vervoegde ons algauw  en samen gingen we eten in den colo-colo, een restaurantje met typische chileense gerechten. Als afsluiter van de avond dronken we er eentje in de living-bar.

De donderdag leidde Sté ons Franske rond in het ziekenhuis, hij was onder de indruk. Sarah en Stijn werkten een halve dag want ’s middags gingen we allen samen op bezoek bij Dr. Muñoz, de kinderchirurg. We werden er warm onthaald en maakten een wandeling door de velden, leerden de gewassen van oa meloenen kennen, kregen nog een lekkere once en we namen de laatste bus terug naar Curicó. Daar plonsten we nog even in het zwembad van de Mellado’s, aten een lekker lasagne en leerden Franske de pisco sour kennen (‘beetje zuur, maar niet slecht’). We gingen op tijd slapen, want de vrijdag vertrokken we op reis!!!!!

26-02-2007 om 22:48 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah