Vorige week is er eigenlijk niet zo heel veel spectaculairs gebeurd in het verre Chili, hoewel Donderdag namiddag hadden we een afspraakje met Silvia Hernandez (de matrona waar we vorig weekend zijn gaan eten). Ze zou ons meenemen naar 1 van de mooiere plekjes in de dichte nabijheid van Curicó, met name de Tranque de Guaico no. III, een rustig meer in Romeral (vlakbij Curicó), waarvan iedereen wel al heeft gehoord, maar slechts enkelingen ook echt kennen. De weg ernaartoe was nogal hobbelig, maar Jorge (echtgenoot van Silvia) sjeesde rustig verder met de niet al te comfortabele old-timer. Aangekomen aan het meer bleek dat het water toch niet 100 procent proper was en dus besloten we maar om niet te zwemmen, temeer omdat Silvia, Jorge en Silvana (dochter) daar ook niet op voorzien waren. We besloten in de plaats om verder de Cordillera in te trekken met de wagen. Na een halfuurtje verder sjeezen, bereikten we Los Queñes, wat voor ons al lang geen geheimen meer kende. Desalniettemin genoten we van het mooie landschap, Cristal® bier al dan niet gemengd met Fanta®, en een heerlijk broodje. Met het laatste restje benzine dropte Jorge ons terug waar we thuis zijn, Curicó.
Het weekend leidde ons ditmaal naar Chillán, meerbepaald naar de Termas de Chillán. We zouden eerst vrijdagavond reeds vertrekken en zien tot waar we geraakten, maar de reisbeslommeringen van Torres del Paine dwarsboomden dit plan. Eerst gingen we de campings voor deze trektocht regelen (hopelijk is dat nu ook echt geregeld), en gezien het late uur besloten we dan maar om de zaterdagochtend te vertrekken. De doorreis verliep vlot, om vier uur in de namiddag kwamen we aan in het rustige Valle Hermoso (net naast Termas de Chillán). De camping was best te pruimen, alleen verstoorde een vreselijke rotte-eiergeur de sfeer. We gingen op zoek en even later bleek de geur helemaal niet van eieren afkomstig, alswel van zwavelrijke dampen. We verkenden de streek tijdens een adembenemende wandeling (letterlijk). Deze bleek uiterst fraai te zijn en we ontdekten zelfs een natuurlijk thermisch bad vlakbij een gat waar weerom zwavelrijke dampen uit kwamen gestoomd. Sté en Stijn konden niet aan de verleiding weerstaan en doken uitgedost in zwemplunje vrolijk de hete modderpoel in. Badende mannen aanschouwden dit alles. Heerlijk om op meer dan 2000m hoogte te baden in een 27° warme poel! Intussen vorderde de dag en we spoedden ons om voor zonsondergang ons tentje te bereiken.
Zondag zouden we het rustig aan doen. We gingen naar het Parque de aguas, een soort kuuroord waar je de hele dag voor een luttele 4500 pesos kan genieten van thermische baden (op verschillende temperaturen) en massas zon. Om 18 uur vertrok ons minibusje terug richting Chillán-city en we berekenden dat het rond 11u30 zou zijn vooraleer we thuis zouden geraken. Dit was echter buiten de waard gerekend. In Chillán bleken zowat alle bussen riching Curicó volzet en er vertrok enkel nog een bus om 11u15 naar Talca (66 tal km ten zuiden van Curicó). We stelden ons reeds menig doemscenario voor van koude slapeloze nachten in Talca, maar wonder boven wonder zou de bus doorrijden naar Viña del Mar en dus ook passeren via Curicó. We legden ons probleem uit aan de buschauffeur. Deze was nog niet van de kwalijkste, dus was hij bereid ons mee te nemen tot aan de afrit van Curicó. Weerom een happy end dus. En God zag dat het goed was
