Donderdagavond hebben we de bus genomen richting Pucón (gekend voor zijn nog altijd actieve vulkaan Villarica), zo’n 600 km naar ‘t zuiden.  Om kwart voor 1 ‘s nachts moest hij in Curico stoppen.  Dus wij stonden goed op tijd aan de bushalte te wachten.  Bij elke bus die langskwam, sprongen we recht vol verwachting of deze de onze was.  Maar we zitten hier in Chili, om 02.30 konden we dan toch uiteindelijk vertrekken. Na 7 uur “slapen” op de bus, kwamen we aan in Pucón.  We keken rond en rond, maar door de mist en wolken was er nergens een vulkaan te bespeuren.  Dan maar op zoek naar een slaapplaats.  Als echte dauwtrippers, kwamen we aan op een kamping waar de eerste bastonen van hippe regetton-muziek (de favoriete muziek van de chileense jeugd, met een opzwepend ritme en herkenbare bas) ons tegemoet kwamen.  We zochten het beste plekje uit voor onze tent.

Daarna doken we het stadje in op zoek naar het beste/goedkoopste agentschap om zaterdag de vulkaan te beklimmen.  Van een bepaald agentschap kregen we een prijsje, zo zei de man ons toch op samenzweerderige toon.  Goedkoper konden we nergens krijgen, dus zijn we op zijn voorstel ingegaan.  De rest van de dag hebben we Pucón en het meer nog verder verkend.  Na een stevig avondmaal van eieren en spek, klaargemaakt in onze gamellen, kropen we vroeg onder de wol, want de volgende dag wachtte ons een zware beproeving.  Onze oordopjes  waren geen overbodige luxe.  We konden de ganse nacht genieten van al iets minder hip klinkende regettonmuziek…

Bij het kraaien van de chileense haan (kwart voor 6) sprongen we vanuit onze slaapzak rechtstreeks in onze kleren (lange broek en warme pull), plekten (smeren voor de West-vlamingen) we onze boterhammen en gingen tegen 10 voor 7 naar het agentschap.  Daar kregen we onze volledige uitrusting: sneeuwschoenen, “waterdichte” overbroek en –jas, muts, wanten, houweel, helm, zonnebril, rugzak en klimijzers. Samen met 9 andere avonturiers ( 2 Hollanders, 2 Amerikanen, 2 Argentijnen, 2 Fransen en een Zwitser) en 3 gidsen kropen we in een minibusje op weg naar de voet van de vulkaan.  Daar aangekomen werd ons te zeerste aangeraden om het eerste stuk met een teleferic af te leggen.  Wij, echte avonturiers, kozen ervoor om dit lastige stuk toch te voet af te leggen en zo eigenlijk 5000 pesos per persoon uit te sparen.  Stijn zijn lange benen voerden hem al snel naar de aankomst van de teleferic.  Ste en Sarah kwamen achtergepekkeld, binnensmonds vloekend op al de mensen die boven hun hoofden in de teleferic zweefden.  Daar aangekomen namen we een slokje water maar…toen begon het pas.  Er werd ons uitgelegd wat te doen bij een mogelijk val.  In een rij achter elkaar vatten we de tocht aan in de sneeuw.  Stapje voor stapje gingen we hoger en hoger, genietend van het adembenemende (letterlijk en figuurlijk) landschap.  Gelukkig werden er voldoende rustpauzes ingelast.  Niettemin dwingt onze trots te vermelden dat ste en sarah toch de dapperste, sterkste, minstklagende en bestvolgende vrouwen van de groep waren.  Ste en Sarah waren toch wel wat jaloers op de lange benen van Stijn die hem zonder veel moeite naar de top brachten.  Hij daarentegen verwonderde er zich over dat zij toch wel buiten adem waren.  Na een 4-uur durende tocht bereikten we de 1300m hoger gelegen top en krater van de vulkaan.  Wat volgens de gids een scherpe tijd was.  Moe, verkleumd, snotterend en hijgend maar toch fier op ons zelf dat we er geraakt waren.  Fieuw!!!!!!!!!!

Nu moesten we enkel nog terug beneden geraken.  Maar dat ging heel snel.  Nu werd ons duidelijk waarom we al die tijd die houweel hadden moeten meesleuren…  We moesten gewoon op ons gat gaan zitten en ons laten glijden.  De houweel gebruikten we als rem.  Er waren al heel wat mensen voor ons naar beneden gegaan dus de glijgeulen waren al gemaakt.  Man man man, soms was het alsof je in een sneeuwstorm terechtkwam van opspattende sneeuw.  Het was holderdebolder-sneeuw-lucht-sneeuw-lucht-sneeuw-lucht om dan op mirakuleuze wijze toch weer op je poep tercht te komen en verder te glijden.  Het ging wel veel sneller dan te voet en op een uurtje en een half stonden we weer beneden.  Het minibusje bracht ons naar een huis waar we al onze kleren terug moesten afgeven;  Bleek dat de waterdichte broeken toch niet zo waterdicht waren…redelijk genant om daarna met een kletsnatte broek over ’t straat te moeten. 

Daarna zijn we een frisse duik in het meer gaan nemen en zo waren we meteen gedoucht.  Dan een hapje gaan eten.  En rond half 11 hadden we met onze groep afgesproken om nog iets te gaan drinken.  Wel een toffe bende. 

Na een iets rustigere nacht (of waren we gewoon te moe?)werden we terug wakker met…ongelooflijk maar waar…regettonmuziek.   Bleek nu dat de sneeuw en zon toch niet zo schitterend  waren geweest voor Ste.  Al stappend kreeg je een snotterneus, maar het was niet zo handig om met kloefen van wanten een pietluttig papieren zakdoekje vast te houden en je neus te snuiten.  Dus lieten we tijdens onze tocht ons snot de vrije loop.  Ste had blijkbaar toch te veel aan haar neus gewreven en zo ook de zonnecrème mee afgewreven…resultaat: een verbrande gezwollen bovenlip en neus.  Haar neus is momenteel zelfs gevoelloos, ze voelt niet eens meer als er een druppel aan haar neus hangt.

Zondag hebben we het rustig aan gedaan.  We wilden nog een wandeling maken op het schiereiland maar bleek dat dat allemaal privédomein was en dat we er dus niet opmochten.  Jammer!  Dan maar terug een frisse duik gaan nemen in het meer en liggen bakken op het strand.  Pff, twas echt wel heet, vooral omdat het “zand” hier zwart is.

Om kwart na 8 ’s avonds dan de bus terug genomen richting Santiago.  De buschauffeur ging ons onderweg in Curico langs de autostrade wel afzetten.  Om 04.15 waren we in Curico en een half uur later waren we terug in ons huisje.  We konden nog 2uurtjes slapen om dan weer een heerlijke stagedag tegemoet te gaan.

Ciao

S3

11-12-2006 om 22:43 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah