Hallo,

Hier zijn we weer met meer weer.  Dit weekend voerde ons naar het verre Argentinië.  Enfin, tis te zeggen, we zijn ne keer de grens (Andes) overgestoken om te zien hoe het leven aldaar is.  De plannen waren in orde; we zouden vrijdag mediodía werken (como siempre) om snel richting Santiago de Chile te reizen en daar de bus te nemen naar Mendoza.  Aangekomen in de busterminal, blijkt dat er slechts op bepaalde tijdstippen bussen vertrekken naar Mendoza en dus besluiten we van nog snel de nachtbus te nemen, gezien ons weekend zo al kort genoeg is.  We kozen voor de busmaatschappij “El rápido”, om evidente redenen, maar dit bleek geenszins een verstandige keuze.  We kregen ons zitje (semi cama) achterin de bus, maar jammer genoeg hing daar ook een ongelofelijke verbrande dieselgeur die ons al vlug in een diepe roes bracht.  Enkele suffe uren later stopten we in volle Andes bij de douane.  (3u ´s nachts) Dit kon geen probleem zijn.  We hadden immers onze chileense identiteitskaart op zak, waar we trouwens erg trots op zijn.  Eerst de chileense douane, a piece of cake.  De Argentijnse ambassade bleek een ander paar mouwen.  “Pasaporte, por favor”  Goedgemutst haalde Sarah haar Belgische identiteitskaart boven.  De vriendelijke heer bedoelde echter het gekende Bordeaux boekje, die jammer genoeg nog in ons huisje in Curicó lag.  Jammer, maar dan is er geen sprake van om Argentinië te betreden, luidde het antwoord.  Tja, terugkeren bleek de enige optie, maar hoe?  Na wat euh zeggen en extreme zielig kijken haalde de douanier dan toch zijn stempel boven en liet ons illegaal zijn land binnen.  Allright, we were in!  We kregen nog een koekje en een kopje suiker, met koffie en zetten de trip verder.  Met een houten kop om u tegen te zeggen (wegens slaapdeprivatie en dieseldampintoxicatie), werden we om 6u20 uitgeschud in het ontwakende Mendoza.  We kuierden een beetje rond en besloten om een slaapplaats te gaan zoeken voor de komende nacht.  Gezien het leven in Argentinië een stuk goedkoper is, trakteerden we onszelf op een economisch hotelletje.  De dag was nog dorstig en vermoeiend, maar tegen het avondeten vonden we onze beste vorm terug.  We vonden een restaurantje waar je alles kan eten, zoveel je wil voor een 6 tal euro.  Er werd geschranst (5 menu’s achtereen) tot in de vroege uurtjes.  De volgende dag verkenden we nog wat verder het prachtige stadspark en vatten we de terugreis aan.  Stephanie had na enkele knipogen in de chauffeur`s terugkijkspiegel al gauw diens hartje veroverd, waarop hij haar uitnodigde om naast hem plaats te nemen.  Ze greep die kans met beide handen en draaide even later ook de auxiliar van de bus rond haar vinger.  Ze raakten in diepe gesprekken verzeild en de 8 uren bus vlogen voorbij.  Tegen de nacht arriveerden we in Curicó en weerom was het goed geweest.

S3

22-01-2007 om 22:23 geschreven door Stephanie - Stijn - Sarah