amai het is een week geleden dat ik nog iets heb geschreven...toch hier op de blog...in mijn hoofd heb ik duizenden woorden geschreven...tevergeefs...zinloos...ongelezen...ongehoord....net als hier op de blog....maar hier schrijf ik het tenminste even van me weg, doe ik het efkes in de vuilbak, is het efkes uit mijn lijf...denk ik toch. Zware week geweest, en ik hoop altijd dat het ergste voorbij is, dat ik op mijn dieptepunt ben geweest maar ik vrees dat dat een utopie is. Volgens de therapie doe ik de hele tijd aan zelfkwelling, ben ik geen minuut verlost van scenario's in mijn hoofd die mogelijk kunnen komen en van duizenden herinneringen die bovenkomen en me platwalsen.Alsof Karel 2 maanden geleden gestorven is en ik echt aan het rouwen ben en onze hele relatie aan het herbeleven ben. Ja soms lijkt het zo en ik kan het verlies echt niet dragen. Dat zegt de therapeut ook, dat verlies in mijn leven net mijn posttraumatischstresssyndroom is. Dat ik net daarom in behandeling ben en dat ik nu voor zo'n groot verlies sta, mijn man,mijn huwelijk, mijn gezin mijn toekomst en daar kan ik niet over. En dan de angst voor de toekomst, ik heb zovele scenario's rond Bram in mijn hoofd, gewoon praktische dingen die ik elke dag meemaak, zijn gevoelens , zijn groei en dan staan we voor zoveel dingen waar we gelukkig nog allemaal geen weet van hebben. En dan financieel, ik heb mijn rekening gemaakt man dat is gewoon een faïllessement, een catastrofe en volgens Karel sta ik er goed voor, man ongelooflijk. En dan ik, hoe kan ik sterk genoeg zijn om de rots in de branding te zijn en blijven voor Bram, om zijn reddingsboei en anker te zijn en blijven? Wat als er met mij iets zou gebeuren? Och, mijn verdriet, rouw, ontkenning,angst, paniek ,ontreddering kan ik onmogelijk in woorden neertikken want dat is niet te verwoorden.
De standaardzinnen of eigenlijk meer woorden die ik van hem nog krijg de laatste week zijn : goedeavond, slaapwel, goedemorgen en tot straks, dat is alles op 24 uur. Ik moet zeggen dat ik ook weinig zeg, hij heeft mij gevraag met kerstmis om hem los te laten wel ik doe mijn best. Hij wil weg, hij wil hier niet meer leven, hij wil ons in de steek laten en zijn leven elders gaan leiden dus wat zou ik aan hem kunnen zeggen? Praten over koetjes en kalfjes? Vragen hoe zijn dag is geweest? Alles is te moeilijk op dit moment, hem aankijken is zelfs te pijnlijk...
afgelopen vrijdag naar het doe maar concert geweest, het was leuk maar ik heb hem geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten. Gaat mijn leven er vanaf nu zo uit zien? Mijn lichaam en geest brullen het uit!!!!!!!!!!! Ik ben in Wilsele blijven slapen en hij heeft zich zelfs niet afgevraagd waar ik was, hij is zijn werkdag op zaterdag gewoon begonnen terwijl ik hier niet was, bed onbeslapen maar ongerustheid tuurlijk niet als er geen liefde of vriendschap of ja eigenlijk minder dan niks is........ elf jaar zijn wij samen, elf jaar ....en ik ben niets meer.
morgenavond heeft hij personeelsfeest, hoe vertelt hij daar dat zijn "vrouw" er niet bij is? Of zal er achter mij niet worden gevraagd? Misschien weet iedereen daar maar al te goed dat we gaan scheiden, hij heeft toch al bijna 8 weken geen trouwring meer aan. En het is toch op het vorige personeelsfeest dat hij beslist heeft dat de liefde voorbij was. Daarna heeft hij op zichzelf beslist om nog hier te blijven voor Bram en niets anders. Fijn hypocriet en schijnheilig om de andere partij niet effe te betrekken gedurende 11 maanden. Of te praten, of iets van communicatie of iets te ondernemen, nee alles wat hij ondernam gebeurde op zijn eiland en de rest moest het maar rieken maar ge mocht vooral niet invullen.....
och, ik stop hiermee, dit is zinloos tegen mezelf zitten te tikken...........
paniekaanval gehad,verschrikkelijk... niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste...ik dacht dat het gedaan was met mij en ergens zat ik ook op een punt dat ik het hoopte... Al 2 nachten niet geslapen en dat zal er ook mee te maken hebben, gisteren geen woord met elkaar gewisseld dan enkel een slaapwel van hem. Gehuild vanaf hij slapen ging in vlagen tot ik hem hoorde naar beneden komen, weer begonnen als hij wegreed tot ik Bram hoorde ontwaken, me voortgesleurd tot aan de schoolpoort en vanaf Bram binnen was huilend naar de auto gelopen. Hoe ik daar ben weggereden en uiteindelijk ergens aan de kant ben beland weet ik niet meer. Ik kreeg geen lucht meer, had het zo benauwd, dacht dat ik een hartinfarct kreeg en mijn laatste adem ging komen en ineens zat ik op een ander baanvak en claxonneerde een vrachtwagen en ben ik in de kant gereden... Daar ben ik een half uur blijven staan en alles werd zwart, heb het uitgeschreeuwd, kon niet stoppen, beefde over mijn hele lichaam en mijn geest is daar verdwenen lijkt het, ik ben mezelf helemaal kwijt, ik kan niet meer.................................................
Ik ben mijn man kwijt!!!!! Ik ben mijn kareltje kwijt!!!!! Ik ben mijn gezin kwijt!!!!!!
Ik zal nooit meer wakker worden en hem naast me horen ademen. Ik zal nooit meer wakker worden en hem kunnen aanraken. Ik zal nooit meer wakker worden en in zijn slapende gezicht kunnen kijken. Hij zal mij nooit meer liefdevol aankijken. Hij zal mij nooit meer teder aanraken. Hij zal mij nooit meer iets liefs toefluisteren.
Hij zal nooit meer mijn poepke vastpakken en man wat zou hij zot zijn van mijn poepke nu ik alsmaar magerder word... We zullen nooit meer hand in hand, arm in arm ...nooit meer samen, verbonden, ..... gedaan,over en uit, finito,.....
geen momenten meer met zijn drietjes, Bram samen met mama en papa,...ons gezinnetje, kapot, weg ,.....
Hoe moet ik hier in godsnaam verder leven? Alles hier in huis ademt Karel uit? Hoe moet ik hier overleven? Ik weet zelfs niet hoe ik het volgende uur door geraak, hoe ik seffens aan de schoolpoort geraak
voila sé papa Karel, vandaag was het de jaarlijkse schaatsbeurt van uwe zoon, veel geregel op voorhand, mails met de juf, praten met Bram over hoe en of hij het ziet zitten en blablabla. Ik heb het je gisterenavond nog gezegd dat hij vandaag ging schaatsen en dat hij zo'n geweldige juf heeft die speciaal met hem het ijs op^zal gaan vandaag!!! Dus toch wel spannende dag alweer. Kijken of hij weer een grens kan verleggen, of hij weer wat "gegroeid" is....Maar Bram ligt al te slapen en wie heeft er NIET gevraagd hoe het schaatsen vandaag is geweest??? Drie keren raden????? Zijne papa toch wel niet zeker!!!!! Diene heeft natuurlijk andere dingen aan zijn hoofd, zoals altijd. En nu woon je hier nog hé! Maarja, het zal anders en beter gaan als je hier niet meer woont hé, want dan ga je je goed voelen, en gelukkig zijn...en dat gaat toch boven alles zeker, zelfs boven je kind.
Als ik je in de zetel zie zitten, zie ik nog steeds de man van de eerste avond, je bent nog steeds dezelfde voor mij, ik ken je beter , ik ken je beter, ken je lelijke irritante kanten, verafschuw de haatdragende man in jouw, maar voor mij blijf je mijn man, de liefde van mijn leven, de papa van mijn zoon, de man waar ik oud mee wil worden...Elke minuut van de dag ben ik bezig met "jouw" scheiding, hoe zal het leven eruit zien, zoveel kleine dingen in het dagelijks leven die ik niet zal aankunnen en zoveel grote dingen in het leven die ik ook niet zal aankunnen, zonder jou, in die elf jaren samen is er geen dag geweest dat ik had gedacht om ooit te moeten verder leven ...zonder jou. Dat Bram en ik zouden moeten verder leven...zonder jou. Dat jij bij mij zou weggaan, bij ons kind zou weggaan, ons in de steek laten, gelijk welke regelingen je treft ivm huis ed, je gaat ons in de steek laten in dit leven, in ons leven.... Ik kan niet meer verder tikken, ik kan niet functioneren vandaag, het slaaptekort, het gebrek aan warmte, een knuffel , een kus, iets...........ik ben stilaan gek aan het worden, het duurt te lang, ik wil pîllen nemen of alcohol drinken tot ik niets meer voel, tot ik niet meer wakker word....
mama, dan ben ik in de grote vakantie geen 62 dagen meer samen bij jou??????? En andere vakanties ook niet??????? Maar die grote vakantie vinden wij anders al zo kort en dan hebben wij zoveel plannen en en en...... Ja shit zeg, daar had mama zelf ook nog niet aangedacht en mijn hart breekt voor de miljoenste keer en ik denk dat Bram het gewoon hoort barsten ofwel een stukje van het zijne.... Die grote vakantie, de allerleukste tijd van het jaar, na een schooljaar fijn 62 vakantiedaagjes samen, waar we weken op voorhand zitten te plannen wat we allemaal gaan doen, lijstjes maken en al zoveel voorpret hebben, aftellen, en genieten van elke vakantiedag.... Papa is er niet dikwijls tijdens die vakantie, enkel als we naar het buitenland gaan en gelukkig zijn er ook 2 verplichte feestdagen in die grote vakantie....en nu zou hij ineens de helft daarvan voor hem willen..................dat kan ons hartje even niet aan................echt niet..............onze grote vakantie
papieren notaris gelezen....hoeveel kan een mens nog aan? Een voorbeeld van een scheidingsakte lezen met alle mogelijke voorwaarden....dat gaat door je hele ziel, door merg en been en mijn wilskracht is nu helemaal gebroken, kapot, vermoord... Na langer dan anderhalf jaar geleefd te hebben zonder liefde was ik nog te onnozel en naiëf om de realiteit in te zien, kon ik hem nog niet los laten, ik ben aan mezelf verplicht om mijn liefde voor hem te vermoorden, om mijn hart te verzuipen, ik moet dat doen of Bram heeft geen mama meer.....
