Reisverslag Mexico – Belize 2010

Mexico………..eigenaardig genoeg was dat één van de landen die mij weinig of niks interesseerden! Wanneer ik naar de groepsreizen keek zag ik de meeste reisorganisaties altijd maar tempels en ruines bezoeken ofwel volledige strandvakanties aanbieden meestal in reusachtige ressorts. Niet echt ons ding. Tot ik op internet las dat Mexico perfect per huurwagen te bereizen is. Wanneer ik dan ook nog de kans zag om een stukje Belize mee te pikken lag onze volgende bestemming vast.

11 november is in België een vrije dag en op deze datum hebben we onze tickets voor augustus al geboekt, lang op voorhand dus en bijgevolg veel tijd om de reis volledig uit te stippelen. Bij de planning alweer dezelfde problemen als altijd, wat gaan we zien en vooral wat niet! Schrappen maar weer en uiteindelijk zijn we op een reis van ci. 3800km uitgekomen.

Op 04 augustus is het dan eindelijk zover, we vertrekken vol goede moed naar de luchthaven in Amsterdam. We vliegen met Martinair de vlucht vertrekt op tijd, alles loopt zoals gepland en na een paar uren horen we de bewonderende kreten van onze medepassagiers die aan het raampje zitten. We vliegen boven de Bahamas en de kleur van het water is adembenemend. Verder boven Mexico is het water ook zeer mooi en we kunnen er niet vlug genoeg zijn.

Na de landing en de vlot verlopende douaneformaliteiten gaan we geld uit de muur halen en staan we in een heet Cancun te twijfelen of we nu de bus of een taxi zouden nemen. Het hotel ligt in de toeristenzone en is best een eindje van de luchthaven. De bus rijd maar tot in het centrum waarna we alsnog een taxi zouden moeten nemen. Een vriendelijke meneer bied ons een mooie prijs en voert ons (met een onofficiële) taxi rechtstreeks naar het hotel.

Hotel Sotavento ligt aan de kleine jachthaven van Cancun en is een bescheiden hotel. Geen groot all-in ressort voor ons want we willen Cancun zien en we blijven toch maar 2 nachtjes. De kamer is wel heel erg bescheiden en ruikt verschrikkelijk muf. Verder is alles ok en een half uurtje later liggen we dan ook in het zeer warme water van het zwembad. Afkoelen is er niet echt bij maar onze vakantie kan vanaf nu beginnen!

Cancun

Na een onrustige nacht staan we op in een lekker warm Cancun. Het ontbijt in het hotel is zeer beperkt (voor veel dingen moet je extra bijbetalen) dus we kunnen redelijk vroeg de stad in. Cancun kan je onderverdelen in twee delen. Je hebt Cancun centrum, waar de plaatselijke bevolking zijn dagdagelijkse leven heeft. En je hebt de zogenaamde hotelzone. Een kilometerslange laan langs de azuurblauwe oceaan die volgestouwd is met enorme luxe ressorts. Het spijtige is dat de meeste hotels hun stranden volledig hebben afgemaakt zodat je al veel geluk moet hebben om een glimp van het mooie water te kunnen meepikken. Ook de Mexicanen zelf moeten soms een flink eind stappen om op het strand te kunnen.

Wij vertrekken eerst naar het centrum van Cancun. Moeilijk is dit niet want er rijd een bus van het centrum naar de hotelzone en terug. Je stapt op en af waar je maar wil en het kost 8.5MXP (0.5€) per persoon. In het centrum (downtown) is het niet echt druk en buiten de kleine plaatselijke winkeltjes is er weinig te beleven. We gaan op zoek naar een nieuwe gsm voor mij want de mijne is gisteren kapot gegaan en morgen vertrekken we met de huurwagen dus zou ik graag kunnen bellen in geval van nood. Wat bij ons 10min duurt blijkt hier een stuk moeilijker te zijn. Gsm’s genoeg te koop, maar enkel gsm’s om in Mexico te bellen. Elke gsm is hier geblokkeerd zodat mijn chip er niet in past. Ook het feit dat hier werkelijk niemand Engels spreekt is een probleem. In de binnenlanden had ik alleen Spaans verwacht maar zelfs in Cancun is de taal al een probleem. Dat beloofd voor de verdere reis want mijn Spaans…..kan alleen ikzelf begrijpen. Uiteindelijk na lang zoeken kopen we toch maar een Mexicaans exemplaar voor 15€. Vallen we in panne met de wagen kunnen we toch al bellen, hulp uit België laten komen zou toch te lang duren.

Een aanrader in downtown Cancun is het Parque des Palapas, links van de Av. Tulum. Het is een plein met aan de achterkant verschillende eetkraampjes waar de Mexicaanse gezinnen komen om te eten, drinken, praten of naar muziek te luisteren. Je zou het kunnen beschrijven als een authentiek stukje Mexico. Op dit uur van de dag is het er echter zeer rustig, vooral in de late namiddag en de vooravond hangt er hier een volkse sfeer en is er vanalles te beleven zoals concerten, ballet of een kunstnijverheidsmarkt. We drinken hier iets en besluiten toch maar om de bus terug te nemen. We moeten nog een beetje wennen aan het Mexicaanse levensritme en het begrip “Siesta”.

In de hotel zone stappen we uit en wandelen in een ondertussen snikheet Cancun rond. Niet vol te houden deze hitte dus we stappen het mega-toeristische restaurant “Froggs” binnen (vooral op vraag van Largo). Froggs is een restaurant-café-bar met luide muziek, speciaal interieur en heel veel jonge mensen. Het eten is hier zeer duur maar………lekker!!! Wanneer de obers beginnen met ballonnen op de mensen hun hoofd te zetten hoop ik dat ze mij vergeten. Blijkbaar zie ik er niet echt “ballon gezind” uit want ze laten ons verder eten. Largo krijgt uiteraard wel een prachtexemplaar op zijn hoofd gezet. Even later beginnen ze een wedstrijd cocktail drinken bij de gasten. Wie het langst en het meest uit de fles kan drinken wint. Rustig eten zit er hier blijkbaar niet in.

Na nog een paar grote en veel te dure winkelcentra gaan we terug naar het hotel om te zwemmen en even te bekomen. Ondertussen hebben we ons al een paar keer afgevraagd wat de mensen hier soms 3 weken aan een stuk doen. Zon, zee & strand zeker?

’ S Avonds staan we weer voor een keuze: eten downtown of in de hotelzone…… De bus op en naar Downtown natuurlijk. We eten bij een plaatselijk klein restaurantje op straat en maken kennis met de Mexicaanse keuken. De tapa’s, dipsaus, bruine bonen en nacho’s smaken ons en we weten nu al dat deze reis een ramp voor onze lijn zal zijn.

Wanneer we terug naar het hotel gaan is het al pikdonker. We nemen weer de bus en merken dat we ons in deze toch wel grote stad ook ’s avonds op ons gemak voelen. Geen gevoel van onveiligheid hier (wat ik in sommige Belgische steden wel heb na zonsondergang)..

Isla Holbox

De airco heeft de muffe geur op de kamer een beetje verminderd en we staan dan ook redelijk uitgerust op eindelijk het land in te trekken. Het ontbijt doen we in sneltempo en om 8u zitten we klaar in de lobby van het hotel want hier zou ons iemand komen oppikken van het autoverhuurbedrijf. Ik heb de auto gehuurd bij Cancun Rent a car, een plaatselijke aanbieder die scherpe prijzen geeft en vooral: zij laten toe om met de auto de grens met Belize over te steken. Andere grote verhuurkantoren willen de benodigde papieren hiervoor niet uitschrijven omdat de verzekering vervalt wanneer je de grens overgaat en in Belize is het nemen van een nieuwe verzekering geen verplichting! Veel reizigers nemen het risico om te rijden zonder verzekering en natuurlijk wanneer er dan iets gebeurt…………..

In België had ik al mijn twijfels over dit bedrijf en wanneer ze een uur later nog niet gearriveerd zijn gaat mijn vertrouwen met de minuut achteruit. Ik besluit mijn Mexicaanse gsm te proberen en krijg iemand van het verhuurbedrijf aan de telefoon die echt niet weet waar ik het over heb. Haar Engels is even slecht als mijn Spaans dus het moet nogal een conversatie geweest zijn. Uiteindelijk ziet de lieve dame toch het licht en weet ze wie ik ben en waar ik het over heb. Een half uurtje later stopt er een busje en kunnen we vertrekken. We rijden naar één van de luxe hotels in de buurt waar het kantoor gevestigd is. Nog even wachten en uiteindelijk kunnen we de formaliteiten voldoen. Het inschrijven, betalen en het overige papierwerk gaat vlot tot ik naar de toelating om naar Belize te rijden vraag. Oeps……..die hebben ze niet. Geen probleem verzekeren ze mij, ik moet gewoon naar hun andere kantoor rijden, in de buurt van de luchthaven, en daar zit iemand die gemachtigd is om deze papieren te schrijven. Weer tijdverlies dus (we moeten immers nog een flink stuk rijden en de boot nemen). Ook mijn reeds in Februari bestelde GPS is er niet dus dat wordt Mexico doorkruisen met 1 landkaart en stratenplannen voor de hotels die ik afgedrukt heb van Google maps!!!

De auto zelf valt best mee, we rijden in Dodge Midsize van 2009 met 33.000km op de teller. Gewassen is hij niet en aan het interieur te zien dronk de vorige bestuurder graag koffie maar we kunnen vertrekken en dat is het enige dat telt. We rijden met een piepklein mapje naar het hoofdkantoor om onze Belize papieren en na nog een half uur kunnen we eindelijk de baan op. De rijstijl van de Mexicanen is even wennen en het zijn vooral de taxichauffeurs die ons het leven zuur maken. Blijkbaar houden ze niet van toeristen in huurwagens. Eens we Cancun uit zijn wordt alles echter zeer rustig en kunnen we genieten van de prachtige natuur en vooral de rust die dit land nog te bieden heeft.

We nemen de “Libre”, de tolvrije weg richting Merida en vinden makkelijk de splitsing richting Chiquila, het laatste dorpje voor je de boot naar het eiland Holbox neemt.

Na een ontspannen rit waarin we veel gieren zien en heel veel vlinders hebben doodgereden komen we aan in het dorp. De plaatselijke bevolking heeft het handig aangepakt en bijna alle huizen hebben op de hof een parking gemaakt waar de toeristen hun wagen kunnen parkeren voor de tijd dat ze op het eiland verblijven. De prijs is 50MXP per dag.

De boot is een grote ferry die al jaren in handen is van dezelfde familie, los 9 Hermanos (de negen broers). De overtocht gebeurt elke 2 uur en kost60Mxp p/p, enkele reis). De reistijd is 30min. De koffers in het ruim geladen en nadat de nodige levensmiddelen voor de eilandbewoners zijn ingeladen vertrekt de boot redelijk stip op tijd.

Wanneer je op Isla Holbox aankomt valt alle eventuele stress onmiddellijk van je af. Je komt van de boot, neemt je koffers en je huurt een golfkarretje (10MXP) om je door het mulle zand naar je hotel te brengen. Geen verkeer, geen lawaai, geen beton of straten hier maar golfkarretjes en smalle zandstraten. Niemand draagt hier schoenen maar de plaatselijke “teenslipperswinkel” doet gouden zaken. Ook de toeristen die je hier ziet zijn ………..speciaal. Veel jonge mensen, hippie’s of andere onbezorgde individuen. De sfeer is hier echt zeer ontspannen. De meeste toeristen, vooral de Amerikanen, verkiezen het mondainere, makkelijker te bereiken en chiquere Cozumel als droomeiland. Cozumel is echter ook veel drukker, toeristischer en vooral duurder. Laat ze maar doen!

We logeren in Hotel Casa Las Tortugas vlakbij het strand. De kamers zijn ruim, mooi en proper alleen is er geen zwembad want dit zijn ze aan het renoveren en zou pas tegen de kerstperiode klaar zijn. De kamers bestaan uit kleine huisjes in een mooie tuin en elke kamer heeft zijn eigen kleurige hangmat voor de deur. We springen uit onze kleren en in onze zwembroek en ontdekken het paradijs op aarde. Mensen die hier toekomen één gouden raad: zie dat je een zonnebril op hebt want de schittering is……………schitterend J. Vlak achter de mooie bar van het hotel begint het hagelwitte strand met ligzetels, strandstoelen, ligbedden en hangmatten. De zee die daarachter ligt twijfelt tussen de kleur azuurblauw en smaragdgroen. Ongelooflijk mooi. De pelikanen vliegen hier rakelings langs het strand en vlakbij de mensen die in het water zitten. We bestellen onze eerste cocktails, biertjes en Mexicaanse snacks en genieten van deze paradijselijke plaats.

Na een halve dag strand gaan we ’s avonds de straat op. Het eiland is piepklein en binnen 5 min zijn we dan ook op de plaatselijke zocalo, het dorpsplein zeg maar. Het valt op hoe goed de verstandhouding tussen toeristen en plaatselijke bevolking hier is. Iedereen loopt hier samen en sommige toeristen zijn hier blijkbaar al heel lang want ze kennen hier iedereen. We zien enkele toeristen naar hun kamer gaan, terug komen met een frigo-box en even later staan ze pannenkoeken met choco te verkopen op het dorpsplein naast een Mexicaan die zijn specialiteiten verkoopt. Geen probleem hier!!!! We kiezen voor Mexicaans en eten Guacamole, en andere lekkernijen. Morgen staat al één van de hoogtepunten op het programma: ik heb een excursie geboekt, een zogenaamde “whaleshark safari”. Hierbij krijg je de kans om te zwemmen met walvishaaien. We zijn benieuwd.

De volgende morgen ondervinden we dat ontbijten in Mexico niet veel voorstelt. Ook hier is het ontbijt beperkt al maakt de kalme blauwe zee veel goed zo vroeg op de ochtend.

Om klokslag 8u staan we op het strand klaar om te vertrekken richting walvishaaien. Ik heb deze excursie geboekt bij het hotel zelf (190€/3personen incl lunch) en we vertrekken dan ook met een kleine groep. Wij drietjes, een Amerikaans gezin van 4 personen en 2 gidsen zijn onze metgezellen. Na ci. 40minutjes varen komen we onvoorzien een grote groep dolfijnen tegen. De dieren zwemmen een tijdje met ons mee en maken grote sprongen boven water. Leuk!

Na nog twintig minuten varen legt de kapitein plotseling de motor stil en daar is hij; onze eerste walvishaai. De bewonderende kreten zijn niet uit de lucht maar de kapitein verzekerd ons dat dit een eerder klein exemplaar is. Het visje meet amper een meter of 8. Het dier is volkomen op zijn gemak, zwemt naast en onder de boot en laat zich rustig bewonderen. Na een tijdje laten we hem achter en varen verder.

We zien beweging in het water en nu is het wel prijs. Een reusachtige walvishaai (voor ons is hij toch reusachtig) komt in de richting van de boot gezwommen. Het dier is ongeveer 13 a 14 meter lang en weegt volgens de gids meer dan 1000kilo. Dit is dus waar we voor gekomen zijn. We kijken het dier na, nemen foto’s en dan is het de beurt om samen te gaan zwemmen.

Eigenaardig genoeg wil er niemand als eerste de sprong in het water wagen dus offeren ik en Largo ons maar op. We gaan op de rand van de boot zitten met onze snorkels op, de kapitein vaart de boot zo dat de walvishaai onze richting uitkomt en wanneer hij vlakbij is springen we in het water bekijken het dier en binnen de paar seconden is hij gepasseerd. Dit was wel heel snel voorbij. Terug aan boord wordt ons uitgelegd dat je zodra je in het water ligt met het dier moet mee zwemmen. Hem aanraken is echter verboden al zou het wel kunnen.

Onze volgende 3 keren zijn stukken beter. Anouck wordt zelfs bijna geramd door de walvis wanneer het dier plotseling van richting veranderd en zowaar over haar zwemt. Onnodig te schrijven dat dit een onvergetelijke ervaring is.

Even later zien we nog een walvishaai van ongeveer dezelfde grote en het zwemritueel herhaalt zich. Adembenemend wanneer je vlak naast een dier zwemt van deze afmetingen. Je kan de kieuwen zien, de kleine vissen die mee zwemmen, de ogen en vooral de grote platte kop van het dier met de grote muil. Anouck is zo aandachtig aan het kijken naar het dier dat ze al snorkelend de boot ramt. Ze kijkt niet en botst echt met haar hoofd vol tegen de boot. Even vrezen we dat de boot zal zinken maar gelukkig bleef de schade aan de boot beperkt.

Wanneer het dier na een uur zwemmen onze aandacht meer dan beu is versnelt hij en is het onmogelijk om langer bij hem te blijven. In de verte zien we waardoor het dier zo plots aangetrokken is: een school sardienen schiet door het water en zal onze vriend zijn lunch vormen deze middag.

We varen verder en even later stopt de boot in een adembenemende lagune met kristalhelder water. Hier gaan we de lunch gebruiken. Ik heb al in minder mooie omgevingen mijn boterhammetjes moeten opeten. Terwijl we onze lunchbox openen probeer ik enkele foto’s te trekken maar het water is zo helder en de zon schittert zo hard dat dit bijna onmogelijk is. Op een paar meter afstand zitten wel 25 pelikanen te wachten op hun lunch en onder ons zien we kleine roggen zwemmen. Een droom!!!!

Wanneer we door de mangroven terug naar het eiland varen zien we nog een groep flamingo’s en rond drie uur zijn we terug in het hotel. Deze dag had een hoogtepunt moeten zijn en de verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. De Whaleshark excursie was ongelooflijk en de filmpjes op internet zijn niet overdreven. We gaan naar de bar, bestellen een biertje en daarbij Chilaquiles. Chilaquiles zijn gefrituurde tortilla chips met geraspte kaas, room en tomatensaus. Lekker maar zwaar!

In de late namiddag krijgen we ons eerste Mexicaanse onweer te verwerken. Het regent twee uur zeer hevig en daarna is alles weer voorbij en het is alweer lekker warm. Wanneer we echter later de straat opgaan zien we het resultaat van het onweer. De zandstraten van het eiland zijn veranderd in modderpoelen! Teenslippers uit dus en op blote voeten door het slijk naar de restaurants. Na het avondeten belanden we nog op een feest voor de plaatselijke vissers. Een klein orkestje staat op een groot podium te spelen (wat zou een orkest ander doen?). De elektriciteitskabel voor de muziekinstallatie ligt in een diepe plas richting stroomkast. Hoezo elektriciteit en water gaan niet samen? De mensen zitten hier samen en vele koppels en jonge mensen dansen op de maat van de muziek. Waarom er veel mannen dronken zijn ontdek ik wanneer ik zelf ook een biertje ga bestellen. Ik betaal voor een flesje bier 0.30eurocent. Ondertussen ben ik het Mexicaanse bier Dos Equis (XX) al heel lekker gaan vinden. Schol!

Onze laatste dag op Holbox gebruiken we om de luie toerist uit te hangen. We liggen op het strand, luieren, zwemmen en luieren nog meer. Ook dit is eens heerlijk op vakantie. Largo speelt een ganse dag met enkele Mexicaanse kinderen want ook de plaatselijke bevolking is welkom op dit strand. We zien zelfs nog dolfijnen zwemmen vanuit ons ligbed op het strand. Morgen vertrekken we alweer maar ik weet nu al dat Isla Holbox één van de meest fantastische ervaringen van deze reis zal zijn.

Valladolid

We nemen de ferry van 9.00u terug naar het vasteland, pikken de wagen op en rijden via Tizimil naar Valladolid. Ongelooflijk hoeveel vlinders hier rondvliegen en blijkbaar worden ze allemaal aangetrokken door de voorruit van de wagen want veel van hen plakken op de voorruit.

Op de libre (de tolvrije weg) van Valladolid naar Merida ligt 7km na Valladolid de cenote van Dzitnup. De inkomprijs bedraagt 157MXP voor 2 volwassenen+1 kind (9.5euro)

Op het Yucatán-schiereiland zijn vele cenotes te vinden. Dit zijn een soort druipsteengrotten die uitgesleten zijn door regenwater en vaak ook grotendeels of gedeeltelijk onder water staan. In sommige zouden vroeger zelfs mensen geofferd zijn. Vaak kun je er in zwemmen of duiken en sommige zijn gewoon erg mooi om te zien. Een kilometer of 5 ten westen van Valladolid ligt een aantal bekende cenotes, waaronder de Cenote Dzitnup.

Het is ondertussen al lekker heet als we de trap naar beneden nemen en in een lekker koele grot uitkomen. Bovenaan zie je het grote gat waar de zonnestralen invallen en het water in de grot een mooie groene kleur geven. In het water zijn touwen gespannen zodat ook de minder goede zwemmers hier kunnen zwemmen. Verfrissend is het hier vast en zeker want het water is ijskoud. Speciaal gevoel zwemmen in de donkere hoekjes hier ondanks de vele aanwezige toeristen. Soms zie en voel je kleine zwarte visjes langs je benen wegschieten.

Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden we naar Valladolid. Valladolid heeft een zeer mooi koloniaal stadscentrum en is niet echt heel druk. We zijn onder de indruk van onze eerste echte Mexicaanse stad tijdens deze reis. We rijden door de soms zeer smalle straatjes met pastelkleurige huizen en gevels met traliewerk. Gezellige sfeer alleen spijtig dat het ondertussen beginnen regenen is.

We logeren in hotel Maria De La Luz op de hoek van de zocalo. De hotelkamer is klein, redelijk oud en volgens Anouck niet echt proper (ik had dit natuurlijk weer niet opgemerkt maar ja…..) Het hotel heeft een zwembad dus daar springen we maar in en daarna gaan we iets drinken op de zocalo. De zocalo wordt gedomineerd door de kathedraal met zijn twee mooie torens. Rond de zocalo zijn voldoende mogelijkheden om rustig iets te eten, drinken en vooral mensen te bekijken. Wel opvallend hier is het feit dat er enorm veel politiecombi’s rondrijden. Met tientallen rijden ze hier rond dit plein.

Een echt stadsbezoek zit er door de regen niet in dus we blijven rond de zocalo hangen en eten in restaurant Las Campanas. Vroeg naar bed vandaag.

Merida

Na een voortreffelijk ontbijt vertrekken we rond 8u in Valladollid en om 9.00u staan we voor de ingang van Chitzen Itza. De inkomprijs valt best mee voor één van de meest bezochte trekpleister van Mexico: 162MXP/pp (ci. 10€) kinderen krijgen korting.

Chitzen Itza staat op werelderfgoedlijst van de Unesco en is zelfs één van de zeven nieuwe wereldwonderen!! De site ligt op 120km van Merida op de weg van/naar Cancun. De stad zou haar bloeitijd beleeft hebben van 700 tot 1200 en de mooie ruines liggen verspreid over een mooi aangelegd terrein.

Het Castillo is het meest bekende gebouw van Mexico en zie je onmiddellijk wanneer je de site betreed. De grote piramide is werkelijk zeer indrukwekkend. Op dit vroege uur kunnen we het gebouw nog rustig bekijken. Aan elk van de vier zijden is er een zeer steile trap die naar de top van de piramide voert maar die je spijtig genoeg, na een dodelijke val, niet meer mag beklimmen. Alle vier de trappen zouden 91 treden tellen. Even rekenen en je snapt de bedoeling hiervan: 4 trappen met 91 treden maakt de som van 364 treden. De laatste trap is de drempel naar de tempel op de top is de laatste trede en zo kom je aan 365……inderdaad: het aantal dagen in een jaar. Elk jaar, aan het begin van de lente en de herfst, heeft er een speciaal fenomeen plaats. Door het spel van licht en schaduw valt er gedurende een paar uur een schaduw op de noordelijke trap waarbij het lijkt of er een slang van de trappen neerdaalt. Een prachtig staaltje van de vernuftige bouwkunst van de mensen in die tijd.

We bewonderen ondermeer de tempel van de duizend zuilen, het venusplatform, de doodshoofdmuur en vooral het veld waar het balspel werd gespeeld wekt Largo zijn interesse. Ook de vele grote leguanen zijn leuk om te bekijken. Aan één van de vele souvenirkraampjes kopen we een mooi stenen beeldje voor 1USD. Ondertussen is het na de middag en gloeiend heet geworden. De bussen met toeristen zijn inmiddels ook toegekomen en waar je deze morgen nog rustig kon rondlopen en kijken loop je nu bijna op de koppen. Tijd om de auto op te zoeken en naar Merida te rijden. Chitzen Itza is zeer toeristisch maar een absolute must voor wie in deze streek rondreist.

We rijden 1,5 uur en komen in Merida. Hier was ik een beetje bang voor want de stad staat aangeschreven als een nachtmerrie voor de automobilist. Vele sites raden zelfs aan om deze stad te vermijden met de wagen. Maar alles valt reuze mee, we zijn in België wel meer gewoon, en we bereiken zonder problemen en zelfs zonder zoeken ons hotel. Even denk ik dat een GPS voor mietjes is maar ik besluit nog even de verdere ritten af te wachten om overdreven enthousiast te worden J Hotel Dolores Alba is een zeer gezellig, mooi hotelletje met een leuk zwembad, patio en zeer ruime mooie kamers voor een zeer goede prijs.

Even zwemmen en daarna natuurlijk de stad in. Merida is zalig. Het is van alles een beetje: koloniaal, druk, lawaaierig en toch heerst hier een zeer leuke sfeer. Ook hier zijn er koloniale huizen en een mooie zocalo. Het is de gezellige en ontspannen sfeer die ervoor zorgt dat ik mij steeds beter ga voelen in dit land (of zijn het de XX???)

We eten een fantastische maaltijd in restaurant Amaro (aanbevolen door reisgids trotter). Het restaurant is gelegen in het koloniale huis waar Andres Quintana Roo werd geboren. Andrés Quitana Roo was een Mexicaans politicus, onafhankelijkheidsstrijder, schrijver en dichter. Eten doe je in een zeer mooie patio die de typisch koloniale sfeer van Merida benadrukt. Alles is hier bijna perfect, de sfeer, de omgeving en bovenal het eten is zeer lekker. Aanrader: de zalm met BBQ saus van de chef!

Na het eten wandelen we naar het Parque Santiago. Ik heb speciaal Merida op dinsdag gepland omdat elke dinsdagavond dit park veranderd in een groot dansfeest. De plaatselijke bevolking verzameld hier rond 20.30u om op de tonen van een bandje te dansen, praten en iets te drinken. Wanneer we hier aankomen is het al gezellig druk, veel mensen zitten blijkbaar te wachten en zodra de eerst tonen weerklinken staat het plein vol mensen die….. dansen. Dansende mensen vindt je wel meer op een dansfeest natuurlijk. De meesten zijn iets ouder maar ook de jonge mensen doen vrolijk mee. We kijken geamuseerd toe en trekken af en toe een foto wat een zeer speciaal en mooi uitgedoste oudere dame opvalt. Ze is echt heel typisch gekleed met veel slingers, kant en bloemen en wanneer ik mijn fototoestel in haar richting beweeg gaat ze poseren voor mij. Later blijkt dat ze wel echt de show wil stelen bij de aanwezige toeristen want overal waar een fototoestel verschijnt is ze in de buurt. Bij ons in Hamme noemen ze dit een showtrien. Maar het was een vriendelijk showtrien en dat is al heel wat. Iedereen is hier trouwens zeer vriendelijk. Hoewel het een plaatselijke gebeurtenis is lopen we hier als toerist gewoon rond, gaan iets drinken aan de vele kraampjes die langs het plein staan terwijl Largo met enkele Mexicaanse kinderen op de speeltuin naast het plein speelt. Geen waarschuwingen of onveilig gevoel hier ondanks het late uur en de duisternis.

Rond 23.00u gaan we terug, drinken nog een cappuccino Maya (koffie met anijs) in café Habana en gaan gelukkig slapen na een zeer mooie dag. Merida was heel leuk en er is geen enkele reden om deze stad te vermijden. Ook niet wanneer je zelf met de wagen bent!

Campeche

Na alweer een matig ontbijt, ontbijten zijn precies niet de specialiteit van Mexico, verlaten we Merida en rijden naar Campeche via de “ruta puuc. De “ruta” is vanuit Merida zeer duidelijk aangegeven en passeert door verschillende kleine dorpjes die je spijtig genoeg niet ziet omdat ze een eindje van de nieuw aangelegde grote baan liggen. Wanneer we op goed geluk eens een afrit proberen komen we in een dorp waar de tijd al jaren stilstaat. Een kerk, 3 of 3 huizen en enkele koeien is alles wat hier te zien is. Ik hou van de rust maar dit is wel heel rustig. Het is hier zo rustig en stil dat het leggen van een koeienvlaai van één van de koeien waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag is in dit dorp. In één van de huizen kunnen we binnenkijken en het enige wat in de living hangt is een hangmat, verder is er een lege woonkamer te zien.

De ruta puuc loopt langs enkele Maya vindplaatsen die op de werelderfgoedlijst van Unesco prijken. De meeste toeristen bezoeken de bekendste van allemaal in dit gebied: Uxmal. Wij rijden naar daar maar wanneer we de grote massa bussen en de niet goedkope toegangsprijs (even duur als Chitzen Itza) horen rijden we verder. We zijn beperkt in tijd en zouden liever de kleinere en minder bekende vindplaatsen bekijken.

Eén van die minder bekende is de site van Kabah. Vanop de weg zie je het indrukwekkende grote paleis en rechts van de toegangspoort zie je het “paleis van de maskers”. De toegang is 35MXP maar de toezichters maken er geen probleem wanneer je enkele foto’s trekt vanuit de wagen. Aan de andere kant van de weg is trouwens een smal pad door het woud dat leid naar een grote boog in puuc stijl. We twijfelen om de wandeling te maken maar de hitte is hier echt overweldigend en we besluiten om toch maar verder te rijden. Zoals ik in het begin van dit verslag al zei: tempels ja maar niet te veel………….

We rijden Campeche binnen en zien de golf van Mexico. Hoewel het befaamde BP olielek hier ver vandaan is zijn we niet onder de indruk. Waarschijnlijk vergelijken we te veel met het azuurblauwe water dat we in Isla Holbox en Cancun hebben gezien. Het centrum van Campeche is mooi en koloniaal zoals vele steden in Mexico. Ook hier hangt een speciale charme tussen de smalle straten en de huizen met hun mooie gevels.

Verder is hier heel weinig te zien: je hebt natuurlijk de zocalo waar we zeer matig eten in restaurant Marganzo. Vroeger was dit restaurant een aanrader volgens de reisgids maar nu is het veranderd van eigenaar. Dat er niemand binnen zit te eten had ons al één en ander duidelijk moeten maken maar wij gaan er toch eten. Ik bestel een “gordon bleu” en krijg daar redelijk snel spijt van. Het stuk vlees ziet er uit als…gebakken huidtransplantatie en waarschijnlijk smaakt het ook zo. Zelfs de aangeboden tequila smaakt me niet. Iets verder is er een marktje waar vooral schoolgerief te koop is. Eigenlijk is deze dag een beetje een tegenvaller. De ruta was niet wat we verwacht hadden, de stad Campeche is niet super maar het hotel slaat alles!

Hotel Baluartes heeft 1 pluspunt: de ligging. Je ziet de golf van Mexico vanuit de kamer en het ligt dichtbij het historische centrum maar dat is dan ook het enig positieve dat er te vermelden valt.

Het hotel ruikt muf, de bediening is onvriendelijk en vooral zeer ongeïnteresseerd. De gangen lijken weggelopen uit een horrorfilm. Lange smalle donkere en slecht onderhouden gangen waarin de vele deuren hun jarengeleden aangebrachte laagje verf aan het verliezen zijn. De kamer zelf is klein, donker en vuil. In de douche ligt een laag schimmel waar menige franse kaas jaloers op zou zijn. Ook hebben we een huisdier: een gezellige kakkerlak verwelkomt ons. Wanneer het zwembad dan ook nog vol vuiligheid ligt en de ligzetels onder de vogelstront zitten weet je dat we hier niet echt de tijd van ons leven hebben gehad.

Villahermosa

Villahermosa is eigenlijk een beetje de onbekende van deze reis. Ik weet dat het een grote stad in de staat Tabasco is, dat het een handelscentrum is en dat is het zo wat……

De rit van Campeche verloopt zeer vlot en we bereiken de stad redelijk vroeg. Het is opvallend dat het verkeer hier veel drukker is en vooral de rijstijl van de buschauffeurs en taxi’s is hier zeer agressief. Rechts voorbij steken, zonder richtingaanwijzers afslaan, de weg afsnijden, enz… de eerste deze reis dat we hiermee kennis maken.

Toch bereiken we zonder kleerscheuren hotel Plaza Indenpendencia. Het hotel is verouderd maar proper. De mensen die er werken spreken echter geen woord Engels, het kleine zwembad zit vol joelende kinderen en we zien dat we logeren tussen vooral de plaatselijke Mexicaanse mensen die op vakantie zijn. De kamer is proper dus al bij al voelen we ons hier best ok.

Na een rustig namiddagje gaan we de stad in. Blijkt dat het hotel toch weer perfect gelegen is want om wandelafstand vinden we een aantal mooie winkelstraten met bars, restaurant en uiteraard winkels.

Eigenlijk hangt in deze straten best een gezellige sfeer hoewel je hier zeer weinig toeristen tegenkomt. Dat merk je ook in de restaurants want bijna niemand spreekt hier Engels. De menukaart blijft dan ook een grote verassing voor ons en ik kies op goed geluk nr 14. Later zal blijken dat het één van de meest lekkere maaltijden van deze reis zal zijn. Ik eet een mooi stuk vis in curry saus met gebakken banaan. Misschien een rare combinatie maar zeer lekker. Ook Anouck haar maaltijd valt reuze mee: ze eet lekkere Taco’s Del Pollo. Nog even wandelen en deze verplichte tussenstop, de afstand naar san cristobal, was te groot om in één keer af te leggen, zit erop en viel eigenlijk nog best mee. Morgen op weg naar een volgend hoogtepunt: de mooie stad in de bergen San Cristobal de Las Casas!!!

San Cristobal de las Casas

We rijden tussen de bananenplantages richting de bergen in de staat Chiapas naar San Cristobal. San Cristobal is een oude provinciestad uit de koloniale tijd met smalle straten, overdekte wandelgangen en lage huizen met tralies voor de kleurige gevels. De stad is bekend voor zijn mengelmoes aan volkeren in de smalle straten. Er lopen veel Tzotzilindianen rond die een dagje uit de bergen gekomen zijn en er zijn verschillende typische indianen dorpjes in de directe omgeving. de markt van San Cristobal is dan ook één van de meest speciale en veelkleurige markten van Mexico.

De rit van Villahermosa naar San Cristobal is niet overdreven lang qua kilometers maar is best een lastige rit. Eens je Villahermosa verlaten hebt en de weg begint omhoog te lopen krijg je de ene haarspeldbocht na de andere. Kilometers aan een stuk kom je geen rechte baan van meer dan 100m tegen. Draaien en keren, stijgen en dalen en wanneer je de talloze kleine dorpjes doorrijd de onvermijdelijke topes natuurlijk! Sommige van de verkeersheuvels zijn werkelijk steil en zeer hoog. Ik vraag me af wat er gebeurt wanneer je hier ’s nacht met een flinke snelheid overrijd want verlicht zijn ze niet en in deze streek mankeren de verkeersborden ook al.

Onze gemiddelde snelheid gedurende de ganse rit bedraagt ci. 60km/u. Ik begin steeds meer last van mijn maag te krijgen door de vele bochten die ik als chauffeur steeds weer moet overkijken en inschatten. De omgeving maakt echter veel goed. Geweldige natuur, typische indianen dorpen waar de tijd jaren geleden blijven stilstaan is en dan de plaatselijke bevolking natuurlijk. De typische indiaanse gezichtstrekken, de lange vlechten in het haar, …. We zien ook minder mooie dingen tijdens deze rit: veel armoede, huizen op de bergkam die het woord krot onwaardig zijn en heel veel zatte mannen. Sommigen liggen languit op de grond met de fles sterke drank nog in de hand, andere liggen languit in een hangmat of op een paar stoelen hun roes uit te slapen.

We blijven verder omhoog rijden en ondertussen plakt mijn maag ongeveer ter hoogte van mijn schouderbladen, of zo voelt het toch. We rijden in de wolken en op sommige stukken zie je werkelijk geen hand voor ogen. Na een zware rit door de bergen met vlak naast ons de afgrond rijden we verder en zien op sommige momenten taferelen die je niet voor mogelijk houdt in deze tijden. De indiaanse bevolking heeft het niet gemakkelijk. Een oude man sleurt een grote takkenbos op de rug naar boven de berg op, en de kinderen en vrouwen die we hier zien buitenstaan voor hun schamele hutten zijn vuil en mager. Sommigen hebben kapotte kleren aan terwijl het hier op deze hoogte serieus koud is geworden.

Wanneer we op ongeveer 10km van het dorp zijn krijgen we nog een lekkere Mexicaans onweer over ons. Het regent ouwe wijven en er vallen serieuze hagelballen uit de lucht. Het zicht is ondertussen bijna niks meer en het regenwater stroomt van de berg waar wij op moeten. Net als ik begin te denken aan de overstroming die we meemaakten in Vietnam klaart het op en ineens zie ik het bord over de weg: Bienvenidos a San Cristobal De La Casas. Een zucht van opluchting is hier wel op zijn plaats: pfff

De stad ligt op 2140m hoogte en dat voelen we wanneer we uitstappen. Het is hier lekker van temperatuur maar ik kan me voorstellen dat je hier ’s avonds een trui of jas kan gebruiken. Deze stad is zo mogelijk nog kolonialer dan bv Merida en Campeche (bestaat er een schaal van koloniaalheid???) De straten zijn zo mogelijk nog smaller, de huizen nog kleuriger en de kasseien op straat nog authentieker. Wat de sfeer echter afmaakt is het gevoel van in de bergen te zitten. De lucht, de wolken, de temperatuur…..zalig!

Ons hotel is het kleine maar supergezellige Parador Margharita net buiten het drukke toeristische centrum. Perfect gelegen. Het is zeer mooi hotel met mooie ruime kamers, badkamer en een fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Dit is zeker een aanrader en doet toch deugd na enkele mindere verblijfplaatsen.

Na een kleine rustpauze die ik na de zware rit wel verdiend had trekken we de stad in. Ik heb al weinig steden bezocht waar ik me zo thuis voelde als hier. We gaan een plaatselijke eethuis binnen terwijl Largo in het pand ernaast op een soort spelcomputer gaan spelen is. We bestellen Taco’s el Pastor die voor ons neus bereid worden en ze smaken heerlijk!!!! Opgelet: wanneer de Mexicanen zeggen dat het bijgeleverde sausje heet is……….is het heet!!!! J De sfeer is werkelijk onbeschrijfelijk. Een pak mensen op straat, een gezellige drukte van Mexicanen, indianen uit de bergen, inwijkelingen uit Guatemala en een massa toeristen. Alles loopt hier verdraagzaam en gezamenlijk door de smalle straten. Hoewel het centrum bestaat uit hetgeen waaruit bijna alle centra wereldwijd bestaan nl. bars, restaurant, winkels en koffiehuizen is alles hier voor mij net iets leuker en specialer. We eten in El Gato Cordo voor een zeer redelijke prijs en het was nog lekker ook!

Weer de straat op bekijken we indiaanse verkoopsters die uiteraard hun waren aan de man proberen brengen maar op geen enkel moment agressief of opdringerig zijn. Eén ding is een beetje wennen voor ons als westerlingen: bijna overal waar je kijkt zie je de jonge indiaanse moeders borstvoeding geven. Op elke straathoek staan ze hun baby te zogen, soms zelfs terwijl ze toeristen aanspreken om iets te verkopen,waarna ze de kleine uk weer in hun draagdoek en over hun schouder op de rug gooien. Speciaal!

We bekijken nog de mooie zocalo, de vele mooie kerken en de vele beelden van panters die voor een speciaal kunstproject hier deze week opgesteld staan. Met een zalig gevoel gaan we slapen

De dag erna worden we verwend met een lekkere Mexicaanse omelet (wel een klein beetje “Picoso”) en vertrekken we naar de plaatselijke markt. Het is geen toeristenmarkt maar de plaats waar de mensen hun groenten en fruit komen kopen samen met andere dingen die wij in onze westerse wereld niet kennen, of hebt u ooit al een kraam met lamawol gezien?

De geuren en kleuren zijn weer overweldigend zoals je bijna altijd ervaart wanneer je over en markt loopt in een vreemd land. Altijd leuk maar niet altijd even proper. Vooral de indiaanse vrouwen die rondlopen met een tiental levende kippen, samengehouden aan de poten, vallen op. We schuifelen stap voor stap verder en de dame voor mij heeft blijkbaar zin in kip. Het levende dier wordt grondig onderzocht onder de pluimen en vleugels en zelfs de binnenkant wordt aan een grondige inspectie blootgesteld. Een paar vingers in de kip haar achterste om zeker te zijn dat er niks opgevuld is. Hopelijk komt deze kip niet te veel potentiële kopers tegen want je zal als kip maar een paar tientallen vingers op bezoek krijgen.

De binnenhal van de markt is de plaats waar het vlees en het brood wordt verkocht. Hoewel alles hier gewoon in de warmte ligt heb ik al vuiler en viezere dingen gezien. Het vlees is verzorgt en de mooie stukken zien er smakelijk uit eens de vliegen eraf zijn. De broden en koeken zien er werkelijk heel lekker uit en menig Belgische bakker kan hier een les komen leren vooral in variëteit dan. Spijtig dat je hier geen foto’s mag nemen. De indiaanse bevolking hier kan soms agressief overkomen wanneer je ongevraagd foto’s van mensen neemt en probeer maar eens op een overbevolkte markt aan iedereen toestemming te vragen. Volgens sommigen wordt hun ziel meegenomen wanneer er een foto wordt gemaakt en een indiaan zonder ziel is geen zicht dus ik laat het maar zo.

Dichter bij de zocalo is er een toeristenmarkt waar er veel te dure sjaals, poncho’s, hangmatten en andere souvenirs worden verkocht. Leuk om eens rond te wandelen maar we vertrekken al gauw naar Chamula.

Chamula is een bergdorp in de buurt op enkele kilometers afstand van San Cristobal dat zijn ziel letterlijk aan de toeristen verkocht heeft. De sfeer kan volgens de reisgidsen soms op het agressieve af zijn mar daar ondervinden we weinig van. Het dorp is bekend om zijn zeer speciaal kerkje dat hier aan de grote markt staat.

Wil je de kerk bezoeken moet je eerst naar het bureau van toerisme om een bezoekrecht te verkrijgen (15MXP/pp). Het kaartje telt ook als inkomkaart voor het museum dat wij niet gevonden hebben en dat volgens sommige dorpsbewoners niet meer zou bestaan. In het bureau moet je niet op veel medewerking of vriendelijkheid rekenen. Het bureau voor toerisme vindt je aan de rechterkant van de markt wanneer je met het gezicht naar de kerk staat.

In de kerk kan je een wonderbaarlijk schouwspel bekijken. De indiaanse dorpsbewoners zitten op de grond die bezaaid is met dennennaalden. Tussen de gortdroge dennennaalden staan overal kaarsen te branden voor de talloze heiligenbeelden die overal in deze kerk staan. De twee muren rond de kerk staan vol glazen kasten met elk zijn eigen heilige. Bang voor een brandje zijn ze hier niet vlug blijkbaar.

Sommige mensen zitten kleine slokjes uit een flesje cola te drinken. Niet dat ze onbeleefd zijn om in de kerk zomaar te zitten drinken of dat ze zo een grote dorst hebben, nee het is voor het geloof. Het is de bedoeling om flink te boeren door de cola. Ze zijn ervan overtuigd dat door flinke boeren te laten de boze geesten hun lichaam zullen verlaten. Het geloof: je kan er kop noch staart aan krijgen.

Jammer genoeg is het ten strengste verboden om in deze kerk te fotograferen al kan ik het best begrijpen. Eigenlijk mag je als toerist al blij zijn dat de mensen aanvaarden dat er toeristen staan te kijken terwijl ze zitten te bidden en vol overgave hun geloof belijden. Indien iedereen hier an ook nog met flitscamera’s zou rondlopen zou de plaats zijn speciale sfeer en magie snel kwijt zijn.

De buitenkant van de kerk mag je uiteraard wel fotograferen maar reken er dan wel op dat binnen de kortste keren de aanwezige verkoopsters van de nabij gelegen markt bij je staan om hun waren aan te prijzen. We wandelen over de markt en niemand is opdringerig of vijandig zoals ik hier en daar gelezen heb op internet. Gewoon je aanpassen aan de plaatselijke gewoonten doet ook hier wonderen. Wanneer je weet dat je op markten geen foto’s mag trekken moet je ook niet proberen om dit wel te doen en moet je respect betonen aan de bevolking en hun gebruiken.

Wanneer we iets verder wandelen krijgen we gezelschap van twee wel heel vasthoudende verkoopstertjes. De kleintjes hebben zelfgemaakte polsbandjes bij en geven niet op alvorens we er eentje kopen. Wanneer we van hen een lieve glimlach krijgen en hun nog een koek en flesje frisdrank geven is hun dankbaarheid groot en mogen we toch een foto nemen. Het geloof mag je niet te fanatiek beleven denk ik………..

Zinacatan is nog een ander typisch bergdorp 7km van Chamula en ook daar rijden we heen. Het museum zou daar zeer mooi moeten zijn. Op weg naar het dorp moeten we betalen voor het museum maar ook dit blijkt gesloten te zijn. Ik heb geen zin om voor een paar centen terug te rijden en we bekijken dan maar de veel kleinere plaatselijke kerk. Het kerkje is veel minder spectaculair maar wat wel indruk maakt is het gezin dat hier voor het altaar zit te bidden. Een oude man met zijn vrouw en dochter zitten voor het altaar op de grond en prevelen onverstaanbare woorden. Na een tijdje worden de woorden alsmaar luider en sneller opgezegd tot de vrouw en dochter beginnen huilen en met de armen beginnen zwaaien. Deze mensen komen blijkbaar met grote problemen naar deze kerk om hulp te vragen. We besluiten zeer stilletjes weg te gaan.

Buiten op straat is ondertussen iedereen een soort polyglot geworden. De vrouwen en kinderen komen naar de wagen en beginnen allemaal met hun zelfde, vanbuiten geleerde, zinnetje. Ze vragen welke taal we spreken en beginnen met Engels, Frans,…waarna bijna alle mogelijke talen die je je kan voorstellen worden opgenoemd. Een mens moet wat kunnen om volk naar zijn textielhandeltje te krijgen.

Terug in San Cristobal frissen we ons op en vertrekken de stad in. Het is zaterdagavond en het is zo mogelijk nog drukker dan gisteren in de stad. Een mengelmoes van toeristen en locals lopen door elkaar en er klinkt muziek op straat. De Mexicanen gaan zelf op zaterdag stappen, de indiaanse gemeenschap is nog duidelijker aanwezig om zijn waren aan de talrijke mensen te verkopen en de toeristen bekijken dit allemaal met verbazing. Onder de toeristen heb je ook duidelijk verschillende lagen: hier lopen verdwaalde zonnekloppers, hippie’s, rockers en heel veel jonge mensen rond. Uit alle bars en restaurants komen heerlijke geuren en het is door de overvloed aan keuze net heel moeilijk om hier een restaurant te kiezen.

We wandelen voorbij de zocalo en in één van de zijstraten zien we een lange rij wachtende mensen voor een theater staan. Blijkt dat hier vanavond de voorstelling Palenque Rojo plaatsvindt. Het is niet goedkoop (200MXP) maar we vertrekken morgen naar Palenque dus het is wel leuk om al een beetje van de geschiedenis te leren kennen. De voorstelling heeft niet veel om het lijf al doen de acteurs hun uiterste best. De kostuums en de muziek zijn best aardig maar het probleem is dat de voorstelling in het “Maya” (al beweerden sommigen dat het “Tsetsal” was is en dat zijn nu net twee talen die ik niet echt goed beheers. De zaal zit goed vol en opvallend is dat hier bijna geen toeristen zitten maar allemaal Mexicanen. Het verhaal gaat over een ruzie tussen de leider van een andere stam en Pakal, de leider van Palenque rond 600 na Chr., die bekend stond om zijn kracht en wijsheid.

Na de voorstelling kuieren door de stad en eten in een Italiaans restaurant waar Largo de lekkerste “Bolognaise” ooit eet.

Ik had graag nog een dagje extra gebleven in deze stad waar toeristen en inwoners op een ongelooflijk fijne manier met elkaar omgaan. De toeristen hebben respect voor de bevolking en dat is duidelijk wederkerig hier.

San Cristobal was een echte aanrader, zowel de stad als het hotel waren zeer tof!

Palenque

Onze volgende verblijfplaats, Palenque, ligt amper 150km van san cristobal en toch moeten we, volgens de verschillende reisgidsen en websites die ik geraadpleegd heb op een rit van 5 a 6 uur rekenen!

Eens we San Cristobal verlaten hebben snap ik waarom dit een lange dag zal worden. Bochten, smalle wegen, veel kleine bergdorpjes met enorme “topes” en vooral zeer slechte wegen. Voor de eerste keer deze reis komen we slechte banen tegen. Enorme putten waar bijna een volledige wagen in kan, stukken weg die volledig verdwenen zijn en waar alleen een beetje gravel overblijft: het is niet aangeraden om hier een hoge snelheid te rijden.

Het valt mij ook op dat de rijstijl van de andere chauffeurs iets agressiever is dan we gewoon zijn. Ze snijden al eens een bocht af of voegen zeer kort in. Wanneer we voorbij een onbeduidend klein bergdorp rijden komen we aan een put in het wegdek ter grote van een gemiddeld Vlaams zwembad, door de regen ondergelopen met water. Net als ik begonnen ben om er voorzichtig naast te rijden komen er twee kinderen fruit aan ons zijraampje verkopen. We zeggen vriendelijk nee, willen verder rijden als we een doffe klap horen. Tijd om na te denken hebben we niet want langs de andere kant komt een tegenligger op de put af en blijkbaar heeft hij veel haast want hoewel ik al aan de put ben komt hij er vrolijk tussen gereden. Twee is er eentje te veel dus ik besluit om een stukje achteruit te rijden en de vriendelijke toerist uit te hangen zodat onze haastigaard kan passeren. Daar zijn de kinderen met hun fruit weer natuurlijk, wanneer de andere auto weg is vertrek ik en daar is weer een klap te horen. Onze indruk van een mentaliteitsverandering wordt bevestigd want de jongeren sjotten gewoon op onze wagen! Ik ben razend, stap uit en uiteraard gaan de snotters lopen naar hun huis dat enkele meters verder staat. De vader blijkt het nog grappig te vinden ook want hij kan er best om lachen. Ik besluit om hem eens goed mijn gedacht te zeggen maar de man is hout aan het kappen en wanneer ik iets dichterbij kom begint hij met zijn bijl te zwaaien. Ik besluit dat mijn gedacht toch zo belangrijk niet is en rij verder.

We rijden naar de beroemde watervallen Aqua Azul. Wanneer we bijna aan de watervallen zijn staat er ineens een groepje mensen met een stalen kabel over de weg. Wanneer we naderen wordt de kabel aangespannen zodat we verplicht zijn te stoppen. Betalen dus, 10MXP voor het gebruik van de weg.

De watervallen van Aqua Azul zijn een aantal watervallen die hun water in bekkens storten waarin lekker gezwommen kan worden. Normaal zijn de watervallen azuurblauw zoals je enkel in deze streken kan vinden maar na een regenbui worden ze viesbruin zoals je in België wel meer vindt. Natuurlijk heeft het de afgelopen dagen flink geregend en is het een bruine stroom waar we naar kijken. We laten het niet aan ons hartje komen en springen in het ijskoude bergwater. Largo vindt het natuurlijk leuk vooral als hij het slingertouw ontdekt dat aan één van de bomen hangt en waarmee de kinderen in en over het water zwieren. Opvallend is het betrekkelijk kleine aantal toeristen hier. Het is zondag dus veel Mexicaanse families zitten in en rond het water. Ondanks hun bruine kleur is het geheel van verschillende watervallen toch de moeite om te bezoeken.

Rond de rivier is koning beton duidelijk aan zijn opmars begonnen. De weg van de parking naar het water en ook de directe omgeving rond het water is volledig ingepalmd door café’s en kleine eethuisjes en overal lopen verkoopsters met bananen of andere lekkernijen te leuren. Wij kopen een soort tortilla’s bij een Mexicaanse die staat te bakken op een redelijk vuil vuurtje. De geur die er hangt trekt ons echter over de schreef. Je kan kiezen uit verschillende vullingen voor de tortilla’s en we nemen eentje van elk! Ze smaken nog lekker ook!

De watervallen van Aqua Clara staan bekend om hun blauwe kleur die ze bijna altijd hebben. Daar moeten we dus zijn. Wanneer we de laatste rechte lijn ingaan gaat de ons ondertussen bekende stalen kabel weer omhoog. Deze keer echter geen vriendelijke meneer die 10MXP vraagt maar enkele onvriendelijke en rechtuit bedreigende blikken naar onze wagen. Uiteindelijk komt er toch iemand naar de wagen en vraagt op barse toon 40MXP! Een verklaring voor deze afzetterij krijgen we niet en er wordt ons koel medegedeeld dat als we niet betalen we er niet door komen. De blikken van de aanwezigen mannen, hun aantal en vooral de geweren die ze bijhebben overtuigen me. Ik weiger echter om me te laten afzetten en met een rotvaart rij……ik achteruit en we bezoeken de watervallen dan maar niet. Hoewel 40MXP een peulschil is doe ik niet mee aan deze afzetterij.

We rijden richting Palenque als er boven ons een onweer losbarst en het is dan ook in de gietende regen dat we het hotel bereiken. Hotel Real Ciudad Palenque is een tamelijk groot, modern hotel met een zwembad en schuifaf, mooie kamers, een veel te duur restaurant en een kleine dierentuin waarin krokodillen, schilpadden en een reuze hagedis.

Omdat het restaurant in het hotel schandalig duur is besluiten we om met de auto richting stad te rijden om iets te eten. Hoewel het ondertussen pikdonker is ondervinden we geen problemen. In de reisgids trotter hebben we een restaurant gevonden dat we zeker willen proberen. We stappen uit en het regent nog altijd oude wijven, het is net of we in een warme douche rondlopen. Een restaurant vinden in een reisgids is nog iets anders dan in de stad want we vinden het uiteraard niet. Palenque stad is niks speciaals maar we eten zeer lekker in restaurant “Maya”, wat een zeer originele naam is vinden we. Wanneer we terug naar het hotel rijden giet het nog steeds en komt het water van de straten gelopen.

Morgen bezoeken we de ruines van Palenque!

Ruines Palenque.

Om 9.00u staan we aan de ingang, nadat we betaald hebben om de weg te gebruiken, gewapend met flesjes water, van de ruines. De ruines van Palenque is één van de belangrijkste Mayavindplaatsen van Mexico en staat ook op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De stad is gelegen aan de rand van het oerwoud en slechts een gedeelte van de stad is al te zien, de rest ligt nog overwoekerd in het oerwoud te wachten tot er geld is om de gebouwen vrij te maken.

Het valt op dat de temperatuur hier stukken hoger is hoewel het pas ochtend is. De site oogt zeer speciaal met zijn groene omgeving, mooie gebouwen en goed bewaard gebleven tempels. Vooral de hoge gebouwen omgeven door het dichte oerwoud doen het goed omdat je deze hier wel mag beklimmen, wat we dan ook veelvuldig doen. Het uitzicht maakt de soms zeer lastige klimpartijen meer dan de moeite waard hoewel we ondertussen kletsnat van het vele zweet zijn. Moest ik op mijn werk zweten zoals hier ik zocht een andere job J De site is zeer goed onderhouden en sommige tempels en inscripties zijn in nog bijna perfecte staat. Het is hier ook een stuk minder druk en dat maakt dat we eigenlijk meer onder de indruk zijn van deze site als van Chitzen Itza.

We eten bij Don Mucho, een bekend trotter adres hier. Je moet wel een beetje moeite doen om het te vinden. Het restaurant ligt net voorbij de slagboom waar je moet betalen voor de site aan een kleine smalle zandweg. Gisteren hebben we ondervonden dat het restaurant onbereikbaar is na een fikse regenbui. De tafels en stoelen zijn plastic gevallen die hun beste tijd gehad hebben maar er hangt een onmiskenbare leuke hippiesfeer. Het eten is er matig, hun pizza’s zijn echter de beste van het land volgens de reisgids. Probleem is dat ze op maandag geen pizza’s hebben en welke dag is het vandaag? Inderdaad maandag. Qua planning had dit beter gekund want ook het museum van Palenque blijkt op maandag gesloten te zijn.

We rijden naar de Misol-Ha waterval, en hopen dat deze om maandag niet stilstaat ofzo. Uiteraard zijn onze vrienden met de kabel ook weer aanwezig en we betalen maar weer voor het gebruik van de weg. Het eerste wat ik ga doen wanneer ik terug in Belgie ben is een stalen kabel kopen. Mijn buren gaan dure tijden tegemoet. De weg naar de waterval is duidelijk aangegeven en we bereiken ze zonder problemen. Het rijden hier in Mexico heeft eigenlijk nog nooit noemenswaardige problemen opgeleverd.

Al van op afstand kan je de 30m hoge waterval zien en horen. Het water stort beneden in een groot basin waarin normaal gezien gezwommen kan worden. Normaal gezien want nu is het water door de overvloedige regen van de laatste dagen een kolkende poel geworden waar we met Largo niet in durven.

Toch is deze trip niet voor niks want het leuke aan deze waterval is dat je er achter kan gaan. Een smal pad loopt van de plas naar de waterval en wanneer je niet bang bent om nat te worden kan je achter het watergordijn staan. De kracht van het water zal zeker indruk op je maken. Je wordt er uiteraard kletsnat van maar het is een zeer mooi zicht om onder een mooie, brede waterval te staan. Je kan zelfs door de waterval en over een paar zeer glibberige rotsen naar de andere kant klimmen maar dat vinden we bij deze toch een beetje te gevaarlijk.

Enkele uren later begint het alweer te regenen zodat we maar matig kunnen genieten van het zwembad in het hotel. We rijden nog naar de stad en eten in hetzelfde restaurant als gisteren.

Morgen is het mijn grote “probleemdag”! We moeten naar Chetumal: een rit van meer dan 500km!!!!