Omdat Safirr binnen 2 maanden verhuist naar een open stal met 4 vriendjes, wilde ik rustigaan beginnen met het trailerladen.
Eerst Safirr uit de wei halen, want nu wel 20 minuten duurde, omdat ik even moest tonen wie de leider was door middel van grondwerk (meneer had geen zin om zich gewoon te laten vangen, maar door dat grondwerk kwam hij naar mij toe en mocht ik zijn halster aandoen). Dan de snoepjes bij de hand genomen en de staleigenaars waren zo vriendelijk geweest om de trailer voor mij klaar te zetten. Eerst langs de zijkant op het ijzerwerk boven de wielen een snoepje gelegd en meneer wilde het er wel af eten. Dan een toertje rond de trailer gewandeld, maar Safirr maakte zich helemaal geen zorgen bij het zien van een trailer. Dan maar naar de laadklep, daar wat snoepjes opgemikt die hij er mooi van af at met 2 voetjes mooi op de laadklep. Geen enkel probleem dus. Dan maar zelf in de trailer gestapt, met snoepje op de hand een stuk voor zijn neus. Hij natuurlijk eerst rekken en strekken om te zien of hij er niet aan kon geraken met enkel zijn nek te bewegen, maar nee, twee stapjes vooruit, dus een derde voet op de laadklep. Op dat moment was het toch een beetje eng, dus ging hij achteruit en ik liet hem maar rustig gaan. Zo nog een aantal keren herbegonnen en uiteindelijk nam Safirr een snoepje aan dat ik met voor de stang vooraaan hield en stond hij met 3 voeten in de trailer en eentje op de laadklep. Toen vond ik het genoeg. Volgende week ofzo oefenen we nog wel eens en dan zal hij er tegen augustus waarschijnlijk wel zonder problemen in willen stappen
Gisteren heb ik een echt penny moment beleefd met Safirr... Meneer lag languit te dagdromen in het gras en ik wilde eens zien wat hij zou doen als ik er naartoe ging. Ik dus rustig zijn richting uit, ging er een hoofdje nieuwsgierig omhoog en richtte hij zijn lichaam wat op en mocht ik er rustig gaan bij zitten en meneer knuffelen
Spijtig genoeg had ik nu net geen fototoestel mee.
Daarna nog even met één van de meisjes van stal en de hond in de weide blijven zitten en toen Safirr genoeg gerust had, kwam hij gezellig wat snuffelen en doen. Tot we niet interessant meer waren, want gras eten blijft natuurlijk het belangrijkste in zijn leven
