Doch de communicatie met de mensen van de late shift liep even mis en ik moest 's avonds om 23 uur nog informeren naar het tijdstip dat we 's morgens zouden vertrekken.
Afspraak was 9u30. Nog snel eentje gaan pakken in de Kluis en dan om 4u30 mijn zoneke nog ophalen met zijn DJ spullekes in het plaatselijke danscafe en ik zou er wel klaar voor zijn.
Luc was perfect ontime voor mijn deur, maar mijn deur was nog niet klaar voor de Luc. Mijn lenskes gingen moeizaam op mijn oogbollekes en dat was de reden dat de Luc, samen met Jos Vermeulen, op mijn voortuinmuurtje moest zonnebaden.
Maar allez...na wat haperingen en stressy toestanden kon ik mij dan toch bij de twee atleten vervoegen. De Jos had de uittocht van de Nijlense lopers, die met de fiets gingen, moeten missen omdat hij wat slaaptekort had opgelopen. Zijn tijdens een onweer ontsnapte jachthond was s'nachts aan de deur terugbezorgt en nu ging hij samen met ons, de fiets in het kofferke, naar de eindbestemming rijden om daags na de loopwedstrijd met zijn Nijlense kompanen op de fiets terug te keren. Als het bij mij op slaapuren zou aankomen denk ik dat ik mijn schoenen kan opstoken en geen enkele wedstrijd meer moet lopen? Maar ja...ieder zijn gedacht hé...als het maar lollig blijft, dan hebben wij onze ammuzé toch gehad zeker!
Terug naar de orde van de dag. We haalden ook de Raf op die netjes stond te wachten op zijn stoepeke.

Door het vroege vertrek waren wij al voor de middag ter plaatse in het hotelleke van de Jos. Ons boterhammekes gegeten met een straffe kop koffie en wat over en weer gepraat met de andere loopmakkers van AC Lyra. Rond 13u.gingen we naar de plaatselijke sporthal om ons in te schrijven. Wij waren bij de eersten en de organisatie was nog niet volledig op punt. De Raf zag dat hij hier met zijn eigen Euro-chip kon lopen en vroeg info in het Frans, ietwat verzadigd met Duitse klemtonen...jeje de Raf kan het daar ganz guth uitleggen. Groot was zijn verbazing toen hij zonder betalen een inschrijving kreeg met een nummer. Rafke blij, hebt ge dat gezien mannen? Lachen. Ik moest dan nog een chip huren, terwijl Luc vooringeschreven was. Ik kreeg een leeg velleke papier, maar moest dit invullen en daarna afrekenen. Zoals opgedragen gaf ik mijn inschrijving terug aan dezelfde gast en ik kreeg er zowaar 11 euro bovenop. Ik was plots de grootste dommerik van Herenthout en kon dus niet meer praten, draaide mij om en nam aan de volgende tafel mijn chip in ontvangst. Na dit alles lagen wij al plat van het lachen...da gaat hier wat worden. Wij kunnen straks al eentje meer drinken dan voorzien.

Nu was de tijd daar om ons om te kleden...nog snel de toiletten opzoeken om aan een zwaar drukprobleem te ontkomen. Buiten waren al heel wat mensen aan het loslopen en daarom zouden wij de laatste kilometers even afschuimen om te voelen wat komen zou. Ondertussen waren we weer de grappige toer opgegaan en de mensen bleven verbaasd staan kijken terwijl wij bulderend van het lachen over de omloop lagen te sloffen. Goed opgewarmd zetten wij ons als eersten aan de start. De Luc had ondertussen een aanpassingeske gedaan in zijn koppeke en zou op zijn gemakske vertrekken zonder ons verder aan te vallen en ons er af te lopen. Wij lieten de Luc zijn ding doen. Het startschot weerklonk en weg was de meute. Eerste kilometer had Raf al 30 meter, het zou al snorren zijn om dit gat dicht te breien, maar we zien wel. Snel begonnen we al aan een lichte klim door een woonwijk en zowaar ik kwam opnieuw bij de Raf. Even verderop Jos Vermeulen. Wij lieten langzaam de huizen achter ons en trokken richting glooiende bossen. Al snel kwam de Raf met zijn grote passen in het voordeel bij de afdalingen en ik moest na een 6 a' 7 km de rol lossen. In de beklimmingen maakte ik telkens enkele meter goed, maar toch te weinig en de Raf verdween meter per meter uit mijn gezichtsveld. Ondertussen waren er al heel wat hellingen en afdalingen onder de sloffen geweest en ik naderde de 14de km.
Luc had ons bang gemaakt dat hier een zware klim zou volgen, dus toch nog even tempo inhouden, je weet het nooit. Na km 16 moest ik niet meer spaarzaam zijn en moest ik proberen om het tempo op te drijven. Maar de basis is nog niet breed genoeg en ik ondervond dat na 18 - 19km de bodem van mijn vatje lek was en de krachten stilaan waren verdwenen. Bergaf ging wel maar bergop was moeizaam. Ondertussen was ik nog in een vliegenzwerm terecht gekomen met chokolat aan hun pootjes, die allemaal in mijnen baard plakten (ik was toevallig eens een week niet geschoren). Na de aankomst vertelde Raf dat hij op die plaats zijn turbobroekske had laten zakken en 2 vierkante meter had bestoven met het beste wat hij in zich had...dank oe well, mijne maat, krijg ik nu nog dikke lippen ook?
Toch nog enkele lopers kunnen voorbijschuiven en bij de laatste km plots opnieuw vleugels en mooi binnengelopen.

Verbazing allom, de Luc stond al gewassen en gestreken aan de meet te roepen...en de Raf ook, maar dieje was nog niet gewassen. :) De Raf had wel Jos V nog in de prullemand gelopen,... weer een straffe toer, makker.
Luc was gevallen...na 4 km. Ne geweldige spreidstand willen doen terwijl hij met zijne voet onder nen boomwortel hing, ge moet het maar kunnen....allez...de Luc kon het ook niet en hij moest de strijd staken. Zijn bil en knie waren zwaar verzeerd en hij had in de sporthal genen aard nie meer. De Raf moest zijn frakske aan de Luc afstaan om deze van de bevriezingsdood te redden. Dat is een slecht teken, dachten wij en de Luc rilde maar door. Voor de aanwezigheidstombola hadden wij weer geen change, maar ja , een betaalde atleet mag niet meer verlangen had ik al begrepen.

Nog snel een blik op de aankomstlijst; Raf 60ste plaats in 1u32.52 en ik 95ste in 1u36.50. Heel wat bekende namen uit onze regio waren nog ver achter mij te zoeken, dus we zijn weer tevreden.
De Luc heeft ons nog veilig kunnen afzetten en heeft mij gisteren laten weten dat hij niet meer kon gaan of staan. Dat zou een domper zijn op de komende wedstrijden hoor Luc. Itegem, Berlaar natuurloop en uw troetelkind de 21km van Nijlen zouden toch met uw deelname moeten worden opgevrolijkt. Veel beterschap alvast.  Maar alvast een motivator om volgend jaar opnieuw naar de natuur gaan te kijken in Butchenbach...het was er schoon!!!!

P.S. Vandaag slecht nieuws gekregen van de Luc. Na een bezoek aan de spoeddienst was het verdict “een barst in de heupkom” met als resultaat 6 weken out. Spoedig herstel makker.

Het is al een tijd geleden en de blog bleef lang onberoerd, dus heb ik maar besloten om nog eens een verhaaltje te sturen, want we hebben gisteren in Antwaarepe rondgetoerd.
Omdat wij met zijn drietjes lid zijn van de GM atletiekclub, hadden Luc Van Loock, Raf Dierckx en ikzelf Ronny Delen ons aangeboden om de ietwat fletse kleuren van ons Opelfabriekske te gaan verdedigen in dé stad van 't land. Spijtig genoeg had Luc V L. al een week te kampen met "dikke pote...euh...benen, (lees maar faalangst) en hij gaf daarom de pijp aan Maarten en zijnen nummer aan Andy Goossens. Kwestie van een goede startplaats voor volgend jaar te versieren, wie weet da jom...maar der zit wel iets in. Dus wij gisterenmiddag zeer vroeg de pist in, na de ietwat late viering in een plaatselijk zaaltje in ons dorp, wegens trouwplannen van ene Raf- junior. Marina en Annemie gingen ook mee, dus op de vrouwenlijst zal Herenthout ook worden vertegenwoordigd. (deze keer niet door de Micha...voor de lezers van de schakel...een Huirtuits boekske)
Na hier en daar wat overtredingen te hebben begaan heeft de Raf ons toch kunnen afzetten waar hij dat voorzien had, straf stukske, zo in dat centrum.
Na de nodige formaliteiten voor de dames te hebben geregeld gingen wij ons toch al toespitsen op wat komen zou. Wij gingen een uur voor de start al aanschuiven om toch in de meute nog een ietwat gunstige startpositie te vinden. Terwijl wij daar stonden nog gauw een interview weggegeven aan de mensen van ATV. Het zal de beeldbuis wel niet halen, maar wij hebben toch ons best gedaan op dat moment.
Hierdoor was de spanning wat gebroken en hadden we nog maar 20 minuten wachten voor de boeg. Na het startschot overschreden wij zeer snel het vertrekpunt, zodat de "verloren tijd" zal te verwaarlozen zijn. Het is dan ook lopen met een chip, dus de tijdstart is voor alleman dezelfde. Goed op weg, met ons twee, huppelden we de Remme die in het publiek stond voorbij. Terwijl die door te roepen ons nog eens aan de Raf en Ronny-show herinnerde, kwamen wij vlot bij de Kennedytunnel.  Erin was niks maar eruit was voor mij al een ernstige opgave...mijn linker voet begon te "slapen" en ik moest bij de Raf lossen.(Hij was beter dus, geen probleem maar voor mij was het een vervelende factor) Raf liep op een pittige draf met de snellere atleten van mij weg, terwijl wij over de kaai naast de Schelde over de al slecht liggende klinkers dienden te geraken. Mijn voet liet mij meer en meer in de steek en ik was bang om gevoelloos een ernstige misstap te begaan...hier ondervond ik mijn zwakste kwartier. Op de Meir begon het slapende gevoel te verdwijnen en ik kon ook opnieuw op kruissnelheid komen. Ik zag de Raf aan de overzijde van de straat voorbijglijden...hij ging goed, had ik de indruk. Voor mijzelf was ik aan een prachtig inhaalnummerke begonnen op de mensen rond en voor mij.
In de Waaslandtunnel (alias de konijnenpijp) was het hek van de dam en rolden wij volle bak naar beneden. De Raf een 3 tal minuten voor mij, dat kon ik nooit meer goed maken. Groot was dan ook de voldoening plots naar de laatste rechte lijn te draaien. Gaskraan nog eens open draaien, maar toch enkele malen terugschakelen want de laatste lijn was langer dan ik dacht.
Aankomst in 1u14’ op mijn horlogeke. Raf was al binnen op 1u11’. De tijden vielen ons beiden tegen...vorige deelname was nog tegen 1u04’.
Worden we dan toch elk jaar een stukske ouder? De dames kwamen binnen tussen 1u23’ en 1u24’. Annemie had een zwart beest gezien en moest Marina laten voorgaan.
We hebben het weeral gehad, en bereiden ons voor om op 2 mei de 21 km rond het meer van Butchenbach tot een goed einde te brengen. Het zal ook daar weer nie gemakkelijk zijn!!!

43 masters, 12 juniors en 31 seniors werden gisteren gezamenlijk op pad gestuurd voor  5500m op en rond de terreinen van het BLOSO sportcentrum in Herentals. Met een zevende plaats in het totaal en een  knappe tweede plaats bij de masters bewees Maria Vranckx, dat haar conditie nog steeds uitstekend is. Het  werd een spannende strijd voor de 2de plaats tussen Maria en Marleen Van Bael van ROBA, die in de achtervolging op Els Van Hooydonck van ESAK, een mooie strijd streden. Maria toonde zich uiteindelijk, in de laatste 500m, de sterkste en eindigde als 2de op 12 seconden van winnares Van Hooydonck. Bij de masters heren +50 werd Marc Raets nipt geklopt voor de 3de plaats. Rene Verhaert werd 38ste.

Allereerst wil ik iedereen een goede gezondheid en natuurlijk goede prestaties toewensen in 2010. En als extraatje volgt een korte impressie van onze eerste competitieve cross in het nieuwe jaar.

Iets voor twaalf uur kwam het verlossende telefoontje van Ronny Delen dat de cross in Kapellen doorging. Hij nam het risico om ons, ondanks de vele sneeuwbuien, veilig naar het strijdperk te brengen. Over de dames kunnen we kort zijn. Greet Buts stuurde een smsje om te melden dat ze paste voor deze wedstrijd. Zij is na haar opgave tijdens de Herenthoutse kerstcorrida nog aan het zoeken naar haar betere form.

Niet iedereen was zo bereid de sneeuw te trotseren zoals de Vo² max Runners. Er verschenen slecht 26 atleten aan de start. De omloop van ongeveer 5 km was verdeeld over 4 rondes. Raf Dierckx nam onmiddellijk het initiatief en koos voor een snelle start. Toch kon hij Ronny maar een halve ronde afhouden. Deze laatste begon voorzichtiger aan zijn wedstrijd en merkte al snel dat dit sneeuwlandschap niet Rafs favoriete decor was. Raf moest zijn meerdere vandaag erkennen in Ronny die zijn voorsprong elke ronde wist uit te bouwen. Voor mezelf was dit mijn eerste wedstrijd na de Geitencorrida in Wilrijk .

Ronny  finishte op een verdienstelijke 8ste plaats in 20'43". 25 seconden later kwam Raf Dierckx over de eindstreep, goed voor een 10de plek in 21'08". Zwoegend en puffend in de achterhoede kon ik beslag leggen op een 17de plaats in 23'37".

Ronny kon naast een knappe prestatie ook nog een flesje wijn aan zijn kelder toevoegen. Hij won het GM clubklassement samen met Eddy Omen en Danny Van den Broeck, respectievelijk 1ste en 4de vandaag.

Tussen pot en pint werden alweer snode plannen gesmeed voor de volgende confrontatie. Deze gaat binnen 14 dagen door in Edegem. Hopelijk zien we dan een fitte Greet Buts verschijnen, net als de andere Vo² maxers?

VO² maxers: een sterk ras!

Luc

Afgelopen zondag werd er door onze Vo2 Max. atleten gestreden op twee fronten. Terwijl Greet Buts en Luc Van Loock waren afgezakt naar Wilrijk voor de jaarlijkse editie van de Geitencorrida, streed Maria Vranckx in het veld tijdens de cross van AVZK in Booischot.

In Wilrijk wist Greet met een tijd van 19:00 rond in de 5km beslag te leggen op de 2^de plaats. Luc liep in de 7,5km gemiddeld tegen 13,8km/u naar een 14^de plaats in de categorie +50 en naar een 47^ste plek in de algemene uitslag. In Booischot kreeg Maria een sterke lichting masters voorgeschoteld. Zij wist zich toch goed uit de slag te trekken en werd knap 4^de.

Ik geraak er niet meer onderuit, mijn mederunners verplichten mij, met het mes op mijn keel, om onze ervaringen met iedereen te delen via onze blog. Sorry hé, maar volgende week iemand anders graag. Kwestie van eens een andere stijl te lezen.

Arréz, vooruit dan maar...de afgelopen week stond in het teken van regen en wind. Waarom, dat weet niemand, maar vandaag zaterdag kwam, in Hove achter Lier, toch wel de kers op de ietwat verlepte taart.

Wij hadden met vier afgesproken en de Luc zou rijden. In Bouwel namen wij een extra kracht mee om eventueel een beker of trofee te kunnen wegkapen. Eddy Wijnants van "den ijzeren weg" mocht zijn wagonneke op stal laten en in een luxe BMW meerijden. Ik persoonlijk mocht niet klagen want ik mocht van voor zitten, op ne verwarmde zetel...zalig!!! (Bij mij kunt ge ook uw billen warmen, maar dat is door er mee over den asfalt te schroeven) We wijken af...dus zonder al te veel blabla ginder toegekomen, extra vroeg en juist geen weer om een hond door te sturen, dat gaat hier lief worden.(nie gij hé Lief, maar gewoon lief hé, snap je?)

De kleedkamer (één klein kamertje) zat zo vol als een slechtriekend (rot) ei. Daar doen de propere jongens van de Vo2max niet aan mee...dus met ons driekes op de gang en daar onze rituele dans gedaan om onze spikes en korte broekskes op de juiste plaats te krijgen, zonder dat wij geheimen dienden prijs te geven aan passerende vrouwen...spannend hoor.
Ondertussen had Greet al een oefenrondeke gedaan en stond zij al ongeduldig aan de start. Wij verkenden ook de waterwegen eens op loszwemmende haaien, maar dat bleek mee te vallen. Het water liep al uit onze sloefkes en we moesten nog vertrekken.

De vrouwen werden dit maal eens op gang geblazen in plaats van geschoten, want het buskruit van die oude musketier zal nat geworden zijn in zijne kelder. Greet nam de derde stek en zij verdwenen in de boskes voor een kleine en 2 grote ronden. Bij de eerste passage zat Greet nog derde maar daarna moest zij definitief de duimen leggen voor Lief Buys die de derde stek overnam en Greet naar een vierde plaats verwees. Greet zette in de laatste ronde nog wel wat druk maar strande toch op 5 seconden. Karen Peeters nam de overwinning mee voor Christiane De Pooter. De dames waren ondertussen getrakteerd op een hagelbui en een sausje van sappige regen...wat moet dat nog meer zijn?

Na de vrouwen werden ook de mannen weggefloten voor vier ploeterronden. De Raf deed opnieuw zijn blitsstart over zoals vorige week en nam zo 15m. Maar ne moslim is geen echte moslim als hij op het offerfeest geen schaapke slacht...en dat had Rafke gisteren niet gedaan en dus liet de grote baas hem direct in de steek. Na een halve ronde raakte ik aan zijn karreke en ging meteen door. De modder spetterde alle kanten op maar een goe varken kan daar tegen en ik ploeterde zonder de bruggen te gebruiken door, want ik voelde mij super. Bij elke doorkomst uit het bos kon ik de tegenstanders zien...en ik zag dat het goed was...de kloof vergrootte elke ronde. Na nog een zeer felle regenbui kreeg ik echter zulke pijnlijke onderbenen van de koude, dat ik even vreesde dat ik het dan toch niet zou halen. Maar een GM makker ging nog wedijveren om een dichtere plaats, dus niet verzinnen en verder bonken. Ik verloor dit gevecht maar was toch een tevreden man toen de Raf pas na 55 seconden aan de aankomst verscheen. De Luc haspelde een zware strijd af tegen "zotte Vincenty" en kon deze in zijn voordeel beslechten met nog 12 seconden voorsprong. Prima job Luc.
De Raf bleef deze keer wel recht na de aankomst en kloeg over hinder van zijn brilleke in de regen. Hij had enkele "mooie vrouwen" aangelopen zonder dat hij dit zag...zonde makker...zulke biekes...daar had meer in gezeten!

Na de wedstrijd opnieuw naar het douche-lokaal...drukte tot en met...rap efkes onder de spriet en opnieuw met onze blote vis in de gang...wij gaan nog wel eens aangehouden worden denk ik.
De dronkaards namen nog ne Leffe en ik nog een cola. Nog efkes naar de sportieve korfballers en de prof minivoetballers kijken en de strijd was weer gestreden.
Zo ons best gedaan en geen bekers, want Eddy was 5de in 23'31”.

Greet: 4de in 15'09”
Ronny 18de in 25'18”
(Ben Moh)Raf 23ste in 26'13”
Luc 37ste in 28'38”

Ronny

Gisteren trokken vier van onze atleten naar Wilrijk voor en wedstrijd in het handelsverbond. Ronny delen beschrijft op zijn eigen kleurrijke manier hun wedervaren.

Twee weken geleden was de uitroep in mijn laatste regeltje " wij gaan er voor!".'t Was uiteindelijk toch weer een beetje overdreven en wij zijn dan toch maar opnieuw met de "auto" gereden.

Vrijdagavond hadden de narren van Herenthout weer een speciale plechtigheid te ondergaan en zodoende was ik er weeral aan voor de moeite...prins Paul schopte het na 25 jaar prinske dan toch tot keizer en dat moest worden beklonken. Ik had geluk, het was in 't Punt, dus te voet naar ginder en op mijn ellebogen terug, het was niet ver.
Om 6:30 ben ik op mijne zetel gesukkeld, want ik moest 's morgens naar een begrafenis en dus vroeg opstaan.
Op die begrafenis heb ik mijzelf enkele keren de vraag gesteld of het die van mij niet aan het worden was, want ik moest blijven rechtstaan, zoveel volk, dat doet ne pastoor profiteren van de situatie en dus had ik het aan mijne rekker..., een dienst van anderhalf uur. Ook Greet was ter plekke en die moest dan nog mee gaan eten met de familie, dat kon wel eens krap worden op het vertrekuur.

Om 13:30 kwam onze vriend Raf mij ophalen met zijne VW. Dat autoke wist al direct dat ik zijne vriend niet zou worden en hield angstvallig zijn koffer dicht terwijl ik het beste van mijzelf aan het geven was om heel die auto op te heffen. Na menige pogingen lukte het dan toch, net op tijd want de Raf is gene zeebonk en die zat al bijna zeeziekgroen achter zijne "gedon". Lucky Luc gingen wij ook efkes uit de kast trekken en dan Greet niet vergeten. Dat was iets moeilijker omdat de Raf in Nijlen niet bekend is en dus ook niet kon weten hoe hij in Bouwel kon geraken. Het is niet erg vriend, de mazout is toch goedkoop!

Zoals mijn titel al doet vermoeden gingen wij een uitstap maken richting grote stad, Wilrijk, Atlas Copco. Op de snelweg werden wij al meteen opgehouden door Polen in hun race machine dat het niet zo nauw nam met de toegestane snelheden, soms amper 70 en dan weer vlot 140km. Maar ja, ze zullen al van ver komen en dan verminderd de aandacht een beetje.
Ook die van mij verminderde al, mijn snelheid was al niet meer te meten, zo slecht zeg, ik had die koffie voor mijn vertrek niet meer mogen drinken, mijn promilleke zal wel over de grens gezeten hebben en was opnieuw goed aangesterkt. Maar ik kan mijne vriend niet alleen aan het stuur laten draaien en dus ging ik even naar mijn medemensen kijken.
Het was schoon. Naast mij aan het eerste verkeerslicht een "nieuwe landgenoot" met een zelfgebrejen fruitkommeke op zijn kop en naast hem zijn vrouw met een supermodern textieltje rond haar hoofd. Dan kijkt dieje nog vies naar mij, het is toch mijne kop die bonkt en niet de zijne? Rustig Ronny, efkes verder kijken, ja daar...iemand met de zon in zijn ogen...de rijzende zon zeker...ne Chinees. Even verder opnieuw een groep Polen, op jacht naar een fonkelnieuwe tweedehandswagen. Dat gaat hier goed, Raf steek dan die Afrikaan ook maar voorbij, maar pas op euuuu.... voor dat meiske met .......haar brommerke!!! Allebei ne noodstop...knap werk Raf, maar dat had wel nen serieuze bluts in uw plaatwerk geweest. Tof toch, zo'n ritje naar 't stad!

Op het parcour was het snel duidelijk dat dit geen lachertje zou worden. Enkele greppels en een pietluttig heuveltje zou enig verschil moeten gaan brengen in het deelnemersveld.
Om drie uur stipt liet Greet haar blauw T-shirtje in de boom aan de startlijn voorgoed achter. Het werd haar al gauw door drie medeloopsters zeer zwaar gemaakt. Karen Peeters, Lief Buys en Christiane De Pooter waren een maatje te sterk voor de verdapperende Greet. Toch bleef ze goed in het ritme maar de plaatsen waren verkocht. Greet kwam als 4de over de streep in 11'09”. De afstand was een twijfelgeval maar zou 2500m geweest zijn.
Greet was toch tevreden en ondervond dat het vlotter ging dan twee weken geleden, maar de struikelblok was de op de uitvaart genuttigde koffiekoek, die was er teveel aan geweest.

Na de lady's komen de animals, met op de tweede rij...ikke. De Raf op de eerste (hij is ook ne grotere animal dan ik) Volledig foute keuze...het schot ging af en ik werd in de tang gezet door twee boomlange gasten waar ik niet voorbij kon. Miljaar dat gaat hier al fout in de eerste meters. Teruggeslagen naar de achterste regionen en de Raf zag ik al in een volgende bocht verdwijnen. Zou ik nu moeten gaan schreien of kan ik er nog naast? Dat laatste toch proberen en zien waar ik uitkom. Bij de beklimming en over de greppels zie ik mijzelf naderen op Rafke. Maar het duurde toch drie ronden voor ik op 10 meter kwam. Ondertussen was er al een bruine haring door mijn gedachten gegaan, ja die zal vanavond smaken, maar nu nie...denk aan iets anders Ronny, of ge gaat moeten braken. Nog een pintje?
Nog enkele lopers kunnen wij voorbijgaan en dan naar de laatste rechte lijn...de Raf is weg...opnieuw 20 à 30 meter en achter mij nen hijger...da is spannend! Toch doorbijten en nog iets bijgeven. De aankomst is niet zo spectaculair als vorige wedstrijd en den beste van ons twee is gewonnen.

Maar wat ik toen zag deed mij opnieuw glunderen en al mijn miserie was vergeten. Bij zijn aankomst was Rafke plots moslim geworden denk ik. Hij strompelde voorbij de nummerafname, viel op zijn kniekes in de netels en bleef zo zitten.
Ik denk wel dat hij bij een "nieuwe" moslimbeweging is, want de oude moslims zitten altijd naar het oosten, maar hij nie...hij zat met zijn knikker naar het noorden te "knetsen". Zeker 5 minuten zo gezeten en zijn ziel verkocht, daar ben ik zeker van...ik ga hem nergens meer kunnen voor zijn, dat staat vast! Luc Van Loock flitste over de meet in zijn duikerspakje...zo zweten zeg...volgens mij drinkt hij te veel. De Raf met rode gezwollen scharnieren van die verse neteltjes is dan ook al recht kunnen geraken en begint aan zijn gebruikelijke hoestbui!
Nog even met ons vier losschuifelen en zoeken naar het nog steeds verdwenen T-shirt van Greet. Tevergeefs, het is mee op gang geschoten bij het vertrek en hier of daar op een groenere wei gaan grazen. Ik denk dat de mensen van 't stad ook wel eens moeten lachen met enkele boeren van den buiten, maar daar trekken wij ons niks van aan!

Nog wa zeveren en lachen met mega Mindy van den Atlas Copco,want die was er ook. Ne schone prijs mee voor de madam (ik had iets genomen om mee te werken, de Raf een fles houtekopwijn, Greet een haardrogertje om haar krullekes droog te krijgen en de Luc is bang dat hij zal bevriezen want hij heeft een anti-vriesset meegenomen) en daarmee is het weekeinde weer een schitterende ontspanning geweest.

Raf 15de - 22'15”
Ronny 16de - 22'21”
Luc 34ste - 24'41”
Afstand +- 5300m.

Terwijl Luc en Jos in Heultje kozen voor de korte afstanden, ging Johnny De Jaegher woensdag voor het langere werk in de halve marathon van het Sint-Jozefscollege van Herentals. Deze recreatieve wedstrijd wordt steeds op 11 november gelopen en trekt meestal toch een aantal van onze atleten. Dit jaar was het enkel Johnny die aan de start verscheen. Hij maakte er een lange ontspannen duurloop van en werd tussen de 117 deelnemers 43ste in 1:43'50”.

Tijdens dit, voor sommigen, verlengde allerheiligen weekend ging ook het KSAH-crossseizoen van start. Vier van onze atleten traden aan in de maidencross. Onze reporter van dienst Ronny Delen stuurde ons zijn verslag:

Zondag op de duathlon in Olen vernamen we van René Jacobs dat voor het B.K. ½ marathon dat dit weekend werd gelopen,niet op voorhand moest ingeschreven worden en het toeval wilde dat Maria een vrij weekend had en niet moest werken, dus trokken wij gisteren naar Hervé, waar het kampioenschap werd betwist.

Om 14:00 werd op de piste van Hervé de start gegeven. Ik was paraat met de MTB, en dit was de juiste keuze want op het gebied van parcour kon dit echt wel tellen. Eerst een kleine lus en dan een grote ronde met aankomst op de piste. Maria was samen met Nathalie Lambrechts goed gestart. Na 2 kilometer stond er 7'13” op de klok erg snel dus. Maria liet na de snelle eerste kilometers Nathalie Lambrechts weglopen en liep haar eigen tempo. Nog voor halfweg kreeg zij het even lastig, maar toen het landschap wat veranderde en er via wegeltjes en langs kabbelende beekjes moest geklommen worden, brak dat even de sleur en kwam er terug beterschap, hoewel het een erg lastig karwei bleef.

Maria had intussen wel haar voorsprong op o.a. Marijke Willekens en Christa Van Peer uitgebouwd, waardoor de titel bij de +45, zonder tegenslag, zo goed als binnen was. Ondertussen was Omer Van Noten komen aansluiten bij Maria, maar de tempo wissels van Maria waren zo sterk dat Omer ze moest laten gaan. Intussen had ik gemerkt dat de kloof tussen Maria en Natalie steeds kleiner werd, waardoor ik ervan overtuigd was dat er nog meer in zat. .Na 17km kwam Maria na een stevige versnelling tot bij Nathalie, eventjes uit de wind wat bekomen van de inspanning, en dan op tempo erop en erover. Nathalie pikte nog even aan tot bij een korte hevig klim waarop zij direct moest lossen. 10m werden er 50m waardoor ook deze klus geklaard leek. De laaste 2 kilometers waren op z'n minst uitgedrukt nog stevig, Maria haalde nog enkele mannen in, er waren er zelf die te voet moesten gaan. Dan nog eventjes doortrekken en de piste kwam in zicht. Maria liep onder de ereboog als 3de dame en 1ste dame +45 dus opdracht volbracht. Zij zette een tijd neer van 1:27'09”.

Toen de medailles werden uitgereikt kreeg Maria de bronzen plak bij de seniors en de gouden bij de +45. Voor mij, was dit een van de mooiste wedstrijden die ze al gelopen heeft, vooral met de ups en downs, en ik bedoel dan wel het landschap.

Als afsluiter van het seizoen ging Maria zondag van start in de halve Marathon van Eindhoven.
Om 10:30 vertrokken we al richting Nederland, kwestie van zonder stress aan te komen wat ons ook gelukt is.

In Eindhoven werden eerst aan de inschrijvingsstand de noodzakelijke administratieve verplichtingen afgehandeld. We kregen er startvak C3 toegewezen, het laatste vak. Daarna ging het direct richting start, waar Maria zich een half uur lang in het startvak probeerde warm te houden, kwestie van niet helemaal laatst te moeten vertrekken. Om 14:00 viel er nog een fikse regenbui uit de lucht, zodat de atleten al koud en doorregend aan de wedstrijd moesten beginnen. Om 14:15 werd dan het startschot gegeven.

Het duurde bijna 5 minuten voor Maria over de tijdsregistratiemat liep en de inhaalrace kon beginnen. Ik was al wat voorop gereden met de fiets en na drie kilometers zag ik Maria. Doordat haar horloge niet goed werkte en ze geen informatie had over hoe snel ze liep, kon ik haar al direct geruststellen dat de snelheid goed zat en iets meer dan 15km/u bedroeg. Maria slalomde zo snel heen en weer tussen de andere atleten, dat de verbaasde toeschouwers riepen: 'zie die dame, het is precies of de anderen staan stil', en zo zag ik het ook.

De kilometers telden maar verder op en Maria werd door niemand, zelfs geen enkele man ingehaald. Rond kilometer 18 moest ik van het parkoers en begon voor mij de lijdensweg. Langs alle soorten wegeltjes en hier en daar de brede boulevard overstekend waar de lopers zo breed als een straat door kwamen, ik stond er soms een kwartier te wachten, ging ik op zoek naar Maria. Foeterend soms omdat het niet sneller ging, en ik wist dat Maria in de kou (ondertussen was er weer een fikse bui gevallen ) stond te wachten en ik haar niet kon verwittingen.

Na +ongeveer 45 minuten kwam ik op de plaats waar we afgesproken hadden, en ja daar stond mijn half bevroren waterkipke te bibberen. Ik trok, zoals een gentleman betaamd, mijn fleece uit en Maria trok de plastic zak, die ze had gekregen van toeschouwers die dat bibberen en beven niet meer konden aanzien vlug uit. Ze trok de lekker warme fleece aan en ik schonk haar nog een tas hete thee in. Daarna nog wat heen en weer gelopen terwijl er veel vragen de revue passeerden. Hoe weten we wie er bij de vrouwen gewonnen heeft ? Hoeveelste ben ik? Tot we een meisje van de organisatie tegen kwamen die ons alles haarfijn uitlegde. Dan vlug met Maria achterop de fiets naar de auto gereden. In de auto de verwarming volle bak tot dat het kipke ontdooit was.

Heel de rit naar huis nog wat nagepraat over de wedstrijd en toch wel nieuwsgierig naar de eindtijd gegokt. Maria had in de wedstrijd een goed gevoel gehad en dacht aan een tijd van +- 1:28 bruto, wat goed gelopen zou zijn.

Diezelfde avond thuis nog even naar de website van de organisatie gesurfd en het goede gevoel van Maria klopte. Zij liep een netto tijd van 1:23:39 en was 1ste W45, 3de vrouw en 94ste op 6000 deelnemers. Je moet niet vragen hoeveel atleten zij voorbij gestoken heeft. Maria was dan ook zeer tevreden met dit knappe seizoenseinde.

Zaterdag was het dan eindelijk nog eens zover. Ik ging (licht onder druk gezet door Luc) nog eens meedoen aan een jogging. Luc pikte me thuis op en wij op weg naar Geel –Stelen.

De Luc parkeerde zijn BMW op 100 meter van de start- en aankomstplaats zodat we ons rustig konden gaan inschrijven. Veel bekende gezichten terug gezien aan de start waaronder Raf Dierckx. Maar waar zat onze Ronny?

Onder een stralend zonnetje gingen we ons warm lopen. Een bezigheid tijdens welke Raf zijn tegenstanders van de 12 km monsterde en hij uitzocht wie er zeker niet voor hem mocht eindigen. Ik kreeg nog enkele tips mee van de mannen, zeker niet te snel vertrekken, de eerste 2km rustig lopen en daarna iets versnellen. Met deze wijze raad ging ik om 14:20 naar de start van de 4km 750m.

De eerste 2km heb ik inderdaad rustig en als allerlaatste gelopen om dan lichtjes te versnellen zodat ik nog een zevental atleten heb kunnen voorbijsteken. Uiteindelijk resulteerde dit in een zeer povere eindtijd van 29’47”. Er is dus nog veel trainingswerk aan de winkel. Raf eindigde zijn wedstrijd over 12km als 16de in een eindtijd van 51’26” en was hiermee tevreden. Luc overschreed, in de 18km, als 28ste de aankomst in 1:23:48 en werd daarbij geëscorteerd door twee fietsers (bedankt Staf en Remme ) Luc werd voor zijn inspanning beloond met twee prijzen (dat dacht hij toch) hij had namelijk twee bonnetjes, zij het van een andere kleur in zijn enveloppe.  Na de douche verwachtten we de Luc met zijn prijzen, we hadden al wilde gissingen gedaan die gingen van een grote buxus plant tot een tuinstel. Uiteindelijk verscheen hij zoals iedereen met 1kg appelen. Wat bleek nu, dat extra bonnetje was van het jaar voordien. Tijdens de rehydratatie, en dat was nodig bij zulk warm weer, werden er weeral snode plannen gesmeed voor de toekomst, maar niet door mij .............

Toen zij zaterdagmiddag thuis kwam van het werk, en er plots een stortbui uit de lucht viel, was de goesting, om in de geplande Pierenloop te starten, bij Maria ver te zoeken. Maar tegen 13:50 waren de opklaringen daar, en vertrokken we toch maar naar Ravels. Vlug nog inschrijven en dan de bus op naar Poppel, waar om 15:30 de 18de Pierenloop van start ging. Voor mij was het nog even een tandje bijsteken om met de fiets op tijd aan de start te geraken. Eén bekend gezicht, Luc Van Loock stond daar al te trappelen.

Het startschot werd gegeven en Maria kwam de eerste km door in een tijd van 3'36” te snel dus. Toen ze een 100m voorsprong genomen had op twee achtervolgende dames kon het tempo wat bijgesteld worden. Na een paar kilometer kwam Johan Jacobs bij Maria en nam er het kopwerk voor zijn rekening wat zeker welkom was want er stond een stevig briesje. De voorsprong op de tweede dame vergrootte zienderogen, terwijl de derde dame al vlug uit het zicht verdwenen was. Op de lange stukken was het erg lastig lopen met de wind pal op kop, iets waar ook Luc kon van meespreken. Maria hield haar tempo goed vol en kwam aan in 1:04'32”, achtendertig seconden voor de 2de dame Tine Diels. Na Maria's aankomst heb ik mijn stalen ros gedraaid, en ben teruggereden om de Luc nog wat aan te moedigen en een kiekje te nemen. Na de wedstrijd vertelde hij dat het lastig lopen geweest was. Eerst een beetje te snel gestart in het spoor van Paul Obbels, dan het tempo wat laten zakken en iets rustiger in een groepje verder gelopen. Dat leverde hem uiteindelijk een tijd op van 1:13'53”. Iets trager dan vorig jaar, maar dit was wel een zwaardere uitgave.

Na het vinden en ophalen van mijn auto, wat niet simpel was, hebben we nog wat nagepraat en er ééntje gedronken op de knappe resultaten.

Rudy

Het is spijtig dat men vrienden heeft die regelmatig het mes op de keel komen zetten. Awel, ik heb er zo een paar. Ge zit op nen triestigen dag (dat gaat tegenwoordig niet anders bij Opel Belgium) achter uw stoffig bureeltje en dan komt daar plots ne gast, die ge denkt te kennen uit een vroeger atletiekverleden, voor uw vensterken staan roepen en zwaaien. Ik rap mijn hand voor mijne kop geslagen, maar te laat...hij had mij toch wel gezien...ik zou gene goeie struisvogel zijn dat besefte ik toen direkt. Ja ja...dag Luc, alles in orde? Jongens, wat komt gij hier doen? Komt dieje gast eens horen wanneer ik terug zou beginnen trainen? Ja...wat moet een mens daar op zeggen...euh...ik ben nog in verlof...tuut...fout antwoord. Ik ben te oud geworden...tuuuut...nog een foutiever antwoord. Makker, ik kan dat allemaal niet meer...gorgel, grr, bwa...laat mij los jom, zijde zot geworden, ik zal woensdag wel eens komen trainen, ma blijft van mijn keel...halve gare. Dus ik onder zware druk...en na nog enkele nachtmerrie's in mijn al zo korte slaapperiode's (het was 5 dagen braderij), 's woensdag naar de training. En ja ...het ging...euh...het liep nog. Drie toerkes door het bos en ik kon zelfs nog dazerikken wegkloppen...da voelde ik nog, er was dus leven in overvloed. Samen met zot nr. 2 ...de Raf (die had ook al een smske gelaten met de vraag waar ik bleef) hebben wij de training vlotjes afgewerkt. Volgende dag opnieuw de Luc aan mijnen kabadaster met de vraag of ik gaan trainen was. Ik ben er zeker van dat hij ne riotgun in zijn brooddozeke had zitten, om mij op andere gedachten te brengen. Jajaja, Luc, ik ben geweest...zie maar mijn stempelken op mijn hand...neen, Ronny, neen, die stempel was nog van het prinsenbal in maart...nie goe gewassen gast, ik ga toch eens ander zeep moeten gebruiken. Maar ok, ik trots...het ging goed Lucsken, ik ben tevreden. Vanavond ga ik nog eens en overmorgen (vrijdag) kunnen wij samen trainen. De Luc weg. Komt hij vrijdag opnieuw met een ander voorstel. Morgen ne wedstrijd in Mol...10 km, wat denkt ge, ga jij mee? Dan kom ik in de problemen...ik wil wel, maar ik kan...nie...of toch...ne snelle flits en een helder moment...goe jom, ik ga mee, maar ik doe 5 km, dan kan ik niet diep vallen...ge weet nooit met die Molse meren of die molshopen...wa zit er onder...wie weet da jom, wie weet da?
Afgesproken...de Luc komt mij weeral ophalen...ik moet in de winterperiode het transport afwerken, want nen BMW start dan nie. ('t is mo veu te lache Luc) Rustig naar Mol gereden en aan de inschrijving twijfelen zij dan nog aan het feit dat wij geen VAL(lend) lid zouden hebben...euh...zouden zijn. Zo'n atletische buikskes, daar is toch geen twijfel mogelijk? Kampioenen begot, ge gaat da zien...als Stefan Van Den Broeck aankomt volgen wij daarachter ook. Areez...ingeschreven...de Luc met nen schonen lage nummer en ik ene met een drie voor...dat wil zeggen...5km voor de vrouwen. Rondom mij geen enkele andere gast bemerkbaar voor dezelfde categorie, dat beloofd. Loslopen was al zwaar...samen puffen en hijgen. Lucske nog rap efkens gaan drukken en ik terwijl speuren naar tegenstanders...en zowaar, er waren er. Ze werden op mijnen zwarte lijst gedropt zonder dat ze er weet van hadden.
Na ne valse start...ik duwde de Luc met zijne stengel al direct op een Molse schone hare rug (nie erg zij hij mij nadien) maar er moest een tweede startschot afgaan om de gigantische bende op de loop te brengen. Over de "oude", maar benijdenswaardige piste gingen wij in grote groep de weg op. De Luc op kop, al tien meter voorsprong, maar in de greep van zware zweetluchten van voor hem hollende gasten...toen al...er zijn mensen die in jaren geen zeep zien...zelfs geen slechte zeep denk ik. Maar allez, er op en erover. Luc zette zich opzij en maakte de weg vrij, waar ik gretig gebruik van maakte om snel door te schuiven. Ik had een tempo voor ogen om toch rond 22 minuten aan te komen, dus moest ik even harken...mooi door het centrum van Mol, 't was dan ook de centrumloop,met een toch heuvelend straatbeeld. En ja, ik kon mooi de leden van mijn zwart boekse doorkrabben, 1 voor 1 gingen ze voor de bijl. Aankomst op de piste in 21 minuten rond en een negende mannenplaats. Niet kapot en toch tevreden. Weeral gene prijs maar dat wordt men gewoon. Luc kwam door in 22 minuten 05 ...goed makker...houden zo. Maar Luc deed dit niet...hij ging nog verdapperen. Mooi geflankeerd door Vabcolopers ging hij nog geweldig uit de bol...aankomst in 43'53” als79ste. Goed gelopen en zeer tevreden. Hij had op zijn tanden moeten bijten zei hij mij achteraf, maar waarom zou je er niet op bijten als ze toch in uwen bek hangen? Mooi meegenomen toch? Als goeie raad zou ik durven stellen...steek er uw tong eens tussen, dan gaat ge nog rapper...want als ge aangekomen bent, moet ge niet meer bijten en dan komt ze terug vrij...snap je?
Na een stoomdouche...de vellen rolden er bijna af...en nog 2 blonde trappy's en voor de Luc gene kriek (da hadden ze niet) maar ne cola is hetzelfde, konden wij met een voorruit vol flyers voor volgende loopgelegenheden terug naar huis. De Luc zijn ruitewissers zijn klemmerkes, want alle papierkes zaten er bij aankomst in Ten Venne 19 nog allemaal onder. Daar uitgestapt ging hij die papierkes rap wegnemen,maar de cola was te straf denk ik want na nog wat over en weer gezever ging de Luc opnieuw volgas aan de haal met zijn papieren boodschappen op zijn vooruit. Woensdag kunt ge uw volgende loopwedstrijd uitkiezen op de parking aan 't kapelleke vanaf 18u45. ('t is ne zilveren BMW...)
Bedankt Luc, ge hebt mij weeral gered van de goot,...ons Karinneke heeft alvast een 1/2 kaarske voor uw zielerust opzij gehouden om op te stoken in Scherpenheuvel als wij nog eens naar daar vlammen op ne frisse herfstdag. Het doet mij plezier dat er toch nog vrienden bestaan die ne mens af en toe eens kunnen zeer doen...ben ik nu toch ne rare?

Ronny

Als wedstrijdafstand koos ik voor 15 km over drie ronden. Clubgenoot Andy Goossens wist nog mee te geven dat supporter Remy onderweg was met de koersfiets. Stipt om 19 uur werd het startschot gegeven voor de drie afstanden 5,10 en 15 km. Ik had mijn les vorige week in Duffel geleerd en nam me voor niet te snel van start te gaan. Na het tropische weer van de afgelopen week was het echt heerlijk lopen. Het parcour door de mooie bossen en over de niet te onderschatten heuvels was prachtig. De doortocht was elke ronde over de speelplaats van een plaatselijke school, waar een een rockband speelde, veel volk rondliep, en een echte kermissfeer heerste. Mijn stramme benen begonnen zowaar van de muziek beter rond te draaien.

De tweede ronde ben ik versneld waardoor ik kon aansluiten bij een groepje met daarin Opel collega Jean Wuyts die deelnam aan de10 km. Ongeveer rond km 7 werd het tempo de hoogte in gedreven door deelnemers aan de 10 km die hun plaats fel bevochten. De kans voor mij om het hazepad te kiezen en van Jean weg te lopen. De laatste ronde heb ik, ondanks de vele stevige heuveltjes en het branderige gevoel in de kuiten, geprobeerd het tempo strak te houden. Uiteindelijk ben ik met een vleugje rock'n roll in 1:08'04” over de eindmeet gekomen. Remy melde dat zijn zoon Andy 11de werd in de 15 km. Met de Herenthoutse bosloop in het vooruitzicht een geslaagde test.

Running Bear

Luc