Ronny Delen nam afgelopen vrijdag deel aan de Bornemse dodentocht. Zijn kleurrijk relaas vindt u hieronder:

Opnieuw ben ik naar de dodentocht getrokken zonder er bij stil te staan hoe ver honderd kilometer wel kan zijn. Trek een lijn op de landkaart en je komt dus al een heel eind. Vrijdag was dat echter een kromme rond het Bornemse. Niet ver dus...of juist wel?

Mijn schoonpatje voerde mij, voor de 2^de keer al, richting Bornem. Daar aangekomen speelde ik met de gedachte om dat spelleke zo snel mogelijk af te biljarten. Maar algauw wist ik opnieuw waar ik aan begonnen was. Mijn les van de suikerwet in gedachten, deed ik regelmatig een streepje van het witte spul binnen, wel niet het product op Tommekesniveau, maar toch. Ik hield een regelmaat aan in het binnendoen van suiker, en dat maakte mij sterk en gaf mij vertrouwen in mezelf.

Om 21:00 werd de start gegeven. Ik wandelde pas na 15 minuten over de startlijn ( officieel vertrek dus 21:15). Zonder kleerscheuren de dodentocht uitlopen, zat er ook nu niet in. Op km 40 had ik al een zere linker teen, en daar zou het niet bij blijven.

Om 4:50 Na de passage van de Duvelbrouwerij...( Duvel...wa is da?) kwam ik door op het 50km punt. Mijn gemiddelde lag toen boven de 6 km per uur. Ondertussen had ik al enkele malen geprobeerd om te lopen (telkens ongeveer 1km) maar ik voelde aan mijn wandelschoentjes dat dit nadelige gevolgen zou kunnen hebben...dus enkel wandelen was de boodschap.

De plaats waar ik vorige maal zwaar in strijd geweest ben met mezelf ( Buggenhout sporthal, op km 66.2), heb ik nu snel achter mij gelaten...je weet maar nooit. Op km 80 kwam ik toch opnieuw even in een dipje, waarbij je jezelf afvraagt waarom, lompe kl...., waarom. Maar na me een suikerboost in de vorm van klontjes te hebben toegediend, kwam de snelheid er terug in.

Om 11:30 verergerde de pijn in de tenen en de bovenste konthammetjes voelden eveneens pijnlijk aan. Maar, aangezien opgeven niet in mijn woordenboek staat vroeg ik telefonisch aan het vrouwtje om me tegen 13:30 op te wachten aan de eindstreep.

De laatste 10 km vloeide er pure adrenaline door mijn aders. Echt vliegen, anderen inhalen en zelf niemand laten passeren...een hele beleving...toch zeker als ge nog goed zit, en dat was het geval.

200m voor de streep stond ons Karinneke met haar fototoestel om een fotoke te trekken, was er achter mij toch nog nen dulle die wou lopen zeker...moest ik voor de laatste 200 meter nog een spurtje zetten ook. Ik heb het gehaald met 150 m voorsprong...straf he'. Uiteindelijk ben ik aangekomen om 13:42.

Na 16:27 labeurwerk en 119.485 stappen te hebben gezet...was ik er. Een ananas en nen Bornemse trappist...wauw...daar moest ik even van gaan liggen. Op mijn rug op de kasseien even een dutje gedaan en daarna fris als een kippetje naar De Kluis ene gaan drinken.

Einde dodentocht, nu meen ik het, dit was echt de laatste keer. Zoveel afzien om de prestatie af te maken is niets meer voor mij. Mijn tijd zal ik nooit meer kunnen evenaren, want ik heb constant gevlogen. Mijn gemiddelde snelheid bedroeg 6.1km/u stops en scanning inbegrepen. Als ge dan de oudere mensen bezig ziet, zo gedreven en vol overgave moet ik als jongeling denken...kan ik dat binnen 25 jaar ook nog?

Vanmiddag ben ik al opnieuw naar Mol getrokken en heb er 13km afgehaspeld. En het ging nog goed ook.

Groeten

Ronny

Drie van onze atleten, Maria Vranckx, Luc Van Loock en Greet Buts, stonden gisteren aan de start van de 10 mijl van Booischot(Station) Begeleider op de fiets was Rudy Bierinckx. De wedstrijd liep over één kleine en vijf grote ronden.

Bij de dames was Maria de sterkste, zij won in 1:03’49” voor Karen Peeters. Hoewel Maria niet de frisse benen van  Lokeren had plaatste ze Karen in de derde ronde op 25meter. De laatste 200m zette Karen het nog op een spurten en naderde tot op 6”, maar Maria hield stand.

Greet had het lastig en liep vaak alleen in de wind, ze werd nog mooi 5^de  in een tijd van 1:09’28”.

Ook Luc Van Loock zette zijn beste beentje voor hij werd 80^ste in 1:12’47”, en liep samen met Geert Caers 82^ste in 1:12’51” een mooie wedstrijd.

Rudy  

Gisteren ben ik met twee van onze Vo2max dames, Maria Vranckx en Greet Buts naar Lokeren getrokken voor een Flanders cup wedstrijd. De wedstrijdafstand bedroeg 12km verdeeld over één aanloopstrook en drie ronden.

De concurrentie was er in ieder geval stevig: Xenia Luxem, Alemitu Bekele, Veerle D’haese, Sylvie Mulle, om er maar een paar te noemen. Van bij de start gingen bovengenoemde dames voluit. Maria volgde in vijfde positie met op dertig meter  Marlene Van Den Broeck.  Ook Greet was vrij snel gestart en liep rond de 10^de  plaats. Bij de volgende doortocht had Maria haar voorsprong uitgebouwd op Marlene Van Den Broeck, Greet moest intussen stevig knokken om haar plaats te behouden.

Aan de aankomst werd het nog een bijzonder spannend duel tussen Xenia Luxem en Alemitu Bekele. Xenia was de sterkste en won met 2” voorsprong.

Maria werd 5^de in 46'15”. Greet vocht tot op de meet voor haar 12^de  plaats, die zij behield in een tijd van  50'00”. Twee tevreden dames kozen bij de prijsuitreiking voor een loopbroek, ik denk dat ze dus nog héél wat zoeken te lopen.

Rudy

Afgelopen zaterdag was het nog eens mijn beurt, om aan de start te komen van een wedstrijd. (Sorry Nest, ik weet dat ik moest rusten, maar ik kon het niet laten.) Ik moest 400 meter zwemmen, 20 km fietsen en 4 km lopen. Er werd deze keer gezwommen in het propere kanaal Dessel-Schoten:- waarvan het water, door het goede weer van de afgelopen weken, nog redelijk warm was.

Het zwemmen ging deze keer niet zo goed, zodat ik pas rond de 20ste plaats uit het water kwam. Het wisselen van zwemmen naar fietsen ging snel waardoor ik als 12de aan het tweede onderdeel kon beginnen. Tijdens het fietsen kon ik oprukken naar een vijfde plaats. Deze plaats kon ik tijdens het lopen behouden. Ik eindigde ten slotte in een tijd van 1:05’36”.

Elke

Op vrijdag 1 augustus, daags na de ridders van het stalen ros, mocht ook het voetvolk zijn ding komen doen tijdens de 2u van Hertals. Dit evenement heeft alles om uit te groeien tot een klassieker. Er is veel randanimatie, dus veel volk op de been. De omloop is niet te groot, wat het allemaal heel gezellig maakt. Er wordt veel sfeer gemaakt en de organisatie is perfect. Ook professionele sportfotografen zijn er op zoek naar de ultieme actieprent. Dat verklaart het jaarlijks stijgende aantal deelnemers.

Iedereen mag deelnemen hetzij individueel, in groep of in estafette. De oudste deelneemster was 101 jaar (er is nog toekomst Guy). Je kunt ook kiezen voor een grotere of kleinere ronde. De tijd wordt toch telkens met behulp van een chip opgenomen. Je mag zo ver lopen als je wilt.

Van de VO2Max-lopers koos Jos De Win voor de estafette. Johnny de Jaegher en ik kozen voor de individuele afstand. Hoe het met Johnny is afgelopen, weet ik niet. Ik heb hem na de start niet meer gezien, maar uit goed ingelichte bron (Guy Debiscop) bleek dat hij altijd dicht in mijn buurt is gebleven.

Hoe begin je aan twee uur lopen? Wel je vertrekt en dan zie je maar. Na twee rondes wist ik al dat ik iets te snel gestart was. Het was nog behoorlijk warm in de straten van Herentals en het parcours met zijn kasseitje en vele bochten was toch niet te onderschatten. Er moest dus geminderd worden. Zo kwam ik uit op een gelijkmatig tempo van iets onder 9 minuten per grote ronde. Na anderhalf uur werd het wel zwaar, maar de supporters hielden me aan de gang. Op het einde kwam het erop aan de resterende tijd zo goed mogelijk in te delen. Zo kon ik na twaalf grote ronden, er nog twee kleine bijdoen en kwam ik uit op iets meer dan 24 km. Mijn beste prestatie op drie deelnames. Maar volgend jaar moet het nog beter!

Staf

Eind juli, hoogzomer, een lekker weertje: tijd om een natuurloop mee te pikken. Op dus naar Gerhagen in Tessenderlo. Ze hebben daar een natuurdomein van 800 hectare. Plaats genoeg om een flinke omloop uit te stippelen. Samen met enkele andere Nest- en Lief- runners Jos de Win, Johnny de Jaegher en Luc van Loock trok ik richting het verre Limburg.

Jos koos er voor de 8 km en toen we hem na de aankomst terugzagen, zat daar een tevreden mens. De andere drie vertrokken in de 13,5 km. De lijfspreuk van mijn goede vriend Willem van Oranje was “Luctor et emergo”, in hedendaags schoon Vlaams: ”ze hebben met mij nog niet gedaan”.  In de praktijk heeft de brave(?) mens bijna heel zijn leven op zijn kin gekregen en ook mijn vorm is op dit ogenblik niet goed genoeg op Luc te kloppen. Die man zit zo goed, dat hij het nodig vindt om van een op zich al zware wedstrijd een krachttraining te maken door voor ongeveer 100 euro aan kleingeld mee te nemen in zijn zakken en zijn blote handen. Het voordeel daarvan is dat je door het gerammel altijd weet waar de Luc zich bevindt. Het nadeel is dat je door de herrie het gefluit van de vogeltjes niet meer hoort en dat nog wel in een stiltegebied.

Terug naar de wedstrijd. Na de start bleven we ongeveer twee kilometer samen. Dat duurde tot bompa Johnny besloot om wat meer van de omgeving en het gezelschap te genieten en achterbleef. De rest van de wedstrijd is snel samen te vatten. Luc had op elk moment kunnen versnellen en heeft zich heel dikwijls ingehouden. Hij besloot er een doorgedreven training van te maken. Zelf heb ik zo goed mogelijk mijn best gedaan en ik was tevreden om in die warmte toch een vrij behoorlijk tempo te lopen. De natuurloop was prachtig en de organisatie was steengoed. Na een prachtige voormiddag vetrok de ganse ploeg dan ook tevreden richting Herenthout.

Staf

Twee van onze dames, Greet Buts en Maria Vranckx trokken vandaag naar Kasterlee, en ze hielden er de eer van de Vo²Max Runners meer dan hoog. Verslaggever van dienst was Rudy Bierinckx:

We vertrokken vandaag eerst richting Bouwel, waar we Greet Buts oppikten en verder reden naar Kasterlee. In het pompoenetersdorp namen onze twee Vo²Max dames deel aan “Dwars door Kasterlee” een wedstrijd over 16km.

Door het slechte weer had ik mijn plan om de fiets mee te nemen, op het laatste moment, maar gewijzigd. Ik vervulde dan maar de functie van luxechaffeur voor de dames, zodat zij niet met de bus naar de start moesten. Kwestie van niet te lang in de regen te staan en zo lang mogelijk de spieren warm te houden, wat beide dames blijkbaar zonder mijn hulp konden .

De start werd om 14:00 uur gegeven. Samen met mijn zoon Laurent spoedde ik mij naar de eerste doortocht, waar we Maria als eerste vrouw zagen passeren. Greet volgde daar als tweede, maar Annie Staes zat haar dicht op de hielen. Bij de volgende doortocht,  was Maria al zeker van de overwinning, en liep Greet steeds verder van Annie weg.  

Onder de aanmoedigingen van Elke die, met fiets, aan de aankomst stond te supporteren won Maria onbedreigd in 1:04’25”. Hoewel Greet tijdens de laatste 3km nog door de Nederlandse Elly Zigenhorn werd ingehaald en voorbijgestoken, werd ook zij luidruchtig aangemoedigd door dochter Elke. Op de meet bedroeg het verschil met de Nederlandse amper 21seconden. Ondanks het verlies van zilver,  was Greet heel tevreden met haar 3^de  plaats in 1:08’48”. Annie finishte in 1:09’44”.

Na de wedstrijd zijn we in de tent nog wat gaan nagenieten van de wedstrijd. En ik kan u verzekeren er kwam, gezien het tijdens de wedstrijd geen minuut droog is gebleven, deze keer geen water aan te pas. Nadien besloten we, tegen beter weten in, om op de nationale feestdag nog eens een vettige portie van ons nationale gerecht te nuttigen. Een atleet moet tenslotte zijn vet- en zoutreserves, en zijn gewicht op pijl houden. Iets waar we dan ook in geslaagd zijn.

Rudy

Eerst dit : de jaarlijks 10 kilometer van Wiekevorst was een geweldig succes voor de dames van VO²Max, Maria (1ste plaats) en Greet, (1ste +50), die met de bloemen naar huis mochten gaan. Ook Ronny Delen was geweldig blij met zijn wekelijkse paar kousen.

Willem van Oranje zei ooit : ‘Il n'est point besoin d''espérer pour entreprendre ni de réussir pour persévérer’, vrij vertaald : ’Het is niet erg op je kl… te krijgen als je maar je best gedaan hebt’. Ze hebben de mens later doodgeschoten.

Met de uitspraak van de Nederlandse Vader des Vaderlands in gedachte vertrok ik op vrijdag avond met de fiets richting Wiekvorst voor de 10 km. Aan het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-der -Zeven-Weeën aan de Uilenberg nog gauw om bijstand gesmeekt van de Moeder Gods en dan op weg met vriend René van Doninck. De opdracht was niet min. Hoe na een ganse week van sukkelen de heer Luc van Loock kloppen die na een jaar van ups en downs zichzelf bijeengeraapt heeft en alles op het lopen heeft gezet.

Vóór de start werden alle 360 deelnemers als schapen in een kooi gedreven. Het vertrek was hectisch. Ik probeerde in het spoor te blijven van de Luc die zich als een speer door de massa ploegde. Ik kon volgen. Maar na een kilometer ging het iets omhoog en Luc had zich vastgebeten in het zog van een aantal Nijlense trawanten. Ik moest lossen. Maar dat was niks. Zij zouden zich nog wel opblazen en er waren nog genoeg kilometers te gaan. Na halfweg was Luc nog altijd in het zicht. Geen paniek dus. Nog tijd genoeg. En inderdaad! Op het laatst had ik nog wat over. Maar de Luc was gaan vliegen. Besluit: die mens heeft zijn bloemen dik verdiend en ik moet stoppen met schrijven, want ik moet gaan trainen.

Groeten

Staf

Zaterdagavond ben ik samen met mijn zoon naar Heultje getrokken om deel te nemen aan de KWB jogging, waar ik ging voor de 8 km. Voor één keer eens geen stress om op tijd te komen zodat ik rustig kon opwarmen

We moesten twee ronden afleggen van 4km op een heel ander parcours dan vorig jaar. Stipt om zes uur vertrokken we aan het voetbalplein. Ik begon rustig achteraan de bende en legde de eerste ronde af in 23’ rond. Tijdens de tweede ronde ben ik wat versneld en kon daardoor nog enkele deelnemers remonteren, om tenslotte te eindigden in een tijd van 44’37”,  waarmee ik zeer tevreden was. Na het inleveren van ons borstnummer werden we verrast, met opnieuw een paar witte sokken.

Tot vrijdag in Wiekevorst
 
Jos

Met +- 2300 lopers stonden ze maandagavond, 7 juli, aan de start van de “Classic” in het Limburgse Tessenderlo. Deze klassieker over 10 km trekt zowel de joggers als de betere atleten aan. In de uitslag vonden we twee van onze Vo² Max. Runners terug. Zowel Ronny Delen als Luc Van Loock tekende present. Ronny werd 320^ste in 42’10 en Luc eindigde als 548^ste in 45’16”.

Zaterdag na het werk ben ik vertrokken richting Geel - Larum om deel te nemen aan de jaarlijkse jogging. Omdat ik nogal laat vetrokken was, besloot ik om in Herenthout de snelweg te nemen, die weg heet toch niet voor niks snelweg, allé dat dacht ik toch.
 

Ik was juist de afrit Herentals oost voorbij toen ik op mijn autoradio hoorde dat er een ongeval gebeurd was op de afrit Geel west, en de rijweg volledig versperd was. En ja hoor 1km verder stond ik in de file en het was al 18:00. De wedstrijd vertrok om 18:30, dus ik de pechstrook op en zo verder richting Geel. Helaas was ik niet de enige met dit idee, het resultaat was stapvoets aanschuiven tot Geel west.

Ik kwam omstreeks 18:20 aan in Geel – Larum, vlug mijn auto, in een straatje, geparkeerd en in zeven haasten naar de inschrijving. Ik was nog juist op tijd om de start te halen. Aangezien ik mij zo gehaast had, dacht ik dat ik de 8,8km in hetzelfde tempo moest afleggen. Dat ging goed tot het einde van de eerste ronde waar ik doorkwam in 24’10”. En  toen stond hij daar, de man met de hamer. Ondanks de aanmoedigingen van Ronny Delen die al gefinisht was in 36’ 58” (voor hem was dit een trainingsloopje in het vooruitzicht van de Nike Classic waar hij vandaag gaat vlammen) geraakte ik echt niet meer vooruit. Ik had zelfs de moed niet meer om aan te pikken bij lopers die me voorbij liepen. Uiteindelijk ben ik binnen gesukkeld in een eindtijd van 51’05”.

Na de douche heb ik me samen met Ronny op het terras van de cafetaria van de  plaatselijke voetbalclub gezet en na een stevige trappist was mijn ontgoocheling  vlug over. Zeker nadat mijn tombolanummer als eerste uit de zak werd getrokken en ik naar huis kon met een grote ligstoel. De Ronny moest zoals zo dikwijls vertrekken zonder prijs. 

Zondag was het plan om in Schriek deel te nemen aan de 7,2km. Ik wist al op voorhand, vermits mijn zoon om 11:00 uur startte in de triatlon van Kortrijk, dat dit weer kunst en vliegwerk zou worden om op tijd te komen.

Omstreeks kwart over één  kon ik, met de hoop om tijdig in Schriek aan het vertrek te staan, in Kortrijk vertrekken. Om vijf voor drie kwam ik in Schriek aan.

Daar bleek dat ik me vergist had en de wedstrijd pas om 15:30 vertrok. Ik had me dus nodeloos gehaast en voor niets zo hard gereden. Hopelijk blijft dit laatste zonder gevolgen!

Over de wedstrijd kan ik kort zijn: ik wist niet wat ik moest verwachten. Twee dagen na elkaar lopen had ik sinds lang niet meer gedaan. Na 1km kwam ik in een groepje van de familie Van Loock terecht. Ik ben daar rustig bij gebleven en heb al babbelende de wedstrijd uitgelopen in een eindtijd van 41’53”. En zoals steeds in Schriek, werden we daarvoor beloond met een zak verse groenten

Jos

Nu het triatlon seizoen volop aan de gang is komt Elke Naets wat meer in de picture. Zaterdag ging zij van start in een 1/8 triatlon in de Noorderkempen:

Zaterdag, trok ik richting Hollandse grens om er in Meer een recreatieve triatlon mee te doen ten voordele van Orka. Orka is een organisatie die zich inzet voor kinderen met reuma. Aangezien Marc Herremans het startschot kwam geven, wilde ik dit evenement zeker niet missen.

In het begin van de week waren we nog drie dagen gaan fietsen in de Vogezen, dus het was nog even afwachten of ik hier niet te veel last meer van zou hebben.

Na een goede start in het zwemmen kwam ik na 300 meter als vijfde vrouw uit het water. Het fietsen ging heel vlot en ik kon tijdens de afstand van 20km oprukken tot op de tweede plaats. Ten slotte moest ik dan nog 5km lopen. De overgang van fietsen naar lopen ging me nu veel beter af dan vorige week, zodat ik de laatste ronde nog wat kon uitlopen op mijn achtervolgers. Ik eindigde tenslotte op de tweede plaats in een tijd van 1:09'13".

Elke

Donderdag trad Yves Vermeulen aan in een, frisse en natte, vakantiemeeting van Volharding Beveren. Yves liep bij onze Oost-Vlaamse buren een 300m in een knappe 39.96.

Hierbij het verslag van de Bilzen run van afgelopen zondag, beter laat dan nooit, maar het goede weer en het vele werk zorgden voor de vertraging.

We waren met de ganse familie afgezakt naar Bilzen, waar om 15:00  de start werd gegeven van de 1/2 marathon. Aangezien er niet mocht meegefietst worden, diende ik nog vlug wat sluipwegen te zoeken. Bij de km punten 1km, 5km, 8km,12km en16km, kon ik Maria aanmoedigen en drinken geven wat bij het warme weer zeker nodig was.

Tijdens een gesprek met enkele andere atleten aan de start was de verandering van het parcours tegenover vorig jaar aan de orde. De organisatie had teruggegrepen naar het wedstrijdparcours uit de periode 1992-2000, met heel wat hellingen en serieuze beklimmingen. Zaak was dus om in het begin van de wedstrijd niet te vlug van stapel te lopen. En dat het inderdaad zwaar was wisten we al na 5km wedstrijd, waar Maria riep: ‘niet te doen, zwaar bergop en de wind stevig in het nadeel, dat heb ik nog niet meegemaakt’. Ik riep dat ze al een heel stuk voor was, en dat ze het gerust wat kalmer aan kon doen, maar ze bleef haar tempo lopen en won overtuigend bij de dames in

1:26’50”. Ze had bijna 6’ voorsprong op de eerste senior. Bij de mannen mocht Rik Ceulemans op het hoogste schavotje met een tijd van 1:06’45”.

Rudy

Het voorbije weekend trad Yves Vermeulen aan in twee wedstrijden. Zaterdag tijdens de open meeting van AC Herentals liep hij een 200m, en zondag tijdens de “memoriam Jos Verstockt” in Lier kwam hij uit op de 800m.

Op de niet zo snelle mondopiste van het Bloso sportcentrum in Herentals, liep Yves zaterdag een erg sterke 200m. Hij zette een knappe 24”66 op de tabellen, en dook daarmee voor de eerste maal onder de 25”.

Vandaag in Lier liep het iets minder goed, en we citeren Yves:
“Er was slechts één reeks 800m waardoor ik mee moest startten met de snelle jongens. Ik besloot al vlug mijn eigen tempo te lopen (alleen dus). Een goede 64” tijdens de doortocht na 400m, tempo dat ik echter niet kon doorzetten. Nog sterk verzwakt tijdens de tweede ronde kwam ik uit op 2’13”71. Ik had, hoewel ik tijdens de opwarming een fris gevoel had, erg zware benen tijdens de wedstrijd. Waarschijnlijk de weerslag van mijn sterke 200m gisteren. Vandaag dus een wedstrijd om erg snel te vergeten”.

Ondanks dreigende onweerswolken kwamen in Vorselaar heel wat deelnemers opdagen voor de wedstrijden over 5,10 en 15km.

Bij aankomst op de sportterreinen van Vorselaar, liep ik heel wat clubgenoten tegen het lijf. Johnny De Jaegher en Guy Debiscop planden een stevige duurloop over 15 km. Ludo Geerts, Wim Aerts en Rene Van Doninck besloten om samen de 10 km uit te lopen. Duatleet en Vo² max collega Remi Goossens kwam op het laatste moment aan en meldde zich voor de 5 km. Na de vroege shift durfde ik de 15 km niet meer aan en besloot te starten in de 10 km.

Ik begon rustig aan de wedstrijd, heb stelselmatig het tempo opgedreven (bang voor de man met de hamer) en kwam aan op een voor mij verdienstelijke 55^ste  plaats in 44'59''. Ludo Geerts was 114^de  in 53'53'', Wim Aerts 116^de  met een tijd van 53'59” en Rene Van Doninck 123^ste  in 54'43”. Johnny die na zijn pensionering niet te houden is, finishte in 1:11'20'' en behaalde een verdienstelijke 35^ste  plaats. Guy Debiscop eindigde in 1:15'38'' en was 47^ste. Remi, die zoals steeds van in het begin stevig aan de wedstrijd begon, eindigde op de 125^ste  plaats in 26'43”.

Met 212 deelnemers op de 5km,167deelnemers voor de 10km en 61 in 15km was dit een geslaagde organisatie.

Luc Van Loock

Tielen 22/06/08 - Vandaag stond Herentals-Tielen op het programma.
Deze klassieker heeft alles mee voor wie houdt van natuurlopen. Er is vooral de Kempische heuvelrug met een drietal fameuze kuitenbijters. Daarnaast is er de omkleding: de treinreis, de met fanfaremuziek begeleide wandeling naar het station. Vanaf dit jaar stond er ook een bijzonder medisch team paraat. Ik heb het door zuster Ursula voorgestelde onderzoek vriendelijk doch vastberaden afgewimpeld (hoewel, ik vrees de nachtmerries die nog kunnen volgen).

De sportieve inzet was iets minder. Er was in geen velden of wegen een Vijand te bekennen. Het grootste probleem kon het weer worden. Het was bijzonder warm en er was onweer aangekondigd. Het kwam er dus op aan zeer zuinig te lopen. Ik ben hier in het verleden al eens tegen een aardappel van formaat aangelopen waarvan onze coach en dhr. Willy Aerts nog steeds kunnen getuigen.

De eerste hindernis, de trappekes van Kruisberg, worden zeer voorzichtig genomen, kwestie van niet te verongelukken. En ziedaar, plots toch tegenstand. Wie komt als een steen van de berg gedonderd. Is dat niet opa Johnny? Weeral zonder te verwittigen. Maar dat zal vandaag niet waar zijn. De snoodaard wordt ingerekend en eventjes later achtergelaten.

De tweede hindernis, twee geweldige beklimmingen in de buurt van de Floreal, worden ook met fluwelen handschoentjes- of liever loopsloefkes genomen. Dan volgt een pad met geweldig veel uitstekende wortels. Weeral oppassen dus, zeker als er vlak achter mij een geweldige valpartij plaatsvindt. Geen tijd echter om voor medische steun te zorgen, da’s werk voor zuster Ursula. Arme jongen.

Het liep best lekker, daar in dat bos. Maar ik wist dat het ergste nog moest komen. Het open landschap en de zon van de laatste vier kilometer. Ik had goed gespaard en het was nodig ook. De laatste tien kilometer kon ik de ene na de andere loper, waarvan heel wat wandelaars, oprapen. In 1: 11’ en 49" bereikte ik als 146ste de aankomst, net op tijd. Eventjes later was ook onze gepensioneerde bompa daar, 160ste in 1:12'31". Nu volgen twee maanden vakantie. Trainen dus maar.


Groeten

Staf Witvrouwen