|
VOEREN 2009
Hebt u het ook al gemerkt ? Er zit wat sleet op het adventure-gehalte van onze tochten : het eerste jaar reden we met de fiets naar Cap-Gris-Nez, het tweede jaar reden we met de auto naar de Champagne om er te fietsen, en dit jaar blijven we gewoon in België... De Voerstreek stond eigenlijk al langer op ons programma, maar dan als een weekendje tussendoor. De waarheid is dat we te laat aan de voorbereiding zijn begonnen, en dat we het dus niet veel verder konden zoeken.
Bovendien rijden we dit jaar met een beperkte bezetting : Stefaan en de Gust hebben andere bezigheden (professionele en amoureuze) en laten ons dus in de steek. Dat ze voor de rest van het seizoen gebrandmerkt staan als saloncoureurs nemen ze er blijkbaar graag bij. Aan de andere kant hebben we nieuw bloed in de groep : Wouter gaat mee naar Voeren. Dat zit zo : tijdens de barbecue van de volleybal vroegen we hem of hij zijn mountainbike niet eens van stal zou halen, en de volgende zondag stond hij daar al. Lukken en de Skeer reden met hem de Bloso-toer; de Wout vroeg om het de eerste keer bij de korte toer te houden, maar al snel werd duidelijk dat we hier niet met de eerste de beste te doen hadden. De Lukken en de Skeer waren eigenlijk zelf blij dat we de rode toer niet gedaan hadden; en sinds die bewuste zondag luisteren die twee vooral naar radio Deprimo.
Maar er is ook goed nieuws. Toen Hilde, Vero en Ilse hoorden van ons Voeren-avontuur, beloten ze onmiddellijk dat ze zouden meegaan om ons te verlossen van onze huishoudelijke beslommeringen. En tussendoor zullen ze dan enkele korte toertjes met de fiets doen in deze prachtige streek. Gelukkig vonden ze nog een kamer op dezelfde hoeve, het Thienhof in 's Gravenvoeren, en zo hoeven de mannen niet weg te kwijnen zonder vrouwen in de buurt. Onwaarschijnlijk toch, welke proporties de liefde kan aannemen...
Vrijdagavond
Na een ritje van zowat 150 km komen de Rouërs aan in 's-Gravenvoeren. Het Thienhof blijkt de ideale uitvalsbasis te zijn voor onze tochten: alles is voorhanden, maar zonder al te veel franjes. Wilfried, Benny (die in extremis heeft beslist om een come-back te maken) en Wouter zijn wat vroeger aangekomen, en hebben de plaatselijke horeca dus al verkend. Van zodra we allemaal ter plaatse zijn, wordt de BBQ uitgeladen. Iedereen krijgt een gekoelde cava, alhoewel Wilfried en Benny blijkbaar geen apero meer nodig hebben. Na een uurtje komen ook de vrouwen aan, net op tijd voor de laatste drie glazen cava. De BBQ komt wat moeilijk in gang, maar zodra het vuur gloeit, brengt Luc ons in de zevende hemel met heerlijk gekruide scampi's. We krijgen er niet genoeg van, en dat is ook niet nodig want de scampi's worden ons van alle kanten aangeboden (bijna opgedrongen). Daarna volgt er nog een papillotte van zalm en een côte à l'os. Dit alles met aangepaste wijnen (uit de partybox) natuurlijk.
's Avonds worden de twee komende dagen gepland, en wordt er nagekaart over de voorbereidingen. Zeker het voorval waarbij Wouter langs de Dender een salto over een minimountainbiker maakte, is voer (let op de woordspeling) voor discussie.
Zaterdag
In de vroege ochtend zijn Wilfried en Benny al naar de bakker in Aubel gereden. Wilfried had uitleg gevraagd aan de plaatselijke facteur, en de rest van het verhaal hoort u op youtube (zie hieronder).
http://www.youtube.com/watch?v=FkCvzB4UgpE
Als de anderen opstaan, komen ze te weten dat het duo na het diner nog naar de taverne is getrokken, om daar tot halfvier over politiek te spreken, natuurlijk overgoten met enkele biertjes. Benny zit bijgevolg niet in vorm, en is niet in staat om mee te rijden.
Als de Skeer beneden komt, vragen de anderen zich af hoe hij er zo fris kan uitzien : ze zeggen dat hij de vorige avond na het eten praktisch in zijn bord in slaap viel, maar volgens de Skeer was dat een aanval van oververmoeidheid. Iedereen geniet van de lekkere ontbijtkoeken uit Aubel; en net voor de tafel wordt afgeruimd, bedenkt Benny zich en eet hij een halve croissant op. Meteen komt ook de goesting voor de fiets weer, zodat we met zes beginnen aan een tocht van zowat 60 km. De Skeer heeft op de GPS een route getekend die de zes dorpen van Voeren moet aandoen ('s-Gravenvoeren, Sint-Martens-Voeren, Sint-Pieters-Voeren, Teuven, Remersdaal en Moelingen). Na een eerste helling moeten Luc en Danny wachten op Wilfried en Benny, wat zeer ongewoon is. Wilfried is blijkbaar zijn computertje verloren; dat kan iedereen overkomen en hij kan dan ook op ieders begrip rekenen. De tocht gaat verder, en de Voerstreek laat zich van haar mooiste kant zien. Voorbij de spoorwegbrug van Sint-Martens-Voeren komen we in een smal uigehold veldwegeltje, langs beide kanten dicht begroeid. Op het einde moeten we opnieuw wachten : Wilfried is opnieuw teruggekeerd om zijn 'kilométrique' te zoeken. Hij belooft het dingetje nu in zijn zak te steken. We fietsen verder, en net voorbij de Commanderie in Sint-Pieters-Voeren rijden we links omhoog. Een soort bareel verspert de doorgang; maar een vriendelijke dame met een Hollands accent verzekert ons dat we doorkunnen: «Het is wel een steile klim, maar dat is toch wat jullie willen...». Het is inderdaad een ongelooflijke kuitenbijter. Enkelen moeten voor de eerste keer van de fiets. Maar na de klim volgt er een lange rechte dreef door een rustig bos. Hier valt Wilfried plat, zodat een welgekomen rustpauze wordt ingelast.
Nadat de band vervangen is, klimmen we opnieuw op de fiets. De GPS wijst een baan naar links aan, maar die blijkt onbestaande; we beginnen rond te dwalen in het bos. Enkelen krijgen een déjà-vugevoel (zie het verslag over Cap-Gris-Nez); Benny zegt dat hij hier twee jaar op gewacht heeft. Na een eindje stappen door bramen, belanden we in een varenveld, waar zelfs Wilfried niet door raakt. We zitten nochtans maar op een tiental meter van het eind van het bos, maar er is geen uitweg te vinden. En niemand die eraan gedacht heeft een bosmaaier mee te brengen...
Terugkeren dan maar, en daar zien we enkele weiden; de stieren bekijken ons al argwanend. Wilfried denkt de oplossing gevonden te hebben, klimt over de prikkeldraad en rijdt recht door de weiden naar een weg in de verte. De anderen gaan liever over een privéwegje, een erf over, en komen eindelijk op een verharde weg. Enkele honderden meter verder zien we Wilfried door de weiden aankomen. En een geluk met een ongeluk : we zitten maar een paar honderd meter van onze oude GPS-route. We duiken een vallei in door een uitgeholde weg die ons doet denken aan de Diepestraten in Ninove.
We hebben blijkbaar enkele (!) kilometers afgesneden, maar peddelen rustig verder. Het landschap is prachtig, het tempo is vlot, tot we moeten stoppen voor...de kilométrique van Wilfried (die we vanaf hier 'W' zullen noemen. Ten derden male is hij van zijn stuur gevallen, en deze keer staat de baan vol lang gras. Zelfs W ziet dat het onbegonnen werk is. Niemand begrijpt waarom W dat computertje toch weer op zijn fiets heeft gezet; Benny zegt dat moest het zijne kleinen geweest zijn, hij een pak slaag kreeg. We besluiten verder te rijden. Per toeval ziet de Skeer dat het straatje 'Als' heet..
Plots zien we dat we op een vijftal kilometer van het einde van de route zijn. We hebben in dat bos misschien toch meer afgesneden dan gedacht. Tijd voor een pint dus, langs een drukke steenweg. Aan de andere kant van de straat staat een oudere man zijn haag af te scheren op een wankele ladder. We beginnen weddenschappen af te sluiten. We zien opeens een zwaluwnest aan de goot van het huis van de kamikaze-tuinier. Kijk, zegt iemand, daar woont een zwaluw. Waarop Peter : misschien woont ze er niet, en is ze er gewoon op congé. Gewoon maar om u het niveau te tonen, na een tochtje met de fiets en twee pinten...
Tamelijk vlug nadien komen we aan in Moelingen, het eindpunt van de rit. Nog enkele kilometers verder,en we zijn in het Thienhof. Onderweg komen we de vrouwen tegen, die een kroegentocht achter de rug hebben, en er zeer vermoeid uitzien. Wij, van onze kant, hebben nog genoeg energie om naar het plaatselijke café te sprinten, waar we Garate zien winnen op de Mont Ventoux. Wat onze prestatie betreft : die ligt ergens tussen de 37 en de 57 kilometer.
De avond is uitverkoren voor de traditionele Paëlla à la Peter. Terwijl iedereen een handje helpt,wordt er al duchtig geaperitiefd : Witkap, cider van W, schnaps van Luc... Het bereidingsproces van de Paëlla verloopt gesmeerd, maar er zijn enkele kleine details : de scampi's hebben de avond voordien al een andere vorm aangenomen, en het konijn van de Skeer bleef liever thuis in de diepvriezer dan de lange reis naar de Voerstreek mee te maken. Maar het resultaat is toch verbluffend, ondanks het ietwat uitgedund recept.
Na de Paëlla komt het gesprek als vanzelf weer op de kilométrique van W, en Peter vraagt luidop of we die nu toch niet zouden kunnen weervinden. De Skeer herinnert zich de naam van het bewuste paadje : ALS. Enkele ogenblikken later zitten we in de auto richting Als in Warsage; de GPS wijst ons feilloos de weg. Tien minuten later beginnen we onze avondwandeling door het lange gras. Zonder succes. Aan het einde van het baantje keren we moedeloos terug, het computertje van W zal zijn graf in de Voerstreek vinden. Maar nee, op twintig meter van het einde vist Benny triomfantelijk de kilométrique uit het lange gras. Opgezet spel ? De vrouwen vermoeden van wel, maar W is blij dat hij 240 EUR heeft uitgespaard. Dat gaat hem volgend jaar 20 (twintig!!!) liter cider kotsen.
Zondag
Wilfried is deze morgen opnieuw bij dezelfde bakker om broodjes gereden. Aan de ontbijttafel vertelt hij dat hij om zes uur al wakker was, en dan maar meteen een toertje (zo'n 10 km) met de fiets heeft gedaan. Daarbij is hij WEER zijn computertje verloren (maar hij heeft het gelukkig dadelijk kunnen oprapen). In ieder geval, hierdoor zullen we hem opnieuw 'W' noemen voor de rest van dit verslag.
Vandaag doen we een tocht naar het Drielandenpunt door veld en bos. Gisteren had W dit voorgesteld in de taverne, en de cafébaas wist ons te vertellen dat het Drielandenpunt in Gemmenich ligt langs Belgische kant (u ziet het, beste lezer, op café gaan maakt je inderdaad slimmer). Gemmenich ligt op zowat 25 km van Voeren, dus dat is te doen op een voormiddag. Het enige probleem is dat Peter van Vero om 1 u terug moet zijn, om op tijd te kunnen vertrekken naar het KSA-kamp.
En weg zijn we. Zodra we uit het centrum zijn, nemen we een prachtig weggeltje naast een smalle beek, we rijden over een bruggetje en beginnen aan een klim door een bos waar geen einde aan komt. Ongelooflijk steil, keien op het pad, boomwortels, geulen, noem maar op. Als we boven zijn, bekijken we elkaar veelbetekenend.
Dan hebben we een heel eind beton, maar één ding is zeker : plat bestaat niet in de Voerstreek; ofwel gaat het bergaf, ofwel bergop. De hellingen volgen elkaar op; we moeten zelfs eens een uitgegraven trap nemen om de richting te blijven volgen.
Ongewild rijden we meestal op Nederlandse bodem. Dat is goed te zien aan de stijl van de huizen en boerderijen. Maar het is zeker een rijke streek. Plots houdt onze weg op, en zijn we verplicht een wandelpad te nemen (hoewel dit eigenlijk voorbehouden is voor nordic walkers). Het levert wel enkele mooie foto's op; vooral die waarop je ziet hoe we de 'draaimolens' ontwijken met het systeem-Wilfried.
Uiteindelijk komen we met heel wat vertraging aan in de buurt van het Drielandenpunt, en besluiten een pint te drinken in een Nederlands café. Het wordt bijna onbegonnen werk om tegen 1 uur terug in het Thienhof te zijn. Peter ziet al blauw van schrik voor de reactie van Vero. Hij drinkt vlug zijn pint leeg, en wil ei zo na de laatste 500 m naar het eigenlijke Drielandenpunt niet meer maken. Toch kunnen we hem overtuigen dat een kwartier later ook het verschil niet meer zal maken. Aan het bewuste punt worden in ijltempo enkele foto's genomen, en dan gaat het in vliegende vaart richting Voeren.
Om tijd te winnen, nemen we vooral de grotere wegen. Luccen voelt zich in zijn sas, en Wouter krijgt het soms moeilijk. De ervaring, de 'fond' haalt het op de jeugd. We stoppen slechts één keer voor een plaspauze voor Luc, en daarna vlammen we door de dorpen die we gisteren gemist hebben : Remersdaal en Teuven. Met pieken tot 37 km/u gaat het tot in 's-Gravenvoeren. We zijn om kwart voor een al terug in het Thienhof, zodat Peter van Vero nog de tijd krijgt om een Witkap met de anderen te drinken. De vermoeidheid slaat bij iedereen wat toe, maar of dat nu enkel door dat fietsen is... De opluchting is wel van Peters gezicht af te lezen. Hij is zonet aan een verschrikkelijk onheil ontsnapt, en kan de rest van de namiddag doorbrengen met een goedgemutste echtgenote.
De anderen vertrekken een paar uur later uit 's-Gravenvoeren, na het inpakken en een spaghetti in ons stamcafé.
Volgend jaar vindt u hier een verslag over de Moezel, of de Schotse whiskyroute, of als we nu eens iets met bier deden ?
|
