Zowat vijf jaar geleden rijpte bij enkele pioniers het idee om van Denderhoutem naar Cap Gris Nez te rijden. Een rechte lijn in westelijke richting. Gust, Peter en Luc bereidden zich wekenlang voor : stafkaarten kopen, weg uitstippelen, zondagmorgen op zoek naar geschikte (veld)wegen. Bijna het hele Belgische parcours was uitgestippeld, en toen zonk de moed hen in de fietsschoenen, wegens "niet doenbaar".

En toen, in de lente van 2007, op het terras van de Welkom, kwam het idee weer ter sprake. Peter was de toertochten beu, Luc zag het ook wel zitten, en Danny zat erbij en knikte. Gust en Stefaan waren er ook voor te vinden. Het managersinstinct van Stefaan zei dat er targets moesten worden vastgelegd, en dan stond het opeens vast : op 20 en 21 juli rijden we via Watou naar Cap Gris Nez.

Zondag 17 juni 2007

Na enkele verkennende tochtjes op basis van Lucs (olifanten)geheugen hebben we besloten om vandaag over te schakelen op moderne technologie : een Garmin GPS met topo-Belgiëkaart.  Afspraak om halftwee bij Peter voor een tochtje van zowat 60 km.  Na een discussie met Wilfried vertrekken we rond kwart voor twee, en stoppen 10 meter verder, net voorbij de beek.  De beek vinden we op het scherm van de GPS, maar de route moeten we nog even zoeken.  We zoeken nog wat en een kwartier later zijn we toch al op Koekelberg.  We draaien naar links, en gaan dan het bos in richting Vondelen.  De Gust, die dan al dik zit, verslikt zich in een plasje modder, en gaat halsoverkop richting aarde.  Gelukkig is er niets gebroken (bij de Gust toch niet, zie verder).  We rijden verder, maar hebben niet de indruk dat de GPS-technologie de snelheid opdrijft.  De Skeer heeft de GPS meer in zijn handen dan zijn stuur.  Ter hoogte van Landlede besluit de Lukken om even om te kijken waar de Skeer weer blijft, en zo belandt hij in volle snelheid achteraan op de fiets van Peter.  Balans : 1 gebroken spatbord en 1 kwartier vertraging. We zijn zowat 5 km ver.  We besluiten om de GPS op de fiets van de Gust te zetten, die blijkbaar nog beter ziet dan de Skeer. 

In Heldergem vindt de Gust dankzij de GPS een prachtig paadje, steil bergop.   De Gust plaatst een stevige demarrage, en breekt hierbij zijn derailleur.  Er volgt een discussie of die derailleur wel een echte Deore is of Chinese namaak.  De Gust besluit uiteindelijk dat de breuk waarschijnlijk te wijten is aan zijn jump in het Vondelenbos.  Hij is wel blij dat hij dankzij de GPS een nieuw baantje heeft ontdekt, en dat hij dankzij de GPS nu de weg terug naar huis gaat vinden (te voet).  Gelukkig volgt er veel bergaf, zodat de Gust zich kan laten bollen tot in café Ninove, waar de voordelen van de GPS nog eens op een rijtje worden gezet.

Balans van de dag : 16 km, anderhalf uur op de fiets, anderhalf uur in café Ninove, 1 gebroken derailleur, 1 gebroken spatbord en 3 Witkappen elk.

Zondag 24 juni 2007

Na de minder geslaagde tocht van vorige week zijn we toch met dezelfde vier om het er vandaag opnieuw op te wagen.  De Skeer heeft een route van 35 km op de GPS uitgestippeld (Atom – Nederename), dus 70 km heen en terug.  Het wordt immers hoog tijd om te trainen op kilometers.  Peter, Luc en Gust hebben er de nacht voordien ingehangen, en zien er dus niet al te fris uit.  We vertrekken aan de sporthal, een wolk van gegiste Witkap en Irish Coffee achter ons latend.

De GPS werkt naar behoren, maar voorbij de veldkapel begint het al : we moeten een pad nemen dat rond de weide van de Gust zijn vader loopt, en het gras staat er 1 meter hoog.  We doen dus een klein omwegje, en komen boven op Knipperhoek terecht.  Daar moeten we een honderd meter door de maïs, omdat het baantje omgeploegd is.  Ook in Aaigem moeten we een omweg maken, daar het voorziene wegje helemaal verdwenen is.  Maar goed, ondertussen is ook de Gust overtuigd geraakt van het kunnen van de GPS.  Tussendoor hebben we soms enkele druppels regen, maar het grootste ongemak blijkt veeleer de alcohol van de avond voordien te zijn.  In Herzele wijst de GPS ons de weg door een maïsveld en netels, dus de groep besluit een honderdtal meter te voet te gaan, rechtdoor.  Dat blijkt niet te lukken, en op de koop toe begint het te gieten, dus we nemen toch snel het pad door maïs en netels.  Dit is echt mountainbiken. Na nog enkele kilometers verhard komen we in Grotenberge aan, waar drie van de vier vinden dat het genoeg geweest is.  We keren dus zo snel mogelijk terug richting Atom.  De Gust vindt onderweg nog een maïsveld om door te ploegen, zodat alleen zijn hoofd en zijn sigaret (!!!) erbovenuit komt. Spijtig dat er geen foto van is.  Er wordt volop gesproken over "heldendaden" en "flandriens", en de dag wordt afgerond op het (overdekte) terras van de Welkom.

Volgende week afspraak voor een nieuwe episode in deze heldenroman.

Zondag 1 juli 2007

Gisterenavond is er een algemene vergadering gehouden, waar de details zijn besproken.  Het staat nu vast dat Wilfried en Benny meegaan. Iedereen is enthousiast, de checklist wordt opgemaakt en er wordt eigenlijk toch een stevig glas verzet.  's Zondags is het ondanks de voorspellingen prachtig weer.  Peter, Luc en Danny besluiten een toertje te doen in het Pajottenland (Ternat en terug) om wat kilometers in de benen te krijgen.  De Garmin bewijst zijn nut, de stemming zit er in, en het feit dat we geen tegenslag hebben gehad wordt beklonken in de Welkom.

Zondag 8 juli 2007

Vorige donderdag hebben de Gust en de Skeer de volledige reisweg van België op de kaart gezet.  De Gust is echter nog altijd niet volledig overtuigd van het kunnen van "het machien" en besluit zondagmorgen met de Skeer van Grotenberge tot Ename te rijden.  Peter is te druk bezig met zijn zwembad, en Lukken laat niet van zich horen (ongetwijfeld een kater), dus vertrekken Gust en Skeer om 8 uur naar Grotenberge.  De Gust krijgt "het machien" op zijn fiets en heeft het navigeren snel onder de knie.  Bij aankomst in Ename is hij zo enthousiast dat we besluiten door te rijden naar Ooike, en vandaar terug naar Grotenberge.  De Gust is nu helemaal overtuigd door het machien.  Bij aankomst in Grotenberge hebben we 57 km op de teller.  Volgende week afspraak voor een tocht van 70 km, de laatste voor het grote avontuur.

Zondag 15 juli 2007

De laatste zondag voor D-day.  Vandaag plannen we een laatste trainingsrit van zowat 70 km, langs Bever.  Stefaan wacht op ons in Galmaarden, en hij moet lang wachten.  Onderweg zijn er immers enkele hindernissen te overwinnen.  Overigens, ook in Bever moet Stefaan - bij gebrek aan machete - met zijn fiets een meter netels weghakken. De foto's spreken voor zichzelf.

Wilfried vindt het niet nodig om deze training mee te doen, voor hem is dit peanuts.  De anderen beginnen wel de ernst van de situatie te beseffen.  Alhoewel, na een "Double d'Enghien" aan de kerk van Bever voelt iedereen zich in staat om de uitdaging aan te gaan.  Volgende vrijdag is het zover.

Vrijdag 20 juli 2007

D-Day.  We beginnen de dag met een uitgebreid ontbijt bij Peter.  De champagne vloeit bij beken, want de Gust is jarig.  Rond 9 uur vertrekken we.

Alles verloopt vlot.  De zon schijnt. In de verte zien we wat grijze wolken, dus het zou kunnen dat we wat regen krijgen.  In Woubrechtegem (na zowat 10 km) wordt het plots pikdonker, en enkele minuten later zitten we in een echte stortvlaag.  Een vriendelijke meneer roept ons binnen in zijn garage.  We geven uitleg over de tocht.  Als Peter na een kwartier vraagt wat er bij hen 's middags op tafel komt, wordt er ons op gewezen dat het precies al iets minder regent.  We rijden dus verder, maar krijgen toch bakken water over ons.  Als we nabij Ename komen, houdt het wat op met regenen en besluit de Skeer dat het tijd is om zijn schoenen leeg te gieten.  Enkele kilometers verder worden ook de regenjassen uitgetrokken.

In Waregem stoppen we bij een frituur voor een opgewarmde, maar deugddoende spaghetti.  Op de televisie wordt verteld over de overstromingen in Poperinge en Watou.  De moed zinkt ons in de schoenen, waar hij langzaam verdrinkt.  Onderweg blijft het echter meestal droog.  De Westhoek is vlak en winderig.  In Passendale houden we een korte stop bij Tyne Cot Cemetery...

In Brielen (even voorbij Ieper) nemen we per ongeluk een privé-wegje dat door een plantage loopt.  De zoon des huizes komt ons tegen, maar we doen alsof onze neus bloedt. Even later hebben we een boze bloemist achter ons, want we hebben bij het buitenrijden ook nog zijn ketting/afsluiting in twee gebroken.  Als we wat later bij het kasteel van Brielen aankomen, wijst de GPS ons de weg recht het kasteelpark in.  We zoeken tevergeefs een wegje door de afsluiting om uit het park te geraken.  We rijden dus het kasteel rond.  Binnen  is er duidelijk iets te doen, want voor de ingang staan er enkele Porsches, Jaguars en Range Rovers.  We overwegen nog even om een glaasje mee te drinken; maar omdat er ons niemand binnenroept, rijden we gewoon opnieuw het park uit.  Bij ons moeten ze ook niet meer komen.

Zowat 3 km verder moeten we door een bos, maar het blijkt onmogelijk om via de paadjes het bos te verlaten.  De Gust, van geen kleintje vervaard, wijst de weg door het struikgewas.  Een prikkeldraad verspert de weg, maar daar kruipen we gewoon onder.  We vergeten aan Benny wel te zeggen dat er "bisj" op de prikkeldraad staat, en Benny krijgt een "snoksken" waar hij even niet goed van is.  Even later heeft hij een lekke band.

We naderen Poperinge en krijgen de gevolgen van de overstromingen te zien.  We moeten door een overstroomde weg, en het zal moeilijk worden om langs de binnenwegjes Watou te bereiken.  Bovendien zijn er enkelen die al op hun tandvlees zitten, dus besluiten we een pint te pakken op de markt van Poperinge.

Na een verkwikkend Hommelbiertje rijden we de laatste 8 km naar Watou, met veel tegenwind en een stevige bergop.  Gelukkig wacht de lieftallige Barbara van het Wethuys ons op met een Sint-Bernardus op haar kosten, wat ons de geleden inspanningen doet vergeten.  De teller wijst 138 km aan. 's Avonds, na een hoppegalet als diner, maken we Watou onveilig met onzenoet op ("het begint met een O...")