WAT ? Een "rouër" is in het Atoms een rammelaar, een mannelijk konijn. Het werkwoord "rouën" betekent "rijden". Het gebruik van "rouër" in de betekenis van "mountainbiker" wordt toegeschreven aan Sylvia B., die na een toertocht in 2006 een collega-biker toeriep : "Aa, zeje gouë oek ne rouër ?"
Door het slechte weer, de ziektes en de vele feestjes (vooral bij de Lukken) is er deze winter van sporten nog niet veel in huis gekomen bij de Rouërs. Alleen Peter heeft een inspanning gedaan : hij loopt al enkele maanden toertjes in het Vondelhof. Hij doet daar altijd zeer enthousiast over; het feit dat er ook vrouwen tussen de struiken crossen, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Bovendien wordt er na het lopen ook voor een andere discipline getraind : de twee meter Witkap met remorque. De daar geleverde inspanningen zijn rechtstreeks evenredig met de resultaten op de weegschaal. Ik moet er hier geen excel-tabel bij maken, zeker ?
In ieder geval, om toch een beetje beweging te hebben, besluiten Gust en Lukken om op Drouëkeeningen Atom op stap te gaan. Peter en Danny doen al enkele jaren mee aan de zangwedstrijd, en aangezien er dit jaar enkele afvallers zijn in de groep, zijn extra krachten altijd welkom. Ilse en Wouter doen natuurlijk ook weer mee, maar zij zijn (nog) geen Rouërs : ze zijn pas getrouwd, en dus hebben ze op zondagmorgen wel wat anders te doen dan in de modder te ploeteren (we wijken af).
De repetities zijn altijd een zeer plezant onderdeel van het hele opzet, en dat is deze keer niet anders. De plezantste repetitie gaat door op een zaterdagavond bij Gust en Karo. Het is de avond voor een belangrijke zondag in de solden, en ze willen allebei eigenlijk graag op een treffelijk uur in bed kruipen. Maar de anderen willen alleen het beste voor de groep, en dus wordt er om middernacht nog een laatste repetitie van de liedjes en dansje gehouden.
De grote dag is aangebroken : Hospice 2068 gaat voor een plaats in het midden van het klassement. De eerste plaats die we aandoen, is eigenlijk een huis buiten categorie, waar we nog een laatste keer willen oefenen. Etienne, moeder van Hilde van Lukken, onvangt ons met open armen. In de keuken worden tafels en stoelen aan de kant geschoven voor wat het hoogtepunt van hun avond moet worden. Het optreden begint, alles verloopt gesmeerd. Net voor het laatste nummer neemt de Gust onze schildersezel weg, en komt hiermee onzacht in aanraking met de luster in de keuken. Het lijkt alsof er een sneeuwstorm overkomt, gevolgd door een zonsverduistering. Bainkes zal de volgende morgen zijn bokes op den tast moeten smeren. Misschien zoeken we in 2010 beter een andere plaats om onze avond te starten. Als u bereid bent om volgend jaar onze groep te ontvangen als eerste huis, kan u zich aanmelden aan de rechterkant van deze blog, onder «Gastenboek».
Voor de rest van het relaas over de zangwedstrijd verwijs ik liever naar de foto's hieronder. Alleen nog meegeven dat we (onverwachts) op een tweede plaats eindigden. Het onverhoopte succes werd dan ook tot in de vroege uurtjes gevierd op de Plesj van Atom.
