Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezières, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
08-10-2018
Dag 38 - 8 oktober 2018
Toro - Meulas del Pan. Afstand: 70km; 15,3km/u gem. snelh.; 53km/u hoogste snelh..
Ik heb goed geslapen, tot half negen. Slapen en eten is door de dagelijkse inspanning geen probleem, als men er de gelegenheid voor krijgt tenminste. Nu ondervind ik op deze reis ook wat honger is, met plezier kijk ik op het einde van de dag uit naar een avondmaal. In het oude centrum van Toro nog wat rond gekeken. De kerk met een machtige hoge toren domineert het stadje, het romaans beeldhouwwerk rond de inkomdeur verdient alle aandacht.
Onderaan Toro neemt de Duero een bocht en wordt overspannen door een brug. Het uitzicht is prachtig, de brug ligt nu in de zon, zij is duidelijk afgesloten voor auto s. Het zou mooi zijn om langs daar te vertrekken want ik zie dat er een baantje naar beneden is. Een man die hier boven rustig op een bank zit te genieten van het landschap is helemaal niet zeker dat daar beneden een weg is naar de baan richting Zamora. Ik doe het dan maar niet en vertrek zoals ik gekomen ben. Ik ben zo zeker van de weg zodat ik minder oplet. Later wanneer ik vaststel dat ik mis ben, heb ik reeds drie of vier kilometers verkeerd gereden.
Ik fiets met de wind in de rug richting Zamora. Na een tijd voel ik iets abnormaal aan mijn voorwiel, er zit een slag in. Het lijkt niet het wiel zelf te zijn maar eerder de band. Ongerust rijd ik verder tot in het volgende dorp, Peleaganzalo. Ik heb geluk want daar vind ik een atelier waar een man aan het werk is. Hij is geen velomaker maar wil wel meekijken naar wat er scheelt. De band plat gezet want hij zag ook dat de band misschien de oorzaak zou kunnen zijn. Terug opgepompt in stappen, ik moest het stuur opheffen en en hij wrong telkens aan de band zodat hij goed recht op de velg lag. Toen ik vertrok voelde ik de slag helemaal niet meer. Santiago heeft me geholpen, wanneer men in nood geraakt is de redding nabij. Indien ik die hersteller in dat dorp niet had gevonden zou ik onmogelijk veilig hebben kunnen verder fietsen.
Zamora is een mooie stad. De Camino de Levante gaat hier over in de Via de la Plata. Zal ik nu eindelijk pelgrims zien vraag ik me af, tot nu toe zag er nog maar twee. Plots zie ik zeer ongewone pelgrims, een jong paar met een kindje, de man duwt een kar met bagage die ook als kinderwagen dienst doet veronderstel ik. De jonge vrouw is zeer vriendelijk maar de man is niet benaderbaar. Bergop heeft hij het niet gemakkelijk. Ze zijn niet binnen gegaan in de albergue, waar ik een stempel krijg. Daarna lijken ze opgelost, verdwenen in de stad.
De 'Semana Santa' wordt hier elk jaar intens beleefd of gevierd, zoals in Sevilla en veel andere Spaanse steden. Er is een museum in Zamora over deze jaarlijks terugkerende boeteprocessies, ook staat er een beeld met twee boetelingen. Met wat verbeelding hoort men de muziek van de trommels en trompetten terwijl de processie voorbij trekt.
De gids van de Camino de Levante kan ik wegsteken, nu verder op de Via de la Plata. Die splits in Zamora in twee, een weg gaat naar Astorga op de Camino Frances en de andere gaat naar Santiago de Compostela. Er zijn ook varianten mogelijk op deze laatste, ik kies voor een variante langs Portugal. Ik wil een weg volgen voor fietsers met de fietsreisgids van Benjaminse, die wijkt af van de camino voor voetgangers. Op het bureel van toerisme zegt men dat dit geen camino is en dat er op de eerste veertig kilometers geen overnachting te vinden is. Ik laat alle caminos voor wat ze zijn en kies voor 24 kilometer op een grote baan, om op de gemakkelijkste manier Meulas del Pan te bereiken. Morgen zal ik verder op die baan, de N122, een afslag nemen om terug op de route van Benjaminse te komen.
Meulas del Pan - Figueruela de Arriba. Afstand: 72km; 15,5km gem. snelh.; 58km/u hoogste snelh.. In Meulas del Pan overnacht in casa rural of hostal La Velda met avondmaal en ontbijt in restaurant Tomasita er naast.
Een mooie kamer voor 20 Euro. Een eenvoudig maar goed avondmaal met een fles wijn er bij, 's morgens een lekker ontbijt, samen kostte dat 10 Euro. Ze waren daarbij nog heel vriendelijk ook. Ik voel me verplicht om dit hier te vermelden.
Over de stuwdam op de Rio Aliste, langs een elektriciteitscentrale in de richting van de grote baan, de N122 richting Portugal. Nogmaals opvallende rotsblokken langs mijn weg.
Meer dan 25km op de N122-E82 van Zamora naar Braganca in Portugal. De baan is niet overdreven druk, maar ik zal toch opgelucht zijn als ik de afslag naar Gallegos del Rio bereikt zal hebben. Ik ben zeker dat de camions hier rijden op cruz control.
Eindelijk fiets ik opnieuw op wegen met weinig verkeer. Ik kom op een kruispunt met wegwijzers waar ik terug op de weg van Benjaminse ben. Door de uitwijking voor de overnachting in Meulas del Pan heb ik ongeveer 15km omweg gemaakt om op dit punt te komen. Zo kom ik in Gallegos del Rio.
In een straat in Gallegos del Rio stop ik om een foto te maken. Iemand heeft door opvallende kleuren het grauwe en ruwe van de graniet van de huizen willen doorbreken. Plots komt er iemand te voorschijn uit een deur, hij is nieuwsgierig, spreekt Duits omdat hij vele jaren in Duitsland heeft gewerkt. Wat later komt er nog iemand aan met een kruiwagen met druiven. De mannen zijn verbaasd dat ik met de fiets van uit België ben vertrokken. Ze maken zelf wijn die ze op het einde van het jaar reeds kunnen drinken. Mijn zakken zijn te klein voor de druiven die ze mij willen mee geven.
De weg die in de reisgids van Benjaminse beschreven is, is volgens het bureel van toerisme in Zamora geen Camino de Santiago. Ik denk wat dit stuk weg betreft, ze gelijk hebben. Er is helemaal niets te zien van merktekens, ook geen pelgrims. Voor de eerste maal op mijn tocht kan ik een foto maken van een kudde schapen, zelfs twee maal vandaag. Ook van katten, geen kudde maar ze zijn toch met vier. Onafgebroken houden ze mij in de gaten.
Wat is het landelijk gebleven in de dorpen waar ik door fiets. Met huizen waar weinig aan gedaan word, ze kunnen niet weglopen zoals de jongeren. Ze blijven er staan, de ruwe graniet van de muren kan het nog lang volhouden, onverslijtbaar, maar de ramen en de deuren hebben het wel moeilijk. Het doet me terugdenken aan de omgeving van Foncebadon en Cruz de Ferro op de Camino Frances.
In Bercianos de Aliste viert men al vijf eeuwen de Goede Week op een bijzondere manier die de regionale en provinciale grens overschrijd heeft. In de afgelopen jaren beschouwd men het ondertussen als van "regionaal toeristisch belang". Ik weet dat allemaal niet bij de doortocht door dit dorp, pas later ontdek ik meer over dat gebeuren, zeer indrukwekkend. Wanneer je onderstaand adres opent kan je vinden wat er in dit onooglijk kleine dorp in de 'Goede week' plaats heeft.
www.semanasantabercianos.com/bercianos-de-aliste
De route van Benjaminse is wel een uitstekende weg voor fietsers, bijna zonder verkeer en niet te moeilijk, dit stuk toch. Mensen krijgt men er niet zoveel te zien, men zou er naar uitkijken, zo uitzonderlijk. Een vogelverschrikker van op afstand, ik dacht van iemand te zien die wat uitrust na het werk op het veld. In een van de dorpen gaat men wijn maken, een kuip wordt met veel moeite uitgespoeld. Wat later gaat de vrouw op een gevaarlijke manier nog meer druiven plukken.
In Figueruela de Arriba, waar ik overnacht, maak ik nog een kleine wandeling in de weinige straten dat het dorp heeft. Enkele bewoners zijn er aan het werk, ik probeer zo weinig mogelijk te storen. Zoals in veel andere dorpen zijn hier ook geen winkels. Een rondrijdende leurder met levensmiddelen is de oplossing, eveneens voor mij.
Figueruela de Arriba - A Gudina. Afstand: 95km; 12,4km/u gem. snelh.; 59,5km/u hoogste snelh..
Uitzicht van uit de kamer. Ik ben hier in een heel dun bevolkte streek met bergen en bossen. Er zijn ook wolven, in de hostal waar ik overnacht heb was er iemand van San Sebastián die speciaal in de streek was om ze te spotten. Hij had er al twee gezien. De bergen zien er vandaag totaal anders uit, geen rotsen die er boven uitsteken, opvallend zijn de brandgangen.
De bewoners van Guadramil zijn het wellicht gewoon dat er af en toe fietsers opdagen. Men is hier wel niet echt op de Santiago weg van uit Sevilla naar Santiago, de 'Via de la Plata'. Het zullen vooral Hollanders zijn of Belgen die de fietsgids van Benjaminse volgen. Er is hier dan ook geen Albergue voor pelgrims. De mensen lijken het niet erg te vinden dat ik hier even stop en foto's neem.
Een goed gemaakte vogelverschrikker, het is bijna een kunstwerk. Er zijn in het dorp hier en daar stukjes veld waar groenten worden gekweekt. Een roodborstje dat rond mij trippelt terwijl ik picknick trekt men aandacht. Het arme vogeltje ziet er niet zo goed uit.
Spanje opnieuw, de weg is zwaar, het is vandaag weer een echte bergrit. Hier enkele keren de fiets moeten naar boven duwen, zo steil omhoog. Dat was tot toe op mijn reis praktisch nog niet voorgevallen. Indrukwekkende berglandschappen.
La Puebla de Sanabria is de volgende stad waar zeker overnachting mogelijk is maar het is nog te vroeg.
Indien ik de hostal in Figueruela de Arriba gisterenavond was voorbijgereden had ik pas in het vorige dorpje Rio de Onor kunnen overnachten.
Ik denk dat ik dan serieuze problemen zou gehad hebben om er te geraken. Ik huiver er van als ik er aan denk. Huiveren, griezelen kan men ook aan een van eerste huizen bij het terugkomen in de bewoonde wereld. La Puebla de Sanabria laat ik grotendeels aan mij voorbijgaan, ik wil verder.
Ik blijf op de hoofdbaan om toch maar op tijd in A Gudiña te geraken. Een baan met zeer zware hellingen die grotendeels naast een autostrade loopt. Tweemaal door een tunnel, telkens dicht tegen de tunnels van de autostrade.
Indien die tunnels er niet zouden zijn zou er nog veel meer moeten geklommen worden.
A Guidiña - Allariz. Afstand: 88km; 14,4km/u gem. snelh.; 50,5km/u max. snelh..
Gisteren ben ik in Galicië gekomen.
Het regent wanneer ik wakker word. Ik had nog geen lek regen gehad op mijn tocht tot nu. Ik ben niet zo gehaast om te vertrekken, ik neem alle tijd bij het ontbijt. Het hotel is weer een meevaller, de kamer, het avondmaal en het ontbijt kosten me 35. Ze waren daar bij ook heel vriendelijk. Hoe A Guidiña er uit ziet kan ik me nauwelijks voorstellen, het was bijna helemaal donker toen ik gisterenavond aankwam. Daarom was het ook veel te laat om naar de albergue voor pelgrims uit te kijken. Er zijn hier wel verschillende andere hotels en restaurants.
Mijn regenkleding aangetrokken, wanneer ik vertrek is het gestopt met regenen maar de lage wolken dreigen nog steeds, men zou zeggen mist op sommige plaatsen. Een klein uur later fiets ik toch voor het eerst in de regen. Als bij wonder duurt het niet heel lang. Het landschap is nu heel anders met wolken en in de verte reeds opklaringen.
Twee bergen in de eerste helft van de rit vandaag. Het hoogte verschil is telkens ongeveer 300m. In de afdaling van de Alto de Fumaces is er een auto van de baan geraakt.
De 'Camino de Santiago' voor voetpelgrims volgt van op afstand min of meer de baan waarop ik fiets. In de dorpen komt hij gewoonlijk ook door het centrum.
De 'Camino de Santiago' wordt hier 'Camino de Sanabrès' genoemd, het is het verlengstuk of het laatste deel van de 'Via de la Plata'.
Verin veel lager in de verte. Ik ben nogal altijd aan het dalen, hier langs bergflanken die begroeid zijn met heide. Bijna elk jaar zijn er in de streek bosbranden.
Na een vlak gedeelte van ongeveer 30km aan één stuk, niet klimmen of dalen dat zeer uitzonderlijk is in de streek volgt er een laatste bergtop, 848m hoog. Dan naar Allariz dat op ongeveer 500m hoogte ligt, een lange afdaling aan een hoge snelheid. Ik ben die snelheden van rond de 50km/u al wel gewoon maar het vraagt telkens veel concentratie. Men moet het wegdek goed in de gaten houden. Door het suizen van de wind in en rond de oren hoort men niet altijd dat er auto's volgen of niet, achterom kijken is bijna niet te doen, daarbij nog regen en een nat wegdek.
Wel goed beneden geraakt, op het einde was de lucht opnieuw mooi blauw.
Allariz - Lalin. Afstand: 82km; 13,9km gem. snelh.; 55km/u max. snelh..
Het weerbericht dat ik zag op de TV was slecht voor gans de dag, maar regent het in het geheel niet wanneer ik vertrek. In het hostal moest ik gisterenavond mijn fiets op een ongewone plaats zetten. De uitbater was nogal een bazig type die grappig wou zijn. Het avondmaal was niet goed, daarom neem ik hier geen ontbijt. Er niet zo ver af, buiten aan een bar, heb ik dan iets gegeten, dat viel weeral goed mee. Het is opvallend dat de smartphone hier ook onmisbaar lijkt te zijn.
Alleriz is een interessant stadje. In het 'covento de Santa Clara' heb ik nog een stempel op mijn blad laten zetten. De omgeving heeft iets authentiek.
Over de grote baan N-525 verder, op die baan zit ik al drie dagen. Ik zou liever kleiner banen nemen maar ik zou morgen in Santiago willen aankomen. Ik nader Ourense, een van de grotere steden van Galicia. Er zijn warm waterbronnen waar de Romeinen reeds gebruik van maakten.
Er is in de stad een circuit voor cyclisten gemaakt waarop jonge mannen vervaarlijke toeren uithalen. Zo rijden ze ook ergens op een plaats van een trap. Er zijn heel wat kijkers in de straten, daardoor krijg ik de indruk dat het zaterdag is in de plaats van vrijdag.
De kathedraal was helemaal ingesloten en kon ik niet bezoeken door dit evenement . Aan de achterkant kijken enkele beelden verbaasd naar de stuntende fietsers.
Ourense ligt op beide oevers van de Rio Miño. Meerdere bruggen trekken hier de aandacht. De Romeinen aangetrokken door de warm waterbronnen hebben hier de eerste gebouwd. Er zouden nog delen van die oorspronkelijke brug aanwezig zijn. Wanneer ik er over fietst wordt ik verrast door de enorme breedte.
Rond 16u30 heb ik Ourense verlaten, de lucht is zwaar bewolkt. Ik zet mijn weg verder op N525, hierdoor mis ik veel van wat de pelgrims te voet zien. Verschillende dorpjes waar hun weg doorloopt hebben dat eigene nog, dat wat men veel minder aantreft langs de grote baan. Eindelijk zie ik dan toch een 'horrio'. Hórrios zijn de typische gebouwen in Galicia en Noord-Portugal om granen en zaden van het veld te bewaren.
Ik stop nog even aan een oud kerkje, gebouwd in een stijl die men veel aantreft in de streek, met daarachter een kerkhof. Daarna begint het weer echt slecht te worden, twee beklimmingen in de regen, voor het eerst moet ik afdalingen doen op een natte baan. Ik ben blij dat ik telkens heelhuids beneden geraak. Op het einde wanneer ik Lalin nader is het gedaan met de regen.
Lalin - Santiago de Compostela. Afgelegde weg: 69km; 12,9km gem. snelh.; 50,5km/u max. snelh.. Ik had in 2006 hier in Lalin ook reeds overnacht. Wat ik mij nog herinner van toen zijn de kerk, verder een onvergetelijk beeld met twee steigerende paarden. Ook het monument ter ere van een heldhaftige vliegenier en een beeld van een varken. De paraplu´s boven in de straat waren er zeker nog niet.
Rechtstreeks naar Santiago zou 56km zijn. Ik wil de grote baan op mijn laatste fietsdag zo veel mogelijk vermijden. Ik doe dit door opnieuw het parcours van Benjaminse op te zoeken in Villa de Cruses. Ik neem me voor om het rustiger aan te doen, de zon is van de partij. Ergens kom ik langs een gewoon huis waar ik stop omdat er zulke mooie bloemen over de haag hangen. Oleanders misschien, ik ben er niet zo zeker van. Ik heb nu tijd en ik neem er nog enkele foto's, ik denk dat er mensen wonen met een gevoel voor mooie eenvoudige dingen. In de loop van de dag komt er een weer een gekraak uit een van mijn trappers, bij het duwen bergop alleen. Dat was nogal enkele keren geweest, op de achtste dag in Frankrijk voor het eerst. Telkens opgelost met er wat olie in te brengen, nu helpt het niet. Ik heb het geluid opgenomen met mijn smartfone om het achteraf indien nodig te laten horen bij mijn velomaker. Op mijn laatste fietsdag begin ik nog andere gekke dingen te doen, foto's van mijn voeten omdat ze het in alle omstandigheden zo goed hebben gedaan, ook bij al dat gekraak. Want bij het klimmen word ik tijdens de reis nog door een ander gekraak geplaagd, er is niets aan te doen. Ik fiets wel verder met een gevoel dat me blij maakt omdat ik mijn doel vandaag zal bereiken, maar ook met een gevoel van spijt omdat het nu bijna gedaan is.
Villa de Cruses. Ik vraag me af waar de kruisen staan. Terwijl ik wat eet vraag ik het aan een señora. Ze weet het ook het niet, het gaat al vlug over mijn reis. Eén kruis heb ik dan toch gezien.
Ik volg een weg die ik in grote lijnen al deed in 2006, Het landschap en ook de dorpen zijn niet zo uitzonderlijk maar de Ponte Ledesma, een Romaanse brug over de Rio Ulla, is dat wel. De brug ligt wat verwijderd van de baan en men is er in een wip voorbij met de fiets, ik ben gestopt. Op de niet zo brede Ulla is er heel wat verval, een stroomversnelling maakt dat hier duidelijk. Vlak bij die brug staat er een oud huis, nu een Casa Rural. Wat zou het heerlijk kunnen zijn om hier te overnachten. Wanneer het warm is in de zomer is er de koelte van het water. Zulke gelegenheid zou men op het juiste moment moeten tegenkomen. Er is hier niemand, ook niet aan de brug, misschien is het gesloten. Ik steek de brug over, er volgt direct een beklimming op de ander oever. Ook vandaag blijft het op en af gaan.
In Galicia zijn er nog al veel eucalyptus bossen, te veel volgens dat men hier en daar kan lezen, ook in Portugal. De bosbranden zijn veel heviger en gevaarlijker, dorpen worden nu meer bedreigd. Grote maatschappijen waarvan de winst helemaal niet ten goede komt van de lokale bevolking hebben te veel grond ingepalmd. Het hout van deze snelgroeiende bomen wordt gebruikt in de papierindustrie, de bladeren voor eucalyptusolie. Een enorme hoge brug en nog een hórrio maken deel uit van het landschap.
In het stroomgebied van de Rio Ulla ligt de Pico Sacro, die berg die ik reeds van op grote afstand had gezien, wordt in verband gebracht met de geschiedenis of de legende van Santiago. Na de onthoofding van de apostel Santiago door Herodes hadden twee discipelen hem met een schip in Spanje gebracht, daar wilden ze hem begraven in de streek waar hij had gepredikt. Op de Pico Sacro kwamen ze terecht, maar daar kwamen ze ook in aanraking met Lupa die koningin was in deze streek, ook met een draak die er in grotten leefde. Ze geraakten er met het dode lichaam met een wagen getrokken door ossen toch weg. Ze zijn zo tot op een plaats gegaan waar nu de kathedraal van Santiago de Compostela staat.
In Santiago toekomen met de beschrijving in de gids van Benjaminse is niet te doen. Hopeloos reed ik verloren, ik ben dan terug op de N-535 terecht gekomen, daarna op enkele ringbanen van de stad. Ik moet duchtig klimmen alhoewel Santiago niet op een berg lijkt te liggen. Het probleem komt doordat men met de beschrijving van Benjaminse op sommige plaatsen als fietser op de gemerkte weg van de voetpelgrims komt en er dan weer af moet. Het is niet duidelijk waar men die merktekens moet volgen of niet.
Het laatste bedrijf volgt dan in de voetgangerszone. De binnenstad in naar de kathedraal, met de fiets aan de hand hier en daar. Ik wil er zo vlug mogelijk zijn en het gaat tergend langzaam. Het is zaterdagavond, er is buitengewoon veel volk op stap. Eindelijk kom ik op de plaza. Nu nog enkele foto's nemen. Een Amerikaans meisje doet alle moeite om me samen met de kathedraal op de foto te krijgen.
Ik ben in Santiago !!!
Santiago de Compostela, vandaag geen kilometers. Bij het aankomen gisteren in Santiago stond niemand de pelgrims op te wachten. De Plaza de Obradoiro en de kathedraal blijven indrukwekkend, ook al is het de vijfde keer dat ik hier ben. Maar dan, men staat daar, wat gedaan ....Best toch eerst mijn 'Compostela' afhalen en daarna zo vlug mogelijk overnachting zoeken. Ik wist niet meer waar ergens ik moest zijn voor die oorkonde. Ik vroeg het aan een 'peregrina' die dromend voor zich uit zat te kijken op de plaza. Zo was ik er geraakt, de wachtende rij pelgrims was ellendig lang, dan toch maar eerst overnachting gezocht. De albergues, hostals, hotels in het oude centrum waren allemaal volzet. Men gaf me de raad om wat verder weg van het centrum te zoeken. Toen kwam ik toevallig het zelfde Spaans meisje tegen dat me de weg had uitgelegd om mijn 'Compostela' af te halen. Zij was op weg naar haar hotel, het kon zijn dat daar nog plaats was. Ze belde voor mij, er was een kamer vrij. Die zelfde avond vertrok ze naar huis. Ze had de 'Camino desde Oviedo' gestapt, een camino die men in een zevental dagen kan doen. De dag begint regenachtig wanneer ik het bureel opnieuw opzoek. De rij is even lang dan gisteren, bij het wachten maak ik kennis met een Amerikaans koppel dat een deel van de 'Via de la Plata' deed. Om de oorkonde 'Compostela' te krijgen moet men de 'Credencial del Peregrino' voorleggen met stempels die bewijzen dat je minstens de laatste 100km te voet of 200km met de fiets heb afgelegd. Ik had mijn credencial verloren, mijn stempelblad ter vervanging wordt aanvaard na overleg. Toch wil men op de oorkonde de afstand van af de start in Duffel niet invullen, wel 804km van af Cuenca. In totaal heb ik 3844km afgelegd, het was een lange reis, 43 dagen onderweg.
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims.
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen.
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ?
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen.
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen.
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
Toro - Meulas del Pan. Afstand: 70km; 15,3km/u gem. snelh.; 53km/u hoogste snelh..
Ik heb goed geslapen, tot half negen. Slapen en eten is door de dagelijkse inspanning geen probleem, als men er de gelegenheid voor krijgt tenminste. Nu ondervind ik op deze reis ook wat honger is, met plezier kijk ik op het einde van de dag uit naar een avondmaal. In het oude centrum van Toro nog wat rond gekeken. De kerk met een machtige hoge toren domineert het stadje, het romaans beeldhouwwerk rond de inkomdeur verdient alle aandacht. 
Onderaan Toro neemt de Duero een bocht en wordt overspannen door een brug. Het uitzicht is prachtig, de brug ligt nu in de zon, zij is duidelijk afgesloten voor auto s. Het zou mooi zijn om langs daar te vertrekken want ik zie dat er een baantje naar beneden is. Een man die hier boven rustig op een bank zit te genieten van het landschap is helemaal niet zeker dat daar beneden een weg is naar de baan richting Zamora. Ik doe het dan maar niet en vertrek zoals ik gekomen ben. Ik ben zo zeker van de weg zodat ik minder oplet. Later wanneer ik vaststel dat ik mis ben, heb ik reeds drie of vier kilometers verkeerd gereden.
Ik fiets met de wind in de rug richting Zamora. Na een tijd voel ik iets abnormaal aan mijn voorwiel, er zit een slag in. Het lijkt niet het wiel zelf te zijn maar eerder de band. Ongerust rijd ik verder tot in het volgende dorp, Peleaganzalo. Ik heb geluk want daar vind ik een atelier waar een man aan het werk is. Hij is geen velomaker maar wil wel meekijken naar wat er scheelt. De band plat gezet want hij zag ook dat de band misschien de oorzaak zou kunnen zijn. Terug opgepompt in stappen, ik moest het stuur opheffen en en hij wrong telkens aan de band zodat hij goed recht op de velg lag. Toen ik vertrok voelde ik de slag helemaal niet meer. Santiago heeft me geholpen, wanneer men in nood geraakt is de redding nabij. Indien ik die hersteller in dat dorp niet had gevonden zou ik onmogelijk veilig hebben kunnen verder fietsen. 
Zamora is een mooie stad. De Camino de Levante gaat hier over in de Via de la Plata. Zal ik nu eindelijk pelgrims zien vraag ik me af, tot nu toe zag er nog maar twee. Plots zie ik zeer ongewone pelgrims, een jong paar met een kindje, de man duwt een kar met bagage die ook als kinderwagen dienst doet veronderstel ik. De jonge vrouw is zeer vriendelijk maar de man is niet benaderbaar. Bergop heeft hij het niet gemakkelijk. Ze zijn niet binnen gegaan in de albergue, waar ik een stempel krijg. Daarna lijken ze opgelost, verdwenen in de stad. 
Het is nog veel te vroeg om in de stad te overnachten. Er zijn opvallend weinig toeristen, toch zijn er.
De 'Semana Santa' wordt hier elk jaar intens beleefd of gevierd, zoals in Sevilla en veel andere Spaanse steden. Er is een museum in Zamora over deze jaarlijks terugkerende boeteprocessies, ook staat er een beeld met twee boetelingen. Met wat verbeelding hoort men de muziek van de trommels en trompetten terwijl de processie voorbij trekt.
De gids van de Camino de Levante kan ik wegsteken, nu verder op de Via de la Plata. Die splits in Zamora in twee, een weg gaat naar Astorga op de Camino Frances en de andere gaat naar Santiago de Compostela. Er zijn ook varianten mogelijk op deze laatste, ik kies voor een variante langs Portugal. Ik wil een weg volgen voor fietsers met de fietsreisgids van Benjaminse, die wijkt af van de camino voor voetgangers. Op het bureel van toerisme zegt men dat dit geen camino is en dat er op de eerste veertig kilometers geen overnachting te vinden is. Ik laat alle caminos voor wat ze zijn en kies voor 24 kilometer op een grote baan, om op de gemakkelijkste manier Meulas del Pan te bereiken. Morgen zal ik verder op die baan, de N122, een afslag nemen om terug op de route van Benjaminse te komen. 
Meulas del Pan - Figueruela de Arriba. Afstand: 72km; 15,5km gem. snelh.; 58km/u hoogste snelh.. In Meulas del Pan overnacht in casa rural of hostal La Velda met avondmaal en ontbijt in restaurant Tomasita er naast.
Een mooie kamer voor 20 Euro. Een eenvoudig maar goed avondmaal met een fles wijn er bij, 's morgens een lekker ontbijt, samen kostte dat 10 Euro. Ze waren daarbij nog heel vriendelijk ook. Ik voel me verplicht om dit hier te vermelden.
Over de stuwdam op de Rio Aliste, langs een elektriciteitscentrale in de richting van de grote baan, de N122 richting Portugal. Nogmaals opvallende rotsblokken langs mijn weg.
Meer dan 25km op de N122-E82 van Zamora naar Braganca in Portugal. De baan is niet overdreven druk, maar ik zal toch opgelucht zijn als ik de afslag naar Gallegos del Rio bereikt zal hebben. Ik ben zeker dat de camions hier rijden op cruz control.
Eindelijk fiets ik opnieuw op wegen met weinig verkeer. Ik kom op een kruispunt met wegwijzers waar ik terug op de weg van Benjaminse ben. Door de uitwijking voor de overnachting in Meulas del Pan heb ik ongeveer 15km omweg gemaakt om op dit punt te komen. Zo kom ik in Gallegos del Rio.
In een straat in Gallegos del Rio stop ik om een foto te maken. Iemand heeft door opvallende kleuren het grauwe en ruwe van de graniet van de huizen willen doorbreken. Plots komt er iemand te voorschijn uit een deur, hij is nieuwsgierig, spreekt Duits omdat hij vele jaren in Duitsland heeft gewerkt. Wat later komt er nog iemand aan met een kruiwagen met druiven. De mannen zijn verbaasd dat ik met de fiets van uit België ben vertrokken. Ze maken zelf wijn die ze op het einde van het jaar reeds kunnen drinken. Mijn zakken zijn te klein voor de druiven die ze mij willen mee geven. 
De weg die in de reisgids van Benjaminse beschreven is, is volgens het bureel van toerisme in Zamora geen Camino de Santiago. Ik denk wat dit stuk weg betreft, ze gelijk hebben. Er is helemaal niets te zien van merktekens, ook geen pelgrims. Voor de eerste maal op mijn tocht kan ik een foto maken van een kudde schapen, zelfs twee maal vandaag. Ook van katten, geen kudde maar ze zijn toch met vier. Onafgebroken houden ze mij in de gaten. 
Wat is het landelijk gebleven in de dorpen waar ik door fiets. Met huizen waar weinig aan gedaan word, ze kunnen niet weglopen zoals de jongeren. Ze blijven er staan, de ruwe graniet van de muren kan het nog lang volhouden, onverslijtbaar, maar de ramen en de deuren hebben het wel moeilijk. Het doet me terugdenken aan de omgeving van Foncebadon en Cruz de Ferro op de Camino Frances.
In Bercianos de Aliste viert men al vijf eeuwen de Goede Week op een bijzondere manier die de regionale en provinciale grens overschrijd heeft. In de afgelopen jaren beschouwd men het ondertussen als van "regionaal toeristisch belang". Ik weet dat allemaal niet bij de doortocht door dit dorp, pas later ontdek ik meer over dat gebeuren, zeer indrukwekkend. Wanneer je onderstaand adres opent kan je vinden wat er in dit onooglijk kleine dorp in de 'Goede week' plaats heeft.
www.semanasantabercianos.com/bercianos-de-aliste
De route van Benjaminse is wel een uitstekende weg voor fietsers, bijna zonder verkeer en niet te moeilijk, dit stuk toch. Mensen krijgt men er niet zoveel te zien, men zou er naar uitkijken, zo uitzonderlijk. Een vogelverschrikker van op afstand, ik dacht van iemand te zien die wat uitrust na het werk op het veld. In een van de dorpen gaat men wijn maken, een kuip wordt met veel moeite uitgespoeld. Wat later gaat de vrouw op een gevaarlijke manier nog meer druiven plukken. 
In Figueruela de Arriba, waar ik overnacht, maak ik nog een kleine wandeling in de weinige straten dat het dorp heeft. Enkele bewoners zijn er aan het werk, ik probeer zo weinig mogelijk te storen. Zoals in veel andere dorpen zijn hier ook geen winkels. Een rondrijdende leurder met levensmiddelen is de oplossing, eveneens voor mij.
Figueruela de Arriba - A Gudina. Afstand: 95km; 12,4km/u gem. snelh.; 59,5km/u hoogste snelh..
Uitzicht van uit de kamer. Ik ben hier in een heel dun bevolkte streek met bergen en bossen. Er zijn ook wolven, in de hostal waar ik overnacht heb was er iemand van San Sebastián die speciaal in de streek was om ze te spotten. Hij had er al twee gezien. De bergen zien er vandaag totaal anders uit, geen rotsen die er boven uitsteken, opvallend zijn de brandgangen. 
Een tiental kilometers door Portugal gefietst. Het eerste dorp, Guadramil, daar is de tijd bijna een eeuw blijven stilstaan. 
De bewoners van Guadramil zijn het wellicht gewoon dat er af en toe fietsers opdagen. Men is hier wel niet echt op de Santiago weg van uit Sevilla naar Santiago, de 'Via de la Plata'. Het zullen vooral Hollanders zijn of Belgen die de fietsgids van Benjaminse volgen. Er is hier dan ook geen Albergue voor pelgrims. De mensen lijken het niet erg te vinden dat ik hier even stop en foto's neem.
Het volgende dorp Rio de Onor is ook nog Portugees maar ligt praktisch op de grens met Spanje.
Een goed gemaakte vogelverschrikker, het is bijna een kunstwerk. Er zijn in het dorp hier en daar stukjes veld waar groenten worden gekweekt. Een roodborstje dat rond mij trippelt terwijl ik picknick trekt men aandacht. Het arme vogeltje ziet er niet zo goed uit. 
Spanje opnieuw, de weg is zwaar, het is vandaag weer een echte bergrit. Hier enkele keren de fiets moeten naar boven duwen, zo steil omhoog. Dat was tot toe op mijn reis praktisch nog niet voorgevallen. Indrukwekkende berglandschappen.
La Puebla de Sanabria is de volgende stad waar zeker overnachting mogelijk is maar het is nog te vroeg.
Indien ik de hostal in Figueruela de Arriba gisterenavond was voorbijgereden had ik pas in het vorige dorpje Rio de Onor kunnen overnachten.
Ik denk dat ik dan serieuze problemen zou gehad hebben om er te geraken. Ik huiver er van als ik er aan denk. Huiveren, griezelen kan men ook aan een van eerste huizen bij het terugkomen in de bewoonde wereld. La Puebla de Sanabria laat ik grotendeels aan mij voorbijgaan, ik wil verder.
Ik blijf op de hoofdbaan om toch maar op tijd in A Gudiña te geraken. Een baan met zeer zware hellingen die grotendeels naast een autostrade loopt. Tweemaal door een tunnel, telkens dicht tegen de tunnels van de autostrade.
Indien die tunnels er niet zouden zijn zou er nog veel meer moeten geklommen worden. 
Het wordt laat, de laatste hindernis vóór A Guidiña, de Alto do Cañizo, 1085 m hoogte.
A Guidiña - Allariz. Afstand: 88km; 14,4km/u gem. snelh.; 50,5km/u max. snelh..
Gisteren ben ik in Galicië gekomen.
Het regent wanneer ik wakker word. Ik had nog geen lek regen gehad op mijn tocht tot nu. Ik ben niet zo gehaast om te vertrekken, ik neem alle tijd bij het ontbijt. Het hotel is weer een meevaller, de kamer, het avondmaal en het ontbijt kosten me 35. Ze waren daar bij ook heel vriendelijk. Hoe A Guidiña er uit ziet kan ik me nauwelijks voorstellen, het was bijna helemaal donker toen ik gisterenavond aankwam. Daarom was het ook veel te laat om naar de albergue voor pelgrims uit te kijken. Er zijn hier wel verschillende andere hotels en restaurants.
Mijn regenkleding aangetrokken, wanneer ik vertrek is het gestopt met regenen maar de lage wolken dreigen nog steeds, men zou zeggen mist op sommige plaatsen. Een klein uur later fiets ik toch voor het eerst in de regen. Als bij wonder duurt het niet heel lang. Het landschap is nu heel anders met wolken en in de verte reeds opklaringen.
Twee bergen in de eerste helft van de rit vandaag. Het hoogte verschil is telkens ongeveer 300m. In de afdaling van de Alto de Fumaces is er een auto van de baan geraakt. 
De 'Camino de Santiago' voor voetpelgrims volgt van op afstand min of meer de baan waarop ik fiets. In de dorpen komt hij gewoonlijk ook door het centrum.
De 'Camino de Santiago' wordt hier 'Camino de Sanabrès' genoemd, het is het verlengstuk of het laatste deel van de 'Via de la Plata'.
Verin veel lager in de verte. Ik ben nogal altijd aan het dalen, hier langs bergflanken die begroeid zijn met heide. Bijna elk jaar zijn er in de streek bosbranden.
Na een vlak gedeelte van ongeveer 30km aan één stuk, niet klimmen of dalen dat zeer uitzonderlijk is in de streek volgt er een laatste bergtop, 848m hoog. Dan naar Allariz dat op ongeveer 500m hoogte ligt, een lange afdaling aan een hoge snelheid. Ik ben die snelheden van rond de 50km/u al wel gewoon maar het vraagt telkens veel concentratie. Men moet het wegdek goed in de gaten houden. Door het suizen van de wind in en rond de oren hoort men niet altijd dat er auto's volgen of niet, achterom kijken is bijna niet te doen, daarbij nog regen en een nat wegdek.
Wel goed beneden geraakt, op het einde was de lucht opnieuw mooi blauw.
Allariz - Lalin. Afstand: 82km; 13,9km gem. snelh.; 55km/u max. snelh..
Het weerbericht dat ik zag op de TV was slecht voor gans de dag, maar regent het in het geheel niet wanneer ik vertrek. In het hostal moest ik gisterenavond mijn fiets op een ongewone plaats zetten. De uitbater was nogal een bazig type die grappig wou zijn. Het avondmaal was niet goed, daarom neem ik hier geen ontbijt. Er niet zo ver af, buiten aan een bar, heb ik dan iets gegeten, dat viel weeral goed mee. Het is opvallend dat de smartphone hier ook onmisbaar lijkt te zijn. 
Alleriz is een interessant stadje. In het 'covento de Santa Clara' heb ik nog een stempel op mijn blad laten zetten. De omgeving heeft iets authentiek.
Over de grote baan N-525 verder, op die baan zit ik al drie dagen. Ik zou liever kleiner banen nemen maar ik zou morgen in Santiago willen aankomen. Ik nader Ourense, een van de grotere steden van Galicia. Er zijn warm waterbronnen waar de Romeinen reeds gebruik van maakten.
Er is in de stad een circuit voor cyclisten gemaakt waarop jonge mannen vervaarlijke toeren uithalen. Zo rijden ze ook ergens op een plaats van een trap. Er zijn heel wat kijkers in de straten, daardoor krijg ik de indruk dat het zaterdag is in de plaats van vrijdag.
De kathedraal was helemaal ingesloten en kon ik niet bezoeken door dit evenement . Aan de achterkant kijken enkele beelden verbaasd naar de stuntende fietsers. 
Ourense ligt op beide oevers van de Rio Miño. Meerdere bruggen trekken hier de aandacht. De Romeinen aangetrokken door de warm waterbronnen hebben hier de eerste gebouwd. Er zouden nog delen van die oorspronkelijke brug aanwezig zijn. Wanneer ik er over fietst wordt ik verrast door de enorme breedte. 
Rond 16u30 heb ik Ourense verlaten, de lucht is zwaar bewolkt. Ik zet mijn weg verder op N525, hierdoor mis ik veel van wat de pelgrims te voet zien. Verschillende dorpjes waar hun weg doorloopt hebben dat eigene nog, dat wat men veel minder aantreft langs de grote baan. Eindelijk zie ik dan toch een 'horrio'. Hórrios zijn de typische gebouwen in Galicia en Noord-Portugal om granen en zaden van het veld te bewaren.
Ik stop nog even aan een oud kerkje, gebouwd in een stijl die men veel aantreft in de streek, met daarachter een kerkhof. Daarna begint het weer echt slecht te worden, twee beklimmingen in de regen, voor het eerst moet ik afdalingen doen op een natte baan. Ik ben blij dat ik telkens heelhuids beneden geraak. Op het einde wanneer ik Lalin nader is het gedaan met de regen. 
Lalin - Santiago de Compostela. Afgelegde weg: 69km; 12,9km gem. snelh.; 50,5km/u max. snelh.. Ik had in 2006 hier in Lalin ook reeds overnacht. Wat ik mij nog herinner van toen zijn de kerk, verder een onvergetelijk beeld met twee steigerende paarden. Ook het monument ter ere van een heldhaftige vliegenier en een beeld van een varken. De paraplu´s boven in de straat waren er zeker nog niet.
Rechtstreeks naar Santiago zou 56km zijn. Ik wil de grote baan op mijn laatste fietsdag zo veel mogelijk vermijden. Ik doe dit door opnieuw het parcours van Benjaminse op te zoeken in Villa de Cruses. Ik neem me voor om het rustiger aan te doen, de zon is van de partij. Ergens kom ik langs een gewoon huis waar ik stop omdat er zulke mooie bloemen over de haag hangen. Oleanders misschien, ik ben er niet zo zeker van. Ik heb nu tijd en ik neem er nog enkele foto's, ik denk dat er mensen wonen met een gevoel voor mooie eenvoudige dingen. In de loop van de dag komt er een weer een gekraak uit een van mijn trappers, bij het duwen bergop alleen. Dat was nogal enkele keren geweest, op de achtste dag in Frankrijk voor het eerst. Telkens opgelost met er wat olie in te brengen, nu helpt het niet. Ik heb het geluid opgenomen met mijn smartfone om het achteraf indien nodig te laten horen bij mijn velomaker. Op mijn laatste fietsdag begin ik nog andere gekke dingen te doen, foto's van mijn voeten omdat ze het in alle omstandigheden zo goed hebben gedaan, ook bij al dat gekraak. Want bij het klimmen word ik tijdens de reis nog door een ander gekraak geplaagd, er is niets aan te doen. Ik fiets wel verder met een gevoel dat me blij maakt omdat ik mijn doel vandaag zal bereiken, maar ook met een gevoel van spijt omdat het nu bijna gedaan is.
Villa de Cruses. Ik vraag me af waar de kruisen staan. Terwijl ik wat eet vraag ik het aan een señora. Ze weet het ook het niet, het gaat al vlug over mijn reis. Eén kruis heb ik dan toch gezien. 
Ik volg een weg die ik in grote lijnen al deed in 2006, Het landschap en ook de dorpen zijn niet zo uitzonderlijk maar de Ponte Ledesma, een Romaanse brug over de Rio Ulla, is dat wel. De brug ligt wat verwijderd van de baan en men is er in een wip voorbij met de fiets, ik ben gestopt. Op de niet zo brede Ulla is er heel wat verval, een stroomversnelling maakt dat hier duidelijk. Vlak bij die brug staat er een oud huis, nu een Casa Rural. Wat zou het heerlijk kunnen zijn om hier te overnachten. Wanneer het warm is in de zomer is er de koelte van het water. Zulke gelegenheid zou men op het juiste moment moeten tegenkomen. Er is hier niemand, ook niet aan de brug, misschien is het gesloten. Ik steek de brug over, er volgt direct een beklimming op de ander oever. Ook vandaag blijft het op en af gaan.
In Galicia zijn er nog al veel eucalyptus bossen, te veel volgens dat men hier en daar kan lezen, ook in Portugal. De bosbranden zijn veel heviger en gevaarlijker, dorpen worden nu meer bedreigd. Grote maatschappijen waarvan de winst helemaal niet ten goede komt van de lokale bevolking hebben te veel grond ingepalmd. Het hout van deze snelgroeiende bomen wordt gebruikt in de papierindustrie, de bladeren voor eucalyptusolie. Een enorme hoge brug en nog een hórrio maken deel uit van het landschap.
In het stroomgebied van de Rio Ulla ligt de Pico Sacro, die berg die ik reeds van op grote afstand had gezien, wordt in verband gebracht met de geschiedenis of de legende van Santiago. Na de onthoofding van de apostel Santiago door Herodes hadden twee discipelen hem met een schip in Spanje gebracht, daar wilden ze hem begraven in de streek waar hij had gepredikt. Op de Pico Sacro kwamen ze terecht, maar daar kwamen ze ook in aanraking met Lupa die koningin was in deze streek, ook met een draak die er in grotten leefde. Ze geraakten er met het dode lichaam met een wagen getrokken door ossen toch weg. Ze zijn zo tot op een plaats gegaan waar nu de kathedraal van Santiago de Compostela staat.
In Santiago toekomen met de beschrijving in de gids van Benjaminse is niet te doen. Hopeloos reed ik verloren, ik ben dan terug op de N-535 terecht gekomen, daarna op enkele ringbanen van de stad. Ik moet duchtig klimmen alhoewel Santiago niet op een berg lijkt te liggen. Het probleem komt doordat men met de beschrijving van Benjaminse op sommige plaatsen als fietser op de gemerkte weg van de voetpelgrims komt en er dan weer af moet. Het is niet duidelijk waar men die merktekens moet volgen of niet.
Het laatste bedrijf volgt dan in de voetgangerszone. De binnenstad in naar de kathedraal, met de fiets aan de hand hier en daar. Ik wil er zo vlug mogelijk zijn en het gaat tergend langzaam. Het is zaterdagavond, er is buitengewoon veel volk op stap. Eindelijk kom ik op de plaza. Nu nog enkele foto's nemen. Een Amerikaans meisje doet alle moeite om me samen met de kathedraal op de foto te krijgen.
Ik ben in Santiago !!!
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims. 
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen. 
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ? 
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen. 
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen. 
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
