Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
24-09-2019
Een jaar later
Vandaag 24 September 2019.
Vorig jaar fietste ik op 24 september 2018 van Villafranca del Penedes naar Poblet waar ik onderdak vond in het Monasterio de Poblet, werelderfgoed van Unesco. Ik geniet nu een jaar later nog altijd van die Omweg naar Santiago de Compostela, de langste reis die ik ooit deed. Ik ben hier samen met mijn vrouw in Goslar in Duitsland, we deden een fietsreis langs de Wezer. Het was aangenaam, we hebben er van genoten maar ik vraag me af of ik ooit nog eens op weg zou kunnen gaan naar ......, het zou in elk geval wel wat korter dan 3.800 Km mogen zijn.
Ik heb in de blog hier en daar nog wat bijgevoegd over plaatsen waar ik ben geweest, videos soms. Zo ontdek ik nog steeds informatie die me interesseert en blogbezoekers misschien ook.
Iedereen die toevallig op deze blog komt, die een reactie of een vraag heeft kan dat doen via de blog zelf of op mijn internetadres.
richard.asselberghs@telenet.be
18-10-2018 - Dit is het einde van mijn reis die door velen intens werd gevolgd, vooral in de eerste helft van de reis. Dan werd het geleidelijk minder, reacties werden zeldzamer of bereikten mij niet meer. Het was toen een blog waarop ik geen foto's kon plaatsen. Toen ik thuis was kon dit wel, met tijdelijk wat meer belangstelling als gevolg. Het volgen van de blog, met herwerkte teksten en met bijgevoegde foto's, is daarna helemaal stilgevallen, vermoed ik. Het zou zelfs kunnen dat dit slot door niemand meer zal gelezen worden. Toch dank ik allen die de moeite deden om de reis te volgen op de blog tijdens de reis of nadien. Zeker ook iedereen bedankt die mij onderweg hebben aangemoedigd en ook voor de reacties achteraf.
De reis was lang, eindeloos leek het soms. Het was zwaar, op sommige dagen door de afstand, maar vooral door bergen die men niet kan verzetten. Ik moest dikwijls tot het uiterste gaan, of tot op de limiet zoals men dat ook uitdrukt.
Elke dag een gepaste overnachting vinden, ook al keek ik er op tijd naar uit, was niet altijd gemakkelijk. Maar dit alles weet men vooraleer men vertrekt, men staat er best niet bij stil. De tocht was een onvergetelijk avontuur, dag na dag verder door steeds weer andere streken, dorpen en steden. Ik heb gefietst door vier landen, België, Frankrijk, Spanje en Portugal. Ik zag mensen in hun omgeving, ik ontmoette andere reizigers. Ik kreeg hulp wanneer het nodig was.
Een dag met de trein door Spanje. De reis verloopt vlot tot in Irun, juist voor de grens. De eindbestemming van de trein Henday kan niet bereikt worden wegens een staking. Van in Irun, worden alle reizigers met taxis naar het station van Henday gebracht. Om mijn hotel te bereiken heb ik nog een andere taxi moeten nemen. Het is 22u30 wanneer ik er aankom, het restaurant in het hotel is reeds gesloten. Met picknick op de trein had ik mijn honger kunnen stillen maar aan mijn gewichtsverlies van bijna 6 kg zal vandaag niets verholpen worden. De vriendelijke receptioniste geeft me de overschot van haar lunchpakket, ze heeft gedaan met werken. Het is een hotel met zwembad dicht tegen de kust. De volgende morgen zie ik nog beter de mooie buitenkant.
Ik sta op het punt van te vertrekken. Santiago de Compostela met het graf van apostel Jacobus, vol historische gebouwen, ga ik verlaten.
Het station is voor veel pelgrims zowat het laatste wat ze van de stad zien, na een tocht waar zo naar uitgekeken was. Ruim op tijd ben ik hier aangekomen. Ik hoop op een aangename terugreis. Ik heb in Henday, juist over de grens in Frankrijk, een hotel gereserveerd. Ik had gisteren mijn treinbiljetten voor vandaag en morgen reeds gekocht. Reizen in de nacht is aan mij niet besteed, ook geen vliegtuigreizen. De meeste reizigers zijn lokale mensen, er zijn ook pelgrims. Het station is niet zo groot, er worden vernieuwingswerken uitgevoerd. Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester. Moet ik nu blij zijn of niet, ik heb mijn doel bereikt maar het avontuur is gedaan.
Een van de vier zijden van de Plaza de Obradoiro is ingenomen door El hostal de los Reyos Católicos. In 1486 gaven de katholieke koningen Ferdinando en Isabel na hun bezoek aan Santiago de Compostela de opdracht om een nieuwe albergue te bouwen. Nu is het een parador waar de pelgrims indien ze er zouden willen overnachten zeer diep in hun beurs moeten tasten.
Santiago de Compostela was in de middeleeuwen een van de drie grote bedevaartsplaatsen van de christelijke wereld, naast Jeruzalem en Rome. Steeds meer pelgrims, 300.000 duizend in 2017, hebben zich gemeld voor een 'Compostela', steeds minder zijn religieus geïnspireerd. Religieuzen zijn hier ook, maar niet zo heel veel. Zie wat verder (ook dag 45) een bericht met recente uitgebrachte cijfers over het aantal pelgrims in 2018.
Maandag, dit wordt mijn tweede volledige dag in Santiago de Compostela. Ik verlaat het hotel waar ik twee overnachtingen heb gedaan en neem mijn intrek in het Hotel Mexico, daar lever ik ook mijn fiets af voor transport naar huis. Daarna de stad in om mijn reis naar huis te regelen.
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen.
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen.
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ?
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen.
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims.
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
Santiago de Compostela, vandaag geen kilometers. Bij het aankomen gisteren in Santiago stond niemand de pelgrims op te wachten. De Plaza de Obradoiro en de kathedraal blijven indrukwekkend, ook al is het de vijfde keer dat ik hier ben. Maar dan, men staat daar, wat gedaan ....Best toch eerst mijn 'Compostela' afhalen en daarna zo vlug mogelijk overnachting zoeken. Ik wist niet meer waar ergens ik moest zijn voor die oorkonde. Ik vroeg het aan een 'peregrina' die dromend voor zich uit zat te kijken op de plaza. Zo was ik er geraakt, de wachtende rij pelgrims was ellendig lang, dan toch maar eerst overnachting gezocht. De albergues, hostals, hotels in het oude centrum waren allemaal volzet. Men gaf me de raad om wat verder weg van het centrum te zoeken. Toen kwam ik toevallig het zelfde Spaans meisje tegen dat me de weg had uitgelegd om mijn 'Compostela' af te halen. Zij was op weg naar haar hotel, het kon zijn dat daar nog plaats was. Ze belde voor mij, er was een kamer vrij. Die zelfde avond vertrok ze naar huis. Ze had de 'Camino desde Oviedo' gestapt, een camino die men in een zevental dagen kan doen. De dag begint regenachtig wanneer ik het bureel opnieuw opzoek. De rij is even lang dan gisteren, bij het wachten maak ik kennis met een Amerikaans koppel dat een deel van de 'Via de la Plata' deed. Om de oorkonde 'Compostela' te krijgen moet men de 'Credencial del Peregrino' voorleggen met stempels die bewijzen dat je minstens de laatste 100km te voet of 200km met de fiets heb afgelegd. Ik had mijn credencial verloren, mijn stempelblad ter vervanging wordt aanvaard na overleg. Toch wil men op de oorkonde de afstand van af de start in Duffel niet invullen, wel 804km van af Cuenca. In totaal heb ik 3844km afgelegd, het was een lange reis, 43 dagen onderweg.
De reis was lang, eindeloos leek het soms. Het was zwaar, op sommige dagen door de afstand, maar vooral door bergen die men niet kan verzetten. Ik moest dikwijls tot het uiterste gaan, of tot op de limiet zoals men dat ook uitdrukt.
Elke dag een gepaste overnachting vinden, ook al keek ik er op tijd naar uit, was niet altijd gemakkelijk. Maar dit alles weet men vooraleer men vertrekt, men staat er best niet bij stil. De tocht was een onvergetelijk avontuur, dag na dag verder door steeds weer andere streken, dorpen en steden. Ik heb gefietst door vier landen, België, Frankrijk, Spanje en Portugal. Ik zag mensen in hun omgeving, ik ontmoette andere reizigers. Ik kreeg hulp wanneer het nodig was.
Een dag met de trein door Spanje. De reis verloopt vlot tot in Irun, juist voor de grens. De eindbestemming van de trein Henday kan niet bereikt worden wegens een staking. Van in Irun, worden alle reizigers met taxis naar het station van Henday gebracht. Om mijn hotel te bereiken heb ik nog een andere taxi moeten nemen. Het is 22u30 wanneer ik er aankom, het restaurant in het hotel is reeds gesloten. Met picknick op de trein had ik mijn honger kunnen stillen maar aan mijn gewichtsverlies van bijna 6 kg zal vandaag niets verholpen worden. De vriendelijke receptioniste geeft me de overschot van haar lunchpakket, ze heeft gedaan met werken. Het is een hotel met zwembad dicht tegen de kust. De volgende morgen zie ik nog beter de mooie buitenkant.
Ik sta op het punt van te vertrekken. Santiago de Compostela met het graf van apostel Jacobus, vol historische gebouwen, ga ik verlaten.
Het station is voor veel pelgrims zowat het laatste wat ze van de stad zien, na een tocht waar zo naar uitgekeken was. Ruim op tijd ben ik hier aangekomen. Ik hoop op een aangename terugreis. Ik heb in Henday, juist over de grens in Frankrijk, een hotel gereserveerd. Ik had gisteren mijn treinbiljetten voor vandaag en morgen reeds gekocht. Reizen in de nacht is aan mij niet besteed, ook geen vliegtuigreizen. De meeste reizigers zijn lokale mensen, er zijn ook pelgrims. Het station is niet zo groot, er worden vernieuwingswerken uitgevoerd. Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester. Moet ik nu blij zijn of niet, ik heb mijn doel bereikt maar het avontuur is gedaan.
Het is vandaag rustiger dan de vorige dagen.
Een van de vier zijden van de Plaza de Obradoiro is ingenomen door El hostal de los Reyos Católicos. In 1486 gaven de katholieke koningen Ferdinando en Isabel na hun bezoek aan Santiago de Compostela de opdracht om een nieuwe albergue te bouwen. Nu is het een parador waar de pelgrims indien ze er zouden willen overnachten zeer diep in hun beurs moeten tasten.
Santiago de Compostela was in de middeleeuwen een van de drie grote bedevaartsplaatsen van de christelijke wereld, naast Jeruzalem en Rome. Steeds meer pelgrims, 300.000 duizend in 2017, hebben zich gemeld voor een 'Compostela', steeds minder zijn religieus geïnspireerd. Religieuzen zijn hier ook, maar niet zo heel veel. Zie wat verder (ook dag 45) een bericht met recente uitgebrachte cijfers over het aantal pelgrims in 2018.
Maandag, dit wordt mijn tweede volledige dag in Santiago de Compostela. Ik verlaat het hotel waar ik twee overnachtingen heb gedaan en neem mijn intrek in het Hotel Mexico, daar lever ik ook mijn fiets af voor transport naar huis. Daarna de stad in om mijn reis naar huis te regelen.
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen. 
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen. 
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ? 
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen. 
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims. 
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
