Vandaag vroeg in de ochtend vanuit Las Vegas vertrokken voor de lange terugrit naar Lakewood. Nog even zie ik van op de Highway nu de achterzijde van de gebouwen op De Strip. We verwisselen de gokstad opnieuw voor de woestijn. Vandaag heb ik mijn fototoestel opgeladen en wel bij de hand en tevens het geluk dat de zon meestal achter ons zal staan tijdens het fotograferen.. Het belooft mooie beelden op te zullen leveren. Onderweg passeren we verschillende malen langs prachtig aangelegde golfterreinen die als oases in een woestijn gelegen zijn vlak bij de Highway. Hoe men die en tevens ook de dikwijls zeer veraf gelegen huizen en boerderijen van drinkwater voorziet is mij een raadsel. Cactussen en andere woestijnplanten vormen vandaag samen met prachtig roodbruin gekleurde rotsen een boeiend en afwisselend decor. Geregeld halen we een super deluxe Camper in die meestal nog een tweede auto voorttrekt, want ja, de Amerikanen houden van hun comfort.... De foto's op de blog vertellen kleurrijke terugrit wel verder......
Na de wedstrijd in Henderson gaan we natuurlijk eerst
even rusten en iets te eten zoeken om daarna toch maar opnieuw naar De Strip in
Las Vegas te rijden. Zelfs met gratis parkings probeert men hier mensen naar de
goktenten te lokken. Duizenden lichtjes floepen aan en uit en weerkaatsen in de
van slaaptekort doordrongen ogen van de meestal niet erg gelukkig lijkende
mensen. Als apathische robotten duwen ze
op de play-knop of trekken aan de hendel van de één armige geldverslindende
machines. Het eentonig deuntje dat steeds hetzelfde blijkt te zijn bij elk van
de machines draagt volgens mij ook sterk bij aan de verslavende werking van dit
alles. Waanzinnig hoeveel geld hier verspeelden verloren wordt want het zijn meestal
de machines die winnen. Het gewonnen geld dat vroeger nog blinkend en rinkelend
in het bakje onderaan viel, is nu vervangen door een papieren ticket dat je aan
een soort bankterminal kan gaan innen. Zelf heb ik ook mijn geluk uitgeprobeerd
met 20$ en verdorie .het is me nog niet dikwijls overkomen maar, ik win .82$!
Net genoeg om mijn verliezende kamergenoot een troostende pint te trakteren en mijn
deel van het hotelverblijf te kunnen betalen. De lobbys en ondergrondse
verdiepingen van de verschillende grote hotels die we daarna bezoeken zijn met
geen woorden te beschrijven. Het blijken
stuk voor stuk enorm grote winkelcentra te zijn. Wijnegem shoppingcentrum
verzinkt hierbij in het niets. Plots komen we aan een soort ondergrondse
rivier.- ja ja, binnen in het hotel. Deze leidt ons naar een soort namaak
Venetië. Zelfs gondels met live zingende gondeliers varen er op rond. Terug op
straat gaat er op dat moment aan de voorzijde van weer een ander kolossaal
gebouw een soort muziekaal waterballet van start op muziek van Andrea
Botticelli. Prachtig, zeker omdat aan onze zijde, de zon het schouwspel ook nog
eens van een kleurrijke regenboog voorziet. Tientallen fonteinen spuiten op het
ritme van hemelse muziek, water meters hoog de lucht in Je waant je hier net in
Disneyworld alleen nog wat duurder! Een beetje verder is er dan weer een enorme
piramide nagebouwd met vooraan de sfinks die ijzig de voorbij stappende troepen
overziet. Een beetje verder priemt ook de Eifeltoren fier de staalblauwe lucht
in. Meterslange stretch-limousines, Hummers en andere verschrikkelijk dure autos
voeren hun eigen ballet op aan de constant groen en rood wisselende
verkeerslichten. Het wordt nu stilaan donker. Het moment waarop we gewacht
hebben. De Strip toont nu waarvoor ze zo bekend en ook berucht is. Het
nachtleven in Vegas. Hier moet je niet naar de hemel staren om sterren te zien.
Die zie hier je gewoon niet door de exuberante en Danteske lichtvervuiling die
hier heerst die we gisteren op nog meer dan 100 miles van de stad verwijderd, als
een rode gloed hebben kunnen waarnemen. Neen, hier zie je andere sterren zoals
bijvoorbeeld een Celine Dion of David Copperfield die bijna dagelijks optreden.
Maar voor die live shows moet je aardig wat geld neerleggen. Meer en meer
kleurig lokkende reklameborden veranderen de wereldberoemde boulevard nu in een
soort kermis. Duizenden mensen krioelen door elkaar en gokken in de hoop op ? Nu
is hier duidelijk geen plek voor meer kinderen, alleen al omwille van de
eindeloos diep uitgesneden jurken waarin veel vrouwen hier rondstappen op hun hoge
naaldhakken. Je wordt er duizelig van. Oppassen, de verlokking is nabij. In deze stad zou je nu best bijna elke glimlach wantrouwen want blijkbaar zijn hier geen
grenzen meer .this is Vegas
Lake Mead is het
grootste kunstmatige meer en reservoir in de Verenigde Staten. Het bevindt zich aan de Colorado River, ongeveer
48 km zuidoost van Las Vegas, Nevada,
tussen Nevada en Arizona. Het is gevormd
door water dat wordt ingesloten door de Hoover Dam en strekt zich uit tot 180 km achter de dam. Het
bevat ongeveer 35 km³ water. Het water uit Lake Mead wordt via aquaducten naar zuidelijke gemeenschappen in Nevada geleid. vanaf het strand van Lake Mead
waar de start en aankomst van de triathlon zich bevinden is er een mooie trail
die na 5 miles bij de befaamde Hoover Dam moet uitkomen. De Hoover Dam is een betonnen boogdam in de Colorado River ter hoogte
van de Black Canyon
(op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada.
De Dam die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt is
vernoemd naar Herbert Hoover die een
sleutelrol speelde bij de bouw van de Dam, eerst als Secretary of Commerce
(Minister van Handel) en later als president van de Verenigde Staten. Het zal beslist een mooie wandeltocht worden. Het is nog
maar 08:30 maar toch laat de lekker warme lentezon zich al goed voelen.
Begeleid door hevig kwetterende vogels ga ik op pad. Nu wil het lukken dat hier
straks ook het loop gedeelte van de triathlon gaat plaatsvinden. In de verte zie
ik trouwens nog steeds fietsers beginnen aan hun rit naar de bergen. Met mijn
fototoestel in de aanslag stap ik langs het mooi en natuurlijk aangelegde
wandelpad omhoog, de bergen in. Na een poos kom ik een bevooradingsplaats voor
de lopers tegen. De vrijwilligers groeten me heel vriendelijk vragen naar mijn
plannen en bieden me water en allerlei lekkers aan. Het is me al verschillende
keren opgevallen hoe vriendelijk en sociaal de Amerikanen hier zijn. Ze kennen je
hoegenaamd niet maar overal stellen ze zich voor, groeten en Dat is bij ons
meestal wel wat anders. Ik blijf natuurlijk wat babbelen met deze sportieve
mensen en aangezien er zoals deze, verschillende stops zijn op het parkoers geraak ik
stilaan achter op mijn wandelschema. Beneden aan het meer bedroeg de afstand naar de
Dam 5 miles, hierboven blijkbaar nog steeds even veel??? Een geforceerde mars
uitvoeren in deze hitte 32° heeft totaal geen zin en ik kom trouwens onderweg zoveel mooie
vergezichten en vooral bloemen tegen dat ik me er stilaan bij neerleg het eindpunt, de Hoover Dam niet
te halen. Maar een beetje verder kom ik opnieuw 2 mede-stappers tegen. Deze mensen
zijn afkomstig van Californië en hier ook op vakantie al te samen verder wandelend gaan de
gesprekken over de wondermooie natuur in Colorado, het geloof, politiek, reizen kids Ze
waren trouwens vroeger al eens in Brugge geweest. Op deze manier verzeilt het
fotograferen een beetje op de achtergrond en rond 12:00 komt de Hoover Dam dan
uiteindelijk toch in zicht. Indrukwekkend. Een kolossale betonnen dam die elektriciteit
opwekt en een enorm stuwmeer dat miljoenen liters drinkwater bevat. De Hoover Dam is
gelegen net op de grens van Nevada en Arizona, en aangezien het vanaf daar
alweer een andere tijdszone is, moet je na het passeren van de denkbeeldige grens
je uurwerk opnieuw verzetten. Voor mijn vertrek heb ik op het internet via
Google Earth de Dam al grondig bekeken. Ik blijf dus niet lang en begin al vlug
aan mijn wandeling terug want ik moet op tijd aan het casino zien te geraken
voor mijn afspraak met Stefan. Daarom verlaat ik de Dam en wandel ditmaal langsheen
de zijkant van de gevaarlijk drukke Highway terug richting Hendersson. Plots
zie ik een witte auto naderen die aanvankelijk doorrijdt maar dan plotseling
weer terugkeert en dan ter hoogte van mij stopt .- inderdaad- De sheriff . Na de obligate identiteitscontrole via de radio en een strenge, maar beleefde
uitleg dat ik hier beter niet wandel naast zon drukke weg, bevind ik me even
later toch wel een beetje beteuterd in het krappe achterste compartiment van de
politiewagen.Toch wel indrukwekkend die politie hier. Geweer schietensklaar
rechtop naast het stuur, best niet te veel tegenspreken die mannen.. 10 minuten later word
ik echter al opnieuw vrijgelaten op dezelfde plek waar ik een halfuurtje eerder
het wandelpad verlaten heb. Nog even een foto van de overigens vriendelijke man
en.... dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt. Ik zal nu waarschijnlijk wel overal geseind staan .Na nog een uurtje stappen komen verschillende
lopers me tegemoet en .inderdaad daar is Stefan en hij wuift me zelfs nu nog
breedlachend goeiedag . Ongelooflijk, wat een prestatie! Hij ziet er helemaal
niet zo vermoeid uit. Net alsof hij
gewoon even is gaan joggen. Hij is bijna aan het keerpunt. Nu weet ik meteen dat
ik niet langer naar het casino moet zoeken maar verder naar het dal kan
wandelen. Hij moet mij toch nog terug passeren. De terugtocht verloopt vlotter
dan verwacht ondanks nog een lange babbel met een plaatselijk medisch hulpteam
dat met plezier op de foto wil wanneer ik vertel dat ik in België ook
soortgelijk werk doe als vrijwilliger. Ook aan de pitstops met drank, de halve
bananen en energybars houd ik telkens halt en zo stap ik slechts een kwartier
later dan Stefan fluitend en voldaan terug over de finish aan de oever van Lake
Mead. Ik heb het gehaald, maar mijn wandeling vandaag is peanuts in
vergelijking met wat Stefan heeft gepresteerd .Stefan, petje af makker voor je
prestatie.
Het
is 0430 in de ochtend wanneer ik nog slaapdronken mijn wandelschoenen aantrek
en voor de rest licht gekleed en voorzien van een met water gevulde rugzak
Stefan, met racefiets aan de hand, de lift in volg. De liften in dit hotel zijn
groot genoeg om een heel peleton mee te nemen. Opnieuw geen ontbijt. Maar ja,
dat van gisteren stelde toch al niet zoveel voor. Dan maar vlug een appel
meegenomen. Voor het stillen van de rest van mijn honger gedurende deze lange
dag zal de hier gezonde berglucht moeten zorgen. Voor Stefan die zijn wedstrijd
gaat beginnen om 0730 zijn er onderweg op het parkoers verschillende plaatsen
waar hij zijn opgebrande calorieën kan aanvullen. Een lange rij van
supersportieve mensen, de fiets aan de hand, staat reeds aan te schuiven om de
fiets en al de andere kledij nodig tijdens de triathlon, op ieders persoonlijke
plaats af te zetten. Kwestie dat iedereen straks na het zwemonderdeel vertrekt
voor het fietsgedeelte met zijn eigen fiets en niet met de schoenen van een
andere deelnemer. Ongelooflijk hoeveel vrouwen ook aan deze zware wedstrijd
deelnemen. En alhoewel aan de buikomvang van sommige deelnemers duidelijk te
zien is dat deelnemen belangrijker is dan winnen lijken de zenuwen toch
gespannen. Rond 0730 duikt de eerste groep,
waaronder Stefan, het nog altijd ijskoude water in om als eerste proef
zon 2 km te zwemmen. Gelukkig is iedereen voorzien van een thermisch
beschermende wetsuit. Toch moedig om op zon vroeg uur te gaan zwemmen,
Brrrrrr. Vlug wat fotos genomen en dan naar de fietsstalling. Een strategisch
plaatsje zien te bemachtigen tegen de tijd dat de eerste zwemmer alweer aan
land komt. Met roodgekleurde, druipende neuzen en bevend van de koude lopen de vlugste zwemmers bijna
wankelend naar hun fietsen toe. Ze blijken voor de start nog allemaal vlug van een op
hun been met viltstift getekend startnummer voorzien te zijn. Net tatoeages. De
eerste atleten, hoogstwaarschijnlijk bijna professionals zijn al een tijdje aan het fietsen als Stefan
na ongeveer 40 minuten zwemmen aan wal komt en naar zijn fiets loopt. Hij zwemt niet
graag crawl en finished daarom wat trager. Maar ook hier kan de laatste
altijd nog eerste worden . Ongemerkt maak ik nog wat foto's van hem als aandenken voor later, een sportieve aanmoediging en dan is hij verdwenen voor een paar lastige uren. Er moeten namelijk 100 km
gefietst worden. Voornamelijk op openbare weg en met een redelijk groot
hoogteverschil. Je moet het maar doen.
De zon begint stilaan te branden en de temperatuur stijgt spoedig naar meer dan
32°C Ik begin ondertussen aan mijn eigen wandeling. In plaats van te liggen relaxen
aan het strand, wil ik me ook sportief tonen. Ik wil proberen de 12 miles verder
gelegen Hooverdam te bereiken. Dat zal een pittige wandeling worden. Ik heb al
een plan B besproken me Stefan voor het geval het me niet lukt om tegen het
einde van het loopgedeelte terug aan de vertrekplaats te zijn. Halfweg de
wandeling is er immers op de nabij gelegen highway een casino waar ook drank te
koop is en waar ik dan maar moet wachten tot Stefan me kan komen ophalen .. Genoeg
drinkwater in de rugzak, zonnebril op, home- waypoint ingevoerd in mijn gps ,
fototoestel klaar ..Lets go
Na eerst nog even een
gehuurde racefiets opgehaald te hebben in Denver kruipt Stefan achter het stuur
van zijn zwarte SUV. Ik probeer het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken op
de zetel naast hem en neem alvast mijn fototoestel opnieuw uit mijn rugzak,
klaar om in aktie te schieten als ik iets moois zie. Een propvolle valies op
de achterbank dient als tafel voor de zakken chips en snoep ( voor Stef). Natuurlijk weer veel te veel kleren meegenomen
voor die vier dagen, maar ik moet het ditmaal allemaal niet zelf dragen, dus
dat is niet zo erg. Je weet maar nooit hoe koud het ginder is
Via de Continental
Divide, een bergketen met toppen die tot meer dan 3500 m hoogte reiken rijden we eerst naar de staat Utah en vervolgens verder naar Nevada. Een rit van zon 1300 km. Pas vertrokken uit Lakewood,
bij het aanschouwen van de eerste nog altijd besneeuwde bergtoppen kom ik tot
de akelige ontdekking dat ik vergeten ben de batterij van mijn fototoestel op
te laden Miljaar!!!!!!! Lompe ..!! Niks aan te doen, dan maar mijn telefoon
gebruiken. Prachtig hoe de hier nog steeds dik liggende sneeuw tussen de rijzige
dennenbomen, alles toedekt als onder een isolerend dekbed. Beneden in het dal komt
de lente alles alweer groen schilderen. We passeren bekende ski-gebieden zoals
Aspen en Breckenritch waar de stilaan vermoeide liften nog altijd drommen
enthousiaste sportievelingen, gestoken in hun veelkleurige en waarschijnlijk super
modieuze en peperdure skipakken, kreunend naar een staalblauwe hemel hijsen. Dit hier zijn de
skistations waar de jetset zijn speelterrein heeft.
Een uurtje later
passeren we reeds de grens met de staat Utah. Hier veranderd het landschap
dramatisch. Besneeuwde bergen veranderen nu in rotsformaties die als het ware
van chocolade zijn gemaakt. Het valt me ook op hoe weinig verkeer er hier rondrijd.
Het decor wordt mooier en mooier. Ademloos kijk ik toe en gebruik zoveel ik kan
de achteruitkijkspiegel om nog langer van de voorbij flitsende natuur te
kunnen genieten. Even vergeet ik zelfs de pijn in mijn nek die me tijdens mijn verblijf hier al heel
wat last en pijn bezorgde
Onder het verorberen
van onze zakken (verdomd hete) chips, rode dropnestels, en het drinken van het
meegenomen water stijgt ons humeur en de pret met het dalen van de weg. Alles
wat ons aan het lachen kan brengen wordt een dankbaar gespreksonderwerp. Het
verschil tussen Europa en de Verenigde Staten, vooral dan wat vrouwen betreft
(maar ook politiek en cultuur), brengt ons soms aan het gieren. Las Vegas.. .here
we come.
Ondertussen wordt de
achterkant van mijn gsm-fototoestel hoe langer hoe warmer door de vele fotos
die ik neem. Ik wil als het ware de hele reis op beeld meenemen. Het uitkiezen
van een mooie foto om op mijn blog te zetten zal straks dus weer een vertwijfelde
strijd opleveren. Na nog een paar uur rijden, slechts onderbroken door het voltanken (verschillende
keren) van onze benzineverslindende Pick-Up komen we aan de grens met Nevada.
Hier rijden we dan weer doorheen een landschap waar je op elk moment boven op de bergkammen,
indianen verwacht te zien. Af en toe wijst Stefan me op een holte in de rotsen
waar vroeger mogelijk indianen hun schuilplaats of woning hadden. Maar nu geen woest
roepende Apachen of Cherokees meer, schrijlings gezeten of hangend onder de buik van hun schuimbekkend galopperende zadelloze witte paarden. Je moet nu geen schrik meer
hebben voor een verdwaalde pijl die met een zoevend geluid doorheen de voorruit, trillend
in de leuning van je stoel prikt. Je enige gezelschap hier zijn de zich
moeizaam naar boven puffende mega trucks die zwarte rookpluimen uitbraken als herinnering aan de stoomlocomotieven van vroeger. We bevinden ons op
een van de weinige Highways in dit gebied. Als je hier een omleiding moet
volgen ..Nog maar net is dit gespreksonderwerp aangesneden of we worden door
een geel bord tot vertragen, en even later tot stoppen gedwongen. Road Works Ahead.
Nog maar een paar weken geleden zijn hier volgens Stefan een heleboel zware
brokstukken uit de berg op de weg neergekomen en uit voorzorg gaat men nu de
gevaarlijke stukken weghalen. Na een half uur kunnen we gelukkig weer verder. De diepe canyons volgen elkaar op, de ene al mooier dan de andere. Door de vallende
avond kleuren de zandkleurige rotsen nog intenser en het onaardse decor wordt nog mystieker. We rijden nu op een wat lager plateau en wanneer even later de zon volledig
achter de bergtoppen verdwenen is, verschijnt tegen de witgrijze laaghangende bewolking
een oranje gloed. De Lichtvervuiling van de stad Las Vegas. Een stad, als een lonkende
oase uit het niets verschijnend in het midden van de woestijn.....
LAS VEGAS, als een oase gelegen te midden van een desolate wildernis. Gisterennacht, nog ruim honderd km van de stad verwijderd kon ik tegen laaghangende bewolking de weerkaatsende stadsverlichting als een oranje gloed waarnemen. Op het laatste rechte stuk naar Poker City veranderd het oranje in een symfonie van duizenden aan en uit floepende gekleurde lichtjes. Ik weet niet waar eerst naar kijken. Een pyramide, Eifeltoren .Ik lijk wel te dromen. Dat is precies wat ik daarna in de prachtige hotelkamer, gelegen in een enorm King Size bed ook doe. Van wie of wat vertel ik hier lekker niet Lekker uitgeslapen en ontdaan van mijn oordopjes tegen het eventuele snurken van mijn kamergenoot sta ik op en bereid me voor op het nuttigen van een lekker uitgebreid ontbijtbuffet . Wat zegt ge? Vergeet het maar. Culturen verschillen. Cornflakes, chips, zuur brood, namaak ei. De machine voor het fruitsap op slot, het deeg om wafels???te bakken is blijkbaar al op .Zucht, dan maar een potteke magere platte kaas . Daarna een eerste verkenning van deze toch wel magische stad. Met de auto rijden we naar en door de hoofdstraat. De Strip.Ongelooflijk als je bedenkt dat dit alles gewoon in het midden van een woestijn is neergezet. Prachtige hotels aan elkaar geregen als een veelkleurige en vooral heel dure halsketting, volgen elkaar op. Het ene gebouw al mooier en groter dan het andere. Superlatieven zijn hier echt op hun plaats. Ik voel dat een beschrijving geven van deze plek een moeilijke, bijna onmogelijke taak gaat worden. De fotos zullen dan maar voor zich moeten spreken. Na het eten van een fantastisch lekkere sandwich gaat Stefan een beetje verderop, in det stadje Henderson, zijn startnummer en de nodige raadgevingen voor de wedstrijd van morgen ophalen. Nu wordt het menens. Wat ik nog niet vermeld heb, de temperatuur hier in Vegas is zon 30°C, and still rising .. Fijn voor morgen .
