Nog maar eens mijn valies uitgepakt en geprobeerd om de limiet van 20kg bagage te halen. Een paar boeken en een zak snoep nemen verdorie veel plaats en gewicht in. Dan maar wat minder kledij meegenomen. Die zal ik ginder wel wassen. Ik kan toch niet met lege handen aankomen bij de mensen waar ik mag komen logeren. Mijn vertrek naar Colorado komt echt wel dichtbij. Nu woensdag 31maart om 11:00 vlieg ik mee met United Airlines vlucht (UA) 973, naar Chicago en daarna verder met UA 909 naar Denver, waar ik normaal gezien om 16:15 (plaatselijke tijd) aankom. Ik kijk er echt naar uit om eindelijk eens wat meer afstand te kunnen nemen van alles wat me de laatste tijd enorme stress doet voelen. Niet dat ik denk dat er daarmee vanzelf een oplossing komt voor alle problemen. Die moet je ondanks alles toch nog altijd zelf oplossen. Met afstand nemen kan ik misschien wel een andere invalshoek vinden en de dingen opnieuw in hun juiste perspectief zien. Het is dus geen vlucht voor de problemen. Onlangs zei iemand me nog: "Geniet van je herwonnen vrijheid". Inderdaad, zo moet ik het leren aanvaarden. Een kans om opnieuw iets van mijn leven te maken. Een nieuw project. Met of zonder partner. Gewoon proberen te genieten van alles om me heen, terug worden wie ik denk te zijn. Ondertussen 11 kg vermagerd maar met toch nog genoeg energie in mij om ginder in de bergen te gaan stappen zoveel mijn huidige gezondheid het toelaat. Het idee te kunnen vertrekken maakt me blij en toch voel ik ook nu weer de pijn van het alleen op stap te moeten...Maar niks aan te doen. Ik moet leren, mensen die ik graag zie, los te laten wanneer ze aangeven zelf liever een andere richting uit te willen. Niet prettig, maar het moet. Anders verpest ik mijn eigen leven...en dat leef ik maar één keer. Opnieuw leren genieten van al het mooie om me heen. Terug mijn glimlach vinden...ondanks alles.
life constant journey towards an uncertain future no destination no need to pause between yesterday and tomorrow find the yet still distant horizon move live
