Hallo, hier ben ik weer……na wat technische problemen weer on-line geraakt. Hierdoor zal de datum onderaan de berichten niet de echte datum zijn … so what.

De dag na mijn snowshoe- adventure op Copper mountain voel ik mij ondanks de voor althans toch mij zware tocht kiplekker wanneer ik opsta uit mijn King size bed. Geen spierpijnen, pijnlijke rug of nek die me doen strompelen, geen zere voeten of bl…goed zo, mijn conditie gaat er de laatste dagen enorm op vooruit. De hoogte waarop ik me hier constant bevind (+ 1mile) zal hier zeker zijn aandeel in hebben. Na de wedstrijd gisteren, ’s avonds nog vlug even naar een drive-in hamburgertent gereden. Stefan met een reuzenhonger…ik toen helemaal niet, met als gevolg dat ik me nu snel douche in mijn super deluxe badkamer, aankleed en rammelend van de honger, de keuken met zijn ondertussen bekende bron van lawaai opzoek. In de keuken-zithoek, gelegen net boven de kamer waar ik logeer is namelijk tussen de zware feuteuils en de gang naar de voordeur, de start en landingsbaan van Gavin’s speel-fiets-vliegtuig gelegen. Met een rotvaart probeert hij als een ware kamikaze zijn techniek van landen en opstijgen te verbeteren, en alsmaar verder te vliegen (rijden)….Het opstijgen heeft hij al redelijk onder de knie wat snelheid betreft. Het landen en dan vooral wanneer hij passagierster Kyra achterop heeft, wil door het bochtige parkoers en allerlei obstakels wel eens tot een zware crash “lijden”……Het geluid van een ouderwetse rollercoaster is hierbij vergeleken…peanuts! Kids…!!!!!!!

Door een spijtig overlijden van een familielid moet Stefan onverwacht naar België vertrekken voor een paar dagen. Om hem niet teveel te belasten met het probleem van mij weg te brengen en opnieuw te komen afhalen op de luchthaven na mijn korte trip (11 dagen) naar Portland, Oregon stel ik hem voor om mijn planning te veranderen en een paar dagen op hotel te verblijven nabij de luchthaven in afwachting van mijn vlucht naar Oregon. Dit blijkt helemaal niet nodig. Stefan heeft namelijk toevallig nog een paar heel goede vrienden die wonen in Estes Park, een kleine 100miles ten Noorden van Denver, in de buurt van Fort Collins. Rocky Mountain National Park, ligt als het ware in hun voortuin, en is dit nu net niet één van de parken die ik zeker en vast wilde gaan bezoeken. Stefan belt hen op en… ze zijn thuis…en …ik ben er welkom… Ondanks het minder prettige nieuws voor Stefan en zijn familie, spring ik bijna een gat in de lucht door deze buitenkans. Een stevig eind rijden maar ik zal er wel geraken. Omdat de weerberichten nog steeds sneeuw voorspellen en Estes park nog hoger gelegen is dan Lakewood besluit ik voor alle veiligheid geen gewone (goedkope)auto te huren maar een 4x4 SUV, omdat ik dan geen sneeuwkettingen nodig heb. Een éénmalige luxe die later de juiste keuze zal blijken….

Rocky Mountains…here I come…..

02-05-2010 om 00:00 geschreven door popol  

0600 wijst mijn uurwerk aan wanneer ik mezelf klaarmaak en oppep voor de snowshoe-tocht van vandaag op Copper Mountain, in de buurt van Vail. Stefan wil er samen met Garry, een van zijn gidsen, een 3-daagse trektocht die de volgende dagen zal plaatsvinden voorbereiden en controleren op haalbaarheid. Netheid, ligging, bereikbaarheid van de verschillende lodges waar zal overnacht worden dienen gecontroleerd.We vertrekken richting Continental Divide waar al spoedig de verse sneeuwlaag, die in Lakewood maar een paar cm dik was, van de Highway moet worden verwijderd door sneeuwruimers. Af en toe sneeuwt het nog maar stilaan begint de zon toch al aan haar gevecht met de nieuwe dikke sneeuwlaag. Ongeveer een uur later bevinden we ons voorzien van snowshoes, wandelstokken, met drinkwater gevulde rugzak,onderaan een nu gesloten ski-lift. Klaar voor de ongeveer 12 miles lange wandeltocht. Dit zal een test worden voor mijn conditie….And indeed it was!!! Het eerste deel van de ‘wandeling’ brengt ons via de lifthelling naar de boomgrens. Terwijl we met de van ijzeren pinnen voorziene snowshoes stappen over maagdelijk witte poedersneeuw maak ik me de bedenking dat Garry die toch al 68 jaar oud is, helemaal geen moeite schijnt te hebben om het pittige tempo dat Stefan er op nahoudt, te volgen. Genietend van prachtige vergezichten word ik echter stilaan geconfronteerd met het belastende effect op mijn ademhaling, veroorzaakt door de veel ijlere lucht op deze hoogte. Het hoogst punt van deze tocht ligt op ongeveer 11800 ft. Eens op de open vlakte waar enkel ijs en sneeuw regeren, probeer ik met een piepende ademhaling en een gevoel alsof mijn hart het elke minuut kan begeven, mijn gidsen te volgen. Ik kan je verzekeren, ik ben daarboven, verschillende keren bijna gestorven. Gelukkig krijg ik geen last van hier gevreesde hoogteziekte. Duizeligheid, desoriëntatie, deshydratatie zijn hiervan duidelijke symptomen. Enkel een rode en lopende neus van de koude, maar ook van een brandende zon worden mij niet bespaard. De rustpauzes die alsmaar frequenter worden gehouden, gebruik ik telkens om diep voorovergebogen over mijn wandelsticks, mijn longen zo vol mogelijk te zuigen met goddelijk zuivere lucht. Wanneer Stefan en Garry dan weer vertrekken heb ik hoe langer hoe meer de neiging om telkens nog even langer te wachten en dan…mezelf weer te dwingen van in hun spoor te volgen. Door een foute interpretering van de te volgen route belanden we aan de verkeerde zijde van de vallei en om niet geconfronteerd te worden met dodelijk gevaarlijk ijzige koude die er op deze hoogte optreedt na het invallen van de duisternis, besluiten we om de lodge niet verder meer te zoeken maar terug te keren naar onze vertrekplaats. Dat afdalen meestal makkelijker verloopt dan stijgen klopt hier niet. Soms zak ik door mijn eigen gewicht doorheen de verschillende lagen sneeuw heen en hangt mijn ene been dan plots in een bijna 1m diepe put. Door het gewicht van mijn rugzak maar vooral door de optredende vermoeidheid is het telkens een hele klus om terug recht te krabbelen, om dan twee stappen verder opnieuw hetzelfde voor te hebben. Milja……Als echte Yeti’s worstelen we ons een weg dwars doorheen het dichtbegroeide bos en proberen zo met behulp van onze gps onze vertrekplaats terug te bereiken.Het wordt stilaan donker maar een nog net niet volle maan komt ons lachend aanmoedigen. Na een wandeling van zo’n 10 uur bereiken we opnieuw de auto. Ik ben doodop maar intens gelukkig.Er is geen kans om tijdens zo’ n trip aan allerlei stresserende problemen te denken. Je voert hier alleen een strijd met jezelf. Onderweg heb ik heel wat foto’s gemaakt…adem eerst maar diep in!!!

30-04-2010 om 00:00 geschreven door popol