Na de prachtige operavoorstelling van gisteren, staat er
vandaag weer iets heel anders op het programma. In de voormiddag met Jash,
Bibiche en Bram naar een soort binnen pretpark met opblaas toestanden voor het
verjaardagsfeestje van een schoolvriendje van Bram en in de namiddag op bezoek
bij een bevriend koppel dat bij Bibiche op de firma Intel werkt. Deze mensen
zijn toevallig ook Belgen. Hun pasgeboren baby is de reden voor het geven van
een soort receptie waar ik de ganse namiddag honderduit kan babbelen met een
internationaal samengesteld publiek. Aziaten, Amerikanen, Nederlanders, Pakistani,
Belgen, Japanners .ze lopen of zitten hier in dit mooie appartement allemaal
gezellig te babbelen en te smullen van een massa aangevoerde hapjes. Dit is één
van de leuke dingen die je meestal niet beleeft als je ergens op hotel logeert.
De dikwijls andere manier van leven in een vreemd land beleef ik liever van
binnenuit. Je staat dan veel dichter bij de mensen en leert ze ook veel beter
kennen. Het is allemaal veel intenser. Er wordt veel Vlaams en Nederlands
geklapt maar aangezien ik ondertussen alweer heel vlot mee kan in het Amerikaans
praat ik ook over van alles en nog wat met verschillende mensen. Hierdoor heb
ik al snel een paar nieuwe toffe adressen op zak voor een eventueel volgend
bezoek aan de Verenigde Staten, ja zelfs
Canada. Tijdens de middag gaan we ergens in downtown een broodje eten in een
oude bakkerij die supergezellig is uitgebouwd tot restaurant. Tot op straat
staan de mensen geduldig aan te schuiven toer ergens een plaats vrijkomt en dan
maar smullen van het lekker geurend brood. In de late namiddag rijden we terug naar Portland om aan de "waterfront" wat te gaan wandelen. Portland is eigenlijk een mooie stad. Alhoewel het vandaag zaterdag is, rijd er hier nog enorm veel verkeer op de weg, Dit valt echter niet zo op door de zeer brede straten, hoge bruggen waarvan sommigen zelfs twee dekken hebben. Geen verschrikkelijk zenuwachtig gedoe zoals bij ons in België, neen alles zoeft hier rustig voort over de 4 rijvakken, hoffelijk zelfs...Op de sappig groene en mooi onderhouden grasperken liggen of zitten talrijke mensen op hun dekentje te genieten van het zicht van de zachtjes voorbij stromende rivier. Aan de overkant weerklinkt ergens schril de stoomfluit van een naderende trein die begeleid door het schetteren van de bel van de onbewaakte overkant, zuchtend en walmen zwarte rook spuwend de stad door... en dan de bergen intrekt.
Na het stadsbezoek en het obligate bezoek aan een koffietent..met ijsjes gaan we ergens Sushi eten. Ik ken het woord en weet dat het iets met rauwe vis te maken heeft. maar heb dit nog nooit geprobeerd. De traditioneel geklede kok begroet ons als waren we zijn beste vrienden, vooral Bram dan. Wat daarna volgt is een waar festijn, niet overdadig maar uiterst verfijnt. Stukjes rauwe vis, garnalen, krab vermengd met rijst en ingepakt met zeewier worden als een soort worst opgerold. Die wordt dan weer in stukken gesneden en met wat groenten versierd aan tafel gebracht. Smullen maar...en het bevalt me zeer. Dat ga ik zeker nog eens ergens doen.
Daarna recht naar huis, blog nog wat aanvullen en dan vroeg
naar bed want morgen gaan we voor een dag naar de zee. Dat de noemt men hier de Pacific
Ocean.
Na een lekker ontbijt weer de Highway op. Ditmaal heb ik
goede raadgevingen gekregen en zo kom ik al na een uur rijden aan de afslag
naar Toutle waar ik de 504 neem naar het Observatorium recht tegenover de
krater van Mount Saint Helens. Onderweg houd ik nog even halt bij het Silver
lake en via Hoffstadt Bluffs kom ik dan eindelijk in de buurt van het
observatorium waar .alweer bijna 30 cm sneeuw ligt. Van hieruit heb ik een
fantastisch zicht op de opengescheurde flank van Mount Saint Helens en de sediment
vlakte die aan zijn voet ligt. Het is een echt desolaat landschap dat ik hier
voor mijn ogen te zien krijg. Het is nog te ver om de tot steen omgevormde
lavastroom te kunnen zien maar ik krijg toch een goed idee van wat hier gebeurt
is in 1980. Massief dikke boomstammen staan of liggen als eenzame getuigen her en
der verspreid in het mystieke landschap. Stammen met een diameter van
gemakkelijk een meter gewoon de lucht in geblazen staan nu als stompjes hun verhaal te
vertellen. De besneeuwde top van de berg reikt als het ware tot aan de wolken. De hoogte van de vulkaan bedraagt nu nog 8364ft.
Ik bevind me hier nu op zon 4200 ft hoogte. Af en toe komt een regenbui de
pret even verpesten maar de zon schijnt vandaag toch genoeg om prachtige fotos te kunnen
maken. Ik moet nu voortmaken, 170 miles terug naar Beaverton, en ik moet op
tijd terug zijn want ik ga vanavond met Bibiche en Jash naar een operavoorstelling kijken
in het Portland Opera House. Een zoveelste buitenkansje. Het plaatselijke
gezelschap speelt en zingt er het bekende stuk: De barbier van Sevilla. Mijn dag
kan weeral niet meer stuk ..
Vanmorgen heel vroeg wakker geworden na een zeer onrustige
nacht. Nachtmerries maar vooral de pijn in mijn nek en schouders hebben me
bijna de ganse nacht wakker gehouden . Jammer want ik sliep in damasten
lakens met uitzicht op de voorbij stromende Lewis River .Doorheen flarden van
mist die de vallei vullen probeert een rood roze gekleurde lucht , de zon nog
even in de nacht te houden. Maar een half uur later staat ze al in alle pracht
en glorie haar warme stralen in mijn richting te sturen. Oievaars vliegen af en
aan en voeren hun balletten op. Een verdwaalde arend komt ook zijn deel van de
vis opeisen en vliegt dan breedwiekend weg Na deze wondermooie zonsopgang die
ik al vanaf 05:30 am kan volgen vanuit
mijn bed en waarvan ik natuurlijk fotos heb, vlug een douche genomen en dan
naar beneden voor een stevig ontbijt. Als dat nu ook nog zo goed meevalt als
mijn kamer dan kan mijn dag niet meer stuk. Bedoeling is vandaag opnieuwnaar Mount Saint Helens te rijden, maar ditmaal via
Castle Rock via Interstate 5 en dan de
504 naar Toutle te rijden en zo dan naar het Johnston Ridge
Observatory op 4200ft, recht tegenover Mount Saint Helens. De zon schijnt nu volop en het belooft een prachtige dag te worden .Met pijn in het hart
laat ik deze B&B achter me.....
Wat een dag vandaag ..! Vroeg opstaan en na het lezen van
al de lieve mails die ik toegezonden krijg, stop ik mijn netbook in mijn rugzak
samen met mijn Gps, en het 'Oregon
hiking-book' dat Bibiche al voor mijn komst voorzien heeft van papiertjes
met interessante dingen om te doen. Vlug eten, maar dat is vanzelfsprekend hier
in de States, nog even het telefoonnummer van Jash noteren in mijn Gsm, en ik
kan de kleine Honda waar ik al een paar dagen in rondtoer weer aan de praat
brengen om me naar Mount Saint Helens te brengen een nog steeds actieve
strato-vulkaan die op zon 110 miles
afstand van Portland ligt. Bij de verwoestende uitbarsting van 1980 komen
tientallen mensen om het leven en wordt de zijkant van de berg volkomen
weggeblazen. Hij is nu nog ongeveer 2550 m hoog, 400 m minder hoog dan voor de
explosie..Eerst nog even langs de Mall voor wat spullen en dan op weg. Dat denk
ik toch Op de parking van de Mall wil ik de route naar de berg invoeren, maar
welke stad ik ook invoer mijn Tom Tommeke brengt er niks van terecht. Geen
probleem, dan maar een landkaart raadplegen en even later ben ik dan toch echt
op weg. Via en over de bruggen in Portland stad bereik ik de Interstate 5 die ik moet volgen tot Woodfield, dan richting Cougar en zo naar hetWindy Ridge Viewpoint. Bij mijn vertrek in Beaverton schijnt de zon uitbundig
maar dat verandert al vlug na een uur rijden. Dikke pakken grijze wolken verzamelen
zich weer en ja hoor ook vandaag zal het niet droog blijven. Kort na de middag
arriveer ik bij het Swift Reservoir. De weg begint te stijgen en vanaf hier begin ik aan de klim van het laatste stuk naar de eigenlijke vulkaan. Af en toe komt het door een
waterige lente zon beschenen meer als een zilveren sterrenhemel doorheen de
huizenhoge sparren piepen. Het levert me alweer een paar prachtige plaatjes
op...Af en toe stop ik even om te fotograferen maar ik moet ook geregeld
vluchten voor de zoveelste plensbui van de dag.. Niets aan te doen, gelukkig
maar dat dit geen sneeuw is pas is deze gedachte door mijn hoofd geflitst
wanneer plots neen dat kan niet waar zijn Een
hefboom verspert de ganse weg. WINDY
RIDGE VIEWPOINT- road closed-snowblock!!! Verdomme, vanaf Cougar heb ik
alweer bijna 30 miles gereden door weliswaar een prachtig landschap, maar ik
vind het helemaal niet grappig dat ik nu terug moet rijden zonder de vulkaan te
zien. Ik besluit dan maar aan de oever van het Swift Reservoir halt te houden
en daar wat van de intussen weer opgedoken zon te genieten.
Na een uurtje besluit ik de terugrit aan te
vangen. Tomtom doet ditmaal wat van hem verwacht wordt en geeft vrijwel
onmiddellijk aan dat ik na 145km ongeveer rond 1900u in Beaverton zal aankomen. Op mijn
weg terug naar Cougar zie ik plotseling een mooie B&B tussen de bomen opduiken
en tja, waarom eigenlijk niet ? In het boek van Bibiche staat nog een andere
plek vanwaar je een mooi uitzicht op de ontplofte vulkaan hebt, namelijk vanop Mount
Mitchel. Ik hoef daarom niet lang na te denken en een paar minuten later bel ik aan
bij de receptie van Lewis River Bed and Breakfast. Er is nog plaats vrij.. en zo
kan ik nu prinsheerlijk gelegen in een King Size bed, ondersteund door zes
kussens in een prachtige kamer met uitzicht over een kabbelend voorbij
stromende Lewis River, verder werken aan mijn blog . En morgen opnieuw proberen
een glimp op te vangen van de machtige vulkaan.....
4 mei regen, 5 mei regen ..regen, wind .dus niet onmiddellijk
een weertje om, zelfs per auto veel
grote tochten of wandelingen te ondernemen. Maar geen probleem ik ben deze maal
ook niet naar de States gereisd om echt alles te gaan bezoeken wat hier te zien valt,
dus zelfs een halve dag doorbrengen in een grote winkel met sportmateriaal of elektronica, verschaft me nu eindeloos plezier. Op tijd en stond een winkel
zoeken waar ik gratis op het internet kan en op die manier onderhoud ik ook mijn
blog.
De eerste dag van mijn verblijf hier in Portland ga ik samen
met Bibiche, Jash en de kleine Bram naar een optreden van het wereldbefaamde
Cirque du Soleil kijken. Deze circus groep heeft hier voor een hele tijd zijn
tenten opgeslagen en deze buitenkans mag ik toch echt niet laten liggen. Ongelooflijk
wat die artiesten presteren. Een wervelende show begeleid met fantastisch mooie
mystieke muziek die live gezongen wordt.
Jammer genoeg, maar om begrijpelijke redenen mag ik er geen fotos van nemen.
De dag daarna word ik zoals nu al elke dag hier in Portland,
heel vroeg en vooral uitbundig wakker gemaakt door mijn nieuwe vriend voor het
leven Bram. Eén brok levendigheid die tegen de avond zijn Duracell batterijen
moet herladen en dan gelukkig plots stilvalt Een echte verademing. Een Speedy geval ik
heb er onlangs nog zo eentje leren kennen .en die noemt men zelfs zo bij naam!
Ook al een paar parken gaan bezoeken in de buurt. Multnomah
falls met zijn prachtige waterval die ik gisteren zelfs terug zag opduiken als
decor in een film. Washington Park, , de Columbia River ..Eén voor één
prachtige stukjes natuur. Onderweg sprongen allerlei bloemen her en der vrolijk
op uit de vochtige grond. De lente is nu volop aan de gang en ik denk dat het
hier nu zelfs mooier is dan tijdens de zomer. Al deze frisgroene pracht,
versierd met tientallen, neen honderden, duizenden kleurrijke bloemen ruikt
bovendien ook zalig. Vogels bouwen ondertussen driftig aan hun nesten en
kwetteren dat het een lust is. Af en toe komt zelfs een stukje blauwe lucht doorheen
warrige wolken piepen . Ik voel me opnieuw gelukkig. Vooral hier in deze
prachtige omgeving of misschien dat dit gevoel nog een andere oorzaak heeft .
Bijna elke dag kookt bewijst Jash zijn culinair talent. Hier
geen hamburgers of ander vetrijke voeding waar je dik van wordt. Wel meestal
een enorme verscheidenheid aan verse groenten op een min of meer Indische wijze
bereid maar dan zonder teveel kruiden. Een verandering in eetpatroon die
volgens mij, mijn nu al serieus veranderde figuur nog zal verbeteren. Weg buik ..weg
overtollige kilos. De beschamende 85 kg die ik nog op de weegschaal plaatste
in september vorig jaar zijn nu geslonken tot nog amper 73 kg. Dit met als
resultaat dat ik hier al verschillende nieuwe kledingstukken heb moeten kopen .en
morgen ook een derde valies! Toch ook al in verschillende restaurants gaan eten.
Indisch, Mexicaans, Chinees Lekkere ribbekes ..life can be so beautiful if you
just let it be!
Gisteren dan met een oud autoke (handgeschakeld) van Bibiche
hier wat rondgereden in de buurt en opnieuw wat winkels bezocht omdat het
buiten te veel regende en er een harde koude wind stond. Op mijn gemak een
koffieke gaan drinken, wat mails gelezen en herlezen en me gewoon heel goed geamuseerd ondanks het weer .en
morgen is er weer post en vooral beter weer voorspeld .
29 mei 2010, 16:00u. Met tegenzin mijn witte paard terug
ingeleverd bij de Car rental Park van Enterprise. Van daar met een shuttlebus
naar het prachtig ontworpen paddenstoelvormige luchthavengebouw van DIA, Denver
International Airport. Een ander magisch wit-blauw paard van United Airlines
zal me in een paar uur naar de staat
Oregon vliegen. Beaverton, een stadje in de buurt van Portland zal mijn volgende
verblijfplaats worden. Bibiche, Jash en de kleine Bram verwachten me. Tijdens
de korte 2 uur durende vlucht gezeten
bij een raampje met naast mij een piloot
die als passagier naar huis terugkeert, kom ik alles te weten over
aerodynamica, radarbegeleiding, automatisch landen en opstijgen, simulator enz.
Voor ik het weet sta ik al weer aan de
grond in Portland, Oregon. De luchthaven hier is iets kleiner en voelt iets
vriendelijker aan dan die in Denver. Meer winkeltjes en een sfeer zoals in
Europa maar ja dat is persoonlijke smaak. Toch krijg ik dit idee zelfs meer en
meer wanneer ik in de auto van Bibiche zit en we doorheen de stad Portland rijden
op weg naar Beaverton. 10 dagen zal ik hier verblijven, tevens de laatste dagen
van mijn vakantie in de States. Onderweg krijg ik van Bibiche al een korte
briefing en vooral de melding dat d kleine Bram(5) thuis vol ongeduld op mij zit
te wachten. Even nog mijn uurwerk opnieuw één uur verder achteruit terugzetten.
Ik geraak er stilaan de tel bij kwijt. Negen uur verschil met België dag en
nacht verschil. Ook het landschap hier verschilt ongelooflijk van dat in
Colorado. Hier in Oregon zijn ook hoge bergen.
Maar Portland ligt niet zo hoog. Het regent hier dn ook veel meer met als
gevolg een veel groenere natuur. Prachtige voorjaarsbloemen zoals,
rodondendron, paasbloemen , soorten die wij in Europa ook terugvinden
, staan hier om ter mooist te pronken met hun duizelingwekkende kleurenpracht.
Colorado was prachtig . en dit is .weer iets anders. Dwars door de drukke stad
Portland moeten we rijden. Bruggen op meerdere niveaus leiden het verkeer over
de Willamette River die via de Columbia River uitmondt in Zee. Hier opnieuw dat zelfde
rustige, gezapige voort zoeven van de autos, veelal van Europese makelij. Ook
hier is het doorgedrongen dat het benzineverbruik van de auto's drastisch naar beneden moet. Na een
korte rit van zowat drie kwartier arriveren we in Beaverton, NW 171th av. Hier staat mijn
verblijfplaats voor de laatste 12 dagen van mijn verblijf in de Verenigde
Staten .
Wat
een wonderlijke wereld. Vanmorgen opgestaan met 20 cm nieuwe sneeuw. Meteen
aanleiding om zo snel mogelijk opnieuw naar het park te rijden voor sneeuwfotos
van Rockie Mountain National Park. Een gans andere wereld ontrolt zich voor
mijn ogen. Ik ben blij reeds gisteren mijn koffers gepakt te hebben voor de
afreis naar Denver waar ik vanavond het vliegtuig neem naar Portland. Ik heb
dus tijd zat om te genieten van al deze pracht. Kijk maar mee .
Na mijn eerste bezoek aan het Rocky Mountain National Park gisteren, heb ik
vandaag het park opnieuw een bezoek
gebracht.. Ditmaal alleen. Ik voelde me net als een kleine jongen de koning te
rijk met mijn luxe jeepke voor een paar dagen. Moet kunnen. Verder en verder
waag ik me in het park en ontmoet nog veel meer Elks en eekhoorns. Het ene
prachtige vergezicht is nog niet van mijn netvlies verdwenen of een ander staat
al klaar om me tot tranen toe te beroeren. Beetje picknicken en genieten. Op het
hoogste berijdbare punt bevind ik me op ongeveer 4000m hoogte. De weg verderop is nog dicht vanwege de winter sluiting. Het is er nog te gevaarlijk om te
rijden. Overal kom je trouwens waarschuwingen tegen om rekening te houden met
snel veranderende weersomstandigheden. Goed dat de 4X4 een prima verwarming
heeft want op deze hoogte is het buiten de auto ondanks een uitbundige zon,
ijskoud vanwege de snijdende wind. Hier enkel in T-shirt rondlopen, kan je al
snel het leven kosten.
Na gisteren met Matt en Tina naar een plaatselijke en
typische grill geweest te zijn om te smullen van heerlijk gebakken Bizon-ribben,
zijn we vanavond uitgenodigd bij weer andere vrienden van hen. Maar eerst
bereid Tina een feestelijk stuk vlees op de barbecue .Jam, jam.. Na een
lekkere pint (ik ben bob) bij Matts vrienden clan, rijd ik rond middernacht gezeten achter het stuur van de dure jaguar van mijn gastheer over de donkere Amerikaanse bergweg terug naar Estes Park Matt snurkt nog
net niet. Alweer een heel prettige dag.
Na een korte rit doorheen Downtown Denver word ik door
Stefan en Brenda afgezet aan de ingang van de mooie tent-vormige vertrek- en
aankomstterminal van Denver International Airport (DIA). Klaar voor mijn
volgend avontuur. Met een shuttle bus word ik naar de Car rental terminal gebracht
en na het invullen en aftekenen van de nodige verzekeringspapieren bevind ik mij
een half uur later achter het stuur van .Milja !!! Wat is dat!!! Ik had een
klein jeepke verwacht, maar dit .eeuuh .Wat is me dat Een kolos van een SUV! ¨Mijn
eigen wagen in België is gelukkig, ook van een automatische
versnellingsbak voorzien en aangezien elektrisch verstelbare zetels, spiegels en
ramen, radio,cruise controll en aanvankelijk ook mijn handrem er redelijk
familiar uitzien, zweef ik even later genietend van mooie muziek rustig mee
met het overige verkeer over het zwarte asfaltlint dat me naar Estes Park voert. Onderweg
tanken, colaatje drinken .allééé, hoe zet
je die handrem nu in hemelsnaam terug af?????? Een half uur kost het me om na
het doorlezen van de car-manual de goed
verborgen release voor de handbrakes te vinden. Oké..on the road again. Ik heb gelukkig mijn eigen GPS meegebracht
en die praat me feilloos naar Estes Park of toch bijna. Aangekomen op mijn
bestemming moet ik bijna het ganse dorp ter hulp roepen om de juiste
verblijfplaats van mijn nieuw Hosts te vinden. Ik stond erbij en ik keek er
naast. Gelukkig maakt het bezit van een werkende cellphone een hemel van
verschil en even later word ik hartelijk ontvangen door Tina mijn gastvrouw.
Matt haar man werkt 100 miles verder en zal ons pas later vervoegen. Het huis
waar ik logeer is prachtig gelegen op amper 2miles van de ingang van het
National Park. Vanuit mijn slaapkamer kijk ik gelegen in mijn King size bed
recht op de besneeuwde bergtoppen van de Rockies .Net een postkaart.
Na het wegbergen van mijn loodzware valiezen (5 gebruikte
T-shirts, onderbroeken en sokken en voor rest allemaal nutteloos
meegesleurde kleding rijdtTina me een eerste maal rond in het Park PRACHTIG!!!!!!!!!!!!
Ik besluit meteen een meerdaags toegangsticket te kopen want hier kom ik zeker
terug. Aangezien Tina voorstelt even de driver van mijn witte
Ford Exlorer te zijn, krijg ik alle gelegenheid om fantastische fotos te maken.
Bijna 12.000ft hoge bergen priemen hun besneeuwde toppen doorheen wattige witte
wolken, de flanken begroeid met rijzige dennen en prachtig gekleurde
bloemen. Hier en daar een nog half met ijs bedekt meertje waarin dit alles als
in een spiegel weerkaatst zodat het op die manier tweemaal je netvlies streelt en dan als kers
op de taart aan de oever ervan, een kudde rustig grazende en herkauwende, grote grijsbruine
rendieren. De befaamde Elken. De
aanwezigheid van deze hier volledig vrij loslopende rendier soort is al een attractie
op zich. Door hun grote aantal en het feit dat ze zich hoegenaamd niet storen
aan het verkeer of de omheiningen rond de tuinen, worden ze ondertussen
selectief afgeschoten door professionele jagers. De kudde
wordt immers te groot. Je kan hier zelfs beneden in het dorp, rustig genietend van een hemelse barbecue plots geconfronteerd
worden met een kudde Elk die de straat oversteekt, hierdoor zowat alle verkeer verplicht doet stoppen om daarna rustig op je gazon te gaan
liggen herkauwen..... Ondertussen lopen doorheen
dit tafereel dan soms nog wat hevig ruziemakende eekhoorns om het prachtige plaatje
volledig te maken. Droom ik ?
Whauwwwwwwwwwwwww!!! Neen. Kijk maar naar de fotos als je me niet gelooft.
Hallo, hier ben ik
weer na wat technische problemen weer on-line geraakt. Hierdoor zal de datum
onderaan de berichten niet de echte datum zijn so what.
De dag na mijn
snowshoe- adventure op Copper mountain voel ik mij ondanks de voor althans toch
mij zware tocht kiplekker wanneer ik opsta uit mijn King size bed. Geen
spierpijnen, pijnlijke rug of nek die me doen strompelen, geen zere voeten of
bl goed zo, mijn conditie gaat er de laatste dagen enorm op vooruit. De hoogte
waarop ik me hier constant bevind (+ 1mile) zal hier zeker zijn aandeel in
hebben. Na de wedstrijd gisteren, s avonds nog vlug even naar een drive-in
hamburgertent gereden. Stefan met een reuzenhonger ik toen helemaal niet, met
als gevolg dat ik me nu snel douche in mijn super deluxe badkamer, aankleed en rammelend
van de honger, de keuken met zijn ondertussen bekende bron van lawaai opzoek. In
de keuken-zithoek, gelegen net boven de kamer waar ik logeer is namelijk tussen
de zware feuteuils en de gang naar de voordeur, de start en landingsbaan van
Gavins speel-fiets-vliegtuig gelegen. Met een rotvaart probeert hij als een ware
kamikaze zijn techniek van landen en opstijgen te verbeteren, en alsmaar verder
te vliegen (rijden) .Het opstijgen heeft hij al redelijk onder de knie wat
snelheid betreft. Het landen en dan vooral wanneer hij passagierster Kyra achterop
heeft, wil door het bochtige parkoers en allerlei obstakels wel eens tot een zware
crash lijden Het geluid van een ouderwetse rollercoaster is hierbij
vergeleken peanuts! Kids !!!!!!!
Door een spijtig
overlijden van een familielid moet Stefan onverwacht naar België vertrekken
voor een paar dagen. Om hem niet teveel te belasten met het probleem van mij
weg te brengen en opnieuw te komen afhalen op de luchthaven na mijn korte
trip (11 dagen) naar Portland, Oregon
stel ik hem voor om mijn planning te veranderen en een paar dagen op hotel te verblijven
nabij de luchthaven in afwachting van mijn vlucht naar Oregon. Dit blijkt helemaal
niet nodig. Stefan heeft namelijk toevallig nog een paar heel goede vrienden
die wonen in Estes Park, een kleine 100miles ten Noorden van Denver, in de
buurt van Fort Collins. Rocky Mountain National Park, ligt als het ware in hun
voortuin, en is dit nu net niet één van de parken die ik zeker en vast wilde
gaan bezoeken. Stefan belt hen op en ze zijn thuis en ik ben er welkom Ondanks
het minder prettige nieuws voor Stefan en zijn familie, spring ik bijna een gat
in de lucht door deze buitenkans. Een stevig eind rijden maar ik zal er wel
geraken. Omdat de weerberichten nog steeds sneeuw voorspellen en Estes park nog
hoger gelegen is dan Lakewood besluit ik voor alle veiligheid geen gewone
(goedkope)auto te huren maar een 4x4 SUV, omdat ik dan geen sneeuwkettingen
nodig heb. Een éénmalige luxe die later de juiste keuze zal blijken .
0600 wijst mijn
uurwerk aan wanneer ik mezelf klaarmaak en oppep voor de snowshoe-tocht van
vandaag op Copper Mountain, in de buurt van Vail. Stefan wil er samen met Garry, een van
zijn gidsen, een 3-daagse trektocht die de volgende dagen zal plaatsvinden
voorbereiden en controleren op haalbaarheid. Netheid, ligging, bereikbaarheid
van de verschillende lodges waar zal overnacht worden dienen gecontroleerd.We vertrekken
richting Continental Divide waar al spoedig de verse sneeuwlaag, die in
Lakewood maar een paar cm dik was, van de Highway moet worden verwijderd door
sneeuwruimers. Af en toe sneeuwt het nog maar stilaan begint de zon toch al aan
haar gevecht met de nieuwe dikke sneeuwlaag. Ongeveer een uur later bevinden we
ons voorzien van snowshoes, wandelstokken, met drinkwater gevulde rugzak,onderaan
een nu gesloten ski-lift. Klaar voor de ongeveer 12 miles lange wandeltocht.
Dit zal een test worden voor mijn conditie .And indeed it was!!! Het eerste
deel van de wandeling brengt ons via de lifthelling naar de boomgrens.
Terwijl we met de van ijzeren pinnen voorziene snowshoes stappen over
maagdelijk witte poedersneeuw maak ik me de bedenking dat Garry die toch al 68
jaar oud is, helemaal geen moeite schijnt te hebben om het pittige tempo dat
Stefan er op nahoudt, te volgen. Genietend van prachtige vergezichten word ik
echter stilaan geconfronteerd met het belastende effect op mijn ademhaling,
veroorzaakt door de veel ijlere lucht op deze hoogte. Het hoogst punt van deze
tocht ligt op ongeveer 11800 ft. Eens op de open vlakte waar enkel ijs en
sneeuw regeren, probeer ik met een piepende ademhaling en een gevoel alsof mijn
hart het elke minuut kan begeven, mijn gidsen te volgen. Ik kan je verzekeren,
ik ben daarboven, verschillende keren bijna gestorven. Gelukkig krijg ik geen
last van hier gevreesde hoogteziekte. Duizeligheid, desoriëntatie, deshydratatie
zijn hiervan duidelijke symptomen. Enkel een rode en lopende neus van de koude,
maar ook van een brandende zon worden mij niet bespaard. De rustpauzes die
alsmaar frequenter worden gehouden, gebruik ik telkens om diep voorovergebogen
over mijn wandelsticks, mijn longen zo vol mogelijk te zuigen met goddelijk
zuivere lucht. Wanneer Stefan en Garry dan weer vertrekken heb ik hoe langer
hoe meer de neiging om telkens nog even langer te wachten en dan mezelf weer te
dwingen van in hun spoor te volgen. Door
een foute interpretering van de te volgen route belanden we aan de verkeerde
zijde van de vallei en om niet geconfronteerd te worden met dodelijk gevaarlijk
ijzige koude die er op deze hoogte optreedt na het invallen van de duisternis,
besluiten we om de lodge niet verder meer te zoeken maar terug te keren naar onze
vertrekplaats. Dat afdalen meestal makkelijker verloopt dan stijgen klopt hier
niet. Soms zak ik door mijn eigen gewicht doorheen de verschillende lagen
sneeuw heen en hangt mijn ene been dan plots in een bijna 1m diepe put. Door
het gewicht van mijn rugzak maar vooral door de optredende vermoeidheid is het
telkens een hele klus om terug recht te krabbelen, om dan twee stappen verder
opnieuw hetzelfde voor te hebben. Milja Als echte Yetis worstelen we ons een
weg dwars doorheen het dichtbegroeide bos en proberen zo met behulp van onze
gps onze vertrekplaats terug te bereiken.Het wordt stilaan donker maar een nog
net niet volle maan komt ons lachend aanmoedigen. Na een wandeling van zon 10 uur bereiken we opnieuw de auto.
Ik ben doodop maar intens gelukkig.Er is geen kans om tijdens zo n trip aan
allerlei stresserende problemen te denken. Je voert hier alleen een strijd met
jezelf. Onderweg heb ik heel wat fotos gemaakt adem eerst maar diep in!!!
Vandaag vroeg in de ochtend vanuit Las Vegas vertrokken voor de lange terugrit naar Lakewood. Nog even zie ik van op de Highway nu de achterzijde van de gebouwen op De Strip. We verwisselen de gokstad opnieuw voor de woestijn. Vandaag heb ik mijn fototoestel opgeladen en wel bij de hand en tevens het geluk dat de zon meestal achter ons zal staan tijdens het fotograferen.. Het belooft mooie beelden op te zullen leveren. Onderweg passeren we verschillende malen langs prachtig aangelegde golfterreinen die als oases in een woestijn gelegen zijn vlak bij de Highway. Hoe men die en tevens ook de dikwijls zeer veraf gelegen huizen en boerderijen van drinkwater voorziet is mij een raadsel. Cactussen en andere woestijnplanten vormen vandaag samen met prachtig roodbruin gekleurde rotsen een boeiend en afwisselend decor. Geregeld halen we een super deluxe Camper in die meestal nog een tweede auto voorttrekt, want ja, de Amerikanen houden van hun comfort.... De foto's op de blog vertellen kleurrijke terugrit wel verder......
Na de wedstrijd in Henderson gaan we natuurlijk eerst
even rusten en iets te eten zoeken om daarna toch maar opnieuw naar De Strip in
Las Vegas te rijden. Zelfs met gratis parkings probeert men hier mensen naar de
goktenten te lokken. Duizenden lichtjes floepen aan en uit en weerkaatsen in de
van slaaptekort doordrongen ogen van de meestal niet erg gelukkig lijkende
mensen. Als apathische robotten duwen ze
op de play-knop of trekken aan de hendel van de één armige geldverslindende
machines. Het eentonig deuntje dat steeds hetzelfde blijkt te zijn bij elk van
de machines draagt volgens mij ook sterk bij aan de verslavende werking van dit
alles. Waanzinnig hoeveel geld hier verspeelden verloren wordt want het zijn meestal
de machines die winnen. Het gewonnen geld dat vroeger nog blinkend en rinkelend
in het bakje onderaan viel, is nu vervangen door een papieren ticket dat je aan
een soort bankterminal kan gaan innen. Zelf heb ik ook mijn geluk uitgeprobeerd
met 20$ en verdorie .het is me nog niet dikwijls overkomen maar, ik win .82$!
Net genoeg om mijn verliezende kamergenoot een troostende pint te trakteren en mijn
deel van het hotelverblijf te kunnen betalen. De lobbys en ondergrondse
verdiepingen van de verschillende grote hotels die we daarna bezoeken zijn met
geen woorden te beschrijven. Het blijken
stuk voor stuk enorm grote winkelcentra te zijn. Wijnegem shoppingcentrum
verzinkt hierbij in het niets. Plots komen we aan een soort ondergrondse
rivier.- ja ja, binnen in het hotel. Deze leidt ons naar een soort namaak
Venetië. Zelfs gondels met live zingende gondeliers varen er op rond. Terug op
straat gaat er op dat moment aan de voorzijde van weer een ander kolossaal
gebouw een soort muziekaal waterballet van start op muziek van Andrea
Botticelli. Prachtig, zeker omdat aan onze zijde, de zon het schouwspel ook nog
eens van een kleurrijke regenboog voorziet. Tientallen fonteinen spuiten op het
ritme van hemelse muziek, water meters hoog de lucht in Je waant je hier net in
Disneyworld alleen nog wat duurder! Een beetje verder is er dan weer een enorme
piramide nagebouwd met vooraan de sfinks die ijzig de voorbij stappende troepen
overziet. Een beetje verder priemt ook de Eifeltoren fier de staalblauwe lucht
in. Meterslange stretch-limousines, Hummers en andere verschrikkelijk dure autos
voeren hun eigen ballet op aan de constant groen en rood wisselende
verkeerslichten. Het wordt nu stilaan donker. Het moment waarop we gewacht
hebben. De Strip toont nu waarvoor ze zo bekend en ook berucht is. Het
nachtleven in Vegas. Hier moet je niet naar de hemel staren om sterren te zien.
Die zie hier je gewoon niet door de exuberante en Danteske lichtvervuiling die
hier heerst die we gisteren op nog meer dan 100 miles van de stad verwijderd, als
een rode gloed hebben kunnen waarnemen. Neen, hier zie je andere sterren zoals
bijvoorbeeld een Celine Dion of David Copperfield die bijna dagelijks optreden.
Maar voor die live shows moet je aardig wat geld neerleggen. Meer en meer
kleurig lokkende reklameborden veranderen de wereldberoemde boulevard nu in een
soort kermis. Duizenden mensen krioelen door elkaar en gokken in de hoop op ? Nu
is hier duidelijk geen plek voor meer kinderen, alleen al omwille van de
eindeloos diep uitgesneden jurken waarin veel vrouwen hier rondstappen op hun hoge
naaldhakken. Je wordt er duizelig van. Oppassen, de verlokking is nabij. In deze stad zou je nu best bijna elke glimlach wantrouwen want blijkbaar zijn hier geen
grenzen meer .this is Vegas
Lake Mead is het
grootste kunstmatige meer en reservoir in de Verenigde Staten. Het bevindt zich aan de Colorado River, ongeveer
48 km zuidoost van Las Vegas, Nevada,
tussen Nevada en Arizona. Het is gevormd
door water dat wordt ingesloten door de Hoover Dam en strekt zich uit tot 180 km achter de dam. Het
bevat ongeveer 35 km³ water. Het water uit Lake Mead wordt via aquaducten naar zuidelijke gemeenschappen in Nevada geleid. vanaf het strand van Lake Mead
waar de start en aankomst van de triathlon zich bevinden is er een mooie trail
die na 5 miles bij de befaamde Hoover Dam moet uitkomen. De Hoover Dam is een betonnen boogdam in de Colorado River ter hoogte
van de Black Canyon
(op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada.
De Dam die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt is
vernoemd naar Herbert Hoover die een
sleutelrol speelde bij de bouw van de Dam, eerst als Secretary of Commerce
(Minister van Handel) en later als president van de Verenigde Staten. Het zal beslist een mooie wandeltocht worden. Het is nog
maar 08:30 maar toch laat de lekker warme lentezon zich al goed voelen.
Begeleid door hevig kwetterende vogels ga ik op pad. Nu wil het lukken dat hier
straks ook het loop gedeelte van de triathlon gaat plaatsvinden. In de verte zie
ik trouwens nog steeds fietsers beginnen aan hun rit naar de bergen. Met mijn
fototoestel in de aanslag stap ik langs het mooi en natuurlijk aangelegde
wandelpad omhoog, de bergen in. Na een poos kom ik een bevooradingsplaats voor
de lopers tegen. De vrijwilligers groeten me heel vriendelijk vragen naar mijn
plannen en bieden me water en allerlei lekkers aan. Het is me al verschillende
keren opgevallen hoe vriendelijk en sociaal de Amerikanen hier zijn. Ze kennen je
hoegenaamd niet maar overal stellen ze zich voor, groeten en Dat is bij ons
meestal wel wat anders. Ik blijf natuurlijk wat babbelen met deze sportieve
mensen en aangezien er zoals deze, verschillende stops zijn op het parkoers geraak ik
stilaan achter op mijn wandelschema. Beneden aan het meer bedroeg de afstand naar de
Dam 5 miles, hierboven blijkbaar nog steeds even veel??? Een geforceerde mars
uitvoeren in deze hitte 32° heeft totaal geen zin en ik kom trouwens onderweg zoveel mooie
vergezichten en vooral bloemen tegen dat ik me er stilaan bij neerleg het eindpunt, de Hoover Dam niet
te halen. Maar een beetje verder kom ik opnieuw 2 mede-stappers tegen. Deze mensen
zijn afkomstig van Californië en hier ook op vakantie al te samen verder wandelend gaan de
gesprekken over de wondermooie natuur in Colorado, het geloof, politiek, reizen kids Ze
waren trouwens vroeger al eens in Brugge geweest. Op deze manier verzeilt het
fotograferen een beetje op de achtergrond en rond 12:00 komt de Hoover Dam dan
uiteindelijk toch in zicht. Indrukwekkend. Een kolossale betonnen dam die elektriciteit
opwekt en een enorm stuwmeer dat miljoenen liters drinkwater bevat. De Hoover Dam is
gelegen net op de grens van Nevada en Arizona, en aangezien het vanaf daar
alweer een andere tijdszone is, moet je na het passeren van de denkbeeldige grens
je uurwerk opnieuw verzetten. Voor mijn vertrek heb ik op het internet via
Google Earth de Dam al grondig bekeken. Ik blijf dus niet lang en begin al vlug
aan mijn wandeling terug want ik moet op tijd aan het casino zien te geraken
voor mijn afspraak met Stefan. Daarom verlaat ik de Dam en wandel ditmaal langsheen
de zijkant van de gevaarlijk drukke Highway terug richting Hendersson. Plots
zie ik een witte auto naderen die aanvankelijk doorrijdt maar dan plotseling
weer terugkeert en dan ter hoogte van mij stopt .- inderdaad- De sheriff . Na de obligate identiteitscontrole via de radio en een strenge, maar beleefde
uitleg dat ik hier beter niet wandel naast zon drukke weg, bevind ik me even
later toch wel een beetje beteuterd in het krappe achterste compartiment van de
politiewagen.Toch wel indrukwekkend die politie hier. Geweer schietensklaar
rechtop naast het stuur, best niet te veel tegenspreken die mannen.. 10 minuten later word
ik echter al opnieuw vrijgelaten op dezelfde plek waar ik een halfuurtje eerder
het wandelpad verlaten heb. Nog even een foto van de overigens vriendelijke man
en.... dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt. Ik zal nu waarschijnlijk wel overal geseind staan .Na nog een uurtje stappen komen verschillende
lopers me tegemoet en .inderdaad daar is Stefan en hij wuift me zelfs nu nog
breedlachend goeiedag . Ongelooflijk, wat een prestatie! Hij ziet er helemaal
niet zo vermoeid uit. Net alsof hij
gewoon even is gaan joggen. Hij is bijna aan het keerpunt. Nu weet ik meteen dat
ik niet langer naar het casino moet zoeken maar verder naar het dal kan
wandelen. Hij moet mij toch nog terug passeren. De terugtocht verloopt vlotter
dan verwacht ondanks nog een lange babbel met een plaatselijk medisch hulpteam
dat met plezier op de foto wil wanneer ik vertel dat ik in België ook
soortgelijk werk doe als vrijwilliger. Ook aan de pitstops met drank, de halve
bananen en energybars houd ik telkens halt en zo stap ik slechts een kwartier
later dan Stefan fluitend en voldaan terug over de finish aan de oever van Lake
Mead. Ik heb het gehaald, maar mijn wandeling vandaag is peanuts in
vergelijking met wat Stefan heeft gepresteerd .Stefan, petje af makker voor je
prestatie.
Het
is 0430 in de ochtend wanneer ik nog slaapdronken mijn wandelschoenen aantrek
en voor de rest licht gekleed en voorzien van een met water gevulde rugzak
Stefan, met racefiets aan de hand, de lift in volg. De liften in dit hotel zijn
groot genoeg om een heel peleton mee te nemen. Opnieuw geen ontbijt. Maar ja,
dat van gisteren stelde toch al niet zoveel voor. Dan maar vlug een appel
meegenomen. Voor het stillen van de rest van mijn honger gedurende deze lange
dag zal de hier gezonde berglucht moeten zorgen. Voor Stefan die zijn wedstrijd
gaat beginnen om 0730 zijn er onderweg op het parkoers verschillende plaatsen
waar hij zijn opgebrande calorieën kan aanvullen. Een lange rij van
supersportieve mensen, de fiets aan de hand, staat reeds aan te schuiven om de
fiets en al de andere kledij nodig tijdens de triathlon, op ieders persoonlijke
plaats af te zetten. Kwestie dat iedereen straks na het zwemonderdeel vertrekt
voor het fietsgedeelte met zijn eigen fiets en niet met de schoenen van een
andere deelnemer. Ongelooflijk hoeveel vrouwen ook aan deze zware wedstrijd
deelnemen. En alhoewel aan de buikomvang van sommige deelnemers duidelijk te
zien is dat deelnemen belangrijker is dan winnen lijken de zenuwen toch
gespannen. Rond 0730 duikt de eerste groep,
waaronder Stefan, het nog altijd ijskoude water in om als eerste proef
zon 2 km te zwemmen. Gelukkig is iedereen voorzien van een thermisch
beschermende wetsuit. Toch moedig om op zon vroeg uur te gaan zwemmen,
Brrrrrr. Vlug wat fotos genomen en dan naar de fietsstalling. Een strategisch
plaatsje zien te bemachtigen tegen de tijd dat de eerste zwemmer alweer aan
land komt. Met roodgekleurde, druipende neuzen en bevend van de koude lopen de vlugste zwemmers bijna
wankelend naar hun fietsen toe. Ze blijken voor de start nog allemaal vlug van een op
hun been met viltstift getekend startnummer voorzien te zijn. Net tatoeages. De
eerste atleten, hoogstwaarschijnlijk bijna professionals zijn al een tijdje aan het fietsen als Stefan
na ongeveer 40 minuten zwemmen aan wal komt en naar zijn fiets loopt. Hij zwemt niet
graag crawl en finished daarom wat trager. Maar ook hier kan de laatste
altijd nog eerste worden . Ongemerkt maak ik nog wat foto's van hem als aandenken voor later, een sportieve aanmoediging en dan is hij verdwenen voor een paar lastige uren. Er moeten namelijk 100 km
gefietst worden. Voornamelijk op openbare weg en met een redelijk groot
hoogteverschil. Je moet het maar doen.
De zon begint stilaan te branden en de temperatuur stijgt spoedig naar meer dan
32°C Ik begin ondertussen aan mijn eigen wandeling. In plaats van te liggen relaxen
aan het strand, wil ik me ook sportief tonen. Ik wil proberen de 12 miles verder
gelegen Hooverdam te bereiken. Dat zal een pittige wandeling worden. Ik heb al
een plan B besproken me Stefan voor het geval het me niet lukt om tegen het
einde van het loopgedeelte terug aan de vertrekplaats te zijn. Halfweg de
wandeling is er immers op de nabij gelegen highway een casino waar ook drank te
koop is en waar ik dan maar moet wachten tot Stefan me kan komen ophalen .. Genoeg
drinkwater in de rugzak, zonnebril op, home- waypoint ingevoerd in mijn gps ,
fototoestel klaar ..Lets go
Na eerst nog even een
gehuurde racefiets opgehaald te hebben in Denver kruipt Stefan achter het stuur
van zijn zwarte SUV. Ik probeer het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken op
de zetel naast hem en neem alvast mijn fototoestel opnieuw uit mijn rugzak,
klaar om in aktie te schieten als ik iets moois zie. Een propvolle valies op
de achterbank dient als tafel voor de zakken chips en snoep ( voor Stef). Natuurlijk weer veel te veel kleren meegenomen
voor die vier dagen, maar ik moet het ditmaal allemaal niet zelf dragen, dus
dat is niet zo erg. Je weet maar nooit hoe koud het ginder is
Via de Continental
Divide, een bergketen met toppen die tot meer dan 3500 m hoogte reiken rijden we eerst naar de staat Utah en vervolgens verder naar Nevada. Een rit van zon 1300 km. Pas vertrokken uit Lakewood,
bij het aanschouwen van de eerste nog altijd besneeuwde bergtoppen kom ik tot
de akelige ontdekking dat ik vergeten ben de batterij van mijn fototoestel op
te laden Miljaar!!!!!!! Lompe ..!! Niks aan te doen, dan maar mijn telefoon
gebruiken. Prachtig hoe de hier nog steeds dik liggende sneeuw tussen de rijzige
dennenbomen, alles toedekt als onder een isolerend dekbed. Beneden in het dal komt
de lente alles alweer groen schilderen. We passeren bekende ski-gebieden zoals
Aspen en Breckenritch waar de stilaan vermoeide liften nog altijd drommen
enthousiaste sportievelingen, gestoken in hun veelkleurige en waarschijnlijk super
modieuze en peperdure skipakken, kreunend naar een staalblauwe hemel hijsen. Dit hier zijn de
skistations waar de jetset zijn speelterrein heeft.
Een uurtje later
passeren we reeds de grens met de staat Utah. Hier veranderd het landschap
dramatisch. Besneeuwde bergen veranderen nu in rotsformaties die als het ware
van chocolade zijn gemaakt. Het valt me ook op hoe weinig verkeer er hier rondrijd.
Het decor wordt mooier en mooier. Ademloos kijk ik toe en gebruik zoveel ik kan
de achteruitkijkspiegel om nog langer van de voorbij flitsende natuur te
kunnen genieten. Even vergeet ik zelfs de pijn in mijn nek die me tijdens mijn verblijf hier al heel
wat last en pijn bezorgde
Onder het verorberen
van onze zakken (verdomd hete) chips, rode dropnestels, en het drinken van het
meegenomen water stijgt ons humeur en de pret met het dalen van de weg. Alles
wat ons aan het lachen kan brengen wordt een dankbaar gespreksonderwerp. Het
verschil tussen Europa en de Verenigde Staten, vooral dan wat vrouwen betreft
(maar ook politiek en cultuur), brengt ons soms aan het gieren. Las Vegas.. .here
we come.
Ondertussen wordt de
achterkant van mijn gsm-fototoestel hoe langer hoe warmer door de vele fotos
die ik neem. Ik wil als het ware de hele reis op beeld meenemen. Het uitkiezen
van een mooie foto om op mijn blog te zetten zal straks dus weer een vertwijfelde
strijd opleveren. Na nog een paar uur rijden, slechts onderbroken door het voltanken (verschillende
keren) van onze benzineverslindende Pick-Up komen we aan de grens met Nevada.
Hier rijden we dan weer doorheen een landschap waar je op elk moment boven op de bergkammen,
indianen verwacht te zien. Af en toe wijst Stefan me op een holte in de rotsen
waar vroeger mogelijk indianen hun schuilplaats of woning hadden. Maar nu geen woest
roepende Apachen of Cherokees meer, schrijlings gezeten of hangend onder de buik van hun schuimbekkend galopperende zadelloze witte paarden. Je moet nu geen schrik meer
hebben voor een verdwaalde pijl die met een zoevend geluid doorheen de voorruit, trillend
in de leuning van je stoel prikt. Je enige gezelschap hier zijn de zich
moeizaam naar boven puffende mega trucks die zwarte rookpluimen uitbraken als herinnering aan de stoomlocomotieven van vroeger. We bevinden ons op
een van de weinige Highways in dit gebied. Als je hier een omleiding moet
volgen ..Nog maar net is dit gespreksonderwerp aangesneden of we worden door
een geel bord tot vertragen, en even later tot stoppen gedwongen. Road Works Ahead.
Nog maar een paar weken geleden zijn hier volgens Stefan een heleboel zware
brokstukken uit de berg op de weg neergekomen en uit voorzorg gaat men nu de
gevaarlijke stukken weghalen. Na een half uur kunnen we gelukkig weer verder. De diepe canyons volgen elkaar op, de ene al mooier dan de andere. Door de vallende
avond kleuren de zandkleurige rotsen nog intenser en het onaardse decor wordt nog mystieker. We rijden nu op een wat lager plateau en wanneer even later de zon volledig
achter de bergtoppen verdwenen is, verschijnt tegen de witgrijze laaghangende bewolking
een oranje gloed. De Lichtvervuiling van de stad Las Vegas. Een stad, als een lonkende
oase uit het niets verschijnend in het midden van de woestijn.....
LAS VEGAS, als een oase gelegen te midden van een desolate wildernis. Gisterennacht, nog ruim honderd km van de stad verwijderd kon ik tegen laaghangende bewolking de weerkaatsende stadsverlichting als een oranje gloed waarnemen. Op het laatste rechte stuk naar Poker City veranderd het oranje in een symfonie van duizenden aan en uit floepende gekleurde lichtjes. Ik weet niet waar eerst naar kijken. Een pyramide, Eifeltoren .Ik lijk wel te dromen. Dat is precies wat ik daarna in de prachtige hotelkamer, gelegen in een enorm King Size bed ook doe. Van wie of wat vertel ik hier lekker niet Lekker uitgeslapen en ontdaan van mijn oordopjes tegen het eventuele snurken van mijn kamergenoot sta ik op en bereid me voor op het nuttigen van een lekker uitgebreid ontbijtbuffet . Wat zegt ge? Vergeet het maar. Culturen verschillen. Cornflakes, chips, zuur brood, namaak ei. De machine voor het fruitsap op slot, het deeg om wafels???te bakken is blijkbaar al op .Zucht, dan maar een potteke magere platte kaas . Daarna een eerste verkenning van deze toch wel magische stad. Met de auto rijden we naar en door de hoofdstraat. De Strip.Ongelooflijk als je bedenkt dat dit alles gewoon in het midden van een woestijn is neergezet. Prachtige hotels aan elkaar geregen als een veelkleurige en vooral heel dure halsketting, volgen elkaar op. Het ene gebouw al mooier en groter dan het andere. Superlatieven zijn hier echt op hun plaats. Ik voel dat een beschrijving geven van deze plek een moeilijke, bijna onmogelijke taak gaat worden. De fotos zullen dan maar voor zich moeten spreken. Na het eten van een fantastisch lekkere sandwich gaat Stefan een beetje verderop, in det stadje Henderson, zijn startnummer en de nodige raadgevingen voor de wedstrijd van morgen ophalen. Nu wordt het menens. Wat ik nog niet vermeld heb, de temperatuur hier in Vegas is zon 30°C, and still rising .. Fijn voor morgen .
Na mijn eerder gemiste kans om het stadje Boulder te
bezoeken sta ik vanmorgen opnieuw om 0800 op het kruispunt van <Broadway and
13th Street>. Ook nu ga ik weer op zoek naar een gelegenheid om op internet te
kunnen. Onderweg naar het stadscentrum kijk ik even of de winkels vandaag open
gaan en hoera, alles gaat open. Vlug eet
ik een ontbijt in Paradise waar ik de mogelijkheid heb om met al mijn
Skype-vrienden te babbelen, dit met als resultaat dat het snel middag is en ik daarom
nog maar een extra slaatje bestel. Wat later sta ik op straat en verbaast zie
ik dat de aanvankelijk lege straten, nu
het uitzicht hebben van de Meir bij ons. Een gezellige drukte waar her
en der, verscholen onder nu nog kale bomen, een spetterend fontein of gewoon
midden om straat, talloze muzikale would-be artiesten hun kunnen ten berde
proberen te brengen. De lentezon doet aardig
haar best en de kort gerokte of gebroekte wandelaars geven het geheel een uitzicht als ware het kermis. Er zijn
hier heel wat winkels en het is prettig om de spullen die hier verkocht worden,
te kunnen vergelijken met die van bij ons. Ik krijg op deze manier een beter
idee van hoe de doorsnee Amerikaan leeft, en zijn huis inricht. Smaken
verschillen natuurlijk . In de buurt van de mooie fontein vind ik een bank om te
zitten en krijg hier even later het gezelschap van een eekhoorn.
Zes uur in de morgen roept mijn wekker om me klaar te maken voor de korte rit naar Golden. In het stadscentrum stap ik uit de wagen en...vanaf dan sta ik er alleen voor. Nadat Stefan vertrokken is om te gaan klimmen, zoek ik de
eerste de beste bar op waar ze een stevig ontbijt serveren en waar ik het
internet op kan. Spoedig daarna ben ik online, en met vrienden aan het babbelen alsof
ze naast mij aan tafel zitten. Een dampend hete beker zwarte Starbucks Coffee
wordt voor mijn neus gezet , het wordt hier best gezellig. Net voor de middag
begin ik aan mijn lange wandeling naar Lakewood. Met het kompas van mijn Gsm zoek ik het Noorden. Nu nog even de bovenkant van de kaart zoeken, naar het Noorden richten en
dan op stap. In mijn Gps heb ik gisteren wel eerst een waypoint met de
locatie van de plaats waar ik naartoe moet ingevoerd om dit als referentiepunt
te kunnen gebruiken. Eens buiten de stad volg ik een soort betonnen
fietsstrook. Al snel stap ik volgens een soort ritme, aangegeven door de lengte
van de betonstroken. Drie, zes, negen, twaalf meter .toch nog een heel eind te
gaan. Gek dat ik hier vlak naast een autoweg loop. Een beetje verder passer ik
een prachtig gebouw. Het blijkt een gevangenis te zijn, ondergronds verbonden met
het er naast gelegen gerechtshof. Ik hoor en zie de in mates basketballen achter de hoge
tralies binnenin het grijze ronde gebouw. Ik, loop hier buiten gelukkig vrij en
vrolijk rond in een zinderend ontwakende natuur. Totaal ongetraind, ondervind ik
toch eigenlijk weinig of geen last van mijn spieren. Ook de wandelschoenen doen waar
ze voor gemaakt zijn. Zo komt stilaan Green Mountain in zicht. Op de kaart zie
ik een trail die dwars over de berg gaat, een iets kortere route naar Bear
Creek . De zon staat nog hoog genoeg, en dus besluit ik om deze weg te nemen. Al
stappend geniet ik honderduit van de natuur met zijn prachtige vergezichten. Al
is deze berg maar een paar honderd meter hoog, beneden op de highway lijken de
grote Amerikaanse monstertrucks, net Dinky Toys. Onderweg ben ik al talloze mountainbikers
tegengekomen, maar hier op deze berg hebben ze hun jachtgebied denk ik. Op
plaatsen waar ik uit voorzichtigheid voetje voor voetje naar beneden schuifel,
of op stukken zo steil dat ik met plezier een alternatieve weg zou nemen,
fietsen ze me hevig zwetend, maar steeds vriendelijk groetend voorbij. Het
lijken wel berggeiten. En als je nu denkt dat de vrouwen hieraan niet meedoen vergeet
het. Met ware doodsverachting storten ze zich naar beneden en jakkeren zich
daarna weer af om de volgende steile, met kiezels bedekte helling op te rijden.
Dit zijn wat omvang betreft, natuurlijk niet de moddervette figuren die ik
eerder in de stadjes tegenkwam. Neen, mensen hebben
afgetrainde sportieve lichamen. Pet af voor hun prestaties. Ik denk dat
ik toch nog iets meer training nodig heb. Van op de flanken van Green Mountain
heb ik een prachtig uitzicht op de stad Denver, die in de verte opduikt uit een
soort vuile mist. Beaver Creek ligt beneden aan de voet van de berg en een half
uur later sta ik beneden op de parking van de plaatselijk kerk te wachten op Stefan
die me daarna meeneemt naar een Mexicaans restaurant. Lekkere pancakes gevuld
met allerlei groenten en vlees, overgoten met een wel heel pikante saus.!!! Maar
die wordt dan weer geblust met een zalige pint .alweer een fantastische dag.
