Vandaag om 0600 opgestaan om samen met Stefan, naar Boulder te rijden. Hij moet hier tegen een steile rotswand bewijzen dat hij op een veilige manier toeristen het rotsklimmen kan aanleren. Om bij die klimmuur te geraken moet hij eerst nog zo'n kwartier stappen met een rugzak van zo'n 25 kg op zijn rug. Propvol gestouwd met haken, beugels, klimtouwen en vooral drinken. De lucht hier op deze hoogte is namelijk kurkdroog en veel drinken is daarom echt nodig. Bedoeling is dat terwijl Stefan gaat klimmen, ik de toerist zal uithangen in Boulder. Dat is tenminste het plan. Ik word afgezet op een bekend kruispunt in de stad, waarvan ik voor alle zekerheid de naam noteer in mijn Gsm. Fijn, er is hier net een soort boerenmarkt aan de gang. Al spoedig raak ik aan de praat met enkele locals die me proberen vol te proppen met allerlei lekkers. Plotseling hoor ik het vertrouwde deuntje van mijn Gsm. Oeps, ....klein foutje, de klimles van Stefan gaat door op een andere plaats, zo'n 30 km verder. Hij komt me dus snel opnieuw ophalen en brengt mij dan naar Golden, een veel kleiner stadje in de buurt. Vlug moet ik nogmaals verzinnen hoe ik de lange dag, alleen zal doorbrengen. Ik ben niet naar Colorado gekomen om op mijn luie kont te zitten, en zo besluit ik om te proberen op eigen kracht en te voet terug naar Lakewood te stappen. Ik heb immers een goede roadmap, een kompas, een paar goed passende wandelschoenen bij me, maar vooral veel zin. Maar eerst ergens een ontbijt trachten te versieren, want ik krijg honger. Zo kom ik na enige tijd terecht op de plek waar ik nu zit te schrijven. Bij een dampende kop zwarte koffie en een stuk Frans ogende 'Quiche with meat', zit ik even later alweer met een paar locals te praten die toevallig een tijd geleden België bezocht hebben. Brussels, Brugge,...Amsterdam. Sorry mensen, die laatste stad ligt al in een ander land.. Ongeloof alom wanneer ik uitleg dat de staat Colorado zo'n 100 maal groter is dan België. Nog meer verbazing wanneer ik op hun vraag, "what bus are you taking" antwoord dat ik van plan ben te voet naar Lakewood te gaan. Opstappen dus. Na een blik op mijn uurwerk heb ik kunnen bepalen dat ik gewoon de richting van de zon uit moet (tot ongeveer 1600u) en deze daarna voortdurend meer en meer aan mijn rechterkant moet houden om in Lakewood aan te komen.... Eerste straat rechts, dan volgend blok links, daarna Highway 6 volgen en dan...verdomme wat heeft die kerel nu weer gezegd? Ik zie wel. Ik heb nog altijd een plan B, namelijk mijn Gsm waarmee ik Stefan of Brenda kan bereiken. Maar ja, werkt die telefoon in de bergen? Als jullie dus een tijdje niks meer van mij vernemen, dan weten jullie ik dat ik ....Ja ja, ik hoor jullie al lachen. Mij niet onderschatten hé........... groetjes...loved you all.
Vanmorgen vroeg opgestaan. Na mijn eerste poging gisteren om terug het joggen op te starten, wil ik er vandaag vroeg tegenaan. Maar hé .."Trek maar terug andere kleren aan", zegt Stefan en wijst naar buiten. Wat is dat? Mijn ogen vallen bijna uit mijn nog slaapdronken hoofd. Buiten ligt alles bedolven, onder zon 20 cm verse sneeuw en gisteren was het nog 22°C hier!!! Prachtig is het uitzicht nu. Vogels, even verbaasd als ik kwetteren dat het een lust is alsof ze zelf ook niet goed weten waar hun voedsel en nestmateriaal verstopt liggen onder dit oogverblindend wit tapijt. De lentezon baant zich ondertussen aarzelend een weg doorheen flarden van vannacht leeg gesneeuwde wolken en vat meteen in volle ernst haar opruim taak aan. Vlug ontbijt ik en ga beneden in mijn appartement wat op de rollen rijden met de fiets. Dit om ook vandaag toch een beetje sportief bezig te zijn. Na een klein uurtje sporten besluit ik om even met de twee zwarte labradors te gaan wandelen en nog een paar fotos van dit voor mij althans, vreemde fenomeen te maken. Ondertussen is het 10:00 AM geworden. Wanneer ik buiten op de betonnen straat sta blijkt deze al bijna overal volledig sneeuwvrij te zijn. Ik denk dat ze hier overal vloerverwarming hebben. De voor deze streek typische houten dakpannen komen overal weer aarzelend te voorschijn. Ik zal vlug moeten zijn wil ik nog fotos kunnen maken. Deze gril van de natuur is hier blijkbaar een normaal verschijnsel.
Net voor de middag zet Stefan me af in een plaatselijk winkelcentrum dat ook hier weer een heel pak groter is dan bij ons. Een goed gevulde parking en toch loopt er binnen schijnbaar bijna niemand rond. In het fruit and vegetables departement koop ik alles voor de 'Salad' die ik straks voor Stefan en Brenda wil bereiden. Rucola, ijsbergsla, paprika, avocado, verse ananas, mini tomaatjes, radijsjes, gekruide croutons en fijn gesneden gebakken spek laad ik aan de kassa op de rolband waar ze passeren onder het toeziend oog van de verbaasd, lachende kassierster "Could you find everything, my dear"?..Maar ja, waarom zou een man dat niet kunnen? En dan weet ze nog niet eens dat in de koelkast bij Brenda, kruidig gemarineerde scampis liggen te wachten om straks op een kleurrijk saladebed gepresenteerd te worden. Wanneer sommigen onder jullie dit lezen vrees ik dat ik in de toekomst meer tijd in een keuken zal moeten doorbrengen. Maar eigenlijk doe ik dat graag ik heb er vanaf nu tenminste weer zin in .
Een coyote of prairiewolf (Canis latrans) is een roofdier
uit de familie der hondachtigen. Hij is een nauwe verwant van de wolf
(Canis lupus). Hij komt voor in een gebied dat zich uitstrekt
van Alaska
tot Midden-Amerika.
Met een lichaamslengte van slechts 90 centimeter en een gewicht van
15 20 kilogram is de coyote wezenlijk lichter dan de wolf.
De coyote 'leeft in kleine groepen of solitair' in de prairie
en in niet te dichtbegroeide bossen. Hoewel hij hevig vervolgd is door
de mens en
door zijn eigen verwanten, de wolven, heeft de coyote zich toch sterk
kunnen vermenigvuldigen.
Hij voedt zich vooral met knaagdieren
en konijnen en is daardoor eigenlijk nuttig voor
de boeren. Verder eet hij slangen en insecten, bessen en gras. Hij haalt zelfs vissen en kikker uit het water.
De jonge coyotes worden na een draagtijd van ongeveer 60 dagen
geboren. De jongen en het vrouwtje worden de eerste tijd door het
mannetje van voedsel voorzien. Wanneer de jongen ongeveer een half jaar
oud zijn zoeken ze een eigen territorium.
Vanmorgen om 0300 wakker geworden door een binnenkomend SMS
bericht van Cathia. Ze is met haar vriend Joachim op fietsreis in de buurt van
het Zwin. Toch fijn om te ontdekken dat je koters ook de reismicrobe in hun
bloed hebben. Vooral omdat ze het low budget proberen te doen. Rond 0730
brengen de immer lachende Kyra en Gavin
opnieuw leven in huis. Ik sta vlug op en maak me klaar om te gaan joggen. Een
half uur later kan ik weliswaar buiten adem maar tevreden, nagenieten van mijn 1ste
mile on American soil. Yep, I did it. De pijn veroorzaakt door een geknelde zenuw in mijn nek lijkt mij zelfs even wat minder. Na een vlug ontbijt zetten Stefan en ik
de kids af aan de peutertuin en rijden verder naar downtown Denver. Stefan
wil hier straks zijn flyers van Denver Adventures slijten aan de portiers van
de grote hotels. Op deze manier hoopt hij nog meer potentiële klanten voor zijn
stilaan bloeiende zaak aan te trekken. Maar eerst een bezoek aan REI, de plaatselijke Decathlon, maar dan
wel 3x zo groot. Ongelooflijk wat een keuze aan Outdoor Sports materiaal hier verkrijgbaar is. Veel
goedkoper dan bij ons, maar toch een aanslag op je bankrekening als je niet
oplet. Het is er als het ware 'a deadly sugarpot for flies. Maar ik kan me bedwingen
en koop enkel wat postcards, een bicycle map en twee brilkoordjes. Jammer,
maar er zijn andere prioriteiten. Na eerst in de store een gloeiend hete doch
reuze lekkere koffie te hebben gedronken gaan we na het bezorgen van de flyers
op bezoek bij de 'Drive in MacDonalds'. Even later bollen we zacht wiegend, met
een gezapige snelheid die blijkbaar voortdurend gecontroleerd wordt door de local
sheriffs, frieten etend mee met het outbound verkeer. Het
schijnt te werken. Hier heersen geen chaos of ziekmakende, nerveuze drukte. Eerder
een gevoel van verkeer op een zondag bij ons. Indrukwekkend, de policecars en immens grote brandweerwagens die hier voortdurend rondrijden. Om niet te spreken
van de reusachtige trucks, sommigen zelfs uitgerust met douche achter in de stuurcabine. We
rijden terug richting de nog steeds besneeuwde bergen om wat verderop een bezoek te brengen
aan de plaatselijke Brico. Hier kopen we al het materiaal om de eikenhouten
kasten bij Stefan thuis a complete
makeover te bezorgen. De kleur moet donkerder, aangepast aan de rest van het
interieur. Dat is een uitdaging, die morgen begint .
PS. de fotokwaliteit is hier iets minder daar de foto's met mijn telefooncamera zijn gemaakt.
Vandaag opnieuw een heerlijk zonnige dag. De vogels kwetteren hun lentelied en bomen beginnen heel voorzichtig hun groene bladerjas te passen. Voor morgen en overmorgen belooft de meteo ondanks alles toch nog lichte sneeuwval. Bijna niet te geloven. Na de voor mij toch pittige rit met de fiets gisteren ben ik blij dat Stefan vandaag wat meer computer werk heeft voor zijn zaak. Brenda is zoals gewoonlijk al heel vroeg op om de kids naar de peutertuin te brengen en daarna zelf te gaan werken. Na een heleboel Skype telefoontjes met onder andere Bibiche in Portland, mijn volgende bestemming, vertrek ik met Stefan richting downtown. Het valt echt op hoe netjes alles hier onderhouden is. Nergens vuil in de goot of op het voetpad. Dat is bij ons meestal wel anders. Nergens bespeur je drukte. Alles beweegt op hetzelfde gezapige ritme als waarmee het verkeer hier rond host. In de straten van de stad is de temperatuur nu toch al opgelopen tot zo'n 22°C. Zalig. Tijdens een bezoek aan de plaatselijke Brico, valt het me meteen op dat de prijzen een pak lager liggen dan in België. Een grote super deluxe gasbarbeque koop je hier al voor 279$. Na de shopping komt de "hopping". Stefan neemt me mee naar een pleintje waar hij met zijn vrienden een frisbee wedstrijd gaat spelen. Onderweg pikken we Brenda met de kinderen op. Zij speelt natuurlijk ook mee. Ondertussen rijd ik rondjes naast het plein met Gavin en grote zus Kyra. Na de training volgt het gebruikelijke bezoek aan een nabije Spaanse pub waar we een lekkere Hoegaarden drinken en genieten van heerlijk pittige taco's. In de heel mooi gedecoreerde zaak eten we daarna met zijn allen een of ander voor mij totaal onbekend Spaans gerecht...en de dag zit er weer op.
Rond 0630 word ik door het uitgelaten getater van Kyra en Gavin gewekt, na eindelijk nog eens een pijnloze nacht. Ook geen gepieker meer. Mijn zoektocht naar rust schijnt gunstig te evolueren. Wanneer ik fris gewassen boven kom vraagt Brenda me of ik zin heb om mee naar de plaatselijke Paasviering te gaan. Natuurlijk aanvaard ik gretig. Ik weet uit ervaring dat een misviering in de VS, totaal iets anders is dan bij ons. Veel meer muziek en dieper doorleeft. De mensen geloven meer in wat ze daar komen doen. Handen schudden, zoenen..grappen maken, het kan er allemaal. Na de viering nog even wachten op een heerlijke brunch die Brenda voorzien heeft. Een overheerlijke ovenschotel met allerlei groenten en een mix van fruit. Om je duimen en vingers af te likken. Dit in het aangename gezelschap van een koppel dat ze zelf pas ontmoet heeft op de school van de kinderen. Het is hier blijkbaar een gewoonte dat op deze feestdagen "bijna vreemden' worden uitgenodigd om te komen eten. Na de klassieke uitwisseling van weetjes over de kinderen en de school, evolueren de gesprekken vlug naar de sportieve kant. Ik krijg stilaan het gevoel dat er ofwel moddervette amerikanen zijn of zij die per jaar minstens twee marathons lopen. Dit blijken ook weer uiterst sportieve mensen te zijn. Na de mis nog even in de tuin gewerkt en de taak van "chocoladeeikes-verstopper" op mij genomen. Het is genieten van de zoek en vind kunsten van zo'n kleine kinderen. In de late namiddag met Stefan even lui in de verkwikkende lentezon gezeten en gepraat over het ontstaan van de Rockies enz. Rond vier uur komt dan de vraag wie er mee wil gaan fietsen. Het zal rustig(?) rijden worden, want de kinderen gaan ook mee. Kyra, op een soort duofiets vastgemaakt achteraan de fiets van Brenda? Gavin, als een kleine prins gezeten in zijn geel-blauwe rickshaw met plastic luikje, drinkfles en toeterende minibrandweerwagen, achteraan de mountainbike van Stefan. Fijn, even de omgeving verkennen.....Ja wadde!!! Ik kan jullie verzekeren, ik ben een paar maal net niet over mijn eigen tong gereden. Het peil van mijn conditie is momenteel door het lange stilzitten van zo'n laag niveau, dat ik op de pittige hellingen een paar maal wil afstappen en te voet verdergaan. Uiteindelijk toch nog ergens een soort tweede adem gevonden en boven aangekomen. Het uitzicht op Denver City is daar grandioos. De natuur van een overweldigende schoonheid. Een stilaan brandende zon die verstoppertje speelt met pluimige wolken. Letterlijk ademloos geniet ik. In de verte aanschouw ik mijn eerste coyote, een roofdier iets groter dan een vos. Hier in de bergen lopen ook nog mountain lions (puma), squirls(eekhoorn), prairiedogs, enz vrij rond. Je kan deze op elk moment tegen komen. Dit is echt een fietsland. Net zoals in Nederland prachtig aangelegde fietspaden en een veel hoffelijker en vooral rustiger verkeer dan in België. Mijn nekwervels protesteren maar toch kan ik de ganse rit, zo'n 16 miles uitrijden, tevreden met het feit dat ik nog kan fietsen. Nu enkel nog aan de conditie werken. Stefan doet me meteen het voorstel om met de fiets naar downtown Denver te rijden in de loop van volgende week. Slechts 2maal 26 miles. Peanuts. Ik denk dat ik vannacht goed ga slapen.....
