11 mei 2010, 19:15 met een uur vertraging taxiet onze Boeiing 777 als veertiende in een rij zachtjes schommelend mee met de andere vliegtuigen naar de startbaan van het O’Hare Chicago Airfield…om 10 minuten later hevig trillend met bulderende motoren het luchtruim te kiezen voor de 8u45’ durende terugvlucht van de States naar Brussel. Met meer dan gemengde gevoelens kijk ik vanaf mijn zitplaats door het bekraste raam nog even naar de snel verdwijnende Amerikaanse bodem waar ik gedurende 6 weken heb verbleven. De zon aan mijn rechterkant betekent op dit uur dat we N/O vliegen in de richting van Groenland. Omwille van problemen veroorzaakt door de aswolk van de vulkaanuitbarsting op IJsland, arriveerde het toestel waarin ik nu zit te laat in Chicago en omdat we nu ook nog eens een omweg moeten maken zal het voorziene aankomstuur in België niet meer haalbaar zijn. De bloedrode zon is inmiddels verdwenen onder het wollige witte wolkendek en aangezien we op deze terugvlucht tegen de tijd in zullen vliegen zal het nu dubbel zo snel donker worden. De passagierster die eerst naast me zat is achter mij gaan zitten op een rij vrije stoelen, om comfortabeler te kunnen slapen…en ik hoop dat straks ook te doen met nu als metgezel het witte navigatielichtje op de vleugeltip dat me gedurende de ganse nachtvlucht gezelschap zal houden…Dromen, en even tijd voor een terugblik.

Of alles wat er in ons leven voorvalt, reeds op voorhand bepaald werd zullen we allicht nooit weten, maar ik heb door het maken van deze reis wel de indruk gekregen dat we er zelf veel aan kunnen veranderen of tenminste die indruk krijgen. Als er iets ingrijpends in je leven gebeurt kan je blijven zitten en niks doen of of je kan er tegenaan gaan en door iets te ondernemen terug het gevoel krijgen dat je leeft… Ik heb de juiste beslissing genomen denk ik door deze verre reis te ondernemen. Ook al was ik heel veel alleen, iets wat ik nooit prettig vind op reis, want ik deel graag mooie dingen, ik heb toch ontzettend genoten van de prachtige natuur,…de stilte,…en vooral geluisterd naar de stem in mijn hart. Ik voel me opnieuw goed in mijn vel, sterk genoeg om de nog voorliggende problemen met meer realistische verwachtingen tegemoet te treden en ze een plaats te geven. Ik ben niet op reis vertrokken met de idee dat alle achter mij gelaten problemen vanzelf wel een oplossing zullen krijgen. Mijn inschattingsvermogen en bereidheid om naar goed bedoelde raad van anderen te luisteren waren vertroebelt door teveel niet verwerkt verdriet. Daar een beetje meer afstand van nemen, dat was de bedoeling. En kijk het heeft effect gehad. Ik voel me opnieuw rustig en gelukkig maar vooral bevrijd van het negatieve dat voorheen steeds mijn denken en doen bepaalde. Het ontmoeten van iemand die me nu zeer nauw aan het hart ligt zal daar zeker en vast toe bijgedragen hebben... Het leven geeft ons niet altijd wat wij willen…maar wel wat we op een bepaald moment in ons leven nodig hebben. Een zin die ik heb begrepen en wil koesteren. Mijn reis is nu bijna afgelopen, de terugvlucht duurt niet meer zo lang maar ik voel dat ik straks weer ergens thuiskom…bij Spip.

Homeport comes in sight….captain, on the bridge…….

12-05-2010 om 15:26 geschreven door popol  

Vanmorgen vroeg opgestaan en eerst naar een winkel wat spullen gaan omruilen die ik, weer veel te enthousiast over de net verloren kilo’s toch een maatje te klein gekocht heb. Ik vertrouw het zaakje niet helemaal. Ik heb me voorgenomen om opnieuw meer sport te gaan doen en nog meer te letten op wat ik eet om op die manier nog een paar kilo’s meer kwijt te raken maar toch…..als er lekker eten in de buurt te vinden is! Omdat het vandaag tevens Moederdag is, gaan we nadien ergens in Downtown brunchen. Een nog werkende bakkerij is volledig omgebouwd tot eetgelegenheid waar het aanschuiven is voor allerlei gevulde broodjes, franse croissants gevuld met zwarte chocolade,belegde baguettes, zelfs heerlijke salades worden geserveerd. De rij wachtenden wordt alsmaar groter, maar wij zitten op dat moment met zijn allen al te smullen, gelukkig dat we niet hebben moeten aanschuiven in de rij die nu al tot het volgende blok reikt…Nu kunnen we vlugger naar de kust vertrekken die op zo’n 2 uurtjes rijden van Portland ligt. Canon Beach is een klein kust dorpje met zo’n 1600 inwoners dat gelegen is in het Ecola State Park. Wanneer de parking volzet is worden alle andere volgende voertuigen de toegang tot het park geweigerd tot er een plaats vrijkomt doordat iemand vroeger vertrekt. De wagen in het dorp achterlaten en te voet naar het strand trekken mag wel. Aangezien er maar parkeerplaats is voor 100 auto’s is het nooit erg druk op dit prachtige stukje strand. De natuur heeft hier weer zijn beste beentje voorgezet. Tussen met gras en allerlei planten begroeide rotsen die beneden in beukende zee verdwijnen, groeien groepjes paars-roze fresia’s. Ook familieleden van de bij ons voorkomende boterbloemen, brem, rozenbottel zijn openen hier hun hart voor de zalige zon. Canon Beach is naar het schijnt een geliefde plaats voor het fotograferen van een mooie zonsondergang. Daar is het nu nog te vroeg voor en trouwens er verschijnen dreigende witte kapers in de lucht. Inderdaad het begint weer zachtjes te regenen. Gelukkig is het maar een kleine bui en daarna kunnen we toch nog genieten van een kleine picknick op het strand. Her en der maken mensen zelfs vuurtjes met aangespoeld hout. Er zijn er zelfs een paar die een volledige barbecue van huis hebben meegenomen. Volgens Bibiche is dat normaal hier. Gigantische rotsen toornen onversaagd boven de altijd weer beukende golven uit en bieden een veilig toevluchtsoord voor meeuwen en alken. Hier kan je af en toe walvissen zien opduiken voor de kust. Er zijn zelfs speciale boten die uitvaren met toeristen voor “whale watching”.

Dit is weer een prachtig stukje natuur en het duurt niet lang vooraleer ik weer op pad ga met mijn camera. Op zoek naar mooie beelden die ik hier zeker zal vinden. Een buitenkans op deze laatste vakantiedag in Portland,…….want morgen vlieg ik terug naar Denver.

11-05-2010 om 08:13 geschreven door popol  

Na de prachtige operavoorstelling van gisteren, staat er vandaag weer iets heel anders op het programma. In de voormiddag met Jash, Bibiche en Bram naar een soort binnen pretpark met opblaas toestanden voor het verjaardagsfeestje van een schoolvriendje van Bram en in de namiddag op bezoek bij een bevriend koppel dat bij Bibiche op de firma Intel werkt. Deze mensen zijn toevallig ook Belgen. Hun pasgeboren baby is de reden voor het geven van een soort receptie waar ik de ganse namiddag honderduit kan babbelen met een internationaal samengesteld publiek. Aziaten, Amerikanen, Nederlanders, Pakistani, Belgen, Japanners….ze lopen of zitten hier in dit mooie appartement allemaal gezellig te babbelen en te smullen van een massa aangevoerde hapjes. Dit is één van de leuke dingen die je meestal niet beleeft als je ergens op hotel logeert. De dikwijls andere manier van leven in een vreemd land beleef ik liever van binnenuit. Je staat dan veel dichter bij de mensen en leert ze ook veel beter kennen. Het is allemaal veel intenser. Er wordt veel Vlaams en Nederlands geklapt maar aangezien ik ondertussen alweer heel vlot mee kan in het “Amerikaans” praat ik ook over van alles en nog wat met verschillende mensen. Hierdoor heb ik al snel een paar nieuwe toffe adressen op zak voor een eventueel volgend bezoek aan de Verenigde Staten, ja zelfs Canada. Tijdens de middag gaan we ergens in downtown een broodje eten in een oude bakkerij die supergezellig is uitgebouwd tot restaurant. Tot op straat staan de mensen geduldig aan te schuiven toer ergens een plaats vrijkomt…en dan maar smullen van het lekker geurend brood. In de late namiddag rijden we terug naar Portland om aan de "waterfront" wat te gaan wandelen. Portland is eigenlijk een mooie stad. Alhoewel het vandaag zaterdag is, rijd er hier nog enorm veel verkeer op de weg, Dit valt echter niet zo op door de zeer brede straten, hoge bruggen waarvan sommigen zelfs twee dekken hebben. Geen verschrikkelijk zenuwachtig gedoe zoals bij ons in België, neen alles zoeft hier rustig voort over de 4 rijvakken, hoffelijk zelfs...Op de sappig groene en mooi onderhouden grasperken liggen of zitten talrijke mensen op hun dekentje te genieten van het zicht van de zachtjes voorbij stromende rivier. Aan de overkant weerklinkt ergens schril de stoomfluit van een naderende trein die begeleid door het schetteren van de bel van de onbewaakte overkant, zuchtend en walmen zwarte rook spuwend de stad door... en dan de bergen intrekt.

Na het stadsbezoek en het obligate bezoek aan een koffietent..met ijsjes gaan we ergens Sushi eten. Ik ken het woord en weet dat het iets met rauwe vis te maken heeft. maar heb dit nog nooit geprobeerd. De traditioneel geklede kok begroet ons als waren we zijn beste vrienden, vooral Bram dan. Wat daarna volgt is een waar festijn, niet overdadig maar uiterst verfijnt. Stukjes rauwe vis, garnalen, krab vermengd met rijst en ingepakt met zeewier worden als een soort worst opgerold. Die wordt dan weer in stukken gesneden en met wat groenten versierd aan tafel gebracht. Smullen maar...en het bevalt me zeer. Dat ga ik zeker nog eens ergens doen.

Daarna recht naar huis, blog nog wat aanvullen en dan vroeg naar bed want morgen gaan we voor een dag naar de zee. Dat de noemt men hier de “Pacific Ocean”.

11-05-2010 om 06:38 geschreven door popol  

Na een lekker ontbijt weer de Highway op. Ditmaal heb ik goede raadgevingen gekregen en zo kom ik al na een uur rijden aan de afslag naar Toutle waar ik de 504 neem naar het Observatorium recht tegenover de krater van Mount Saint Helens. Onderweg houd ik nog even halt bij het Silver lake en via Hoffstadt Bluffs kom ik dan eindelijk in de buurt van het observatorium waar….alweer bijna 30 cm sneeuw ligt. Van hieruit heb ik een fantastisch zicht op de opengescheurde flank van Mount Saint Helens en de sediment vlakte die aan zijn voet ligt. Het is een echt desolaat landschap dat ik hier voor mijn ogen te zien krijg. Het is nog te ver om de tot steen omgevormde lavastroom te kunnen zien maar ik krijg toch een goed idee van wat hier gebeurt is in 1980. Massief dikke boomstammen staan of liggen als eenzame getuigen her en der verspreid in het mystieke landschap. Stammen met een diameter van gemakkelijk een meter gewoon de lucht in geblazen staan nu als stompjes hun verhaal te vertellen. De besneeuwde top van de berg reikt als het ware tot aan de wolken. De hoogte van de vulkaan bedraagt nu nog 8364ft. Ik bevind me hier nu op zo’n 4200 ft hoogte. Af en toe komt een regenbui de pret even verpesten maar de zon schijnt vandaag toch genoeg om prachtige foto’s te kunnen maken. Ik moet nu voortmaken, 170 miles terug naar Beaverton, en ik moet op tijd terug zijn want ik ga vanavond met Bibiche en Jash naar een operavoorstelling kijken in het “Portland Opera House”. Een zoveelste buitenkansje. Het plaatselijke gezelschap speelt en zingt er het bekende stuk: De barbier van Sevilla. Mijn dag kan weeral niet meer stuk…..

10-05-2010 om 09:08 geschreven door popol