Vandaag vroeg in de ochtend vanuit Las Vegas vertrokken voor de lange terugrit naar Lakewood. Nog even zie ik van op de Highway nu de achterzijde van de gebouwen op De Strip. We verwisselen de gokstad opnieuw voor de woestijn. Vandaag heb ik mijn fototoestel opgeladen en wel bij de hand en tevens het geluk dat de zon meestal achter ons zal staan tijdens het fotograferen.. Het belooft mooie beelden op te zullen leveren. Onderweg passeren we verschillende malen langs prachtig aangelegde golfterreinen die als oases in een woestijn gelegen zijn vlak bij de Highway. Hoe men die en tevens ook de dikwijls zeer veraf gelegen huizen en boerderijen van drinkwater voorziet is mij een raadsel. Cactussen en andere woestijnplanten vormen vandaag samen met prachtig roodbruin gekleurde rotsen een boeiend en afwisselend decor. Geregeld halen we een super deluxe Camper in die meestal nog een tweede auto voorttrekt, want ja, de Amerikanen houden van hun comfort.... De foto's op de blog vertellen kleurrijke terugrit wel verder......
Na de wedstrijd in Henderson gaan we natuurlijk eerst
even rusten en iets te eten zoeken om daarna toch maar opnieuw naar De Strip in
Las Vegas te rijden. Zelfs met gratis parkings probeert men hier mensen naar de
goktenten te lokken. Duizenden lichtjes floepen aan en uit en weerkaatsen in de
van slaaptekort doordrongen ogen van de meestal niet erg gelukkig lijkende
mensen. Als apathische robotten duwen ze
op de play-knop of trekken aan de hendel van de één armige geldverslindende
machines. Het eentonig deuntje dat steeds hetzelfde blijkt te zijn bij elk van
de machines draagt volgens mij ook sterk bij aan de verslavende werking van dit
alles. Waanzinnig hoeveel geld hier verspeelden verloren wordt want het zijn meestal
de machines die winnen. Het gewonnen geld dat vroeger nog blinkend en rinkelend
in het bakje onderaan viel, is nu vervangen door een papieren ticket dat je aan
een soort bankterminal kan gaan innen. Zelf heb ik ook mijn geluk uitgeprobeerd
met 20$ en verdorie .het is me nog niet dikwijls overkomen maar, ik win .82$!
Net genoeg om mijn verliezende kamergenoot een troostende pint te trakteren en mijn
deel van het hotelverblijf te kunnen betalen. De lobbys en ondergrondse
verdiepingen van de verschillende grote hotels die we daarna bezoeken zijn met
geen woorden te beschrijven. Het blijken
stuk voor stuk enorm grote winkelcentra te zijn. Wijnegem shoppingcentrum
verzinkt hierbij in het niets. Plots komen we aan een soort ondergrondse
rivier.- ja ja, binnen in het hotel. Deze leidt ons naar een soort namaak
Venetië. Zelfs gondels met live zingende gondeliers varen er op rond. Terug op
straat gaat er op dat moment aan de voorzijde van weer een ander kolossaal
gebouw een soort muziekaal waterballet van start op muziek van Andrea
Botticelli. Prachtig, zeker omdat aan onze zijde, de zon het schouwspel ook nog
eens van een kleurrijke regenboog voorziet. Tientallen fonteinen spuiten op het
ritme van hemelse muziek, water meters hoog de lucht in Je waant je hier net in
Disneyworld alleen nog wat duurder! Een beetje verder is er dan weer een enorme
piramide nagebouwd met vooraan de sfinks die ijzig de voorbij stappende troepen
overziet. Een beetje verder priemt ook de Eifeltoren fier de staalblauwe lucht
in. Meterslange stretch-limousines, Hummers en andere verschrikkelijk dure autos
voeren hun eigen ballet op aan de constant groen en rood wisselende
verkeerslichten. Het wordt nu stilaan donker. Het moment waarop we gewacht
hebben. De Strip toont nu waarvoor ze zo bekend en ook berucht is. Het
nachtleven in Vegas. Hier moet je niet naar de hemel staren om sterren te zien.
Die zie hier je gewoon niet door de exuberante en Danteske lichtvervuiling die
hier heerst die we gisteren op nog meer dan 100 miles van de stad verwijderd, als
een rode gloed hebben kunnen waarnemen. Neen, hier zie je andere sterren zoals
bijvoorbeeld een Celine Dion of David Copperfield die bijna dagelijks optreden.
Maar voor die live shows moet je aardig wat geld neerleggen. Meer en meer
kleurig lokkende reklameborden veranderen de wereldberoemde boulevard nu in een
soort kermis. Duizenden mensen krioelen door elkaar en gokken in de hoop op ? Nu
is hier duidelijk geen plek voor meer kinderen, alleen al omwille van de
eindeloos diep uitgesneden jurken waarin veel vrouwen hier rondstappen op hun hoge
naaldhakken. Je wordt er duizelig van. Oppassen, de verlokking is nabij. In deze stad zou je nu best bijna elke glimlach wantrouwen want blijkbaar zijn hier geen
grenzen meer .this is Vegas
Lake Mead is het
grootste kunstmatige meer en reservoir in de Verenigde Staten. Het bevindt zich aan de Colorado River, ongeveer
48 km zuidoost van Las Vegas, Nevada,
tussen Nevada en Arizona. Het is gevormd
door water dat wordt ingesloten door de Hoover Dam en strekt zich uit tot 180 km achter de dam. Het
bevat ongeveer 35 km³ water. Het water uit Lake Mead wordt via aquaducten naar zuidelijke gemeenschappen in Nevada geleid. vanaf het strand van Lake Mead
waar de start en aankomst van de triathlon zich bevinden is er een mooie trail
die na 5 miles bij de befaamde Hoover Dam moet uitkomen. De Hoover Dam is een betonnen boogdam in de Colorado River ter hoogte
van de Black Canyon
(op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada.
De Dam die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt is
vernoemd naar Herbert Hoover die een
sleutelrol speelde bij de bouw van de Dam, eerst als Secretary of Commerce
(Minister van Handel) en later als president van de Verenigde Staten. Het zal beslist een mooie wandeltocht worden. Het is nog
maar 08:30 maar toch laat de lekker warme lentezon zich al goed voelen.
Begeleid door hevig kwetterende vogels ga ik op pad. Nu wil het lukken dat hier
straks ook het loop gedeelte van de triathlon gaat plaatsvinden. In de verte zie
ik trouwens nog steeds fietsers beginnen aan hun rit naar de bergen. Met mijn
fototoestel in de aanslag stap ik langs het mooi en natuurlijk aangelegde
wandelpad omhoog, de bergen in. Na een poos kom ik een bevooradingsplaats voor
de lopers tegen. De vrijwilligers groeten me heel vriendelijk vragen naar mijn
plannen en bieden me water en allerlei lekkers aan. Het is me al verschillende
keren opgevallen hoe vriendelijk en sociaal de Amerikanen hier zijn. Ze kennen je
hoegenaamd niet maar overal stellen ze zich voor, groeten en Dat is bij ons
meestal wel wat anders. Ik blijf natuurlijk wat babbelen met deze sportieve
mensen en aangezien er zoals deze, verschillende stops zijn op het parkoers geraak ik
stilaan achter op mijn wandelschema. Beneden aan het meer bedroeg de afstand naar de
Dam 5 miles, hierboven blijkbaar nog steeds even veel??? Een geforceerde mars
uitvoeren in deze hitte 32° heeft totaal geen zin en ik kom trouwens onderweg zoveel mooie
vergezichten en vooral bloemen tegen dat ik me er stilaan bij neerleg het eindpunt, de Hoover Dam niet
te halen. Maar een beetje verder kom ik opnieuw 2 mede-stappers tegen. Deze mensen
zijn afkomstig van Californië en hier ook op vakantie al te samen verder wandelend gaan de
gesprekken over de wondermooie natuur in Colorado, het geloof, politiek, reizen kids Ze
waren trouwens vroeger al eens in Brugge geweest. Op deze manier verzeilt het
fotograferen een beetje op de achtergrond en rond 12:00 komt de Hoover Dam dan
uiteindelijk toch in zicht. Indrukwekkend. Een kolossale betonnen dam die elektriciteit
opwekt en een enorm stuwmeer dat miljoenen liters drinkwater bevat. De Hoover Dam is
gelegen net op de grens van Nevada en Arizona, en aangezien het vanaf daar
alweer een andere tijdszone is, moet je na het passeren van de denkbeeldige grens
je uurwerk opnieuw verzetten. Voor mijn vertrek heb ik op het internet via
Google Earth de Dam al grondig bekeken. Ik blijf dus niet lang en begin al vlug
aan mijn wandeling terug want ik moet op tijd aan het casino zien te geraken
voor mijn afspraak met Stefan. Daarom verlaat ik de Dam en wandel ditmaal langsheen
de zijkant van de gevaarlijk drukke Highway terug richting Hendersson. Plots
zie ik een witte auto naderen die aanvankelijk doorrijdt maar dan plotseling
weer terugkeert en dan ter hoogte van mij stopt .- inderdaad- De sheriff . Na de obligate identiteitscontrole via de radio en een strenge, maar beleefde
uitleg dat ik hier beter niet wandel naast zon drukke weg, bevind ik me even
later toch wel een beetje beteuterd in het krappe achterste compartiment van de
politiewagen.Toch wel indrukwekkend die politie hier. Geweer schietensklaar
rechtop naast het stuur, best niet te veel tegenspreken die mannen.. 10 minuten later word
ik echter al opnieuw vrijgelaten op dezelfde plek waar ik een halfuurtje eerder
het wandelpad verlaten heb. Nog even een foto van de overigens vriendelijke man
en.... dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt. Ik zal nu waarschijnlijk wel overal geseind staan .Na nog een uurtje stappen komen verschillende
lopers me tegemoet en .inderdaad daar is Stefan en hij wuift me zelfs nu nog
breedlachend goeiedag . Ongelooflijk, wat een prestatie! Hij ziet er helemaal
niet zo vermoeid uit. Net alsof hij
gewoon even is gaan joggen. Hij is bijna aan het keerpunt. Nu weet ik meteen dat
ik niet langer naar het casino moet zoeken maar verder naar het dal kan
wandelen. Hij moet mij toch nog terug passeren. De terugtocht verloopt vlotter
dan verwacht ondanks nog een lange babbel met een plaatselijk medisch hulpteam
dat met plezier op de foto wil wanneer ik vertel dat ik in België ook
soortgelijk werk doe als vrijwilliger. Ook aan de pitstops met drank, de halve
bananen en energybars houd ik telkens halt en zo stap ik slechts een kwartier
later dan Stefan fluitend en voldaan terug over de finish aan de oever van Lake
Mead. Ik heb het gehaald, maar mijn wandeling vandaag is peanuts in
vergelijking met wat Stefan heeft gepresteerd .Stefan, petje af makker voor je
prestatie.
Het
is 0430 in de ochtend wanneer ik nog slaapdronken mijn wandelschoenen aantrek
en voor de rest licht gekleed en voorzien van een met water gevulde rugzak
Stefan, met racefiets aan de hand, de lift in volg. De liften in dit hotel zijn
groot genoeg om een heel peleton mee te nemen. Opnieuw geen ontbijt. Maar ja,
dat van gisteren stelde toch al niet zoveel voor. Dan maar vlug een appel
meegenomen. Voor het stillen van de rest van mijn honger gedurende deze lange
dag zal de hier gezonde berglucht moeten zorgen. Voor Stefan die zijn wedstrijd
gaat beginnen om 0730 zijn er onderweg op het parkoers verschillende plaatsen
waar hij zijn opgebrande calorieën kan aanvullen. Een lange rij van
supersportieve mensen, de fiets aan de hand, staat reeds aan te schuiven om de
fiets en al de andere kledij nodig tijdens de triathlon, op ieders persoonlijke
plaats af te zetten. Kwestie dat iedereen straks na het zwemonderdeel vertrekt
voor het fietsgedeelte met zijn eigen fiets en niet met de schoenen van een
andere deelnemer. Ongelooflijk hoeveel vrouwen ook aan deze zware wedstrijd
deelnemen. En alhoewel aan de buikomvang van sommige deelnemers duidelijk te
zien is dat deelnemen belangrijker is dan winnen lijken de zenuwen toch
gespannen. Rond 0730 duikt de eerste groep,
waaronder Stefan, het nog altijd ijskoude water in om als eerste proef
zon 2 km te zwemmen. Gelukkig is iedereen voorzien van een thermisch
beschermende wetsuit. Toch moedig om op zon vroeg uur te gaan zwemmen,
Brrrrrr. Vlug wat fotos genomen en dan naar de fietsstalling. Een strategisch
plaatsje zien te bemachtigen tegen de tijd dat de eerste zwemmer alweer aan
land komt. Met roodgekleurde, druipende neuzen en bevend van de koude lopen de vlugste zwemmers bijna
wankelend naar hun fietsen toe. Ze blijken voor de start nog allemaal vlug van een op
hun been met viltstift getekend startnummer voorzien te zijn. Net tatoeages. De
eerste atleten, hoogstwaarschijnlijk bijna professionals zijn al een tijdje aan het fietsen als Stefan
na ongeveer 40 minuten zwemmen aan wal komt en naar zijn fiets loopt. Hij zwemt niet
graag crawl en finished daarom wat trager. Maar ook hier kan de laatste
altijd nog eerste worden . Ongemerkt maak ik nog wat foto's van hem als aandenken voor later, een sportieve aanmoediging en dan is hij verdwenen voor een paar lastige uren. Er moeten namelijk 100 km
gefietst worden. Voornamelijk op openbare weg en met een redelijk groot
hoogteverschil. Je moet het maar doen.
De zon begint stilaan te branden en de temperatuur stijgt spoedig naar meer dan
32°C Ik begin ondertussen aan mijn eigen wandeling. In plaats van te liggen relaxen
aan het strand, wil ik me ook sportief tonen. Ik wil proberen de 12 miles verder
gelegen Hooverdam te bereiken. Dat zal een pittige wandeling worden. Ik heb al
een plan B besproken me Stefan voor het geval het me niet lukt om tegen het
einde van het loopgedeelte terug aan de vertrekplaats te zijn. Halfweg de
wandeling is er immers op de nabij gelegen highway een casino waar ook drank te
koop is en waar ik dan maar moet wachten tot Stefan me kan komen ophalen .. Genoeg
drinkwater in de rugzak, zonnebril op, home- waypoint ingevoerd in mijn gps ,
fototoestel klaar ..Lets go
Na eerst nog even een
gehuurde racefiets opgehaald te hebben in Denver kruipt Stefan achter het stuur
van zijn zwarte SUV. Ik probeer het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken op
de zetel naast hem en neem alvast mijn fototoestel opnieuw uit mijn rugzak,
klaar om in aktie te schieten als ik iets moois zie. Een propvolle valies op
de achterbank dient als tafel voor de zakken chips en snoep ( voor Stef). Natuurlijk weer veel te veel kleren meegenomen
voor die vier dagen, maar ik moet het ditmaal allemaal niet zelf dragen, dus
dat is niet zo erg. Je weet maar nooit hoe koud het ginder is
Via de Continental
Divide, een bergketen met toppen die tot meer dan 3500 m hoogte reiken rijden we eerst naar de staat Utah en vervolgens verder naar Nevada. Een rit van zon 1300 km. Pas vertrokken uit Lakewood,
bij het aanschouwen van de eerste nog altijd besneeuwde bergtoppen kom ik tot
de akelige ontdekking dat ik vergeten ben de batterij van mijn fototoestel op
te laden Miljaar!!!!!!! Lompe ..!! Niks aan te doen, dan maar mijn telefoon
gebruiken. Prachtig hoe de hier nog steeds dik liggende sneeuw tussen de rijzige
dennenbomen, alles toedekt als onder een isolerend dekbed. Beneden in het dal komt
de lente alles alweer groen schilderen. We passeren bekende ski-gebieden zoals
Aspen en Breckenritch waar de stilaan vermoeide liften nog altijd drommen
enthousiaste sportievelingen, gestoken in hun veelkleurige en waarschijnlijk super
modieuze en peperdure skipakken, kreunend naar een staalblauwe hemel hijsen. Dit hier zijn de
skistations waar de jetset zijn speelterrein heeft.
Een uurtje later
passeren we reeds de grens met de staat Utah. Hier veranderd het landschap
dramatisch. Besneeuwde bergen veranderen nu in rotsformaties die als het ware
van chocolade zijn gemaakt. Het valt me ook op hoe weinig verkeer er hier rondrijd.
Het decor wordt mooier en mooier. Ademloos kijk ik toe en gebruik zoveel ik kan
de achteruitkijkspiegel om nog langer van de voorbij flitsende natuur te
kunnen genieten. Even vergeet ik zelfs de pijn in mijn nek die me tijdens mijn verblijf hier al heel
wat last en pijn bezorgde
Onder het verorberen
van onze zakken (verdomd hete) chips, rode dropnestels, en het drinken van het
meegenomen water stijgt ons humeur en de pret met het dalen van de weg. Alles
wat ons aan het lachen kan brengen wordt een dankbaar gespreksonderwerp. Het
verschil tussen Europa en de Verenigde Staten, vooral dan wat vrouwen betreft
(maar ook politiek en cultuur), brengt ons soms aan het gieren. Las Vegas.. .here
we come.
Ondertussen wordt de
achterkant van mijn gsm-fototoestel hoe langer hoe warmer door de vele fotos
die ik neem. Ik wil als het ware de hele reis op beeld meenemen. Het uitkiezen
van een mooie foto om op mijn blog te zetten zal straks dus weer een vertwijfelde
strijd opleveren. Na nog een paar uur rijden, slechts onderbroken door het voltanken (verschillende
keren) van onze benzineverslindende Pick-Up komen we aan de grens met Nevada.
Hier rijden we dan weer doorheen een landschap waar je op elk moment boven op de bergkammen,
indianen verwacht te zien. Af en toe wijst Stefan me op een holte in de rotsen
waar vroeger mogelijk indianen hun schuilplaats of woning hadden. Maar nu geen woest
roepende Apachen of Cherokees meer, schrijlings gezeten of hangend onder de buik van hun schuimbekkend galopperende zadelloze witte paarden. Je moet nu geen schrik meer
hebben voor een verdwaalde pijl die met een zoevend geluid doorheen de voorruit, trillend
in de leuning van je stoel prikt. Je enige gezelschap hier zijn de zich
moeizaam naar boven puffende mega trucks die zwarte rookpluimen uitbraken als herinnering aan de stoomlocomotieven van vroeger. We bevinden ons op
een van de weinige Highways in dit gebied. Als je hier een omleiding moet
volgen ..Nog maar net is dit gespreksonderwerp aangesneden of we worden door
een geel bord tot vertragen, en even later tot stoppen gedwongen. Road Works Ahead.
Nog maar een paar weken geleden zijn hier volgens Stefan een heleboel zware
brokstukken uit de berg op de weg neergekomen en uit voorzorg gaat men nu de
gevaarlijke stukken weghalen. Na een half uur kunnen we gelukkig weer verder. De diepe canyons volgen elkaar op, de ene al mooier dan de andere. Door de vallende
avond kleuren de zandkleurige rotsen nog intenser en het onaardse decor wordt nog mystieker. We rijden nu op een wat lager plateau en wanneer even later de zon volledig
achter de bergtoppen verdwenen is, verschijnt tegen de witgrijze laaghangende bewolking
een oranje gloed. De Lichtvervuiling van de stad Las Vegas. Een stad, als een lonkende
oase uit het niets verschijnend in het midden van de woestijn.....
LAS VEGAS, als een oase gelegen te midden van een desolate wildernis. Gisterennacht, nog ruim honderd km van de stad verwijderd kon ik tegen laaghangende bewolking de weerkaatsende stadsverlichting als een oranje gloed waarnemen. Op het laatste rechte stuk naar Poker City veranderd het oranje in een symfonie van duizenden aan en uit floepende gekleurde lichtjes. Ik weet niet waar eerst naar kijken. Een pyramide, Eifeltoren .Ik lijk wel te dromen. Dat is precies wat ik daarna in de prachtige hotelkamer, gelegen in een enorm King Size bed ook doe. Van wie of wat vertel ik hier lekker niet Lekker uitgeslapen en ontdaan van mijn oordopjes tegen het eventuele snurken van mijn kamergenoot sta ik op en bereid me voor op het nuttigen van een lekker uitgebreid ontbijtbuffet . Wat zegt ge? Vergeet het maar. Culturen verschillen. Cornflakes, chips, zuur brood, namaak ei. De machine voor het fruitsap op slot, het deeg om wafels???te bakken is blijkbaar al op .Zucht, dan maar een potteke magere platte kaas . Daarna een eerste verkenning van deze toch wel magische stad. Met de auto rijden we naar en door de hoofdstraat. De Strip.Ongelooflijk als je bedenkt dat dit alles gewoon in het midden van een woestijn is neergezet. Prachtige hotels aan elkaar geregen als een veelkleurige en vooral heel dure halsketting, volgen elkaar op. Het ene gebouw al mooier en groter dan het andere. Superlatieven zijn hier echt op hun plaats. Ik voel dat een beschrijving geven van deze plek een moeilijke, bijna onmogelijke taak gaat worden. De fotos zullen dan maar voor zich moeten spreken. Na het eten van een fantastisch lekkere sandwich gaat Stefan een beetje verderop, in det stadje Henderson, zijn startnummer en de nodige raadgevingen voor de wedstrijd van morgen ophalen. Nu wordt het menens. Wat ik nog niet vermeld heb, de temperatuur hier in Vegas is zon 30°C, and still rising .. Fijn voor morgen .
Na mijn eerder gemiste kans om het stadje Boulder te
bezoeken sta ik vanmorgen opnieuw om 0800 op het kruispunt van <Broadway and
13th Street>. Ook nu ga ik weer op zoek naar een gelegenheid om op internet te
kunnen. Onderweg naar het stadscentrum kijk ik even of de winkels vandaag open
gaan en hoera, alles gaat open. Vlug eet
ik een ontbijt in Paradise waar ik de mogelijkheid heb om met al mijn
Skype-vrienden te babbelen, dit met als resultaat dat het snel middag is en ik daarom
nog maar een extra slaatje bestel. Wat later sta ik op straat en verbaast zie
ik dat de aanvankelijk lege straten, nu
het uitzicht hebben van de Meir bij ons. Een gezellige drukte waar her
en der, verscholen onder nu nog kale bomen, een spetterend fontein of gewoon
midden om straat, talloze muzikale would-be artiesten hun kunnen ten berde
proberen te brengen. De lentezon doet aardig
haar best en de kort gerokte of gebroekte wandelaars geven het geheel een uitzicht als ware het kermis. Er zijn
hier heel wat winkels en het is prettig om de spullen die hier verkocht worden,
te kunnen vergelijken met die van bij ons. Ik krijg op deze manier een beter
idee van hoe de doorsnee Amerikaan leeft, en zijn huis inricht. Smaken
verschillen natuurlijk . In de buurt van de mooie fontein vind ik een bank om te
zitten en krijg hier even later het gezelschap van een eekhoorn.
Zes uur in de morgen roept mijn wekker om me klaar te maken voor de korte rit naar Golden. In het stadscentrum stap ik uit de wagen en...vanaf dan sta ik er alleen voor. Nadat Stefan vertrokken is om te gaan klimmen, zoek ik de
eerste de beste bar op waar ze een stevig ontbijt serveren en waar ik het
internet op kan. Spoedig daarna ben ik online, en met vrienden aan het babbelen alsof
ze naast mij aan tafel zitten. Een dampend hete beker zwarte Starbucks Coffee
wordt voor mijn neus gezet , het wordt hier best gezellig. Net voor de middag
begin ik aan mijn lange wandeling naar Lakewood. Met het kompas van mijn Gsm zoek ik het Noorden. Nu nog even de bovenkant van de kaart zoeken, naar het Noorden richten en
dan op stap. In mijn Gps heb ik gisteren wel eerst een waypoint met de
locatie van de plaats waar ik naartoe moet ingevoerd om dit als referentiepunt
te kunnen gebruiken. Eens buiten de stad volg ik een soort betonnen
fietsstrook. Al snel stap ik volgens een soort ritme, aangegeven door de lengte
van de betonstroken. Drie, zes, negen, twaalf meter .toch nog een heel eind te
gaan. Gek dat ik hier vlak naast een autoweg loop. Een beetje verder passer ik
een prachtig gebouw. Het blijkt een gevangenis te zijn, ondergronds verbonden met
het er naast gelegen gerechtshof. Ik hoor en zie de in mates basketballen achter de hoge
tralies binnenin het grijze ronde gebouw. Ik, loop hier buiten gelukkig vrij en
vrolijk rond in een zinderend ontwakende natuur. Totaal ongetraind, ondervind ik
toch eigenlijk weinig of geen last van mijn spieren. Ook de wandelschoenen doen waar
ze voor gemaakt zijn. Zo komt stilaan Green Mountain in zicht. Op de kaart zie
ik een trail die dwars over de berg gaat, een iets kortere route naar Bear
Creek . De zon staat nog hoog genoeg, en dus besluit ik om deze weg te nemen. Al
stappend geniet ik honderduit van de natuur met zijn prachtige vergezichten. Al
is deze berg maar een paar honderd meter hoog, beneden op de highway lijken de
grote Amerikaanse monstertrucks, net Dinky Toys. Onderweg ben ik al talloze mountainbikers
tegengekomen, maar hier op deze berg hebben ze hun jachtgebied denk ik. Op
plaatsen waar ik uit voorzichtigheid voetje voor voetje naar beneden schuifel,
of op stukken zo steil dat ik met plezier een alternatieve weg zou nemen,
fietsen ze me hevig zwetend, maar steeds vriendelijk groetend voorbij. Het
lijken wel berggeiten. En als je nu denkt dat de vrouwen hieraan niet meedoen vergeet
het. Met ware doodsverachting storten ze zich naar beneden en jakkeren zich
daarna weer af om de volgende steile, met kiezels bedekte helling op te rijden.
Dit zijn wat omvang betreft, natuurlijk niet de moddervette figuren die ik
eerder in de stadjes tegenkwam. Neen, mensen hebben
afgetrainde sportieve lichamen. Pet af voor hun prestaties. Ik denk dat
ik toch nog iets meer training nodig heb. Van op de flanken van Green Mountain
heb ik een prachtig uitzicht op de stad Denver, die in de verte opduikt uit een
soort vuile mist. Beaver Creek ligt beneden aan de voet van de berg en een half
uur later sta ik beneden op de parking van de plaatselijk kerk te wachten op Stefan
die me daarna meeneemt naar een Mexicaans restaurant. Lekkere pancakes gevuld
met allerlei groenten en vlees, overgoten met een wel heel pikante saus.!!! Maar
die wordt dan weer geblust met een zalige pint .alweer een fantastische dag.
Vandaag om 0600 opgestaan om samen met Stefan, naar Boulder te rijden. Hij moet hier tegen een steile rotswand bewijzen dat hij op een veilige manier toeristen het rotsklimmen kan aanleren. Om bij die klimmuur te geraken moet hij eerst nog zo'n kwartier stappen met een rugzak van zo'n 25 kg op zijn rug. Propvol gestouwd met haken, beugels, klimtouwen en vooral drinken. De lucht hier op deze hoogte is namelijk kurkdroog en veel drinken is daarom echt nodig. Bedoeling is dat terwijl Stefan gaat klimmen, ik de toerist zal uithangen in Boulder. Dat is tenminste het plan. Ik word afgezet op een bekend kruispunt in de stad, waarvan ik voor alle zekerheid de naam noteer in mijn Gsm. Fijn, er is hier net een soort boerenmarkt aan de gang. Al spoedig raak ik aan de praat met enkele locals die me proberen vol te proppen met allerlei lekkers. Plotseling hoor ik het vertrouwde deuntje van mijn Gsm. Oeps, ....klein foutje, de klimles van Stefan gaat door op een andere plaats, zo'n 30 km verder. Hij komt me dus snel opnieuw ophalen en brengt mij dan naar Golden, een veel kleiner stadje in de buurt. Vlug moet ik nogmaals verzinnen hoe ik de lange dag, alleen zal doorbrengen. Ik ben niet naar Colorado gekomen om op mijn luie kont te zitten, en zo besluit ik om te proberen op eigen kracht en te voet terug naar Lakewood te stappen. Ik heb immers een goede roadmap, een kompas, een paar goed passende wandelschoenen bij me, maar vooral veel zin. Maar eerst ergens een ontbijt trachten te versieren, want ik krijg honger. Zo kom ik na enige tijd terecht op de plek waar ik nu zit te schrijven. Bij een dampende kop zwarte koffie en een stuk Frans ogende 'Quiche with meat', zit ik even later alweer met een paar locals te praten die toevallig een tijd geleden België bezocht hebben. Brussels, Brugge,...Amsterdam. Sorry mensen, die laatste stad ligt al in een ander land.. Ongeloof alom wanneer ik uitleg dat de staat Colorado zo'n 100 maal groter is dan België. Nog meer verbazing wanneer ik op hun vraag, "what bus are you taking" antwoord dat ik van plan ben te voet naar Lakewood te gaan. Opstappen dus. Na een blik op mijn uurwerk heb ik kunnen bepalen dat ik gewoon de richting van de zon uit moet (tot ongeveer 1600u) en deze daarna voortdurend meer en meer aan mijn rechterkant moet houden om in Lakewood aan te komen.... Eerste straat rechts, dan volgend blok links, daarna Highway 6 volgen en dan...verdomme wat heeft die kerel nu weer gezegd? Ik zie wel. Ik heb nog altijd een plan B, namelijk mijn Gsm waarmee ik Stefan of Brenda kan bereiken. Maar ja, werkt die telefoon in de bergen? Als jullie dus een tijdje niks meer van mij vernemen, dan weten jullie ik dat ik ....Ja ja, ik hoor jullie al lachen. Mij niet onderschatten hé........... groetjes...loved you all.
Vanmorgen vroeg opgestaan. Na mijn eerste poging gisteren om terug het joggen op te starten, wil ik er vandaag vroeg tegenaan. Maar hé .."Trek maar terug andere kleren aan", zegt Stefan en wijst naar buiten. Wat is dat? Mijn ogen vallen bijna uit mijn nog slaapdronken hoofd. Buiten ligt alles bedolven, onder zon 20 cm verse sneeuw en gisteren was het nog 22°C hier!!! Prachtig is het uitzicht nu. Vogels, even verbaasd als ik kwetteren dat het een lust is alsof ze zelf ook niet goed weten waar hun voedsel en nestmateriaal verstopt liggen onder dit oogverblindend wit tapijt. De lentezon baant zich ondertussen aarzelend een weg doorheen flarden van vannacht leeg gesneeuwde wolken en vat meteen in volle ernst haar opruim taak aan. Vlug ontbijt ik en ga beneden in mijn appartement wat op de rollen rijden met de fiets. Dit om ook vandaag toch een beetje sportief bezig te zijn. Na een klein uurtje sporten besluit ik om even met de twee zwarte labradors te gaan wandelen en nog een paar fotos van dit voor mij althans, vreemde fenomeen te maken. Ondertussen is het 10:00 AM geworden. Wanneer ik buiten op de betonnen straat sta blijkt deze al bijna overal volledig sneeuwvrij te zijn. Ik denk dat ze hier overal vloerverwarming hebben. De voor deze streek typische houten dakpannen komen overal weer aarzelend te voorschijn. Ik zal vlug moeten zijn wil ik nog fotos kunnen maken. Deze gril van de natuur is hier blijkbaar een normaal verschijnsel.
Net voor de middag zet Stefan me af in een plaatselijk winkelcentrum dat ook hier weer een heel pak groter is dan bij ons. Een goed gevulde parking en toch loopt er binnen schijnbaar bijna niemand rond. In het fruit and vegetables departement koop ik alles voor de 'Salad' die ik straks voor Stefan en Brenda wil bereiden. Rucola, ijsbergsla, paprika, avocado, verse ananas, mini tomaatjes, radijsjes, gekruide croutons en fijn gesneden gebakken spek laad ik aan de kassa op de rolband waar ze passeren onder het toeziend oog van de verbaasd, lachende kassierster "Could you find everything, my dear"?..Maar ja, waarom zou een man dat niet kunnen? En dan weet ze nog niet eens dat in de koelkast bij Brenda, kruidig gemarineerde scampis liggen te wachten om straks op een kleurrijk saladebed gepresenteerd te worden. Wanneer sommigen onder jullie dit lezen vrees ik dat ik in de toekomst meer tijd in een keuken zal moeten doorbrengen. Maar eigenlijk doe ik dat graag ik heb er vanaf nu tenminste weer zin in .
Een coyote of prairiewolf (Canis latrans) is een roofdier
uit de familie der hondachtigen. Hij is een nauwe verwant van de wolf
(Canis lupus). Hij komt voor in een gebied dat zich uitstrekt
van Alaska
tot Midden-Amerika.
Met een lichaamslengte van slechts 90 centimeter en een gewicht van
15 20 kilogram is de coyote wezenlijk lichter dan de wolf.
De coyote 'leeft in kleine groepen of solitair' in de prairie
en in niet te dichtbegroeide bossen. Hoewel hij hevig vervolgd is door
de mens en
door zijn eigen verwanten, de wolven, heeft de coyote zich toch sterk
kunnen vermenigvuldigen.
Hij voedt zich vooral met knaagdieren
en konijnen en is daardoor eigenlijk nuttig voor
de boeren. Verder eet hij slangen en insecten, bessen en gras. Hij haalt zelfs vissen en kikker uit het water.
De jonge coyotes worden na een draagtijd van ongeveer 60 dagen
geboren. De jongen en het vrouwtje worden de eerste tijd door het
mannetje van voedsel voorzien. Wanneer de jongen ongeveer een half jaar
oud zijn zoeken ze een eigen territorium.
Vanmorgen om 0300 wakker geworden door een binnenkomend SMS
bericht van Cathia. Ze is met haar vriend Joachim op fietsreis in de buurt van
het Zwin. Toch fijn om te ontdekken dat je koters ook de reismicrobe in hun
bloed hebben. Vooral omdat ze het low budget proberen te doen. Rond 0730
brengen de immer lachende Kyra en Gavin
opnieuw leven in huis. Ik sta vlug op en maak me klaar om te gaan joggen. Een
half uur later kan ik weliswaar buiten adem maar tevreden, nagenieten van mijn 1ste
mile on American soil. Yep, I did it. De pijn veroorzaakt door een geknelde zenuw in mijn nek lijkt mij zelfs even wat minder. Na een vlug ontbijt zetten Stefan en ik
de kids af aan de peutertuin en rijden verder naar downtown Denver. Stefan
wil hier straks zijn flyers van Denver Adventures slijten aan de portiers van
de grote hotels. Op deze manier hoopt hij nog meer potentiële klanten voor zijn
stilaan bloeiende zaak aan te trekken. Maar eerst een bezoek aan REI, de plaatselijke Decathlon, maar dan
wel 3x zo groot. Ongelooflijk wat een keuze aan Outdoor Sports materiaal hier verkrijgbaar is. Veel
goedkoper dan bij ons, maar toch een aanslag op je bankrekening als je niet
oplet. Het is er als het ware 'a deadly sugarpot for flies. Maar ik kan me bedwingen
en koop enkel wat postcards, een bicycle map en twee brilkoordjes. Jammer,
maar er zijn andere prioriteiten. Na eerst in de store een gloeiend hete doch
reuze lekkere koffie te hebben gedronken gaan we na het bezorgen van de flyers
op bezoek bij de 'Drive in MacDonalds'. Even later bollen we zacht wiegend, met
een gezapige snelheid die blijkbaar voortdurend gecontroleerd wordt door de local
sheriffs, frieten etend mee met het outbound verkeer. Het
schijnt te werken. Hier heersen geen chaos of ziekmakende, nerveuze drukte. Eerder
een gevoel van verkeer op een zondag bij ons. Indrukwekkend, de policecars en immens grote brandweerwagens die hier voortdurend rondrijden. Om niet te spreken
van de reusachtige trucks, sommigen zelfs uitgerust met douche achter in de stuurcabine. We
rijden terug richting de nog steeds besneeuwde bergen om wat verderop een bezoek te brengen
aan de plaatselijke Brico. Hier kopen we al het materiaal om de eikenhouten
kasten bij Stefan thuis a complete
makeover te bezorgen. De kleur moet donkerder, aangepast aan de rest van het
interieur. Dat is een uitdaging, die morgen begint .
PS. de fotokwaliteit is hier iets minder daar de foto's met mijn telefooncamera zijn gemaakt.
Vandaag opnieuw een heerlijk zonnige dag. De vogels kwetteren hun lentelied en bomen beginnen heel voorzichtig hun groene bladerjas te passen. Voor morgen en overmorgen belooft de meteo ondanks alles toch nog lichte sneeuwval. Bijna niet te geloven. Na de voor mij toch pittige rit met de fiets gisteren ben ik blij dat Stefan vandaag wat meer computer werk heeft voor zijn zaak. Brenda is zoals gewoonlijk al heel vroeg op om de kids naar de peutertuin te brengen en daarna zelf te gaan werken. Na een heleboel Skype telefoontjes met onder andere Bibiche in Portland, mijn volgende bestemming, vertrek ik met Stefan richting downtown. Het valt echt op hoe netjes alles hier onderhouden is. Nergens vuil in de goot of op het voetpad. Dat is bij ons meestal wel anders. Nergens bespeur je drukte. Alles beweegt op hetzelfde gezapige ritme als waarmee het verkeer hier rond host. In de straten van de stad is de temperatuur nu toch al opgelopen tot zo'n 22°C. Zalig. Tijdens een bezoek aan de plaatselijke Brico, valt het me meteen op dat de prijzen een pak lager liggen dan in België. Een grote super deluxe gasbarbeque koop je hier al voor 279$. Na de shopping komt de "hopping". Stefan neemt me mee naar een pleintje waar hij met zijn vrienden een frisbee wedstrijd gaat spelen. Onderweg pikken we Brenda met de kinderen op. Zij speelt natuurlijk ook mee. Ondertussen rijd ik rondjes naast het plein met Gavin en grote zus Kyra. Na de training volgt het gebruikelijke bezoek aan een nabije Spaanse pub waar we een lekkere Hoegaarden drinken en genieten van heerlijk pittige taco's. In de heel mooi gedecoreerde zaak eten we daarna met zijn allen een of ander voor mij totaal onbekend Spaans gerecht...en de dag zit er weer op.
Rond 0630 word ik door het uitgelaten getater van Kyra en Gavin gewekt, na eindelijk nog eens een pijnloze nacht. Ook geen gepieker meer. Mijn zoektocht naar rust schijnt gunstig te evolueren. Wanneer ik fris gewassen boven kom vraagt Brenda me of ik zin heb om mee naar de plaatselijke Paasviering te gaan. Natuurlijk aanvaard ik gretig. Ik weet uit ervaring dat een misviering in de VS, totaal iets anders is dan bij ons. Veel meer muziek en dieper doorleeft. De mensen geloven meer in wat ze daar komen doen. Handen schudden, zoenen..grappen maken, het kan er allemaal. Na de viering nog even wachten op een heerlijke brunch die Brenda voorzien heeft. Een overheerlijke ovenschotel met allerlei groenten en een mix van fruit. Om je duimen en vingers af te likken. Dit in het aangename gezelschap van een koppel dat ze zelf pas ontmoet heeft op de school van de kinderen. Het is hier blijkbaar een gewoonte dat op deze feestdagen "bijna vreemden' worden uitgenodigd om te komen eten. Na de klassieke uitwisseling van weetjes over de kinderen en de school, evolueren de gesprekken vlug naar de sportieve kant. Ik krijg stilaan het gevoel dat er ofwel moddervette amerikanen zijn of zij die per jaar minstens twee marathons lopen. Dit blijken ook weer uiterst sportieve mensen te zijn. Na de mis nog even in de tuin gewerkt en de taak van "chocoladeeikes-verstopper" op mij genomen. Het is genieten van de zoek en vind kunsten van zo'n kleine kinderen. In de late namiddag met Stefan even lui in de verkwikkende lentezon gezeten en gepraat over het ontstaan van de Rockies enz. Rond vier uur komt dan de vraag wie er mee wil gaan fietsen. Het zal rustig(?) rijden worden, want de kinderen gaan ook mee. Kyra, op een soort duofiets vastgemaakt achteraan de fiets van Brenda? Gavin, als een kleine prins gezeten in zijn geel-blauwe rickshaw met plastic luikje, drinkfles en toeterende minibrandweerwagen, achteraan de mountainbike van Stefan. Fijn, even de omgeving verkennen.....Ja wadde!!! Ik kan jullie verzekeren, ik ben een paar maal net niet over mijn eigen tong gereden. Het peil van mijn conditie is momenteel door het lange stilzitten van zo'n laag niveau, dat ik op de pittige hellingen een paar maal wil afstappen en te voet verdergaan. Uiteindelijk toch nog ergens een soort tweede adem gevonden en boven aangekomen. Het uitzicht op Denver City is daar grandioos. De natuur van een overweldigende schoonheid. Een stilaan brandende zon die verstoppertje speelt met pluimige wolken. Letterlijk ademloos geniet ik. In de verte aanschouw ik mijn eerste coyote, een roofdier iets groter dan een vos. Hier in de bergen lopen ook nog mountain lions (puma), squirls(eekhoorn), prairiedogs, enz vrij rond. Je kan deze op elk moment tegen komen. Dit is echt een fietsland. Net zoals in Nederland prachtig aangelegde fietspaden en een veel hoffelijker en vooral rustiger verkeer dan in België. Mijn nekwervels protesteren maar toch kan ik de ganse rit, zo'n 16 miles uitrijden, tevreden met het feit dat ik nog kan fietsen. Nu enkel nog aan de conditie werken. Stefan doet me meteen het voorstel om met de fiets naar downtown Denver te rijden in de loop van volgende week. Slechts 2maal 26 miles. Peanuts. Ik denk dat ik vannacht goed ga slapen.....
Vanmorgen opgestaan met de zoveelste bloedneus en lichte hoofdpijn. Blijkbaar duurt het toch wel een paar dagen vooraleer je hier aangepast raakt aan de hoogte (net geen 2000m). Na een vluchtig ontbijt, nog even met de honden gaan wandelen en dan alles klaarmaken voor de sneeuw wandeling van deze namiddag. Eerst moet Stefan met de witte Van nog even langs de carwash. Een prachtkans om de wolkenkrabbers van Denver in de verte te kunnen aanschouwen. Even later pikken we de andere deelnemers aan de snowshoe-tocht op aan de parking. Dan rijden met de benzine slurpende V8 Van de bergen in richting Colorado Springs. Een half uur later heb ik de de snowshoes reeds aan mijn voeten en trekken we met de groep de bossen in. We bevinden ons nu op 2500 meter hoogte, aan de noordkant van de berg, maar toch begint ook hier stilaan overal de sneeuw te verdwijnen. Er staat een venijnige wind die we even later tussen de bomen gelukkig niet meer voelen. Zalig, de stilte tussen de bomen. Prachtige bomen die op berken gelijken reiken naar een inmiddels staalblauwe hemel. Na een uurtje stappen bereiken we een shelter. Stefan heeft lekkere energy bars meegebracht. Een mengeling van noten, rozijnen, kleine stukjes chocolade en gedroogd fruit. Drinken hebben we via onze drinkzak de ganse tijd ter beschikking. Deze tocht is echt een aanrader voor iemand die van een stevige winterwandeling houdt. Ik geloof dat je er aardig wat calorieën mee verbrand. Na zo'n 4 uur stappen komen we terug naar het dal en zit de tocht erop. Waarschijnlijk de laatste van dit seizoen. De tijd van de mountainbike komt eraan. Ik heb vandaag ook verschillende mails ontvangen uit België en uitgeprobeerd wie ik allemaal via Skype kan bereiken. De verbinding is telkens ongelooflijk goed. Een pracht uitvinding. Het is alsof je overal met je neus opzit. Ik ga morgen proberen de laptop mee te nemen in de tuin om jullie ook de omgeving te kunnen tonen. Morgen komen er nog vrienden uit België op bezoek. Het eten heeft Brenda vanavond al klaargemaakt en het ziet er heerlijk uit. Vandaag bleek Gavin(1,5) zijn verlegenheid verloren te hebben. Ik heb er nu weer twee nieuwe vriendjes bij. Ondertussen voel ik ook duidelijk dat het afstand nemen van al de problemen thuis, me enorm goed doet. Ik voel me hier veel rustiger. Ben reuze blij dat ik de stap om te vertrekken naar Colorado toch genomen heb.
Het zou niet "Denver Adventures" heten, als er ook niet aan bergbeklimmen wordt gedaan. Stefan is zich volop aan het bijscholen om ook deze gezonde buiten activiteit als optie in zijn al rijke gevulde programma te kunnen aanbieden. Het aanbod om hem te vergezellen (toekijken), sla ik natuurlijk niet af. Vanmorgen met hoofd pijn en de zoveelste bloedneus,(eigen aan de toch al redelijke hoogte hier: 1900m), stap ik na een voedingrijk ontbijt van proteinenshake en fruitsap, samen met Stefan in zijn 4X4 voor een rit naar het eerste van een lange rij natuurparken die hier allemaal op zeer korte afstand van Lakewood liggen. Nu kan ik het prachtige decor dat ik te zien krijg vanuit de woonkamer, in al zijn glorie aanschouwen. De achtertuin bij Stefan en Brenda loopt naadloos over in een golfterrein dat op zijn beurt als het ware de scheidingslijn vormt met een sprookjesachtige wereld. Besneeuwde bergtoppen, geflankeerd en afgewisseld met aarzelend ontwakend groen en een staalblauwe lucht. De temperatuur kan hier met slechts een dag verschil van -2°C naar +20°C evolueren en de warmte van de zon kan in de zomer oplopen tot wel 40°C. Hoogtezon wel te verstaan, dus....insmeren!!! Na een eerste verkennende rit door Lakewood, arriveren we in Boulder waar de climbinginstructor ons begeleidt naar de steile rotswand, en Stefan zijn kunde mag demonstreren. Geboeid kijk ik toe gedurende een paar uur. De wind in de vallei is echter te koud om lang te blijven stilstaan en dus besluit ik om er dan maar alleen even op uit te trekken en van de natuur te genieten. Daar kwam ik toch immers voor. Stappend naast een wit bruisend riviertje dat zich luid proestend een weg slingert rond en over roestbruine rotsen, kom ik grote plekken van opgehoopte sneeuw tegen. Een paar dagen voor mijn komst lag er hier duidelijk nog een hele hoop van. De wereldvermaarde skipistes van oa. Aspen en Vale liggen hier dan ook maar op een boogscheut vandaan. Onderweg krijg ik telefoon vanuit België met de melding dat mijn vroeger huis zou verkocht zijn. Het geeft me een dubbel gevoel. Ik voel me intriest en tegelijkertijd toch blij. Weer een stap verder. Vreemd hoe alles in je leven soms plots in een stroomversnelling komt. Ik moet dus dringend contact opnemen met de notaris aangezien de nieuwe toekomstige eigenaars al deze zomer willen intrekken in hun nieuwe paradijs...dat voorheen het mijne was.
Hier ben ik dan. Mijn eerste bericht vanuit Lakewood. CO. Néééééén, het is geen aprilgrap. Popol zit wel degelijk in Colorado. Na een rustige vlucht van Brussel naar Chicago, verloopt het tweede traject van mijn vliegreis naar Lakewood,CO, niet vlekkeloos. Aangekomen op de reusachtige luchthaven O'Hare in Chicago, verloopt de zoveelste controle door customs en immigration redelijk vlot. Het verkrijgen van een ticket en de daarbij horende zitplaats, worden bijna een nachtmerrie. Door overboeking en het inzetten van een kleiner vliegtuig, moet ik wachten op een "seat". Gelukkig spreek ik een aardig mondje Engels en begrijp ik dus wat de mensen achter het loket tegen mekaar zeggen. Ze vragen me te wachten tot de seating begint. Op 9 minuten voor het sluiten van de vlucht vertrouw ik het hele zaakje niet meer en vraag nogmaals naar mijn zitplaats. Ik krijg nu meteen na het bekijken van mijn reservatie, een ticket en zitplaats in het vliegtuig naar Denver???Hoe kan dat nu plotseling wel? Oef, ik kan mee. Het sierlijke, wit-grijs-blauwe- toestel is ditmaal wat ruimer en zo heb ik het de opnieuw, 2 uur durende vlucht wat comfortabeler. Wel verschrikkelijk veel last van mijn halswervels. Dat is geen goed voorteken. Ik begin ook stilaan moe te worden. Op de weer reusachtige en hypermoderne luchthaven van Denver moet ik lang zoeken vooraleer ik, na het nemen van een trein, de plaats bereik waar mijn valiezen op mij wachten. Hier ontmoet ik kort daarna Stefan, mijn gastheer voor de komende maand . Hij komt mij met zijn 4x4 SUV van -Denver Adventures- ophalen voor de rit naar Lakewood, zo'n 45 min. verder. Onderweg maak ik voor het eerst kennis met de grootte van een Amerikaanse sandwich. Gigantisch. Niet te verwonderen dat hier zoveel, bijna morbide dikke mensen rond(?)lopen(?). Dit ga ik toch zeker niet elke dag eten. Als het ware als een familielid wordt ik door de andere Van der Steens verwelkomd in hun prachtige volledig houten huis. Na het kennismaken met de twee schattige kinderen, Kyra(4) en Gavin(1,5), de gastvrouw des huizes Brenda, de 2 dolenthousiaste labradors en het distribueren van mijn meegebrachte geschenkjes, toont Stefan mij de logeerkamer. Ik val bijna achterover. Ik betreed precies een of andere chique chambre d'hote. Ik had van Mia al iets vernomen over de plaats waar ik zou logeren, maar dit.... . Ik weet het nu al...Ik ga hier genieten. Maar nu vooral eerst proberen een paar uur te slapen.
Hier ben ik dan. Mijn eerste bericht vanuit Lakewood. CO. Néééééén, het is geen aprilgrap. Popol zit wel degelijk in Colorado. Na een rustige vlucht van Brussel naar Chicago, verloopt het tweede traject van mijn vliegreis naar Lakewood,CO, niet vlekkeloos. Aangekomen op de reusachtige luchthaven O'Hare in Chicago, verloopt de zoveelste controle door customs en immigration redelijk vlot. Het verkrijgen van een ticket en de daarbij horende zitplaats, worden bijna een nachtmerrie. Door overboeking en het inzetten van een kleiner vliegtuig, moet ik wachten op een "seat". Gelukkig spreek ik een aardig mondje Engels en begrijp ik dus wat de mensen achter het loket tegen mekaar zeggen. Ze vragen me te wachten tot de seating begint. Op 9 minuten voor het sluiten van de vlucht vertrouw ik het hele zaakje niet meer en vraag nogmaals naar mijn zitplaats. Ik krijg nu meteen na het bekijken van mijn reservatie, een ticket en zitplaats in het vliegtuig naar Denver???Hoe kan dat nu plotseling wel? Oef, ik kan mee. Het sierlijke, wit-grijs-blauwe- toestel is ditmaal wat ruimer en zo heb ik het de opnieuw, 2 uur durende vlucht wat comfortabeler. Wel verschrikkelijk veel last van mijn halswervels. Dat is geen goed voorteken. Ik begin ook stilaan moe te worden. Op de weer reusachtige en hypermoderne luchthaven van Denver moet ik lang zoeken vooraleer ik, na het nemen van een trein, de plaats bereik waar mijn valiezen op mij wachten. Hier ontmoet ik kort daarna Stefan, mijn gastheer voor de komende maand . Hij komt mij met zijn 4x4 SUV van -Denver Adventures- ophalen voor de rit naar Lakewood, zo'n 45 min. verder. Onderweg maak ik voor het eerst kennis met de grootte van een Amerikaanse sandwich. Gigantisch. Niet te verwonderen dat hier zoveel, bijna morbide dikke mensen rond(?)lopen(?). Dit ga ik toch zeker niet elke dag eten.
