Vanmorgen heel vroeg wakker geworden na een zeer onrustige
nacht. Nachtmerries maar vooral de pijn in mijn nek en schouders hebben me
bijna de ganse nacht wakker gehouden . Jammer want ik sliep in damasten
lakens met uitzicht op de voorbij stromende Lewis River .Doorheen flarden van
mist die de vallei vullen probeert een rood roze gekleurde lucht , de zon nog
even in de nacht te houden. Maar een half uur later staat ze al in alle pracht
en glorie haar warme stralen in mijn richting te sturen. Oievaars vliegen af en
aan en voeren hun balletten op. Een verdwaalde arend komt ook zijn deel van de
vis opeisen en vliegt dan breedwiekend weg Na deze wondermooie zonsopgang die
ik al vanaf 05:30 am kan volgen vanuit
mijn bed en waarvan ik natuurlijk fotos heb, vlug een douche genomen en dan
naar beneden voor een stevig ontbijt. Als dat nu ook nog zo goed meevalt als
mijn kamer dan kan mijn dag niet meer stuk. Bedoeling is vandaag opnieuwnaar Mount Saint Helens te rijden, maar ditmaal via
Castle Rock via Interstate 5 en dan de
504 naar Toutle te rijden en zo dan naar het Johnston Ridge
Observatory op 4200ft, recht tegenover Mount Saint Helens. De zon schijnt nu volop en het belooft een prachtige dag te worden .Met pijn in het hart
laat ik deze B&B achter me.....
Wat een dag vandaag ..! Vroeg opstaan en na het lezen van
al de lieve mails die ik toegezonden krijg, stop ik mijn netbook in mijn rugzak
samen met mijn Gps, en het 'Oregon
hiking-book' dat Bibiche al voor mijn komst voorzien heeft van papiertjes
met interessante dingen om te doen. Vlug eten, maar dat is vanzelfsprekend hier
in de States, nog even het telefoonnummer van Jash noteren in mijn Gsm, en ik
kan de kleine Honda waar ik al een paar dagen in rondtoer weer aan de praat
brengen om me naar Mount Saint Helens te brengen een nog steeds actieve
strato-vulkaan die op zon 110 miles
afstand van Portland ligt. Bij de verwoestende uitbarsting van 1980 komen
tientallen mensen om het leven en wordt de zijkant van de berg volkomen
weggeblazen. Hij is nu nog ongeveer 2550 m hoog, 400 m minder hoog dan voor de
explosie..Eerst nog even langs de Mall voor wat spullen en dan op weg. Dat denk
ik toch Op de parking van de Mall wil ik de route naar de berg invoeren, maar
welke stad ik ook invoer mijn Tom Tommeke brengt er niks van terecht. Geen
probleem, dan maar een landkaart raadplegen en even later ben ik dan toch echt
op weg. Via en over de bruggen in Portland stad bereik ik de Interstate 5 die ik moet volgen tot Woodfield, dan richting Cougar en zo naar hetWindy Ridge Viewpoint. Bij mijn vertrek in Beaverton schijnt de zon uitbundig
maar dat verandert al vlug na een uur rijden. Dikke pakken grijze wolken verzamelen
zich weer en ja hoor ook vandaag zal het niet droog blijven. Kort na de middag
arriveer ik bij het Swift Reservoir. De weg begint te stijgen en vanaf hier begin ik aan de klim van het laatste stuk naar de eigenlijke vulkaan. Af en toe komt het door een
waterige lente zon beschenen meer als een zilveren sterrenhemel doorheen de
huizenhoge sparren piepen. Het levert me alweer een paar prachtige plaatjes
op...Af en toe stop ik even om te fotograferen maar ik moet ook geregeld
vluchten voor de zoveelste plensbui van de dag.. Niets aan te doen, gelukkig
maar dat dit geen sneeuw is pas is deze gedachte door mijn hoofd geflitst
wanneer plots neen dat kan niet waar zijn Een
hefboom verspert de ganse weg. WINDY
RIDGE VIEWPOINT- road closed-snowblock!!! Verdomme, vanaf Cougar heb ik
alweer bijna 30 miles gereden door weliswaar een prachtig landschap, maar ik
vind het helemaal niet grappig dat ik nu terug moet rijden zonder de vulkaan te
zien. Ik besluit dan maar aan de oever van het Swift Reservoir halt te houden
en daar wat van de intussen weer opgedoken zon te genieten.
Na een uurtje besluit ik de terugrit aan te
vangen. Tomtom doet ditmaal wat van hem verwacht wordt en geeft vrijwel
onmiddellijk aan dat ik na 145km ongeveer rond 1900u in Beaverton zal aankomen. Op mijn
weg terug naar Cougar zie ik plotseling een mooie B&B tussen de bomen opduiken
en tja, waarom eigenlijk niet ? In het boek van Bibiche staat nog een andere
plek vanwaar je een mooi uitzicht op de ontplofte vulkaan hebt, namelijk vanop Mount
Mitchel. Ik hoef daarom niet lang na te denken en een paar minuten later bel ik aan
bij de receptie van Lewis River Bed and Breakfast. Er is nog plaats vrij.. en zo
kan ik nu prinsheerlijk gelegen in een King Size bed, ondersteund door zes
kussens in een prachtige kamer met uitzicht over een kabbelend voorbij
stromende Lewis River, verder werken aan mijn blog . En morgen opnieuw proberen
een glimp op te vangen van de machtige vulkaan.....
4 mei regen, 5 mei regen ..regen, wind .dus niet onmiddellijk
een weertje om, zelfs per auto veel
grote tochten of wandelingen te ondernemen. Maar geen probleem ik ben deze maal
ook niet naar de States gereisd om echt alles te gaan bezoeken wat hier te zien valt,
dus zelfs een halve dag doorbrengen in een grote winkel met sportmateriaal of elektronica, verschaft me nu eindeloos plezier. Op tijd en stond een winkel
zoeken waar ik gratis op het internet kan en op die manier onderhoud ik ook mijn
blog.
De eerste dag van mijn verblijf hier in Portland ga ik samen
met Bibiche, Jash en de kleine Bram naar een optreden van het wereldbefaamde
Cirque du Soleil kijken. Deze circus groep heeft hier voor een hele tijd zijn
tenten opgeslagen en deze buitenkans mag ik toch echt niet laten liggen. Ongelooflijk
wat die artiesten presteren. Een wervelende show begeleid met fantastisch mooie
mystieke muziek die live gezongen wordt.
Jammer genoeg, maar om begrijpelijke redenen mag ik er geen fotos van nemen.
De dag daarna word ik zoals nu al elke dag hier in Portland,
heel vroeg en vooral uitbundig wakker gemaakt door mijn nieuwe vriend voor het
leven Bram. Eén brok levendigheid die tegen de avond zijn Duracell batterijen
moet herladen en dan gelukkig plots stilvalt Een echte verademing. Een Speedy geval ik
heb er onlangs nog zo eentje leren kennen .en die noemt men zelfs zo bij naam!
Ook al een paar parken gaan bezoeken in de buurt. Multnomah
falls met zijn prachtige waterval die ik gisteren zelfs terug zag opduiken als
decor in een film. Washington Park, , de Columbia River ..Eén voor één
prachtige stukjes natuur. Onderweg sprongen allerlei bloemen her en der vrolijk
op uit de vochtige grond. De lente is nu volop aan de gang en ik denk dat het
hier nu zelfs mooier is dan tijdens de zomer. Al deze frisgroene pracht,
versierd met tientallen, neen honderden, duizenden kleurrijke bloemen ruikt
bovendien ook zalig. Vogels bouwen ondertussen driftig aan hun nesten en
kwetteren dat het een lust is. Af en toe komt zelfs een stukje blauwe lucht doorheen
warrige wolken piepen . Ik voel me opnieuw gelukkig. Vooral hier in deze
prachtige omgeving of misschien dat dit gevoel nog een andere oorzaak heeft .
Bijna elke dag kookt bewijst Jash zijn culinair talent. Hier
geen hamburgers of ander vetrijke voeding waar je dik van wordt. Wel meestal
een enorme verscheidenheid aan verse groenten op een min of meer Indische wijze
bereid maar dan zonder teveel kruiden. Een verandering in eetpatroon die
volgens mij, mijn nu al serieus veranderde figuur nog zal verbeteren. Weg buik ..weg
overtollige kilos. De beschamende 85 kg die ik nog op de weegschaal plaatste
in september vorig jaar zijn nu geslonken tot nog amper 73 kg. Dit met als
resultaat dat ik hier al verschillende nieuwe kledingstukken heb moeten kopen .en
morgen ook een derde valies! Toch ook al in verschillende restaurants gaan eten.
Indisch, Mexicaans, Chinees Lekkere ribbekes ..life can be so beautiful if you
just let it be!
Gisteren dan met een oud autoke (handgeschakeld) van Bibiche
hier wat rondgereden in de buurt en opnieuw wat winkels bezocht omdat het
buiten te veel regende en er een harde koude wind stond. Op mijn gemak een
koffieke gaan drinken, wat mails gelezen en herlezen en me gewoon heel goed geamuseerd ondanks het weer .en
morgen is er weer post en vooral beter weer voorspeld .
29 mei 2010, 16:00u. Met tegenzin mijn witte paard terug
ingeleverd bij de Car rental Park van Enterprise. Van daar met een shuttlebus
naar het prachtig ontworpen paddenstoelvormige luchthavengebouw van DIA, Denver
International Airport. Een ander magisch wit-blauw paard van United Airlines
zal me in een paar uur naar de staat
Oregon vliegen. Beaverton, een stadje in de buurt van Portland zal mijn volgende
verblijfplaats worden. Bibiche, Jash en de kleine Bram verwachten me. Tijdens
de korte 2 uur durende vlucht gezeten
bij een raampje met naast mij een piloot
die als passagier naar huis terugkeert, kom ik alles te weten over
aerodynamica, radarbegeleiding, automatisch landen en opstijgen, simulator enz.
Voor ik het weet sta ik al weer aan de
grond in Portland, Oregon. De luchthaven hier is iets kleiner en voelt iets
vriendelijker aan dan die in Denver. Meer winkeltjes en een sfeer zoals in
Europa maar ja dat is persoonlijke smaak. Toch krijg ik dit idee zelfs meer en
meer wanneer ik in de auto van Bibiche zit en we doorheen de stad Portland rijden
op weg naar Beaverton. 10 dagen zal ik hier verblijven, tevens de laatste dagen
van mijn vakantie in de States. Onderweg krijg ik van Bibiche al een korte
briefing en vooral de melding dat d kleine Bram(5) thuis vol ongeduld op mij zit
te wachten. Even nog mijn uurwerk opnieuw één uur verder achteruit terugzetten.
Ik geraak er stilaan de tel bij kwijt. Negen uur verschil met België dag en
nacht verschil. Ook het landschap hier verschilt ongelooflijk van dat in
Colorado. Hier in Oregon zijn ook hoge bergen.
Maar Portland ligt niet zo hoog. Het regent hier dn ook veel meer met als
gevolg een veel groenere natuur. Prachtige voorjaarsbloemen zoals,
rodondendron, paasbloemen , soorten die wij in Europa ook terugvinden
, staan hier om ter mooist te pronken met hun duizelingwekkende kleurenpracht.
Colorado was prachtig . en dit is .weer iets anders. Dwars door de drukke stad
Portland moeten we rijden. Bruggen op meerdere niveaus leiden het verkeer over
de Willamette River die via de Columbia River uitmondt in Zee. Hier opnieuw dat zelfde
rustige, gezapige voort zoeven van de autos, veelal van Europese makelij. Ook
hier is het doorgedrongen dat het benzineverbruik van de auto's drastisch naar beneden moet. Na een
korte rit van zowat drie kwartier arriveren we in Beaverton, NW 171th av. Hier staat mijn
verblijfplaats voor de laatste 12 dagen van mijn verblijf in de Verenigde
Staten .
Wat
een wonderlijke wereld. Vanmorgen opgestaan met 20 cm nieuwe sneeuw. Meteen
aanleiding om zo snel mogelijk opnieuw naar het park te rijden voor sneeuwfotos
van Rockie Mountain National Park. Een gans andere wereld ontrolt zich voor
mijn ogen. Ik ben blij reeds gisteren mijn koffers gepakt te hebben voor de
afreis naar Denver waar ik vanavond het vliegtuig neem naar Portland. Ik heb
dus tijd zat om te genieten van al deze pracht. Kijk maar mee .
Na mijn eerste bezoek aan het Rocky Mountain National Park gisteren, heb ik
vandaag het park opnieuw een bezoek
gebracht.. Ditmaal alleen. Ik voelde me net als een kleine jongen de koning te
rijk met mijn luxe jeepke voor een paar dagen. Moet kunnen. Verder en verder
waag ik me in het park en ontmoet nog veel meer Elks en eekhoorns. Het ene
prachtige vergezicht is nog niet van mijn netvlies verdwenen of een ander staat
al klaar om me tot tranen toe te beroeren. Beetje picknicken en genieten. Op het
hoogste berijdbare punt bevind ik me op ongeveer 4000m hoogte. De weg verderop is nog dicht vanwege de winter sluiting. Het is er nog te gevaarlijk om te
rijden. Overal kom je trouwens waarschuwingen tegen om rekening te houden met
snel veranderende weersomstandigheden. Goed dat de 4X4 een prima verwarming
heeft want op deze hoogte is het buiten de auto ondanks een uitbundige zon,
ijskoud vanwege de snijdende wind. Hier enkel in T-shirt rondlopen, kan je al
snel het leven kosten.
Na gisteren met Matt en Tina naar een plaatselijke en
typische grill geweest te zijn om te smullen van heerlijk gebakken Bizon-ribben,
zijn we vanavond uitgenodigd bij weer andere vrienden van hen. Maar eerst
bereid Tina een feestelijk stuk vlees op de barbecue .Jam, jam.. Na een
lekkere pint (ik ben bob) bij Matts vrienden clan, rijd ik rond middernacht gezeten achter het stuur van de dure jaguar van mijn gastheer over de donkere Amerikaanse bergweg terug naar Estes Park Matt snurkt nog
net niet. Alweer een heel prettige dag.
Na een korte rit doorheen Downtown Denver word ik door
Stefan en Brenda afgezet aan de ingang van de mooie tent-vormige vertrek- en
aankomstterminal van Denver International Airport (DIA). Klaar voor mijn
volgend avontuur. Met een shuttle bus word ik naar de Car rental terminal gebracht
en na het invullen en aftekenen van de nodige verzekeringspapieren bevind ik mij
een half uur later achter het stuur van .Milja !!! Wat is dat!!! Ik had een
klein jeepke verwacht, maar dit .eeuuh .Wat is me dat Een kolos van een SUV! ¨Mijn
eigen wagen in België is gelukkig, ook van een automatische
versnellingsbak voorzien en aangezien elektrisch verstelbare zetels, spiegels en
ramen, radio,cruise controll en aanvankelijk ook mijn handrem er redelijk
familiar uitzien, zweef ik even later genietend van mooie muziek rustig mee
met het overige verkeer over het zwarte asfaltlint dat me naar Estes Park voert. Onderweg
tanken, colaatje drinken .allééé, hoe zet
je die handrem nu in hemelsnaam terug af?????? Een half uur kost het me om na
het doorlezen van de car-manual de goed
verborgen release voor de handbrakes te vinden. Oké..on the road again. Ik heb gelukkig mijn eigen GPS meegebracht
en die praat me feilloos naar Estes Park of toch bijna. Aangekomen op mijn
bestemming moet ik bijna het ganse dorp ter hulp roepen om de juiste
verblijfplaats van mijn nieuw Hosts te vinden. Ik stond erbij en ik keek er
naast. Gelukkig maakt het bezit van een werkende cellphone een hemel van
verschil en even later word ik hartelijk ontvangen door Tina mijn gastvrouw.
Matt haar man werkt 100 miles verder en zal ons pas later vervoegen. Het huis
waar ik logeer is prachtig gelegen op amper 2miles van de ingang van het
National Park. Vanuit mijn slaapkamer kijk ik gelegen in mijn King size bed
recht op de besneeuwde bergtoppen van de Rockies .Net een postkaart.
Na het wegbergen van mijn loodzware valiezen (5 gebruikte
T-shirts, onderbroeken en sokken en voor rest allemaal nutteloos
meegesleurde kleding rijdtTina me een eerste maal rond in het Park PRACHTIG!!!!!!!!!!!!
Ik besluit meteen een meerdaags toegangsticket te kopen want hier kom ik zeker
terug. Aangezien Tina voorstelt even de driver van mijn witte
Ford Exlorer te zijn, krijg ik alle gelegenheid om fantastische fotos te maken.
Bijna 12.000ft hoge bergen priemen hun besneeuwde toppen doorheen wattige witte
wolken, de flanken begroeid met rijzige dennen en prachtig gekleurde
bloemen. Hier en daar een nog half met ijs bedekt meertje waarin dit alles als
in een spiegel weerkaatst zodat het op die manier tweemaal je netvlies streelt en dan als kers
op de taart aan de oever ervan, een kudde rustig grazende en herkauwende, grote grijsbruine
rendieren. De befaamde Elken. De
aanwezigheid van deze hier volledig vrij loslopende rendier soort is al een attractie
op zich. Door hun grote aantal en het feit dat ze zich hoegenaamd niet storen
aan het verkeer of de omheiningen rond de tuinen, worden ze ondertussen
selectief afgeschoten door professionele jagers. De kudde
wordt immers te groot. Je kan hier zelfs beneden in het dorp, rustig genietend van een hemelse barbecue plots geconfronteerd
worden met een kudde Elk die de straat oversteekt, hierdoor zowat alle verkeer verplicht doet stoppen om daarna rustig op je gazon te gaan
liggen herkauwen..... Ondertussen lopen doorheen
dit tafereel dan soms nog wat hevig ruziemakende eekhoorns om het prachtige plaatje
volledig te maken. Droom ik ?
Whauwwwwwwwwwwwww!!! Neen. Kijk maar naar de fotos als je me niet gelooft.
