Vanmorgen opgestaan met de zoveelste bloedneus en lichte hoofdpijn. Blijkbaar duurt het toch wel een paar dagen vooraleer je hier aangepast raakt aan de hoogte (net geen 2000m). Na een vluchtig ontbijt, nog even met de honden gaan wandelen en dan alles klaarmaken voor de sneeuw wandeling van deze namiddag. Eerst moet Stefan met de witte Van nog even langs de carwash. Een prachtkans om de wolkenkrabbers van Denver in de verte te kunnen aanschouwen. Even later pikken we de andere deelnemers aan de snowshoe-tocht op aan de parking. Dan rijden met de benzine slurpende V8 Van de bergen in richting Colorado Springs. Een half uur later heb ik de de snowshoes reeds aan mijn voeten en trekken we met de groep de bossen in. We bevinden ons nu op 2500 meter hoogte, aan de noordkant van de berg, maar toch begint ook hier stilaan overal de sneeuw te verdwijnen. Er staat een venijnige wind die we even later tussen de bomen gelukkig niet meer voelen. Zalig, de stilte tussen de bomen. Prachtige bomen die op berken gelijken reiken naar een inmiddels staalblauwe hemel. Na een uurtje stappen bereiken we een shelter. Stefan heeft lekkere energy bars meegebracht. Een mengeling van noten, rozijnen, kleine stukjes chocolade en gedroogd fruit. Drinken hebben we via onze drinkzak de ganse tijd ter beschikking. Deze tocht is echt een aanrader voor iemand die van een stevige winterwandeling houdt. Ik geloof dat je er aardig wat calorieën mee verbrand. Na zo'n 4 uur stappen komen we terug naar het dal en zit de tocht erop. Waarschijnlijk de laatste van dit seizoen. De tijd van de mountainbike komt eraan. Ik heb vandaag ook verschillende mails ontvangen uit België en uitgeprobeerd wie ik allemaal via Skype kan bereiken. De verbinding is telkens ongelooflijk goed. Een pracht uitvinding. Het is alsof je overal met je neus opzit. Ik ga morgen proberen de laptop mee te nemen in de tuin om jullie ook de omgeving te kunnen tonen. Morgen komen er nog vrienden uit België op bezoek. Het eten heeft Brenda vanavond al klaargemaakt en het ziet er heerlijk uit. Vandaag bleek Gavin(1,5) zijn verlegenheid verloren te hebben. Ik heb er nu weer twee nieuwe vriendjes bij. Ondertussen voel ik ook duidelijk dat het afstand nemen van al de problemen thuis, me enorm goed doet. Ik voel me hier veel rustiger. Ben reuze blij dat ik de stap om te vertrekken naar Colorado toch genomen heb.
Het zou niet "Denver Adventures" heten, als er ook niet aan bergbeklimmen wordt gedaan. Stefan is zich volop aan het bijscholen om ook deze gezonde buiten activiteit als optie in zijn al rijke gevulde programma te kunnen aanbieden. Het aanbod om hem te vergezellen (toekijken), sla ik natuurlijk niet af. Vanmorgen met hoofd pijn en de zoveelste bloedneus,(eigen aan de toch al redelijke hoogte hier: 1900m), stap ik na een voedingrijk ontbijt van proteinenshake en fruitsap, samen met Stefan in zijn 4X4 voor een rit naar het eerste van een lange rij natuurparken die hier allemaal op zeer korte afstand van Lakewood liggen. Nu kan ik het prachtige decor dat ik te zien krijg vanuit de woonkamer, in al zijn glorie aanschouwen. De achtertuin bij Stefan en Brenda loopt naadloos over in een golfterrein dat op zijn beurt als het ware de scheidingslijn vormt met een sprookjesachtige wereld. Besneeuwde bergtoppen, geflankeerd en afgewisseld met aarzelend ontwakend groen en een staalblauwe lucht. De temperatuur kan hier met slechts een dag verschil van -2°C naar +20°C evolueren en de warmte van de zon kan in de zomer oplopen tot wel 40°C. Hoogtezon wel te verstaan, dus....insmeren!!! Na een eerste verkennende rit door Lakewood, arriveren we in Boulder waar de climbinginstructor ons begeleidt naar de steile rotswand, en Stefan zijn kunde mag demonstreren. Geboeid kijk ik toe gedurende een paar uur. De wind in de vallei is echter te koud om lang te blijven stilstaan en dus besluit ik om er dan maar alleen even op uit te trekken en van de natuur te genieten. Daar kwam ik toch immers voor. Stappend naast een wit bruisend riviertje dat zich luid proestend een weg slingert rond en over roestbruine rotsen, kom ik grote plekken van opgehoopte sneeuw tegen. Een paar dagen voor mijn komst lag er hier duidelijk nog een hele hoop van. De wereldvermaarde skipistes van oa. Aspen en Vale liggen hier dan ook maar op een boogscheut vandaan. Onderweg krijg ik telefoon vanuit België met de melding dat mijn vroeger huis zou verkocht zijn. Het geeft me een dubbel gevoel. Ik voel me intriest en tegelijkertijd toch blij. Weer een stap verder. Vreemd hoe alles in je leven soms plots in een stroomversnelling komt. Ik moet dus dringend contact opnemen met de notaris aangezien de nieuwe toekomstige eigenaars al deze zomer willen intrekken in hun nieuwe paradijs...dat voorheen het mijne was.
Hier ben ik dan. Mijn eerste bericht vanuit Lakewood. CO. Néééééén, het is geen aprilgrap. Popol zit wel degelijk in Colorado. Na een rustige vlucht van Brussel naar Chicago, verloopt het tweede traject van mijn vliegreis naar Lakewood,CO, niet vlekkeloos. Aangekomen op de reusachtige luchthaven O'Hare in Chicago, verloopt de zoveelste controle door customs en immigration redelijk vlot. Het verkrijgen van een ticket en de daarbij horende zitplaats, worden bijna een nachtmerrie. Door overboeking en het inzetten van een kleiner vliegtuig, moet ik wachten op een "seat". Gelukkig spreek ik een aardig mondje Engels en begrijp ik dus wat de mensen achter het loket tegen mekaar zeggen. Ze vragen me te wachten tot de seating begint. Op 9 minuten voor het sluiten van de vlucht vertrouw ik het hele zaakje niet meer en vraag nogmaals naar mijn zitplaats. Ik krijg nu meteen na het bekijken van mijn reservatie, een ticket en zitplaats in het vliegtuig naar Denver???Hoe kan dat nu plotseling wel? Oef, ik kan mee. Het sierlijke, wit-grijs-blauwe- toestel is ditmaal wat ruimer en zo heb ik het de opnieuw, 2 uur durende vlucht wat comfortabeler. Wel verschrikkelijk veel last van mijn halswervels. Dat is geen goed voorteken. Ik begin ook stilaan moe te worden. Op de weer reusachtige en hypermoderne luchthaven van Denver moet ik lang zoeken vooraleer ik, na het nemen van een trein, de plaats bereik waar mijn valiezen op mij wachten. Hier ontmoet ik kort daarna Stefan, mijn gastheer voor de komende maand . Hij komt mij met zijn 4x4 SUV van -Denver Adventures- ophalen voor de rit naar Lakewood, zo'n 45 min. verder. Onderweg maak ik voor het eerst kennis met de grootte van een Amerikaanse sandwich. Gigantisch. Niet te verwonderen dat hier zoveel, bijna morbide dikke mensen rond(?)lopen(?). Dit ga ik toch zeker niet elke dag eten. Als het ware als een familielid wordt ik door de andere Van der Steens verwelkomd in hun prachtige volledig houten huis. Na het kennismaken met de twee schattige kinderen, Kyra(4) en Gavin(1,5), de gastvrouw des huizes Brenda, de 2 dolenthousiaste labradors en het distribueren van mijn meegebrachte geschenkjes, toont Stefan mij de logeerkamer. Ik val bijna achterover. Ik betreed precies een of andere chique chambre d'hote. Ik had van Mia al iets vernomen over de plaats waar ik zou logeren, maar dit.... . Ik weet het nu al...Ik ga hier genieten. Maar nu vooral eerst proberen een paar uur te slapen.
0415 CET...sinds 0200 lig ik door het raam de winderige nacht in te staren. De slaapkamer half verlicht door een volle maan die nog altijd breedlachend bezig is met haar nachtelijke ronde. Plots realiseer ik mij dat het de amerikanen waren die daar ter plekke de boel zijn gaan verkennen in 1969, nu alweer meer dan 40 jaar geleden. Ik herinner me die beelden op televisie nog heel goed."That's one small step for a man, one giant leap for mankind". Ik ga nu hun land bezoeken. Great!! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik echt naar de States vertrek, en ditmaal voor een lange tijd. Ik heb nog tot een gat in de nacht mijn valies in en uitgepakt en uiteindelijk toch maar de hulp van een soortgenoot ingeroepen. Ik vertrek over een uur met rugzak en twee valiezen eerst richting Zaventem en dan de plas over naar Denver. Ik heb denk ik bijna evenveel gewicht aan boeken, paaseieren, pralines, koekjes en andere snuisterijen bij dan kleren. Hopelijk is het geen choco tegen dat ik ginder arriveer. Ik heb alles zo goed mogelijk ingepakt in sokken en handdoeken, als bescherming tegen de meestal niet zo zachte behandeling op de luchthaven. Ik zal er goed voor trachten te zorgen. Toch een geluk dat ik door mijn job gewend ben om lang wakker te blijven, anders zou ik nu al in slaap vallen aan het eerste rode licht...en mijn vlucht missen. Ik ben geen held als het op inpakken van valiezen aankomt. Dus hopen maar dat ik niet weer teveel verkeerde of nutteloze dingen bij me heb. Ik geef volmondig toe, vrouwen kunnen dat inpakken voor een reis, veel beter. Straks als we geland zijn toch nog maar eens proberen om tot bij de piloot in de cabine te geraken en de hoeveelheid metertjes in zijn instrumentarium te bekijken en te vergelijken, met die waar ik gewoonlijk mee speel op de job. Maar ik weet het al, hij wint. Een tijdje geleden nog met een learjet meegevlogen, zalig, zo op de eerste rij. Heb er altijd van gedroomd om zelf te mogen vliegen. Oei, ik moet snel nog wat eten en dan vertrekken. Ons ma (natuurlijk wie anders weer), brengt me weg. Dank u mams. Voor alles!!! To all my dear friends, I' ll see you on the other side of the Moon....I'll miss you all, but promise to keep you informed.
Nog maar eens mijn valies uitgepakt en geprobeerd om de limiet van 20kg bagage te halen. Een paar boeken en een zak snoep nemen verdorie veel plaats en gewicht in. Dan maar wat minder kledij meegenomen. Die zal ik ginder wel wassen. Ik kan toch niet met lege handen aankomen bij de mensen waar ik mag komen logeren. Mijn vertrek naar Colorado komt echt wel dichtbij. Nu woensdag 31maart om 11:00 vlieg ik mee met United Airlines vlucht (UA) 973, naar Chicago en daarna verder met UA 909 naar Denver, waar ik normaal gezien om 16:15 (plaatselijke tijd) aankom. Ik kijk er echt naar uit om eindelijk eens wat meer afstand te kunnen nemen van alles wat me de laatste tijd enorme stress doet voelen. Niet dat ik denk dat er daarmee vanzelf een oplossing komt voor alle problemen. Die moet je ondanks alles toch nog altijd zelf oplossen. Met afstand nemen kan ik misschien wel een andere invalshoek vinden en de dingen opnieuw in hun juiste perspectief zien. Het is dus geen vlucht voor de problemen. Onlangs zei iemand me nog: "Geniet van je herwonnen vrijheid". Inderdaad, zo moet ik het leren aanvaarden. Een kans om opnieuw iets van mijn leven te maken. Een nieuw project. Met of zonder partner. Gewoon proberen te genieten van alles om me heen, terug worden wie ik denk te zijn. Ondertussen 11 kg vermagerd maar met toch nog genoeg energie in mij om ginder in de bergen te gaan stappen zoveel mijn huidige gezondheid het toelaat. Het idee te kunnen vertrekken maakt me blij en toch voel ik ook nu weer de pijn van het alleen op stap te moeten...Maar niks aan te doen. Ik moet leren, mensen die ik graag zie, los te laten wanneer ze aangeven zelf liever een andere richting uit te willen. Niet prettig, maar het moet. Anders verpest ik mijn eigen leven...en dat leef ik maar één keer. Opnieuw leren genieten van al het mooie om me heen. Terug mijn glimlach vinden...ondanks alles.
life constant journey towards an uncertain future no destination no need to pause between yesterday and tomorrow find the yet still distant horizon move live
...het feit dat jullie dit blog via een gekregen paswoord kunnen lezen, betekent op zich al dat jullie ofwel tot mijn naaste familie behoren, ofwel tot de kleine kring van heel goede vrienden die me steunen en de moed niet doen verliezen als het wat minder gaat. Ik vertel hier geen grote geheimen, maar hoop toch op jullie discretie wat betreft het verder vertellen of doorgeven van het wachtwoord...
Zij die me goed kennen, weten dat het de laatste tijd vooral mentaal niet meer zo goed met me gaat. Ik ben mij er echter van bewust geworden dat het leven niet stilstaat en dat ik er zelf iets aan moet doen wil ik terug "op dreef" geraken. Onlangs nog heeft iemand me gezegd dat het universum je niet geeft wat je vraagt, wel wat je op dat moment nodig hebt. En zie, als uit de hemel, de gelegenheid om naar Colorado(denveradventures.com), in de Verenigde Staten te kunnen vertrekken. Ik grijp deze kans dan ook met beide handen en hoop daar, in de "Rocky Mountains", rust te vinden in geest en ... hart. Vooral dat laatste is onlangs in moeilijk vaarwater geraakt. Een nieuwe en klare kijk op dingen kan helpen bij het oplossen van een probleem. Opgeven zal je mij niet gemakkelijk zien doen. Ook hier zal ik beslist weer sterker uit komen.
Nog enkele voorbereidingen treffen en dan is het zover. Eind maart vlieg ik vanuit Brussel naar Chicago en dan verder naar Lakewood,CO. Vandaag mijn gegevens doorgegeven aan de Amerikaanse ambassade en een "GO" gekregen. Hopelijk is het antwoord van de dokter in het ziekenhuis hetzelfde. Problemen met mijn halswervels houden me al sinds januari in hun greep. Hier zal vooral veel rust, de toestand hopelijk verbeteren...anders volgt een zware operatie en ben ik nog maanden out. Ik ga proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden van mijn belevenissen via deze weg. Jullie kunnen mij ook zelf een berichtje sturen via een link op deze pagina. Zou het leuk vinden, gezien ik toch zo'n zestal weken weg zal zijn. Terugvlucht naar België is op 11 mei. Volgende afspraak ..... Amerika......
Hier ben ik dan. Mijn eerste bericht vanuit Lakewood. CO. Néééééén, het is geen aprilgrap. Popol zit wel degelijk in Colorado. Na een rustige vlucht van Brussel naar Chicago, verloopt het tweede traject van mijn vliegreis naar Lakewood,CO, niet vlekkeloos. Aangekomen op de reusachtige luchthaven O'Hare in Chicago, verloopt de zoveelste controle door customs en immigration redelijk vlot. Het verkrijgen van een ticket en de daarbij horende zitplaats, worden bijna een nachtmerrie. Door overboeking en het inzetten van een kleiner vliegtuig, moet ik wachten op een "seat". Gelukkig spreek ik een aardig mondje Engels en begrijp ik dus wat de mensen achter het loket tegen mekaar zeggen. Ze vragen me te wachten tot de seating begint. Op 9 minuten voor het sluiten van de vlucht vertrouw ik het hele zaakje niet meer en vraag nogmaals naar mijn zitplaats. Ik krijg nu meteen na het bekijken van mijn reservatie, een ticket en zitplaats in het vliegtuig naar Denver???Hoe kan dat nu plotseling wel? Oef, ik kan mee. Het sierlijke, wit-grijs-blauwe- toestel is ditmaal wat ruimer en zo heb ik het de opnieuw, 2 uur durende vlucht wat comfortabeler. Wel verschrikkelijk veel last van mijn halswervels. Dat is geen goed voorteken. Ik begin ook stilaan moe te worden. Op de weer reusachtige en hypermoderne luchthaven van Denver moet ik lang zoeken vooraleer ik, na het nemen van een trein, de plaats bereik waar mijn valiezen op mij wachten. Hier ontmoet ik kort daarna Stefan, mijn gastheer voor de komende maand . Hij komt mij met zijn 4x4 SUV van -Denver Adventures- ophalen voor de rit naar Lakewood, zo'n 45 min. verder. Onderweg maak ik voor het eerst kennis met de grootte van een Amerikaanse sandwich. Gigantisch. Niet te verwonderen dat hier zoveel, bijna morbide dikke mensen rond(?)lopen(?). Dit ga ik toch zeker niet elke dag eten.
 "Smile"){kind=icon}
