0415 CET...sinds 0200 lig ik door het raam de winderige nacht in te staren. De slaapkamer half verlicht door een volle maan die nog altijd breedlachend bezig is met haar nachtelijke ronde. Plots realiseer ik mij dat het de amerikanen waren die daar ter plekke de boel zijn gaan verkennen in 1969, nu alweer meer dan 40 jaar geleden. Ik herinner me die beelden op televisie nog heel goed."That's one small step for a man, one giant leap for mankind". Ik ga nu hun land bezoeken. Great!! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik echt naar de States vertrek, en ditmaal voor een lange tijd. Ik heb nog tot een gat in de nacht mijn valies in en uitgepakt en uiteindelijk toch maar de hulp van een soortgenoot ingeroepen. Ik vertrek over een uur met rugzak en twee valiezen eerst richting Zaventem en dan de plas over naar Denver. Ik heb denk ik bijna evenveel gewicht aan boeken, paaseieren, pralines, koekjes en andere snuisterijen bij dan kleren. Hopelijk is het geen choco tegen dat ik ginder arriveer. Ik heb alles zo goed mogelijk ingepakt in sokken en handdoeken, als bescherming tegen de meestal niet zo zachte behandeling op de luchthaven. Ik zal er goed voor trachten te zorgen. Toch een geluk dat ik door mijn job gewend ben om lang wakker te blijven, anders zou ik nu al in slaap vallen aan het eerste rode licht...en mijn vlucht missen. Ik ben geen held als het op inpakken van valiezen aankomt. Dus hopen maar dat ik niet weer teveel verkeerde of nutteloze dingen bij me heb. Ik geef volmondig toe, vrouwen kunnen dat inpakken voor een reis, veel beter. Straks als we geland zijn toch nog maar eens proberen om tot bij de piloot in de cabine te geraken en de hoeveelheid metertjes in zijn instrumentarium te bekijken en te vergelijken, met die waar ik gewoonlijk mee speel op de job. Maar ik weet het al, hij wint. Een tijdje geleden nog met een learjet meegevlogen, zalig, zo op de eerste rij. Heb er altijd van gedroomd om zelf te mogen vliegen. Oei, ik moet snel nog wat eten en dan vertrekken. Ons ma (natuurlijk wie anders weer), brengt me weg. Dank u mams. Voor alles!!! To all my dear friends, I' ll see you on the other side of the Moon....I'll miss you all, but promise to keep you informed.
Nog maar eens mijn valies uitgepakt en geprobeerd om de limiet van 20kg bagage te halen. Een paar boeken en een zak snoep nemen verdorie veel plaats en gewicht in. Dan maar wat minder kledij meegenomen. Die zal ik ginder wel wassen. Ik kan toch niet met lege handen aankomen bij de mensen waar ik mag komen logeren. Mijn vertrek naar Colorado komt echt wel dichtbij. Nu woensdag 31maart om 11:00 vlieg ik mee met United Airlines vlucht (UA) 973, naar Chicago en daarna verder met UA 909 naar Denver, waar ik normaal gezien om 16:15 (plaatselijke tijd) aankom. Ik kijk er echt naar uit om eindelijk eens wat meer afstand te kunnen nemen van alles wat me de laatste tijd enorme stress doet voelen. Niet dat ik denk dat er daarmee vanzelf een oplossing komt voor alle problemen. Die moet je ondanks alles toch nog altijd zelf oplossen. Met afstand nemen kan ik misschien wel een andere invalshoek vinden en de dingen opnieuw in hun juiste perspectief zien. Het is dus geen vlucht voor de problemen. Onlangs zei iemand me nog: "Geniet van je herwonnen vrijheid". Inderdaad, zo moet ik het leren aanvaarden. Een kans om opnieuw iets van mijn leven te maken. Een nieuw project. Met of zonder partner. Gewoon proberen te genieten van alles om me heen, terug worden wie ik denk te zijn. Ondertussen 11 kg vermagerd maar met toch nog genoeg energie in mij om ginder in de bergen te gaan stappen zoveel mijn huidige gezondheid het toelaat. Het idee te kunnen vertrekken maakt me blij en toch voel ik ook nu weer de pijn van het alleen op stap te moeten...Maar niks aan te doen. Ik moet leren, mensen die ik graag zie, los te laten wanneer ze aangeven zelf liever een andere richting uit te willen. Niet prettig, maar het moet. Anders verpest ik mijn eigen leven...en dat leef ik maar één keer. Opnieuw leren genieten van al het mooie om me heen. Terug mijn glimlach vinden...ondanks alles.
life constant journey towards an uncertain future no destination no need to pause between yesterday and tomorrow find the yet still distant horizon move live
...het feit dat jullie dit blog via een gekregen paswoord kunnen lezen, betekent op zich al dat jullie ofwel tot mijn naaste familie behoren, ofwel tot de kleine kring van heel goede vrienden die me steunen en de moed niet doen verliezen als het wat minder gaat. Ik vertel hier geen grote geheimen, maar hoop toch op jullie discretie wat betreft het verder vertellen of doorgeven van het wachtwoord...
Zij die me goed kennen, weten dat het de laatste tijd vooral mentaal niet meer zo goed met me gaat. Ik ben mij er echter van bewust geworden dat het leven niet stilstaat en dat ik er zelf iets aan moet doen wil ik terug "op dreef" geraken. Onlangs nog heeft iemand me gezegd dat het universum je niet geeft wat je vraagt, wel wat je op dat moment nodig hebt. En zie, als uit de hemel, de gelegenheid om naar Colorado(denveradventures.com), in de Verenigde Staten te kunnen vertrekken. Ik grijp deze kans dan ook met beide handen en hoop daar, in de "Rocky Mountains", rust te vinden in geest en ... hart. Vooral dat laatste is onlangs in moeilijk vaarwater geraakt. Een nieuwe en klare kijk op dingen kan helpen bij het oplossen van een probleem. Opgeven zal je mij niet gemakkelijk zien doen. Ook hier zal ik beslist weer sterker uit komen.
Nog enkele voorbereidingen treffen en dan is het zover. Eind maart vlieg ik vanuit Brussel naar Chicago en dan verder naar Lakewood,CO. Vandaag mijn gegevens doorgegeven aan de Amerikaanse ambassade en een "GO" gekregen. Hopelijk is het antwoord van de dokter in het ziekenhuis hetzelfde. Problemen met mijn halswervels houden me al sinds januari in hun greep. Hier zal vooral veel rust, de toestand hopelijk verbeteren...anders volgt een zware operatie en ben ik nog maanden out. Ik ga proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden van mijn belevenissen via deze weg. Jullie kunnen mij ook zelf een berichtje sturen via een link op deze pagina. Zou het leuk vinden, gezien ik toch zo'n zestal weken weg zal zijn. Terugvlucht naar België is op 11 mei. Volgende afspraak ..... Amerika......
 "Smile"){kind=icon}
