Ik ben Cantaert Danny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dannycant.
Ik ben een man en woon in Zottegem (België) en mijn beroep is Bouwvakker....
Ik ben geboren op 26/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen....
23 November 2008 kwam mijn eerste roman uit, Jan de Lichte...De weg naar de hel!
Dit in volle samenwerking met het Loui
Dat is een vraag die je als ouder hoopt nooit te moeten horen uit de mond van je eigen kind. Maar helaas, het gebeurt maar al te vaak dat je geconfronteerd wordt met iets wat je helemaal niet verwacht, iets waarvan jij dacht dat het jouw kind niet kon overkomen, iets waar je volkomen machteloos tegen bent .
Op een dag wordt jouw kind ziek, zwaar ziek, en na een hele reeks van slopende testen, onderzoeken en omzwervingen van het ene ziekenhuis naar het andere, krijg je als verdict dat jouw kind ernstig ziek is ..Dat jouw kind kanker heeft.
Kanker een woord dat je laat trillen op jouw benen, dat jou het gevoel geeft dat de aarde in één klap onder je wegglijdt.
Machteloosheid, woede! Dit zijn meestal de eerste reacties. Meteen gevolgd door de vragen waarvan, hoe en waarom mijn kind!
Volwassenen die getroffen worden door één of andere vorm van kanker is op zich al erg genoeg, maar als het om kinderen gaat die geconfronteerd worden met deze gruwelijke ziekte, en het dan ook nog om jouw eigen kind gaat, krijg je zowat het gevoel dat jouw hele wereld in elkaar stuikt. Je raakt in shock, voelt verwarring door de vele informatie die je toegestopt krijgt (teveel om allemaal te verwerken) en dan moet jij het ook nog aan jouw eigen kind proberen uit te leggen wat er precies aan de hand is. Er de moed voor vinden.
Een haast onmogelijke opdracht, als je weet dat het woord kanker nog steeds tot de taboesfeer behoort en zelfs volwassenen er nauwelijks in slagen daar onder elkaar over te praten. Dan besef je ten volle wat het is om zulk vreselijk nieuws aan jouw eigen vlees en bloed te moeten mededelen.
Maar ondanks alles, ongeacht hun leeftijd, er zijn wegen om met kinderen over kanker te praten. Hen uit te leggen wat de behandeling inhoudt, te praten over leven en dood.
Niet alleen erover praten is belangrijk, ook het luisteren, hun vragen zo goed en zo kwaad mogelijk beantwoorden en ervoor zorgen dat zij de situatie voor een groot deel begrijpen.
Neem ook hun gevoelens serieus. Kinderen kunnen op verschillende manieren reageren op het nieuws dat ze ernstig ziek zijn, dat ze kanker hebben. Dit kan variëren van woede tot droefheid, een schuldgevoel, angst, verwarring en frustratie. Dit is niets abnormaal maar laat hen dan ook weten dat ze zich zo mogen voelen, dat jij je ook zo voelt.
Geef altijd eerlijke antwoorden op hun vragen, hoe moeilijk ook. Maar als je iets niet weet, zeg het dan ook.
Dan komt de lange weg van behandeling, een compleet onbekende weg voor het kind en meestal ook voor de ouders. Kinderen vrezen vaak het onbekende, ze denken soms dat een situatie slechter is dan in de werkelijkheid. Verklaar hen het behandelingsproces op een manier die gepast is voor hun leeftijd, op een manier die zij kunnen begrijpen, maar vergeet daarbij niet dat jouw kind zaken als chemotherapie of bestraling als iets heel slecht ziet omdat de neveneffecten, zoals het verlies van haar en misselijkheid als heel onprettig worden ervaren, wat nog zacht uitgedrukt is. Dit geldt evengoed voor volwassenen!
En dan komen de vragen, mama waarom heb ik zon pijn, ik voel mij zo moe, moet ik hier nog lang blijven, ga ik nu dood ?
Neen, gelukkig niet altijd, heel wat kinderen overleven deze vreselijke ziekte. Maar dan nog zijn lang niet alle problemen achter de rug. Naast de lichamelijke gevolgen zijn er ook sociaal-emotionele gevolgen die in meer of mindere mate de kop op steken.
In de eerste fase overheerst de ziekte alles, ze zet het hele leven overhoop met soms spanningen en veel verdriet in het gezin tot gevolg. Het duurt dan ook een hele poos voordat een gezin zijn evenwicht weer heeft hervonden.
Bij genezing leeft er altijd (gegrond of ongegrond), een grote angst voor de terugkeer van de ziekte. Sommige kinderen trekken zich terug, vinden moeilijk aansluiting met leeftijdsgenoten, zij voelen zich anders en lopen soms jaren op de tippen van hun tenen, tot de batterij op een dag echt leeg is.
Ze hebben de ziekte dan wel overleefd, maar moeten elke verdere dag zien te overleven, de goede, maar ook de slechte, en jij als ouder hebt dan ook maar één wens. De wens dat jouw kind voor de rest van zijn of haar leven, zich genezen en zonder al te veel zorgen, elke verdere nacht te ruste kan begeven: langzaam verzinkt in een diepe slaap en zich overgeeft aan zijn dromen
