Ik ben Cantaert Danny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dannycant.
Ik ben een man en woon in Zottegem (België) en mijn beroep is Bouwvakker....
Ik ben geboren op 26/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen....
23 November 2008 kwam mijn eerste roman uit, Jan de Lichte...De weg naar de hel!
Dit in volle samenwerking met het Loui
Dit gaat de perfecte dag worden, ik voel het gewoon. Er is geen pijn en niets in mij weet zich zulk moment nog te herinneren. Meestal zorgt de hevigheid ervan dat ik in een roes rondwaar. Dat de omgeving aan mij verloren gaat en ik enkel overleef.
Mijn toekomst is teniet gegaan op de dag dat ik het woord 'terminaal' op mijn visitekaartje kon bijschrijven. Een woord dat niet eens erg klinkt maar wel het dromen beknot. Je langetermijnvisie gaat verloren en enkel de huidige momenten zijn van tel. Plannen maken is er niet meer bij, behalve één, en daar was ik een hele poos zoet mee.
Toch is het gelukt, ondanks de tegenkantingen. Zowat alles kreeg ik over mij. Verwijten, smeekbedes! Zelfs mijn schuldgevoel is maandenlang op de proef gesteld door een omgeving die zich maar moeizaam in mijn gedachtewereld kon verplaatsen.
Uiteindelijk berust je. Na de opstandige periode van het 'waarom', komt het aanvaarden als een verlossing. Je koestert het leven dat leefbaar was en lonkt naar een pijnvrij alternatief.
Je weet dat het moet voor alles ondraaglijk wordt, want de hulp die je krijgt is eerder schaars. Het wordt als vluchten aanzien, zelden als een verlossing. Die verlossing is er dan ook alleen voor mij. Niet voor hen die verweesd achterblijven. En daar wringt het schoentje.
Je dient hen te overtuigen van je gelijk, ook al weten ze het wel! Je moet het gezicht dat ze ervoor afwenden zachtjes terugdraaien en hopen dat ze in je ogen zien dat iedereen er beter van wordt. Ook ik!
Pas dan kun je verder. Het punt bepalen dat eruitstappen de dag van je bevrijding wordt. Stap voor stap, heel omzichtig neem je afscheid van dierbaren. In laatste instantie ook van jezelf, maar dit is het minst moeilijke. Het verlangen naar die dag, neemt in de mate van het aftakelen, stelselmatig toe. De wens die te halen in een toestand waar jezelf nog alle touwtjes in handen hebt, is de enige doelstelling die je voor ogen hebt. Het moet de perfecte dag worden. Hoe hard dit ook klinkt. Zonder verdriet, in mijn reiken naar draaglijkheid, en werelden die er misschien niet zijn. Maar ook zonder een verwijt, naar ik hoop, dat ik lang een last voor mijn omgeving was of hen in een onvergeeflijk verdriet sleur.
Zo een dag gaat dit worden. Onomkeerbaar naar bevrijding toe en hoopvol naar mezelf. De datum staat al een tijd vast en zo ook mijn vastberadenheid. Vandaag wil ik nog leven als nooit voorheen. Morgen zal ik geleefd hebben, als nooit voorheen. Dus geniet ik nu van mijn moment zonder pijn. Blij dat dit gevoel mij even de herinnering brengt aan zoveel betere tijden.
Ik zeg wel betere, geen mooiere! Mijn mooiste dag wordt immers vandaag. Nog eenmaal kijk ik uit naar een overheerlijke maaltijd. Naar een samenzijn met vrienden, want afscheid nemen doen wij niet.
Verdriet laat ik niet toe op mijn perfecte dag. Ik aanvaard dan ook geen tranen, een knuffel des te meer. Vanavond stuur ik iedereen naar huis, lachend, met een laatste kus. Want niemand hoeft erbij te zijn. Zo is het al weken geregeld! Eén druk op een knopje en de rest gaat vanzelf.
Dit moment kies ik zelf, niemand zal het weten. Ik wil het dan ook nu, vandaag, voor het morgen niet meer kan. Dan kunnen jullie mij herinneren als die vastberaden, overgelukkige persoon met zijn perfecte leven. Niets wil ik daaraan veranderen, ook niet .Die laatste dag!
