Ik ben Cantaert Danny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dannycant.
Ik ben een man en woon in Zottegem (België) en mijn beroep is Bouwvakker....
Ik ben geboren op 26/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen....
23 November 2008 kwam mijn eerste roman uit, Jan de Lichte...De weg naar de hel!
Dit in volle samenwerking met het Loui
Iedere keer als ik de pijn in jouw ogen lees, krimpt mijn maag en neemt de machteloosheid mij in haar greep. Voel ik elke zucht die nauwelijks hoorbaar als een kwellende streling jouw lippen ontsnapt. Proef ik wanhoop, de vertwijfeling als elke dag een beetje minder gaat. Toch wil jij niet klagen, maar ik merk al te goed wanneer elke beweging jou even teveel is. Dan vervloek ik god en uit de wens jou te ontlasten door een stukje van dat afzien aan mij door te schuiven. Wat natuurlijk ijdele hoop is, want in zulke zaken is hij die zich de allerhoogste mag noemen blind, doof en ongevoelig. Neen, dit is geen verwijt, enkel een vaststelling. En terecht. Hoe onbenullig moet 'Hem' een stukje pijn lijken in de algemeenheid van een wereld waarin dagelijks honderden kinderen sterven nog voor ze hebben geleefd. Waar liefde en haat hand in hand lopen. Elkaars tegenpolen maar onlosmakelijk verbonden als gevoelens die door intensiteit zoveel met elkaar gemeen hebben. Waar natuurrampen in een zucht hele beschavingen verwoesten alsof er nooit een plaatsje voor hen is geweest.
Laat mij daarom jouw pijn heel even.
Zodat ik jouw ogen opnieuw mag lezen als een spiegelbeeld dat levenslust weerkaatst in die van mij. Dat ze stralen na weer een dag vervulde wensen in de wetenschap dat morgen nog beter kan zijn. Dat opnieuw een lach de kamer kleurt en zoetgevooisd het geluid van jouw stem laat weerkaatsen als melodieus genoegen voor heel ons gezin.
Dan kun je slapen, aan één stuk door, in de beschermende rust van nachtelijk dromen. Genieten van sterren als ooit, toen je als kind nog engelen zocht. En kom je tot rust in schuilende armen waar zacht gefluister jou zal wekken. Ontwaak dan, in de dag na gisteren. Toen enkel pijn jouw metgezel was en leef elke verdere in de overtuiging dat hij het waard is, ondanks alles. Maar jij zou jezelf niet zijn mocht jij mij dit gunnen, als het al kon. Je zwijgt de pijn liever weg en hoopt stiekem dat ik het niet zal merken. Net om die zorgvolle blik uit mijn ogen te wissen en te laten uitschijnen dat het allemaal zo erg nog niet is. Toch blijf ik volharden, net omdat ik van je hou en elke kwelling die jou ten dele valt ook een stukje van mij behoort te zijn.