Ik ben Cantaert Danny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dannycant.
Ik ben een man en woon in Zottegem (België) en mijn beroep is Bouwvakker....
Ik ben geboren op 26/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen....
23 November 2008 kwam mijn eerste roman uit, Jan de Lichte...De weg naar de hel!
Dit in volle samenwerking met het Loui
Net voor de winter moest ik ze al noodgedwongen aan banden leggen. Ze begonnen toen al op te spelen en ik vond dit helemaal niet kunnen. Ik wil best aannemen dat ze ongeduldig zijn, maar met rukwinden van 90 kilometer per uur en hevige plensbuien hadden ze niet het minste recht om toen al op het voorplan te treden!
Ze waren er niet blij om, de kriebels, en daar kan ik wel een beetje inkomen. Mijn uitleg dat alles op zijn tijd moet komen, slikten ze maar moeizaam. Hun weerwerk was dan ook fel. Door de hoge temperaturen eind december, claimden zij hun recht op om vroegtijdig de kop op te steken.
Koning winter was nergens te bespeuren en zo dachten zij even haasje over te spelen. De winter kon best een keertje overslaan, vonden zij. De kriebels hadden hem echt niet nodig.
Toen moest ik ingrijpen! Dit konden ze niet straffeloos maken! Koning winter had zijn plaats en stond natuurlijk op zijn strepen. Hij was ziedend en dreigde ermee uitzonderlijk hard toe te slaan dit jaar.
Met veel overleg wist ik hem een beetje in te tomen. Een paar uitbreidingen op het aantal sneeuw- en ijsdagen wisten zijn dreigement voor een groot deel af te zwakken. Hij zou de middelmaat aanhouden, zolang iedereen zich aan de gemaakte afspraken hield. Tot maart mocht hij aan de macht blijven en pas daarna konden de kriebels overnemen.
Dit was voor hem te nemen of te laten! Het was dit of een totale winterchaos tot begin mei!
De kriebels waren niet echt tevreden maar stonden zwak. Vóór hun tijd uitkomen zou nu genadeloos worden afgestraft. De hardheid van de winter hebben zij nooit de baas gekund, en dat zou dit jaar niet anders zijn. Na overleg beloofden zij zich gedeisd te houden. Braaf in een hoekje zouden zij hun tijd afwachten met de stellige belofte niet meer zo ongeduldig te zijn.
Maar ook zij zijn koppig. Wist ik veel! Door al die heisa weigeren ze nu dit jaar door te breken. De kriebels zijn niet vergeten dat koning winter extra privileges kreeg om de gemoederen te bedaren. Nu willen ook zij extra voordelen alvorens de wereld met hun verschijnen te verblijden.
Ik probeer hen nu uit te leggen dat de hardheid van de winter echt nodig is. Zo komen zij als lentekriebels heel wat beter voor de dag. Maar het overleg verloopt moeizaam!
Zij weten dat hun tijd eraan komt, en proberen net zoals koning winter voorheen, het onderste uit de kan te halen.
Ik zal ze moeten overtuigen dat het verlangen naar hen er 'bijna' is. Dat iedereen klaar zit om die eerste kriebels te voelen en in het hart te sluiten. Aan de andere kant moet ik ook Koning winter meermaals zijn gedane beloftes voor ogen houden. Hij is niet vergeten dat ze hem gewoon terzijde wilden schuiven. Ik vrees dat hij nog wat in petto heeft, maar hoop toch dat hij zich mild en vergevingsgezind zal opstellen!
Als iedereen zijn afspraken nakomt, vloeit alles netjes in elkaar over. Zoniet!? Dan vrees ik dat er nog vele keren de vraag komt waar de kriebels dit jaar zijn?
Er is nog een beetje tijd, maar koppig als ze zijn vrees ik toch dat ook zij het hard gaan spelen door wat langer op zich te laten wachten. Zij zijn evenzeer onmisbaar en weten het. In dat geval kan ik ook nog eens met de zomer gaan onderhandelen en hopen dat die inschikkelijker is.
Er zal dus nog heel wat moeten gebeuren of anders dreigt dit jaar het lentegevoel aan ons voorbij te gaan.
Die kriebels verlangen om gevoeld te worden, nu rest enkel de vraag ..wanneer?
Iedere keer als ik de pijn in jouw ogen lees, krimpt mijn maag en neemt de machteloosheid mij in haar greep. Voel ik elke zucht die nauwelijks hoorbaar als een kwellende streling jouw lippen ontsnapt. Proef ik wanhoop, de vertwijfeling als elke dag een beetje minder gaat. Toch wil jij niet klagen, maar ik merk al te goed wanneer elke beweging jou even teveel is. Dan vervloek ik god en uit de wens jou te ontlasten door een stukje van dat afzien aan mij door te schuiven. Wat natuurlijk ijdele hoop is, want in zulke zaken is hij die zich de allerhoogste mag noemen blind, doof en ongevoelig. Neen, dit is geen verwijt, enkel een vaststelling. En terecht. Hoe onbenullig moet 'Hem' een stukje pijn lijken in de algemeenheid van een wereld waarin dagelijks honderden kinderen sterven nog voor ze hebben geleefd. Waar liefde en haat hand in hand lopen. Elkaars tegenpolen maar onlosmakelijk verbonden als gevoelens die door intensiteit zoveel met elkaar gemeen hebben. Waar natuurrampen in een zucht hele beschavingen verwoesten alsof er nooit een plaatsje voor hen is geweest.
Laat mij daarom jouw pijn heel even.
Zodat ik jouw ogen opnieuw mag lezen als een spiegelbeeld dat levenslust weerkaatst in die van mij. Dat ze stralen na weer een dag vervulde wensen in de wetenschap dat morgen nog beter kan zijn. Dat opnieuw een lach de kamer kleurt en zoetgevooisd het geluid van jouw stem laat weerkaatsen als melodieus genoegen voor heel ons gezin.
Dan kun je slapen, aan één stuk door, in de beschermende rust van nachtelijk dromen. Genieten van sterren als ooit, toen je als kind nog engelen zocht. En kom je tot rust in schuilende armen waar zacht gefluister jou zal wekken. Ontwaak dan, in de dag na gisteren. Toen enkel pijn jouw metgezel was en leef elke verdere in de overtuiging dat hij het waard is, ondanks alles. Maar jij zou jezelf niet zijn mocht jij mij dit gunnen, als het al kon. Je zwijgt de pijn liever weg en hoopt stiekem dat ik het niet zal merken. Net om die zorgvolle blik uit mijn ogen te wissen en te laten uitschijnen dat het allemaal zo erg nog niet is. Toch blijf ik volharden, net omdat ik van je hou en elke kwelling die jou ten dele valt ook een stukje van mij behoort te zijn.
