Ik ben Cantaert Danny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dannycant.
Ik ben een man en woon in Zottegem (België) en mijn beroep is Bouwvakker....
Ik ben geboren op 26/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen....
23 November 2008 kwam mijn eerste roman uit, Jan de Lichte...De weg naar de hel!
Dit in volle samenwerking met het Loui
Het jaar nul of daar omtrent. Lagen de herders weeral bij nacht. Poepzat gedronken, de schapen geteld. Ze houden de wacht met een stukje acht!
Ons moeder hoogzwanger van God weet wel wie, in zedig japonneke, geheel onbevlekt!
Zij raakt niet vooruit, dankzij haar spruit. Buigt zedig het hoofd en roept naar de geest. Pa zoekt een herberg. Zijn pré is al door! Ze zwierden hem buiten en heeft niet meer kluiten. Maar alles zit vol, tot t vrouwke toe. Hij ziet ze al vliegen. Het licht is haast uit. Dan kraakt hij een pand, al lijkt dit een stal. Moeder moet kuisen maar voelt zich er thuis! De os aan de kant, het stro in een bakske. De schapen naar buiten op tijd voor hun kakske.
Plots heeft zij t steken en voelt water breken. Zij kan niet geloven maar iets wordt geboren. Engel speelt deuntjes, de pannen van t dak. Maria krijgt kleurtjes en baart met gemak. Krijsend als varkens, in t stro gesmeten. De buren gewekt, ze zullen het weten.
Siroop tegen krampen, zalf voor de poep. Een tutter van goud, ze krijgen hem zoet!
Jozef wil wijntjes, maar proeft alleen water. Hij wil dat veranderen, maar dat komt wel later.
Het volk stroomt nu toe. Een licht toont de weg. Met heel weinig stoelen, doet ieder zijn zeg. Of loopt wat te zingen, het lijkt carnaval. Jozef toont t zoontje, een echt zwaar geval!
Je zus zal niet komen, kust hij t vrouwke zacht. Er is volk genoeg, we blijven vannacht. Het wordt een vedette, met bomvolle zalen. Lacht van de pret, waar blijft hij het halen? En alles komt rustig, ook de drie wijzen. Die worden al moe, van t verre reizen. Pa is content, moeder tevreden hun zoontje op stro, zal niemand vergeten
Als papyrusschilder van het plaatselijke parochieblad werd ik wel vaker op feestjes uitgenodigd. Toch was dit er eentje dat mij nog lang zou heugen.
Wat moest doorgaan voor een gezellig laatavonddiner onder vrienden, draaide uit op een regelrecht braspartijtje. Ik was daar getuige van.
Het was vrij aanzitten aan die ene grote tafel in het midden van de zaal, en daar begonnen de problemen. Jezus gaf die avond een afscheidsfeestje. Hij had van zijn vader het bericht ontvangen dat die hem heel binnenkort kwam halen voor een verre reis. Natuurlijk wou iedereen heel dicht bij hem zitten, want vertellen kon Jezus als de beste. Zijn verhalen leken zo ongeloofwaardig, dat ze haast waar moesten zijn. En dan had je zijn goocheltrucs nog niet gezien. Ja, Jezus kon het publiek naar zijn hand zetten en was enorm populair.
Ik merkte hoe de twaalf genodigden bijna vochten om toch maar in zijn buurt te zetelen. Geroep en getier vulden de ruimte, een gekibbel van jewelste. Petrus wou niet naast Judas plaatsnemen! Die was nijdig omdat Jezus de beste stoel kreeg. Marcus was dan weer jaloers. Jaloers omdat hij een boontje had voor Magdalena, de enige vrouw in het gezelschap. Die zag hem echter niet staan. Zij had het zwaar te pakken voor het feestvarken die avond en liet dit ongeremd blijken.
Na heel wat tumult namen ze eindelijk plaats en kon ik aan de momentopname beginnen. Ik zag terloops dat er Pita op het menu stond. Daar Jezus net aan het doorgeefluik van de keuken zat, werd de schotel met broodjes aan hem gegeven. Eén voor één gaf hij ze door met de woorden; 'Haast U een beetje, want ze zijn heel erg warm!'
Dorst werd er evenmin geleden. De fles rode wijn ging duchtig rond. Jezus had die gekozen en bleek in mijn ogen een echte kenner. De Grand Cru Petrus van het jaar nul was echt wel een topwijn. Bijzonder zeldzaam en verwonderlijk dat er hier zo kwistig werd mee omgesprongen. Ze dronken zich het lazarus en ik had alle moeite van de wereld om hun profiel vast te leggen. Toen Jezus even later recht stond en met een handgebaar de anderen het zwijgen oplegde, wist ik dat het nu of nooit zou was. Hij keek zijn vrienden één voor één aan, en begon aan een lange toespraak.
Aan elk van hen wist hij wel iets te zeggen. Hij had het over bouwplannen, ergens op een rots. Ook het woord verraad hoorde ik vallen maar was te geconcentreerd bezig om het hele verhaal te volgen. Al vlug begon hij op te scheppen. Over die keer toen hij over water liep, welk een formidabele visser hij wel was. Van het feest waar hij water in wijn veranderde! Dat vond hij nog steeds één van zijn strafste stoten. De plaatselijke brouwers liggen er nog altijd wakker van.
Na zowat de tiende 'toast' was hij uitgepraat. De helft van het gezelschap lag uitgeteld, ze hadden die verhalen dan ook al zo vaak gehoord. De waard bracht een gepeperde rekening die Judas graag vereffende. Hij had die dag een 'meevallertje' gekend en wou dit niet alleen oppoten. Hij tastte diep in zijn buidel en de fooi was ruim.
Voor ze er erg in hadden, kraaide een haan al voor de tweede keer. Ze besloten met zijn allen te verkassen naar een afterparty op de Tempelberg. Die club daar stond bekend voor zijn martini's met olijven.
Terwijl ze één voor één Jezus achterna strompelden voor een laatste halte die nacht, ogenschouwde ik het tafereel dat nu nog als een ruwe schets lag te wachten om te worden vereeuwigd. Het zal ongetwijfeld een mooi plaatsje in het parochieblad krijgen met als opschrift; 'het laatste avondmaal'.
Voldaan schaarde ik mijn spulletjes bijeen. Toen ik wat later huiswaarts trok, kraaide de haan voor een derde keer. 'Rotbeest', kafferde ik, 'ze moesten die dieren op hok zetten.'
Er hing onweer in de lucht, en ik spoedde mij naar huis.
Zondermeer een gevleugelde quote, maar ze omvat dan ook de kern van dit schrijven, de essentie van mijn roman waarin ik één weergave schets van hoe een volkse jongen in zeer korte tijd wist uit te groeien tot één van de wreedste bendeleiders die onze streek ooit heeft gekend.
En neen, hij was geen Robin Hood! Niet eens een graag gezien figuur. Hij deed wat hij dacht te moeten doen en dit alleen maar uit overlevingsdrang.
Ruim 250 jaar na zijn dood, spreekt dit illustere heerschap nog altijd tot de verbeelding en roept zijn naam in onze streken telkens weer de herinnering aan diepdonkere tijden op.
Het volk bezat niets, de rijken alles Dat staaft een legende dat hij stal van de gegoeden en het schonk aan de schooiers!
Helaas.
Vagebond en struikrover, sociale dief, moordenaar of schelm het zijn maar enkele van de synoniemen die verbonden zijn met zijn naam en die dan ook nog steeds het waarom van zijn daden in vraag stellen!
Daarom dus dit boek!
Tegen een historisch verantwoord tijdschema en correct juiste locaties, een bevolking die gebukt gaat onder de vele oorlogen welke hier voor verdeeldheid en bittere armoede zorgden, schets ik één beeld van hoe een volksjongen kon uitgroeien tot een beruchte bendeleider en moordenaar om uiteindelijk op amper 25 jarige leeftijd een méér dan afschuwelijke dood te sterven!
Op 14 november 1748 wordt hij op de Markt in Aalst geradbraakt.
Maar zijn dood schonk leven aan de legende en vele plaatsen in onze Vlaamse Ardennen houden deze in ere. Ze roepen herinneringen op aan die verderfelijke periode en kenmerken zo de levenswijze van het gespuis dat geen andere uitwegen zag.
Een wel héél bijzonder naslagwerk over deze periode en De bende van Jan de Lichte, is zondermeer het 22 ste jaarboek van de Zottegemse Culturele kring!
Volledig verzorgd door de heer Lamarcq Danny, Historicus en uitgever van talrijke publicaties, gunt het ons een blik naar het verleden en geeft haarfijn de historische achtergrond van die woelige periode in de achttiende eeuw weer.
Het leven was in die periode bijzonder hard. De Zuidelijke Nederlanden gingen gebukt onder de voorturende schermutselingen van drie mogendheden. In het oosten lagen de Hannoverse troepen, het zuid-westen was Frans gebied en de Nederlanders kwamen vanuit het noorden. Onze streek lag dus in een soort niemandsland en altijd waren er wel soldatenbenden aan het plunderen. Maar ook van brandstichtingen, verkrachtingen of moorden waren deze niet vies.
Mag ik jou als lezer verzoeken om mij niet ongelezen terzijde te schuiven. Ik wil mij heus niet opdringen, maar als perfect verhaal is het maar normaal om enige vrijpostigheid aan boord te leggen. Je moet me gewoon bekeken hebben.
Dat ik overkom als een omhooggevallen egotripper laat mij niet van dit standpunt wijken. Deze lap tekst is het summum en past als een perfecte puzzel in elkaar. Geen woord staat er teveel, niet één te weinig. Er is een evenwichtigheid zonder weerga.
Alléén al de aanzet grijpt naar de keel. Van dan af volgen de emoties elkaar in sneltempo op. Lachende huilbuien na ademloze stiltes houden jou als lezer zo in de ban, dat pruttelende kookpotjes langzaam tot aangebakken brij vergaan. Telefoontjes worden achteloos genegeerd om niet te worden afgeleid van de vasthoudende lectuur die zich voor jouw ogen tentoonspreidt.
Een zakdoek in de hand en het meermaals zuchten, verraden de betrokkenheid als lezer in het meeslepende karakter van mijn hele opzet en op ware adrenalinestoten lees jij mij zonder verpinken, in één ruk door.
Daarna klinkt het verlossende wauw En volgt een leegte, die jou algauw laat besluiten mij nog een tweede, ja zelfs een derde keer te herbeleven!
Het roesgehalte van mijn uitmuntendheid is zo overweldigend, dat jij mij zonder verpinken bij jouw favorieten opslaat en ook nog een tiental keren afprint voor het geval de computer het zou begeven.
Mijzelf naar een uitgever sturen, hoeft niet eens. Die ontdekking komt er in elk geval door de niet aflatende ruchtbaarheid en de mond aan mond reclame van mijn niet te tellen lezers.
Niet lang daarna volgen ongetwijfeld de eerste prijzen en lig ik als boekvorm in tientallen winkels. Filmrechten lijken mij de logische volgende stap, maar zoals steeds zal het boek beter blijken dan het witte doek. Toch helpt dit mede mijn twintigste druk in ijltempo te slijten en vraag ik mij af waar en wanneer zij het met mij gehad hebben.
Ach, weet je, mijn eigendunk is hoog. De verwaandheid groot. Maar als dit alles helpt de perfectie op schrijfgebied nieuwe normen aan te meten, waarom het dan laten. Niemand zal het aandurven mij als perfect verhaal daarin tegen te spreken. Zeker niet als de eerste honderd lezenden het beamen. Dan volgen de anderen gezwind en vertrouwen zij blindelings de lovende kritieken die mij gul ten dele vallen. Ja, zelfs zonder mij te lezen.
Dan word ik 'een klassieker' en is het enkel van tel mij te stallen in jouw boekenkast om er jarenlang stof te vangen tot ik een zeldzaam en gegeerd verzamelobject word. Veilinghuizen lopen dan jouw deur plat, in de hoop 'het perfecte verhaal' te kunnen aanbieden aan de meest fortuinlijken op deze aardbol. Voor een gigantisch bedrag verander ik dan een laatste maal van eigenaar om uiteindelijk in een zwaar bewaakte kluis, de minnaar van het stof te worden.
Mijn lieve God! Nu moeten we toch eens praten zenne. Er zijn toch nog een pak anderen die je op tijd en stond kunt koeioneren! Of is het persoonlijk? Een spelletje puur uit verveling zeg het dan maar meteen want zo kan het niet verder!
Dat je door de bliksem wordt geraakt, daar kan ik inkomen. Maar kom nu niet vertellen dat tweemaal op één week nog normaal hoort te zijn! Of is het kermis daarboven? Drie schichten voor één euro. Dan ga ik er nu maar even het weerbericht voor morgen op naslaan!
O ja, de efemeriden zijn ook weer in de buurt. Uw manier van ballengooien misschien? Ik hou mijn hart vast.
Wat ons bij jouw idee van een uiterst opwindend avondje brengt!
Elektroshocks na hartfalen! Niet echt mijn ding, maar je voelt als herboren! Ik tril nog na en waan mij in hogere sferen. Dat ik ook weer letterlijk kon nemen toen een dag later mijn vier vingers op het gelijkvloers tussen de liftdeuren bleven steken! Ik kan jou meegeven dat ik dit na een volgend verdiep al een giller van formaat vond!
Jou daarvoor met de vinger wijzen ligt voor de hand want die zwerfkatten met honger kan je bezwaarlijk toeval noemen. Niet in een Ziekenhuisafdeling!
Ik kan dan wel weer dankbaar zijn dat dit alles kortbij de spoed gebeurde, ware er niet het enkelbandje en je voelt mij al komen, met richtlijnen om ineens door te gaan met een chemische castratie. Dat voelt aan als wakker worden met ja nog een vingertje minder, als je snapt wat ik bedoel. Van een vruchtbaar dagje gesproken, zo te zien mijn laatste geweest want ik zing al een paar toontjes lager.
Mijn vrouw gaan lopen lag dan natuurlijk in de lijn van de verwachtingen. Een kinderwens uit een buisje ziet zij niet zitten en mijn vervanger om die in te vullen, ik dan weer niet!
Maar het was pijnloos, de scheiding. Een zwaar gemis, of toch weer niet. Diep ademhalen en doorgaan is het psychisch advies. 'Je bent staal en niet te doorbreken'. Begrijp ik meteen mijn geladen geaardheid en bedenk net wat een aangename afleiding ik op saaie dagen voor jou moet zijn! Bliksemafleiding maar Goed De vonken vliegen er in ieder geval vanaf!
