De onzekerheid of en eventueel hoe lang dat Ashley zal blijven, vreet letterlijk aan een mens, aan een pleegouder. Zorgt letterlijk voor rug-en nekpijn... Da' s niet heel erg natuurlijk maar de onzekerheid wel...
Ik probeer elke keer ERGENS mijn optimistische kant en energie te vinden Vanavond lukt dat; hopelijk morgen opnieuw ! Stap voor stap; dag voor dag ...Da's niet altijd eenvoudig voor mij maar ik probeer dat voor Ashley !
komt er een avond dat Ashley op de stoep staat...voor een tijdje... omdat de moeder het even niet aankan ? omdat het op dit moment de beste oplossing is ? omdat Ashley even ademruimte nodig is...of de moeder ??
We zitten met zijn allen in een soort twilight zone... Wachten, wachten en wachten....Niet te veel nadenken, niet plannen...
Ashley's eerste verjaardag zonder ons is voorbij gegaan...zonder ons... We hebben ze zelf niet gehoord; er was geen bereik .... Gaat het wel goed met haar ?? .... Is ze gelukkig... Staat ze vandaag in het middelpunt vd belangstelling , op haar verjaardag ? We hopen het...
Tweede avond tijdens de vakantie na de verhuis van Ashley zonder Gerry en Nina... man, man, man Dit zijn geen fijne momenten. Geen schouder om op te huilen... Eerst een mail van pleegzorg die bezorgd vraagt hoe het gaat. Dan een leuk maar druk telefoontje van Ashley, wiens mama vraagt of het goed is dat Ashley de volgende afspraak die we gemaakt hebben, verplaatst want er is een mogelijkheid om naar Plopsa te gaan? Als je zulke vraag stelt, in het bijzijn van een bijna 8-jarige, welk onmens gaat dan zeggen; neen tegen Plopsa want afspraak is afspraak?? Niet deze mimi...
Maar wanneer zien we elkaar dan wel? Hoe ga je je nieuwe school vinden; ga je snel ECHTE vrienden maken?
De vakantie aan zee is deze zomervakantie zonder Ashley doorgegaan. Nina liep er verloren bij, zonder speelkameraadje.
Ashley is al 1 weekend op bezoek geweest en dat was leuk. Nina en Ashley speelden als vanouds. Dat was mooi om te zien. Ashley heeft me wel 1000x gezegd dat ze me mist... Hoeveel wij haar missen, is bijna niet in woorden te vertalen.
Ze ziet er gelukkig uit... met een beetje andere woordenschat en houding maar kom; elk gezin heeft zijn gewoontes
Ashley is ondertussen een week geleden verhuisd... Het wordt elke dag nog duidelijker dat ze echt niet meer bij ons woont... Zo lang is ze nog niet weggeweest... Het blijft jongleren met gevoelens... Ik kan genieten van leuke uitstappen maar niet zonder aan Ashley te denken. het verdriet zit soms net onderhuids, soms wat dieper... Een liedje, een foto, een herinnering, iemand die me knuffelt .... Nina die alleen speelt ... Die wat verloren loopt in huis...
Het is bijna een week geleden... Het is heel moeilijk om mijn gevoel te beschrijven Het gaat van verdriet, ongeloof, berusting, beklemming, etc
Ashley wordt hier in bijna elke zin vermeld... We hangen haar foto's aan de muur...is dat goed, is dat verstandig, is dat niet ontkennen? Nee, denk ik, dat is omgaan met het feit dat ze deel uitmaakt van dit gezin, nog steeds... Maar heel zeker is dat gevoel niet...zoals ik zeg, de gevoelens gaan heel veel kanten uit. Boosheid ken ik niet Gelatenheid ? Ja, dat wel Diep ademenen gaat al een tijdje niet mee Maar genieten van samen te zijn met Nina dat zeker wel Maar ik denk dat ze meestal liever terug samen zou willen spelen met Ashley ...
Het geeft een warm gevoel vanbinnen... Zoveel mensen die ons aandacht, ontspanning, tijd etc aanbieden. En we hebben Ashley opnieuw op FaceTime gehoord en gezien en dat deed deugd. Ze ziet er gelukkig uit. Da s het belangrijkste. En Nina doet het ook goed. Vanmorgen heerlijk verwend bij de kapper, vanmiddag door vrienden meegenomen naar het terras en speeltuin 😊 Hartverwarmend X
Ashley is verhuisd... Dat gebeurde gister namiddag. Ashley was heel de dag verdrietig en vertelde ons heel de tijd dat ze niet wilde vertrekken. Ze schreef het ook op heel veel papiertjes. Desondanks hebben we nog bijna heel deze vreemde dag samen kunnen doorbrengen.
Toen we bij haar moeder waren, heeft ze zich sterk gehouden; ttz ze wist niet hoe ze zich moest houden en wij hielden onze tranen ook tegen. Onnodig te vertellen dat het een verschrikkelijk moment was.
Het lijkt of iemand je heel hard steekt in je hart; tranen bleven komen. Ook bij Nina die tot op vandaag haar verdriet opkropte. Er is ook onbegrip bij haar; wie heeft dit beslist; MOET dit ?? Die tranen beroeren ons heel veel; Nina heeft er niet voor gekozen...
Verder zijn er weinig woorden voor ons gevoel; the day after...
We zien Ashley al terug binnen 2 weken ! Daar kijken we al naar uit.
Vanavond een laatste bezoekje gebracht aan familie, die altijd paraat stonden om voor onze meisjes te zorgen. Dat deden en doen ze graag alleen wil de gezondheid niet altijd mee. Ik had Ashley verteld dat ze hen niet meer zo vaak zal zien. Ze liet het vanavond gelukkig niet de overhand nemen en was heerlijk aan het gek doen. Ik vrees dat het voor haar na zaterdag , na de verhuis, pas duidelijk zal worden. Wat het betekent, om bij ons op bezoek te komen en niet meer bij ons te wonen. Ik hoop dat ik dan evenveel van haar kan genieten als ze een speciaal logeetje is...🙁 En niet meer onze (pleeg)dochter...
Het laatste weekend met Ashley als deel van ons gezin zit erop. Het was een weekend met mijn ouders en ons gezin naar Phantasialand. Een heel leuk weekend waarbij de 2 zussen mooi samenspeelden ! Nina ging niet in de rollercoasters waar Ashley nog niet toegelaten werd. Ashley gaat zeker met ons gezin nog eens op weekend of vakantie maar dat gaat anders zijn. Dan komt ze op bezoek ! We proberen de mooie herinneringen in een ingebeeld fotolijsten te steken maar nu is het daarvoor nog te vroeg. Tranen overheersen...
Ik lees nog een verhaaltje voor aan A. En daar zijn de tranen weer. A begrijpt meteen waarover het gaat. Ik ga jou ook heel hard missen, zegt ze. Ik ga jullie nooit vergeten...
Het verhaaltje dat ik voorlas ging over de brandweer
Ik zeg: we gaan mekaar blijven zien, leuke dingen samen doen! We laten jou niet in de steek.
En A lijkt opgelucht; vreemd woord hier, maar toch. Ik denk dat het niet slecht is dat we vaker ons verdriet laten zien aan haar; dat stelt haar gerust op een bepaalde manier: ze gaan MIJ ook heel hard missen.
Gelukkig is er een kampje overdag om haar gedachten te verzetten... En ook een weekendje Phantasialand
Af en toe in mijn leven ben ik gecrashed...soms duurde het heel kort en stond ik snel weer terug op de been ... andere keren duurde het wat langer voor ik "er" terug stond... Dinsdagavond ben ik gecrashed... het weggestoken verdriet kwam samen met mijn hormonen onverwachts naar boven en ...KABOEM Ik werd boos op de kinderen, boos op mijn man, boos op mijn ouders, boos op mezelf ... En daarna besefte ik... laat het verdriet toe... laat de tranen stromen en ik ga minder boos zijn .... ik ga minder rugpijn hebben... dat was zo...dat is zo ... God, wat doet dit pijn X
Het laatste bezoekweekend van onze pleegdochter aan haar moeder is voorbij. Daarmee bedoel ik dat onze pleegdochter zeer binnenkort gaat verhuizen naar haar biologische moeder nadat ze zes jaar met ons gezin heeft samengeleefd... Dat doet pijn... Tuurlijk is het mooi dat A bij haar moeder en haar nieuwe gezin kan gaan wonen... Tuurlijk weet je dat als je aan pleegzorg begint... Tuurlijk gaat ze daar gelukkig zijn... Tuurlijk.... Maar eerlijke gezegd gaat dat pijn doen. Pijn zoals ik nog niet vaak meegemaakt heb; pijn die onzichtbaar is maar snijdt door mijn hart en af en toe mijn adem afsnijdt...
Gelukkig kan ik die pijn delen met mijn man, mijn levenspartner, want deze pijn, die kennen wij alleen.
