Het laatste bezoekweekend van onze pleegdochter aan haar moeder is voorbij. Daarmee bedoel ik dat onze pleegdochter zeer binnenkort gaat verhuizen naar haar biologische moeder nadat ze zes jaar met ons gezin heeft samengeleefd... Dat doet pijn... Tuurlijk is het mooi dat A bij haar moeder en haar nieuwe gezin kan gaan wonen... Tuurlijk weet je dat als je aan pleegzorg begint... Tuurlijk gaat ze daar gelukkig zijn... Tuurlijk.... Maar eerlijke gezegd gaat dat pijn doen. Pijn zoals ik nog niet vaak meegemaakt heb; pijn die onzichtbaar is maar snijdt door mijn hart en af en toe mijn adem afsnijdt...
Gelukkig kan ik die pijn delen met mijn man, mijn levenspartner, want deze pijn, die kennen wij alleen.
