Af en toe in mijn leven ben ik gecrashed...soms duurde het heel kort en stond ik snel weer terug op de been ... andere keren duurde het wat langer voor ik "er" terug stond... Dinsdagavond ben ik gecrashed... het weggestoken verdriet kwam samen met mijn hormonen onverwachts naar boven en ...KABOEM Ik werd boos op de kinderen, boos op mijn man, boos op mijn ouders, boos op mezelf ... En daarna besefte ik... laat het verdriet toe... laat de tranen stromen en ik ga minder boos zijn .... ik ga minder rugpijn hebben... dat was zo...dat is zo ... God, wat doet dit pijn X
Het laatste bezoekweekend van onze pleegdochter aan haar moeder is voorbij. Daarmee bedoel ik dat onze pleegdochter zeer binnenkort gaat verhuizen naar haar biologische moeder nadat ze zes jaar met ons gezin heeft samengeleefd... Dat doet pijn... Tuurlijk is het mooi dat A bij haar moeder en haar nieuwe gezin kan gaan wonen... Tuurlijk weet je dat als je aan pleegzorg begint... Tuurlijk gaat ze daar gelukkig zijn... Tuurlijk.... Maar eerlijke gezegd gaat dat pijn doen. Pijn zoals ik nog niet vaak meegemaakt heb; pijn die onzichtbaar is maar snijdt door mijn hart en af en toe mijn adem afsnijdt...
Gelukkig kan ik die pijn delen met mijn man, mijn levenspartner, want deze pijn, die kennen wij alleen.
