Vanavond een laatste bezoekje gebracht aan familie, die altijd paraat stonden om voor onze meisjes te zorgen. Dat deden en doen ze graag alleen wil de gezondheid niet altijd mee. Ik had Ashley verteld dat ze hen niet meer zo vaak zal zien. Ze liet het vanavond gelukkig niet de overhand nemen en was heerlijk aan het gek doen. Ik vrees dat het voor haar na zaterdag , na de verhuis, pas duidelijk zal worden. Wat het betekent, om bij ons op bezoek te komen en niet meer bij ons te wonen. Ik hoop dat ik dan evenveel van haar kan genieten als ze een speciaal logeetje is...🙁 En niet meer onze (pleeg)dochter...
Het laatste weekend met Ashley als deel van ons gezin zit erop. Het was een weekend met mijn ouders en ons gezin naar Phantasialand. Een heel leuk weekend waarbij de 2 zussen mooi samenspeelden ! Nina ging niet in de rollercoasters waar Ashley nog niet toegelaten werd. Ashley gaat zeker met ons gezin nog eens op weekend of vakantie maar dat gaat anders zijn. Dan komt ze op bezoek ! We proberen de mooie herinneringen in een ingebeeld fotolijsten te steken maar nu is het daarvoor nog te vroeg. Tranen overheersen...
Ik lees nog een verhaaltje voor aan A. En daar zijn de tranen weer. A begrijpt meteen waarover het gaat. Ik ga jou ook heel hard missen, zegt ze. Ik ga jullie nooit vergeten...
Het verhaaltje dat ik voorlas ging over de brandweer
Ik zeg: we gaan mekaar blijven zien, leuke dingen samen doen! We laten jou niet in de steek.
En A lijkt opgelucht; vreemd woord hier, maar toch. Ik denk dat het niet slecht is dat we vaker ons verdriet laten zien aan haar; dat stelt haar gerust op een bepaalde manier: ze gaan MIJ ook heel hard missen.
Gelukkig is er een kampje overdag om haar gedachten te verzetten... En ook een weekendje Phantasialand
Af en toe in mijn leven ben ik gecrashed...soms duurde het heel kort en stond ik snel weer terug op de been ... andere keren duurde het wat langer voor ik "er" terug stond... Dinsdagavond ben ik gecrashed... het weggestoken verdriet kwam samen met mijn hormonen onverwachts naar boven en ...KABOEM Ik werd boos op de kinderen, boos op mijn man, boos op mijn ouders, boos op mezelf ... En daarna besefte ik... laat het verdriet toe... laat de tranen stromen en ik ga minder boos zijn .... ik ga minder rugpijn hebben... dat was zo...dat is zo ... God, wat doet dit pijn X
Het laatste bezoekweekend van onze pleegdochter aan haar moeder is voorbij. Daarmee bedoel ik dat onze pleegdochter zeer binnenkort gaat verhuizen naar haar biologische moeder nadat ze zes jaar met ons gezin heeft samengeleefd... Dat doet pijn... Tuurlijk is het mooi dat A bij haar moeder en haar nieuwe gezin kan gaan wonen... Tuurlijk weet je dat als je aan pleegzorg begint... Tuurlijk gaat ze daar gelukkig zijn... Tuurlijk.... Maar eerlijke gezegd gaat dat pijn doen. Pijn zoals ik nog niet vaak meegemaakt heb; pijn die onzichtbaar is maar snijdt door mijn hart en af en toe mijn adem afsnijdt...
Gelukkig kan ik die pijn delen met mijn man, mijn levenspartner, want deze pijn, die kennen wij alleen.
