Vandaag zijn we de toeristische toer opgegaan. Plan: ice-skating. We namen de trein naar Retretti. Daar is mede door de Europese Unie een ijspiste aangelegd. De piste is een aaneenaanschakeling van de verschillende meren. De totale lengte bedraagt ongeveer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />28 km. Maar het weer was ons niet goedgezind. Te warm. Dus de ijspiste was omgetoverd tot een beek op het meer. Schaatsen was niet meer mogelijk. Gelukkig waren we voorzien van sneeuwracketten. Met deze racketten konden we door de diepe sneeuw wandelen. Eerst wat onwennig, maar al snel hadden we het beet. Zelfs de steilste trap was voor ons geen hindernis meer. Dus wij op stap. Het gebied noemt Punkaharju

Dit verlaten gebied is niet aangetast door de menselijke beschaving sinds de laatste ijstijd. Dus echt rauwe natuur. We hebben er een mix gemaakt van verschillende wandelroutes. Aangrenzend aan dit gebied was een onderzoekscentrum voor bosbouw. Een arboretum met courante boomsoorten. Overal stonden informatieborden i.v.m. de leeftijd, groei,…. . Nog wat verder passeerden we het bosbouwmuseum van Lusto, waar we eerder een bezoek hadden gebracht. Met onze sneeuwschoenen konden we ook het buitengedeelte bezoeken. Nadien ploegden we ons verder door de sneeuw en kwamen terecht in een bosgebied waar de verschillende types van bosbeheer werden toegepast. Leuk is sneeuwwandelen wel. Je kan relatief snel gaan en soms is het wel lachen geblazen. Je kan hier uren stappen ver weg van de beschaving.

Onverwacht werd onze voorziene schaatstocht omgezet naar een educatieve dag. Xavier zal het voelen. Sneeuw-hiking met zaagschoenen veroorzaakt blijkbaar blaren.