Vandaag is het onze laatste dag in Varpala. s Ochtends ontbijten we een laatste keer in de school en brengen we een aantal bezoeken om de mensen te bedanken. We hebben voor de nodige cadeaus gezorgd. We krijgen ook een boek over het vijftig jarig bestaan van de school.
Daarna vertrekken we naar een bedrijventerrein in Savonlinna waar we mee de schoolstand helpen opbouwen. Dit neemt niet zoveel tijd in beslag. Nadien bezoeken we het organiserende bedrijf. Het gamma is zeer uitgebreid. Bosbouwmachines, motos, boten, auto-onderdelen, ijzerwaren, kledij, Een soort van technische supermarkt. De meeste prijzen zijn vergelijkbaar met de onze. Een middelgrote kettingzaag kost hier ook rond de 700 euro. Een quad 10.000 euro en de boten beginnen bij 15.000 euro. Voor elk wat wils.
Buiten staan er verschillende standen en kraampjes i.v.m. bosbouw en mechanisatie. De stand van de school heeft als publiekstrekker een forwarder-simulator. Van ver lijkt die een beetje op een rolwagen voor gehandicapten met computerscherm. Eens je ermee bezig bent heeft het meer iets van een zon kermisspeeltuig waar je kan in racen of gamen. Wanneer we alles gezien hebben oefenen ook wij nog een beetje. Daarna is het tijd om te gaan eten. Daarna volgt de trein richting Lappeenranta, deze keer zonder vertraging. In Finland krijg je al groepskorting als je met drie personen reist. Handig, zon kleine groep. De voorbijrijdende Finse bossen en meren bevatten al een heel pak minder sneeuw dan bij onze aankomst. Op zuiderse hellingen kan je hier en daar de bodem al zien. Ook langs wegen is er al veel verdwenen. Daar is men nu bezig met het opkeren van de steentjes. Gedurende de ganse winter wordt er steentjes gestrooid, die nu terug gerecupereerd worden voor volgend jaar. Regelmatig zie je over de weg een tractor rijden met een grote borstel vooraan. Onderweg naar het station moet Pirjo, onze begeleidster, nog even een alcoholcontrole ondergaan. De weg is afgesloten en we stoppen bij een agente. Ze heeft een toestelletje ter grootte van een GSM vast en neemt een vervangbaar blaaspijpje. Ik vraag aan Benny of het onbeleefd is om de Finse politie te filmen. Hij denkt van wel maar ik heb de camera al vast. Ik klap het scherm open en dan sluit Pirjo haar raam reeds en rijdt verder. We vragen of ze niet heeft moeten blazen. Oh, yes I did! Daarna proberen we uit te leggen hoe een gemiddelde alcoholcontrole er bij ons aan toe gaat. Na het afgeven van je boorddocumenten moet je een halve minuut lang de longen uit je lijf blazen. Meestal kijkt de politie dan op het scherm van hun TV om te melden dat het niet lang genoeg was. Als je moet hoesten of het lukt enkele malen niet willen ze bloed zien (of prikken)! Wel een voordeel bij ons: de BOB-sleutel. Je wordt hier niet beloond hier.
Erasmus+
