Maandag werden we 's ochtends verwacht in SAMI voor een schoolbezoek.
In de grote vergaderzaal kregen we een korte voorstelling van de school, de stad en het land. Daarna werd ieders programma overlopen. In totaal waren er een vijftiental buitenlandse leraars en leerlingen aanwezig.
Van de school uit Eupen waren er vier leerlingen voor een stageperiode van drie weken. Zij volgen de afdelingen haartooi en schrijnwekerij (botenbouw). Uit Duitsland waren er twee architectuur-studenten. Uit Oostenrijk (Burgenland) waren er lassers en automecaniciens. Samen met hen bezochten we zondag al het kasteel.
Daarna kregen we een uitgebreide rondleiding door de school. Leerlingen starten hier op 15 of 16 jarige leeftijd voor een praktische of technische opleiding van meestal twee of drie jaar. Op dit ogenblik zijn echter weinig leerlingen aanwezig. De meesten lopen stage. De lengte varieert van enkele weken tot 6 maanden per schooljaar. Dit hangt af van de tijd die nodig is om het beroep aan te leren. Hier kunnen wij alleen van dromen. Men is hier alleszins niet te ijdel om te denken dat je op school alles kan leren.
Er is uitgebreide begeleiding en de leerlingen krijgen een aangepast traject indien nodig. Toch viel ons op dat school eveneens goed is uitgerust. De autoafdeling kan hier concurreren met echte garages en doet dat ook. Hetzelfde voor de schrijnwerkerij waar op commerciële schaal boten gemaakt worden. Van de beroepsopleidingen kunnen we hier nog veel leren.
Het middageten in de school was lekker, gevarieerd en gezond. Dat terwijl je van grootkeuken eerder het tegenovergestelde verwacht.
Na de middag vertrokken we richting Varpala naar de campus Natural Resources. Varpala moet je uitspreken als bvaaaarrrrpalla, zoals John Cleese Russisch spreekt in ”A fish called Wanda”. Deze school ligt 23 km verwijderd van Savonlinna-centrum, midden in de bossen en zoals alles hier: near the lake. Later dit jaar zullen onze collega's Dirk Konings en Frank Vanhoutte hier ook verblijven.
De rondleiding daar was korter, maar ook hier weer eenzelfde indruk. Goed uitgerust, en weinig leerlingen. De meesten waren op stage. De weinige aanwezigen hadden geen stageplaats of waren jongeren met een handicap. Ook enkele volwassenen volgen hier hun opleiding. De klassen zijn gemengd: gewone leerlingen, volwassenen en mensen met handicap krijgen samen les in kleine groepjes (maximum 5 personen).
Enkele van de opleidingen hier: visserij, natuurgids, bosbouw. Voor de volledige lijst kan u eens proberen hun aanbod op de website te bekijken, na vertaling uiteraard.
Na het avondeten konden we terecht in onze slaapplaats. De studentenverblijven zijn verzorgde kleine huisjes met een gemeenschappelijke keuken, badkamer en vier aparte slaapkamers. Dat is positief voor de nachtrust want het bomen zagen gaat gewoon door 's nachts.
Tijdens de weekavonden voorziet de school een actief programma voor de leerlingen van het internaat. Zo namen we de eerste avond deel aan de workshop handycraft. In de werkplaats houtbewerking maakten we onder andere een kaart van Finland in hout. Daarna maakten Benny en Xavier een lange sneeuwtocht. Ikzelf heb nog twee uur mee volleybal gespeeld. Speciale ervaring weeral. Gelukkig waren ze met elf waardoor er nog een plaatsje vrij was. Alleen versta je niets van je teamgenoten. De begeleider, Nikka spreekt goed Engels maar hij stond bij het andere team. Nikka is een opvoeder die de avondprogramma's verzorgd.
Na een tijdje spelen kon ik de cijfers al een beetje volgen: nolla, yksi, kaksi, kolme, ..., en alles met toista is plus tien, maar tien zelf is dan weer iets anders. Als er in één woord twee keer kaksi te horen was werden ze zenuwachtig... de 25 kwam in de buurt.
Näkemiin