Eindelijk weg uit het drukke Sydney. Lig nu lekker in bedje al (23u30 aussie time) en heb net ontdekt dat Uncle George's lieve buren draadloos internet ter beschikking stellen..
Maar laat me beginnen bij het begin: de bustrip vanuit Sydney. Na vrijdag dus gebeld te hebben met George, voelde ik me op en top euforisch. Heb nog een uurtje door de Botanic Gardens gehuppeld met een grote glimlach tot ik tot het besef kwam dat ik misschien toch maar is in actie moest schieten. Ik moest nog naar de bank voor mijn account te activeren en langs het Travellers Contact Point om de trip te boeken. De bank was snel geregeld (ben nog wel altijd aan het wachten op de bankkaart die hopelijk naar dit adres gestuurd zal worden). Bij het TCP (zie boven) verschoten ze lichtjes dat ik zo snel uit Sydney wou vertrekken en al onmiddellijk de middle of nowhere wou verkennen. Dus de bus werd geboekt, en zita was helemaal klaar om te vertrekken. Savonds heb ik nog wat pogingen ondernomen om een hotel hier in de buurt te vinden, maar het werd al vrij laat om nog rond te bellen, dus dat heb ik dan maar verschoven naar de volgende dag. Ik dacht 1 of 2 dagen op hotel te gaan, aangezien ik pas vrijdag had gebeld dat ik deze week ergens zou komen, en als je dan de dag erna al voor de deur staat lijk je vrij hopeloos niet? Maar dat was buiten George gerekend die erop stond dat ik afgehaald zou worden aan het station en onmiddellijk een kamertje zou betrekken in z'n nederige stulp. Zo gezegd zo gedaan. Heb op de bus ook al m'n eerste lastige gekke Aussie leren kennen, verschrikkelijke man die alles wat er vrouwelijk uitzag aanviel om onsamenhangende gesprekken mee te voeren. Hij is pas opgestapt na al enkele uren gereden te hebben en die eerste periode had ik lekker twee zetels voor mezelf. Tot Hij kwam. Maar na een tweetal uurtjes heb ik hem toch kunnen wegjagen door te blijven doen alsof ik sliep en geirriteerd te reageren als hij weer wat zei. Ach ja, rare meisjes trekken rare mensen aan zeker
Dan de aankomst in Albury (waarvan Lavington een 'deelgemeente' is). Toen de bus parkeerde, zag ik daar een oude man met short en opgetrokken witte kousen staan en guess what: Uncle George. Een kwieke oude man (82) die niets liever doet dan met mij over (vooral) overleden familie te praten. Hij woont hier sinds 1967 en heeft een dochter Pia (die hier om de hoek woont en zelf ook weeral twee kids heeft) en een zoon Peter die in Queensland woont en waarvan de onhandelbare dochter bij Pia woont. Complicated.. Maar ze zijn ontzettend lief, helpen ongelooflijk en bieden een soort van thuis de eerste moeilijke week.
Ik heb al vele oude foto s en video s moeten bekijken waar enorme verhalen rond gebouwd zijn, maar na een dag geraakte ik er wel gewoon aan. Zondag zijn Pia, George en ik een trip in de heuvels gaan maken (voor ik het vergeet, Lavington situeert zich aan de voet van de Snowy Mountains, een heus ski gebied in de winter. De sneeuw is nog maar een weekje geleden gesmolten). En je gaat het niet geloven, maar na amper een dik halfuurtje rijden stopten we bij een creek, waarnaast een strawberry farm gelegen is en.. ik heb wss al m'n eerste job!! George en ik waren nog verschillende aardbei-wijnen aan het degusteren, terwijl Pia al geinformeerd had of de man geen pluk job had voor haar nichtje. En hij zei gewoon ja.. De enige voorwaarde was dat ik eigen vervoer had.
Waarmee we aan het volgende gigantisch grote punt komen: ik heb vandaag een auto gekocht.
Eff stilte... jep jep, klein zitatje hier is vanaf vandaag de trotse eigenaar van een V6 Commodore of zoiets, een tweedehandswagen van 3000 dollar. Omgerekend ongeveer 1800 euro. Maar hij ziet er prachtig uit. De achterbank kan volledig plat zodat ik er kan in slapen en nu heb ik plaats voor lekker veel spulletjes en moet ik niet rondzeulen met de enorme rugzak en zak en andere zak. Zucht.. ik kan het nog steeds niet goed geloven. En het goede is dat als ik hem niet verkocht krijg aan een goedgelovige backpacker voor 3000 dollar, de garage hem hier terug wil overnemen voor 2000 als hij nog in goede staat is. Ik heb hem wel nog niet, m'n centjes zijn pas vrijdag overgeschreven uit Belgie, dus het kan nog wel een paar dagen duren eer ze hier aankomen. Maar voor het eind van de week is hij van mij!! Het enige grote minpunt is dat het een automatische is. Wat ze hier ook mogen beweren, ik voel me toch veiliger met versnellingen. Vandaag moest ik met George z'n auto (ook automatisch) rijden om te oefenen, eerst en vooral het hoofd erbij houden en links rijden en dan constant de ruitenwissers aanzetten (die natuurlijk ook aan de andere kant staan) ipv de pinkers en dan blijven zoeken achter die derde pedaal om te schakelen. But i'v managed to get home without accidents
Wel, dat was dus allemaal vandaag. Ik heb ook nog z'n stick gekocht waarmee ik normaal internet everywhere heb zoals mobistar aanbiedt, maar grote technieker zita vindt natuurlijk niet hoe het moet. Heb ook nog niet heel hard mijn best gedaan aangezien ik internet kan pikken van bon jon (naam van het netwerk dat ik aan het kraken ben), hihi. Ik denk dat ik gewoon Pia's kinderen het zal laten installeren.
Zo, dat waren de twee laatste dagen zo wat, zondag moet ik hier paella maken omdat George foto's heeft gezien van thuis in Brussegem waar we het vorig jaar eens gemaakt hebben. Oja, ik heb gratis onderdak en hij betaalt het eten, maar ik ben wel kok van dienst. Niet dat ik dat erg vind natuurlijk. Gelukkig eet hij ook doodgraag look, dus kan ik me lekker uitleven.
Morgen staat er tot nu toe op het programma: om 06u30 wandeling met Maxie en George (maxie is een hond he jongens en ja het vroege uur is hier normaal), daarna citroensap persen van de emmer vol die we geraapt hebben om limonade te maken, dan nog meer rijlessen, een trip naar de aardbeitjes om de weg te leren kennen (ongeveer drie kwartier rijden doorheen de bergen), smiddags boerenomelet a la zita (kan je het geloven, hier staat gewoon een hele boom rozemarijn en een grote bos tijm en niemand gebruikt hier kruiden in zijn eten!! barbaars gewoon, maar ik werk eraan (vandaag hebben we al zalm met gebakken patatjes gekruid met rozemary etc gegeten)), dan het middagdutje, en dat is het zowat tot nu toe denk ik. Savonds eten we een toastje met een kopje koffie (ja, we drinken ook 1 biertje smiddags voor het dutje). George gaat om 21u slapen en ik normaal rond 22u maar nu ik het internet ontdekt heb..
Zo, dat was het denk ik, een dezer dagen probeer ik wat foto's te plaatsen ergens (wss niet op faceboek aangezien niet iedereen dat heeft, tenzij computergenie zita geen andere manier vindt natuurlijk). Lieve vriendjes, ik mis iedereen toch wel vrij hard, maar geloof me jullie zijn in m'n gedachten. En ik heb nog altijd de geschonken knuffeldiertjes die het leed wat verzachten (mama de kip, hippo het meisjes nijlpaard en Wally de lemm's kangeroo). Ze zijn nooit ver weg.. Ok, hier laat ik het bij anders komt er nog meer melig gedoe te voorschijn. En aangezien ik het vorige keer vergat, hier dan het adres (tip tip tip tip tip tip tip tip....tip tip ...):
Zita Devriendt TCP 16792 C/o Travellers Contact Point Level 7, Dymocks Building 428 George Street Sydney NSW 2000 AUSTRALIA
Telefoonnr heb ik niet bij de hand, en ik stap niet nog is uit bed dus dat is voor volgende keer. Hele dikke kussen en er zijn hier niet veel mussen!! Oja, het is hier iets meer dan 35 graden om af te sluiten DAAAG Zitka
Yihhaa!!! Het is me dus gelukt een eigen 'blog' aan te maken! Ik, Devriendt Zita, ben bij deze officieel tot computer-nerd benoemd
Waar zal ik beginnen? De reis zelf is best wel meegevallen, misschien ook te danken aan het feit dat ik alles tesamen maar 4 of 5 uur wakker ben geweest (dankjewel stijn). Enkel het wachten in Londen duurde vrij lang, maar ook dat is relatief als je 22u vliegen voor de boeg hebt. Op het vliegtuig heb ik een eerste (en nog steeds enige) vriendje gemaakt. Een Portugees meisje dat naast me zat. Erg veel is er niet gepraat (wegens steeds in slaap vallen), maar toch genoeg om adressen etc uit te wisselen. Spijtig genoeg vloog ze wel door naar de Gold Coast om te gaan studeren.. Tot zover mijn gesprekspartner.. Aankomst in Sydney viel ook erg mee, immigratie was geen enkel probleem, het heeft welgeteld 5 minuten in beslag genomen, enkel paspoort werd gevraagd en een kaart die we op het vliegtuig hadden ingevuld. Eerste nacht heb ik eerst 10 sigaretten gerookt buiten de REUSACHTIGE Hostel (700 !! bedden) waarna ik opnieuw tot de volgende middag 12u heb geslapen. De hostel waar ik (laatste nacht Yihhaaa!!) verblijf is echt niets voor mij.. Constant gejoel en geschreeuw van een bende losgeslagen pubers en een kamergenote die om 20u in bed kruipt. Toen ik dus donderdag wakker werd, haastte ik me naar buiten om wat van Sydney te ontdekken. Om nog maar eens bevestigd te zien wat ik al wist: grootsteden zijn echt niets voor mij. Te chaotisch, hectisch, verstikkend en zo kan ik nog even doorgaan.. Sinds donderdagmiddag ben ik dus terug te vinden in de Royal Botanic Gardens (een enorme botanische tuin, met uitzicht op Opera House en de 'skyline' van Sydney). Moest dit niet bestaan hebben, was ik ingestort denk ik.
Vandaag heb ik dan naar papa's oom gebeld die hier wat verder woont (700 km op de grens met Victoria) en die wil me dolgraag ontvangen!! Happy me Morgen vertrek ik dus met de bus naar Albury, om daar wat tijd met familie door te brengen. Eindelijk uit de stad, nog 1 dag langer en ik zou vergast zijn!
Meer nieuws is er nog niet, behalve dan dat alle papieren zo goed als in orde gebracht zijn (tax number, rekeningnummer, telefoon: hoewel dat nog niet echt op punt staat, ...). Hieronder vind je mijn adres waar je altijd lekker lange brieven naartoe mag sturen (deze worden dan doorgestuurt naar een adres waar ik enige tijd verblijf) en mijn gsm nr. Als berichtjes niet afgeleverd worden, ik steek de base kaart ook nog in, dus in geval van nood ben ik daar op te bereiken.
Zo vriendjes en vriendinnetjes, ik dacht dat ik niet ging weten wat schrijven maar dus blijkbaar wel. Ik weet niet wanneer ik nog is iets zal 'posten' (klinkt professioneel he), want weet niet hoe afgelegen Uncle George woont. Maar heel veel liefs en dikke kusjes Zita de Pita
