Hier ben ik weer, weer even geleden maar het internet is wat schaars.
Maandag ben ik dan verder gereden naar Lavington, op de vreselijke Olympic Highway, mooie weg maar levensgevaarlijke autos en truckers die erop rijden. Maandag late namiddag aangekomen, Pia tevergeefs proberen bellen en wat rondgedwaald in Lavington Shopping Square Rond 17u bedacht ik dat het vrij stom was daar te blijven hangen aangezien Lavington niet zo aantrekkelijk is, grote straten vol autowinkels, erg Amerikaans allemaal. Dan maar naar Lake Hume gereden, waar ik de vorige keer ook wel wat tijd heb gespendeerd, erg gigantisch meer, met aan de dam een picknickplek, bankjes, groen gras!, en zuchtjes wind. Daar eindeloos gewacht, gewandeld, gebeld, maar noppes. Geen Pia, ook geen nummer van George meer aangezien hij bij zijn nieuwe vriendin is ingetrokken. Geen adres van Pia want had mijn inbox gewist wegens teveel smsjes. Dan bericht naar papa gestuurd of hij misschien aan Georges nummer kon geraken en dat dan ook gekregen. Het probleem was dat het nummer dat je uit Belgie vormt, veel verschil vertoont met hetgene je hier moet vormen voor een landline. Uiteindelijk hem aan de lijn gehad, lang lang gesprek (veel hetzelfde, de mens is dan ook al 86 jaar) en afgesproken om de volgende ochtend langs te gaan.
Een slaapplek had ik dan nog niet, aan het meer mag je niet parkeren (wat ik de week erna toch is gedaan heb hihi). Ze hadden dan gezegd dat er een gratis parking was beneden aan het meer, daar in het donker naartoe gereden maar eens daar besloten dat het toch wel erg afgelegen was en dan maar ergens aan een park in Lavington gaan staan. Rare mens ontmoet toen ik vroeg of het wel ok was om daar te staan, waar ik niet vanaf geraakte, maar nadat hij mij had uitgevraagd voor een etentje ben ik vlug in mijn busje gekropen. Hij heeft daar de hele nacht gestaan, erg vreemd. s Ochtends aan die gratis kampplek spek met eitjes gaan maken en op naar uncle George. Veeel gebabbeld, zijn vriendin Simonne is lichtjes vreemd maar heel vriendelijk. Ze heeft ook een erg mooi huis. Vandaaruit naar Pia gereden (die gebeld had naar George omdat ze het vreemd vond dat ik er nog niet was, blijkbaar had ze problemen met de gsm), het was haar oudste zoon zijn verjaardag,en dus s avonds bbq met veel pintjes. De volgende dag was Pia erg moe en is ze smiddags in bed gekropen toen ik naar de garage was om de sigaretten aansteker in de auto te laten maken (gps).
Dan maar een briefje achtergelaten dat ik 2 nachten ging kamperen aangezien ze de volgende dagen moest werken van 6u sochtend tot savonds. Nog even (lang) met George gebeld om de plannen mee te delen en vertrokken naar Beechworth. Een oud gezellig mijnwerkersstadje (waar ik al geweest was hoor), heb dan nachtje caravanpark gedaan om auto op te laden en mezelf is uitgebreid te wassen en wat kleertjes erbij. Daar grote wandeling langs het meer gemaakt en goed gesnurkt. En! Ook aangevallen door een possum savonds als ik mijn boek dat bijna uit was aan het uitlezen was terwijl mijn afwas op de grond stond te wachten!! Vreselijk monster, niet afgeven, ik moet er erg grappig hebben uitgezien met mijn handdoek aan het slagen en ksst ksst roepend Maar heb gewonnen, hij is uiteindelijk in een boom gevlucht.
Volgende dag naar Bright (waar ik ook al geweest was, maar het was de tijd van de grote hitte en de bosbranden met veel rook overal en daar is het wat koeler). Bright ligt aan de voet van het erg mooie Mount Buffalo National Park, waar ik eerst naartoe dacht te gaan maar door de rook had ik toch niet ver kunnen zien. 2 erg grote wandelingen gemaakt, gezwommen in de rivier en geslapen op de parking waar ik vorige keer ook had geslapen. Ik was even binnengewipt in het informatiecentrum waar ze mij een kampplek aanraadden op de weg naar Lake Buffalo, het NagNag Reserve. 5 dollar per nacht, uitgebaat door vrijwilligers en ook weer mooi Aan een klein kreekje, wat afgelegen, was geen kat door ik daar kwam. s Avonds dan een familie met 6! Kinderen toegekomen met een gigantische tent waardoor ik niet meer zo alleen was. In de namiddag even naar Lake Buffalo gereden, ook erg groot, waar ik dan een hele tijd met Harley Davidson achtige man heb liggen praten. Ik had een waterski ritje kunnen krijgen (hij vergezelde zijn vriend met diens vrouw en 2 kinderen), maar heb dan toch bedankt..
Zaterdag dan stilletjes teruggereden omdat Pia die dag maar enkele uren moest werken en ook zondag thuis was. Haar smiddags gebeld vanuit Yackandandah, niet ver vanwaar ik die vreselijke aardbeitjes plukte toen. Blijkbaar was haar schema omgegooid en moest ze zaterdagnamiddag werken en zondag. Was ik dus voor niets teruggereden. Die nacht dus aan Lake Hume geslapen en zondag bij George op bezoek.
Maandag dagje Pia en in de late namiddag vertrokken naar Jingellic, een kampingplek een 100km verder die Pia aanraadde. Was ongelooflijk mooi, vlak naast de rivier, gratis, groen en schaduwrijk. Echt prachtig en echt iets voor mij. Weer een oude man als vriend met een nog oudere hond, die diabetes had. Daarmee een wandeling gemaakt, gezwommen (nadat ik me verzekerd had dat er niets gevaarlijks in de rivier zat), wat pintjes gedeeld savonds en ik ben dan in de pub wat gaan eten (was 2e keer dat ik ging uiteten, normaal kook ik altijd zelf). Daar aan de praat geraakt met Simon, de schapenscheerder van de omgeving. Was uitgenodigd om de volgende ochtend met hem mee te gaan (om 5u sochtends!), om schapen te leren scheren. Maar heb ik dan maar afgeslagen. Had Pia beloofd tegen de middag (woensdag) terug te zijn en was wel even rijden.
Dus woensdag vertrokken, niet langs de Hume Highway zoals ik gekomen was maar rustig langs het Lake Hume terug. Waar ik aan de kant ben gezet door de politie (erg spectaculair, met zwaailichtjes enzo). Het was gewoon een routinecontrole, denk omdat ik in zon Hippie Camper met bloemen erop rondrijd.. Heb moeten blazen, paspoort, visum en rijbewijs controle. Hartje ging toch wel een beetje tekeer, was helemaal in orde maar toch. Als de politie je in the middle of nowhere tegenhoudt met kogelvrije vesten, pistolen etc denk je direct het ergste. Maar was dus ok.
Woensdag weer bbq bij Pia en Ziggi, in de namiddag waren George en Simonne op bezoek en savonds haar ex collega met haar man en zoon. Vreselijke familie!! Pia lag om 20u30 al in bed (erg vroeg eruit), Ziggi en ik dan nog wat zitten praten, vooral over zijn paard tocht toen hij jong was en van Melbourne naar Queensland is gereden. Twee jaar hebben ze erover gedaan, met pakpaarden en al, werkend onderweg en teruggelift met truckers. Superverhalen vond ik het.
Donderdagochtend vertrokken, gestrand in Bright, wegens sneeuw op Mount Hotham op de Great Alpine Road die ik nam om naar de kust te rijden. Toen al erg veel stress, is een erg erg lange weg naar de top (40km erg omhoog) tot bijna 2000m. Wat gewandeld in Bright, niet zoveel gedaan. Smorgens getankt, nogmaals gaan vragen of de weg ok was en het was. Met een klein hartje dat begonnen aan de klim, viel echt wel mee, b ehalve als je aan de buitenkant moest rijden zonder vangreling! Gelukkig geen gigantische vrachtwagens op de weg en eigelijk ook niet veel verkeer. Was prachtig daarboven, erg koud, maar mooi. Dacht misschien een nachtje te blijven maar de 2 dorpen waar je doorrijdt zijn enkel skidorpen vol chalets en skiliften. Dan maar doorgereden tot aan de kust.
Zit nu (zaterdag 22 feb) in Paynesville, aan de meren die in verbinding staan met de zee. Hier geslapen op een parking aan de supermarkt. En het theesalon heeft internet Straks neem ik de ferry (te voet denk ik) naar Raymond Island, is een echt koala eiland dus daar een wandeling maken en wat koala fotos hopelijk. Dan denk ik naar 90 Mile Beach te rijden, niet zo heel veel verder, weet het nog niet echt. Heb een boek gekocht met alle kampings van Australie, waaronder heel veel gratis kampings. Is super, zijn toiletten, meestal douches, en is toch iets veiliger als je alleen reist.
Voila, dit was het. Denk dat ik alles :)heb Tot volgende keer!!
